Picked up a Demon King to be a Maid - ตอนที่ 393

ตอนที่ 393 – น้ําตาของราชินี

มันจบแล้ว ตอนนี้เป็นปัญหาแล้ว!

อังเดรร้องออกมาอย่างไม่หยุดหย่อน

สิ่งที่เขาและพี่ชายกังวลมากที่สุดยังคงเกิดขึ้น แคลร์ดื้อรั้นมากกว่าลา! พูดง่ายๆ ก็คือ เธอกล้าหาญก็พูดได้ไม่ดีนักเธอคิดว่าตัวเองสูงส่งเกินไป และปฏิบัติต่อชีวิตเหมือนเกม

“เจ้าหญิงแคลร์ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาสําหรับเรื่องนั้น ถ้าเราไม่หนี จะไม่มีโอกาสอีกแล้ว!”

อังเดรพยายามเกลี้ยกล่อมอย่างอดทนในขณะที่พี่ชายของเขามีสีหน้าจริงจังเพื่อรอให้เธอเปลี่ยนใจ

แต่ถ้าแคลร์ถูกเกลี้ยกล่อมง่ายๆ เธอก็คงไม่ใช่ราชินีเสือดาว

“เมื่อข้าบอกว่าไม่ ข้าหมายความว่าไม่! กลับกันเถอะทุกคน!”

“เฮ้ ทอมบอย เจ้าบ้าไปแล้วเหรอไง? น้องชายของข้าชัดเจนพอ เข้าเยลโลว์สโตนตอนนี้ก็แค่หาความตาย!ถ้าจะรอดก็ต้องหนี!” แอนดรูว์ทนไม่ไหวแล้วกระแทกขวานลงกับพื้น

“ต้องหนี? ช่างเป็นเรื่องตลก! ข้าแค่ไม่เชื่อว่าสัตว์ประหลาดพวกนั้นจะแข็งแกร่งขนาดนั้น! ถ้าเราต้องหนีทุกครั้งที่เจอศัตรูที่แข็งแกร่งข้าก็อาจจะมอบอาณาจักรนี้ให้กับพวกเขาและปล่อยให้พวกเขาทําตามที่พวกเขาต้องการ!”

“เจ้า!? โอเค ถ้าอย่างนั้น เจ้าไม่ไปก็อยู่และตายก็ทําตามที่เจ้าต้องการ… ไม่ต้องเป็นห่วงเธอ ไปกันเถอะ!”

แอนดรูว์โบกมือและต้องการเพียงแค่บังคับพวกเขาให้ผ่านไป แต่แคลร์ก็หยุดพวกเขาอีกครั้ง!

“เจ้า… ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้ออกไป!”

คราวที่แล้วเธอใช้แขนหยุดแต่คราวนี้เธอใช้อย่างอื่น…

แคลร์ดึงธนูยาวสีดําสนิทออกมาแล้วเคาะลูกศร เนื่องจากพวกเขาอยู่ข้างนอก เธอจึงนําอาวุธของเธอติดตัวเพื่อป้องกันการซุ่มโจมตี เธอไม่เคยคาดหวังว่าจะใช้มันกับผู้คนของเธอเอง

“ธนกระดูกคอมโพสิต? … แคลร์ เจ้าหมายความว่ายังไง!?”

“แอนดรูว์ เจ้าทําได้ดีกับการสืบสวนของเจ้าและในตอนแรกข้าควรจะยกย่องเจ้า… แต่ข้าจะไม่ปล่อยให้พวกเจ้าไป!”

