Picked up a Demon King to be a Maid - ตอนที่ 360

ตอนที่ 360 – ข้ายังเกลียดเจ้าอยู่

สัตว์อสูรระดับเจ็ดนั้นไม่ใช่ลูกปลาตัวเล็ก หากพวกมันจะต่อสู้ แม้แต่เซนไตหยินก็ไม่มีความมั่นใจมากนัก แต่ตอนนี้ สัตว์ร้ายตัวนั้นกำลังนอนอยู่ตรงนั้นอย่างไม่ขยับเขยื้อน

ด้วยเต็มไปด้วยคำถาม เชนไตหยินเดินเข้ามาใกล้และตระหนักว่ามันแค่หมดสติ แม้ว่ามันจะยังมีออร่าที่คุกคามซึ่งสร้างคำถามขึ้นมาว่าจู่ๆ มันก็จะตื่นขึ้นและยิงเข็มพิษขนาดมหึมาและตรึงคุณไว้กับพื้นทั้งเป็นหรือไม่

“มีแม้กระทั่งสัตว์อสูรระดับเจ็ด พวกมันมาจากไหน?”

เชนไตหยินรู้สึกเย็น

เธออาจเป็นนักฆ่าจากเชนยูจีและมีความสัมพันธ์ลับกับสมาคมแห่งการตรัสรู้ แต่เธอไม่รู้ว่าแผนการแบบไหนที่ไอ้บ้าพวกนี้มี หรือมีพลังมากขนาดไหน และจริงๆ แล้วสามารถทำให้ปีศาจจำนวนมากมาช่วยพวกเขาขวางทาง

“แต่… ไม่ใช่ว่าหลินเซียวทจัดการพวกเขาทั้งหมดใช่ไหม ไม่ มันเป็นไปไม่ได้!”

ไม่ว่าหลินเซียวจะแข็งแกร่งพอหรือไม่ เชนไตหยินสังเกตเห็นบางสิ่งที่น่าตกใจระหว่างทางเธอไม่เห็นร่องรอยของเวทมนตร์การระเบิดแม้แต่นิดเดียว

ไม่ว่าจะเป็นลิงสิงโตออกหากินเวลากลางคืนหรือแมงปองตัวใหญ่ตัวนี้ เธอไม่พบร่องรอยการต่อสู้ใดๆ ราวกับว่าพวกเขาไม่ได้ล้มลงและพวกเขาก็หมดสติไป

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้พบกับสัตว์อสูรที่ฆ่าตัวตาย

เชนไตหยินกลืนน้ำลายอย่างประหม่าและเดินไปรอบ ๆ แมงปองอย่างระมัดระวังและค้นหาต่อไป

ใต้หน้าผาสูงชันและหน้าถ้ำ เธอเห็นเสือโคร่งเพลิงสีแดงที่ไม่ได้สติสองตัว และข้างๆ พวกมันมีคนแปลกหน้าสามคนอยู่บนพื้น

หนึ่งในนั้นคือหลินเซรยว เธอจำผมและตาสีดำของเขาได้ทันที แต่ไม่รู้ว่าเขาตายหรือยังมีชีวิตอยู่

จากนั้นก็เป็นเอเลน่า

เชนไตหยินไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร แต่เอเลน่าสังเกตเห็นเธอทันทีเมื่อเธอเดินเข้ามา เอเลน่าเงยหน้าขึ้นและค่อยๆ ลุกขึ้นเพื่อต้อนรับเธอ

”เจ้ามาแล้วสินะ”

เอเลน่าตบเสื้อผ้าของเธอและโบกมือ เสียงของเธอเงียบมากและเธอก็หาวทันทีหลังจากพูดและดูเหมือนอ่อนแอมาก

เชนไตหยินรีบวิ่งไปและถามอย่างประหม่า “เอเลน่า เกิดอะไรขึ้น? เกิดอะไรขึ้นกับหลินเซียว? เขาบาดเจ็บหรือเปล่า”

หลินเซียวอนเงียบ ๆ อยู่ที่นั่นและเสื้อผ้าของเขาถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่น เห็นได้ชัดว่าเขามีการต่อสู้ที่รุนแรงซึ่งทำให้เธอสงสัยว่าเขาได้รับบาดเจ็บ

“โอ้ ไม่ต้องกังวล เขาสบายดี เขาเหนื่อยเกินไปและหลับไป”

“เผลอหลับ?”

เชนไตหยินกระพริบตาและไม่เข้าใจ

เพื่อแสดงว่าเขาไม่ได้รับบาดเจ็บ เอเลน่าจึงเตะเขาเบาๆ ทำให้เขาหันไปรอบ ๆ ขณะที่พึมทำคำพูดที่เข้าใจยากและกรนต่อไป

“เฮ้อ เมื่อคืนเรารุนแรงเกินไป เขาเลยหมดแรง… หาว”

ขาเลยหมดแรง…หาว”

“อะไร? รุนแรงไป หมดแรง???”

