Picked up a Demon King to be a Maid - ตอนที่ 397

ตอนที่ 397 – การต่อสู้ชิงถ้วยรางวัล

คางของแคลร์และแอนดรูว์ก้มหน้าลงกับฉากนั้นทั้งคู่ยังมองกันอย่างตลกขบขันราวกับคนงี่เง่าสองคน

เกิดอะไรขึ้น พวกเขาเห็นอะไรไหม?

โล่เวทมนตร์ที่กําลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆเรืองแสงในวินาทีสุดท้ายไม่เพียงแต่ป้องกันการโจมตีเท่านั้นแต่ยังสะท้อนมันด้วย!?

หมายความว่าอย่างไร? นั่นหมายความว่าพลังเวทย์มนตร์ของเจ้าของโล่เวทนั้นเหนือกว่าแอนดรูว์มาก!

กล่าวอีกนัยหนึ่ง… หลินเซียวแข็งแกร่งกว่าแอนดรูว์มาก!

“แต่… เป็นไปได้ยังไง? เขาเป็นแค่นักเวทระดับห้า”แคลร์มองดูเด็กหนุ่มยิ้มคนนั้นและตกใจ

เธอยังคงจําสิ่งที่อับราบอกกับเธอได้หลินเซียวเป็นหัวหน้าทีมที่เก่งด้านกลยุทธ์และเป็นหนึ่งในสมาชิกของพวกเขาเหยาจือเป็นผู้ครอบครองสายเลือดของพ่อมดและเก่งในเวทมนตร์และการต่อสู้และเป็นนักเวทที่แข็งแกร่งมากดังนั้นแคลร์สันนิษฐานว่าความแข็งแกร่งของหลินเซียวอยู่ในระดับปานกลาง

แต่ความเป็นจริงต่อหน้าเธอทําให้ความเชื่อของเธอกลับหัวกลับหางหลินเซียวก็แข็งแกร่งมากเช่นกัน!

“แต่ทําไม? เขามีสายเลือดของพ่อมดด้วยเหรอ?”

แคลร์อยู่บนพื้นและจ้องมองที่หลินเซียวด้วยท่าทางตกใจดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเกลียดชังความอัปยศอดสูความชื่นชม และความรู้สึกแปลกๆที่ไม่สามารถระบุได้อีกด้านหนึ่งแอนดรูว์กลืนน้ําลายอย่างประหม่าและไม่เคลื่อนไหวโดยประมาทใดๆ

“เจ้าหนู เจ้าไปทําอะไรมา”

หลินเซียวไม่ตอบสนองและกวักมือเรียกเขาราวกับว่าเขากําลังบอกให้เขาหยุดเสียเวลาและรีบเข้ามา

การยั่วยุนั้นทําให้แอนดรูโกรธ!

“คลื่นออร่าไม่ได้แรงขนาดนั้น!ดังนั้นการสามารถบล็อกมันได้ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อย่าอวดดีเกินไป!”

“แอนดรูว์ เข้ามาและหยุดเสียเวลาของข้าเสียที”หลินเซียวเริ่มเดินไปหาแคลร์เมื่อเห็นว่าแอนดรูว์ไม่ขยับเหมือนกับว่าเขาวางแผนจะแย่งเจ้าหญิงตัวน้อยไปจากเขาใต้จมูกของเขา

แคลร์รู้สึกเหมือนเธอเป็นถ้วยแชมป์ และชายสองคนนี้อยู่ในการแข่งขันและใครก็ตามที่ชนะก็สามารถเอาถ้วยกลับบ้านได้… และตอนนี้ดูเหมือนว่าแอนดรูว์จะอดอย่างเป็นธรรมชาติหลินเซียวจะชนะ

หลินเซียวจะทําอะไรหลังจากได้รับถ้วยรางวัล?

หม เขาจะถอด บรรจุภัณฑ์ ออกจากถ้วยรางวัลอย่างแน่นอนจากนั้นค่อยลูบพื้นผิว’ที่เรียบลื่นจากนั้นจูบช่องเปิดของถ้วยรางวัลจากนั้นสํารวจฐานจากนั้นจึงเดิม น้ําตา ที่ชั่วร้ายของเขาลงในถ้วย !

แคลร์รู้สึกว่าตัวเองเริ่มแปลกขึ้นเมื่อเธอนึกถึงฉากที่บิดเบือนไปทีละภาพ

“ไอ้เด็กบ้า หยุดอยู่ตรงนั้น!”

แอนดรูวรีบตะโกนออกไปขณะที่มองดูเขากําลังจะเอาถ้วยรางวัลออกไป

เขาไม่รู้ว่าแคลร์มีภาพลวงตาแปลก ๆ แบบไหนแต่เขารู้ว่าเขาต้องหยุดหลินเซียว!

