Picked up a Demon King to be a Maid - ตอนที่ 342

ตอนที่ 342 – หลินเซียวและเอเลน่า

รถม้าสั่นขณะมุ่งหน้าไปทางตะวันตกโดยมองเห็นหุบเขาลึกที่มองเห็นได้เลือนลาง

คนขับหลินเซียวเหนื่อยและหาวไม่หยุด ในขณะที่ถูกผู้หญิงคนหนึ่งเร่ง

ภายในรถม้า เธอจ้องไปที่ถนนข้างหน้าด้วยท่าทางเย็นยะเยือก ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความคาดหมายและความประหม่า และเธอก็เตะคนขับเป็นครั้งคราวเพื่อปลุกเขาขึ้น

“อืม…. แปลก เจ้าไม่เคยกล้าทํากับข้าแบบนี้มาก่อนเลย”

คนขับลูบก้นที่บวมขณะจับบังเหียนแล้วรีบไป

เอเลน่าแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง การเปลี่ยนแปลงที่ดีคือเธอไม่ปฏิบัติต่อเขาอย่างเย็นชาเหมือนตอนที่พวกเขาพบกันครั้งแรก แต่สิ่งที่แย่ก็คือเธอกลายเป็นคนดูหมิ่นและรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ

กล้าดียังไงมาเตะข้า ดูเหมือนเจ้าจะอยากโดนทําโทษใช่มั้ย? ข้าจะใช้กรงเล็บมังกรเพื่อมอบความรักดีๆให้กับเจ้า!

ปัง!

“อา… โอ้ เอเลน่า ทําไมเจ้าถึงเตะข้าโดยไม่มีเหตุผลล่ะ? ข้าทําอะไรผิดหรือเปล่า”

“เจ้าโรคจิต หยุดคิดเรื่องน่าขยะแขยงขณะน้ําลายไหลแล้วขับรถไป”

“ฮะ? น้ําลายไหล? … ซุด…. เอ่อ ขอโทษ ข้าแย่” หลินเซียวเช็ดน้ําลายออกจากมุมปากของเขาและเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว “ข้าว่า ทําไมข้าไม่เคยสังเกตว่าเจ้ากดขี่ข่มเหงมาก่อน เจ้าเป็นสาวใช้แท้ๆ”

“มีแต่ความรุนแรงสําหรับคนขับที่ไม่เชื่อฟังอย่างเจ้า”

“หึม เจ้าเป็นราชาปีศาจที่มีความรุนแรงอย่างที่คาดไว้ ใช้ความรุนแรงเพื่อกดขี่ลูกน้องของเจ้า… เมื่อเจ้าอยู่ในป่าแห่งจุดจบ ลูกน้องของเจ้าคงเกลียดเจ้าใช่ไหม”

“หืม?” เอเลน่าคิดคําพูดของเขาอย่างจริงจัง และหยุดคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ “พวกเขาไม่ได้เกลียดข้า แต่ทัศนคติของพวกเขาที่มีต่อข้านั้นแปลกมาก”

แปลก?”

“ใช่ ข้าไม่รู้จะอธิบายยังไง” เอเลน่ามีความรู้สึกซับซ้อนเมื่อเธอนึกถึงตอนที่เธอเป็นราชาปีศาจ

ในเวลานั้น เธอแค่อยากจะเป็นราชาปีศาจที่ดีและเป็นห่วงลูกน้องของเธอ แต่พวกเขาก็ปฏิบัติกับเธออย่างประหลาด

ทุกครั้งที่เธอต้องการช่วยผู้ใต้บังคับบัญชา พวกเขาจะหลีกเลี่ยงเธอด้วยใบหน้าแดงเหมือนไม่ชอบเธอ และทุกครั้งที่เธอสั่งสอนคนที่ทําผิด พวกเขาจะยอมรับมันอย่างมีความสุขและยังต้องการให้เธอทําต่อไป

วิธีที่เธอพูดทําให้เกิดความกํากวมหรือไม่?

“แปลกจริงๆ” หลินเซียวเกาหัวของเขาและไม่เคยคิดว่าเอเลน่าจะมีความกังวลแบบนั้นและถามด้วยความสนใจ “เจ้าสื่อสารกับพวกเขาในตอนนั้นเหมือนที่เจ้าทําไหม?”

“ตอนนี้?” เอเลน่าสังเกตเห็นการจ้องมองของหลินเซียวและมองลงไปที่ร่างกายของเธอเอง “เอ่อ พ่อต้องการให้เรารักษาร่างมนุษย์ของเรา เพื่อที่เราจะได้ไม่ถูกควบคุมโดยสัญชาตญาณของสายเลือดของเรา เพื่อให้เราเย็นชาและมีเหตุผลมากขึ้น เป็นผู้นําที่มีคุณสมบัติ

“โอ้…. ตอนนั้นเจ้าก็มีหุ่นที่ดีเหมือนกันด้วยเหรอ?”

