Picked up a Demon King to be a Maid - ตอนที่ 398

ตอนที่ 398 – การอุ่นเครื่องก่อนอาหาร

แอนดรูว์ไม่เข้าใจ เขาใช้กําลังเต็มที่แล้วและต้องการจับหัวของหลินเซียว แล้วทําไมจู่ๆ เขาถึงกระโดดหัวทิ่มเข้าไปในพายุมิสไซล์ลึกลับในทันใด?

ไม่ ไม่ นั่นไม่สําคัญ ที่สําคัญกว่า… ทําไมหลินเซียวถึงใช้เวทมนตร์ระดับเจ็ดได้?

แอนดรูว์มั่นใจว่าครั้งนี้ไม่มีม้วนหนังสือ ไม่มีเล่ห์เหลี่ยมใดๆ หลินเซียวเพิ่งสะบัดและร่ายเวทย์ระดับเจ็ดทันที ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาเป็นนักมายากลระดับเจ็ดที่แท้จริงและเป็นผู้ที่เชี่ยวชาญในการร่ายฉับพลัน!

พระเจ้า….เขาเป็นเด็กปกติได้อย่างไร เขาเป็นสัตว์ประหลาดสมบูรณ์แบบ!

เขายังเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่า?

แอนดรูว์ตกใจยิ่งกว่าแคลร์ แต่เขารู้ว่าเขาไม่มีเวลาตื่นตระหนกเพราะเขากําลังจะเสียชีวิต!

มิสติกมิสไซล์คล้ายกับมิสไซล์เวทมนตร์ทั้งรูปลักษณ์และชื่อ ทั้งสองเป็นลูกบอลแสงสีม่วงที่ใสราวกับลูกแก้วที่เด็กๆ เล่น สวยงามมาก

แต่…มิสไซล์ลึกลับและมิสไซล์วิเศษ คําเดียวที่สร้างโลกที่แตกต่าง

แต่ละคนอาจดูเหมือนของเล่น แต่พวกเขาทั้งหมดมีพลังซ่อนเร้น มันไม่ใช่พลังเวทย์มนตร์ธรรมดา แต่เป็นพลังเวทย์มนตร์บริสุทธิ์ มิฉะนั้น แอนดรูว์จะไม่ยอมเลิกโจมตีและใช้ขวานของเขาเป็นโล่

ทุกครั้งที่ลูกบอลระเบิดบนขวานของเขา เขาสัมผัสได้ถึงพลังที่หมุนวน พลังเวทย์มนตร์บริสุทธิ์ไม่ได้มีพลังทําลายล้างมากนัก แต่มันอาจรบกวนออร่าของเขาจนทําให้เขาไม่สามารถใช้พลังของเขาได้ พลังเวทย์มนตร์แปลก ๆ นั้นสามารถเจาะออร่าการป้องกันของเขาและตรงไปยังร่างกายของเขาได้อย่างง่ายดาย หากเขาประมาทแม้เพียงเล็กน้อย ก็จะมีผลที่ย้อนกลับไม่ได้

เขาปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้… แอนดรูว์ตัดสินใจคิดอะไรบางอย่าง!

ตอนนี้เขาอยู่กลางอากาศและถูกหลินเซียวยิง เขาเป็นเพียงเป้าหมายที่ไม่สามารถทําอะไรได้ และมันก็เหมือนกับว่าเวทมนตร์ของหลินเซียวนั้นไร้ขีดจํากัดในขณะที่เขายังคงเล่นกับเขาต่อไป

“ฮะฮะฮะ!!”

ด้วยเสียงโห่ร้อง ร่างใหญ่ของแอนดรูว์ล้มลงกับพื้น ทําให้เกิดหลุมอุกกาบาตสองหลุมอยู่ใต้เท้าของเขา ด้วยการลงมาอย่างรวดเร็ว เขาสามารถหลบเลี่ยงขีปนาวุธจํานวนนับไม่ถ้วนที่ไม่สามารถเปลี่ยนทิศทางได้ทันเวลา

โอกาส!

แอนดรูว์รู้ว่าชัยชนะหรือความพ่ายแพ้ล้วนขึ้นอยู่กับสิ่งนี้!

หลินเซียวแข็งแกร่งอย่างไม่ต้องสงสัย เหนือความคาดหมายทั้งหมด ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทําไมเขาถึงสงบ และหยิ่งผยอง เพราะเขามีพลังสํารอง!

อย่างไรก็ตาม… แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าแอนดรูว์จะไม่มีโอกาสชนะ!

แอนดรูว์ตัดสินใจที่จะใช้โอกาสนี้เพียงครั้งเดียวหลังจากที่เขาลงจอด… แม้ว่ามิสไซล์ลึกลับจะเร็วและมีจํานวนมากมาย แต่พวกมันก็มีข้อเสียเช่นกัน แต่พวกมันก็ควบคุมได้ยากมาก!