แอนดรูว์ไม่เคยเชื่อว่าเด็กคนนั้นแข็งแกร่งกว่าเขามาก!หลินเซียวดูเหมือนจะอายุประมาณ 15 ปีเท่านั้นเขายังเด็กอยู่เขาจะมีพลังเวทย์มนตร์มากกว่านี้ได้อย่างไร? นั่นไม่สมเหตุสมผลเลย!

ดังนั้นแอนดรูว์ที่มีประสบการณ์จึงเดาคําตอบที่ถูกต้องได้อย่างรวดเร็วหลินเซียวจึงบลัฟ!

ถูกต้อง หลินเซียวไม่ได้หยุดคลื่นออร่าด้วยความแข็งแกร่งของเขาเองมีเคล็ดลับบางอย่างที่เกี่ยวข้อง!

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลินเซียวไม่ใช่คนงี่เง่าดังนั้นจึงไม่มีทางที่เขาจะโง่เขลามาโดยไม่ได้เตรียมตัวเขามีท่าทีลับซ่อนอยู่อย่างแน่นอน ราวกับคัมภีร์เวทมนตร์หรืออย่างอื่น อย่างไรก็ตามเขาใช้กลอุบายบางอย่างเพื่อแสดงความแข็งแกร่งเพื่อทําให้แอนดรูตกใจ!

หม แอนดรูว์ได้เห็นอะไรหลายๆ อย่างแล้วทําไมเขาถึงกลัวง่ายอย่างนี้ล่ะ?

“เด็กน้อย ข้าเดือนเจ้าครั้งสุดท้ายแล้วออกให้ห่างจากแคลร์และข้าจะไม่ฆ่าเจ้า!”

ในที่สุดแอนดรูว์ก็จริงจังและเตือนครั้งสุดท้ายและหากหลินเซียวยังคงดื้อรั้นโดยคิดว่าการตบหน้าเล็กๆ ของเขาอาจทําให้เขากลัวเขาจะต้องใช้ขวานยักษ์เพื่อแสดงให้หลินเซียวเห็นว่าใครคือ”แชมป์”ที่แท้จริงและใครมีสิทธิ์สู่ ‘ถ้วยรางวัล

“เจ้าโง่ แคลร์เป็นของข้า คนที่แพ้ก็คือเจ้า”

หลินเซียวถ่มน้ําลายไปทางแอนดรูว์และเดินต่อไปยังแคลร์ด้วยความอาฆาตแค้นและราคะที่เขียนขึ้นทั่วใบหน้าของเขา

“เจ้าบังคับเองนะ!”

หลังจากการโน้มน้าวใจที่ล้มเหลวหลายครั้ง แอนดรูว์หมดความอดทนและพร้อมที่จะแสดงพลังเต็มที่เพื่อต่อสู้กับเขา

หลินเซียวยังคงเดินช้าๆ จนกระทั่งได้ยินเสียงแตก เมื่อเขาหันไปมอง เขาก็ตระหนักว่าแอนดรูว์กําลังวางแผนจะทําอะไร

“เพิ่มพลังออร่าให้เต็มที่เพื่อบังคับตัวเองให้เกินขีดจํากัด เฮ้ แอนดรูว์ เจ้าต้องไปไกลขนาดนั้นเพื่อผู้หญิงคนเดียวเหรอ?”

เสียงนั้นมาจากร่างกายของแอนดรูว์ในขณะที่มันขยายออกไป หลังจากนั้นไม่นาน แอนดรูว์ก็โตใหญ่กว่าครึ่งเท่า! ร่างกายของเขาดูแข็งแรงเป็นพิเศษ ราวกับสัตว์ประหลาดและขวานยักษ์ที่เขาถืออยู่ในมือตอนนี้ก็มีความเหมาะสมเป็นพิเศษ

ร่างที่แท้จริงของแอนดรูว์เป็นนักรบระดับเจ็ดอย่างนั้นหรือ?

“พระเจ้า แอนดรูว์ต้องการจะฆ่าเจ้าจริงๆ.. หลินเซียว เจ้าเอาชนะเขาไม่ได้”

แคลร์รู้สึกหนาวสั่นและร้องออกมาโดยไม่รู้ตัวแต่หลังจากนั้นเธอรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับตัวเอง

หลินเซียวก็เหมือนกับแอนดรูว์ ไอ้สารเลวที่ต้องการครอบครองร่างกายของเธอ แล้วทําไมเธอถึงเลือกข้างหลินเซียว?

