Picked up a Demon King to be a Maid - ตอนที่ 416

ตอนที่ 416 – ไก่แก่ที่ปกป้องลูกของเธอ

“ฮิฮิ เป็นของดีที่ท่านชอบแน่นอน… มานี่สิ บอกเลย”

สโนว์กวักมือเรียกหลินเซียวด้วยรอยยิ้มและเรียกเขามา

“ทําไมท่านทําตัวลึกลับจัง…”

หลินเซียวเอนกายลงข้างๆสโนว์และฟังเสียงกระซิบของเธอ

เอเลน่ารู้สึกงงงวยกับสิ่งที่ดีที่สโนว์ทําให้หลินเสี่ยวยอมรับได้?

ด้วยความเข้าใจของเอเลน่าที่มีต่อเขา แทบไม่มีสิ่งใดที่สามารถทําได้เพื่อเปลี่ยนใจในสิ่งที่เขาได้ตัดสินใจไปแล้ว

ถึงแม้ว่าดูเหมือนเขาจะโต้เถียงกับสโนว์มาก แต่จริงๆ แล้วเขาเอาแต่ใจตนเอง แทนที่จะเป็นน้องสาวตัวน้อยเขาปฏิบัติต่อเธอเหมือนเป็นลูกสาวมากกว่า

ถ้าเขาให้แกนต้องสาปแก่เธอ ลูกสาวของเขาคงจะมีความสุข แต่เธออาจจะตกอยู่ในอันตรายถ้าเขาไม่ให้เธอจะโกรธแต่เธอจะปลอดภัยและจะไม่ตกเป็นเป้าหมาย

ในฐานะพ่อที่เปี่ยมด้วยความรักที่มีคุณวุฒิ พระองค์จะยอมให้บุตรสาวเผชิญอันตรายได้อย่างไร? เขาค่อนข้างจะเข้าใจผิดมากกว่าที่จะส่งมันฝรั่งร้อนนี้ให้สโนว์!

นอกจากนี้..

เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่ขุ่นมัวและไม่แน่ใจของหลินเซียว เอเลน่ามองลงมาที่มือของเธอเองด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน

มือของเธอยังอุ่นจากเมื่อก่อน เธอไม่ได้แค่บอกว่าเธอจะเป็นผู้ช่วยของหลินเซียว เธอไม่รู้ว่ามันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่แต่เธอเปลี่ยนจุดยืนของเธอโดยไม่รู้ตัว และเธอก็ไม่ใช่สาวใช้ที่ถูกบังคับอีกต่อไปแต่กลายเป็นหนึ่งในคนของหลินเซียวอย่างแท้จริง

หลินเซียว ตั้งใจกับสโนว์ว่าเขาจะปกป้องสาวใช้ของเขาและเธอก็ยืนอยู่ข้างหลินเซียวอย่างไม่รู้ตัวสิ่งนั้นจะเป็นไปไม่ได้มาก่อน

ลืมน้องสาวของเขา สโนว์หลังจากที่ได้สาวใช้แล้ว ในแง่หนึ่ง สโนว์พูดถูก แม้ว่าเอเลน่าไม่เต็มใจที่จะยอมรับมันก็เป็นแบบนั้น

ดังนั้นเอเลน่าจึงเชื่อว่าหลินเซียวจะไม่เปลี่ยนการตัดสินใจของเขาเพราะระเบิดเคลือบน้ําตาลของสโนว์สมาคมรู้แจ้งเป็นศัตรูของพวกเขาแล้วสโนว์ผู้บริสุทธิ์จะเข้าไปเกี่ยวข้องได้อย่างไร?

“สโนว์ แปลว่า… ขอข้าคิดดูก่อน”

หลินเซียวลังเลหลังจากได้ยินสิ่งที่สโนว์พูด และดูสั่นคลอนเมื่อมองย้อนกลับไปที่เอเลน่า

เดี๋ยวก่อน … เกิดอะไรขึ้น?

