Picked up a Demon King to be a Maid - ตอนที่ 392

ตอนที่ 392 – ราชินีเสือดาวที่ดื้อรั้น

ท้องฟ้าเริ่มมืดลง อังเดรและคนอื่นๆ รวมตัวกันในขณะที่คุยกันเรื่องสําคัญอย่างเงียบๆ

เนื่องจากแคลร์ไม่ได้นอนเลย และเธอเพิ่งต่อสู้กับหลินเซียวในระหว่างวันเธอจึงหลับไปอย่างรวดเร็วและอังเดรก็ขับรถม้าไปตลอดทางดังนั้นเธอจึงยังคงหลับอยู่เนื่องจากอังเดรและคนอื่นๆไม่อยากถูกเธอขัดจังหวะพวกเขาจึงทิ้งเธอไว้บนรถม้าและคุยกันเงียบๆกันเอง

“พี่ชายหมายความว่าอย่างไร… หนี?” อังเดรคิดว่าเขาเข้าใจผิดและถามอีกครั้ง

“ถูกต้อง เราต้องออกไปเดี๋ยวนี้!”

“ทําไม? … ในที่สุดข้าก็สามารถโน้มน้าวใจแคลร์ได้ และท่านก็สืบสวนมานานเช่นกัน ตอนนี้ความสําเร็จอยู่ตรงหน้าเราแล้วตราบใดที่เรานําซีซาร์กลับมาเราจะได้รับรางวัลอย่างไม่เห็นแก่ตัว!เราอาจได้รับรางวัลจากอาณาจักรลอมบาร์ด… ทําไมเราต้องหนี?”

“น้องชาย…เจ้าไม่ฟังข้าแล้วเหรอ”

สีหน้าของแอนดรูว์กลายเป็นเรื่องร้ายแรงเมื่อได้ยินน้องชายพูดโต้ตอบ เขากระชับกล้ามเนื้อยกขวานขึ้นและแทงลงไปที่พื้นด้ามขวานหนาถูกฝังอยู่บนพื้นและขวานหนักก็ยืนขึ้นสูงไม่ขยับเลย

อังเดรและคนอื่นๆ มองหน้ากันเงียบๆ

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าแอนดรูว์แข็งแกร่งกว่าพวกเขาทั้งหมดและเขาก็เป็นผู้นําด้วยดังนั้นจึงไม่มีใครกล้าไม่เชื่อฟังเขา

แต่…

“พี่ชาย ถ้าท่านบอกว่าเรากําลังจะจากไป เราจะรับฟังท่านอย่างแน่นอน แต่ข้าไม่เข้าใจ”อังเดรลังเลแต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะถามว่า“เยลโลว์สโตนอยู่ตรงหน้าเราตราบใดที่เราไม่ออกไปเราก็สามารถหาซีซาร์ได้ภายในเที่ยงวันพรุ่งนี้ถ้าเราออกไปตอนนี้ไอ้สารเลวที่อยู่ข้างหลังเราจะได้เครดิตทั้งหมด!”

“ไอ้ข้างหลังเรา?ใคร?”

“ผู้ชายที่ชื่อหลินเซียวเป็นผู้นําทีมสืบสวนพิเศษที่ประกอบด้วยเด็กเหลือขอ…ข้าได้ยินมาว่าผู้หญิงคนหนึ่งค่อนข้างแข็งแกร่ง”

เนื่องจากเขาเห็นว่าพี่ชายของเขาไม่รู้ อังเดรจึงบอกเขาทุกอย่างที่เขารู้เกี่ยวกับหลินเซียว

“ทีมสืบสวนพิเศษ? ฮีม แข็งแกร่ง? เทียบกับข้าได้เหรอไง!”

