Picked up a Demon King to be a Maid - ตอนที่ 382

ตอนที่ 382 – รักสาวใช้มากกว่าคนรัก

แคลร์คิดว่าเธอกําลังหลอนเพราะว่าเธอเหนื่อย แต่เมื่อเธอได้ยินเสียงและกลิ่นของอาหารเธอก็ตื่นตัวมากขึ้นในทันที

หมู่บ้านลิงค์มีขนาดเล็กและทรุดโทรม มีเพียงยี่สิบครอบครัวในหมู่บ้านทั้งหมด และเนื่องจากโรคระบาดชาวบ้านทั้งหมดได้หลบหนีไปแล้ว ดังนั้นหมู่บ้านจึงว่างเปล่า

นั่นคือเหตุผลที่แคลร์สังเกตเห็นพวกเขาในทันที…

“เอเลน่า ข้าทําอาหารเช้าไว้แล้ว ไปปลุกพวกเขากันเถอะ!”

ในบ้านกึ่งเปิดที่ทรุดโทรม… หรือพูดอย่างเคร่งครัด โรงเก็บของ แคลร์เห็นคนหกคน หนึ่งในนั้นคือเด็กสาวผมยาวสวมส้นสูงสวยและถุงน่องสีดํายาววิ่งไปมาขณะท่าอาหาร

“เชนไตหยิน เจ้าได้วัตถุดิบมาจากไหน และทําไมถึงมีหม้อ?”

สาวใช้แสนสวยนั่งยอง ๆ อยู่ข้างหม้อขณะจ้องมองมันและถามด้วยความสงสัย

“ฮิฮิ ชาวบ้านอาจจะออกไปหมดแล้ว แต่ส่วนผสมและเครื่องครัวของพวกเขายังอยู่ที่นี่…ข้าชุดผักป่าที่อยู่ใกล้ๆ ในตอนเช้าและทําโจ๊กผัก พวกเจ้าจะชอบมันอย่างแน่นอน!”

“หม องค์หญิงชอบลงแรง แปลกจริงๆ”

“หึหึ เจ้าไม่ใช่มนุษย์ แต่เจ้าก็รักที่จะเป็นสาวใช้ก็ไม่แปลกเหมือนกันหรือ?”

แคลร์ไม่ได้ยินสิ่งที่เด็กหญิงทั้งสองพูดและไม่ต้องการให้ใครเห็น ดังนั้นเธอจึงทําได้เพียงแต่เขย่งเท้าและช่ อนตัวอยู่ข้างกําแพงสั้นๆ เพื่อดักฟัง

แคลร์ไม่รู้ว่าทําไมเธอถึงมีมโนธรรมที่สํานึกผิด บางที่อาจเป็นเพื่อปกป้องความภาคภูมิใจที่อ่อนแอของเธอ…

“ชิเชนไตหยิน เจ้าน่ารําคาญมาก… แต่โจ๊กของเจ้ากลิ่นหอม…ดังนั้นข้าจะไม่ทะเลาะกับเจ้า”

“เฮ้ เจ้าช่างใจกว้างเสียนี่กระไร… โอเค โอเค การจ้องมองมันจะไม่ทําให้สุกเร็วขึ้น ไปปลุกพวกเขาซะ”

“หึม เจ้ากล้าสั่งข้าหรือ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น แคลร์ก็คิดว่าพวกเขาจะเริ่มทะเลาะกัน แต่เธอก็แปลกใจที่สาวใช้เพียงแค่พ่นลมหายใจแล้วจากไปอย่างเชื่อฟัง

บุคลิกของเมดคนนี้แปลกมาก…

“เหยาจื่อ เซียวเทียน ทอม หยุดนอนแล้วลุกขึ้น!… ไอ้สารเลวคนนี้ด้วย หยุดนอนแล้วลุกขึ้นคนรักของเจ้าทําโจ๊กให้เจ้าแล้ว!”

สาวใช้แปลกหน้าเดินข้างเด็กชายผมดําที่คุ้นเคยคนนั้นและตะโกนใส่เขา แต่เขายังไม่ตอบดังนั้นเธอจึงทําได้เพียงยกขาขึ้นและกระทืบลง

อีกด้านหนึ่งของกําแพง แคลร์กําลังกลั้นหายใจ

ถ้าเธอไม่ได้ยินผิด หนึ่งในชื่อที่สาวใช้เรียกคือ เหยาจื่อ ซึ่งหมายความว่าเด็กชายผมดําที่หลับสนิทคือ…

“เฮ้ ลุกขึ้น!”

