Picked up a Demon King to be a Maid - ตอนที่ 395

ตอนที่ 395 – เธอเป็นของข้า

“หืม? เจ้ากล้าด่าข้าเหรอ”

แอนดรูว์ก้มศีรษะลงและตอบสนองโดยไม่รู้ตัวแต่เขาตระหนักในทันทีว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องและสั่นเทา

ใครเป็นคนพูด? หรือเขาควรจะถามว่า… จะมีคนอื่นพูดได้ยังไง?

ไม่ควรมีใครอื่นนอกจากเขาและแคลร์!

“คะ-ใคร???

แอนดรูว์ไม่ถอดกางเกงอีกต่อไป เขากลัวเล็กน้อยและน้องชายของเขาก็ทรุดตัวลง และเต็นท์ที่อยู่ในกางเกงของเขาก็หายไปอย่างรวดเร็ว

ข้อห้ามสําหรับผู้ชายกําลังถูกหวาดกลัวในช่วงเวลาสําคัญ ตอนนี้ด้วยความตกใจนี้ เขาอาจจะไร้สมรรถภาพไปตลอดชีวิต

“ข้าแค่ไม่เข้าใจ ทําไมพวกเค้าถึงขาดจินตนาการ?”

เด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินออกมาจากความมืดพร้อมกับพูดเรื่องไร้สาระออกมาอย่างใจเย็น

“แอนดรูว์ แม้ว่าจ้าจะต้องการทําอะไรบางอย่างกับทอมบอยคนนั้นแต่ก็ยังมีวิธีการเล่นที่น่าตื่นเต้นอีกมากมายแค่ไปแบบนั้นก็น่าเบื่อที่สุดแล้ว… โอ้เจ้าไม่มีเชือกเหรอ? ครั้งต่อไปที่เจ้าสามารถลองเป็นทาสหรือเจ้านายทั้งคู่น่าตื่นเต้นมากกว่าที่เจ้ากําลังทําอยู่ตอนนี้!”

เด็กหนุ่มยิ้มอย่างไร้เดียงสายืนอยู่ไม่ไกลจากแอนดรูว์

“แม้ว่า… คงไม่มีครั้งต่อไปสําหรับเจ้า”

“เจ้าพูดอะไรน่ะ…ไอ้สารเลว เจ้าเป็นใคร!?”

แอนดรูว์ไม่สนใจแคลร์อีกต่อไปและรีบวิ่งไปหยิบขวานของเขาแล้วหรี่ตามองดูรูปร่างหน้าตาของเขา

“เด็กหนุ่มผมดํา… เจ้าคือหลินเซียว!?”

“ฮิฮิ นี่เป็นครั้งแรกที่เราเจอกันใช่ไหม… ใช่ ข้าเอง” หลินเซียวไม่สนใจความจริงที่ว่าแอนดรูว์หยิบอาวุธของเขาขึ้นมาและเดินไปรอบๆ ราวกับกําลังคุยกับเพื่อนเก่า

“ทําไมเจ้าถึงอยู่ที่นี่?”

“ทําไมข้าจะอยู่ที่นี่ไม่ได้”

“ฮีม อย่าพยายามเล่นตลกกับข้า!”

เนื่องจากหลินเซียวสงบนิ่ง แอนดรูว์จึงมองไปรอบๆ อย่างประหม่าเพื่อหาการซุ่มโจมตี แต่เขาก็ยังไม่พบใครอีกเลย

“เจ้าต้องการอะไร?”

“ไม่ต้องเป็นห่วง ไม่มีอะไรมาก ข้าแค่ได้ยินเรื่องแปลกๆ เกิดขึ้นที่นี่และก็อยากรู้อยากเห็น ก็เลยมาดู”

“ถุย! คิดว่าข้าโง่เหรอ? แคมป์ของเจ้าอยู่ไกลมาก ไม่มีทางที่เจ้าจะได้ยินอะไรเลย ไม่ว่าสุนัขตัวเมียตัวนี้จะกรีดร้องดังแค่ไหนก็ตาม!”

“อ้อ ข้าคิดว่าคงเป็นเพราะสาวใช้ของข้าหูแหลม เธอบอกข้าว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นที่นี่” หลินเซียวมีรอยยิ้มที่ซับซ้อนในขณะที่เขานึกถึงคําเตือนของราชาปีศาจ

เขาไม่ต้องการมาช่วยแคลร์จริงๆ แต่ก็ทนไม่ได้ที่จะทิ้งเธอไว้แบบนี้ ดังนั้นเขาจึงใช้เวลาพอสมควรและปรึกษาหารือกับคนอื่นๆและสร้างแผนขึ้นมาและในที่สุดก็ปรากฏตัวขึ้น

“ละ-หลินเซียว..”

แคลร์ชะงักเมื่อเห็นเด็กหนุ่มผมดําคนนั้น น้ําตาของเธอยังคงไหลลงมาทําให้ดวงตาของเธอพร่ามัวและมันก็เหมือนกับความฝัน

ทําไมหลินเซียวถึงมา? เธอเตรียมพร้อมสําหรับสิ่งเลวร้ายที่สุดแล้ว ทําไมผู้ชายคนนั้นถึงมาเพื่อให้ความหวังเธอริบหรี่ล่ะ?

