Picked up a Demon King to be a Maid - ตอนที่ 389

ตอนที่ 389 – มนุษย์ไม่ใช่สิ่งมีชีวิตที่พึงพอใจ

“อะไร? เจ้าค้นพบอะไร บอกข้า!”

เอเลน่าเริ่มหมดความอดทนเมื่อหลินเซียวจงใจลังเลต่อไป

“เป็นเพียงการคาดเดา… แต่อเดลอาจเป็นต้นตอของการติดเชื้อหรือไม่? เจ้าสามารถพูดได้…ว่าป้าของเจ้าเป็นต้นตอหรือไม่?” หลินเซียวเกาศีรษะของเขาและรู้สึกเขินอายอย่างเห็นได้ชัด

เขาเดาว่าสมาคมผู้รู้แจ้งได้คิดค้นยาพิษชนิดใหม่ที่อาจก่อให้เกิดภัยพิบัติ และอเดลเป็นตัวทดลองตัวแรกท้ายที่สุด ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอในช่วงเวลาที่เธอถูกจับได้ ดังนั้นเธอจึงสามารถเป็นแม่ของไวรัสได้ และในฐานะปีศาจระดับสูง เธอจึงแพร่เชื้อไปยังสัตว์อสูร และสัตว์อสูรก็กระทําชั่วทั่วราชอาณาจักรก็อตแธมและ ได้แพร่ระบาดสู่คนจนทําให้เกิดโรคระบาดเป็นวงกว้าง

“เหตุผลคือ”

“…”

เอเลน่าไม่พูดอะไรและมองเขาเหมือนเขาเป็นคนงี่เง่า

เอเลน่ารู้ว่าเขาล้อเล่น ด้วยความเฉลียวฉลาดของเขา เขาจะไม่พูดทฤษฎีไร้สาระพวกนั้น แต่เอเลน่าก็รู้ด้วยว่าเขาไม่ได้แค่พูดพล่ามเรื่องไร้สาระ

หลินเซียวใช่วิธีง่ายๆ เพื่อบอกใบ้ข่าวร้ายกับเธอ… ว่าโรคระบาดนี้อาจไม่ใช่แค่โรคธรรมดา แต่มีแนวโน้มว่าจะเกี่ยวข้องกับมนต์ดํา!

อาการเป็นบ้าและแผลเปื่อยเหมือนตอนที่อเดลโดนมนต์ดํา ไม่มีทางที่มันจะไม่เกี่ยวข้องกัน!

ถ้ามันเป็นเพียงศัตรูที่แข็งแกร่ง พวกเขาก็ไม่ต้องกังวล แต่พวกเขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมนต์ดํา ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น พวกเขาสามารถใช้พลังของราชาปีศาจของเอเลน่าเพื่อบังคับกําจัดมัน มันอาจจะทํางานได้ดี แต่พวกเขาไม่รู้ผลข้างเคียงและมีความเสี่ยงอเดลเป็นตัวอย่างที่ดี แม้ว่ามนต์ดําจะถูกลบออก แต่เธอยังคงสลบอยู่และไม่รู้ว่าเธอจะตื่นเมื่อไร และพวกเขาทําได้เพียงรอการรักษาของสโนว์

ต้องบอกว่าพวกเขาไม่สามารถเอาชนะได้ ผู้รู้แจ้งไม่เคยคาดหวังว่าราชาปีศาจจะซ่อนตัวอยู่ในเงามืด พวกเขาคิดว่าแผนของพวกเขาราบรื่น แต่พวกเขาไม่เคยถือว่าเอเลน่าเป็นตัวแปร

ไม่นะ ไม่ใช่แค่เอเลน่า แต่เป็นวัยรุ่นอีกคนที่ไม่มีใครคาดคิด แต่กลับสร้างปาฏิหาริย์ซ้ําแล้วซ้ําเล่า กับพวกเขาสองคน พวกเขาสามารถเปลี่ยนแผนการที่ดูสมบูรณ์แบบให้กลายเป็นเรื่องตลกได้

พระอาทิตย์ค่อยๆ ตกดิน และเป็นเวลาเย็นแล้ว และยิ่งพวกเขาเข้าใกล้เยลโลว์สโตนมากเท่าไร พวกเขาก็มีพลังมากขึ้นเท่านั้น พวกเขาทั้งหมดพร้อมสําหรับการต่อสู้ที่จะเกิดขึ้น ถ้าใครไม่เต็มใจก็คือเชนไตหยิน

เธอพอใจกับการเดินทางครั้งนี้มาก และมีความสุขที่ได้เดินทางไปกับเขาอย่างเปิดเผย นอกจากนี้ ภารกิจที่เธอได้รับในครั้งนี้เป็นเพียงการเฝ้าระวังอย่างง่ายๆ ไม่มีความเสี่ยงและเธอไม่ต้องฆ่าใครเพียงแค่แลกเปลี่ยนข้อมูลกับเซียวฮัวเป็นครั้งคราว…พูดถึงเซียวฮัวได้ทําตัวแปลก ๆ เมื่อเร็ว ๆ นี้และเธอ สงสัยว่าเซียวฮัวกําลังสื่อสารกับคนอื่นนอกจากนั้นทุกอย่างก็สงบสุขและเชนไตหยินก็พอใจ

