POWER AND WEALTH (พลังและความมั่งคั่ง) - ตอนที่ 315

EP 315 กลับปักกิ่ง

โซล.

ช่วงบ่ายเวลา 15.00 น.

เจ้าหน้าที่ตํารวจเกาหลียืนอยู่ในสถานีของพวกเขาขณะที่พวกเขามองดูไปที่ดงซูบิน ดูเหมือนตํารวจเหล่านั้นจะรู้สึกผิดกับสิ่งที่ตัวเองได้ทําไป

หัวหน้าสถานีตํารวจต้องการสอนบทเรียนให้เยาวชนจีนคนนี้และเจ้าหน้าที่ทุกคนก็ตื่นเต้นพวกเขากระตือรือร้นที่จะสอนบทเรียนให้ชายชาวจีนคนนี้และบอกให้เขารู้ว่าเขาไม่สามารถท้าทายโรงเรียนเทควันโดได้ในทุกสิ่งที่เขาต้องการ แต่สิ่งเหล่านี้เปลี่ยนไปภายในไม่กี่ชั่วโมงหลังจากที่มีการออกคําสั่งให้จับกุม ดงซูบินพวกเขาได้รับคําสั่งให้ปล่อยตัวดงซูบินหลังจากนั้นไม่กี่ชั่วโมงและสิ่งนี้ทําให้เจ้าหน้าที่บ้าคลั่ง แต่พวกเขาไม่มีหลักฐานต่อต้าน ดงซูบินและกระทรวงการต่างประเทศของจีนได้เรียกร้องให้ปล่อยตัว ดงซูบินผ่านพวกคนใหญ่คนโต นี่เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้ยากและหัวหน้าตํารวจต้องปฏิบัติตามคําสั่ง

ขณะที่ดงซูบินกําลังออกจากสถานีตํารวจเขาก็หันไปมองข้างหลังเขา

เจ้าหน้าที่ร่างผอมยืนอยู่ไม่ไกลด้วยสีหน้าโกรธเคือง

ดงซูบินมองไปที่เจ้าหน้าที่ผอม “ คุณทุกคนเป็นตํารวจและต้องมีความยุติธรรมและเป็นกลางเมื่อเข้าร่วมในคดี! จับสิ่งนี้ไว้ในความคิดของคุณ! คุณเป็นคนเกาหลีพวกเราคนจีนก็เป็นมนุษย์เช่นกัน!”

เจ้าหน้าที่ผอมตะโกนด้วยความโมโห “ คุณเป็นใครมาสอนเราว่าต้องทําอะไร!”

เจ้าหน้าที่คนอื่น ๆ ที่ยืนอยู่ข้างๆกําลังจ้องมองมาที่ ดงซูบินด้วยความโกรธ

* หยุดจ้อผมนสักที” ดงซูบินกล่าวอย่างเย็นชา “ ผมรู้ว่าพวกคุณทุกคนไม่พอใจที่ผมชนะโรงเรียนเทควันโดของเกาหลี แต่อย่าโทษคนอื่นและมองสิ่งที่คุณทําตั้งแต่แรก พวกคุณคือคนที่ต้องรับผิดชอบทั้งหมดนี้! หากคุณจับกุมนักเรียนเกาหลีเหล่านั้นได้หลังจากที่พวกเขาทําร้ายนักเรียนจีนและให้พวกเขาชดเชยค่ารักษาพยาบาลสิ่งเหล่านี้จะไม่เกิดขึ้น! นั้นเป็นการตัดสินใจของคุณเอง!”

อันที่จริง ดงซูบินไม่ต้องการที่จะสร้างปัญหานี้

แต่ไม่มีใครช่วยเหลือนักเรียนจีนและ ดงซูบินถูกบังคับให้ลุกขึ้นสู้เพื่อพวกเขา!

ก่อนที่ดงซูบินจะจากไปเขากล่าวว่า “ผมจะกลับไปจีนเร็ว ๆ นี้ ถ้าผมรู้ว่าคนจีนถูกรัง แกในเกาหลีและตํารวจยังทําตัวนิ่งเฉยอยู่ผมจะรีบกลับมา! เราจะมาดูกันว่าใครกันที่จะเป็นคนที่หัวเราะได้”

ทริปเกาหลีครั้งนี้ทําให้ ดงซูบินประทับใจตํารวจเกาหลี

นอกสถานีตํารวจ

“ พี่ซูบิน! พี่ซูบินกําลังจะออกมา!”