เขาพุ่งอย่างรวดเร็วและ หลินเซียวไม่มีเวลาพอที่จะเปลี่ยนทิศทาง ตอนนี้มีเพียงสิบเมตรระหว่างพวกเขา โดยไม่มีการป้องกัน!

ตราบใดที่เขาใช้ประโยชน์จากช่องว่างนี้ เขาก็สามารถกําจัดหลินเซียวได้!

“ดาบจันทร์แดง!”

ต้องบอกว่าแอนดรูว์เป็นจิ้งจอกที่มีประสบการณ์จริงๆ เขาใช้ประโยชน์จากช่องว่างเพียงช่องเดียวของคู่ต่อสู้ หากเป็นจอมเวทย์ระดับ 7 ธรรมดาคนอื่นๆ พวกเขาก็จะต้องตายอย่างแน่นอน… แต่หลินเซียวไม่ปกติ

หลินเซียวไม่ได้เก่งเพียงเพราะพลังเวทย์มนตร์ที่มีอยู่มากมาย นั่นเป็นเพียงความแข็งแกร่งที่ไม่ต้องพูดถึงสิ่งที่เขาเก่งก็คือเขาสามารถควบคุมเวทมนตร์ได้อย่างง่ายดายและแม่นยําเพียงใด!

“โอ้ ข้าไม่ได้ไปจับคุณ คุณมาหาข้าเองเหรอ”

หลินเซียวหัวเราะคิกคักเมื่อเห็นว่าแอนดรูว์ไม่ถอยหลังจากลงจอด จากนั้นเขาก็ชี้นิ้วชี้ลง

ทันใดนั้น ลูกบอลแสงทั้งหมดหยุดลงอย่างกะทันหัน และพลังลึกลับแปลกประหลาดก็กลายเป็นสิ่งผิดปกติ เนื่องจากคําสั่งอย่างกะทันหันและพลังที่สั่นสะเทือนทั้งหมดก็สะท้อนออกมาอย่างเข้มข้นทําให้เกิดเสียงฮัม

อย่างที่แอนดรูว์พูด เวทย์มนตร์มิสไซล์ควบคุมได้ยากกว่าเวทมนตร์ทั่วไปและเปลี่ยนแปลงช้า แต่… ในมือของหลินเซียว ไม่ว่าขีปนาวุธเหล่านี้จะบ่นสักแค่ไหน พวกมันก็ยังต้องเชื่อฟังคําสั่งของเจ้านาย!

“อะ-อะไร”

แอนดรูว์คิดว่าหลินเซียวสูญเสียการควบคุมเวทย์มนตร์ แต่เขาก็ต้องตะลึงเมื่อเงยหน้าขึ้นมอง

มิสไซล์พลิกกลับอย่างแหลมคมกลางอากาศและตกลงมาทันที!

เป็นไปได้อย่างไร? แอนดรูว์ไม่เคยเห็นใครควบคุมเวทมนตร์แบบนั้นมาก่อนในชีวิต!

ไม่เพียงแค่นั้น นอกจากขีปนาวุธที่อยู่เหนือเขาแล้ว หลินเซียวก็ยิงขีปนาวุธจากด้านหน้าออกไปอีก ปิดผนึกเส้นทางหลบหนีทั้งหมดของเขา!

“เวร!”

เมื่อเผชิญกับวิกฤต แอนดรูว์ทําได้เพียงยอมแพ้การโจมตีและใช้รอยแยกดวงจันทร์สีแดงเป็นการป้องกัน หมัดหนึ่งปะทะท้องฟ้ายามราตรีได้กวาดล้างขีปนาวุธที่ตกลงมา

แต่ยังไม่จบ… หมอกสีม่วงปกคลุมเขา และพลังลึกลับของมันยังคงกัดเซาะรัศมีของเขา

ในเวลาเดียวกัน ขีปนาวุธอีกสองลูกก็พุ่งเข้าหาเขา!

“อ๊ะ!!!”

แอนดรูว์ตะโกนลั่นและขว้างขวานไปชนกับหนึ่งในพวกมัน ทําให้ระเบิดพร้อมกับอาวุธที่สร้างด้วยเหล็กกล้าชั้นดี

แต่ก็ยังมีอันที่สอง…

หลินเซียวยิงเพียงสองขีปนาวุธ ดูเหมือนธรรมดาแต่ยากมาก หนึ่งทําลายอาวุธของแอนดรูว์ และอีกหนึ่งจะปลิดชีพเขา!

หากไม่มีอาวุธ แอนดรูว์ก็เป็นเพียงแค่หมูที่ต้องถูกฆ่า…

ลูกบอลสีม่วงใสขนาดเล็กที่กระทบไหล่หนาของแอนดรูว์และแตกเป็นเสี่ยง ๆ จากนั้นพลังงานลึกลับแปลก ๆ ก็ไหลออกมาและเจาะออร่าของเขาอย่างง่ายดายและหลอมรวมกับเนื้อของเขา

ในขั้นต้น แอนดรูว์ไม่รู้ด้วยซ้ําว่าเขารู้สึกว่าร่างกายของเขาเบาลงและคิดว่าเขาสามารถหลีกเลี่ยงขีปนาวุธได้ ดังนั้นเขาจึงถอยกลับอย่างรวดเร็วและกระโดดออกไปนับสิบเมตรสู่ป่าที่มืดสนิท

แต่เขาลืมอะไรบางอย่าง

“อะไร?… แขนของข้า!?”

