Picked up a Demon King to be a Maid - ตอนที่ 374

ตอนที่ 374 – ราชินีเสือดาว

“ทหารรับจ้างวัยกลางคน?”

เมื่อมองไปที่อังเดรที่กําลังตื่นเต้นมากขึ้น แคลร์รู้สึกว่าเขาไม่น่าเชื่อถือสักเท่าไร แต่เธอไม่สามารถเข้าใจเหตุผลได้ เมื่อครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง สิ่งที่เขาพูดก็สมเหตุสมผลบ้าง ซึ่งทําให้เขามีความกระตือรือร้นมากขึ้น

“เหยาจือควรจะเป็นคุณยายแก่ และเธอก็สวมเสื้อคลุมของนักเวทที่ทําขึ้นเป็นพิเศษพร้อมหมวกแหลมเพื่อปกปิดใบหน้าที่มีรอยย่นของเธอ หลินเซียวต้องเป็นทหารรับจ้างวัยกลางคนที่มีผิวสีแทนเนื่องจากการเดินทางอย่างต่อเนื่องของเขา การต่อสู้มากมายของเขาอาจทิ้งรอยแผลเป็นบนใบหน้าของเขาไว้!”

“อังเดร เจ้ากําลังพูดว่าเหยาจือเป็นแม่มดแก่ที่สวมหมวกแหลมและหลินเซียวเป็นทหารรับจ้างที่มีรอยแผลเป็นบนใบหน้าของเขาเหรอ?” แคลอรี่สรุปในลักษณะเยาะเย้ยและประชดประชันเล็กน้อย

เขาไม่เคยเห็นพวกเขามาก่อนด้วยซ้ํา เขาอธิบายรายละเอียดเหล่านี้ด้วย ว่าเขาโอ้อวดเกินไปหรือเปล่า

“ฮ่าฮ่า เจ้าหญิงแคลร์ ถูกต้องแล้ว”

น่าเสียดายที่อังเดรไม่สามารถบอกน้ําเสียงที่แฝงอยู่ของเธอและคิดว่าเธอกําลังชมเชยเขา

เป็นเรื่องน่าขํา ถ้าหลินเซียวและเหยาจือได้ยินสิ่งที่เขาพูด พวกเขาคงอยากจะร้องไห้

อันที่จริง นี่ก็เป็นความผิดของอับราด้วย เขาจดจ่อกับการยกย่องหลินเซียวและเหยาจือและลืมข้อมูลสําคัญบางอย่างซึ่งนําไปสู่การบิดเบือนภาพลักษณ์ของพวกเขา

จะดีกว่าถ้าอังเดรไม่ได้พูดเรื่องไร้สาระทั้งหมดตอนนี้แม้ว่าพวกเขาจะยืนอยู่ต่อหน้าแคลร์ เธอก็อาจจะเข้าใจผิดว่าพวกเขาเป็นคนหลอกลวง

“ลืมมันไปเถอะ แทนที่จะให้ความหวังกับทีมสืบสวนพิเศษ เราควรพึ่งพาตัวเอง” แคลร์ส่ายหัวและลุกขึ้นยืนทันทีขณะที่เธอเอนตัวลงบนโต๊ะ

“เจ้าหญิงแคลร์ เชื่อในพวกเรา! แม้จะไม่มีทีมสืบสวนพิเศษ แค่กับพี่ชายและข้า เราก็จะช่วยซีซาร์ได้อย่างแน่นอน! แค่วางใจและปล่อยให้ภารกิจนี้เป็นหน้าที่ของเรา!”

“….”

“ท่านยังลังเลอะไรอีก? องค์หญิง ข้ารู้ว่าท่านกังวลเรื่องซีซาร์ แต่ท่านเป็นแม่ทัพสูงสุด ถ้าท่านมากับพวกเรา ใครกันที่จะเป็นผู้จัดการผู้ตรวจสอบทั้งหมดที่นี่?”

“… พอแล้ว อย่าพูดอีก!”

