Picked up a Demon King to be a Maid - ตอนที่ 356

ตอนที่ 356 – ลุงของเจ้า

การแกะสลักสามครั้ง เอเลน่าใช้ทั้งสองมือขัดขวางการไหลของพลังงาน หลินเซียวคิดว่าเธอ จะไม่สามารถหยุดสิ่งสุดท้ายได้แต่ใครจะคิดว่าเธอจะกัดมัน

ครั้งหนึ่ง เอเลน่าใช้พลังของราชาปีศาจเพียงเล็กน้อยเพื่อทําลายคริสตัลตรวจจับเวทมนตร์ เมื่อตอนนี้เธอรวบรวมกําลังทั้งหมดไว้ในฟันแล้ว เธอจะไม่ทําลายมันง่ายๆ หรอกหรือ?

การตัดสินของหลินเซียวนั้นถูกต้อง แม้ว่าพวกเขาจะไม่ทราบองค์ประกอบของมนต์ดํา ตราบ ใดที่พวกเขาพบการแกะสลักที่ซ่อนอยู่ และเอเลน่าใช้พลังของเธอเพื่อกักเก็บมันไว้ พวกเขาก็จะ สามารถกําจัดมันได้

อย่างไรก็ตาม หลินเซียวยังคงไม่สามารถผ่อนคลายและเฝ้าดูอเดลต่อไป เมื่อเขาเห็นเอเลน่า กัดคอของเธอ เขาคิดว่าเธอจะร้องออกมาและต่อสู้อย่างบ้าคลั่งแต่ที่ทําให้เขาประหลาดใจ หมอกสีดําทั้งหมดระเบิดเมื่อเธอถูกกัด!

อาจเป็นเพราะการไหลของพลังงานถูกขัดจังหวะอย่างสมบูรณ์ ดังนั้นการแกะสลักเหล่านั้นจึง ไม่มีทางดึงพลังจากอเดลอีกต่อไป ดังนั้นพวกเขาจึงไม่สามารถรักษาตัวเองและระเบิดได้ตามธรรม ชาติ

“อา…”

อเดลไม่ส่งเสียงใดๆ อีกต่อไป และสายตาของเธอก็ดูไม่บ้าคลั่งอีกต่อไป การแสดงออกที่สงบ สุขของเธอเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า และรู้สึกเหมือนว่าเธอแก่ขึ้นมากในทันที

เมื่อเห็นเช่นนั้น หลินเซียวก็ตระหนักว่ามันถูกตัดสินแล้ว ดังนั้นเขาจึงถอดบาเรียออกและถอย กลับไปสองสามก้าวเพื่อสร้างห้องบางส่วน

ถ้าอาเดลฟื้นคืนสติ สิ่งที่เกิดขึ้นต่อไปก็ไม่ใช่เรื่องที่เกี่ยวข้องกับเขา

“ป้า!”

เมื่อเอเลน่าสังเกตเห็นว่ามนต์ดําหายไป เธอรีบปล่อยปากของเธอและจับอเดลขณะที่เธอล้มไปข้างหน้าและช่วยเธอนั่งลง

“ป้าคะ รู้สึกยังไงบ้าง”

“อ… เอเลน่า?”

“ใช่ ข้าเอง!”

“แต่ทําไมเจ้า…. ข้า

“อึก!”

อเดลเบิดปากของเธอและต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่อาการปวดหัวอย่างรุนแรงทําให้เธอต้องจับศีรษะด้วยความเจ็บปวด เธอพึงกับเอเลน่าและดิ้นรนเล็กน้อยก่อนจะนั่งลง

“ข้าพูดสิ่งเหล่านั้นกับเจ้าจริง ๆ เหรอ? แถมยังทําสิ่งที่ไม่น่าให้อภัยได้อีก เอเลน่า ทําไมข้าถึง…”

ฉากของสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ไหลเข้ามาในหัวของอเดลราวกับมีคนยัดเยียดความทรงจํา ในตัวเธอ ทว่าความทรงจําเหล่านั้นช่างเหมือนจริงมาก และเธอเองก็ทําทุกอย่างจนไม่กล้าแม้แต่ จะตําหนิตัวเอง

“เอเลน่า ข้า ข้า”

“ท่านไม่จําเป็นต้องพูดอะไร ไม่เป็นไร ตราบใดที่ท่านไม่เป็นไร”

เมื่อเอเลน่าเห็นป้าของเธอหายดีแล้ว เธอกอดศีรษะและร้องไห้อย่างช่วยไม่ได้ แต่เธอก็สูดหาย ใจเข้าลึกๆ สองสามครั้งอย่างรวดเร็วและบังคับตัวเองให้ยิ้มอย่างอ่อนโยน

“หึหึ เอเลน่า เจ้ายังเหมือนเดิม เจ้าแค่ชอบแสดงท่าทีแข็งกร้าว”

อเดลยิ้มและพยายามปลอบเธอ แต่เมื่อเธอยกริมฝีปากขึ้น รอยยิ้มที่อ่อนล้าของเธอก็ทําให้หัวใจของเธอเจ็บปวด

