Picked up a Demon King to be a Maid - ตอนที่ 386

ตอนที่ 386 – เหตุผลของความหึงหวง

“เจ้าหญิงแคลร์ ทําไมท่านไม่นอนสักหน่อยล่ะ”

“ไม่!… ข้า-ข้าไม่เหนื่อย!”

แคลร์ขับรถม้าและตามหลังทีมหนึ่งอย่างใกล้ชิดและเธอยังไม่ยอมนอนแม้จะหาวอย่างต่อเนื่อง

“แต่องค์หญิงท่านตื่นมาสองวันแล้วถ้ายังทําแบบนี้ต่อไปร่างกายของท่านจะรับไม่ไหว!”

เมื่อวานพวกเขาดึงมดทั้งคืนเพื่อหลีกเลี่ยงมดและวันนี้เธอก็ยังไม่ได้พักผ่อนเช่นกัน อังเดรและคนอื่นๆทั้งหมดใช้โอกาสนอนหลับบนรถม้าสักพักแต่เธอก็ยังไม่ยอมพักผ่อน

เหตุผลของเธอคือเธอกังวลว่าหลินเซียวและพวกเขาจะหนีไปดังนั้นเธอจึงต้องการจับตาดูพวกเขา

แต่นั่นเป็นความจริงหรือไม่?

อังเดรส่ายหัวเงียบๆ

ถ้าแคลร์เป็นห่วงหลินเซียวจริงๆทําไมเธอไม่เร่งความเร็วล่ะ?ทําไมเธอถึงรักษาระยะห่างไว้ไม่ให้ถูกค้นพบ?

อังเดรไม่เชื่อว่าแคลร์จะเป็นคนโง่เขลาขนาดนั้นดังนั้นจึงต้องมีเหตุผลว่าทําไม

“ไอ้เด็กเวรนั่นคงไม่ได้ทําให้ธอตกหลุมรักหรอกใช่ไหม”อังเดรพิมพ์

เขารู้ว่ามีผู้ตรวจสอบอายุน้อยและโดดเด่นจํานวนมากที่สนใจแคลร์ แต่พวกเขาไม่รู้ว่าจะเข้าใกล้เธอได้อย่างไรและผู้ชายประเภทที่เธอชอบยังคงเป็นปริศนา

เป็นไปได้ไหมที่เธอไม่ชอบผู้ชายและชอบผู้หญิง?

ข่าวลือแบบนั้นแพร่กระจายไปเพราะเธอหล่อมากและมีผู้หญิงจํานวนมากที่แอบชอบเธอด้วย

แต่ตอนนี้อังเดรเข้าใจแล้วแคลร์ชอบเด็กดื้ออย่างหลินเซียว!

“เขาดูถูกเธออย่างชัดเจนและแม้กระทั่งดูถูกเธอต่อหน้าเธอและเธอยังคงไล่ตามพวกเขาอย่างไร้ยางอาย… มีอะไรผิดปกติกับหัวของเธอหรือเปล่า”

อันที่จริงเขาก็แค่หึง! เห็นเจ้านายคนสวยโดนเด็กรับไปง่ายๆ ใครจะไม่โกรธได้ยังไง

แต่นั่นไม่สําคัญมีบางอย่างที่สําคัญกว่านั้น… เขาปล่อยให้แคลร์ติดตามหลินเซียวต่อไปไม่ได้

ภารกิจกู้ภัยนี้ควรจะดําเนินการโดยเขาเพียงคนเดียวแต่เด็กเหลือขอที่มีกลิ่นเหม็นออกมาจากที่ไหนเลยและเอาชนะแคลร์ได้หากเป็นเช่นนี้ต่อไปเขาจะไม่สามารถเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ใดๆได้และเขาจะต้องติดอยู่ในฐานะผู้ติดตามที่กวักมือเรียกของเธอ

อังเดรจะไม่ทําอะไรแบบนั้น!

“เจ้าหญิงแคลร์ หลินเซียวไอ้สารเลว! ท่านไม่จําเป็นต้องลดตัวลงไปถึงระดับของเขา เพราะเขาทําให้ท่านขุ่นเคืองท่านสามารถดูแลเขาได้เมื่อเรากลับมาไม่จําเป็นต้องติดตามเขาต่อไป” “มะ ไม่… “

แคลร์ขยี้ตาเมื่อยล้าและไม่รู้จะตอบอังเดรอย่างไรทั้งหมดที่เธอรู้คือเธอต้องเฝ้ามองไอ้เวรนั่นเพื่อที่เธอจะได้ยืนหยัดต่อไป

“ท่านเชื่อเหรอว่าไอ้สารเลวนั่นไว้ใจได้” “หม? เจ้าหมายถึงอะไร?”