อออก.

รองเท้าหนังเล็กๆ ของเธอจมลงในพุงอันอ่อนนุ่มของเขา และเขาคิดว่าเขาถูกโจมตีและคว้าอาวุโดยไม่รู้ตัวและไม่ยอมปล่อย

“ใคร?  แปลก… ทําไมอาวุธนี้ถึงนิมจัง? แถมยังเนียนและเนียนมาก รู้สึกดีมาก!”

หลินเซียวยังไม่ตื่นเต็มที่ในขณะที่เขาคว้าอาวุธด้วยความงุนงง แต่เพราะรู้สึกดี เขาจึงไม่ปล่อยมือและขึ้นใจต่อไป

แน่นอนว่ามันคงจะรู้สึกดี เอเลน่าสวมถุงน่องผ้าไหมสีขาวเซ็กซี่ซึ่งโอบรอบขาที่มีสัดส่วนพอดีของเธอนอก จากนี้ ร่างเทพอสูร ของเอเลน่ายังดูแลผิวของเธอด้วยความรู้สึกนุ่มนวลแบบเด็กซึ่งจะทําให้ทุกคนที่ได้สัมผัสมันติดใจ

“อ่า รู้สึกดีจัง! เนื้อแน่น เด้งดึง และอบอุ่นมาก…หม? ทําไมมันสั่นทุกครั้งที่จับ… ดื่ม เจ้าคิดว่าจะหนีไปได้ไม่มีทาง!”

เขาสัมผัสได้ถึง อาวุธ ที่พยายามจะหลุดออกมา ดังนั้นเขาจึงกําแน่นขึ้นอย่างรวดเร็ว เขากังวลเพียงว่ารู้สึกดีเพียงใดและไม่ได้พิจารณาถึงความรู้สึกของเธอ

เอเลน่าไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเขาจะถูกวิพากษ์วิจารณ์ถึงขนาดนี้และยังคงกอดและสัมผัสขาของเธอไม่หยุด! เห็นได้ชัดว่าเธอตัวสันเมื่อขาของเธอถูกเขาเล่น เขาเพิ่งจะเลียมัน

“ไอ้โรคจิต ปล่อย! “หม? ช่างเป็นเสียงที่ไพเราะเสียนี่กระไร ดูเหมือนเอเลน่า…ฮิฮิ โชคดีจัง นี่มันต้องเป็นความฝันใช่ไหม? ถ้าอย่างนั้นข้าก็จะไม่ทน!”

หลินเซียวไม่เพียงไม่อาย แต่ยังรู้สึกตื่นเต้นมากขึ้นอีกด้วย

อันที่จริง เอเลน่าไม่ได้โกรธที่โดนจับขนาดนั้น เพราะเธอชินแล้ว… เพราะเขาชอบจับขาเธอ แล้วเธอก็ปล่อยให้เขาแตะมัน ดีกว่าเขาจับหน้าอก มัดเธอ หรือพวกสิ่งลามก การได้สัมผัสเธอผ่านถุงน่องผ้าไหมยังอยู่ในระยะที่พอทนได้สําหรับเธอ มันก็แค่คันเล็กน้อย เมื่อไอ้วิปริตนี้ตื่นขึ้นเขาจะปล่อยไปโดยธรรมชาติดังนั้นเธอจึงต้องอดทนอยู่ครู่หนึ่ง

แต่ความฉลาดปราดเปรื่องและการให้อภัยของเธอไม่ได้จบลงอย่างที่คิด แม้ว่าหลินเซียวจะตื่นตัวมากขึ้นแต่เขาก็ยังไม่พอใจ

“โอ้ย! นี่คือความสุข?” “ไอ้เวร… ไปแตะตรงไหน” “ฮิฮิ รองเท้ามันขวาง ถ้าถอดออกจะรู้สึกดีขึ้นมากใช่ไหม”หลินเซียวพึมพําขณะทําสิ่งที่เธอไม่คาดคิด

เขาคว้าข้อเท้าของเธอและถอดรองเท้าของเธอออก

“อ่า… อย่า! มันคัน…”

