Picked up a Demon King to be a Maid - ตอนที่ 365
ตอนที่ 365 – ข้าขอโทษ ข้าไม่ใช่โลลิค่อน
“เหตุการณ์ที่หุบเขาคร่ำครวญได้รับการแก้ไขแล้ว และข้าจะช่วยป้าของเอเลน่า พวกเจ้าจะได้กลับบ้านได้”
หลินเซียวและเอเลน่ามองหน้ากันและทั้งคู่ต่างก็งง
“เอ่อ… สโนว์ ข้ารับภารกิจไปแล้ว ดังนั้นข้าต้องมุ่งหน้าไปยังอาณาจักรก็อตแธมเพื่อตรวจสอบโรคระบาด”
“หืม? มันไม่สำคัญหรอกเพราะซีซาร์และคนอื่นๆ อยู่ที่นั่น”
“ข้าเดาว่างั้น…” หลินเซียวไม่สามารถโต้กลับได้ในทันที
สโนว์พูดถูก ภารกิจบ้าๆ นี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเขาเลย และเห็นได้ชัดว่าเขายินดีที่จะกลับบ้านเร็วกว่านี้ แต่
เมื่อสังเกตเห็นความลังเลใจของหลินเซียว เอเลน่าไม่รู้ว่าจะพูดอะไรและเงียบไป
หลินเซียวไม่ได้ไปทำภารกิจที่อาณาจักรกอดแธมแต่เพื่อช่วยเธอ ตอนนี้น้องสาวที่น่ารักของเขากำลังบังคับให้เขากลับไป เอเลน่าควรทำอย่างไร?
เธอไม่ต้องการให้เขากลับไปและต้องการให้เขาอยู่กับเธอต่อไป เมื่อตอนนี้พวกเขาช่วยอเดลได้แล้ว พวกเขาก็ต้องติดตามเบาะแสต่อไปและรับข้อมูลเพิ่มเติม ถ้าพวกเขากลับไป พวกเขาจะไม่สูญเสียความพยายามก่อนหน้านี้ทั้งหมดหรือ?
แม้ว่าอาจจะเป็นเช่นนั้น แต่เอเลน่าไม่รู้จะแสดงความคิดของเธออย่างไรดี?
เธอควรจะโต้เถียงกับสโนว์ หักล้างความคิดเห็นของเธอ แล้วหนีไปกับหลินเซียวหรือไม่?
ก็บ้าแล้ว… นี่ไม่ใช่ละครทีวี เธอไม่ใช่คนรักของหลินเซียวและสโนว์ก็ไม่ใช่แม่บุญธรรมที่ไร้เหตุผล เธอไม่มีจุดยืนที่จะหักล้างสโนว์ และไม่มีทุนใดๆ ที่จะสั่งให้หลินเวียวขัดกับคำแนะนำของน้องสาวของเขา
ดูเหมือนว่าพวกเขาสามารถกลับบ้านได้เท่านั้น
เอเลน่าถอนหายใจและมองดูใบหน้าที่กำลังหลับของป้าของเธอ
ถอยหลังหนึ่งก้าว เธอได้ตัดสินใจกลับไปแล้ว ดังนั้นสโนว์ที่บังคับให้พวกเขาถอยกลับไม่ใช่การสูญเสียครั้งใหญ่ ไม่มีอะไรต้องบ่นเลย และเธอก็มีความสุขแล้วที่ป้าของเธอจะรอด
ตอนนี้เธอแค่หวังว่าสโนว์จะสามารถช่วยป้าของเธอได้อย่างรวดเร็วโดยไม่ทิ้งผลที่ตามมา…
“แต่สโนว์ ในทางกลับกัน มันไม่สำคัญหรอกว่าข้าจะไปเหมือนกันใช่ไหม? ทำไมเจ้าถึงอยากให้ข้ากลับไปล่ะ”
“เพราะข้าเป็นห่วงท่านไง!” สโนว์ขมวดคิ้ว “ท่านรู้ไหมว่าอาณาจักรก็อดแธมยุ่งเหยิงขนาดไหนตอนนี้? ถ้าไม่ใช่เพราะพระสันตปาปาเฒ่าตัวเหม็น ข้าก็จะไม่ไปเหมือนกัน!”
