Picked up a Demon King to be a Maid - ตอนที่ 413

ตอนที่ 413 – ตรงกันข้าม ไม่ใช่อีกด้านหนึ่ง

ถ้าเอเลน่าต้องตอบคําถามนี้ในขณะที่เธอยังเป็นราชาปีศาจอยู่ เธอคงตอบไม่ได้ เพราะตอนนั้นเธอไม่รู้ว่าเธอจะกลัวอะไร

หากเป็นเพียงบุคลิกพลิกผัน เธอก็อาจจะเปลี่ยนจากเย็นชาเป็นคนเช่นเช่นไตหยินที่อ่อนโยนและมีเสน่ห์มากกว่า

แต่ตอนนี้…

ตอนนี้เธอมีความกลัวซ่อนอยู่ภายในตัวเธอ หากเธอได้รับผลกระทบจากมนต์ดํา ไม่เพียงแต่เธอจะอ่อนโยน และน่ารัก แต่ยังมีความเป็นไปได้ที่เธอจะกลายเป็นสิ่งที่น่าละอายยิ่งกว่าเดิม

ฉากที่น่าสะพรึงกลัวนั้นมักจะมารบกวนฝันร้ายของเธอ

ในนั้น การโต้กลับของเธอล้มเหลวโดยสิ้นเชิง และผู้คนของเธอก็ถูกสังหารโดย

หัวหน้าหมาป่าราตรี พ่อที่หายตัวไปของเธอยังถูกคนร้ายจากสมาคมตรัสรู้ตัดหัว และศพของเขาถูกแขวนไว้นอกประตูเมืองศักดิ์สิทธิ์เป็น เวลาสามเดือน ซึ่งเป็นสัญญาณบ่งบอกถึงการล่มสลายของกฎแมวแดงตาดําทั้งหมด

และเธอจะเป็นผู้รอดชีวิตเพียงคนเดียว สูญเสียความหวังไปอย่างสิ้นเชิง และทําได้เพียงหันไปเป็นสาวใช้ ของหลินเซียวตลอดชีวิตที่เหลือของเธอ

เหตุผลที่ หลินเซียวไม่เคยคิดในทางที่ผิดเกี่ยวกับเธอและปฏิบัติต่อเธอด้วยความเคารพ ก็เพราะไฟลับของเธอและเธอสามารถพาหลินเซียวไปปกับเธอได้? ถ้าวันหนึ่งเธอสูญเสียพลังทั้งหมดไปจนกลายเป็นผู้หญิงธรรมดา จะเกิดอะไรขึ้น?

หลินเซียว จะไม่รั้งรอกับเธอที่ไร้อํานาจอย่างแน่นอน!

ในฝันร้ายของเธอ หลินเซียวถอดหน้ากากอันใจดีของเขาและเผยให้เห็นสีสันที่แท้จริงของเขาและกักขัง เธอไว้และจะใช้วิธีการที่โหดร้ายเพื่อทรมานเธอและเช็ดความเย่อหยิ่งของเธอจนกว่าเธอจะกลายเป็นสาวใช้ที่เชื่อฟัง!

ในวันนั้น เธอจะสวมชุดเซ็กซี่และคุกเข่าต่อหน้าหลินเซียวด้วยความเคารพด้วยใบหน้าแดงก่ําและพูดคําหยาบคายอย่างเหลือทน ในขณะที่อุทิศตนให้กับเจ้านายของเธออย่างเต็มที่

ถูกต้อง นั่นคือสิ่งที่เธอกลัวที่สุด

จากราชาที่ต้องการแก้แค้นให้เหลือแค่ของเล่นของหลินเซียว!

“น-ไม่! II จะไม่มีวันเป็นแบบนั้น! ข้าจะไม่ยอมแพ้ต่อให้ตาย ข้าไม่ยอม!”

ขณะที่เอเลน่ากําลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ จู่ๆ เธอก็จับหัวของเธออย่างเจ็บปวดด้วยท่าทางที่น่ากลัวราวกับว่าเธอกําลังฝันร้าย ฉากในหัวของเธอก็สดใสขึ้นและราวกับว่าเธอได้ยินเสียงหัวเราะของหลินเสียว เธอกลัวตัวเองอย่างไม่รู้ตัว ในขณะที่ฟันของเธอพูดพล่ามและทําให้เชนไตหยินตกใจ

เชนไตหยินตระหนักว่าเธอต้องคิดเกี่ยวกับสิ่งที่เธอกลัวที่สุด ดังนั้นเธอจึงหยุดถามและจับแขนของเอเลน่า และพยายามใช้ความอบอุ่นของตัวเองเพื่อช่วยขจัดความกลัวของเธอ

เอเลน่าน่ารักเกินไปตอนที่เธอตัวสั่นแบบนั้น อดไม่ได้ที่จะปลอบแมวตัวน้อยที่ตกใจตัวนี้ แม้แต่เซนไตหยินก็ไม่มีข้อยกเว้น

“หม ต้องการให้ข้าเป็นสาวใช้อย่างนั้นเหรอ? เป็นไปไม่ได้!”