“ ใช่.” เมื่อเห็นเขาถามอย่างจริงจังและไม่หยอกล้อเธอ เธอจึงอดทนและตอบอย่างจริงใจว่า “ตอนข้ายังเด็กยังดีกว่า แต่หลังจากข้าอายุสิบสอง มันก็ไม่หยุดโต ข้ายังไม่อยากให้เป็นโตแบบนี้ ถ้ามันเล็กกว่านี้คงจะสะดวกกว่านี้มาก”

“ไม่มีทาง!? นั่นคือโอปไปของราชา! ของขวัญจากเทพธิดาให้ข้า แล้วจะเล็กลงได้อย่างไร! มีหลายสิ่งที่เจ้าทําไม่ได้ถ้ามันเล็กกว่านั้น! ไม่ ไม่แน่นอน ข้าไม่เห็นด้วย! เฮ้ ทําไมเจ้าใกล้เข้ามาล่ะ… เดี๋ยวก่อน! อย่าเตะข้า! … อ่า ไม่หยิกด้วย! โอ้ว ใจเย็นๆ มันก็แค่เรื่องตลก!”

“เห่อ กลับเข้าเรื่องกันเถอะ” หลังจากที่พวกเขายุ่งอยู่พักหนึ่ง หลินเซียวก็ยกมือลาออกและจริงจังอีกครั้ง “ข้าอยากรู้ว่าเจ้าพูดกับลูกน้องของเจ้าก่อนหน้านี้ได้อย่างไร?

“อืม…”

เมื่อเธอนึกถึงอดีตของเธอ เธอไม่รู้จะอธิบายอย่างไรดี เธอจึงกระแอมเพื่อสาธิตให้เขาเห็น

“มานี่สิ… ทําไมช่วงนี้เจ้าลงมาเร็วจัง มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า? … ไม่ต้องเป็นห่วงและบอกข้าที ฮิฮิ ไม่ว่ามันจะเป็นอะไรก็ตาม ข้าจะทําให้ดีที่สุดเพื่อช่วยเจ้า…. หืม? ทําไมหน้าเจ้าแดง เจ้ากลัวข้าเหรอ อย่ากลัวและเข้ามาใกล้ ข้าจะไม่ทําร้ายเจ้า… เฮ้! อย่าวิ่ง!”

“เอ่อ…”

เขาเข้าใจว่าเธอกําลังช่วย” แต่ใครๆก็คงเข้าใจผิดว่าหล่อนไปยั่วยวนผู้ใต้บังคับบัญชาของเธอ!

ราชาปีศาจสวยมาก และถ้าเธอกระซิบข้างหูคุณ พวกเขาคงคิดว่าเธอกําลังจะกินพวกเขาจนหมด

เอเลน่ายังคงแสดงต่อไป

“เมื่อวานเจ้าทําแบบนั้นได้ยังไง? ไอ้เด็กเวรนี่! หืม คราวหน้าจะไม่ทําอีกเหรอ? ไอ้โง่ ยังมีครั้งหน้าอีก! อะไร? อยากโดนเรียกว่าโง่อีกมั้ย? มีอะไรผิดปกติกับเจ้า? .. อะไร? เจ้ายังชอบที่? … จ-เจ้านี่มันแก้ตัวไม่ได้จริงๆ!”

หลังจากการแสดงของเธอ เอเลน่าก็กางมือออกและทําให้หลินเซียวมองอย่างช่วยไม่ได้

“ข้าช่วยพวกเขา แต่พวกเขาก็ยังกลัวข้าดุพวกเขา แต่พวกเขาก็มีความสุข ข้าไม่รู้จริงๆว่าข้าผิดพลาดตรงไหน”

“เอเลน่า เจ้าสวยจริงๆ”

“ลามก! จ-เจ้าพูดว่าอะไรนะ?”

“เอ่อ… ไม่มีอะไร ข้าแค่ทดสอบการคาดเดาของข้า”

การถูกเอเลน่าเรียกว่าคนโรคจิตทําให้หลินเซียวรู้สึกสดชื่น ดังนั้นคนงี่เง่าในตอนนั้นก็อาจจะรู้สึกแบบเดียวกัน

รูปร่างแมวของเอเลน่านั้นดี แต่รูปร่างมนุษย์ของเธอสวยและน่ารักเกินไป การปฏิบัติที่อ่อนโยนของเธอจะถูกเข้าใจผิดว่าเป็นการยั่วยวนและการดุด่าของเธอจะมีความสุข

เอเลน่าเป็นผู้หญิงที่โดดเด่นอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ในฐานะผู้ปกครอง เธอไม่ได้มีคุณสมบัติเพียงพอ สาเหตุหลักมาจากรูปร่างของเธอ!

นั่นคือจุดอ่อนตามธรรมชาติของเธอในฐานะผู้นํา

ลองคิดดู ถ้าคุณต้องเห็นเจ้านายที่สวยราวกับเธอเดินไปรอบๆคุณทั้งวัน ลูกน้องจะจดจ่อกับงานของตัวเองได้อย่างไร!

“เอเลน่า ดูเหมือนเจ้าจะสื่อสารไม่ค่อยเก่ง?”