“แต่สำหรับข้า…”
ท่านก็เหมือนกัน!” สโนว์ไม่สนใจที่จะสุภาพและขัดจังหวะเขา “ข้ารู้ว่าท่านแข็งแกร่งและไม่มีใครในอาณาจักรก็อดแธมเป็นคู่ต่อสู้ของท่าน แต่ท่านสอนข้าว่าการหลบหอกในที่โล่งนั้นง่าย แต่ยากที่จะหลีกเลี่ยง ลูกศรในความมืด ใครจะไปรู้ว่าต้องเจอปัญหาแบบไหน และถ้า…”
สโรว์เริ่มมีอารมณ์มากขึ้นเมื่อเธอพูดและต้องกัดริมฝีปากเพื่อควบคุมอารมณ์
“เอ่อ… มันน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ?” หลินเซียวเกาหัวและไม่เข้าใจจริงๆ
“แน่นอน! ข้าไม่ได้แค่พยายามทำให้ท่านกลัว!”
“โอเค แม้ว่าจะเป็นอย่างนั้น เจ้าต้องไปไม่ว่าอะไรใช่ไหม? ในเมื่อเจ้าอยู่ตรงนั้น ลูกปลาตัวเล็กๆ อย่างข้าก็จะไม่มีใครสังเกตเห็น แม้ว่าข้าจะมีปัญหา ก็มีเจ้าใช้ไหม? ข้าไว้ใจเจ้า”
“งเง่า! อาณาจักรก็อดแธมไม่ใช่สังฆมณฑลของข้า! ข้าแค่ให้ความร่วมมือในครั้งนี้ ไม่ได้รับผิดชอบ ดังนั้นข้าจึงไม่มีอำนาจมาก การถนอมรักษาตัวเองจะไม่ง่ายเลย แล้วข้าจะปกป้องท่านได้อย่างไร”
“โอ้ งั้นข้าจะปกป้องตัวเองเอง… ข้าแข็งแกร่ง เจ้าไม่เชื่อข้าเหรอ?”
“พี่โง่! ทำไมไม่เชื่อข้า!?”
สโนว์เต็มไปด้วยความโกรธ เธอเริ่มรวบผมด้วยความหงุดหงิด ซึ่งทำให้เอโลน่ารีบเข้ามาจับแขนของเธอเพื่อหยุดเธอ
“เอโลน่า ปล่อยข้านะ! ไอ้นี้ ข้ารู้ว่าข้าไม่สามารถชนะได้ ดังนั้นแค่ให้คำตอข้า ข้าอยากให้ท่านกลับบ้านเดี่ยวนี้! จะไปหรือไม่ไป!?”
พร้อมกับเสียงร้องนั้น สโนว์ก็สงบลงในทันทีและอากาศรอบๆ ตัวเธอก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงเธอไม่ใช่โลลิที่โกรธจัด แต่เป็นเหมือนราชินีที่มีพลังชีวิตและความตายมากกว่า
หัวใจของเอเลน่าสั่นสะท้านเมื่อเห็นสโนว์…
แม้ว่าเธอมักจะเย็นชาเช่นกัน แต่รัศมีของเธอไม่ถึงหนึ่งในสิบของสโนว์!
นั่นไม่เกี่ยวกับตัวตนและอำนาจ แม้ในฐานะราชาปีศาจ เธอก็ไม่สามารถเปลี่ยนบุคลิกของเธอได้
ถ้าเป็นคนอื่น พวกเขาจะประนีประนอมอย่างแน่นอน แต่นั่นจะไม่เป็นผลกับหลินเซียว
“ข้าไม่ไป”
รู้สึกเหมือนอุณหภูมิในห้องลดลงพร้อมกับคำตอบที่แน่วแน่ของเขา ทั้งเอโลน่าและเอเลน่าต่างกลั้นหายใจและกลัวว่าเสียงใด ๆ จะทำให้ปืนใหญ่ทั้งสองนี้จุดประกาย
เอโลน่าไม่เคยเห็นสโนว์ด้วยท่าทางที่จริงจังเช่นนี้มาก่อน และแม้แต่สำหรับเอเลน่าก็เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นว่าหลินเวียวเข้มแข็งมาก
พวกเขาควรทำอย่างไร? พวกเขาจะไม่เริ่มต่อสู้ใช่ไหม? ถ้าเป็นเช่นนั้นพวกเขาควรช่วยใคร?
