Picked up a Demon King to be a Maid - ตอนที่ 371

ตอนที่ 371 – สาวใช้ตระกูลนายน้อย

“ฮะ? เจ้าต้องการให้ข้าทําอะไร” เสี่ยวฮัวขมวดคิ้ว “ข้าเตือนเจ้าแล้ว อย่ายุ่งกับพวกเขาพลังของพวกมันนั้นผิดปกติ ถ้าพวกมันจับตาดูเจ้า ข้าก็ปกป้องเจ้าไม่ได้! หากเจ้าทําให้คุณหนูมีอันตราย… เจ้าตายแน่!”

“เอ่อ ก็ไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น” หลินเซียวจับมือเพื่อสร้างความมั่นใจให้กับเธอ

เขาสามารถเข้าใจว่าเสี่ยวฮัวพูดทําไมเมื่อพิจารณาว่าเธอเพิ่งรอดจากความตาย แต่เขาไม่กลัว

“แม้ว่าเขาจะมาหาข้า แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะเอาชนะข้าได้ สิ่งที่ข้ากังวลมากกว่าคือเป้าหมายต่อไปของเขา”

“จะเป็นใครได้อีก… เจ้าและเหยาจื่อบุกผ่านหุบเขาคร่ําครวญ ดังนั้นเป้าหมายต่อไปของเขาคือพวกเจ้าอย่างแน่นอน!”

“ไม่ใช่ ไม่ใช่เรา” หลินเสี่ยวส่ายหัว “ข้าคิดว่าเป้าหมายต่อไปของเขาคือสโนว์”

“อะไร? นักบุญสาวคนนั้น?” เสี่ยวหัวไม่สามารถติดตามได้

แม้ว่าหลินเซียวจะไม่ค่อยแน่ใจร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่เขารู้สึกว่าพวกเขาจะไม่สนใจลูกปลาตัวเล็กๆ เหมือนตัวเขาเอง เหยาจื่ออาจมีความแข็งแกร่ง แต่เธอเป็นเพียงผู้หญิงคนเดียวและพวกเขาอาจจะไม่สนใจเธอมากนัก

ถ้าหลินเซียวเป็นอัครสาวกคนนั้น การดํารงอยู่ที่น่าเป็นห่วงที่สุดก็คงจะเป็นนักบุญหญิงโลลิสโนว์!

“เสี่ยวฮัว ข้าต้องการให้เจ้าไปที่สโนว์และช่วยข้าจับตาดูผู้คนรอบตัวเธอ… ถ้าข้าพูดถูกพวกเขาจะให้ใครสักคนไว้ข้างๆ สโนว์ ดังนั้นข้าต้องการให้เจ้าตามหาพวกเขา!”

“ตกลง ไม่มีปัญหา ข้ารับประกันว่าจะเสร็จ… ตุดของข้า! ข้าไม่ใช่สาวใช้ของเต้า ข้าไม่ไป! สโนว์ไม่เกี่ยวอะไรกับข้า ทําไมข้าต้องไปช่วยเธอจับตัวตุ่นด้วย”

“เสี่ยวฮัว คิดดู ช่วยข้าตอนนี้ก็เท่ากับช่วยนายน้อยในอนาคตของเจ้า! หลังจากที่ข้าแต่งงานกับเซนไตหยินแล้ว เราจะไม่เป็นครอบครัวเดียวกันเหรอ?”

“ใครจะเป็นครอบครัว!? เธอจะไม่แต่งงานกับเจ้า! ข้า…”

ขณะที่เสี่ยวฮัวกําลังจะเยาะเย้ยไอ้สารเลวไร้ยางอายนี้ เธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของเชนไตหยินจากโถงทางเดิน แม้จะเบาแต่เธอก็ได้ยินทันที

“บัดซบ ถ้าเธอเจอข้าพร้อมกับเจ้า เธอจะทิ้งแน่!” เสี่ยวฮัวตระหนักว่าเธออยู่ในสถานการณ์ที่แปลก

เธอเป็นคนรับใช้ของเชนไตหยินแต่เธอก็แอบพบกับหลินเซียว ไม่เพียงแต่ช่วยเขาแต่ยังแอบไปรอบๆ เธอยังเหมือนสาวใช้ที่แอบมีชู้กับเจ้านายด้วย!

