Picked up a Demon King to be a Maid - ตอนที่ 387

ตอนที่ 387 – นั่นคือวิธีที่เจ้าถูกพิชิตด้วยหรือไม่

“จะ-เจ้าเป็นห่วงข้าเหรอ”

เขาให้คนอื่นขับเพราะเขากังวลว่าเธอเหนื่อย… เกิดอะไรขึ้น?

แคลร์ไม่เข้าใจ

หลินเซียวสนใจเธอจริงๆเหรอ?

เธอไม่เคยมีความสัมพันธ์และไม่มีความตระหนักในตนเองในฐานะผู้หญิงต่อให้มีใครจ้องมองอยู่ใต้กระโปรงของเธออย่างตะกละตะกลาม เธอก็คงจะรู้สึกขยะแขยงแต่ไม่รู้ถึงเสน่ห์ของเธอเองในฐานะผู้หญิง

หลินเซียวกังวลเกี่ยวกับเธอเพราะเขาชอบเธอในฐานะผู้หญิงหรือไม่?

จู่ๆ แคลร์ก็จําบางสิ่งที่เธอเคยได้ยินมาเมื่อเธอจําได้ว่าหลินเซียวปฏิบัติต่อเธออย่างไร

เมื่อไล่ตามผู้หญิงที่มีบุคลิกที่แข็งแกร่งกว่า ผู้ชายบางคนจะแสร้งทําเป็นไม่สนใจและตั้งใจดูถูกพวกเธอเพื่อดึงดูดความสนใจและทิ้งความประทับใจอันน่าจดจําไว้จากนั้นจึงโจมตีพวกเธอด้วยความห่วงใยที่อ่อนโยน

นั่นคือแผนของหลินเซียวเหรอ?

แคลร์ส่ายหัวด้วยความรังเกียจ

มีหลายคนที่เชื่อแผนการโง่ๆเหล่านั้นและจงใจทําอย่างนั้นต่อหน้าเธอแต่นั่นไม่ได้ผลกับเธอ เธอไม่ลังเลเลยที่จะดูแลไอ้สารเลวพวกนั้น และจากนั้นสิ่งนั้นก็ไม่เกิดขึ้นอีก

น่าเสียดายที่หลินเซียว กลับมาทํามันอีกครั้ง…

“ใช่แล้ว เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นห่วงเจ้า ในฐานะที่เป็นขยะแบบเพลย์บอยที่ตกหลุมรักผู้หญิงทุกคนที่เขาเห็นไม่ได้กังวลเกี่ยวกับความงามแบบเจ้าปกติหรือ? …. แม้ว่าเขาจะไม่ชอบหน้าอกแบนๆก็ตามอิม”

เธอยังไม่ได้พูดอะไรเลย และเอเลน่าก็เริ่มเยาะเย้ย เธอยกหน้าอกของเธอขึ้นและยืนอยู่ข้างหลังหลินเซียวในขณะที่บ่นราวกับว่าเธอกําลังตําหนิเธอว่าทอมบอยหน้าอกแบนๆเท่านั้นที่จะพยายามเกลี้ยกล่อมผู้ชายของเธอ

แคลร์มั่นใจมากขึ้นหลังจากได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าของเธอก็แดงขึ้นเล็กน้อย แต่เธอรู้สึกขยะแขยงและรําคาญมากขึ้น!

ดังนั้น หลินเซียวจึงสนใจเธอ!

ในด้านของเธอ เธอกําลังคิดหาวิธีที่จะขจัดความหลงผิดของเขาให้ละเอียดถี่ถ้วน แต่ก่อนที่เธอจะพูดอะไรคําพูดของหลินเซียว ทําให้เธอผิดหวังและเธอก็เต็มไปด้วยความอัปยศอดสู

“แค่ก ข้าไม่ชอบหน้าอกแบนๆ” หลินเซียวไออย่างเชื่องช้า ขณะที่จ้องมองไปที่หน้าอกแบนๆของเธอใกล้กับกระโปรงสั้นและขาสีซีดของเธอ…

ต้องบอกว่าความงามที่หล่อเหลาของแคลร์นั้นไม่เหมือนใครจริงๆ เมื่อหลินเซียวมองดูเธอรู้สึกเหมือนกับเพื่อนที่ดีคนหนึ่งของเขากําลังแต่งตัวข้ามเพศ