“เฮ้ ทอมบอย เจ้าโอเคไหม? ข้าไม่ได้คาดหวังว่าเจ้าจะสวยขนาดนี้ บุคลิกของเจ้าอาจเป็นผู้ชาย แต่ร่างกายของเจ้าค่อนข้างเย้ายวน… ดูตูดนั่นสิ เอวเรียว คิคิคิคิคิคิคิคิคิคิคิคิ

“ไอ้ลามก ม-มองอะไร!”

เมื่อเธอสังเกตเห็นการจ้องเขม็งของเขา จู่ๆ เธอก็นึกขึ้นได้ และเธอก็พยายามจะปกปิดร่างกายช่วงครึ่งล่างของเธอแต่เนื่องจากมือของเธอเมื่อยล้า เธอทําได้เพียงหมุนตัวและงอขาทั้งสองเข้าหากัน

“ข้ากําลังดูเจ้าอยู่” หลินเซียวตอบอย่างตรงไปตรงมา

“ไอ้สารเลว!”

แคลร์กัดริมฝีปากของเธอและอยากจะสาปแช่งเขา แต่เมื่อเธอคิดว่าเขามาช่วยเธอได้อย่างไรเธอจะพูดอะไรแบบนั้นได้อย่างไร

ในช่วงเวลาที่สําคัญที่สุด คนแรกที่เธอนึกถึงคือไอ้สารเลวคนนี้ และเมื่อเธอใกล้สิ้นหวังก็คือหลินเซียวที่ปรากฏตัวและขัดจังหวะการกระทําอันชั่วร้ายของแอนดรูว์และช่วยชีวิตเธอ… แล้วเธอจะหยาบคายกับเขาได้อย่างไรหลินเซียวเป็นผู้กอบกู้ของเธอ แม้แต่การแต่งงานก็สมเหตุสมผลแล้วเรื่องใหญ่กับการดูกางเกงชั้นในของเธอล่ะ?

แต่… แม้ว่าหลินเซียวจะมา เขาก็ไม่สามารถช่วยเธอได้

แคลร์ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้และส่ายหัวด้วยรอยยิ้มที่ขมขึ้น

บางทีเธออาจถูกลิขิตให้ตายที่นี่

ศัตรูที่พวกเขาเผชิญไม่ใช่แค่แอนดรูว์เท่านั้น แต่ยังมีคนตายที่น่าสะพรึงกลัวด้วย ดังนั้นแม้ว่าหลินเซียวจะมาเขาก็ไม่สามารถช่วยชีวิตเธอได้แต่เขาจะเข้าไปพัวพันกับเวลานั้นไม่ใช่แค่การตายของเธอเอง หลินเซียวอาจไม่รอดเช่นกัน!

แทนที่จะตายทั้งคู่ เป็นการดีกว่าถ้าเธอตายเพียงลําพัง เธอพอใจแล้วที่หลินเซียวสามารถละเลยความแค้นในอดีตและอยู่เคียงข้างเธอในยามที่เธอหมดหนทางมากที่สุด

หลินเซียว ข้าเคยสาปแช่งเจ้าหลายครั้งแล้ว เจ้าต้องเกลียดข้า

ถือว่านี่เป็นคําขอโทษของข้า คําขอโทษครั้งสุดท้ายของข้า

“หลินเซียว เจ้ามาทําไม? หยุดทําตัวเท่ๆ ได้แล้ว ไม่ต้องห่วงข้า หนีไปซะ ไม่เช่นนั้นมันจะสายเกินไปแล้ว!”

“หึม เจ้าต้องการให้ข้าหนี้เหรอ? ทําไม?”

“คุณไม่รู้ใช่ไหม? กองทัพที่ตายแล้วได้ล้อมสถานที่นี้ไว้แล้ว! ถ้าช้าอีกหน่อยเจ้าคงหนีไม่ได้เพราะฉะนั้นไม่ต้องเป็นห่วงข้าแล้วพาเพื่อนร่วมทีมไอ้สารเลวออกไปซะ!”

“เฮ้ เจ้า..”

แคลร์ยังคงพูดคําหยาบเมื่อแสดงความเมตตา… แต่หลินเซียวค่อนข้างประทับใจกับความตั้งใจเบื้องหลังคําพูดของเธอ

ในยามวิกฤต ไม่ได้คิดเอาตัวรอด แต่อยากให้เขารอด!? เธอไม่กลัวความตายและไม่อยากลากเขาลงไปกับเธอ เธอจึงเลือกที่จะเสียสละตัวเองเพื่อที่เขาจะได้มีชีวิตอยู่!

