Picked up a Demon King to be a Maid - ตอนที่ 411

ตอนที่ 411- จะมีความสุขได้อย่างไร

มันไม่ง่ายเลยที่จะหยิบป้อนให้เขา

สําหรับคนปกติ หลินเซียวสามารถใช้เวทมนตร์ควบคุมเพื่อยับยั้งพวกเขาและให้ยาได้ แต่การบังคับควบคุมเขาในตอนนี้จะทําให้เขาตายเร็วขึ้น

ดังนั้นพวกเขาจึงทําได้เพียงพึ่งพาโรซี่เท่านั้น

“ข้า? หลินเซียว เข้าไม่สามารถแม้แต่จะปราบเขา ขะ-ข้าทําได้ยังไง? โรซี่ทําหน้าบึง แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะกังวลเมื่อเธอเหลือบไปเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับซีซาร์

ก่อนหน้านี้ คนอื่นๆ ใช้จํานวนของตนให้เกิดประโยชน์ และพวกเขาทั้งหมดซ้อนทับซีซาร์เพื่อกดทับเขา แต่เขาใช้พลังทําให้ทุกคนหวาดกลัวเมื่อถอยหนี

ด้านหนึ่ง ทุกคนกังวลว่าจะถูกซีซาร์ฟันจริงๆ แต่อีกด้านหนึ่ง พวกเขาก็กังวลเช่นกัน

ทุกครั้งที่เขาใช้เทคนิค บาดแผลที่เป็นหนองของเขาจะกระจายออกไป หากสิ่งนี้ยังคงเกิดขึ้น ร่างกายของเขาก็เน่าเปื่อยไปทั้งหมด!

“โรซี่ เจ้าสามารถทําในสิ่งที่ข้าทําไม่ได้อย่างแน่นอน!…ไม่ ตอนนี้เข้าเป็นคนเดียวที่สามารถช่วยเขาได้ และเขาต้องการให้เจ้าช่วยเท่านั้น!”

“จ-เจ้าหมายความว่ายังไง”

โรซี่ยังคงไม่เข้าใจ แต่หลินเซียวเพียงแค่ยิ้มแล้วเอนตัวลงข้างๆเธอและพึมพําอะไรบางอย่างในหูของเธอ โรซี่หน้าแดงครู่หนึ่งและกําหมัด เธอมีสีหน้าจริงจังและดูเหมือนจะคิดอยู่

หลังจากไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง หลินเซียวก็ตบไหล่ของเธอเพื่อเป็นกําลังใจแล้วเดินไปหาซีซาร์เคียงข้างกัน

แคลร์ยังคงสับสนและต้องการเรียกพวกเขากลับมา…ถ้าหลายคนจัดการกับซีซาร์ไม่ได้ โรซี่จะทําอะไรด้วยตัวเอง?

“เฮ้! หลินเซียว เจ้า…”

ขณะที่แคลร์กําลังเรียกพวกเขากลับมา เธอถูกคนสองคนหยุดไว้

เอเลน่าส่งเสียงขู่ข้างหลังเธออย่างเย็นชาและใช้การจ้องมองที่ไม่แยแสซึ่งสามารถฆ่าเพื่อจ้องมองที่เธอ ความกดดันที่น่ากลัวทําให้เธอเหงื่อออกราวกับเธอสบตาสิงโต ดังนั้นเธอจึงหุบปากทันที เชนไตหยิน เพื่อนผู้หญิงอีกคนของหลินเซียวเดินไปด้วยรอยยิ้มและดึงแขนของเธอเบา ๆ ในขณะที่อธิบายให้เธอฟัง

“ทอมบอย… เอ่อ ไม่ แคลร์ ไม่ต้องกังวล การตัดสินใจของหลินเซียวจะไม่ผิด”

“แล้วรู้มั้ยว่าเขาจะทําอะไร” แคลร์เลิกคิ้วและถาม

“ข้าไม่รู้.” เช่นไตหยินตอบอย่างตรงไปตรงมา

“แล้วรู้ว่าเขาจะไม่ทําผิดแน่นอน”

“เฮ้ ทําไมเป็นอย่างนั้นล่ะ ข้าสงสัย” เหมือนกับว่าเช่นไตหยินนิ่งงันขณะที่เธอเอียงศีรษะเพื่อครุ่นคิด จากนั้นเธอก็ยิ้มและตอบว่า “อาจเป็นเพราะเขาไม่เคยทําให้ข้าผิดหวังมาก่อน…คราวนี้ข้าจะยังคงเชื่อใจเขา”

“ทุกครั้ง?”