มันเป็นความรู้สึกลึกลับ พวกเขาทั้งคู่เป็นเจ้าหญิง แต่เมื่อหลินเซียวเห็นเช่นไตหยินครั้งแรกเขารู้สึกด้อยกว่าเหมือนสาวพรหมจารีพบเทพธิดาและเขาไม่สามารถพูดได้ถูกต้องด้วยซ้ํา แต่เขาไม่รู้สึกอย่างนั้นต่อแคลร์ แต่เขารู้สึกถึงความสนิทสนม

หล่อ ใจกว้าง ตรงไปตรงมา ถ้าเขาต้องอธิบาย… มันจะเป็นเหมือน “พี่ชาย เจ้าต้องคิดถึงข้าเมื่อเจ้ากลายเป็นผู้หญิง

แคลร์ใช้มือข้างหนึ่งจับบังเหียนและขาข้างหนึ่งของเธอห้อยอยู่ด้านข้างโดยที่อีกข้างหนึ่งไขว้อยู่ใต้กันของเธอ เธอเป็นคนสวย แต่ท่าทางของเธอช่างหยาบกระด้างเหมือนชายวัยกลางคนสิ่งที่เธอขาดคือการถอดรองเท้ายกเท้าขึ้นแล้วตะโกนว่าเจ้ากําลังดูบ้าอะไรอยู่

แม้ว่าเท้าของเธออาจจะสวย…

แค่ก… หลินเซียวสะบัดภาพลวงตาที่บิดเบือนไปและจดจ่อกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขาและเกือบจะมีเลือดกําเดาไหล

เนื่องจากแคลร์มักจะไม่ระวังและท่าทางของเธอหยาบคายมาก ขาที่เปิดออกของเธอเผยให้เห็นสิ่งที่อยู่ใต้กระโปรงของเธออย่างสมบูรณ์

“ฟ้านี่สวยจัง…”

เขาหายใจเข้าลึก ๆ และเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยเพื่อหลีกเลี่ยงอาการเลือดกําเดาไหลและเผยให้เห็นทัศนคติที่กตัญญูกตเวที

“ลามก อย่ามอง!”

เอเลน่าเตะเขาอย่างดุร้ายเมื่อเธอสังเกตเห็นเขาแอบดู เขาทําได้เพียงยิ้ม ปิดปาก และกระซิบกับเธอ

“เลิกยุ่งได้แล้ว… ก่อนหน้านี้เราตกลงที่จะพาเธอไปด้วยเพื่อความปลอดภัยไม่ใช่เหรอ?”

“แต่ข้าไม่ได้บอกให้เจ้าจ้องกางเกงในของเธอ!”

“เอ่อ…ขอโทษนะ ข้ารับประกันว่าข้าจะไม่ดูกางเกงในของผู้หญิงคนอื่น ข้าจะดูแต่กางเกงของเจ้า!ตกลงไหม?”

“หึม แบบนั้นดีกว่า… เดี๋ยวนะ ไม่! หลินเซียว เจ้ากําลังพูดอะไร ไม่ใช่ของข้าด้วย! “ฮะฮะอะไรก็ได้ที่เจ้าชอบ

“ทะลึง! พอได้แล้ว..”

เอเลน่าไม่สามารถชนะได้เมื่อพวกเขาโต้เถียงกัน ดังนั้นเธอจึงปล่อยให้เขาทําตามที่เขาชอบแต่การกลับมาที่หัวข้อการนําแคลร์ไปกับพวกเขานั้นเป็นสิ่งที่พวกเขาพูดคุยกัน

พวกเขากําลังเข้าสู่เขตกาฬโรคอย่างเป็นทางการ และพวกเขาอาจจะถูกจับได้อยู่แล้วในสายตาของผู้รู้แจ้งและสามารถซุ่มโจมตีได้ทุกเมื่อ ทีมของหลินเซียว ามารถป้องกันตัวเองได้แต่ถ้าแคลร์และพวกเขาเดินตามห ลังมากเกินไป หลินเซียวไม่สามารถปกป้องพวกเขาได้และมันจะเป็นปัญหาหากพวกเขาถูกจับได้!