เมื่อเจ้านายทะเลาะกัน สาวใช้ก็ต้องทนทุกข์
แต่การต่อสู้กับน้องสาวตัวน้อยเป็นสิ่งที่เขาไม่สามารถทำได้
“เอ่อ… ทำไมรู้สึกเหมือนข้าแอบออกมาและเพิ่งโดนแม่จับได้”
หลินเซียวยิ้มเล็กน้อยและทะลุผ่านบรรยากาศที่แข็งที่อและค่อยๆ เข้าใกล้สโนว์มากขึ้น
“อืม พูดจริงๆ นะ เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงข้าหรอก เอเลน่ากับข้าจะได้รับเบาะแสเพิ่มเติมมากมายเกี่ยวกับผู้รู้แจ้ง และด้วยราชาปีศาจ ข้าจะไม่เป็นไร”
สโนว์ไม่ตอบ
“ใช่ ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นห่วงข้า แต่ข้าไม่สามารถอยู่ในเมืองวินเทอร์เรสตลอดไปได้ เจ้าสามารถปกป้องข้าได้ชั่วขณะ แต่ไม่สามารถปกป้องข้าได้ตลอดไปใช้ไหม”
“ทำไมข้าจะทำไม่ได้”
“เอ่อ… พยายามจับข้าให้เป็นเชลยไปตลอดชีวิต น้องสาวที่รัก เจ้าเป็นพวกยันเดเระจริงๆ!”
“ฮีม อย่างที่ข้าสนใจ… ไอ้พี่ จริงจัง หยุดพยายามเปลี่ยนเรื่อง!” ถ้าเธอไม่คุ้นเคยกับการแสดงตลกของเขา สโนว์คงไม่ตกหลุมเขา เธอจึงรีบดึงเขากลับมาในหัวข้อ “งั้นท่านจะไม่กลับไปจริงๆ หรือ?”
” ข้าไม่”
“พี่ชาย ท่านคิดว่าท่านสามารถไว้วางใจเอเลน่า และสามารถต่อสู้กับท่านได้หรือ”
“ตราบใดที่เธอไม่สร้างปัญหาให้ข้า”
“ เหอะ อะไร ท่านแค่ชอบเธอ!”
สโนว์ระเบิดเมื่อคำตอบของหลินเซียว
“ดูเหมือนท่านจะชอบมอนสเตอร์นมตัวนั้นวินะ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมท่านถึงไปกับเธอ! ฮืม ถ้าข้ารู้ว่าท่านชอบ *** มากขนาดนั้น ข้าไม่ควรส่งเธอไปหาท่าน! ข้าคิดว่าท่านเป็นโลลิค่อนที่ชอบข้าคนเดียว… ท่านก็แค่โกหก!”
“เอ่อ… ข้าขอโทษที่ไม่ได้เป็นโลลิค่อน” หลินเซียวเกาหัวของเขา “แต่ข้าชอบเจ้า ข้าไม่เคยโกหกเรื่องนั้น”
” ท่าน!? ฮีม. ใครจะสนล่ะ!”
