POWER AND WEALTH (พลังและความมั่งคั่ง) - ตอนที่ 507 ดูอาการจูหยวน

ช่วงนี้เริ่มเข้าหน้าร้อนแล้ว อากาศเริ่มร้อนและแห่งเอามากๆ

ที่โรงพยาบาล ดงซูบินขับรถและไปจอดรถในบริเวณโรงพยาบาล แล้วรีบวิ่งไปหลังจากปิดประตูรถเสร็จเรียบร้อยแล้ว และเข้าไปในล็อบบี้ แน่นอนว่าดงซูบินเองเป็นคนดังของเมืองหยานไท่ ซึ่งโรงพยาบาลแห่งนี้เขาเองก็เข้าออกเป็นว่าเล่น ดังนั้น แพทย์ พยาบาล และคนที่มาพบ เขาหลายคนจึงจําเขาได้เพียงชําเลืองมอง และยังมีอีกหลายคนที่ยังไม่รู้ว่าดงซูบินกลับมาแล้ว เลยทําให้หลายคนในโรงพยาบาลตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น

“นั้นเขา” “หัวหน้าซูบิน?”

“เขายังไม่ตายอย่างงั้นหรอ?” “ฉันเองฟังดูข่าวเครื่องบินตกมา แล้วนี้มันเป็นไปได้ยังไง?”

“เขาคนนี้ได้รับฉายาว่าเทพเจ้าเชียวนะ? ,

“เป็นไปได้ยังไงกัน?

แน่นอนว่าด้วยวีรกรรมมากมายของดงซูบิน เมื่อทุกคนเห็นว่าเขาสามารถกลับมาอย่างมีความสุข หลังจากประสบอุบัติเหตุเครื่องบินตกในเวลานี้ ทุกคนก็ถึงกับพูดไม่ออก

ขณะต่อที่ดินถล่มในขณะจนกลืนดงซูบินเข้าไปดงซูบินเองก็ยังไม่ตาย.

มีผู้หลบหนีจากนักโทษอาวุธคบมือเก้าคน จากการที่ถูกจับเป็นตัวประกัน ไม่ใช่แค่เรื่องเสี่ยงกับความตายเท่านั้น

ยังมีเรื่องพิพิธภัณฑ์ถูกขโมยและเขาสามารถผ่าเหล่าผู้ร้ายนําของที่ถูกขโมยกลับมาได้

นั้นร่วมถึงเหตุการวางระเบิด นายกเทศมนตรีเสี่ยวเองเป็นเป้าหมายในตอนนั้น ดงซูบินก็สามารถปลดชนวนระเบิดได้ด้วยตัวคนเดียว สุดท้ายเขาก็ยังไม่ตาย

คราวนี้เครื่องบินตกและระเบิด มีผู้เสียชีวิตกว่าสองร้อยคน แต่หัวหน้าซูบินก็ยังไม่ตาย เขายืนอยู่ตรงนี้อย่างถูกวิธี ให้ตายสิ นี่มันบ้าอะไรกัน! ดูสถานการณ์นี้แล้วต้องฆ่าเขาด้วยปรมาณู ไม่ก็สงครามล้างโลกหรือเปล่า เขาแข็งแกร่งมากๆ นี้เขาเป็นคนธรรมดาจริงหรอ แม้แต่ตัวละคร ในการ์ตูนที่เป็นซุปเปอร์ไซย่าก็ยังตายได้ ตายกับชายคนนี้ไม่ใช่!?

ณ แผนกสูติศาสตร์ “นรีเวชวิทยา” พยาบาลสาวเปิดประตูในวอร์ด

จูหยวนนอนบนเตียงดูซีดเซียวอย่างเห็นได้ชัดและเธอมองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่กะพริบตา มองอย่างตั้งใจ

“อาหารมาแล้วค่ะ”

“ค่ะ”

“ฉันวางมันลงบนโต๊ะนะคะ?”

“ค่ะ”

“ยังไม่ทานอาหารหรอค่ะ?”