แปลกมาก มันกลายเป็นแบบนี้ได้อย่างไร? เห็นได้ชัดว่าเธอเกลียดเจ้าคนเจ้าชู้คนนี้

“ฮีม ข้าจะไปแล้ว! อย่ารังแกคุณหนู อย่าลืมรักษาระยะห่างกับสาวใช้หน้าอกโตของเจ้าด้วย!”ทิ้งคําเตือนไว้เบื้องหลัง เสี่ยวฮัวใช้แขนเสื้อปิดใบหน้าและหายตัวไปในห้องครัวที่มืดมิด อ่านนิยายได้ที่ wwwcat2auto.com

“สาวใช้น้อย ลาก่อน อย่าลืมไปช่วยสโนว์!” หลินเซียวไม่รู้ว่าจะมองไปทางไหน ดังนั้นเขาจึงทําได้เพียงโบกมือเข้าไปในความมืดอย่างโง่เขลา

“ข้าไม่ใช่สาวใช้ของเจ้า! ไอ้สารเลว…”

เสียงแหบเล็กน้อยดังก้องอยู่ในห้อง และในไม่ช้าการเคลื่อนไหวทั้งหมดก็หายไป

หลินเซียวส่ายหัวและรู้ว่าเสี่ยวฮัวจากไปเพื่อที่เขาจะได้ผ่อนคลาย

ช่วยไม่ได้ที่เขาถูกเกลียด ความประทับใจแรกพบของเธอที่มีต่อเขาแย่ที่สุด แต่ก็ดีที่เธอเป็นผู้หญิงที่ใจดีและจริงจัง เขารู้ว่าเธอจะพยายามอย่างเต็มที่กับงานที่เขามอบให้และช่วยสโนว์จับตัวตุ่น

แม้ว่าพวกเขาจะเดิมพันกัน แต่เมื่อเทียบกับเรื่องนั้น ความปลอดภัยของน้องสาวเขาสําคัญกว่า ไม่ว่าเขาจะแพ้หรือชนะ เขาก็ไม่อยากให้เกิดอะไรขึ้นกับเธอ

ด้วยความช่วยเหลือของเสี่ยวฮัว เขาไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับผู้รู้แจ้งและสามารถมุ่งความสนใจไปที่อาณาจักรก็อตแธมได้มากขึ้น

“แปลก เสี่ยวฮัวให้สัญญาณแก่ข้า ทําไมเธอไม่อยู่ที่นี่ อา หลินเซียว ขอโทษที่ ข้าให้เจ้ารอ”

เชนไตหยินเดินเข้าไปในครัวและทักทายหลินเวียวแต่ไม่ได้สังเกตเห็นบาดแผลตื้นที่เสี่ยวฮัวทิ้งไว้ที่คอของเขาและเริ่มช่วยเขาทําขนมยามดึกที่เรียบง่ายและอร่อย

หลินเซียวไม่ได้พูดถึงการมาของเสี่ยวฮัว เขาไม่ต้องการให้เชนไตหยินคิดเรื่องนี้และเพียงแค่รออาหารอย่างเงียบ ๆ

เขาสามารถจัดการกับสิ่งอันตรายเหล่านั้นได้ด้วยตัวเอง เขาไม่ต้องการที่จะให้เชนไตหยินเกี่ยวข้อง เธอผ่านมันมามากพอแล้ว

ขณะที่เซนไตหยินเดินผ่านหลินเซียว เธอสูดกลิ่นสองสามครั้งและสังเกตเห็นกลิ่นแปลก ๆ ในห้องครัว

“กลิ่นผู้หญิง!?”