สโนว์ไม่คาดคิดว่าเขาจะพูดแบบนั้นขณะที่เธอหน้าแดง
พี่ชายเธอช่างน่าร้าก! ทำไมจู่ๆ จู่ๆ เขาก็พูดเรื่องน่าอายขึ้นมาล่ะ
สโนว์ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้และรู้ว่าการทะเลาะกับเขาไม่มีประโยชน์ แต่เธอยังไม่สามารถปล่อยให้เขาไปเสี่ยงได้ ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงพยายามเกลี้ยกล่อมเขา
“พี่ชาย ข้าไม่เข้าใจ ท่านกำลังคิดอะไรอยู่? …. ถ้าข้าจำไม่ผิด ท่านไม่ชอบเป็นฮีโร่และท่านแค่ต้องการอยู่อย่างสงบสุขใช่ไหม”
“ใช่.” หลินเซียวพยักหน้า
“แล้วทำไมท่านไม่ลองอยู่วิทยาลอรันอย่างเชื่อฟังแล้วค่อยเข้าร่วมสำนักงานพันธมิตรอย่างเป็นทางการหลังจากสำเร็จการศึกษา ท่านสามารถทำภารกิจง่าย ๆ หนึ่งหรือสองภารกิจเพื่อหาเลี้ยงชีพและชีวิตของท่านจะสบายมากใช่ไหม? … นอกจากนี้ ข้าจะอยู่ที่เมืองวินเทอร์เรสเสมอเพื่อปกป้องท่าน…” เสียงของสโนว์ขาดหายไปขณะที่เธอพูด ดังนั้นหลินเวียวได้ยินเพียงจุดเริ่มต้นและไม่ได้ยินสิ่งที่เธอพูดในตอนท้าย
“เจ้าพูดถูก แต่…”
“ก็เลยเลิกยุ่งกับมันเพราะเธอ!?” สโนว์ขึ้นเสียงและขัดจังหวะเขาขณะที่เธอชี้ไปที่เอเลน่า “ทำไมท่านถึงช่วยเธอ? มันไม่น่ารำคาญเหรอ? ไม่ได้เกลียดอะไรแบบนั้นเหรอ? การเดินทางที่ยาวนาน เดินทางทั้งคืน… ท่านเกลียดเรื่องทั้งหมด ดังนั้นท่านสามารถดำเนินวันที่ไร้กังวลต่อไปได้หากท่านกลับไป แล้วทำไมท่านถึงไม่อยากทำล่ะ”
“เอ่อ…” หลินเซียวได้ยินเสียงตัวสั่นของสโนว์และรู้สึกแย่ แต่เขาก็ยังตอบว่า “ข้าสัญญากับเธอแล้ว ดังนั้นข้าต้องช่วยจนจบ”
- เฮ้ ใช่ พี่ชายเป็นคนง่เง่ามาก ท่านไม่สามารถทำขั้นพื้นฐานที่สุดในการกลับคำพูดและการทรยศหักหลังได้ ช่างน่าขายหน้าเสียนี่กระไร”
“นี่เธอชมข้าหรือดูถูกข้ากันแน่!”
ไอ้สารเลวคนนี้ มุมมองของเธอเริ่มบิดเบี้ยวมากขึ้นเรื่อยๆ เธอพูดอะไรออกมา
“แน่นอน ข้าดูถูกท่าน! .. ไอ้โง่ที่ชอบแค่ *** เหมือท่านจะถูกหลอกไม่ช้าก็เร็ว!” หลังจากการโน้มน้าวอย่างได้ผล สโนว์หมดความอดทนและเริ่มเยาะเย้ยเขา “ท่านคิดว่าขยะอย่างท่านจะช่วยแก้ปัญหาในอาณาจักรก็อตแธมได้เหรอ? ฮีม ฝันไป!”
“อืม ข้าคิดว่าข้าน่าจะมีประโยชน์บ้าง”
“ถุย! ท่านจะมีประโยชน์อะไร? นอกจากสู้ได้นิดหน่อย ทำอะไรได้อีก? ท่านไม่จำเป็นต้องพึ่งข้าเสมอไปหรอก นักบุญถึงจุดจบ! ท่านม่มีอำนาจและอิทธิพลใด ๆ ทั้งสิ้น ใครมนใจท่าน?”
“อย่างน้อยเจ้าก็สนใจข้า”
“เอ๊ะ?”
สโนว์ที่มองไม่เห็นก็ตระหนักว่าในขณะที่พูด หลินเซียวได้เดินขึ้นไปหาเธอแล้ว เขาหมอบลงและจับมือเล็ก ๆ ของเธอเบา ๆ
“สโนว์ พูดตามตรง ในเมื่อเจ้ากำลังจะไป ข้าก็ต้องไปแน่นอน ไม่อย่างนั้นข้าจะเป็นห่วงเจ้าไม่ว่าข้าจะไร้ประโยชน์แค่ไหน ข้าก็สามารถช่วยเจ้าได้ ถ้าทุกอย่างเป็นไปด้วยดี เจ้าก็จัดการทุกอย่างได้ แต่ถ้าคนเลวเอาเปรียบเจ้า คนธรรมดาอย่างข้าจะช่วยเจ้าตีเขาได้ใช่ไหม”
“อะไรพี่ชาย”
สโนว์รู้สึกว่าตัวเองกำลังฉีกขาดและความอบอุ่นจากมือของเธอ
พี่ชายงี่เง่าของเธอเป็นห่วงเธอจริงๆเหรอ?
YOU MAY ALSO LIKE