เชนไตหยินหน้าแดงขณะที่เธอทวนคำพูดของเอเลน่า ในขณะที่รู้สึกอับอายและไม่พอใจกับสิ่งที่สองคนเป็น!

ผู้ชายคนนี้ไม่ยอมรับเธอไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แม้ว่าเธอจะเปลื้องผ้าและขี่บนเขา นั่นทำให้เธอสงสัยว่าหากเป็นเพราะเขาไม่สามารถทำที่นั่นได้ มิฉะนั้น เขาจะอดกลั้นต่อสาวงามที่เปลือยเปล่าได้อย่างไร แต่สำหรับเอเลน่า เขายืนตัวตรงและมีค่ำคืนที่เข้มข้นด้วยกัน!?

ทำไม? เธอขาดอะไรไปเมื่อเทียบกับเอเลน่า?

เธอแค่มีหน้าอกที่ใหญ่กว่าเล็กน้อย มันน่าดึงดูดขนาดนั้นเชียวหรือ?

“เฮ้ คิดอะไรอยู่”

เอเลน่าเอียงศีรษะขณะหาวและอธิบายอย่างง่วงนอน

“อย่าเข้าใจอะไรผิด หลินเซียวใช้พลังเวทย์มนตร์ไปมากเพื่อรักษาบาเรียร์เวทเหนือสิ่งอื่นใด นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาหลับไป”

“โอ้… นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไม ข้าคิดว่าเจ้าสองคนกำลังทำอะไรที่ไร้ยางอาย ฮิฮิ ไม่มีอะไรเลย”

“แล้วเธอเป็นใคร”

”นาง…”

เมื่อมีการพูดถึงป้าของเธอ เอเลน่าก็หยุดและไม่รู้จะอธิบายอย่างไร

เมื่อพูดถึงเรื่องนั้น มันแปลกอยู่แล้วที่เซนไตหยินสามารถตั้งคำถามกับเอเลน่าได้อย่างใจเย็น

อเดลและเอเลน่าแตกต่างกันเนื่องจากสายเลือดของอเดลไม่บริสุทธิ์ หรือในคำพูดของเธอเอง “ร่างของเทพปีศาจ” นั้นไม่สมบูรณ์แบบ เธอจึงไม่สามารถแปลงร่างเป็นมนุษย์อย่างเอเลน่าได้อย่างสมบูรณ์ เธอยังมีหูและหางแมวของเธออยู่ มันน่ารัก แต่อาจจะน่ากลัวสำหรับคนปกติ

“หืม คำถามนั้นตอบยากเหรอ? ถ้าจำไม่ผิดเธอเป็นปีศาจใช่ไหม”

“เธอเป็นปีศาจระดับสูงที่สั่งการสัตว์อสูรตัวอื่นให้ปิดกั้นหุบเขาใช่ไหม”

ความเงียบบางครั้งก็เป็นคำตอบที่ดีที่สุด

“แต่นั่นแปลก… ถ้าเธอเป็นผู้ร้าย ทำไมเจ้าถึงปกป้องเธอแทนที่จะฆ่าเธอ”

“เธอ… เธอไม่ใช่ศัตรู

“ไม่ใช่ศัตรูใช่เหรอ… ฮิฮิ ข้าเข้าใจแล้ว” เชนไตหยินพยักหน้าและไม่ถามอีกต่อไป เธอยิ้มและเริ่มตรวจสอบสภาพของ Lin Xiao

ปฏิกิริยาของเธอทำให้เอเลน่าสับสน

แค่นั้นแหละ?

เธอออกไปกับหลินเซียวในตอนกลางคืน และปรากฏตัวขึ้นในเช้าวันรุ่งขึ้นพร้อมกับป้าปีศาจแม้ว่าเซนไตหยินจะรู้ว่าเธอเป็นปีศาจ แต่ก็ไม่มีเหตุผลที่เธอจะสงบลงใช่ไหม?

เดิมที่เอเลน่าได้วางแผนไว้แล้วสำหรับสถานการณ์เลวร้ายที่สุด ไม่ว่าทัศนคติของเซนไตหยินจะเป็นอย่างไร เธอต้องปกป้องป้าของเธอและโน้มน้าวให้เชนไตหยินพาป้าของเธอกลับด้วย แต่เธ อก็แปลกใจที่ไม่จำเป็น

“เชนไตหยิน จ- เจ้าถามเสร็จแล้วเหรอ”

“ใช่” เชนไตหยินใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำลายของหลินเซรยวในขณะที่ตอบสนองอย่างเฉยเมย

“แต่… เจ้าไม่อยากรู้ตัวตนของเธอเหรอ? ทำไมข้าถึงปกป้องเธอ ความสัมพันธ์ของข้ากับเธอ คืออะไร… เจ้าคงสงสัยมาก แล้วทำไมเจ้าไม่ถามต่อล่ะ?”

“เพราะไม่จำเป็น”

“ยังไง? …. ถ้าเจ้าพาเรากลับไป เจ้าอาจจะเข้าไปพัวพันกับปีศาจ นั่นไม่ใช่สิ่งไม่สาคัญสำหรับ เจ้าใช่ไหม? เจ้ากังวลเกี่ยวกับหลินเซียวเท่านั้น และนอกเหนือจากเขาแล้วเจ้าไม่ได้กังวลเรื่อง อื่นอีกเหรอ?”

