Picked up a Demon King to be a Maid - ตอนที่ 390

ตอนที่ 390 – ย้ายสัญญา?

หลินเซียวและเอเลน่ากําลังพูดถึงป้าคนที่สิบสามของเธอ แต่เมื่อพวกเขาเห็นเช่นไตหยินจู่ๆก็เดินผ่านมา พวกเขาก็หยุดและเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว

“ข้าสงสัยว่าซีซาร์เป็นอย่างไรในตอนนี้”

“อืม… ภูมิประเทศของเยลโลว์สโตนซับซ้อน ข้าได้ยินจากทอมว่ามีอุโมงค์ใต้ดินมากมาย ดังนั้นพวกเขาจึงอาจซ่อนอยู่ในนั้น”

“เป็นไปได้ เอเลน่า เจ้าอาจจะพูดถูก”

แสงจันทร์สลัวและใบหน้าของพวกเขาไม่สามารถมองเห็นได้ชัดเจน แต่เช่นไตหยินยังคงเห็นพวกเขาแสดงท่าทางตื่นตระหนก หลินเซียวเก่งกว่าแต่เอเลน่าแสดงได้ไม่เก่ง น้ําเสียงของเธอก็แข็งทือและเคอะเขินเหมือนนักแสดงฝึกหัดท่องบทของพวกเขา เช่นไตหยินไม่สามารถแม้แต่จะโกรธเพราะท่าทางที่ตลกขบขันของเธอ

“หืม? แปลก ทําไมพวกเจ้าไม่พูดเรื่องก่อนหน้านี้ล่ะ? ข้าไม่ต้อนรับเหรอ?”

“ใช่ ไม่ต้อนรับ”

เมื่อ เชนไตหยินเริ่มบทสนทนา เอเลน่าไม่สนใจที่จะร่วมมือกับหลินเซียวและไม่กังวลเกี่ยวกับความรู้สึกของเชนไตหยิน ขณะที่เธอตอบอย่างตรงไปตรงมา

รอยยิ้มของเชนไตหยินแข็งที่อ แต่ก็ฟื้นขึ้นอย่างรวดเร็วขณะที่เธอยิ้มและเข้าหาเธอ

“ฮี่ฮี่ ขายังคงมาแม้ว่าจะไม่ได้รับการต้อนรับก็ตาม เอเลน่า ข้าแค่ชอบที่เจ้าเย็นชา!”

เช่นไตหยิน วิ่งไปคว้าแขนของเอเลน่าแล้วถูศอกกับหน้าอกของเธอเหมือนเมื่อก่อน

“ปล่อยข้านะ ไอ้บ้า!” เอเลน่าหน้าแดงและพยายามสลัดเซนไตหยินออก แต่เธอทําไม่ได้

เชนไตหยินไม่ได้ใช้กําลังมากนัก เพียงแต่ว่าเอเลน่าไม่ต้องการบังคับผลักเธอออกไป

ราชาปีศาจเป็นแบบนั้นเสมอ แม้ว่าคําพูดเย็นชาของเธอจะขับไล่ผู้คนออกไป แต่การกระทําของเธอไม่ตรงกับพวกเขา

เธอเป็นคนอ่อนโยนจริงๆ

เหมือนตอนนี้

“หลินเซียว เราต้องออกไปโดยเร็วที่สุด… ข้าจะให้เวลาพวกเจ้าสิบนาที”

“อา?”

ขณะที่หลินเซียยวสนุกกับการดูพวกเขาด้วยกัน เอเลน่าก็พร้อมที่จะจากไป

“ยัยบ้า เลิกแกล้งได้แล้ว ไปคยกับที่รักของเจ้าซะ ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ได้มาหาข้า” เอเลน่าผลักเช่นไตหยินเบา ๆ ออกไป

มันเป็นเพียงประโยคปกติ แต่รอยยิ้มของเซนไตหยินกลับแข็งที่ออีกครั้งและสูญเสียกําลังในอ้อมแขนของเธอ เธอเฝ้าดูขณะที่เอเลน่ายักไหล่และเดินไปหาเหยาจือและคนอื่นๆ เพื่อหารือเกี่ยวกับแผนการบุกเข้าไปในเยลโลว์สโตน

“ฮิฮิ ข้าไม่เข้าใจที่เธอพูด ข้าแค่อยากเข้าใกล้เธอมากขึ้น แต่ดูเหมือนว่าเอเลน่าจะยังเกลียดข้าเหมือนเดิม น่าเสียดาย…”

“พี่หยิน?”

“ไม่มีอะไรหรอก จริงๆ…ข้าสบายดี ฮิฮิ แค่…”

เชนไตหยินพยายามซ่อนความตื่นตระหนกภายในของเธอ และหันกลับมาเพื่อให้หลินเซียวไม่เห็นการแสดงออกที่คับแคบของเธอ

แต่ถ้าเอเลน่าไม่สามารถมองเห็นเป้าหมายที่แท้จริงของเธอได้ หลินเซียวจะมองไม่เห็นได้อย่างไร?

เธอควรทําอย่างไร?

เธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วเหลือบมองหลินเซียวและตระหนักว่าเขากําลังรอคําพูดของเธออย่างจริงจัง ดังนั้น เธอจึงสงบสติอารมณ์และนั่งบนตอไม้ที่เอเลน่านั่งอยู่ก่อนหน้านี้

“พี่หยิน… มีอะไรจะพูดกับข้าไหม”

“ไม่ ไม่ ไม่มี! อืม… มันไม่ใช่ อื่ม… หึม”

เชนไตหยิน พึมพําอย่างไม่ต่อเนื่องเหมือนสาวน้อยขี้อายและพยักหน้า

แปลก ทําไมเธอถึงอาย?

เธอจําได้ว่าตอนที่เธอพบหลินเซียวครั้งแรก เขาเป็นคนที่เขินอาย ในเวลานั้นเขาไม่รู้ด้วยซ้ําว่าจะเผชิญหน้าเธออย่างไร เขาประหม่าและไม่สามารถพูดติดต่อกันได้ และเชนไตหยินก็ไร้กังวล เธอจะหยอกล้อเขาในบางครั้งและมีเขาอยู่ในมือของเธออย่างสมบูรณ์และสามารถกินเขาได้ทุกเมื่อที่เธอต้องการ

แต่ตอนนี้มันกลับตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง

หลินเซียวยิ้มเล็กน้อยขณะรอคําพูดของเธอ และไม่อายหรือประหม่าเลย เธอเป็นคนไม่สบายใจที่ลังเลและไม่รู้ว่าจะแสดงออกอย่างไร

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เช่นไตหยินก็จําสิ่งที่พี่สาวของเธอเคยบอกกับเธอได้ในทันใด… วิธีเดียวที่จะเป็นอิสระอย่างแท้จริงคือการไม่ผูกมัดและปราศจากความปรารถนาใดๆ เมื่อมีคนที่ต้องกังวล พวกเขาจะอ่อนแอและขี้ขลาด

เธอจึงกลายเป็นขี้ขลาดเพราะเจอคนๆ นั้น?

“หลินเซียว ข้า ข้า..”

เจ้ากําลังวางแผนอะไรกับเอเลน่า?

แม้ว่าผู้รู้แจ้งจะอยู่เบื้องหลังโรคระบาดในอาณาจักรก็อตแธม ทําไมเจ้าต้องทําให้พวกเขาเป็นศัตรู

ที่สําคัญ เจ้ามีความลับอะไรกับเอเลน่า?

เจ้าปิดบังอะไรข้าอีก

ถ้าเธอสามารถถามคําถามเหล่านี้ได้ เธอก็คงจะไม่ใช่เจ้าหญิงขี้ขลาด เธอคิด

แต่เธอทําไม่ได้

เชนไตหยินอําปากและพยายามพูดในสิ่งที่เธอคิด แต่เธอกลืนคําพูดของเธอ เธอรู้ว่าหลินเซียวจะไม่เปลี่ยนวิธีที่เขาปฏิบัติต่อเธอเพียงสองสามประโยค แต่เมื่อเธอคิดว่าคําพูดเหล่านั้นจะทําให้เขาไม่ชอบเธอได้อย่างไร เธอก็กลัวและไม่สามารถพูดอะไรได้

แม้แต่เวลาที่พวกเขาได้รับในตอนนี้ก็เป็นเพราะเอเลน่าเป็นผู้ริเริ่ม แล้วเธอจะพูดอะไรกับพวกเขาได้อย่างไร

“พี่หยิน?”

เนื่องจากเธอไม่ได้พูด หลินเซียวจึงเดินไปนั่งข้างๆเธอด้วยความสงสัย จากนั้นเขาเห็นเธอกัดริมฝีปากอย่างประหม่าและเขาก็ตระหนักได้ในทันใด

เขาเคร่งเครียดเมื่อเร็ว ๆ นี้ เขาไม่สามารถบอกความลับระหว่างเขากับเอเลน่ากับเธอได้ และไม่อยากลากเธอไปต่อสู้กับผู้รู้แจ้ง เขาจึงทําอย่างระมัดระวังและซ่อนหลายสิ่งหลายอย่างจากเธอ แต่ในขณะเดียวกันก็สร้างความสงสัยอยู่ภายในของเธอ

ถูกต้อง เขาเป็นคนที่ไล่ตามเธอในเชิงรุกและหลงใหล และยังประกาศและสัญญาว่าจะมีความสุขตลอดชีวิตที่เหลือด้วยความกล้าหาญ แต่ตอนนี้เขาเพิกเฉยต่อเธอ เขายอมแพ้และกินคําสัญญาของเขาหรือเปล่า?

“พี่หยิน… ขอโทษที ช่วงนี้ข้ามีเรื่องต้องทํามากเกินไป ข้าเลยไม่มีเวลาคุยกับท่านมากนัก…ได้โปรดอย่าเข้าใจผิด”

“เข้าใจผิด? ฮิฮิ ไม่มีอะไรหรอก เจ้าคิดมากไป”

ไม่มีอะไร?

ถ้าเอเลน่าพูดอย่างนั้น หลินเซียวจะเชื่อเพราะเธอเป็นคนตรงๆ แต่เขาไม่เชื่อเมื่อเชนไตหยินพูด!

