Picked up a Demon King to be a Maid - ตอนที่ 358

ตอนที่ 358 – บาดแผลที่รักษาไม่หาย

ป้าของเธอพูดได้ตามปกติ แต่เอเลน่าตระหนักว่าลมหายใจของเธอเริ่มอ่อนลงเรื่อยๆ จนเธอไม่มีแรงแม้แต่จะลืมตาขึ้น

“ก-เกิดอะไรขึ้น? มนต์ดำถูกกำจัดไปแล้วไม่ใช่หรือ? ทำไมสิ่งนี้ถึงยังเกิดขึ้น ป้า? ป้า?” เอเลน่ากลัวว่านั่นเป็นการงีบหลับที่เธอไม่มีวันตื่น ดังนั้นเธอจึงเรียกหาเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“หยุดตะโกน…”

อเดลยิ้มอย่างขมขื่นและยกนิ้วได้เพียงไม่กี่นิ้ว เอเลน่ารีบคว้ามือของเธอไว้และกดลงบนใบหน้าของเธอ ยึดติดกับความอบอุ่นร่างกายที่เหลืออยู่ของป้าของเธอ

แม้ว่าอเดลจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมนต์ดำ แต่เธอรู้จักร่างกายของตัวเอง

แม้ว่าสองคนนี้จะช่วยเธอกำจัดมนต์ดำ เธอก็ได้รับบาดเจ็บมากเกินไปแล้ว

“เอเลน่า ฟังป้าของเธอนะ อย่าไปที่อาณาจักรก็อตแธม…. เจ้าต้องมีชีวิตที่ดี”

โชคร้ายที่เอเลน่าไม่เคยชอบฟังคนอื่นเลย เพราะป้าของเธอบอกว่า มันหมายความว่าเรื่องใหญ่กำลังจะเกิดขึ้นเร็วๆ นี้ บางทีอาจจะเกี่ยวข้องกับการกบฏด้วยซ้ำ ถ้าเอเลน่าไม่ตรวจสอบเรื่องนี้ เธอจะเผชิญหน้ากับเผ่าของเธอที่อดทนมากขนาดนี้ได้อย่างไร?

สมาคมตรัสรู้ทำไปเพื่ออะไร และใครคืออัครสาวก?

เขากล้าดียังไงที่ทำให้เธอป้าสุดที่รักของเธอต้องทนทุกข์ทรมานมากขนาดนี้ เอเลน่าไม่ให้อภัยเขาง่ายๆ หรอก เธอต้องฉีกเขาให้เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย!

“เกิดอะไรขึ้นในอาณาจักรก็อตแธม? บอกเราอย่างชัดเจน!”

“อย่าถาม และอย่าไป…”

ขณะที่อเดลพูด เธอก็ไอออกมาทันที เอเลน่ามองลงไปและเห็นรอยเปื้อนเลือดที่สดชื่นและหวาดกลัวอย่างโง่เขลา

“แต่ป้า ข้า ข้า…”

“แค่ใช้ชีวิตของเจ้ากับเจ้านายของเจ้า… เอเลน่า ไม่ต้องกังวลกับเรื่องปีศาจ… จำไว้. เจ้าไม่ใช่ราชาปีศาจ… ตอนนี้คุณเป็นแค่สาวใช้…”

” ป้า!?”

“ฮิฮิ เจ้าต้องแนะนำหลินเซียวให้ข้ารู้จักอย่างเป็นทางการถ้าเรามีโอกาส. ข้าก็ยัง สนใจมาก… ”

อเดลยิ้มอีกครั้งและใช้นิ้วเช็ดน้ำตาของเอเลน่าเบาๆ

กรณีที่น้ำตากระทบนิ้วของเธอ แขนของเธอก็ตกลงไปอย่างไร้เรี่ยวแรง

“ป้า! ป้า!”

ไม่ว่าเธอจะกรีดร้องหรืออ้อนวอนเท่าไหร่ มันก็ไร้ประโยชน์

เอเลน่ากอดป้าของเธอในขณะที่สะอื้นไห้

ในที่สุดเธอก็ได้พบกับเผ่าหนึ่งของเธอและทำงานอย่างหนักเพื่อช่วยเธอจากมนต์ดำ แต่มันก็ยังลงเอยเช่นนี้ เอเลน่าจะยอมรับได้อย่างไร?

สิ่งที่น่ากลัวที่สุดไม่ใช่ความสิ้นหวัง แต่ก่อนอื่นให้ความหวังแล้วบดขยี้ความหวังนั้นให้แหลกสลายต่อหน้าคุณ

“มันเกิดขึ้นได้อย่างไร?”

แค่มนต์ดำสามารถฆ่าป้าของเธอได้อย่างไร?

เอเลน่ารับความจริงแบบนั้นไม่ได้!