แอนดรว์พ่นลมและเหลือบมองขวานยักษ์ของเขา ราวกับว่าเขากําลังบอกว่าพวกเด็กเหลือขอพวกนี้ไม่ยอมแม้ท่านจะถือขวาน

“เอ่อ… พี่ชาย แน่นอน เมื่อเทียบกับท่านแล้ว พวกเขายังเป็นเด็กวัยรุ่นอยู่ แต่มีคนที่ไม่คิดแบบนั้น!” อังเดรลดเสียงลงและเหลือบมองกลับไปที่รถม้า “ท่านไม่รู้ แต่เด็กคนนั้นสามารถเอาชนะแคลร์ทอมบอยนั้นมาได้

“อะไร?” แอนดรูว์กําหมัดด้วยความโกรธ “ข้าคิดว่าไม่มีใครสามารถสบตาราชินีเสือดาวของเราได้ปีที่แล้วข้าไล่ตามเธอมาแสนนาน แต่สุดท้ายเธอกลับไม่รู้ด้วยซ้ําว่าข้าเป็นใครตอนนี้เธอเปลี่ยนไปและชอบเด็กเล็กๆหรือ”

“เอ่อ…มันค่อนข้างซับซ้อน แต่แคลร์ถูกหลินเซียวรังแกและถูกดูถูกหลายครั้ง” อังเดรตอบอย่างจริงใจ

“ฮะ? เธอชอบพวกเขาหลังจากถูกรังแก? แคลร์เป็นพวกมาโซคิสต์ เธอไม่ชอบให้ใครทําตัวดีๆแต่ชอบถูกดูถูก?พระเจ้า… ผู้หญิงแบบไหนกันนะ?”แอนดรูว์ตบหัวและเกลียดตัวเองที่ตาบอด

แต่นั่นไม่สามารถตําหนิคนอื่นได้ เขาไม่กล้าดูถูกแคลร์ แม้ว่าเขาจะต้องการทําให้แคลร์อยู่กับตัวเองด้วยแต่ เธอจํารูปร่างหน้าตาของเขาไม่ได้ด้วยซ้ํา ถ้าเขาพยายามเลียนแบบหลินเซียวเขาอาจจะแค่ถูกขังไว้ในฐานะคนโรคจิต

ทุกคนแตกต่างกันและหลินเวียวน่าจะเป็นผู้ชายคนเดียวที่กล้าปฏิบัติต่อแคลร์แบบนั้น…

“งั้นถ้าเราออกไปแบบนั้น ไอ้เด็กเหลือขอคนนั้นคงฉวยโอกาสจากมันและเขาจะได้รับเครดิตทั้งหมด!”

“เฮ้อ น้องชาย ขอข้าพูดตรงๆนะ… ข้าไม่อยากไปเหมือนกัน แต่ถึงอย่างนั้นเราก็ต้องมีชีวิตอยู่ใช่ไหม”

ท่านหมายถึงอะไร?”

อังเดรและคนอื่นๆ ต่างก็กลัวเมื่อเห็นท่าทางที่มืดมนของเขา พี่ชายของพวกเขากล้าหาญและเด็ดเดี่ยวและไม่เคยเปิดเผยท่าทีแบบนั้น ดังนั้นมันต้องเป็นอะไรที่ยิ่งใหญ่แน่ๆ!

“จะไม่โกหกแต่ข้าพบบางสิ่งที่ไม่น่าเชื่อ…คนตายที่ยังมีชีวิต เจ้าเคยได้ยินเรื่องนี้ไหม”

“คนตายที่ยังมีชีวิต?”

ทุกคนมองหน้ากันไม่รู้ว่าเขากําลังพูดถึงอะไร

มันเป็นปฏิกิริยาที่คาดหวัง แอนดรูว์ไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับพวกเขามาก่อน แต่หลังจากตรวจสอบและได้เห็นฉากที่สิ้นหวังเหล่านั้นเป็นการส่วนตัว เขาก็ขจัดความคิดที่จะไปช่วยซีซาร์โดยสิ้นเชิง

“อันที่จริง เขตกาฬโรคเป็นเพียง…” แอนดรูว์ลดเสียงและบอกพวกเขาถึงข้อสรุปที่เขาได้รับหลังจากการสอบสวน

“อะไรนะ? มันเป็นอย่างนั้นเหรอ!?”