แต่มนุษย์ไม่ใช่สัตว์ที่รู้จักพอเพียง

เมื่ออยู่กับหลินเซียวทุกวัน เชนไตหยินได้เข้าใจเขาอย่างลึกซึ้งยิ่งขึ้น และดึงดูดบุคลิกและทัศนคติของเขา ที่แตกต่างจากคนอื่นๆ มากขึ้นเรื่อยๆ ในเวลาเดียวกัน เป็นที่ชัดเจนว่าหลินเซียวไม่ได้เป็นเพียงของเธอและเธออาจไม่มีวันครอบครองเขาอย่างสมบูรณ์

ไม่เพียงแค่นั้น มันอาจจะเป็นสิ่งที่ตรงกันข้ามและเธออาจถูกผลักไสจากเขาโดยสิ้นเชิง

“พวกเขามีความลับอะไรระหว่างพวกเขา”

ระหว่างการเดินทาง เธอมักจะเห็นหลินเซียวและเอเลน่าคุยกันอย่างลับๆ ดูเหมือนพวกเขาไม่เจ้าชู้ แต่เป็นเหมือนสหายในอ้อมแขนที่ไว้วางใจซึ่งกันและกันและพูดคุยถึงการต่อสู้ของพวกเขา

ไม่เป็นไรเพราะพวกเขาไม่จีบกันหรือ?

ไม่เช่นไตหยินต้องการให้พวกเขาจีบกัน อย่างน้อยเธอก็สามารถรวบรวมความกล้าที่จะทําลายบรรยากาศอัน แสนหวานนั้นแล้วเกลี้ยกล่อมหลินเซียวและแทนที่เอเลน่า!

แต่ตอนนี้เธอไม่กล้าทําอย่างนั้น

หลินเซียวและเอเลน่ามีความลับบางอย่างระหว่างพวกเขาที่พวกเขาไม่สามารถบอกใครได้ แม้กระทั่ง เชนไตหยิน เธอเป็นเหมือนคนนอกที่ถูกกีดกัน บางที่สําหรับหลินเซียวแล้วเธอถูกมองว่าเป็นคนนอกเสมอ และ มีเพียงเอเลน่าเท่านั้นที่ถูกมองว่าเป็นคนที่อยู่ข้างเขา

ในฐานะคนนอก เธอจะขัดจังหวะการสนทนาลับของพวกเขาได้อย่างไร? เธอไม่สามารถแม้แต่จะไปถามว่าพวกเขากําลังพูดถึงเรื่องอะไร เพราะเธอกลัวว่าจะถูกหลินเซียวปฏิเสธอย่างเย็นชา และหากเป็นเช่นนั้น เธออาจจะไม่สามารถเป็นคนนอกที่สนิทสนมได้ด้วยซ้ํา

“เฮ้อ ข้ากําลังคิดอะไรอยู่…”

เชนไตหยินไม่ต้องการเป็นผู้หญิงที่น่ารําคาญ แม้ว่าเธอต้องการมากกว่านี้ แต่เธอก็ไม่ควรเอามันไปใช้กับคนอื่น นั่นจะเป็นการผลักหลินเซียวให้ห่างจากตัวเองมากขึ้น

ดังนั้นเธอจึงเลือกที่จะริเริ่ม

เมื่อพวกเขามาถึงเขตชานเมืองเยลโลว์สโตนในที่สุด พวกเขาเตรียมที่จะพักผ่อนสักครู่และจัดระเบียบตัวเองใหม่ก่อนที่จะเข้าไปในเมืองและค้นหาผู้คน

พวกเขาไม่มีเวลามากพอที่จะเสียเวลา เดิมที่พวกเขาวางแผนที่จะเริ่มการค้นหาในเช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากดวงอาทิตย์ออกมา แต่หลังจากที่หลินเซียวและเอเลน่าคุยกัน พวกเขาตกลงกันว่าจะรอต่อไปไม่ไหวแล้วและต้องเริ่มค้นหาทันที !

ไม่มีใครฝ่าฝืนคําสั่งของหลินเซียว แต่ทอมรู้สึกแปลกต่อเอเลน่า

ตั้งแต่วันที่เขาเข้าร่วมทีม เขาสังเกตเห็นว่าเอเลน่าไม่เหมือนสาวใช้เลย นอกจากทํางานแปลกๆ อย่างงุ่มง่ามแล้ว เธอไม่ได้ทําอะไรมาก แม้แต่อาหารทุกมื้อก็ทําโดยเชนไตหยินและสิ่งที่เธอทําคือกินและแสดงท่าทางเย็นชา

เอเลน่าเป็นเหมือนรองผู้บัญชาการ เขารู้สึกเหมือนหลินเซียวเคารพสาวใช้ของเขา แม้ว่าพวกเขาจะทะเลาะกันอยู่เสมอ แต่ทอมเป็นผู้ใหญ่อายุสามสิบเศษที่สามารถบอกได้ว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาไม่ปกติ!

“ถ้าพวกเขาไม่ได้อยู่ในความสัมพันธ์ระหว่างเจ้านายกับผู้รับใช้ แต่เป็นคู่รัก นั่นจะอธิบายได้”

ทอมพบคําตอบ แต่คิดไปคิดมาก็ไม่ถูก

“ถ้าเป็นคู่กันล่ะ แล้วเธอล่ะ”

ทอม ‘เธอ’ ที่อ้างถึงนั้นเป็นพี่สาวที่อ่อนโยนและมีเสน่ห์ เชนไตหยินโดยธรรมชาติ

เชนไตหยินตัดสินใจที่จะริเริ่ม!

เมื่อเธอเห็น หลินเซียวและ เอเลน่ากระซิบกันที่ด้านข้างอีกครั้ง เชนไตหยินก็เดินไปหาพวกเขา

“เฮ้ พวกเจ้ากําลังพูดถึงเรื่องอะไร”