แมวดำตาแดงต้านทานเวทย์มนตร์อย่างมาก ดังนั้นแม้ว่าเธอจะได้รับอิทธิพลจากมนต์ดำ ก็ไม่ควรจะเป็นอันตรายถึงชีวิต แล้วป้าของเธอจะตายแบบนั้นได้ยังไง?

เอเลน่าเกือบจะหมดสติไปเมื่อต้องเผชิญกับการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหัน แต่คราวนี้เธอนึกถึงหลินเซียว ไอ้โรคจิตนั่นมักจะมีทัศนคติที่เกียจคร้านอยู่เสมอ แต่เขาก็สามารถหาวิธีที่ดีที่สุดที่จะหลุดพ้นจากทางตันได้สำเร็จ

ถ้าเอเลน่าสามารถเรียนรู้จากเขา ใจเย็นและวิเคราะห์สถานการณ์อย่างมีเหตุมีผล มันจะไม่เหมือนเดิมหรือ?

เมื่อคิดถึงเรื่องนั้น เอเลน่ามองย้อนกลับไปและพบว่าเขาหลับไปอย่างรวดเร็ว ดังนั้นจึงขจัดความคิดที่จะขอความช่วยเหลือออกไปโดยสิ้นเชิง

ตั้งแต่ป้าของเธอได้รับบาดเจ็บ เธอแค่ต้องรักษาเธอไม่ใช่เหรอ?

เอเลน่ากัดปลายลิ้นของเธอและจูบริมฝีปากของป้าของเธอและพยายามใช้เลือดของเธอเองเพื่อรักษาป้าของเธอ และมันก็ได้ผล!

แผลเป็นหนองเลือดไหลไม่หยุด ยังไม่หายดี แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาอีกต่อไป อเดลก็ฟื้นลมหายใจที่อ่อนแอของเธอเช่นกัน

แต่ก่อนที่เอเลน่าจะมีความสุข เธอสังเกตเห็นบางอย่างแปลก ๆ อเดลควรตื่นขึ้นหลังจากที่เธอกลับมาหายใจ แต่ไม่ว่าเอเลน่าจะทำอะไร ป้าของเธอก็ไม่ยอมตื่นและหลับสนิทเหมือนตายไปแล้ว

“ทำไม… เป็นเพราะจิตใจของเธอเสียหาย?”

เอเลน่าจำได้ว่า หลินเซียวกล่าวว่าป้าของเธอได้รับผลกระทบจากเวทย์มนตร์ทางจิตที่แข็งแกร่งซึ่งจะสร้างความเสียหายให้กับจิตใจของเธอเป็นจำนวนมาก แม้ว่าเธอจะสามารถพบสลักทั้งสามได้ แต่กระบวนการนี้ก็ไม่ได้ละเอียดอ่อนนัก และนั่นอาจเป็นสาเหตุที่ป้าของเธอยังคงโคม่าอยู่

เห็นได้ชัดว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ เธอแค่หมดสติ ในแง่มนุษย์ เธอจะเรียกว่านอนเป็นผัก

หลังจากที่เอเลน่ารู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น เธอไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือเสียใจดี

สิ่งที่แย่คือเธอไม่รู้ว่าจะปลุกป้าของเธอยังไง แต่ข้อดีคือเธอไม่ต้องกังวลอีกต่อไป

เธอไม่สามารถรักษาอาการบาดเจ็บทางจิตใจของอเดลได้ แต่ข้อดีคือเธอไม่ต้องกังวลว่าสภาพร่างกายของเธอจะแย่ลง ในแง่นั้นอเดลก็ปลอดภัย

มีเพียงสิ่งเดียวที่เอเลน่าต้องทำ

“ถึงเวลากลับบ้าน.”

เอเลน่าถอนหายใจและปาดน้ำตาและตัดสินใจได้ถูกต้อง

เพื่อช่วยป้าของเธอ เธอต้องพาป้าของเธอกลับไปที่เมือง

ดังนั้น เอเลน่าจึงวางป้าของเธอไว้บนพื้นอย่างระมัดระวัง จัดเสื้อผ้าของเธอ และเตรียมที่จะไปกับหลินเสี่ยว

“ฟู หลินเสี่ยว เร็วเข้า

หม?”