“ช่วงนี้เป็นยังไงบ้าง”

เธอค่อยๆ ยกแขนขึ้นและพยายามเช็ดน้ําตาของเอเลน่า แต่จู่ๆ แขนของเธอก็หมดแรงและล้มลงทันที

อเดลอ่อนแอจนขยับแขนไม่ได้แล้ว แม้แต่การหายใจก็ยังยาก

“ข้าสบายดี เป็น… เอ่อ ไม่ ไม่มีอะไร” เอเลน่าหันไปมองที่หลินเซียวซึ่งซ่อนตัวอยู่และกลอกตาและต้องการจะสาปแช่งเขา แต่เธอทําไม่ได้ต่อหน้าอเดลและถามกลับว่า “ท่านป้า ท่านมาที่นี่ ทําไม? เกิดอะไรขึ้น?”

“เฮ้อ…”

อเดลถอนหายใจและทนปวดหัวเพื่อระลึกว่าเกิดอะไรขึ้น แม้ว่าเสียงของนางจะอ่อนลง นางก็ยังกัดฟันและอดทน

“วันหนึ่งข้าแอบหนีออกมาและโดนคนแปลกหน้าที่แข็งแรงมากจับได้ เขาเรียกตัวเองว่าอัคร สาวกหรืออะไรทํานองนั้น ข้าคิดว่าเขาบ้าไปแล้วแต่ข้าก็ตกหลุมพรางของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ ข้า จําอะไรไม่ค่อยได้หลังจากนั้น แค่รู้สึกเหมือนกับว่าข้ามีความฝันที่ยาวนานมาก และในความฝัน นั้น ข้าฆ่าคนไปมากมายและเกือบจะทําร้ายเจ้า เอเลน่า ข้า”

“นั่นไม่ใช่ความผิดของท่าน ท่านได้รับผลกระทบจากมนต์ดําและถูกควบคุม!”

“ถูกควบคุม? คนๆนั้นมันบ้าจริงๆ ทําไมเขาต้องควบคุมข้าด้วย? เขาคงไม่อยากได้ความงามข องข้าหรอกใช่ไหม…”

“ท่านป้า…” เอเลน่าแสดงท่าทางเคอะเขิน

“ทําไมทําหน้าอย่างนั้นล่ะ? แม้ว่าข้าจะแก่กว่า แต่ข้าก็ยังมีเสน่ห์ เรียกว่าอะไรนะ… โอ้ใช่แล้ว มีมนุษย์จํานวนมากที่ชอบแบบของข้า”

“เอาล่ะ… ผู้ชายคนนั้นคลั่งไคล้นมและทําอะไรแปลก ๆ กับท่านอย่างแน่นอน”

“ถูกต้อง เป็นไปได้!”

อเดลตระหนักถึงปัญหาในทันทีและเอื้อมมือไปที่ร่างกายส่วนล่างของเธอ ซึ่งรู้ว่าเธอพยายามจะสัมผัสที่ใด… แต่ด้วยความแข็งแกร่งของเธอ เธอไม่สามารถสัมผัสอะไรได้เลย

“เอเลน่า

“มาช่วยป้าของเจ้าดูสิ”

“โอเค ข้าล้อเล่นนะ ใครจะไปทําอะไรแปลกๆ กับป้าอย่างท่าน!”

อ้างอิงจากอเดล ความทรงจําของเธอเลือนลางหลังจากถูกเรียกตัว เธอจําได้เพียงแต่คนเลวที่ เรียกตัวเองว่าอัครสาวกโดยใช้วิธีการแปลกๆ ในการจับเธอและทําให้เธอสลบไป เมื่อเธอตื่นขึ้น มันก็เป็นปัจจุบันแล้ว

แม้ว่าข้อมูลจะถูกจํากัด แต่อย่างน้อยก็สามารถพิสูจน์ได้ว่าการคาดเดาของหลินเซียวนั้นถูกต้อง สมาคมแห่งการตรัสรู้ส่งอเดลมาที่นี่โดยเฉพาะเพื่อขวางทาง นั่นหมายความว่าพวกเขามีส่วนเกี่ยวข้องกับสิ่งที่เกิดขึ้นในอาณาจักรก็อดแธมอย่างแน่นอน

“เดี๋ยวก่อน ท่านโดนจับได้ยังไง? ตอนนั้นท่านอยู่ที่ไหน”

“ภายในปาจุดจบ”

“เฉพาะเจาะจงมากขึ้น”

“นอกเผ่าของลุงวัว”

“ลุงวัวของข้าเหรอ”

“โอ้ เพื่อนที่แสนดีของพ่อเจ้า หัวหน้าของวัวกีบเลือดบาร์ตัน”

“ลุงบาร์ตัน? ทําไมท่านถึงอยู่ที่นั่น”

“เราทุกคนอยู่ที่นั่น”