ถ้าผู้หญิงบอกว่าไม่มีอะไรผิด แสดงว่าเรื่องใหญ่! หลินเซียวยังคงรู้ความรู้พื้นฐานนั้น

แต่ไม่ใช่ว่าเขาสามารถบอก เชนไตหยิน ได้ว่าเอเลน่าเป็นราชาปีศาจจริง ๆ และพวกเขาต้องต่อสู้กับลัทธิลึกลับเพื่ออนาคตของปีศาจ?

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ มีเพียงสิ่งเดียวที่เขาพูดกับเธอได้อย่างตรงไปตรงมา

“พี่หยิน โปรดให้เวลาข้าสักหน่อย..” หลินเซียวเข้าหาเธอและจับมือที่เย็นชาของเธอ

เชนไตหยิน ต้องการดึงมือของเธอกลับโดยไม่รู้ตัวเมื่อจู่ๆ เธอก็เข้ามาใกล้ แต่เขาจับไว้แน่นและไม่ปล่อยให้เธอหนีไป

“ข้าจะให้คําอธิบายกับคุณอย่างแน่นอนเมื่อข้าจัดการเรื่องนี้! ท่านจะต้องพอใจกับ… พี่หยิน ท่านต้องเชื่อใจข้า!”

“ใช่ ข้าเชื่อใจเจ้า…”

เชนไตหยิน ยิ้มและความสงสัยและความหึงหวงของเธอหายไป

หลินเซียวยังคงเป็นหลินเซียว เขาไม่เปลี่ยนคนที่เปลี่ยนคือตัวเธอเอง เธอเริ่มหมดความอดทนและสงสัยมากขึ้น

หลังจากนั้น เชนไตหยินรู้สึกดีขึ้นมาก แต่ก็ยังมีอุปสรรคหนึ่งที่เธอไม่สามารถเอาชนะได้

“หลินเซียว ข้าขอถามอะไรเจ้าหน่อย”

“ได้สิ”

“ถ้าข้ากลับไปเป็นผู้หญิงที่เลือดเย็น เจ้าจะยังเต็มใจที่จะรักษาสัญญาไหม”

ไม่นานมานี้เธอรู้สึกไม่ดีเหมือนวันที่สงบสุขเหล่านี้จะไม่ดําเนินต่อไปอีกนานนัก

เธอใช้อาการบาดเจ็บของเธอเป็นข้ออ้างในการผลักดันภารกิจออกไป แต่อาจารย์ไม่ใช่คนงี่เง่าและในไม่ช้า ก็จะส่งภารกิจลอบสังหารเพิ่มเติม…

เธอคิดว่าเธอเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาๆ ที่เธอทําอาหารให้หลินเซียวทุกวัน และเธอลืมไปว่าจริงๆ แล้วเธอเป็นเพียงอาวุธสังหารคมกริบ

เธอควรทําอย่างไรเมื่อต้องเผชิญกับความจริง?

“ไม่ต้องห่วง แน่นอน”

“เจ้าโกหก! อย่าพยายามหลอกข้านะ ไม่มีใครยอมรับข้าแบบนั้นหรอก! ข้ายังยอมรับตัวเองไม่ได้… 5 “โอ้ ถ้าอย่างนั้นก็ง่ายๆ ข้าจะไม่ปล่อยให้ท่านเป็นแบบนั้น ไม่เป็นไรใช่ไหม “หลินเซียว…เจ้า!?”

เชนไตหยิน ตกใจเมื่อได้ยินคําสัญญาอันเงียบสงบของเขา

ทําไมเขาถึงชอบพูดใหญ่อยู่เสมอ? ทําไมเขาถึงชอบให้สัญญาที่กระตุ้นเธอเสมอ?

มันง่ายพอที่จะพูดว่า ถ้ามันง่ายขนาดนั้น เธอคงหนีไปแล้วแทนที่จะทรมานต่อไป

แต่… หลินเซียวไม่ใช่คนที่ชอบโกหกผู้หญิง ในเมื่อเขาพูดไป เขามีอะไรให้ยืนหยัดอยู่หรือเปล่า?

แม้ว่าเธอจะไม่มีหลักฐาน แต่สัญชาตญาณของเธอบอกกับเธอว่ามีบางอย่างคาวเกิดขึ้น!

“หลินเซียว… เจ้ารู้จักเซียวฮัวหรือไม่ เธอหรี่ตาและแสร้งทําเป็นถามอย่างไม่ใส่ใจ

“อา เสี่ยวฮัว คืนก่อนหน้านั้นเธอ… เอ? ไม่ ไม่ ข้าไม่รู้จักเธอ!

หลินเซียวยังคงเบลอตั้งแต่ก่อนหน้านี้และไม่ได้คาดหวังกับทุ่นระเบิดที่เธอทิ้งในทันใดและเกือบจะสารภาพ เรื่องธุรกิจที่ร่มรื่นระหว่างเขากับเซียวฮัว

“เมื่อกี้เจ้าพูดว่าอะไรนะ…เมื่อคืนก่อน?”