POWER AND WEALTH (พลังและความมั่งคั่ง) - ตอนที่ 324

EP 324 ฤทธิ์ของเหล้า!

By loop

ห้องพักบนชั้นหนึ่งของแมนชั่น

ดงซูบินที่รู้สึกมึนงงดื่มชาที่ เสี่ยวหลานมอบให้เขา

มีเพียง เสี่ยวหลานและ ดงซูบินเท่านั้นที่อยู่ในห้องนั้นและ เสี่ยวหลานก็ส่ายหัวและหัวเราะ “ คุณควรรู้ลิมิตของตัวเอง ถ้าคุณดื่มมันไม่ไหวแล้วคุณควรหยุด”

“ ผมจะปฏิเสธได้อย่างไรเมื่อพวกเขาร่วมสังสรรค์กันกับผม” ดงซูบินพยุงตัวเองด้วยเก้าอี้ “ ผมเองไม่อยากให้คุณเสียหน้า” หากอาหารค่ํานี้ร่วมกับผู้นําจากเทศมณฑลหยานไทดงซูบินสามารถหยุดดื่มได้หากเขาถึงลิมิตของเขาแล้ว แต่ครั้งนี้แตกต่างออกไป เขาต้องบังคับตัวเองให้ดื่มแม้ว่าร่างกายของเขาจะไม่สามารถรับมันได้

เสี่ยวหลานหัวเราะและยืดคอเสื้อของ ดงซูบิน“ เอาล่ะ, คุณทําได้ดีมากในวันนี้”

ดงซูบินพยักหน้าและถาม “ เสี่ยวหลานทําไมวันนี้คุณอ่อนโยนจัง” “ ฮ่าฮ่า” ดวงตาของเสี่ยวหลานหรี่ลง “ คุณกําลังบอกฉันว่าช่วงนี้ฉันไม่ได้อ่อนโยนเลยเหรอ? ฮะ?” “ เอ่อ…ไม่…” ดงซูบินปฏิเสธอย่างรวดเร็ว “ ก่อนหน้านี้คุณเองก็เป็นคนอ่อนโยน” เคาะ…เคาะ…เคาะ… เสี่ยวหาวเคาะประตูและบอกพวกเขาว่าพวกผู้ใหญ่กําลังจะกลับแล้ว เมื่อถึงเวลานี้ที่จะต้องกลับแล้ว เสี่ยวเกาบัง, เสี่ยวเกาเหลียง และทุกคนที่คฤหาสน์นั้นค่อนข้างมีงานยุ่ง พวกเขาไม่มีเวลาอยู่ที่นั่นนาน เมื่อถึงเวลา 19.30 น. พวกเขาทั้งหมดเริ่มออกเดินทางและมีเพียงฉีหลี่เฟิงที่ยังอยู่กับผู้อาวุโสเสี่ยว แต่เธอก็ได้รับสายจากที่ทํางานและขอตัวกลับไปก่อน ในท้ายที่สุดมีเพียงผู้อาวุโสเสี่ยวและเหล่าหลานๆเหลือไม่กี่คนเท่านั้นที่ยังคงอยู่

เสี่ยวรันเรียกว่า เสี่ยวหลาน“ พี่สาวฉันต้องคุยกับคุณ”

” ตกลง.” เสี่ยวหลานพยักหน้า “ ไปคุยกันชั้นบน

แพทย์ประจําตัวของผู้อาวุโสเสี่ยวดูแลเรื่องยาให้กับผู้อาวุโสเสี่ยว ส่วนผู้อาวุโสเสี่ยวก็หลับตาลงบนโซฟา ตั้งแต่เริ่มอาหารเย็นจนถึงตอนนี้ผู้อาวุโสเสี่ยว ไม่เคยมองไปที่ดงซูบินเลยนับประสาพูดกับเขา หลังจากเสี่ยวหลานจากไปมีคนน้อยกว่าในห้องนั่งเล่น ดงซูบินต้องการจากไปเช่นกัน แต่เขาไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ ดังนั้นเขาจึงอยู่ในห้องนั่งเล่นเพื่อสนทนากับเสี่ยวจินและเสี่ยวหาวอย่างไม่สบายใจ

ดงซูบินรู้สึกหวิวๆ แต่ก็ต้องแบกรับความรู้สึกนี้และอยู่ที่นั่น

ดงซูบินคิดกับตัวเองในขณะที่เขาคุยกับ เสี่ยวหาวและเสี่ยวจินที่นั่งข้างๆ ผู้อาวุโสเสี่ยวชายชราคนนี้รู้วิธีที่จะจัดการกับความไม่พอใจในตัวเขาเอง ทั้งหมดที่ฉันทําคือพูดคุยกับเขาและชนะเขา ครั้งเดียวในเกมหมากรุก ดูเขาสิเขากําลังปฏิบัติกับฉันเหมือนมองไม่เห็น ถ้าฉันรู้ว่านี่คือวิธีที่เขา ปฏิบัติต่อฉันฉันจะไม่ให้โสมป่า 50 ปีแก่เขา ฉันจะให้โสมห้าปีห้าเดือนแก่เขานี่มันช่างน่ารําคาญนัก

ทันใดนั้น เสี่ยวหาวกล่าวว่า “ พี่เขยไปที่สนามหลังบ้านฝึกศิลปะการต่อสู้กันเถอะ!”