เอเลน่าตกใจเล็กน้อย

เธอเต็มไปด้วยความมั่นใจในหลินเซียว และคิดว่าเขาสามารถต้านทานสิ่งล่อใจได้ แต่การจ้องมองของเขาก็เหมือนกับการตบหน้าเธอ!

อะไรล่อใจเขาให้หลง มันเป็นอาวุธที่น่าอัศจรรย์? หรือเวทมนตร์ลับบางอย่าง?

“พี่ชาย เป็นไง? เอาแกนดํามาแลกถ้าอยากได้ จะไม่มีโอกาสแบบนี้อีกแล้ว! ข้าจะไม่ให้ท่านในภายหลังแม้ว่าท่านต้องการ!

“เอ่อ ข้าต้องการมัน…แต่ข้ากังวลว่าเจ้าจะตกเป็นเป้าหมาย แล้วถ้า…” หลินเซียวจับแกนกลางและกํามืออีกข้างหนึ่งของเขา

“กังวล? หึม… เจ้า- ในที่สุดเจ้าก็เต็มใจที่จะพูดความจริง!”

ในที่สุดสโนว์ก็ได้ยินความจริงว่าพี่ชายของเธอเป็นห่วงเธอมากเพียงใด ไม่เพียงแต่เธอไม่ได้จับต้องตัวเธอยังโกรธเหมือนลูกสาวที่ดื้อรั้น

“ข้าเพิ่งรู้ว่าท่านยังปฏิบัติกับข้าเหมือนเด็ก! ในความเห็นของท่าน ข้าไม่สามารถจัดการกับไอ้สารเลวรู้แจ้งเหล่านั้นได้ และนั่นเป็นสาเหตุที่ท่านไม่ให้แกนสีดําแก่ข้าใช่ไหม”

“พอแล้ว…”

“ข้ามันก็แค่เด็กตาบอดที่ไร้ประโยชน์!” สโนว์ขัดจังหวะเขาและระเบิดอย่างโกรธเคือง “อย่าคิดว่าข้าจะต้องพึ่งพาการปกป้องของท่านตลอดไป! พี่ชายตัวเหม็น ข้าน่าซึ่งกว่าท่านอีกท่านดูถูกข้าไม่ได้อีกต่อไปแล้ว!”

“สโนว์?”

“หม คิดว่าข้ามามือเปล่าเหรอ? ไม่กล้าบอกหรอก… แต่ข้าพากลุ่มผู้คุมไม้กางเขนมา! ข้าสงสัยแล้วว่าผู้รู้แจ้งเกี่ยวข้องกับโรคระบาด ข้าจึงขอพวกเขาจากชายชราเป็นพิเศษและให้พวกเขาแต่งตัวเหมือนผู้ศรัทธาปกติเพื่อพาข้ามา… ถ้าไอ้พวกนั้นลองทําอะไร ข้าจะฆ่าพวกมันให้หมด!”

สโนว์เริ่มตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเสียงของเธอก็แหบเล็กน้อยในตอนท้าย และเธอก็เอาหมัดเล็กๆของเธอลงมาบนหน้าอกของ หลินเซียว ซ้ําแล้วซ้ําเล่า

หลินเซียวคว้าแขนของเธอและพยายามปลอบโยนเธอในขณะที่หันไปมองเอเลน่า เธอเข้าใจและใช้การรับรู้ของเธอเพื่อค้นหาผู้คุมไม้กางเขนที่ปลอมตัวและพยักหน้าอย่างรวดเร็ว

หลังจากได้รับการยืนยัน ในที่สุด หลินเซียว ก็เข้าใจความคิดของสโนว์ได้ เธอไม่ต้องการคว้าแกนสีดําของเขาจริงๆ เธอเพียงต้องการพิสูจน์ตัวเองต่อเขา