หลังจากเกิดความวุ่นวายขึ้น แคลร์ก็กัดฟันแน่นและยังคงทําการตัดสินใจที่ยากลําบาก

“สําหรับภารกิจกู้ภัยนี้ ไม่เพียงแต่เราสามารถช่วยชีวิตซีซาร์ได้เท่านั้น และเรายังสามารถสอบสวนสถานการณ์ที่เยลโลว์สโตนได้ในขณะที่เราอยู่ที่นั้น ข้าไม่สามารถทําอะไรที่ซ่อนอยู่ที่นี่ได้ทั้งวัน ข้าจะต้องทุ่มสุดตัว เพื่อแก้ปัญหากาฬโรค!”

“เจ้าหญิง! อย่าหุนหันพลันแล่น!”

“เจ้าหญิงแคลร์ ท่านไปไม่ได้! พิจารณาใหม่เถิด”

เมื่ออังเดรได้ยินแคลร์ตัดสินใจเช่นนั้น เขาก็ตกตะลึง เขาเอนกายลงบนโต๊ะและเริ่มร้องไห้และขอร้องไม่ให้เธอไป

“นี่พวกเจ้าทําอะไรน่ะ!?”

คนอื่นๆ ที่ไม่รู้ความจริงก็เริ่มพยายามเกลี้ยกล่อมเธอเมื่อเห็นอังเดรร้องไห้

แม้ว่าแคลร์จะรําคาญ เธอก็ยังจ้องมองพวกเขาอย่างเย็นชาและไม่ขยับเขยื้อน

ขณะที่สํานักงานกําลังกลายเป็นงานรําลึกความเศร้า มีการโต้เถียงที่รุนแรงซึ่งมาจากภายนอก

“ซีซาร์เป็นเพื่อนของข้า ข้าจะไปช่วยเขา แล้วเจ้าเป็นใครจะมาหยุดข้า”

“หืม? มีคนสร้างปัญหาเหรอ?”

เสียงนั้นไม่คุ้นเคยและฟังดูเหมือนเด็ก แคลร์มีความคิดที่จะหนีไปทันที

เธอไม่ต้องการมองดูคนโง่ที่ตกต่ําเหล่านี้อีกต่อไป

“เรื่องนี้ตัดสินแล้ว หยุดพูดเรื่องน่าสลดใจพวกนั้นแล้วทําตามที่บอก!… เงียบไปเลย! ข้าจะไปดูว่าข้างนอกเป็นอะไร”

…

…

ชั่วโมงที่ผ่านมา

นอกประตูเมืองมืดมิด

หลินเซียวและพวกเขาเพิ่งเข้าไปในเมืองและไม่รู้ว่าแคลร์คอดว่าพวกเขาเป็นคนแปลกหน้า พวกเขาไม่ได้คาดหวังว่าจะมีความขัดแย้งอันไม่พึงประสงค์กับเจ้าหญิงผู้เย่อหยิ่งและเจ้ากี้เจ้าการ…

“ว้า ในที่สุดเราก็มาถึงแล้ว”

หลินเซียวหายใจออกเมื่อพวกเขาเข้าไปในเมืองในที่สุด

เมืองนี้ดีมากกว่าหมู่บ้านที่โทรมและยากจนในสมัยก่อนมาก มันยังเทียบไม่ได้กับเมืองวินเทอร์เรสเลย แต่อย่างน้อยมันก็เป็นเมืองหลวงมากกว่าที่ควรจะเป็น

แต่ไม่มีโอกาสได้พักผ่อน

หลังจากเข้าไปในเมืองแล้ว พวกเขาจะเข้าร่วมกับผู้ตรวจสอบในพื้นที่และได้รับมอบหมายให้ทําภารกิจอื่นๆ ให้สําเร็จ

ระหว่างทาง หลินเซียวเข้าใจสถานการณ์เบื้องต้น

อาณาจักรก็อตแธมประสบปัญหาทั้งภายในและภายนอก ดยุคและนายพลหลายคนได้นํากองทัพบางส่วนออกไป และรีบลงใต้เพื่อไปประจําการที่ริมฝั่งทางเหนือของแม่น้ําถนนสีดําเพื่อป้องกัน ไม่ให้กองทัพต่อต้านรุกคืบ แม้ว่ากองทัพของราชอาณาจักรจะมีการขนส่งที่ไม่ดีและขาดแคลนเสบียง แต่ภัยธรรมชาติของแม่น้ําก็เพียงพอแล้วสําหรับความสงบชั่วคราว