“ตกลง!” ดงซูบินแทบรอไม่ไหวที่จะออกจากห้องนั่งเล่น

ดงซูบินตะลึง หมากรุก? ความหมายของสิ่งนี้คืออะไร?

เสี่ยวหาวได้ยินแล้วก็ตื่นเต้น “ฉันอยากดู!” เขารู้ว่าดงซูบินเก่งเรื่องหมากรุกจีน

แต่ผู้อาวุโสเสี่ยวหันไปหาเสี่ยวหาว“ ฉันคิดว่าคุณจะไปที่สนามหลังบ้านเพื่อฝึกศิลปะการป้องกันตัวหรือเปล่า”

“ เหอ…นี่น่าสนใจกว่า ผมอยากดู!” เสี่ยวหาวแค่อยากร่วมสนุก

เสี่ยวจินเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น หลังจากได้ยินสิ่งที่ปูของพวกเขาพูดเธอลาก เสี่ยวหาวออกไปทันที และจ้องมองเขา เธอชี้ไปที่ดงซูบินด้วยคางของเธอและส่ายหัว ผู้อาวุโสเสี่ยวต้องการคุยกับดงซูบินตามลําพัง และเสี่ยวหาวจะทําให้เกิดปัญหาหากเขาอยู่ใกล้ๆ เมื่อเห็นเช่นนั้นเสี่ยวหาวกลับไปที่โซฟาโดยท่าทีที่ไม่เต็มใจ

ดงซูบินสามารถติดตามผู้อาวุโสเสี่ยวขึ้นบันไดได้เท่านั้น

ผู้ช่วยกําลังตั้งกระดานหมากรุกและชิ้นส่วนในห้องที่เต็มไปด้วยเฟอร์นิเจอร์โบราณ ผู้อาวุโสเสี่ยวนั่งอยู่หลังโต๊ะไม้แดงและส่งสัญญาณให้ดงซูบินนั่งตรงข้ามเขา

หลังจากช่วยเหลือเสร็จแล้ว พวกเขาก็ไปกับหมอถัง ดงซูบินและผู้อาวุโสเสี่ยวไว้คนเดียวในห้อง

ผู้อาวุโสเสี่ยวไม่ได้พูดอะไรและขยับตัวหมากรุกของเขา

ดงซูบินงงงวย ผู้อาวุโสเสี่ยวไม่สนใจเขาตลอดทั้งเย็นและทําไมเขาถึงต้องการเล่นหมากรุกในทันที? แต่ดงซูบินไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเล่นกับเขา เขาเคลื่อนไหว…สองกระบวนท่า ห้ากระบวนท่า สิบกระบวนท่า ยี่สิบกระบวนท่า คราวนี้ไม่มีผู้เชี่ยวชาญหมากรุกจีนอยู่รอบๆ และดงซูบินไม่สามารถโกงได้ ภายในยี่สิบนาที่ผู้อาวุโสเสี่ยวชนะเกมแรก

ผู้อาวุโสเสี่ยว ให้ ดงซูบินจ้องมอง “มาจริงจังกันสักที”

ดงซูบินยิ้มเจื่อน “ ครั้งสุดท้ายที่ผมชนะท่านมันมากกับดวงและผมเล่นหมากรุกไม่เก่ง”

“ อีกหนึ่งเกม” ผู้อาวุโส เสี่ยวล่อยให้ดงซูบินเริ่มเป็นคนแรก

เกมที่สองจบลงในอีกยี่สิบนาทีต่อมาและผู้อาวุโสเสี่ยวก็ชนะอีกครั้ง

ผู้อาวุโสเสี่ยวไม่ได้แสดงความหงุดหงิดใดๆ และกล่าว “ นายไม่ได้เล่นจริงจัง ฉันจะทําให้นายเล่นอย่างจริงจัง” เขาร้องเรียกผู้ช่วยของเขา “ นําเมาไทหนึ่งขวดและแก้วสองใบมาด้วย” ผู้อาวุโสเสี่ยวมองไปที่ ดงซูบินและกล่าวว่า “ ตั้งแต่เกมถัดไปเป็นต้นไปผู้แพ้จะต้องดื่ม”