“เจ้าก็รู้อยู่แล้วไม่ใช่หรือ…”

“ไม่ ข้าคิดว่าเจ้าจงใจทําตัวเย็นชาและซ่อนการแสดงออกเพื่อปกป้องตัวเอง แต่ตอนนี้ข้ารู้แล้วว่าเจ้าไม่เข้าใจอะไรเลย”

“ฮะ?” เอเลน่าคิดว่าเขาจงใจแกล้งเธอ แต่เมื่อเธอเห็นการแสดงออกที่จริงจังของเขา เธอถามด้วยความสงสัย “ เจ้าหมายความว่าอย่างไร? อธิบายมา!”

“ให้ข้าถามเจ้าว่าทําไมเจ้าถึงปฏิเสธเซนไตหยินก่อนหน้านี้” หลินเซียวก็ถามคําถามที่ไม่เกี่ยวข้อง

“แน่นอน เพราะข้าเกลียดเธอ” เอเลน่าตอบโดยไม่ต้องคิด

“ดูเหมือนจะไม่ถูกต้อง ถ้าเป็นเพราะเจ้าเกลียดเธอ เจ้าก็จะพูดไปก่อนหน้านี้และปฏิเสธเธอเป็นการส่วนตัว แต่เจ้าไม่ได้ทํา แต่เจ้าลดเสียงลงและบอกข้าว่าให้ข้าปฏิเสธเธอ ดังนั้นเจ้าจึงกังวลเกี่ยวกับความรู้สึกของเธออย่างชัดเจน”

“นั่นมัน…”

บางที หลินเซียวเข้าใจเธอดีกว่าที่เธอเข้าใจ ตามบุคลิกของเธอ ถ้าเธอเกลียดใครซักคน เธอจะปฏิเสธพวกเขาเป็นการส่วนตัว ทําไมเธอถึงสนใจความรู้สึกของพวกเขา?

เหตุผลที่แท้จริงที่เธอทําอย่างนั้นก็เพราะ..

“ข้าแค่คิดว่าเธอจะเข้ามาขวางทาง ข้าเลยไม่อยากพาเธอไป”

“เฮ้ เจ้ายังไม่พูดตรงๆ ทําไมเจ้าถึงพูดออกมาไม่ได้” หลินเซียวส่ายหัวและฉีกข้ออ้างของเธอ “เจ้ากังวลเรื่องความปลอดภัยของเธอใช่ไหม”

แม้แต่ตัวเธอเองก็ไม่รู้ตัว เหตุผลที่เธอปฏิเสธไม่ใช่เพราะว่าเธอเกลียดเชนไตหยินหรือเพราะเธอกลัวว่าความลับของเธอจะรั่วไหล แต่เป็นเพราะเธอกังวลเรื่องความปลอดภัยของเธอ

แม้ว่าทักษะดาบของเชนไตหยินจะเป็นปีศาจและเธอก็เร็วมาก แต่เธอก็ยังเป็นผู้หญิงที่บอบบาง การจัดการกับสัตว์อสูรหนึ่งหรือสองตัวไม่มีปัญหา แต่ถ้าเธอถูกล้อมรอบด้วยความผิดพลาดใดๆจะนําไปสู่ผลลัพธ์ที่หายนะ

ในคําพูดของหลินเซียว เธอจะ

“ถ้าเราพาเธอไปด้วย เจ้าจะต้องรับผิดชอบเธอและจะไม่ปล่อยให้เธอได้รับบาดเจ็บ แต่มันน่ารําคาญเกินไป ราชาปีศาจไม่ต้องการใครลากพวกเขาลงมา นั่นคือเหตุผลที่เจ้าปฏิเสธเธอใช่ไหม”

“หึ ไร้สาระ ทําไมข้าต้องเป็นห่วงที่รักเจ้าด้วย”

“ฮิฮิ ข้าขอคืนสิ่งที่ข้าพูดไปก่อนหน้านี้ ราชาปีศาจไม่ได้รุนแรงเลย เธอน่ารักสุดๆ และเป็นผู้หญิงที่ใจดี!”

“ใจดี? ฮิฮิ ข้ารับประกันว่านายจะเปลี่ยนความคิดเห็นในไม่ช้านี้”

”เป็นไปได้อย่างไร? ตาของข้าไม่เคยผิด!”

“โอ้ อย่างนั้นหรือ งั้นเรามาเดิมพันกัน”

เอเลน่าไม่ตอบแต่กลับเตะเขาอีกครั้ง

“เรามาถึงแล้ว เจ้าจะไปไหน”

“เอ่อ… ข้าจดจ่อกับการสนทนามากเกินไป ไม่ได้อยู่บนท้องถนน”

เมื่อพวกเขาเข้าไปในหุบเขาลึก เนื่องจากภูมิประเทศนั้นยากลําบากในการนําทาง ทั้งสองจึงต้องเดินเท้าเพื่อโจมตีรังปีศาจตอนกลางคืน!

แน่นอน สิ่งที่พวกเขาเรียกว่า “การจู่โจมตอนกลางคืน” ก็คือเอเลน่าสั่งสอนเด็กที่ไม่เชื่อฟังบางคน…