“ค่ะ”

เมื่อมองดูผู้หญิงที่สวยไร้ยางอาย พยาบาลก็ถอนหายใจ คิดว่าเธอเป็นโรคซึมเศร้าก่อนคลอด เขาพูดว่า: “ทําไมอาหารเช้าถึงยังอยู่ที่นี่? อย่ากินเลย ผลการตรวจร่างกายออกมา ไม่มีปัญหาใหญ่ในทุกด้าน กินข้าวก่อน ถ้าไม่หิว ลูกยังหิว หกเดือนแล้ว ถึงเวลาที่เด็ก ๆ จะโตขึ้นและพวกเขาต้องการสารอาหารมากมาย”

จูหยวนส่ายหัวด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

พยาบาลกระตือรือร้นมาก “ไม่สบายหรือเปล่า หรืออาหารไม่อร่อย”

“ขอบคุณค่ะ วันนี้ฉันไม่ค่อยอยากทานอาหารเท่าไร”

ทันใดนั้น ประตูข้างหลังเขาก็เปิดออก และดงซูบินก็เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม “ขอบคุณครับ คุณพยาบาลผมขออาหารชุดนั้นได้ไหม ผมจะป้อนอาหารให้เธอเอง”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ จูหยวนก็ตกตะลึงและมองหันกลับไป !

พยาบาลมองมาที่เขา “เป็นสมาชิกในครอบครัวของผู้ป่วยหรือไม่” เขาไม่รู้จักดงซูบิน

ดงซูบินพยักหน้า “ครับผมเป็นญาติกับเธอครับ”

“ญาติอย่างงั้นหรอ” พยาบาลจ้องมาที่เขาอย่างจริงจัง “ผู้ป่วยอยู่ในโรงพยาบาลมานาน ไม่ยอมคุยกับใครเลย นี่เขาเพิ่งมา มา สภาวะจิตใจของผู้ป่วยแย่มาก เราต้องพาเธอไปพูดคุยผ่อนคลาย ซึ่งจะช่วยให้ร่างกายเธอฟื้นตัว มิฉะนั้น หากผู้ป่วยอารมณ์เช่นนี้ เด็กในท้องอาจจะแย่”

ดงซูบินหัวเราะและพูดว่า: “ขอบคุณครับ ผมจะมาที่นี้ทุกวันตั้งแต่วันนี้ ..

หลังจากได้ยินเช่นนี้ พยาบาลก็ยัดกล่องข้าวใส่มือของเขาและเปิดประตูโดยหน้าตาไม่ดีและออกจากหอผู้ป่วยไป

ดงซูบินเปิดกล่องอาหารกลางวันและนั่งบนเตียงในโรงพยาบาลเบา ๆ โดยใช้ช้อนเต็มด้วยรอยยิ้มของโจ๊ก เขาเป่าอย่างเต็มใจแล้วป้อนไปให้ฉหยวนเบา ๆ “ทานสักหน่อยสิ ”

จูหยวนมองเขาด้วยแววตาว่างเปล่า

ดงซุบินยื่นซ้อนอีกครั้ง “อ้าปากหน่อย ?…”

จูหยวนกลืนโจ๊ก จากนั้น น้ําตาของเธอก็ไหลออกมาทันทีที่เธอปิดปาก เธอกระตุก เธอร้องไห้เหนือไหล่ของเธอ

“ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม”

“เปล่าเลยฉันกลับมาแล้วจริงๆ…

“ไม่…ซูบิน ซูบินนายตายไปแล้ว?”

“ใช่แล้วเครื่องบินมันตก แต่ฉันหนีออกมาได้ ฮ่า ฮ่า อย่าร้องไห้ ทุกอย่างปกติดีฉันสบายดี” ดงซูบินวางกล่องอาหารกลางวันลง ยิ้มและกอดจูหยวน จูบไปที่หน้าผากของเธอ “มันแปลกหรอก ขนาดกระสุนและระเบิดไม่สามารถฆ่าฉันได้เลย เครื่องบินระเบิดแค่นี้สบายมาก” …

จูหยวนคว้าหัวของเขาและเอาดงซูบินกอดใบหน้าของเขาที่หน้าอกและ มือของเขาเข้ากับผมของเธอในขณะที่ร้องไห้และจูบหัวของเธอด้วยปากของเขา “ไอ้บ้า!” ฉันจะบ้าตายแล้ว! ฉันอยากกจะตายไปให้พ้นๆ! นายรู้บ้างไหม? ”

ดงซูบินกล่าวด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่น: “ฉันขอโทษ ”

“ตาบ้า! นายมันบ้า!”