แคลร์ยกคันธนูขึ้นและเล็งตรงไปที่ศีรษะของแอนดรูว์ ออร่าสีฟ้าอ่อนปกคลุมหัวลูกศรที่แหลมคมราวกับว่าเธอจะเจาะกะโหลกศีรษะของเขาทันทีถ้าเขาก้าวไปอีกขั้น

“แคลร์ เจ้ากําลังบังคับให้เราตายเหรอ?” แอนดรูว์หรี่ตาและระงับความโกรธของเขา

ในเวลาเดียวกัน คนอื่นๆ ต่างก็กําอาวุธของพวกเขา แน่นอน พวกเขาไม่ต้องการต่อสู้กับแคลร์ แต่อย่างที่พี่ชายของพวกเขาพูดถ้าแคลร์จะบังคับให้พวกเขาตาย พวกเขาก็จะไม่นั่งเฉยๆ

“แอนดรูว์ ข้าไม่อยากให้พวกเจ้าตาย และไม่มีใครบังคับให้เจ้าตาย! ตราบใดที่เราช่วยซีซาร์และทะลวงทาง ออก เราก็อาจจะรอด!”

“ไร้เดียงสา! ศัตรูของเราไม่ใช่เด็ก แล้วพวกเขาจะปล่อยให้เรารอดตายไปอย่างง่ายดายได้อย่างไร

“เจ้าไม่ต้องกังวลเรื่องนั้น…”

คันธนูของแคลร์ยังคงเล็งไปที่ศีรษะของแอนดรูว์ขณะที่เธอสัญญาอย่างจริงจังกับพวกเขา

“ตราบใดที่เจ้าตามข้าไป แม้ว่าพวกเราจะตาย เจ้าจะต้องตายหลังจากข้าอย่างแน่นอน!”

“อะไร? เราจะตายหลังจากเจ้า? ฮ่าฮ่า! ฮ่า ๆ ๆ ๆ! …ตามคาด ราชินีเสือดาว กล้าหาญ! กล้าหาญ! ข้าจับตาดูคนดีจริงๆ! แคลร์ เจ้าเป็นฮีโร่จริงๆ!”

แอนดรูว์หัวเราะอย่างบ้าคลั่งและปล่อยขวานของเขาและก้าวไปข้างหน้าสองก้าว เขาอ้าแขนราวกับว่าแสดงท่าทางของเขา

เขาเชื่อมั่นว่าแคลร์อาจไม่มีเหตุผล แต่เธอก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเธอเป็นผู้บัญชาการที่โดดเด่น ถ้าคุณสามารถปฏิบัติภารกิจกับเธอได้ คุณจะเสียใจอะไรแม้ว่าคุณจะตาย?

“ว้า… แอนดรูว์ เชื่อข้าเถอะ เราจะประสบความสําเร็จอย่างแน่นอน!”

แคลร์ผ่อนคลายเมื่อเห็นว่าทัศนคติของเขาเปลี่ยนไปและเธอก็ลดความระมัดระวังลง

“แต่แคลร์… เจ้ากล้าหาญอย่างไม่ต้องสงสัย แต่การมีความกล้าไม่เท่ามีชีวิตอยู่… เหมือนกับว่าข้าสนใจว่าข้าจะตายก่อนเจ้าหรือหลังเจ้า…ข้าแค่ไม่อยากตาย!”

“จะเจ้าพูดว่าอะไรนะ? แอนดรูว์ เจ้า!?”

“ทํามัน!”

“ครับ!”

อังเดรขว้างอาวุธที่เขาถืออยู่ตรงหัวแคลร์ทันที!

“ไอ้สารเลว!”

เพราะเธอลดความระมัดระวังลงและผ่อนคลาย เธอจึงไม่สามารถเล็งธนูใหม่ได้ในทันที และด้วยดาบที่พุ่งมาที่เธอ เธอทําได้เพียงหลบเท่านั้น!

เธอหันร่างของเธอและดาบก็พุ่งไปโดยปัดผ่านปลายจมูกของเธอและตัดผมสีทองหลายเส้นก่อนที่มันจะติดอยู่ในต้นไม้ข้างหลังเธอ

“ตาย!”

ก่อนที่แคลร์จะปรับตัวได้หลังจากหลีกเลี่ยงการโจมตีที่รุนแรงนั้น เธอเห็นเงาสีดําที่พุ่งออกมาอย่างรวดเร็ว

เธอยกคันธนูยาวขึ้นโดยสัญชาตญาณเพื่อสกัดกั้น และมีเสียงดังกึกก้องและเกิดประกายไฟขึ้นเมื่อเสียงที่ดังก้องกังวานไปทั่วป่า

ใช่แล้ว นั่นคือขวานของแอนดรูว์!