เขาสามารถหลบหนีได้ แต่แขนขวาของเขาถูกพลังเวทย์มนตร์กัดเซาะ มันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนไม่มีเลือด และก่อนที่เขาจะตะโกนออกมาด้วยความเจ็บปวด แขนบอกลาเขาไปตลอดกาล

“อ๊ากกกก!!!”

เสียงกรีดร้องอันน่าสมเพช

“หลินเซียว! จําสิ่งนี้ไว้! ข้าจะฆ่าคุณสักวันหนึ่ง! ข้าจะฆ่าแก!!!!”

“วัย…ข้าอยากจะเอาขา แต่ข้าได้แขน ช่างเป็นการคํานวณที่ผิดพลาดจริงๆ”

แม้ว่าจะเป็นชัยชนะที่สมบูรณ์ เขาก็เข้มงวดกับตัวเองและพบว่าเขาขาดอะไรไป

“ไม่เป็นไร ข้าไม่ได้พยายามสักหน่อย” เขาปรบมือเหมือนเพิ่งอุ่นเครื่องเสร็จ

“ถ้าอย่างนั้น… ฮิฮิ แคลร์?”

“หืม?”

“ข้าไล่แอนดรูว์ออกไป ดังนั้นมันเป็นชัยชนะของข้า” หลินเซรยวรีบเดินไปและนั่งลงตรงหน้าเธอ

“โอ้…” แคลร์ปิดขาของเธอโดยสัญชาตญาณแล้วสะบัดกันของเธอกลับ

“หยุดหนี ยอมแพ้ซะ”

“หลินเซียว… เจ้า-เจ้าจะ…กําลังจะ..”

แม้แต่ตอนนี้เธอก็ยังจําความเป็นจริงไม่ได้อย่างถี่ถ้วน…หลินเซียวเอาชนะแอนดรูว์จริง ๆ และถึงกับคว้าแขนเอาไว้

ตอนนี้ถ้าไม่มีแอนดรูว์ ก็เป็นตาของหลินเซียว?

“คุณเจ้ายังมีความหวังอยู่ไหม? อย่าเป็นใบ้ ข้าเป็นคนธรรมดา ข้าไม่อยากได้เธอเหรอ?”

“ข้า.. “

เพราะเธอตกใจมาก เธอจึงไม่แม้แต่จะร้องไห้อีกต่อไป เธอสูญเสียจิตวิญญาณทั้งหมดไปในดวงตาของเธอ และไม่ตอบสนองต่อหลินเซียว

“เอ่อ เจ้าไม่ได้กลัวจนโง่แล้วใช่ไหม? ลืมมันไปเถอะ ไม่ต้องมาล้อเล่นอีกแล้ว… เฮ้! แคลร์ ถ้าเจ้าไม่อยากตายก็ลุกขึ้น!”

“อา?”

แคลร์ยืนขึ้นอย่างเชื่อฟังราวกับกระต่ายบาดเจ็บหลังจากได้ยินคําสั่งของเขา

“มือ.”

“โอ้”

“แคลร์ ข้าจะพูดแค่ครั้งเดียว… จากนี้ไปเจ้าต้องกอดข้าแน่นๆ อย่าปล่อย เข้าใจไหม”

“อลิซ.” แคลร์พยักหน้าและเดินไปข้างหลังเขาแล้วกอดเอวของเขา

หลินเซียวกล่าวว่าเขามีวิธีการเล่นที่แปลกใหม่มากมาย ดังนั้นวิธีใดที่เขาวางแผนจะใช้กับเธอ

“ทอม เจ้าค่อนข้างน่ารักเมื่อเจ้าเชื่อฟัง เห้อ ถ้าเจ้าเป็นแบบนั้นเมื่อก่อน ข้าก็ไม่จําเป็นต้องทําให้เจ้ากลัว”

ราวกับว่ารู้สึกผิดกับเรื่องตลกของเขาที่เห็นได้ชัดว่าลงทะเล หลินเซียวเคลียร์คอของเขาและตบหลังมือของเธอเพื่อปลอบโยนเธอ จากนั้นมองไปรอบ ๆ อย่างเงียบ ๆ และเตรียมพร้อม

การต่อสู้กับแอนดรูว์เป็นแค่อาหารเรียกน้ําย่อย ในที่สุดก็ได้เสิร์ฟอาหารจานหลักแล้ว!

“มาถึงแล้วหรือ…”

ภายในความมืดมิด มอนสเตอร์ที่ไม่รู้จักจํานวนนับไม่ถ้วนได้รวมตัวกันอย่างเงียบ ๆ อย่างเงียบ ๆ