แม้ว่าเอเลน่าอาจเกลียดแฟนเกิร์ลตัวน้อยคนนี้ แต่ก็ไม่ใช่ว่าเธอต้องการจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอดังนั้นเธอจึงแนะนําให้พาแคลร์ไปกับพวกเขา

“เดี๋ยวก่อน…เพื่อความปลอดภัย? เจ้ากําลังพูดเรื่องอะไรแคลร์รู้สึกผิดเมื่อได้ยินการสนทนาของพวกเขา

“เพื่อป้องกันการซุ่มโจมตีจากศัตรู”หลินเซียวอธิบายว่า”ที่นี่อันตรายเกินไป ตราบใดที่เจ้าตามข้ามา ข้ารับ ประกันความปลอดภัยของเจ้าได้อย่างแน่นอน” “… เฮ้ ข้าเข้าใจแล้ว“แคลร์เย้ยหยันเล็กน้อย

“หม ไปด้วยกันอย่าอยู่ข้างหลังเลย…คิดว่าข้าไม่ได้สังเกตเหรอ?”

หลินเซียว คิดว่าเธอจะเห็นด้วย ดังนั้นเขาจึงเตรียมที่จะกลับไปที่รถม้าของเขา แต่แคลร์กัดฟันของเธออย่างกะทันหันและจ้องมาที่เขาเหมือนเสือดาวที่สะกดรอยตามเหยื่อของมัน

ด้วยหัวของหลินเซียว เขาไม่เข้าใจความไม่พอใจของแคลร์

เธอคิดว่า หลินเซียวชอบเธอและพร้อมที่จะปฏิเสธเขา แต่กลับกลายเป็นว่าเธอมั่นใจตัวเอง

หลินเซียวไม่ชอบเธอ มันตรงกันข้าม เขาดูถูกเธออย่างสมบูรณ์!

เขาหมายถึงอะไร? ข้าจะถูกซุ่มโจมตีถ้าข้าอยู่ข้างหลัง และข้าจะปลอดภัยหากอยู่ใกล้ๆ?

พูดอีกอย่างก็คือ ข้าอ่อนแอ และเธอแข็งแกร่ง ดังนั้นผู้อ่อนแอที่ข้าต้องพึ่งพาการปกป้องจากเธอ ???

ถุย!

“หลินเซียว ข้าบอกเจ้าแล้ว ข้าไม่ต้องการการปกป้องจากเจ้า! “เอ่อ…เจ้าจะกระวนกระวายใจไปเพื่ออะไร? ยังไงเจ้าก็จะตามข้ามาอยู่แล้ว ทําไมเราไม่ไปด้วยกันล่ะจะสะดวกกว่าทางนั้นหลินเซียวเกาหัวของเขาและ พยายามเสนอแนะอย่างเป็นมิตร แต่คําพูดเหล่านั้นสัมผัสได้ถึงความภาคภูมิใจในตนเองที่เปราะบางของเธอ

“ฮะ? ไอ้สารเลว ใครกันแน่ที่ต้องตามเจ้า!?”

เมื่อเธอนึกถึงวิธีที่เธอถูกค้นพบแม้ว่าเธอจะพยายามรักษาระยะห่าง เธอต้องการหารูเพื่อซ่อนบางทีในสายตาของเขาเธอเป็นผู้หญิงที่หน้าอกแบนราบและกระหายน้ําที่น่ารําคาญอยู่แล้ว?

“อ่า ให้ข้าพูดจบเถอะ แคลร์ ศัตรูของคราวนี้ไม่ธรรมดา พวกมันอาจจะเป็น “

หลินเซียว ต้องการเกลี้ยกล่อมเธอเป็นครั้งสุดท้าย แต่เธอไม่ได้วางแผนที่จะให้โอกาสเขา

จตัวเองด้วย! ข้าสามารถจัดการกับพวกเขาได้ไม่ว่าพวกเขาจะแข็งแกร่งแค่ไหน!“

แคลร์พูดแล้วเฆี่ยนม้าที่น่าสงสารและออกไป และเกือบจะชนกับหลินเซียวที่ยืนอยู่ด้านข้าง

รถม้ามีฝุ่นเกาะ เอเลน่าสบายดีเพราะเธอสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวของแคลร์และเคลื่อนตัวออกไปล่วงหน้าแต่มันทําให้ หลินเซียว อยู่ในสภาพที่น่าสังเวช

“แค่ก…”

หลินเซียวมองทอมบอยออกไปอย่างไร้ความรู้สึกและถูกทิ้งให้ยืนอยู่ตรงนั้นอย่างโง่เขลา

“ฮิฮิอะไร เธอไม่เห็นค่ามันเหรอ?”