“ข้าหมายความว่าท่านปล่อยให้เขาหลอกไม่ได้! เหยาจืออาจแข็งแกร่ง แต่ทีมของพวกเขาอาจไม่…ลองคิดดูพวกเขามาจากอาณาจักรลอมบาร์ด และมาที่นี่เพียงเพื่อช่วยซีซาร์เท่านั้นพวกเขาไม่จําเป็นต้องจริงใจที่จะช่วยเรา!”

ผู้ตรวจสอบอาจได้รับคําแนะนําจากพันธมิตรทั้งสี่อาณาจักร แต่ทุกคนต่างก็เล่นเพื่อตัวเองโดยเฉพาะคนอย่างหลินเซียวเขายิ่งน่าสงสัยมากขึ้นไปอีก!

“ถึงจะเป็นอย่างนั้นแต่ถ้าเขาไม่ปฏิบัติตามคําสั่งของท่าน เขาจะต้องมีปัญหาไม่ช้าก็เร็ว!”

“นั่นมัน…”

ในฐานะผู้บัญชาการ สิ่งสําคัญที่สุดไม่ใช่ความแข็งแกร่งของผู้ใต้บังคับบัญชา แต่เป็นความจงรักภักดีของพวกเขา!ทหารที่ไม่เชื่อฟังจะไม่มีวันเป็นทหารที่ดี!

แต่… หลินเซียวเป็นแค่ทหารจริงหรือ?

ในฐานะผู้บัญชาการ เธอจะไล่ตามบัดกรีที่ไม่เชื่อฟังได้อย่างไร?

ความคิดที่แท้จริงของเธอคือ…

“เจ้าหญิงแคลร์ ท่านไม่สนใจเขาใช่ไหม”

“ฮะ? จ-เจ้าพูดว่าอะไรนะ?”

แคลร์กัดริมฝีปากและหน้าแดง

เธอจะนึกถึงไอ้บ้านั่นได้ยังไง? เป็นไปไม่ได้!

แต่แคลร์รู้สึกว่าการกระทําของเธอไร้สาระ… เธอไม่ได้ไล่ตามเขาให้จับหรือกําจัดความโกรธที่เธอมีต่อเขาแล้วทําไม?

ไม่ เหตุผลที่เธอเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองก็เพราะอีกสองคน

“อะไร? สาวใช้ตัวเหม็นคนหนึ่งที่มีชั้นวางขนาดใหญ่และสาวสวมรองเท้าส้นสูง **** “แคลร์พึมพําในขณะที่รู้สึกถึงหน้าอกของเธอเอง

ชื่อเล่นทอมบอยของเธอไม่ได้เป็นเพียงการเยาะเย้ยบุคลิกของเธอเท่านั้น แต่ยังรวมถึงหน้าอกแบนๆของเธอด้วย

แคลร์ถอนหายใจเบา ๆ แล้วแตะขาของเธอเอง เนื่องจากเธอฝึกฝนร่างกายเป็นประจํา เธอจึงมีรูปร่างที่ดีแต่เธอก็ยังเทียบไม่ได้กับเรื่องนั้น****

“ไอ้เวรนั่นใคร? ทําไมพวกเขาถึงตายเพื่อติดตามเขา?”

อันที่จริง การดูหมิ่นของหลินเซียวไม่ได้มากสําหรับเธอ แต่สาวงามอีกสองคนที่ฟาดฟันทําให้เธอเสียหน้า

ต่อหน้าเอเลน่าและเชนไตหยิน เธอราวกับเป็นเมียน้อยที่ถูกจับได้ สิ่งที่น่าโมโหยิ่งกว่าก็คือพวกเขาทั้งสวย และเป็นผู้หญิงมากกว่าเธอ

ในการเปรียบเทียบ เธอเป็นทอมบอยที่น่าสงสาร!

“เอ่อ.. เจ้าหญิงแคลร์ ท่านไม่อิจฉาใช่ไหม?”

“อิจฉา!?”

หมายความว่าอย่างไร? เธออิจฉาใคร? หลินเซียว? เธออิจฉาความงามของพวกเขาหรืออิจฉาที่พวกเขาไปกับหลินเซียวได้หรือไม่?

“ฮิฮิ เจ้าหญิงแคลร์ ข้าแค่พูดเล่น ไม่ต้องสนใจ คนที่โดดเด่นอย่างท่านเกี่ยวข้องกับไอ้สารเลวอย่างหลินเซียวได้อย่างไร?คุณไม่ได้ติดตามเขาจริงๆ ท่านแค่บังเอิญไปตามถนนสายเดียวกันเพราะ

เลังจะไป ที่เยลโลว์สโตน! “ต-ถูกต้อง! ข้าไม่ได้ตั้งใจจะตามเขานะ! มันเป็นถนนสายเดียวกันโดยบังเอิญ!”

“ถูกต้อง! ที่จริงแล้วท่านไม่จําเป็นต้องใช้ถนนเส้นเดียวกัน”

“หืม?”