พวกเขาทั้งหมดบอกว่าผู้หญิงที่กําลังมีความรักมีสัมผัสที่หกที่เฉียบคม แต่ดูเหมือนว่าจมูกของพวกเธอก็คมมากเช่นกัน สิ่งนี้ทําให้หลินเซียวเป็นกังวล ถ้าเขาแต่งงานกับเซนไตหยินจริงๆ ดูเหมือนว่าความลับเล็กๆ น้อยๆ ของเขาจะถูกเปิดเผย

“เอ่อ พ่อครัวที่นี่น่าจะเป็นผู้หญิง!” เขาบังเอิญพบข้อแก้ตัวที่ไร้สาระ

“อาจจะใช่…”

เชนไตหยินมีความสงสัยของเธอ แต่เอเลน่าและเหยาจื่อนอนหลับไปแล้ว ไม่ใช่ว่าหลินเซียวจะหาผู้หญิงคนอื่นมาทําอะไรก็ได้ ดังนั้นเธอจึงบัดเปาความคิดนั้นออกไป

ในขณะนั้น ในเงาของห้อง มีสาวใช้คนหนึ่งรู้สึกผิด

“อืออ… คุณหนูเชื่อข้าเถอะ ไม่มีอะไรระหว่างเรา ข้าจะไม่ขโมยคนของท่าน อย่าเข้าใจผิด…”

เสี่ยวฮัวพึมพําเบา ๆ ด้วยเสียงที่มีเพียงเธอเท่านั้นที่ได้ยินขณะที่เธอจ้องไปที่ร่างของเซนไตหยินและหายตัวไปในความมืดมิด

ในที่สุด พวกเขาก็ยังผ่านคืนนั้นได้อย่างปลอดภัย

พวกเขาออกเดินทางและมุ่งหน้าไปยังจุดหมายปลายทางที่ตั้งใจไว้ ไม่มีปัญหาอื่นใด สิ่งเดียวที่น่ากล่าวถึงคือสถานะปัจจุบันของอาณาจักรก็อตแธม

ในเช้าวันรุ่งขึ้นสองสามวันต่อมา เมื่อพวกเขามาถึงเมืองที่ลึกและมืดมิดของอาณาจักรก็อตแธมในที่สุดพวกเขาจะไปหาสํานักงานพันธมิตรและเริ่มภารกิจอย่างเป็นทางการ

พวกเขาไม่รู้เลย ออฟฟิศรกไปแล้ว และทุกคนก็พร้อมที่จะออกไปแล้ว หากผ่านไปหนึ่งชั่วโมงไม่เพียงแต่พวกเขาจะไม่ช่วยพวกเขา พวกเขาจะไม่พบแม้แต่คนเดียวด้วยซ้ํา

ในเวลาเดียวกัน

เมืองลึกและมืดสํานักงานพันธมิตร

เมื่อเทียบกับห้องเล็กๆ ในยามค่ําคืน สํานักงานพันธมิตรของเมืองนี้กว้างขวางกว่ามากและยังมีผู้คนอีกมากมายในห้องโถงใหญ่ ผู้ตรวจสอบจากทั่วทุกมุมถูกรวบรวม

“เฮ้เกิดอะไรขึ้น? ทําไมเราถึงรีบร้อนขนาดนั้น?”

“สีหน้าของเจ้าหญิงแคลร์ดูเคร่งขรึมก่อนหน้านี้ มันอาจจะมีเรื่องอะไร!”

“ข้าได้ยินมาว่าผู้ตรวจสอบจากอาณาจักรลอมบาร์ดประสบปัญหาและติดกับดัก!”

“ฮะ? จะมีปัญหาอะไรไหม? คนส่วนใหญ่ทางทิศตะวันตกตายแล้วและมีสัตว์อสูรเหลืออยู่ไม่มากอะไรจะดักจับพวกเขาได้? ไม่ใช่ว่าคนที่เสียชีวิตจากโรคระบาดฟื้นขึ้นมาจับพวกเขาใช่ไหม?”