“ใช่ ทุกครั้ง”

หลังจากได้ยินคําตอบของเซนไตหยิน แคลร์ก็หันไปมองเอเลน่า เธอไม่สามารถรวบรวมข้อมูลใดๆ จากการแสดงออกที่ไม่แยแสของเธอได้ แต่ความเงียบของเธอเป็นคําตอบที่ดีที่สุด

ถ้าเช่นไตหยินเป็นสายลมแห่งฤดูใบไม้ผลิที่อ่อนโยน เอเลน่าก็เป็นรูปปั้นที่เย็นยะเยือก คนสองคนเย็นชาและร้อนแรงด้วยสไตล์ที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง แต่แต่ละคนก็แสดงความไว้วางใจต่อหลินเซียวด้วยวิธีที่ต่างกัน

ความไว้วางใจเป็นสิ่งที่วิเศษจริงๆ… หลินเซียวต้องทํางานหนักมากเพื่อให้ได้ความไว้วางใจที่ไม่มีเงื่อนไข

และในทางกลับกัน การไว้วางใจผู้อื่นเช่นเดียวกับที่พวกเขาทําและได้รับการพิสูจน์ครั้งแล้วครั้งเล่า ความรู้สึกนั้นก็ต้องค่อนข้างดีเช่นกัน

ด้วยเหตุผลบางอย่าง แคลร์รู้สึกหึงหวง เหมือนว่าเธอมาสายและบางสิ่งล้ําค่าก็ถูกแบ่งโดยสองคนนี้แล้ว และเธอก็เหลือเพียงเศษเหล็กเท่านั้น

“ในเมื่อพวกเจ้าเชื่อใจเขา โอเค… ข้าอยากรู้ว่าโรซี่จะทําอะไรเพื่อจัดการกับซีซาร์!”

ซีซาร์หญิงและเชนไตหยินเหมาะสมกันมาก แต่น่าเสียดายที่หลินเซียวมองไม่เห็นเพราะเขามุ่งหมายที่จะช่วยใครซักคน

หลินเซียวทําท่าให้ทุกคนถอยห่างออกไปขณะที่เขาเดินไปหาซีซาร์พร้อมกับสาปแช่งเขา

“ซีซาร์ ไอ้สารเลว! เจ้าชายตูดเหมือนขยะมากกว่า! คนอย่างเจ้าอยากเป็นฮีโร่เหรอ? ถูก!”

หลินเซียวยังคงตะโกนใส่ซีซาร์ทําให้เขาโกรธ

“เจ้าหนู เจ้าพูดว่าอะไรนะ!?”

“ข้าบอกว่าเจ้ามันขยะแขยง! ขยะ! คนขี้ขลาด! ต่ํา! เจ้าต้องการให้ข้าเรียกเจ้าว่าอะไรอีก หม?”

“หลินเซียว! เจ้าเอาคู่หมั้นของข้าไป ข้ายังไม่ได้ชําระหนี้กับคเจ้าเลย!”

“พี่หยิน? ขอโทษนะ เธอเข้าข้างข้าไปแล้ว ยอมแพ้ซะ”

“คุณ!?”

ใครจะรู้ว่าเขามีบางอย่างผิดปกติกับเขา แต่หลินเซียวเลือกคําที่แย่ที่สุดในขณะที่สาปแช่งเจ้าชายและเดินไปหาเขา

ทุกคนเหงื่อตกเมื่อมองดูหลินเซียวยังคงดูถูกซีซาร์ต่อไป

เขากําลังทําอะไร?

แทนที่จะพยายามปลอบเขา เขาจงใจทําให้ซีซาร์โกรธ แม้ว่าเขาจะแข็งแกร่ง แต่ก็ไม่จําเป็นต้องทําอะไรแบบนั้น

“หลินเซียว! ข้าปฏิบัติต่อเจ้าเหมือนเป็นคู่แข่งของข้าเสมอ! วันนี้เป็นวัน… ตัดสินผู้ชนะ!”

“โอเค ข้าก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน!”

“ถ้าเจ้าไม่มีอยู่จริง ข้าก็สามารถรับเครดิตทั้งหมดได้ เจ้านั่นแหละที่ขวางทางข้า…ดังนั้นหลินเซียว ตายซะเถอะ!”

ซีซาร์ชักดาบออกมาแล้วเหวี่ยงตรงไปที่หัวของเขา

หลินเซียวไม่ได้พยายามต่อต้านหรือใช้โล่วิเศษ เขาแค่ดึงคนที่อยู่ข้างหลังเขาไปข้างหน้า

“อะไร? เจ้ากําลังใช้โรซี่เป็นโล่มนุษย์เหรอ?”

ดาบของซีซาร์ป้องกันได้ยากแม้จะใช่โล่เวทมนตร์ ถ้ามันกระทบโรซี่ เธอก็จะถูกผ่าครึ่ง!

แคลร์ทนดูต่อไปไม่ได้ขณะที่เธอหลับตาลงและรอเสียงกรีดร้องอันน่าสมเพชของโรซี่ แต่เธอก็ไม่ได้ยินอะไรเลย

ดาบของซีซาร์หยุดลงก่อนจะโจมตีเธอ! ในตอนนี้ ดาบของเขาอยู่ห่างจากหัวเธอเพียงไม่กี่นิ้ว

“เขาหยุดจริงๆ…ทําไม?”