ตามคาดของราชินีเสือดาวผู้เป็นแม่ทัพที่เคารพนับถือ การมีเจ้าหญิงผู้สูงศักดิ์และกล้าหาญเช่นนี้ถือเป็นพรสําหรับอาณาจักรก็อตแธมอย่างแท้จริง

หลินเซียวเดิมยังคงลังเลเล็กน้อย แต่หลังจากได้ยินคําพูดเหล่านั้น ความรู้สึกทั้งหมดก็กระจัดกระจาย

ถ้าแคลร์ร้องไห้ออกมาและขอความช่วยเหลือจากเขา เขาอาจจะดูถูกเธอสําหรับความขี้ขลาดของเธอแม้ว่าเขาจะยังคงช่วยชีวิตเธอ เขาจะจัดว่าเธอเป็นคนขี้ขลาดและไม่เคยโต้ตอบกับเธออีกต่อไป

แต่ตอนนี้ ไม่ใช่เพื่อสิ่งอื่นใด แต่เพียงเพราะคําพูดที่จริงใจเหล่านั้นเพียงอย่างเดียว หลินเซียวตัดสินใจว่าเขาจะพาแคลร์กลับไปที่เมืองโดยที่เส้นผมไม่ขาดแม้แต่เส้นเดียว!

พวกเขาอาจเคยต่อสู้มามากมาก่อน แต่ก็ไม่คุ้มค่าที่จะกล่าวถึงต่อหน้าการเสียสละในช่วงเวลาแห่งชีวิตและความตาย

แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น หลินเซียวก็ไม่สามารถเสียโอกาสนี้เพื่อดูแคลร์โดนกินได้ นอกจากนี้เขามีแผนการอื่นที่จะใช้แอนดรูว์ ไอ้โง่เป็นเหยื่อล่อ ดังนั้นเขาจึงทําได้แค่ขอโทษแคลร์ล่วงหน้าเท่านั้น

“คนตาย? ข้าไม่เข้าใจที่เจ้าพูด”

หลินเซียวแสร้งทําเป็นไม่รู้แม้ว่าเอเลน่าจะบอกเขาเกี่ยวกับศัตรูทั้งหมดแล้ว

“ไม่มีเวลาอธิบาย! อย่างไรก็ตาม หลินเซียวไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับข้าและไป!… และเจ้าอาจจัดการกับแอนดรูว์ไม่ได้ด้วยซ้ํา… เขาเป็นนักรบระดับเจ็ด และเจ้าเป็นเพียงนักเวทระดับห้าดังนั้นแม้ว่าเจ้าจะเอาชนะเขาอย่างปาฏิหาริย์เจ้าก็ยังต้องใช้เวลา!ถ้าเจ้าออกไปตอนนี้เจ้ายังสามารถมีชีวิตอยู่ได้”

“เอ่อ…ข้าคิดว่าเจ้าเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า”

แม้ว่าเขาจะถูกกระตุ้นอย่างมาก แต่เขาจงใจทําเหมือนไม่สนใจ เขาเอาจมูกของเขาดูถูกเหยียดหยามและถาม

“ใครบอกว่าข้ามาเพื่อช่วยเจ้า? แล้วใครบอกว่าข้าจะพาเจ้าไปด้วย”

… ฮะ?”

ไม่ใช่แค่แคลร์ที่ตกตะลึง แต่แอนดรูว์ที่เฝ้าดูอย่างระมัดระวังก็เช่นกัน

“เจ้าหนู เจ้าต้องการอะไร? … เป็นไปได้ไหมที่เจ้าจับตาดูแคลร์ด้วย”

“แน่นอน! เธอสวยและเป็นเจ้าหญิงที่มีฐานะเป็นที่นับถือ มีโอกาสน้อยที่จะทําร้ายผู้หญิงแบบนั้นใช่ไหม”

แอนดรูว์หัวเราะออกมาดัง ๆ ทันทีเมื่อได้ยินอย่างนั้น

“ฮ่าฮ่าฮ่า ข้าไม่อยากเชื่อเลยว่าเราเป็นพวกเดียวกัน? … ถูกต้อง การเลือกผู้หญิงที่หยิ่งอย่างแคลร์นั้นช่างน่าทึ่ง! แล้วเจ้าอยากเล่นด้วยไหม?ไม่มีปัญหาเราแบ่งเธอได้ ข้าจะใช้กันส่วนเจ้าใช้ส่วนบนเราทั้งคู่ก็มีส่วนร่วม!”

“แอนดรูว์! พะ-พูดอะไรเนี่ย!?”

บนและล่างพร้อมกัน?

แคลร์ไม่เข้าใจว่าคําพูดโรคจิตนั้นหมายถึงอะไร แต่เธอรู้ว่ามันต้องน่าขยะแขยงแน่ๆ

แต่ที่น่าตกใจกว่านั้นยังมาไม่ถึง…

“เอ่อ ขอโทษ ข้าไม่อยากเล่นกับคนงี่เง่าแบบเจ้า มันน่าขยะแขยง”

เมื่อเขาได้ยินคําแนะนําของแอนดรูว์ ปากของหลินเซียวก็กระตุกอย่างดูถู

รูว์และ

“ไอ้ขยะแอนดรูว์… จากนี้ไป ผู้หญิงคนนี้เป็นของข้า”

“???”

“???”