“อา? เอ่อ…ผมดื่มไม่ไหวแล้ว”

“ ถ้าอย่างนั้นคุณต้องชนะ”

“มา?! ฉันจะไม่ออมมือแล้วนะ”

การประท้วงของ ดงซูบินนั้นไม่ได้รับความสนใจและเกมถัดไปก็เริ่มขึ้น

ดงซูบินแพ้เกมที่สามและต้องดื่มเมาไท่หนึ่งแก้ว เขาบังคับตัวเองให้กินแก้วเมาไท(เหล้าจีน) ให้เสร็จในอีกเดียวและรู้สึกเสียวซ่านยิ่งขึ้น

แก้วที่สอง

แก้วที่สาม..

หลังจากผ่านไปสองสามเกม ดงซูบินรู้สึกว่าห้องหมุนและเขาเกือบจะสูญเปล่า

“ อีกหนึ่งเกม” ผู้อาวุโสเสี่ยวกล่าว

ดงซูบินเอื้อมมือไปคว้าหมากรุก แต่ล้มเหลวหลังจากพยายามสี่ถึงห้าครั้งในท้ายที่สุดเขาก็คว้าหมากรุกของผู้อาวุโสเสี่ยวแทนและขยับตัว

ผู้อาวุโสเสียวหัวเราะ “นายพยายามจะทําอะไร?”

ดงซูบินโกรธและพูด “ ไม่..ผมไม่ได้เล่นอีกแล้ว ผมสามารถบอกได้เลยว่าท่าน…ท่านกําลังพยายามม่อมเหล้าผม! ถูกต้อง! ท่านกําลังพยายามทําให้ผมเมา!” ดงซูบินพูดตะกุกตะกัก “ ผม…ผมจะไม่ตกหลุมพรางของท่านฮิฮิ..ฉัน…ผมไม่เล่นอีกต่อไป” ดงซูบินพยุงตัวเองโดยผลักกระดานหมากรุก

ผู้อาวุโสเสียวกล่าว “ ไม่อยากเล่นอีกแล้วเหรอ! งั้นมาคุยกับฉัน”

ดงซูบินมองด้านข้างผู้อาวุโส “คุยกับท่าน? มีอะไรให้คุยบ้าง? เรามี.. ช่วงวัยที่แตกต่างกัน และไม่มีหัวข้อทั่วไปที่คุยกันได้” การดื่มจะทําให้เกิดความกล้าหาญและยิ่งไปกว่านั้น ดงซูบินไม่เคยกลัวใคร เขาโยกตัวขณะลุกขึ้นและเดินไปที่เก้าอี้ของผู้อาวุโสเสี่ยวและนั่งข้างๆเขา “ อืม.เก้าของท่านนั่งสบายมาก”

ผู้อาวุโสเสี่ยวหัวเราะและขยับเพื่อให้ดงซูบินมีพื้นที่มากขึ้น “ เรายังไม่ได้เริ่มสนทนา นายรู้ได้อย่างไรว่าเราไม่มีหัวข้อทั่วไป เริ่มหัวข้อ”

“ หัวข้อ?” ดงซูบินขบริมฝีปากของเขา “ ถ้าอย่างนั้น…มาคุยกันว่าทําไมท่านถึงทําหน้าบึ้งตึงอยู่เสมอ?ท่าน….ท่านดูแย่มากถ้าท่านไม่มีความสุขกับผมท่านสามารถ…บอกผมตรงๆ!”

“ หน้าตาบูดบึง?” ผู้อาวุโสเสี่ยวส่ายหัวและหัวเราะ “นายรู้อะไรไหม? ก่อนเกษียณฉันต้องยิ้มตั้งแต่กลางวันจรดค่ํา นายเห็นว่าเสี่ยวหลานยิ้มหรือไม่? เธอก็เช่นเดียวกับฉัน ฉันต้องยิ้มเมื่อเจอผู้คนและปล่อยให้พวกเขารู้สึกว่าฉันจริงจังเกินไปไม่ได้ ฉันต้องยิ้มเมื่อได้พบกับเจ้าหน้าที่ของรัฐคนอื่นๆ เพราะฉันไม่สามารถบอกให้พวกเขารู้ว่าฉันคิดอะไรอยู่ เมื่อฉันพบผู้แทนจากประเทศอื่นฉันต้องยิ้มเพราะฉันต้องสร้างความสัมพันธ์ทางการทูตที่ดี ฉันยิ้มมาหลายสิบปีแล้วและฉันก็เบื่อที่จะยิ้ม นั่นเป็นเหตุผลว่าทําไมฉันถึงหยุดยิ้มหลังจากที่ฉันเกษียณ”

อาวุโสเสี่ยวพูดจบและ ดงซูบินก็ยื่นแขนของเขาขึ้นเหนือไหล่ของผู้อาวุโสเสี่ยว “ ดังนั้น นี่คือเหตุผล… ตาเฒ่าเสี่ยว อา…มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายสําหรับท่านเช่นกัน!”