ในที่สุดเอเลน่าก็ตื่นขึ้นเมื่อเธอกําหมัดและจ้องมองไปที่เด็กหนุ่มผมดําที่เดินนําหน้าพวกเขาพร้อมกับแคลร์

“สี่ โอเค โอเค การเป็นสาวใช้ของหลินเซียว เป็นเรื่องที่มีความสุข สิ่งน่ากลัวที่เจ้าจินตนาการไว้จะไม่เกิดขึ้น”

“แล้วเจ้าล่ะ? เชนไตหยิน เจ้ากลัวอะไรมากที่สุด เจ้าไม่อยากเป็นอะไร”

“เจ้า? ง่ายๆนั่นแหละ กลายเป็นนักฆ่าที่ไร้หัวใจ!”

เชนไตหยินคาดการณ์ไว้แล้วเมื่อเธอชักดาบสั้นและกระโดดไปข้างหน้าเพื่อทําท่าจีน โดยใช้มือข้างหนึ่งปิดหน้าและอีกข้างถือดาบของเธอ เธอยังตั้งใจใช้น้ําเสียงเย็นชาและพูดราวกับเป็นนักฆ่าที่ไร้หัวใจ…

“ชีวิตเจ้าเป็นของข้า!…ข้าเดาอะไรแบบนั้นมั้ง?”

ก่อนหน้านี้นางงามที่ถือดาบดูเฉยเมยราวกับศพ จากนั้นนางก็ยิ้มและแลบลิ้นด้วย

ความเขินอายและเป็นเหมือนคนที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

เอเลน่าไม่เหมือนหลินเซียวและจะไม่ยอมรับอะไรแบบนั้น

“เจ้าบอกว่าไม่ใช่แค่การเปลี่ยนแปลงบุคลิกภาพ แต่เป็นความกลัว เชนไตหยิน เจ้าเป็นนักฆ่าอยู่แล้ว นั่นคืออีกด้านหนึ่งของคุณ ไม่ใช่สิ่งที่ตรงกันข้ามกับบุคลิกของเจ้า และไม่ใช่ความกลัวภายในของเจ้า”

“ข้าเป็นนักฆ่าแล้วใช่ไหม..”

“ใช่ เจ้าเป็นเจ้าหญิงที่ยิ้มขณะที่ยั่วผู้ชาย และยังเป็นนักฆ่าที่โหดเหี้ยมที่ฆ่าผู้บริสุทธิ์ด้วย ดังนั้น เชนไตหยิน ความกลัวภายในของเจ้าคืออะไร?

เช่นเดียวกับที่เธแก่อนหน้านี้ เอเลน่าก็ถามคําถามเดียวกันเพื่อพยายามดึงความกลัวของเชนไตหยิน

“ความกลัวภายในของข้า…ข้า…” เชนไตหยินพึมพํา แต่เธอไม่สามารถหาคําตอบได้

เอเลน่ามองเห็นความกลัวของตัวเอง แต่เธอไม่รู้ว่าเธอกลัวอะไรมากที่สุด อะไรที่เธอไม่อยากเป็นที่สุด?

แต่งงานกับซีซาร์และกลายเป็นการเสียสละทางการเมือง?

รับภารกิจและฆ่าเพื่อนของหลินเซียว รือไม่?

หรือทรยศต่อเชนยูจี และถูกไล่ล่าและในที่สุดก็ตายในถิ่นทุรกันดารและถูกสุนัขป่ากินอย่างสะอาด?

สิ่งเหล่านี้ค่อนข้างน่ากลัวสําหรับเธอ แต่ก็ไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นในเวลาเดียวกัน

เธอได้เตรียมการสําหรับสิ่งเลวร้ายที่สุดแล้ว เธอยอมรับได้ไม่ว่าจะเกิดเหตุการณ์ใดขึ้น เธอแค่เสียใจ ดังนั้นจึงไม่สามารถเรียกได้ว่าเป็นความกลัว

ทุกคนต่างก็มีความกลัวเป็นของตัวเอง เธอแค่ยังไม่รู้ตัวเลย

“ข้าไม่รู้… ข้าไม่รู้… ข้าไม่รู้จริงๆ”

เชนไตหยิน ก้มศีรษะลงและแขนของเธอสั่นเล็กน้อย ยิ่งเธอคิด ความคิดของเธอก็ยิ่งวุ่นวาย เธอกําดาบสั้นของเธอโดยไม่รู้ตัวและปล่อยเจตนาฆ่าอันแหลมคมออกมา

“เฮ! มีอะไรผิดปกติ?”