หลังจากได้ยินคําอธิบายโดยละเอียดของแอนดรูว์ ทุกคนก็กลืนน้ําลายอย่างประหม่าโดยเฉพาะอังเดรตอนนี้พวกเขาทั้งตัวสั่นและอยากจะหนี

ถ้าเป็นคนอื่น อังเดรคงไม่เชื่อ แต่เป็นน้องชายของเขา ไม่มีทางที่เขาจะไม่เชื่อเขา! ตอนนี้พวกเขามีทางเลือกเดียวเท่านั้น นั่นคือต้องหนี!

“ในขณะที่เรามีเวลา! มันจะสายเกินไปถ้าเราล่าช้าอีกต่อไป!”

“ตกลงพี่ชาย เราจะฟังท่าน ไม่เป็นไรแม้ว่าเราจะไม่ทํางานนี้! แต่..”

ขณะที่พวกเขากําลังจะจากไปอังเดรก็นึกอะไรบางอย่างได้

“พี่ชาย แคลร์ยังอยู่บนรถม้า… เราควรพาเธอไปด้วยไหม”

“พาเธอมา?”

แอนดรูว์คิดอยู่ครู่หนึ่งพวกเขาควรพาเธอไปด้วยแม้จะไม่ได้คํานึงถึงสถานะของเธอก็ตาม เขาเคยไล่ตามเธอแม้ว่าเขาจะถูกปฏิเสธและเพิกเฉยโดยสิ้นเชิงถ้าเขาพาเธอไปด้วยเขาสามารถทําคะแนนได้อย่างแน่นอนที่สําคัญกว่านั้นถ้าพวกเขาไม่พาเธอไปด้วยเมื่อคนตายที่ยังมีชีวิตมาถึงเธอจะต้องตายอย่างแน่นอน!

“เธออยู่ที่ไหน?”

“เมื่อวานเธอไม่หลับเลย ดังนั้นเธอจึงหลับสบายในรถม้าตอนนี้”

“สมบูรณ์แบบ… อย่าทําให้เธอตกใจ ไปกันเถอะ!”

“อะไร? ท-ท่านกําลังทิ้งเธอไว้ข้างหลังเหรอ?”

“เฮ้อ… อย่าโทษข้าเลยที่โหดร้าย…เจ้ารู้จักราชินีเสือดาวเช่นเดียวกับข้า เธอดื้อกว่าผู้ชาย!ถ้าเราปลุกเธอขึ้นมาเธอคงไม่ไปกับเราง่ายๆ และอาจทําให้ยุ่งเหยิงได้อย่างแน่นอน!”

“ใช่.. “

อังเดรกัดฟันและมองกลับไปที่รถม้า เขาเสริมความแข็งแกร่งให้ตัวเองและทําได้เพียงพยักหน้าเห็นด้วย

พี่ชายของเขาพูดถูก ในระหว่างการเดินทางหลายวันที่ผ่านมา เขาก็เข้าใจแคลร์เป็นอย่างดี ด้วยบุคลิกของเธอถ้าเธอได้รับคําสั่งให้หนีไปกับพวกเขา เธอจะไม่เห็นด้วยและอาจถึงขั้นบังคับให้พวกเขาทั้งหมดตายไปพร้อมกับเธอ!

“ตกลง! เราจะทําตามที่เจ้าบอก… ไปกันเถอะ!”

เมื่อพวกเขาตกลงกันได้แล้ว ทุกคนก็พยักหน้าและคว้าอาวุธของพวกเขา พวกเขาไม่ได้นํากระเป๋าเดินทางหรือรถม้าทุกคนเข้าแถวโดยมีแอนด อรว์เป็นผู้นํา และค่อยๆ เล็ดลอดเข้าไปในป่าและพยายามหลบหนีจากความมืดมิดในยามค่ําคืน!