“ พี่ซูบินคุณสบายดีไหม”

“ ซูบิน…”

หยุเหมยเซียว, หลี่อัน, เฉินดาฮุย และนักเรียนชาวจีนหลายสิบคนรีบวิ่งขึ้นมา ดงซูบินพวก เขาทั้งหมดกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของเขา

ดงซูบินรู้สึกประทับใจที่ได้เห็นผู้คนมากมายรอเขาอยู่ ” ผมสบายดี. ขอบคุณมากๆเลย.”

“ ตํารวจพวกนั้นทําอะไรคุณ? พวกเขาไม่ได้จับกุมคนที่ควรจับและพวกเขาไปจับคุณ?!” หลี่อันตะโกน

เฉินดาฮุย และคนอื่น ๆ โกรธมาก พวกเขาคิดว่า ดงซูบินจะไม่ได้รับการปล่อยตัวและรีบไปที่สถานีหลังจากที่พวกเขาได้รับข่าว โชคดีที่ ดงซูบินได้รับการปล่อยตัว

ขณะนี้รถยนต์เก๋งสีดําของสถานทูตจอดอยู่ริมถนน

เจ้าหน้าที่สถานทูตสองคนลงจากรถและเดินไปที่ ดงซูบิน คุณเองหรอหัวหน้าซูบิน”

หัวหน้าซูบิน? หลี่อัน, เฉินดาฮุย และคนอื่น ๆ ต่างตกตะลึง

ดงซูบินเขย่ามือของพวกเขาอย่างรวดเร็ว “ ขอบคุณที่มาเยี่ยมและผมต้องขอโทษที่ทําให้คุณหนักใจ”

เจ้าหน้าที่สถานทูตหัวเราะ “ อย่าอย่างงั้นเลย เราเองตั้งหากที่มาช้า และปล่อยให้คุณต้องทนรออยู่ในนั้น ”

เจ้าหน้าที่คนหนึ่งสังเกตเห็นผู้สื่อข่าวมาถึงและรีบพูดว่า “ หัวหน้าซูบิน เชิญข้างในรถ”

” ขอบคุณครับ” ดงซูบินขอบคุณเหล่านักเรียนอีกครั้งและขอให้ หยูเหมยเซียวขึ้นรถไปกับเขา

เมื่อหยุเหมยเซียวกําลังจะเดินไปที่รถก็มีคนโทรมาหาเธอ

หลี่อันถาม “ พี่สาวหยู พี่ซูบิน เป็นผู้นํารัฐบาลจริงหรือปาว”

นักเรียนจีนโพ้นทะเลทุกคนกําลังมองไปที่ หยุเหมยเซียว

พี่หยุรู้สึกอึดอัดที่มีคนจํานวนมากมองมาที่เธอ เธอตอบเบา ๆ “ ใช่ซูบินจะทํางานร่วมกับหน่วยงานส่งเสริมการลงทุนหลังวันตรุษจีน”

ขากรรไกรของนักเรียนเหล่านั้นหลุดออก ทั้งหมดนี้พวกเขาคิดว่า ดงซูบินเป็นเจ้าของโรงเรียนสอนศิลปะการต่อสู้หรืออาจารย์สอนวูซูถ้า หยูเหมยเซียวบอกพวกเขาว่า ดงซูบินเป็นแค่พนักงานออฟฟิศพวกเขาก็คงไม่แปลกใจนัก แต่เขากลับกลายเป็นเจ้าหน้าที่ของรัฐ?! หัวหน้าหัวหน้าหน่วยงานส่งเสริมการลงทุน?! มันทําน่าตกใจมาก!

เจ้าหน้าที่รัฐคนไหนจะกล้าทําเรื่องแบบนี้?!

หัวหน้าหน่วยงานของรัฐบาลคนไหนกล้าท้าทายโรงเรียนเทควันโดถึงเจ็ดแห่งในต่างแดนเช่นนี้

อีกทั้งสํานักงานส่งเสริมการลงทุนดูเหมือนจะเป็นแผนกที่ไวน์และรับประทานอาหารกับนักลงทุนตลอดเวลา พวกเขาน่าจะดื่มเก่ง แต่สู้ดงซูบินจะสู้เก่งขนาดนี้ได้ยังไง?!

หน่วยงานส่งเสริมการลงทุนเป็นแบบไหน?!

นักเรียนต่างตกตะลึงเมื่อมองไปที่รถของสถานทูต เหตุการณ์นี้ทําให้มุมมองของผู้นําในสํานักงานส่งเสริมการลงทุนเปลี่ยนไป!