ในอีกด้านหนึ่ง สถานการณ์โรคระบาดในราชอาณาจักรไม่ได้มองในแง่ดีมากนัก

เพราะพวกเขาขาดแคลนผู้นํา ผู้นําที่มีความสามารถทั้งหมดจึงรีบเร่งไปทางใต้เพื่อเตรียมทําสงครามที่อาจปะทุได้ทุกเมื่อ อาณาจักรก็อดแธมไม่มีแม่ทัพเหลืออยู่ และเด็กเหลือขออายุ 17 ปีที่ขนยังไม่งอกถูกทิ้งให้เป็นผู้บัญชาการระดับสูง

ผู้คนต่างสิ้นหวังอย่างสมบูรณ์ แต่โชคดีที่แคลร์ใช้ความสามารถของเธอเพื่อควบคุม

เธออาจจะยังเด็ก แต่เธอฝึกฝนตั้งแต่อายุยังน้อยและเป็นนักรบระดับหกแล้ว เธอใช้ธนูได้แม่นยําและประสบการณ์จริงของเธอก็ไม่ด้อยกว่าทหารรับจ้างผู้มากประสบการณ์

ไม่เพียงแค่นั้น ที่สําคัญกว่านั้นคือทักษะความเป็นผู้นําที่โดดเด่นของเธอ แคลร์เป็นเจ้าหญิง แต่เธอไม่มีความละเอียดอ่อนและความอ่อนแอที่เจ้าหญิงมีเธอได้รับแต่งตั้งให้อยู่ในภาวะวิกฤติ และแบกรับความรับผิดชอบอันหนักอึ้งทั้งหมดเพียงลําพัง เธอรวบรวมผู้ตรวจสอบ จัดการพวกเขา แจกจ่ายภารกิจ และดําเนินงานต่างๆ อย่างเป็นระบบและแสดงให้เห็นผลลัพธ์ที่สําคัญ

ก่อนที่เธอจะได้รับการแต่งตั้ง โรคระบาดยังคงแพร่กระจายและไม่มีใครรู้ว่าเมืองของพวกเขาจะเป็นต่อไปหรือไม่ ดังนั้นพวกเขาทั้งหมดจึงเริ่มเคลื่อนตัวไปทางตะวันออก คลื่นลูกใหญ่ของการอพยพนี้จบลงด้วยความอดอยาก อาณาจักรที่ไม่มั่งคั่งอยู่แล้วกลับยิ่งยากจนลง อาชญากรรมและ ความวุ่นวายก็มาพร้อมกับสิ่งที่นําไปสู่ฉากที่หลินเซียวเห็นเมื่อพวกเขาเข้ามาในอาณาจักร

ต้องขอบคุณคําพูดที่แข็งกร้าวของแคลร์ ผู้ลี้ภัยจึงมั่นใจและอาชญากรก็ถูกลงโทษ เมืองที่วุ่นวายค่อยๆ ฟื้นคืนความสงบเรียบร้อย และที่สําคัญกว่านั้นคือ ขอบเขตของโรคระบาดได้รับการควบคุมและหยุดการแพร่กระจายอย่างมีประสิทธิภาพ ข่าวนี้ทําให้ทุกคนมั่นใจในตัวแคลร์และทําให้เธอกลายเป็นผู้กอบกู้!