“ฮิฮิ ถ้าจะโกรธก็ตีฉันสิ…โอ้ย ตีฉันสิ!” 4 “นายมัน เป็นตาบ้า” จูหยวนตีดงซูบินเบาๆ “เธอทําร้ายฉัน” ดงซูบินตอนนี้ดวงตากลายเป็นสีแดงกล่ํา และเริ่มบิดต้นขาฉหยวนคืน! “

“นายกล้าทําฉันหรอ” “ดงซูบินยิ้มและพูดว่า:” คราวนี้ฉันเองก็เกือบแย่ ฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อ? เครื่องยนต์เกิดไฟไหม้ จนเครื่องบินระเบิด และในที่สุดก็กลับมาที่ประเทศจีน และอีกทั้งฉันยังไปร่วมงานศพตัวเองด้วยอีกล่ะ “

เมื่อฉูหยวนได้ยินเช่นนั้นเธอเองก็รีบจับไปที่ดงซูบินและยกเสื้อผ้าของดงซูบินขึ้น“นายบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า?” ..

“ฉันไม่บาดเจ็บตรงไหนเลย”

“ให้ฉันดูหน่อย!”

“โอ้ ก็ได้ก็ได้..”

หลังจากตรวจสอบ ดงซูบินตั้งแต่หัวจรดเท่าจูหยวนก็ถอนหายใจออกมา และเอนหลังลงบนเตียงด้วยความโล่งอก ทันใดนั้นก็จําได้อีกครั้ง เกิดอะไรขึ้น จ้องเขม็ง ขมวดคิ้ว “ดีจริงๆ นายบอกให้ฉันเก็บลูกเอาไว้ใช่ไหม? นายยังเป็นมนุษย์อยู่ไหม? และก็ยังบังคับให้ฉันรีบหาแฟนใหม่และแต่งงานให้เร็วที่สุด?”

ดงซูบินถึงกับกระแอมออกมาและพูดว่า “ตอนนี้ฉันคิดว่าฉันจะไม่รอดแล้ว”..

“ฉันเองตั้งใจฟังสิ่งที่นายพูดเอามากๆเลย”

“นี่ จูหยวน ในสถานการณ์ตอนนั้นฉันเองไม่ได้บังคับ แต่ฉันกลัวว่า… เธออาจจะแบกรับในการดูแลลูกคนเดียวไม่ไหว ตอนนี้ฉันก็กลับมาด้วย แน่นอน เราสองคนมีช่วงเวลาที่ดี ถ้าเธออยากจะแต่งงานกับคนอื่น เราไม่สามารถแต่งงานกันได้” ดงซูบิน “สะเทือนใจ” “จับ” พุงใหญ่ของ เธอแล้ว”โอ้ มันใหญ่ขนาดนี้ เร็วๆ นี้ บอกฉันทีว่าลูกจะเตะท้องฉันไหม”

จูหยวนพูดด้วยรอยยิ้ม “เช้าแล้วนะลูก”

“ลูกเตะท้องด้วย” ท้องของฉูหยวนขยับจริงๆ

ดงซูบินพอใจในทันที ฉันหยุดพูดไม่ได้” เฮ้ ลูกเตะฉันจริงๆ คือ?…” ” “จูหยวนหน้าผากของเธอตลกดี” มันดูรอยยิ้ม ไม่เหมือนผู้ใหญ่เลย..

“บอกอีกที…”

“ลูกหลับแล้ว หยุดสร้างปัญหายังงั้นฉันจะตีนาย! “

ชั่วขณะหนึ่ง ดงซูบินรีบป้อนข้าวให้กับจูหยวน และสาบานว่า จูหยวนจะไม่หยุด แต่ดงซูบินทนไม่ไหวและไม่ขออะไรมาก ดังนั้นเธอจึงเปิดปากของเธอแลยอมทานกข้าวต้มหนึ่งคํา สองคําหลังอาหาร จูหยวนมองเขา น้ําตาไหลโดยไม่ได้ตั้งใจ เธอไม่ต้องการให้บินเห็นตัวเองแบบนี้ เธอจึงรีบเบือนหน้าหนีและเช็ดตาอย่างรวดเร็ว

“ร้องไห้ทําไมอีก”

“ฉันไม่ได้ร้องไห้สักหน่อย”

” ไม่ได้ร้องไห้และเสียน้ําตา? แต่อย่า มันทําให้ฉันรู้สึกเป็นทุกข์ ”

“ซูบินบิน ทําไมฉันรู้สึกเหมือนฝันอยู่เลย?”