“แม้จะไม่มีทอม พี่ชายของข้าสามารถช่วยเราตามหาซีซาร์…”

ก่อนจากไปเขาบอกแล้วว่าแอนดรูว์ พี่ชายของเขาเข้าไปในเขตโรคระบาดเพื่อตามหาทีมที่หายไปแล้วพวกเขาได้ตัดสินใจเลือกสถานที่นัดพบล่วงหน้าแล้วดังนั้นเมื่อพวกเขาพบกับแอนดรูว์พวกเขาก็สามารถทําภารกิจให้สําเร็จได้อย่างง่ายดาย

“พี่ชายของข้าเป็นนักรบระดับเจ็ด!แข็งแกร่งและมีประสบการณ์มากกว่าเด็กเหลือขอ! เขาอาจจะสืบสวนเสร็จแล้วและเมื่อเราพบกันเราจะพบซีซาร์!”

“อืม…”

ถ้าเธอฟังคําแนะนําของอังเดรและไปหาพี่ชายของเขา เธอสามารถแสดงให้เห็นว่าเธอไม่ใช่นายหญิงขี้หึงแต่ถ้าเธอทําอย่างนั้นเธอจะสูญเสียการติดตามของหลินเซียวไปโดยสิ้นเชิง…

ตามหลักเหตุผลแล้ว เธอควรจะไป แต่เธอออกไปแบบนั้นไม่ได้

อาจเป็นเพราะเธอเหนื่อย เธอรู้สึกว่าเปลือกตาของเธอหย่อนยานและความคิดของเธอก็ช้าลงท่ามกลางความง่วงนอนนั้นดูเหมือนเธอจะเห็นกลุ่มคนที่ยืนอยู่กลางถนนและเด็กชายผมดํากําลังโบกมือให้เธอ

“หลินเซียว!?”

เธอคิดว่าเธอกําลังหลอนเพราะความเหนื่อยของเธอ แต่เธอมองเข้าไปใกล้ ๆ และมันคือหลินเซียวดังนั้นเธอจึงหยุดรถม้าอย่างรวดเร็ว

หลินเซียวเดินไปพร้อมกับสาวใช้พร้อมกับรอยยิ้มที่ไม่เป็นอันตรายตามปกติของเขา

“พี่ชาย เจ้าไม่สามารถแม้แต่จะลืมตาได้เพราะความเหนื่อยของเจ้า ภายใต้กฎหมายว่าด้วยความปลอดภัยในการจราจรทางถนน เจ้าจะได้รับ 6 แต้มสําหรับการขับรถเมื่อยล้าและใบอนุญาตของเจ้าจะถูกระงับหลังจากหักคะแนน 12 แต้ม…ข้าแนะนําให้เจ้าพักสักหน่อย”

“กฎหมายว่าด้วยความปลอดภัยทางจราจร? ข้อเสีย? ระงับใบอนุญาต? เจ้ากําลังพูดเรื่องอะไร”

แม้ว่าเขาจะมีทัศนคติที่เป็นมิตร แต่เขายังคงพูดเรื่องไร้สาระที่เข้าใจยาก พร้อมกับสาวใช้ที่มีกลิ่นเหม็นอยู่ข้างๆ เขา แคลร์คิดว่าเขาจงใจมาเพื่อต่อสู้

“ไอ้สารเลว เจ้าพูดอะไร ข้าไม่ใช่พี่น้องของเจ้า!…ข้าเป็นผู้หญิง!”

“โอ้? เจ้าก็รู้เช่นนั้น” หลินเซียวอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

“เจ้า!? … ฮีม แค่แจ้งให้เจ้าทราบ ขจะข้าไม่ได้ติดตามเจ้า เราแค่บังเอิญไปตามถนนสายเดียวกัน! “บังเอิญ? หึไม่เป็นไรไม่ต้องห่วง ข้าไม่ได้มาสู้กับเธอ เจ้าควรให้คนอื่นขับรถ

“อะไร?”

“แคลร์ เจ้ายังไม่ได้นอนและต้องการพักผ่อน ดังนั้นให้คนอื่นขับรถไป” หลินเซียวพูดซ้ําแล้วซ้ําเล่าและช่วยแคลร์ออกคําสั่ง“อังเดรมาช่วยเธอ…เร็วเข้า ไม่ต้องตามห่าง ข้าจะไม่กินเธอ”

“อ-เอ่อ…”

แม้ว่าเขาต้องการจะบีบคอเจ้าเด็กอวดดีคนนี้ แต่อังเดรก็ยังฟังตามสัญชาตญาณและเข้าควบคุมแทนแคลร์

“เดี๋ยว! เจ้าพยายามจะทําอะไร? … จ- เจ้าเป็นห่วงข้าเหรอ?”

พวกเขาเพิ่งทะเลาะกันและเกือบจะเริ่มทะเลาะกัน แล้วทําไมตอนนี้เขาถึงเป็นห่วงเธอ?

เขาดูถูกเธอเหรอ?

หรือหลินเซียว…