“ราชินีเสือดาว นั่นคือชื่อเล่นที่ผู้คนตั้งให้เธอ” เชนไตหยินที่มีความรู้ดีรับหน้าที่เป็นมัคคุเทศก์อีกครั้งและอธิบายอย่างอดทนแก่หลินเซียวเกี่ยวกับความรู้ที่เขาต้องการก่อนที่จะมาถึงสํานักงาน

พวกเขากําลังจะได้รับคําสั่งจากแคลร์ ดังนั้นพวกเขาจึงต้องเข้าใจราชินีเสือดาวให้ดีกว่านี้

“ราชินีเสือดาว? … ฟังดูเหมือนชื่อเล่นที่ไม่สุภาพเลย”

“เจ้าพูดถูก” เชนไตหยินยิ้มและเริ่มพูดถึงเรื่องราวของราชินีเสือดาว

แม้ว่าแคลร์จะได้รับความเคารพจากทุกคนด้วยความสามารถในการเป็นผู้นําของเธอและนั่งในตําแหน่งผู้บังคับบัญชาอย่างแน่นหนา แต่ก็มีคนจํานวนมากที่แอบเกลียดเธอ เนื่องจากพวกเขาไม่สามารถวิพากษ์วิจารณ์ความสามารถของเธอได้ พวกเขาจึงเลือกวิพากษ์วิจารณ์บุคลิกภาพของเธอ

แคลร์เป็นราชินีเสือดาวตัวจริง เธอเป็นทอมบอย

ผู้หญิงคนนี้เสียร่างกายจริง ๆ เธอมีรูปร่างที่ดีและดูดี ถ้าเธอแต่งตัวสักหน่อย เธอคงจะสวย แต่เธอไม่เคยสนใจเกี่ยวกับรูปร่างหน้าตาของเธอเลย เธอไม่เคยแต่งหน้าหรือดูแลผมยาวของเธอเลย และชอบใส่ชุดต่อสู้ที่พอดีตัวกับกระโปรงสั้นสุด ๆ นอกจากขาขาวของเธอแล้ว เธอไม่มีเสน่ห์แบบผู้หญิงอื่นใด

มีแม้กระทั่งคนที่เยาะเย้ยว่าถ้าเธอตัดผมและถูกโยนเข้าไปในกลุ่มผู้ชายจะไม่มีใครสังเกต เห็นว่ามีความงามในหมู่ผู้ชายที่มีกลิ่นเหม็น

“เจ้าหญิงแคลร์ไม่เพียงแต่หล่อเท่านั้น แต่บุคลิกของเธอก็ตรงไปตรงมามากด้วย ข้าได้ยินมาว่าเธอเคยดื่มเหล้ากับผู้ตรวจสอบทั้งคืน ”

“โอ้ หญิงในหมู่วีรบุรุษ มู่หลานในกองทัพ น่าประทับใจ”

เมื่อหลินเซียวได้ยินเช่นนั้น เขาอดไม่ได้ที่จะปรบมือให้ทอมบอยผู้กล้าหาญคนนั้น และได้รับความมั่นใจในสิ่งนั้น

ดูเหมือนว่าแคลร์ควรจะเป็นคนที่น่าเชื่อถือ และด้วยความเป็นผู้นําของเธอ หลินเซียวเชื่อว่าภารกิจนี้จะประสบความสําเร็จอย่างมาก

“มู่หลานในกองทัพคืออะไร? … ยังไงก็ตาม มันอาจจะไม่ได้ดีอย่างที่คิด”

“เอ๊ะ? ทําไม?”

“เพราะบุคลิกของเธอค่อนข้างจะ อืม.. ข้าควรพูดดีไหม ดื้อรั้น?”

“ดื้อรั้น? ไม่มีปัญหา นั่นเป็นคุณสมบัติที่จําเป็นสําหรับผู้บัญชาการที่โดดเด่น ตราบใดที่เธอมีเหตุผล ข้าก็ไม่ต้องกังวล”

“ฮิฮิ อย่างนั้นหรือ”

เชนไตหยินมองดูท่าทางมั่นใจของเขาและยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไรและเพียงแค่นึกถึงสิ่งที่เขาพูดอย่างเงียบ ๆ

จากสิ่งที่เธอรู้ ราชินีเสือดาวผู้นี้จะไม่รับมือง่ายขนาดนั้น… การรับคําสั่งจากเธออาจจะไม่ใช่ประสบการณ์ที่น่าพึงพอใจสําหรับเขา