ไม่ใช่แค่แคลร์ แต่คนอื่นๆ ก็ตกใจเช่นเดียวกัน

ซีซาร์ถูกควบคุมโดยมนต์ดําและฟันใส่ทุกคนที่เขาเห็น เหตุใดเขาจึงหยุดกะทันหันและไว้ชีวิตโรซี่?

“ถ้ามีใครบางคนที่ซีซาร์ไม่เต็มใจที่จะทําร้ายแม้ว่าเขาจะเสียชีวิต นั่นก็คือโรซี่”

หลินเซียวค่อย ๆ ผลักโรซี่ไปข้างหน้าจากด้านหลังและด้วยการเคลื่อนไหวของเธอ หน้าผากของเธออยู่ที่ดาบคมของเขา แต่ซีซาร์ดึงดาบของเขากลับทุกครั้งที่โรซี่ทํา

“ความกลัวของซีซาร์คือความขี้ขลาดภายในของเขาหรือ? ไม่! ความกลัวที่แท้จริงของเขาคือคนๆเดียว”

มีเพียงหลินเซียวเท่านั้นที่สังเกตเห็นรายละเอียดเล็กๆ ซีซาร์สามารถชี้ดาบไปที่ใครก็ได้ แต่เขาไม่เคยชี้ไปที่โรซี่เลย

“ซีซาร์อาจจะโง่ แต่โรซี่ เจ้าชอบเขามานานและใช้เวลาทั้งหมดกับเขาจนเกือบตาย เขาคงรู้สึกได้ถึงความรู้สึกของเจ้า”

ซีซาร์เคยปฏิบัติต่อโรซี่ในฐานะเพื่อนที่ดีเท่านั้น แต่เขาไม่สามารถหลีกเลี่ยงความจริงใจของโรซี่ได้ อยู่มาวันหนึ่งในที่สุดเขาก็ตระหนักว่าเขาไม่สามารถทิ้งความรู้สึกของโรซี่ได้ และเขาจะทําอย่างไร?

เขาจะยอมรับพวกเขาหรือไม่? หรือปฏิเสธเธออย่างไร้หัวใจ?

ไม่เช่นกัน

คําตอบคือแม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่รู้จะทําอย่างไร

อุดมคติของชีวิต ชะตากรรมของราชวงศ์ ความรับผิดชอบของผู้ชาย… มีทางเลือกที่รอดําเนินการอยู่มากเกินไป และมีการแลกเปลี่ยนที่ยากเกินไป ซึ่งทําให้เขาตกอยู่ในความกลัว

เขากําลังหมั้นหมาย เขาจะยอมรับความรู้สึกของโรซี่ได้อย่างไร? เขาจะทําให้โรซี่มีชีวิตที่มีความสุขได้อย่างไร?

ถ้าเขาทําไม่ได้ เขาจะเผชิญกับน้ําตาแห่งความเศร้าโศกของเธอได้อย่างไร?

“ใช่แล้ว สิ่งที่เขากลัวจริงๆ คือเจ้า… โรซี่!”

“ซีซาร์!!!”

โรซี่เพิกเฉยต่อดาบคมและกระโดดไปทางซีซาร์ เธอกอดเขาแน่นและร้องไห้ออกมาดังๆ

“ฮือ… ซีซาร์ ขอโทษ! ข้าเสียใจ! ข้าเห็นแก่ตัวเกินไป ข้าแค่คิดเกี่ยวกับตัวเองและลืมคํานึงถึงเจ้า…ข้าคิดว่าตราบใดที่ข้าอยู่กับเจ้า ข้าจะได้รับคําตอบของเจ้าวันหนึ่ง… แต่ข้าคิดผิด ข้าไม่ควรบังคับเจ้า !”

น้ําตาของโรซี่ไหลลงมาและเปียกโชกเสื้อของซีซาร์ แม้แต่ชายร่างใหญ่หลายคนก็ยังพยายามจับตัวซีซาร์ไว้ แต่เผชิญหน้ากับเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่กําลังร้องไห้ ซีซาร์ตัวสั่นและทิ้งดาบของเขา

“ซีซาร์ ข้าจะชอบเจ้าเสมอ… ดังนั้นเจ้าไม่ต้องกลัว”

โรลูบหัวของเธอกับซีซาร์และใช้เสื้อของเขาเช็ดน้ําตา จากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นและยิ้ม

“แม้ว่าจะไม่ให้คําตอบ หรือแม้แต่ปฏิเสธข้า…ฮิฮิ ข้าหน้าหนา ดังนั้นข้าจะอยู่กับเธอต่อไป ข้าจะไม่ยอมรับเรื่องนั้น!”

“โรซี่! ยัยบ้า ***** ปล่อยข้า!”

ซีซาร์ยังคงสาปแช่งด้วยความโกรธ แต่คราวนี้โรซี่ไม่โกรธเลย เธอยังคงกอดเขาแน่น แล้วใช้ปากเล็ก ๆ ของเธอหยิบขวดที่ห้อยอยู่บนคอของซีซาร์

“ซีซาร์… ให้ข้าขจัดความกลัวของเจ้า!”

โรซี่ยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วจูบเขาอย่างอ่อนโยน