เอเลน่าต้องการจะเตะเขาให้ตื่น แต่เธอสังเกตเห็นว่าเขาหลับสนิทและถึงกับน้ำลายไหล

“ฮีม ไอ้ขี้เกียจ”

เอเลน่ายิ้มขณะยกเท้าขึ้นและกำลังจะกระทืบท้องเพื่อปลุกเขาให้ตื่น แต่ก่อนจะทำ เธอก็หยุด

แม้ว่าใบหน้าที่หลับใหลของเขาจะน่าอาย แต่เอเลน่าก็จำได้ว่าเขาอดนอนเพื่อใครและใช้พลังเวทย์มนตร์ทั้งหมดนั้นไป

เธอจดจ่ออยู่กับการกังวลเรื่องบ้าของเธอและลืมเขาไป

“เฮ้อ ให้ตายเถอะ ไอขี้เกียจนี้”

เอเลน่าสาปแช่งเขา ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้เหยียบเขาจริงๆ เธอก็ยังใช้เท้าแตะท้องของเขาเบาๆ เพื่อสร้างอำนาจตามสัญลักษณ์ หลินเซียวบ่นอะไรบางอย่างที่ไม่ต่อเนื่องกัน ล้มตัวลงนอนต่อ

เอเลน่าทนไม่ได้ที่จะปลุกเขาขึ้นมา เธอจึงต้องคิดหาทางเอง

“เสือน้อย เจ้ายังอยู่ไหม”

เธอยังคงจำได้ว่าพวกเขาพบกับเสือตัวใหญ่เมื่อเข้าไปในถ้ำที่ถูกคุกคามจากการข่มขู่ของเธอดังนั้นมันจึงอาจอยู่ที่นั่น

อารู –

ตามที่คาดไว้ มีเสียงหอนแผ่วเบามาจากความมืดเมื่อได้ยินเสียงเรียกของเอเลน่า ผ่านไปครู่หนึ่ง เสื้อแดงเพลิงตัวใหญ่ก็ค่อยๆ เดินเข้ามา

แต่สำหรับเอเลน่า พวกมันยังเป็นเด็กน้อยไม่ว่าเสือตัวนั้นจะตัวโตแค่ไหนก็ตาม

“เร้ด มานี่ ช่วยพาป้าออกไปที”

อ้ว!

เรดแยกเขี้ยวอันแหลมคมและส่งเสียงหอนเพื่อประท้วง

หากมนุษย์เห็นสิ่งนี้ พวกเขาจะคิดว่ามันโกรธ แต่เอเลน่ารู้ว่ามันแค่กลัว

“ไม่ต้องห่วง ป้าของข้าเพิ่งถูกควบคุมและจะไม่สั่งให้เจ้าทำอะไรแปลก ๆ อีกต่อไป. ตราบใดที่เจ้าฟัง ข้าจะปล่อยเจ้ากลับบ้าน”

เอเลน่าแตะหนวดข้างปากมันเบาๆ และปฏิบัติกับเสือตัวนี้เหมือนสัตว์เลี้ยงของเธอ

เร้ดฟังเอเลน่าและพยักหน้าอย่างมีความสุข มันเดินเข้าไปใกล้และก้มหัวลงในขณะที่มันดมอเดลอย่างระมัดระวัง ดูเหมือนว่าจะมีความกลัวอยู่เรื่อย ๆ แต่หลังจากสำรวจมาระยะหนึ่งแล้วและยืนยันว่าเธอไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ มันก้มศีรษะลงอย่างปลอดภัยและปล่อยให้เอเลน่าขี่ขึ้นไปข้างบนพร้อมกับป้าของเธอขณะที่มันออกจากถ้ำ

“โอ้ใช่.. มีอีกคนหนึ่ง พามนุษย์นั่นมาด้วย!”

อารู?

เร้ดหยุดและคิดว่ามันฟังผิดและไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงสนใจมนุษย์ แต่มันก็ยังเดินเข้ามาหาเขาด้วยปากของมันแล้วโยนเขาขึ้นไปข้างบน

“น-นุ่ม… ฮิฮิ

หลินเซียวเผยรอยยิ้มอันเปี่ยมสุขในขณะที่เขาสัมผัสได้ถึงขนนุ่มฟูของเร้ด

“ไอ้ลามกกำลังฝันถึงเรื่องลามกอนาจารน่เลย”

เอเลน่าพ่นลมหายใจและไม่ได้นึกถึงความงามที่ไอ้เวรนั่นกำลังฝันถึง และสั่งให้เร้ดออกจากถ้ำไปอย่างรวดเร็ว

“เช้าแล้วเหรอ”

รู้สึกราวกับว่าเธอได้เห็นท้องฟ้ายามเช้าเป็นครั้งสุดท้ายในชีวิต

“แต่เราจะกลับยังไงดีล่ะ ไม่ใช่ว่าเร้ดจะพาเรากลับไป…”

เอเลน่านึกอะไรบางอย่างขึ้นได้

เธอต้องรอที่นี่เพื่อใครสักคน

“กล่องข้าวทำเองนี่ อืม มันต้องอร่อยแน่นอน”

เธอทำตามที่หลินเซียววางแผนไว้ก่อนหน้านี้ และสั่งบางอย่างกับเร้ดอย่างเงียบ ๆ ก่อนที่จะไล่มันออกไป จากนั้นเธอก็เฝ้าดูหลินเซียวและป้าของเธออย่างเงียบ ๆ รอให้บุคคลนั้นมาถึง