เช่นไตหยินเดินไปและเห็นรูปลักษณ์ของหลินเซียว เธอประสานแขนกับเอเลน่าและดึงเธอกลับขณะยิ้ม

ถ้าเป็นเรื่องปกติ เอเลน่าจะปฏิเสธความสนิทสนมของเธอ แต่คราวนี้… เอเลน่ายิ้มเล็กน้อยและรอยยิ้มที่ชวนให้หลงใหลของเธอทําให้เชนไตหยินตกตะลึง

“เขาคิดว่าเขาสามารถดึงดูดใจสาวๆ ได้เสมอ…อนิจจานี่คือผลลัพธ์”เอเลน่าพึมพําด้วยความปิติยินดีในความโชคร้ายของเขา

“อย่างนั้นหรือ? ข้าไม่จําเป็นต้องคิดอย่างนั้น…เธออาจดูโกรธแต่เธออาจทิ้งจุดแล้ว ที่เหลือก็แค่การโจมตีครั้งสุดท้าย” “ข้าไม่เข้าใจที่เจ้าพูด”ฮะฮะจริงเหรอ?“เช่นไตหยินกอดแขนของเอเลน่าขณะที่สัมผัสหน้าอกอันอุดมสมบูรณ์ของเธอและยิ้ม”เจ้าพิชิตไม่ได้อย่างนั้นเหรอ? เช่นเดียวกับแคลร์ตอนนี้…”

“..เจ้าหมายถึงอะไร?” รอยยิ้มเล็กน้อยของเอเลน่าแข็งที่อและสายตาของเธอก็เย็นชา

“เพื่อที่จะพิชิตผู้หญิงที่แข็งแกร่ง เจ้าต้องเยาะเย้ยเธอลดทอนเธอจากนั้นหาโอกาสที่จะพิชิตเธออย่างสมบูรณ์… เอเลน่าแม้แต่คนที่เย็นชาเช่นเจ้าถูกหลินเซียวพิชิตแคลร์คงไม่มีโอกาสใช่ไหม” “ลุย!คะใครถูกเขาพิชิต?เหอะเจ้าแน่ใจหรือเจ้าถูกเขาเอาชนะอย่างนั้นด้วยเหรอ? “ยืมแต่ข้าไม่ใช่… แต่ข้าเคยได้ยินเกี่ยวกับ นักเวทผู้ยิ่งใหญ่ที่เรียกว่าลูกพีชครึ่งลังและนั่นก็เคยเกิดขึ้นกับเธอมาก่อน!ข้าอ่านหนังสือของเธอแล้ว นั่นแหละใช่เลย! “ฮะ?ข้าไม่เข้าใจที่เจ้าพูดไร้สาระ! “ฮีชื่อย่าโกรธเลยเอเลน่าหน้าอกของเจ้านิ่มมากขอข้าลองมากกว่านี้หน่อยเถอะ! “ขยะอย่ามาแตะต้องตัวข้าไอ้เวร! “หม? รู้สึกดี… อย่างที่คาดไว้!หลินเซียวพูดถูกเอเลน่าเสียงของเจ้าไพเราะมากการถูกคุณดูหมิ่นเป็นความสุข! “ฮะ? ทําไมเธอถึงกลายเป็นน่าขยะแขยงด้วยล่ะ… อ่า!… ไม่อยู่หรอกะปล่อยนะยัยบ้า!”

หลินเซียวไม่สามารถเพลิดเพลินกับการแสดงที่อยู่ข้างหลังเขาได้ เพราะเขายังคงครุ่นคิดอยู่

เขาไม่ได้ตั้งใจจะเอาชนะเธอหรืออะไรก็ตาม แต่ถ้าสิ่งนี้ยังดําเนินต่อไป

เขาเริ่มไตร่ตรองถึงปัญหาของตัวเอง บางที่การเป็นคนดีเกินไปก็เป็นปัญหาเช่นกัน ผู้คนอาจเข้าใจผิดได้ง่ายเขาพบปัญหาอย่างรวดเร็ว

เฮ้อ การเป็นคนดีมันยากจริงๆ