เมื่อมองไปที่แก้มที่แดงก่ําและน้ําตาของสโนว์ หลินเซียวก็จําอดีตได้

สมัยนั้นทั้งคู่ยากจนมากและอยู่ได้เพียงบ้านเก่าในชนบทและต้องอยู่กันอย่างยากลําบากและต้องพึ่งพาอาศัยกัน หิมะยังไม่ปรับตัวเข้ากับชีวิตได้หากไม่มีสายตาพร้อมกับอาการบาดเจ็บดังนั้นหลินเซียวจึงบอกให้เธออยู่บ้านและไม่ปล่อยให้เธอออกไปมากนัก แม้ว่าเธอต้องการออกไปเล่นข้างนอกแต่เธอก็ต้องไปกับเขา

ดูเหมือนว่าจะเริ่มตั้งแต่นั้นมา สโนว์เริ่มแสดงสัญญาณของการกบฏ เธอเกลียดการวิตกกังวลเหมือนคนพิการที่ไร้ประโยชน์และไม่อยากถูกตามใจมากเกินไป

จากที่เขาจําได้ พวกเขาต่อสู้กันอย่างหนักเพื่อสิ่งนี้ และเมื่อโศกนาฏกรรมก็เกือบจะเกิดขึ้นเช่นกัน..

วันนั้น สโนว์เบื่ออาหารที่น่าขยะแขยงของพี่ชายเธอและต้องการทําอาหารเอง หลินเซียวไม่ปล่อยให้เธอดังนั้นเธอจึงแอบเข้าไปในห้องครัวเมื่อเขาไม่อยู่และพยายามทําอาหารเนื่องจากเธอตาบอดและไม่มีประสบการณ์ในครัวเธอจึงจุดไฟเผาบ้านและเกือบไหม้ตายโชคดีที่หลินเซียวเพิ่งก้าวไปสู่จอมเวทระดับสองและรู้จักเวทมนตร์แห่งน้ําและสามารถดับไฟได้ทันเวลา

ไฟอาจดับแล้ว แต่เปลวไฟในหัวใจของสโนว์ยังคงแผดเผา… หลังจากเหตุการณ์นั้น สโนว์มอบไหล่อันเย็นชาให้กับหลินเซียวเป็นเวลากว่าหนึ่งเดือนและเขาต้องซื้ออาหารที่เธอโปรดปรานมากมายก่อนที่มันจะกลับมาดีกัน

แม้ว่า สโนว์จะลงน้ํา แต่ หลินเซียวรู้ว่าเขาทําให้เธอเสียเกินไป เขาพยายามเปลี่ยนหลายครั้ง แต่ทุกครั้งที่มีปัญหาปฏิกิริยาแรกของเขาคือทําตัวเหมือนแม่ไก่ปกป้องลูกไก่ของเธอและซ่อนสโนว์ไว้ใต้ปีกของเขาเพื่อที่เธอจะได้ไม่ได้รับบาดเจ็บ.

หลินเซียวคิดว่าหลังจากแยกทางกันมานาน เขาคงจะเปลี่ยนไปแล้ว แต่ดูเหมือนว่าเขายังเหมือนเดิมและทําให้สโนว์ร้องไห้อีกครั้ง

เมื่อคิดถึงมัน… บางทีนั่นอาจเป็นเหตุผลหนึ่งที่สโนว์ทิ้งเขาให้เข้าร่วมโบสถ์แสงศักดิ์สิทธิ์

ถูกต้อง เขาไม่ต้องกังวลมากขนาดนั้น ลูกไก่ที่น่ารักตัวนี้โตแล้วและโดดเด่นกว่าพี่ชายของเธออยู่แล้ว

“ขอโทษนะสโนว์… ข้าจะมอบสิ่งนี้ให้กับเจ้า ข้าเชื่อใจเจ้า”

หลินเซียว ถอนหายใจและเปิดมือเล็ก ๆ ของเธอในขณะที่วางแกนสีดําลงไปแล้วลูบหัวของเธอเบา ๆ

“ท่านเชื่อข้าจริงๆเหรอ”

“อา… ในเมื่อเจ้ารู้ว่ามันอันตรายแค่ไหนและได้เตรียมการไว้ล่วงหน้า แล้วข้าจะต้องกังวลอะไรอีก?”