เจ้าหน้าที่สถานทูตหยิบโทรศัพท์ของเขาออกมาและโทรออก “ สวัสดีรัฐมนตรีนี่ใช่..ใช่…เรารับตัวเขามาแล้วฉันจะโอนสายให้เขา” เจ้าหน้าที่ส่งโทรศัพท์ถึงดงซูบินและกระซิบเบา ๆ กับเขา * รัฐมนตรีว่าการกระทรวงฉีกระทรวงการต่างประเทศสาธารณรัฐประชาชนจีนต้องการพูดคุยกับคุณ”

รมว. ต่างประเทศ?!

ไม่นามสกุลของรัฐมนตรีไม่ใช่ นี่ควรจะเป็นรัฐมนตรีช่วยว่าการกระทรวงการต่างประเทศของเกาหลี

รมช. ตร. ตามหา?! เขาเป็นคนที่พี่สาวเสี่ยวรู้หรือป่าว? หรือเขาเป็นคนจากฝ่ายเสี่ยว?

ดงซูบินรับโทรศัพท์และตอบอย่างสุภาพ เขาไม่มีทางเลือกเพราะคนที่โทรหาเขานั้นนี้มีตําแหน่งสูงกว่าเขามาก “ สวัสดีครับท่านรัฐมนตรีฉี ผมดงซูบินครับ”

ชายวัยกลางคนถาม “คุณสบายดีหรือเปล่า?”

ดงซูบินตอบกลับอย่างรวดเร็ว ” ผมสบายดีครับ. ขอบคุณท่านรัฐมนตรีครับที่เป็นห่วงผม”

”ยังงั้นก็ดีเลย คุณอยู่ต่อไม่ได้แล้วนะ คนของผมจองตั๋วเครื่องบินให้คุณแล้วและคุณจะกลับวันนี้”

“ วันนี้?” ดงซูบินมองไปที่ หยูเหมยเซียวข้างๆเขาและพูดว่า “ รัฐมนตรีฉีผมมาที่นี่เพื่อพาเพื่อนของผมเข้ารับการผ่าตัดการผ่าตัดปลูกถ่ายผิวหนังของเธอและเธอจะถอดผ้า พันแผลของเธอในวันพรุ่งนี้ผมกังวลว่าเธอจะยังไม่หายดีหรือจําเป็นต้องได้รับการรักษาต่อไปถ้าผมกลับไปเธอจะอยู่คนเดียวในเกาหลีผมจะขอกลับวันมะรืนจะได้ไหมครับ…”

หยูเหมยเซียวกล่าวอย่างรวดเร็ว “ ซูบินกลับไปเถอะ ฉันไม่เป็นไร”

“ แต่…” ดงซูบินยังคงกังวลเกี่ยวกับหยูเหมยเซียว

รัฐมนตรีช่วยว่าการกระทรวงฉี กล่าว “กลับมา คุณเองก็รู้ว่าคุณจึงสร้างปัญหามาและการอยู่ที่เกาหลีไม่ปลอดภัยกับคุณ อย่าทําให้เสี่ยวหลานกังวล”

คนนี้คือคนที่สนิทกับพี่สาวเสี่ยว!

ดงซูบินคิดสักพักและตอบตกลง

รัฐมนตรีช่วยว่าการกระทรวงฉี เคยช่วย ดงซูบินไม่ใช่เพราะคนหลังเป็นหัวหน้าส่วนและดงซูบินก็รู้ดีเช่นกัน เขาส่งเจ้าหน้าที่สถานทูตไปรับตัวเขาและพูดกับเขาอย่างสุภาพว่าเป็นเพราะเสี่ยวหลานหรือตระกูลเสี่ยว

หลังจากวางสายและคืนโทรศัพท์ให้เจ้าหน้าที่เจ้าหน้าที่กล่าว “ เที่ยวบินของคุณใช้เวลาสองชั่วโมงเราจะไปที่โรงแรมของคุณเพื่อเก็บกระเป๋าของคุณเดี๋ยวนี้”

ดงซูบินขอบคุณเขาในทันที “ขอบคุณครับท่าน”

หลังจากเก็บกระเป๋าของ ดงซูบินจากโรงแรม ดงซูบินก็ส่ง หยุเหมยเซียวกลับไปที่โรงพยาบาล

“ พี่สาวหยูจะอยู่คนเดียว…” ดงซูบินยังคงกังวล

หยูเหมยเซียวตอบ “ ฉันไม่เป็นไรหรอก”

“ ถ้าอย่างนั้น…เอาล่ะ ฉันจ่ายค่ารักษาพยาบาลแล้วและคุณไม่จําเป็นต้องสนใจอะไรอีกหลังจากถอดผ้าพันแผลออกและคุณสามารถกลับได้เลย ฉันจะขอให้หมอจางจิงจิ้งจัดการตัวเครื่องบิน ให้คุณ ฉันจะรอคุณอยู่ที่ปักกิ่ง”