“ไม่รู้… ไปฟังเจ้าหญิงแคลร์กันเถอะ”

“ใช่ กับเจ้าหญิงที่นี่ ไม่น่ามีปัญหาอะไร”

ฝูงชนพลุกพล่านและมีการพูดคุยและอภิปรายกันเป็นจํานวนมากเนื่องจากพวกเขาทั้งหมดถูกเรียดให้มารวมกันที่นี่ แต่ไม่มีใครรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหรือจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปพวกเขาทําได้ เพียงคาดหวังทั้งหมดไว้กับเจ้าหญิงผู้นั้นและรอ

ปัจจุบันบรรยากาศค่อนข้างน่าเป็นห่วง

“เจ้าหญิงแคลร์ สถานการณ์ค่อนข้างซับซ้อน…”

“ถ้าอย่างนั้นก็พูดตรงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น”

ที่โต๊ะกลม มีเด็กสาวหน้าตาดีหรี่ตาและถามชายวัยกลางคนอย่างเข้มงวดต่อหน้าเธอ

ใช่แล้ว หล่อมาก… เด็กสาวดูอายุเท่ากันกับเซนไตหยินราวๆ 17-18 ปี เธอสูงและมีรูปร่างสมส่วน ผมสีบลอนด์ซีดของเธอตกลงมาที่ไหล่ของเธอ และดวงตาสีฟ้าเข้มของเธอก็มีเสน่ห์ราวกับไพลิน เธอเป็นคนสวย แต่เธอมีท่าทางที่เฉียบแหลมมากกว่า

ถ้าเธอไม่ใส่กระโปรงสั้นสีดํา คนจะเข้าใจผิดว่าเธอเป็นหนุ่มหล่อที่ชอบไว้ผมยาว

การดํารงอยู่ของเธอนั้นไม่เข้ากับบรรยากาศโดยสิ้นเชิง

เธอเป็นเด็กสาวคนเดียวในห้องนั้น คนอื่นๆ ทั้งหมดเป็นชายวัยกลางคนที่โตเต็มที่และมีกล้ามทว่าหญิงสาวคนนั้นไม่ได้กลัวพวกเขา แต่เธอกลับกดดันพวกเขาอย่างดุดันและทัศนคติของเธอทํา ให้ไม่มีใครกล้าหายใจดังเกินไป ชายผู้ถูกสอบปากคําคนนั้นตัวสั่นกลัวจะพูดอะไรผิดและทําให้นางโกรธ

เหตุผลที่ทุกคนกลัวเธอเพราะเธอเป็นเจ้าหญิงแคลร์ดังกล่าว และเป็นผู้บัญชาการระดับสูงสุดที่ราชวงศ์ส่งมาเพื่อจัดการกับโรคระบาด ดังนั้นผู้ตรวจสอบทุกคนจึงต้องฟังคําสั่งของเธอ!

ไม่เพียงเท่านั้น รูปลักษณ์ที่หล่อเหลาของเธอกับกระโปรงสั้นสุดเซ็กซี่ยังสร้างเสน่ห์ที่อธิบายไม่ได้ ดังนั้นผู้ชายและผู้หญิงจะตกหลุมรักเธอ ที่สําคัญกว่านั้น เธอยังเป็นนักธนูที่โดดเด่นอีกด้วยดังนั้นสถานะและความแข็งแกร่งของเธอจึงทําให้คนดื้อด้านเหล่านี้ยอมจํานนต่อเธออย่างเชื่อฟัง

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ถ้าหลินเซียวเห็นเธอ เขาจะพบว่ามันดูคุ้นมาก นั่นเป็นเพราะเจ้าหญิงคนนี้คล้ายกับคนรู้จัก

บุคคลนั้นยังเป็นเด็กที่มีพรสวรรค์และมีใบหน้าที่หล่อเหลาและมีแฟนเกิร์ลตามหลังมาโดยตลอด

ถูกต้อง คนนั้นคือ…

“เจ้าหญิงแคลร์ ข้า”

“ไม่จําเป็นต้องเรียกข้าว่าเจ้าหญิง แค่เรียกข้าว่าแคลร์หรือผู้บัญชาการ”

“ครัล ผู้บัญชาการแคลร์…”

ชายคนนั้นเม้มริมฝีปากอย่างเชื่องช้าและยังกลัวเกินกว่าจะสบตากับเธอ เขาถอนหายใจและในที่สุดก็เริ่มอธิบาย

“เราไปเมืองเยลโลว์สโตนเพื่อตรวจสอบและลงเอยด้วยการถูกกลุ่มสัตว์อสูรโจมตี…”

“สัตว์อสูร?”