ในเวลานั้น เชนไตหยินผ่านไปและต้องการเร่งให้พวกเขาขึ้นและเห็นฉากนี้… เอเลน่าด้วยท่าทางเขินอายโดยยกขาข้างหนึ่งขึ้น รองเท้าของเธอถูกโยนทิ้งไป ขณะที่เธอกําลังเหยียบมือของเขาในขณะที่โยกเยกและเกือบจะล้มลงหลินเซียวปิดตาของเขาและเขารักษาขาของเธอเหมือนเป็นสมบัติ

เชนไตหยืนถอนหายใจ

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่หลินเซียวทําตัวสนิทสนมกับเอเลน่าโดยไม่คํานึงถึงเวลาและสถานที่และเธอยังเห็นสีหน้าของเอเลน่าที่เธอปฏิเสธเขาจากภายนอก แต่จริงๆ แล้ว เธอก็ชอบมันหลายครั้ง

ผู้หญิง โดยเฉพาะสาวใช้ที่เยือกเย็นและมาโซคิสม์อย่างเธอ ชอบถูกเจ้านายล้อเลียน ดังนั้นเชนไตหยินจึงไม่บ่นเกี่ยวกับเรื่องนั้น… แต่เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกอิจฉาเมื่อเป็นเอเลน่าและไม่ใช่เธอ

หลินเซียวชอบถุงน่องไหมสีดํา และขาของเธอก็น่ารักมากกว่าของเอเลน่าแต่หลินเซียวไม่ได้ทําอะไรกับเธอเลยแม้แต่ตอนที่เธอบอกใบ้ แต่เขาก็ยังคงหยอกล้อเอเลน่าที่แกล้งทําเป็นไร้เดียงสา…ทําไม?

เป็นเพราะเธอออกตัวมากเกินไป เป็นการผิดที่จะแสดงความงามของเธอหรือไม่? เอเลน่าที่คอยปฏิเสธผู้คนที่ดึงดูดผู้ชายมากกว่าหรือไม่?

เชนไตหยินหันหลังและแสร้งทําเป็นไม่เห็นอะไรแล้วออกไปเรียกคนอื่นๆ ให้กิน ในขณะที่หลินเซียวยังคงหมกมุ่นอยู่กับความสุขในฝันของเขา

ต่อจากนั้นเขาวางแผนที่จะใช้วิธีที่ตรงกว่าในการเพลิดเพลินกับสมบัติของเขา โดยการเลียมัน!

“ฮิฮิ… มันต้องอร่อยแน่!

หลินเซียวแลบลิ้นออกมาและค่อยๆ เข้ามาใกล้เท้าของเธอ!

เมื่อเห็นเช่นนั้น เอเลน่าก็ไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้อีกต่อไป!

แค่แตะก็ไม่เป็นไรตอนนี้ไอ้โรคจิตอยากเลียหรือ?

แค่คิดว่าเท้าของเธอเปื้อนน้ําลายที่น่ารังเกียจก็ทําให้เธอขนลุก!

“หลินเซียว ไอ้โรคจิต หยุดเดี๋ยวนี้!”

เอเลน่ายกขาของเธอขึ้นและอยากจะกระทืบเขาให้ตาย

ในเวลานั้น แคลร์ซึ่งยังคงซ่อนตัวอยู่หลังกําแพงโดยไม่รู้ตัวลุกขึ้นและตะโกนใส่พวกเขา

“อะไร? เจ้าคือหลินเซียวจริงๆเหรอ? พวกเจ้าคือทีมสืบสวนพิเศษที่อับราแนะนําเหรอ?”

เอเลน่าและหลินเสี่ยวต่างก็ประหลาดใจกับแคลร์ที่จู่ๆ ก็กระโดดออกมาจากที่ไหนก็ไม่รู้เนื่องจากเอเลน่าเดินเท้าและไม่มั่นคงอยู่แล้ว เมื่อหลินเซียวลืมตาขึ้นและลืมว่าเท้าของเธอยังอยู่ในมือเขาบังเอิญดึงมันและลากเธอลงไปหาเขา

และนั่นก็ส่งผลให้…

ลูกพืชขนาดใหญ่สองตัวตกลงบนหัวของหลินเซียว