“มันไม่ใช่ความฝัน” ดงซูบินกุมมือที่อ่อนโยนของเธอไว้แน่น “ฮ่า ฮ่า ไม่อย่างนั้นฉันจะหยิกและดูว่าตัวเองเจ็บหรือไม่”

“นายกล้าทําอย่างงั้นกับฉันหรอ!…

ดงซูบินยิ้มและพูด , “ไม่ สําเร็จไหม? เกิดอะไรขึ้นในวันที่ฉันไม่อยู่? กับฉัน. ”

ฉันอายที่จะพูดถึงมัน” จูหยวนพูดด้วยสีหน้าบูดบึง: “ฉันไม่อยากทําให้ตกใจ เสี่ยวกับฉันรู้เรื่องอุบัติเหตุหลังจากสายนั้น เรารีบโทรไปหาใครสักคน หลังจากตรวจสอบเป็นเวลานานแล้ว ข่าวเครื่องบินตกก็กลับมา , ทันทีที่ฉันได้ยินอย่างนั้น เราก็เป็นลม เสี่ยวหลานกับฉันรีบไปที่โรงพยาบาลเพื่อส่งพี่สาวคนโตของเราไปที่โรงพยาบาล และป้าของฉันไม่รู้ว่าเรามาที่นี่วันนี้ได้อย่างไร อนิจจา อย่าพูดถึงมันเลย.

“เอ่อ แม่ฉันโอเคไหมตอนนั้น”

“เธอไม่เป็นไร ความดันยังสูงจนต้องถ่ายเหลือด”

“อะไรนะ?

“คุณป้าไม่ได้แย่” จูหยวนตบมือ จูหยวนของฉันหายจากโรคร้ายแล้ว เธอกลับมาปกติแล้ว

“เหตุการณ์คราวนี้ฉันมันไม่คาดคิดไว้จริงๆ” ..

ดงซูบินหยุดปัดผมให้เธอบา ๆ “คราวนี้ไม่เป็นไร ฉันก็เองคงไม่สามารถทนต่อความหวาดกลัวในอนาคตได้ ฉันคิดเกี่ยวกับมัน ฉันจะออกจากโรงพยาบาลในวันพรุ่งนี้และกลับไปที่ปักกิ่ง เพื่อดูซิว่าฉันจะบริษัทประมูลยังอยู่ดีหรือเปล่า การประมูลครั้งล่าสุดมันก็นานมาแล้ว และฉันก็คิดมาสักพักว่าควรจะมีใครมาทํางานชิ้นนี้ต่อจากเราแทน

ดงซูบินตกตะลึง “ขายบริษัททําไม ไปทําไม”

เงินมีเพียงพอ , ไม่ว่าบริษัทจะเป็นอย่างไร ตราบใดที่ฉหยวรมีความสุข ดงซูบินจะสนับสนุนอย่างแน่นอน

ฉูหยวนหัวเราะ: “ฉันก็อยากกับเข้ามาทํางานในระบบอีกครั้ง”

“อะสอบข้าราชการเหรอ??

“ฉันอยากแสดงตัวตน , อาชีพที่ใฝ่ฝัน, ทํางานกองบรรณาธิการข่าวยังเก่งอยู่ อย่าลืมว่า ฉันเคยทํางานหนังสือพิมพ์มาก่อน “

โอ้ ตอนแรกมันเป็นองค์กรด้วยเหรอ?”

ไม่รู้สิ เรามาลองดูกัน นอกจากนี้ หลังจากที่ลูกของเราเกิดแล้ว เราจะปล่อยให้เขาไปเจอพ่อของเขาสักเดือนหรือสองเดือนไม่ได้ใช่ไหม”

ดงซูบินรู้ว่าจูหยวน ต้องการเห็นตัวเองกับลูก ๆ ของเธอทุกเวลา ทุกเวลา นี่คือเหตุผลหลักว่าทําไมเธอถึงอยากมาที่เพื่อเติบโตขึ้น