“เฮ้ เธอยังเป็นห่วงข้าในเวลาแบบนี้ แคลร์ ดูเหมือนเธอจะอยากเป็นสาวใช้ของข้าจริงๆ นะ”

“นี่เป็นโอกาสเดียวที่เจ้าจะได้เล่นตลก! หลินเซียว ไม่ว่าเกราะเวทย์ของเจ้าจะแข็งแค่ไหน เจ้าก็จะตายภายใต้ขวานของแอนดรูว์!”

“แคลร์ เรามาพนันกันไหม”

“เดิมพัน?”

“ถ้าข้าสามารถเอาชนะแอนดรูว์ได้ เจ้าต้องจูบข้า ตกลงไหม”

“เอ๊ะ?”

“แม้ว่าข้าจะทําทุกอย่างที่ข้าต้องการให้เจ้าหลังจากที่ข้าทุบตีเขา แต่มันจะเป็นอย่างอื่นถ้าเจ้าจะจูบข้า… ไหม? ตกลงว่ายังไง”

“ข้า..”

ก่อนที่แคลร์จะตอบ ก็ได้ยินเสียงคํารามของแอนดรว์

“หลินเซียว!”

อาวุธรูปมนุษย์ที่น่าสะพรึงกลัวมุ่งเป้าไปที่เป้าหมายและขับพลังไปที่ขาของเขาทําให้พื้นพัง เขายกขวานขึ้นสูงด้วยโมเมนตัมเพื่อตัดศีรษะของหลินเซียว

แอนดรูว์ก็กระโดดขึ้นไปพร้อมกับเสียงโห่ร้องระเบิด ออร่าการต่อสู้สีแดงของเขาก็ระเบิดและครอบคลุมท้องฟ้ายามค่ําคืนทั้งหมด

“ดาบจันทร์แดง!”

นั่นคือของแอนดรูว์

ไม่มีกลอุบายที่ควรค่าแก่การกล่าวถึงต่อหน้าความแข็งแกร่งที่แท้จริง

หลินเซียวสามารถฝ่าฟันแอนดรว์ได้เพียงครั้งเดียว แต่ตอนนี้เขาต้องดึงเอาความแข็งแกร่งที่แท้จริงออกมา

“หลินเซียวให้ข้าดูว่าเจ้าแข็งแกร่งแค่ไหน…”

แคลร์จ้องตรงไปที่หลินเซียวและในเวลานั้นหลินเซียวก็ถอนหายใจ

เนื่องจากแอนดรูว์กําลังบังคับให้เขาใช้กําลังที่แท้จริงของเขา เขาจึงทําได้เพียงแสดงให้เขาเห็นเพียงเล็กน้อยเท่านั้น…

สแน็ป,

ทันใดนั้น ทรงกลมแสงสีม่วงเข้มนับไม่ถ้วนก็ล้อมรอบเขาหลังจากเสียงกระทบ

“อะไร? เวทมนตร์ระดับเจ็ด… มิสไซล์ลับ!?”

ทําไมหลินเซียวถึงใช้เวทมนตร์ระดับเจ็ดได้!?

ถ้ามือของแคลร์ไม่ถูกมัดไว้ เธอคงจะปิดปากของเธอเสียแล้วจะได้ไม่ส่งเสียงที่น่าอายออกมา

ในชั่วพริบตา ขีปนาวุธจํานวนนับไม่ถ้วนที่ถูกแขวนไว้กลางอากาศก็พุ่งเข้าหาแอนดรูว์ด้วยสายตาเดียวจากหลินเซียว

แอนดรูว์ตกตะลึงเมื่อต้องเผชิญหน้ากับขีปนาวุธที่ถล่มลงมา แต่เขาเป็นเหมือนลูกธนู เขาทําได้เพียงเดินหน้า!

แอนดรูว์ทําได้เพียงใช้ขวานปกป้องร่างกายของเขา และลูกแก้วแสงสีม่วงขนาดเท่ากําปั้นก็กระแทกใส่เขาซ้ําแล้วซ้ําเล่า

ทรงกลมแสงขนาดเล็กดูไม่มีอะไรน่ากล่าวถึง แต่นั่นเป็นเวทย์มนตร์ระดับเจ็ดของแท้! พลังงานลับที่บรรจุอยู่เป็นสิ่งที่แม้แต่แอนดรูว์ นักรบระดับเจ็ดก็ไม่กล้าเผชิญหน้า

อะไรทําให้เขาแปลกใจคือขีปนาวุธลับของคนอื่นมีเพียงแค่สองลูก แล้วทําไมเด็กคนนี้ถึงมีมากพอที่จะปกคลุมท้องฟ้า?