แต่หลังจากก้าวไปหลายก้าว แอนดรูว์ก็หยุดกะทันหัน

“พี่ชาย หยุดทําไม? ถ้าเราไม่รีบ เราจะตายกันหมด…เอ๋? เจ้าหญิงแคลร์?”

อังเดรเห็นร่างของใครบางคนอยู่ข้างหน้าพวกเขา และเมื่อเขาขยี้ตาและมองดีๆ เขาก็พบว่าเป็นแคลร์!

“แคลร์ ท่านมาที่นี่ทําไม? ไม่ได้นอนบนรถม้าเหรอ?”

พวกเขาทั้งหมดตกตะลึงและไม่คิดว่าจะหยุดตั้งแต่เริ่มต้น และเริ่มมีเหงื่อออก

“ข้านอนมาพอแล้ว ก็เลยออกไปเดินเล่น พวกเจ้า… หม?”

แคลร์หาวและขยี้ตาและตระหนักว่าพวกเขาทั้งหมดถืออะไรบางอย่างและดูเหมือนว่าพวกเขากําลังวิ่งหนีและเธอก็ตื่นตัวในทันที

“เจ้าคือแอนดรูว์ใช่ไหม? ข้าคิดว่าข้าเคยเห็นเจ้ามาก่อน แล้วพวกเจ้าจะไปไหน”

“ระเรา… เราจะไปฉี!” แอนดรูว์หัวเราะและพยายามหลอกล่อเธอ

“เจ้านําอาวุธไปนี่? แถมยังมีคนจํานวนมากในเวลาเดียวกันในขณะที่ด้อม ๆ มอง ๆ ไปรอบ ๆ ป่า?”

แคลร์หรี่ตาและมองเห็นคําโกหกของเขาได้อย่างง่ายดาย

“เกิดอะไรขึ้น? …เป็นไปได้ไหมว่าเจ้ากําลังพยายามจะหนี!”

“อา เจ้าหญิงแคลร์ เราจะทําได้อย่างไร”

อังเดรสะดุ้งและรีบจัดการเรื่องต่างๆ ให้ราบรื่น

สิ่งที่พวกเขาพยายามหลีกเลี่ยงยังคงเกิดขึ้น เมื่อนางอยู่ตรงหน้าพวกเขาแล้ว ไม่มีทางที่พวกเขาจะหนีไปได้

อังเดรและพี่ชายมองหน้ากันอย่างช่วยไม่ได้และตัดสินใจเกลี้ยกล่อมให้แคลร์ไปกับพวกเขา!

“เจ้าหญิงแคลร์ มันเป็นแบบนี้จริงๆ… พี่ชายของข้าตรวจสอบแล้ว… คนตายที่ยังมีชีวิตอยู่นั้นน่ากลัวเกินไป… ที่จริงแล้วโรคระบาดคือ… ดังนั้นเราต้องรีบหนี!”

อังเดรพูดกระชับและชัดเจน เลือกประเด็นสําคัญ และพูดเกินจริงเรื่องเพื่อให้ใครก็ตามที่ได้ยินเรื่องนี้ปกติจะเลือกวิ่งทันที แต่เขาประเมินความดื้อรั้นของราชินีเสือดาวต่ําไป

แคลร์ตกใจ หน้าซีดเผือด เห็นได้ชัดว่าเธอตกใจ แต่เธอยังคงกัดฟันและตัดสินใจ!

“วิ่ง? ไม่! ถ้าเราหนี ใครจะช่วยซีซาร์!?”

แคลร์กางแขนขวางทางและสั่งพวกเขาอย่างเข้มงวด

“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราต้องช่วยพวกเขา… พวกเจ้าทุกคน กลับไป!”