หยูเหมยเซียว รับทราบ

หลังจากที่มั่นใจกับหยูเหมยเซียวแล้ว ดงซูบินก็ออกเดินทางไปสนามบิน

ระหว่างทาง ดงซูบินเปิดโทรศัพท์และมีสายโทรเข้ามา

“ สวัสดีหัวหน้าซูบิน?” ฮูซินเยียนเป็นคนแรกที่โทรมา “ อ่า…ในที่สุดเส้นก็ผ่าน กรุณารอสักครู่ นายกเทศมนตรีเสี่ยวต้องการคุยกับคุณ”

” สวัสดี?” เสี่ยวหลานกล่าว

ดงซูบินตอบกลับอย่างขอโทษ “ พี่สาวเสี่ยว ขอโทษที่ทําให้คุณเป็นห่วงฉัน”

“ เมื่อไหร่ที่คุณจะเลิกปล่อยให้คนอื่นกังวลเกี่ยวกับตัวคุณได้? ฉันเริ่มชินแล้ว รู้สึกอย่างไรที่ถูกขังในสถานีตํารวจเกาหลี? ฮีตเตอร์อุ่นไหม”

ดงซูบินกระแอมในลําคอ “ ห้องของเราดีกว่ามาก”

“ โอ้คุณยังพูดเรื่องนี้ได้อีกเหรอ? นั่นหมายความว่าคุณไม่เป็นไร กลับมาก่อนเวลา มีงานมากมายรอคุณอยู่ในมณฑล”

“ตกลง. วันนี้ฉันกลับไปปักกิ่งและจะกลับมาที่มณฑลอีกสักพักหนึ่ง”

มีผู้คนรายล้อมทั้งสองคนและพวกเขาก็ไม่ได้พูดอะไรมาก ดงซูบินรู้ว่า เสี่ยวหลานเป็นคนพาเขาออกจากสถานีและอยากขอบคุณเธอเมื่อเขาเห็นเธอ อื่ม… ฉันควรให้ของขวัญอะไรแก่พี่สาวเสี่ ยว? แหวน? สร้อยคอ?

แหวน…แหวน…แหวน…

สายที่สองมาจากเหลียงเฉิงเผิง

หลังจากการโทรของเหลียงเฉิงเผิงแม่ของดงซูบินเรียกว่าลวนเสี่ยวบึงตามด้วยผู้นําคนอื่น ๆ จากหน่วยงานรักษาความปลอดภัยสาธารณะและรัฐบาลของมณฑล

พวกเขาทั้งหมดกังวลเกี่ยวกับ ดงซูบินและเริ่มดูเขาในภายหลัง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง Luan Xiaoping และ Huang Li พวกเขาดุ ดงซูบินเป็นเวลานาน

ดงซูบินถูกตําหนิจนกระทั่งมาถึงสนามบินของกรุงโซล

เมื่อดงซูบินกําลังจะปิดโทรศัพท์โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“สวัสดี?” ดงซูบินตอบอย่างระมัดระวังและเตรียมพร้อมสําหรับการโดนดุอีกรอบ

แต่ ดงซูบินได้ยินเสียงตื่นเต้นของเสี่ยวหาว “ ฮ่าฮ่าฮ่าพี่ซูบินพี่เขยของผม! พี่คือไอดอลของผมตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ผมเพิ่งค้นพบว่าพี่คือคนที่เตะตูดพวกนักเทควันโดเหล่านั้น!”

ดงซูบินกลับมาเป็นเสียงปกติ “ คือนายอา…”

“ พี่เขยคุณเป็นฮีโร่ของชาติเราแล้ว! กลับมาที่ปักกิ่งให้เร็วที่สุด เพื่อนร่วมชั้นของผมต้องการพบพี่มากๆ ผมจะให้เลี้ยงอาหารพี่เอง แต่คุณต้องบอกฉันว่าคุณเอาชนะเข็มขัดสีดํามากกว่าหนึ่งโหลได้อย่างไร!”

ดงซูบินโมโหมาก “ ฮีโร่ของชาติอะไร?! นายเลิกบอกคนอื่นเกี่ยวกับฉันดีกว่าไม่งั้นฉันจะให้พี่สาวของนายทําโทษนาย!”

“ ฮิฮิ…พี่ควรภูมิใจกับสิ่งที่พี่ทํา ไม่ต้องเจียมเนื้อเจียมตัวก็ได้”