เอเลน่าสังเกตว่าเธอทําตัวแปลกๆ เธอจึงเดินไปตบไหล่ของเธอ

ทั้งหมดที่เธอรู้สึกคือไฟฟ้าช็อตทันที

เอเลน่ารู้สึกว่าปลายนิ้วของเธอชาและ เชนไตหยิน ก็ออกมาจากมันหลังจากนั้น เธอเงยหน้าขึ้นและเจตนาฆ่าของเธอก็หายไปอย่างสมบูรณ์

“เจ้าเพิ่งคิดอะไร” เอเลน่าถามขณะลูบนิ้วที่ชาของเธอ

“ไม่มีอะไร! ม-ไม่มีอะไร!”

เธอไม่ได้โกหก เธอลืมไปแล้วจริงๆ ว่าเธอกําลังคิดอะไรอยู่ และไม่สามารถย้อนดูฉากในหัวของเธอได้และรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย เธอยังรู้สึกว่าคอของเธอคัน เธอจึง

เกามัน แต่เธอก็ยังไม่รู้สึกโล่งใจใดๆ

“เชไตหยิน เป็นไปได้ไหม…”

เอเลน่าเอียงศีรษะเพื่อรับรู้อะไรบางอย่าง แต่เธอไม่แน่ใจ เนื่องจากเซินไต้หยิงฝึกฝนเทคนิคการลอบสังหารมาเป็นเวลานาน ออร่าของเธอแทบไม่มีเลย และเป็นเรื่องยากสําหรับการรับรู้ของเธอที่จะเพ่งความสนใจ ไปที่เชนไตหยินอย่างชัดเจน จึงเป็นเรื่องที่น่ารําคาญ

“ฮิฮิ ไม่มีอะไรหรอก…ข้าสบายดี เจ้าไม่จําเป็นต้องเป็นห่วง

“แต่เจ้า…”

“ข้าบอกแล้วว่าไม่เป็นไร! ปกติเจ้าไม่สนใจใครอยู่แล้ว ทําไมวันนี้เร

ช่างพูดจังไม่ได้เกลียดบ้าเหรอ!?”

“เอ๊ะ?”

เอเลน่าไม่เข้าใจว่าทําไมจู่ๆ เซินไต้หยิงถึงโกรธ… แต่เมื่อมองดูท่าทางประหลาดใจของเธอ เธอก็คงจะประหลาดใจด้วยคําพูดของเธอเอง

“ข ขอโทษ ข้าอาจจะเหนื่อยเกินไปและต้องการพักผ่อน…ข้าจะไปนอนก่อน!”

“เฮ! เฮ”

เอเลน่ามองดู เชนไตหยินออกไปและทําได้เพียงถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้เมื่อเธอหยุดไม่ได้

“ข้าพูดอะไรให้เธอโกรธหรือเปล่า”

เอเลน่าคิดไม่ออกว่าทําไมเธอถึงโกรธ และคิดว่ามันเป็นเพราะเธอนึกถึงบางสิ่งที่น่า

กลัวและเธอกลัวตัวเอง และนั่นเป็นสาเหตุที่เธอกลายเป็นแบบนั้น

“เดี๋ยว… ทําไมข้าถึงเป็นห่วงเธอ”

จู่ๆ เอเลน่าก็นึกขึ้นได้ว่าผู้หญิงคนนั้นเอาแต่รบกวนหลินเซียว ซึ่งมันไม่น่าพอใจมากพออยู่แล้ว ดังนั้นเธอไม่จําเป็นต้องกังวลอีกต่อไป

“เฮ้อ ข้าไปนอนดีกว่า”

แดดออกแล้วและทุกคนก็นอนค้างคืน จึงเป็นช่วงที่เหนื่อยที่สุด หลินเสี่ยววิ่งเข้าไป

ในห้องว่างและนอนหลับสบาย และเอเลน่าตามเหยาจือไปหาห้องและเข้านอน

ความมืดถูกฆ่า ซีซาร์ได้รับการช่วยเหลือ ดังนั้นภารกิจนี้จึงเรียกได้ว่าประสบความ

สําเร็จ และพวกเขาเชื่อว่า พวกเขาจะสามารถแก้ไขโรคระบาดนี้ได้ในไม่ช้า

สรุป ทางข้างหน้ายังสดใส

ขณะที่ทุกคนจมดิ่งอยู่ในความฝัน แขกที่คาดไม่ถึงจํานวนหนึ่งก็มาถึงเยลโลว์สโตน

ผู้คนจํานวนมากสวมชุดคลุมสีขาวรีบวิ่งเข้าไปในเยลโลว์สโตนและปิดกั้นถนนสายหลักทั้งหมด

“จับตาดูพวกเขาไว้ อย่าปล่อยให้ใครไป!”

“ค่ะท่านหญิง!”