“ใช่.”

เชนไตหยินเงยหน้าขึ้นมองและตอบสนองราวกับว่าเป็นเรื่องปกติ

“ตราบใดที่ป้าคนนั้นไม่ใช่ศัตรูของหลินเซรยว เธอก็ไม่ใช่ศัตรูของข้าเช่นกัน เอเลน่าไม่ต้องห่วง ข้าจะพาพวกเขากลับไปด้วย ไม่ว่าพวกเขาจะเป็นใครก็ตาม”

“เชนไตหยิน เจ้า”

เอเลน่าพูดไม่ออกชั่วขณะ

คำพูดของเธอฟังดูสมเหตุสมผลและตรรกะของเธอเรียบง่ายและชัดเจน แต่ก็น่าเชื่อมากพอเพราะมันมาจากปากของเซนไตหยิน

พูดอย่างตรงไปตรงมา เธอเชื่อใจหลินเซียวจนถึงขั้นเชื่อใจใครก็ตามที่เขาไว้ใจอย่างไม่มีเงื่อนไข พูดตรงๆ เชนไตหยินไม่มีอะไรนอกจากผู้ชายของเธอที่หลงเหลืออยู่ในหัวของเธอและไม่สนใจสี่ งอื่นใด

ไม่ว่าจะเป็นเชนยูจีหรือปีศาจ ตราบใดที่มันเกี่ยวข้องกับหลินเซียว กระบวนการคิดของเซนไตหยินก็กลายเป็นเรื่องง่ายมาก เหมือนเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่มีความรัก… เอเลน่าไม่รู้ว่าเธอควรเยาะเย้ยความโง่เขลาของเธอหรืออิจฉาความไร้กังวลของเธอ!

แต่ในตอนนี้ เธอควรจะขอบคุณเชนไตหยินสำหรับความช่วยเหลือของเธอก่อน

“หาว… เราควรไปได้แล้ว”

แน่นอนว่ายังเร็วไปหลายร้อยปีที่จะให้ราชาปีศาจตขอบคุณผู้หญิงที่เธอเกลียด

เนื่องจากเชนไตหยินกังวลเกี่ยวกับหลินเซรยวเท่านั้น เอเลน่าจึงต้องพยายามอุ้มบ้าของเธอด้วยตัวเอง แต่กว่าที่เธอจะทำอย่างนั้นได้ เธอเกือบล้มทับตัวเอง

“หึม… มีอะไร? เจ้าดูไม่มีแรง. เอเลน่า เจ้าไม่ได้นอนทั้งคืนใช่ไหม”

เมื่อเห็นว่าเธอดูน่าสงสารเพียงใด ในที่สุด เชนไตหยินก็หยุดเพียงแค่อุ้มชายของเธอและวิ่งไปข้างๆเอเลน่าและช่วยเธอ

“หลังจากคืนนั้น เจ้าคงจะหิว… เอานี่ไป”

“หม?”

เอเลน่าเอนตัวพิงเซนไตหยินอย่างไม่เต็มใจและมองลงไปที่กล่องอันวิจิตรงดงาม

“ข้าอยากจะมอบมันให้หลินเซียว แต่เขานอนหลับสบายมาก และข้าก็ทนไม่ได้ที่จะปลุกเขาดังนั้นนี่”

เอเลน่ากระพริบตาขณะที่เธอถือกล่องที่ยัดเข้าไปในมือของเธอ

เธอไม่ต้องการรับมัน แต่เธอกำลังหิวจริงๆ ดังนั้นเธอจึงยังคงเปิดกล่องแล้ววางบางสิ่งที่ดูเหมือนคุกกี้เข้าปากของเธอ

“อืม…ม-ไม่เลว”

คุกกี้หวานละลายในปากของเธอและอร่อยมาก แต่เอเลน่าไม่เต็มใจที่จะพูดแบบนั้น

“ฮิฮิ มันไม่เลวเหรอ? ครั้งหน้าให้ข้าลองกินขนมของเจ้าบ้าง… โอ้ แต่ข้าเกือบลืมไป เจ้าเป็นปีศาจและทำขนมไม่ได้”

“หึ… เชนไตหยิน แม้ว่าคุกกี้ของเจ้าจะอร่อย แต่ข้าก็ยังเกลียดเจ้า”

” จริงหรือ? แต่ข้าขอบเจ้ามากขึ้นเรื่อยๆ เอเลน่า พรุ่งนี้ไปช้อปปิ้งด้วยกันนะ ฮิฮิ

เชนไตหยินไม่สามารถโกรธได้เลยขณะที่เธอมองดูความน่ารักของเอเลน่า ขณะที่เอเลน่าทำร้ายเธออย่างเย็นชาขณะตักคุกกี้เข้าปากแต่เธอไม่สามารถกลั้นหัวเราะได้