“หึม ในที่สุดท่านก็เข้าใจ? จะดีกว่าไหมถี่รรู้ตัวก่อนหน้านี้ ท่านต้องทําให้ข้าร้องไห้…”

สโนว์กําถุงใบเล็กๆ ไว้ในมือของเธอและต้องการจะทุบเขาอีกครั้ง แต่มือเล็กๆ ของเธอก็ถูกจับได้

“สัญญากับข้าว่าเจ้าจะไม่ฝืนตัวเอง แม้ว่าข้าจะมอบแกนสีดําให้ก็ตาม อย่าดื้อรั้นเหมือนครั้งนั้น… ทําอาหารเองและเกือบเผาตัวเองตาย มันน่าอายจริงๆ”

“อะ-อะไร!? ทําไมยังจําได้! ท่านสัญญากับข้าแล้วรีว่าท่านจะลืมมันไป!”

“เอ๊ะ? ข้าพูดอย่างนั้นเหรอ?”

“อย่างแน่นอน!”

“เอ่อ ข้าลืมไป”

“แล้วทําไมท่านถึงพูดถึงมันอีกครั้ง”

“เพราะว่าข้าไม่ได้แค่ลืมเรื่องนั้น ข้าลืมไปเลยว่าข้าเคยสัญญาว่าจะลืมมัน ดังนั้น…เห้อ ความจําของข้ามันแย่ขนาดนั้นเลย ฮ่าฮ่า”

“ไอ้เวร! กล้าดียังไง!?”

สโนว์มีไหวพริบไร้ยางอายมากพอและต้องการจะตีเขาอีกครั้ง แต่เขายังคงลูบหัวเธอเบาๆ และความรู้สึกปลอบโยนนั้นก็ปลอบเธอ หลังจากแช่ตัวอยู่ในความอบอุ่นชั่วขณะหนึ่งการโต้เถียงก็สงบลงโดยธรรมชาติ

“ฮีม รอก่อนเถอะ พี่โง่ สักวันข้าจะทําให้ท่านเงยหน้าขึ้นมอง! เอโลน่ามอบสิ่งนั้นให้เขา!”

“ค่ะ หัวหน้า!”

เอโลน่ารีบออกไปข้างนอกและเรียกคนบางคนมาและรีบนํากล่องที่เตรียมไว้ล่วงหน้ามามอบให้หลินเซียว

“พี่โง่ ท่านกลับคําพูด แต่ข้ารักษาคําพูดเสมอ…ข้าให้ท่านตามที่ท่านต้องการ ข้าไม่สนใจว่าท่านจะใช้มันอย่างไรแต่ข้าขอเตือนท่าน…อย่ามั่นใจมากเกินไป ระวังจะฆ่าตัวตาย!”

“ไม่ต้องห่วง ข้าไม่ทํา”

“หึม ยังมั่นใจ… แล้วเราจะได้เห็นดีกัน! เอโลน่าเรียกพวกเขามา เราจะกลับแล้ว!”

“ค่ะ หัวหน้า!”

เอโลน่าโบกมือให้เอเลน่าอย่างลับๆ ก่อนจากไป และหลังจากได้รับรอยยิ้มและพยักหน้าเล็กน้อยเธอจึงวิ่งไปปฏิบัติตามคําสั่งของสโนว์

ดังนั้น มีเพียง หลินเซียว และ เอเลน่าเท่านั้นที่ถูกทิ้งไว้ในห้อง

“เฮ้ นั่นอะไรน่ะ?”

โดยไม่สามารถระงับความอยากรู้ของเธอได้ เอเลน่าถามอย่างเงียบๆ

“อยากรู้เหรอ?”

“ไม่”

“ฮิฮิ จริงๆ แล้ว นี่เป็นของเจ้า ดังนั้นข้าจะบองเจ้าแม้ว่าเจ้าจะไม่ได้ถามก็ตาม”

“หม สําหรับข้าเหรอ”