แม้ว่าแคลร์จะใช้ธนูกระดูกคอมโพสิตที่แข็งแกร่งของเธอเพื่อป้องกันการโจมตีของเขา แต่ในฐานะนักรบระดับหกเธอไม่ใช่คู่ต่อสู้ของแอนดรูว์ ซึ่งเป็นนักรบระดับเจ็ด แต่เป็นคู่ต่อสู้ นอกจากนี้เธอยังเป็นนักธนูที่ปราดเปรียว

“ปัก!”

แคลร์รู้สึกว่ามือของเธอชาและเธอก็บินออกไปเหมือนกระสอบทรายตกลงมาที่พื้น เธออาศัยจิตใจเพียงผู้เดียวที่จะยึดมั่น

“แอนดรูว์…เจ้า… หลอกข้า!”

“องค์หญิงที่ข้าไม่ได้ทําอย่างนั้น เจ้าโง่เกินไป.. มีอะไรสําคัญไปกว่าการมีชีวิตอีกหรือ?”

“… เจ้าเด็กขี้ขลาด!”

“ฮ่ฮ่ พูดอะไรก็ได้ที่เจ้าชอบ…เฮ้ พวกเจ้าจะรออะไรอีก มันจะสายเกินไปถ้าเจ้าไม่ไป!”

“เอ๊ะ? พี่ชายไม่ไปกับพวกเราเหรอ?” อังเดรกระพริบตาและไม่เข้าใจว่าพี่ชายของเขาหมายถึงอะไร

“ข้า?”

แอนดรูว์หัวเราะและเดินไปข้างๆ แคลร์และหยิบปลอกคอของเธอขึ้นมา

“ข้าจะเล่นกับเธอสักหน่อยพวกเจ้าไปเถอะ!”

แอนดรูว์ยิ้มอย่างลามกขณะที่เขาเตะคันธนูที่เกือบจะงอไปคนละทาง

“อ๋อ เข้าใจแล้ว…ไปเจอกันที่เดิมนะพี่ เร็วเข้า เราจะไปกันก่อน!”

อังเดรกลืนน้ําลายอย่างประหม่า เขารู้ว่าพี่ชายของเขาต้องการทําอะไร เขาจึงออกไปกับคนอื่นๆเพื่อไม่ให้เข้าไปยุ่งกับพี่ชายของเขา

“ราชินีเสือดาวที่รัก ตอนนี้เหลือแค่เราสองคนแล้ว ฮิฮิ

ตบ.

เขาตบตูดของแคลร์อย่างแรงและทิ้งรอยไว้ขนาดใหญ่

“ไอ้สารเลว…”

แคลร์กัดฟันแน่นและต้องอดทนเพื่อไม่ให้ส่งเสียงใดๆ ไม่ว่าเจตจํานงของเธอจะแข็งแกร่งเพียงใดเธอก็ไม่สามารถเอาชนะความอ่อนแอของร่างกายได้ เปลือกตาของเธอเริ่มหนักขึ้นและเธอตระหนักว่าเธอไม่สามารถขยับแขนได้อีกต่อไป ซึ่งทําให้เธอกลัวที่จะลืมตาแล้วเธอก็เห็นบางสิ่งที่น่ากลัว!

แอนดรูว์ยืนอยู่ข้างหน้าเธอด้วยรอยยิ้มที่พอใจในขณะที่ถูมือของเขาอย่างกระตือรือร้นเธอนั่งบนพื้นในขณะ ที่ขาของเธอกางออกกว้างและแขนของเธอถูกมัดไว้ข้างหลังเธอไม่เพียงแต่กระโปรงของเธอถูกเปิดออกแต่เสื้อของเธอก็กระจัดกระจายและเธอถูกบังคับให้อยู่ในตําแหน่งที่น่าขายหน้า

“ไอ้บ้า แกต้องการอะไร”

ไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน แคลร์ก็ตื่นตระหนกในที่สุด

“ฮิฮิ ไม่ว่าบุคลิกของเจ้าจะเป็นอย่างไร สุดท้ายแล้ว เจ้าก็ยังเป็นผู้หญิง”

แอนดรูว์นั่งลงตรงหน้าเธอและมองดูทิวทัศน์ที่สวยงามภายใต้กระโปรงของเธอ

“ฟ้าคราม?…ฮิฮิ น่ารัก”

“ไอ้บ้า ออกไปซะ!”