คิ้วของผู้อาวุโสเสี่ยวกระตุก

ดงซูบินยังคงตบไหล่ผู้อาวุโสเสี่ยว “ พี่เสี่ยวปล่อยวางบางเถอะ…มันไม่เป็นไรหรอก แค่มองมาที่ผม ทุกครั้งที่ผมทําอะไรผู้นําและเพื่อนร่วมงานจากเมณฑลของเราจะเริ่มวิพากษ์วิจารณ์ผม…พวกเขาบอกว่าฉันยังเด็กเกินไปและอารมณ์ร้อนสิ่งที่ผมทํามันผิด…บางครั้งผมก็รู้ว่าผมหุนหันพลันแล่นและไม่คิดถึงผลที่ตามมา … แต่เมื่อมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นต่อหน้าคุณไม่มีทางเลือก…ญาติของกรรมการพรรคประจํามณฑลทําร้ายคนจากสถานีตํารวจของเราถ้าผมไม่จับเขา…เพื่อนร่วมงานของผมจะคิดอย่างไร เพื่อนร่วมชาติของเรากําลังพ่ายแพ้ให้เกาหลี ถ้าผมไม่จัดการกับโรงเรียนเทควันโดผมจะเผชิญหน้ากับพวกเขาได้อย่างไร!”

ดงซูบินรู้สึกกระวนกระวายใจและตบหน้าอกของเขา “ เกิดอะไรขึ้นกับการเป็นอารมณ์ร้อนและหุนหันพลันแล่น? เกิดอะไรขึ้นกับการทําสิ่งที่ไม่ถูกต้อง? ผมเชิดหน้าขึ้น … เมื่อเผชิญหน้ากับคนของเรา ถึงแม้ว่าวันหนึ่งผมจะตกงานและหรือไม่ได้ขึ้นตําแหน่ง แต่ผมก็ยังเดินไปตามถนนได้ โดยไม่ต้องก้มหน้า! มโนธรรมของผมชัดเจน!”

ผู้อาวุโสเสี่ยว ได้ยินสิ่งที่ ดงซูบินพูดและหัวเราะ ” พูดได้ดี!”

“ พี่เสี่ยว ผมรู้ว่าท่านไม่ได้กวนประสาทขนาดนั้น”

“ ฮ่าฮ่า” ผู้อาวุโส เสี่ยวหัวเราะ “ หลังจากใช้ชีวิตมานานนี่เป็นครั้งแรกที่มีคนชมฉันแบบนี้มันดีจริงๆ..ฮ่าฮ่าฮ่า…”

หมอที่ยืนอยู่ข้างนอกไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เขารีบเปิดประตูและเข้าไป “ ซูบินคุณเมาแล้ว ลงมาชั้นล่างกับฉัน และอย่ารบกวนการพักผ่อนของผู้อาวุโสเสี่ยว!” เขาพูดไม่ออกกับดงซูบิน เขากล้าพูดกับผู้อาวุโสเสี่ยวในฐานะพี่เสี่ยวได้อย่างไร

ดงซูบินจ้องมองหมอ “ ตอนนี้เราคุยกันสนุกอยู่เลย! ทําไมฉันต้องลงไปชั้นล่างด้วย!”

ผู้อาวุโสเสี่ยว หัวเราะ “ ตอนนี้เรามีช่วงเวลาที่ดี อย่ามายุ่ง!”

“ ผู้อาวุโสเสี่ยว”

ออกไปออกไป!” ผู้อาวุโส เสี่ยว โบกมือไล่หมอออก “ ซูบินนายพูดต่อเถอะ”

ดงซูบินโอบแขนของเขาไว้ที่ไหล่ของผู้อาวุโสเสี่ยว “ คุณต้องการให้ผมพูดอะไรอีก? โอ้..คุณ…. พยายามจัดงานแต่งงานของพี่สาวเสียว …ฉันต้องบอกว่าคุณคิดผิด…”

“ นายรู้ไหม ฉันคิดยังไงตอนที่จัดงานแต่งให้เธอ”

“ ใครจะสน.คุณกําลังคิดอะไรอยู่? คุณคิดผิดในการทําเช่นนั้น!”