“เดี๋ยวก่อน… “พวกท่านทั้งหมด?? เอเลน่าเริ่มสับสนมากขึ้นเรื่อยๆ และอเดลก็ตระหนักว่าเอ เลน่าไม่รู้อะไรเลย ดังนั้นเธอจึงต้องอธิบายตั้งแต่ต้น”

เริ่มจากตอนที่เอเลน่าหายตัวไป

ในเวลานั้น ทุกคนทําได้เพียงตื่นตระหนกและวิ่งเข้าหากองทัพปีศาจน้อยที่จู่ ๆ โจมตีวังราชาปีศาจ ราชาปีศาจคนก่อนหายไปชั่วขณะหนึ่ง และราชาปีศาจคนใหม่เอเลน่าก็พ่ายแพ้โดย พวกกบฏ ไม่ทราบที่อยู่ของเธอ แมวดําตาแดงที่เหลือทําได้เพียงหลบหนีและขอความช่วยเหลือ จากเผ่าอื่น และมันคือบาร์ตันเพื่อนเก่าของพวกเขาที่รับพวกมันเข้ามา

“สถานการณ์ยังไม่แน่นอนในตอนนั้น และเราทําได้แค่ซ่อนตัวกับบาร์ตันชั่วคราว… เพราะข้าเบื่อแล้ว ออกไปข้างนอกและเผลอหลับไปริมแม่น้ําโดยไม่ได้ตั้งใจ เมื่อข้าตื่นขึ้น ข้าก็รู้ว่าข้าถูกจับ ได้ เห้อ ข้าประมาทเกินไปจริงๆ”

“เอ่อ…”

สถานการณ์น่าขําขัน เผลอหลับไปริมแม่น้ําแล้วถูกมนุษย์จับได้น่าอายเกินไป ความสา มารถเป็นปีศาจระดับสูงอยู่ที่ไหน? มันเหมือนกับกระต่ายปาที่โง่เขลาที่กระแทกต้นไม้จนกระเด็นออกไปแล้วถูกนักล่าขี้เกียจหยิบขึ้นมา

แน่นอนว่าเอเลน่าที่ถูกจับได้ว่าเป็นสาวใช้ของหลินเซียวไม่มีสิทธิ์หัวเราะเยาะใครเลย..

“แต่เอเลน่า เจ้าน่าทึ่งมาก… เจ้ากําจัดมนต์ดําได้อย่างไร เจ้าศึกษาเวทย์มนตร์ของมนุษย์เหรอ?”

“ไม่ ข้า… เป็นเขา” เอเลน่าชี้ไปที่เด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ไกลๆ “ถ้าไม่ใช่เพราะเขา ท่านคงตายไปแล้ว…”

“หืม? เขาคือใคร?”

“หลินเซียว”

“เขาเป็นมนุษย์หรือเปล่า”

“ใช่.”

“เขาช่วยข้าเหรอ”

“ใช่”

“เขาเป็นแฟนเจ้าเหรอ”

“ใช่… หม? ไม่!”

“เอ๊ะ? เอเลน่า เจ้าดูแปลกๆ เจ้าหน้าแดงเมื่อถูกพูดถึง… เจ้ามีความสัมพันธ์แบบไหนกับ เขา?”

“เขา เขาเป็น..ของข้า…”

เมื่อกล่าวถึงสิ่งนั้น เอเลน่าก็ตะกุกตะกักและไม่รู้จะตอบอย่างไร

เมื่ออเดลไม่ได้อยู่ในสภาวะจิตใจที่ถูกต้อง เธอยังคงคิดหาวิธีที่จะทําให้ยุ่งเหยิงได้ แต่ตอนนี้ เมื่ออเดลหายดีแล้ว ทุกสิ่งที่คุณพูดจะถูกจดจํา

เธอคงไม่สามารถให้อเดลรู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเธอกับหลินเซียวไม่เช่นนั้น

มันเหมือนกับว่าเขาสังเกตเห็นความกังวลของเอเลน่า ดังนั้นเสียงของเขาจึงมาจากระยะไกล และช่วยเธอออกไป

หรือไม่ก็เติมไฟเข้าไป

“ป้าที่สิบสาม ข้าเป็นเจ้านายของเอเลน่า และตอนนี้เธอเป็นสาวใช้ของข้า ข้าไม่ได้บอกท่านก่อนหน้านี้เหรอ?”

แม้ว่าเขาจะยืนอยู่ห่างไกลออกไป ถ้ำก็เงียบ ดังนั้นเขาจึงยังคงได้ยินพวกเขาแม้ว่าเขาจะยืนห่างออกไป

“สาวใช้? เอ่อ ข้าจําได้”

เมื่อได้ยินคําตอบของเขา ทั้งสองก็มองหน้ากันเงียบๆ สีหน้าของเอเลน่าเต็มไปด้วยความอับ อายและความขุ่นเคืองขณะที่อเดลตกใจมากขึ้น

ทําไมหลานสาวที่จองหองของเธอถึงเป็นสาวใช้ของมนุษย์? เขาเป็นใครกันแน่?