แคลร์หันหน้าหนีด้วยความขยะแขยงและเตะขาของเธออย่างสิ้นหวังเพื่อหนี ศักดิ์ศรีปกติของเธอไม่ปรากฏให้เห็นสิ่งเดียวที่เหลืออยู่ในดวงตาของเธอคือความหวาดกลัว

แอนดรูว์ยิ้มด้วยความพึงพอใจมากขึ้นเมื่อเขาเห็นเธอดิ้นรนอย่างสิ้นหวังและขยับร่างกายไปข้างหน้าราวกับว่าเขาชอบรูปลักษณ์ที่น่าสมเพชของแคลร์

“พูดตามตรง แคลร์ ข้าไม่ต้องการสิ่งนี้เหมือนกัน แต่เจ้าบังคับข้า ข้าไม่เข้าใจเจ้าก็แค่ผู้หญิงทําไมเจ้าทํางานหนักจังทําไมเจ้าถึงยอมสละชีวิตเพียงเพื่อช่วยซีซาร์?”

“ข-ข้าไม่ได้ทําเพื่อเขา”

“โอ๋? แล้วเจ้าทําเพื่อใคร

“ข้าทําเพื่อช่วยประเทศของข้า! หากทุกสิ่งที่เจ้าพูดเป็นความจริง ซีซาร์ก็มีแกนนําหลักอยู่แล้ว! ตราบใดที่ข้าพาเขากลับมาเราจะสามารถกําจัดโรคระบาดนี้ได้!”

“อะไร? เจ้ากําลังทําเพื่อปกป้องอาณาจักร ก็อดแธมจริงๆเหรอ?”

“ใช่… เนื่องจากความยุ่งเหยิงเมื่อเร็วๆ นี้ พ่อของข้าล้มป่วย ถ้าข้าสามารถแก้ไขได้ ก็อาจช่วยให้เขาหายดี..”

“โอ้ นั่นเป็นเหตุผลที่เจ้าหมดหวังอย่างมาก ไม่ต้องสงสัยเลย”

ในที่สุดแอนดรูว์ก็เข้าใจเมื่อได้ยินเธอวิงวอนอ้อนวอน

ไม่น่าแปลกใจที่เธอไร้เหตุผลและมีสติสัมปชัญญะ ไม่น่าแปลกใจที่เธอทํางานบ้าๆ บอๆ ไม่ใช่เพราะบุคลิกของเธอชั่วร้าย แต่เพราะเธอมีสิ่งที่เธอต้องการปกป้อง

“ดังนั้น แอนดรูว์ ได้โปรดหยุด ไปเอาพวกเขากลับมาและช่วยข้าบันทึกซีซาร์! ตราบใดที่เจ้าหยุดตอนนี้ ข้าจะแสร้งทําเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นและหลังจากนี้ ข้าจะให้ทุกอย่างที่เจ้าต้องการ!เงินอํานาจสถานะ..อะไรก็ได้ที่อยู่ในอํานาจของข้า!”

“จริงๆ?”

“อย่างแน่นอน!”

“เฮ้อ ก็ได้แล้ว”

แอนดรูว์ส่ายหัวและถอนหายใจ แล้วถ่มน้ําลายออกไปด้านข้างราวกับว่าเขาเลิกคิดตัณหาซึ่งทําให้แคลร์เข้าใจผิดขณะที่เธอยิ้มออกมา

แต่คําพูดถัดมาของเขาทําให้เธอใจสลาย

“เงิน อํานาจ ข้าไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น”

แอนดรูว์ยกริมฝีปากขึ้นและบีบคางของเธอ

“แคลร์ ข้า… แค่ต้องการเจ้า!”