Picked up a Demon King to be a Maid - ตอนที่ 337

ตอนที่ 337 – คู่ปรมาจารย์ที่สมบูรณ์แบบ

ในขณะที่ทุกคนกําลังปลอบโยนอาร์เชอร์ที่ยังคงตกตะลึง พูดคุยเกี่ยวกับความสําเร็จที่น่าประทับใจของเหยาจือและสายเลือดของพ่อมดที่น่าเหลือเชื่อเพียงใด ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าเธอถูกหลินเซียวเรียกไปบรรยาย

นอกจากเอเลน่าและเชนไตหยินที่อยู่ที่นั่น คนนอกเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่คืออับรา

เขายืนอยู่ข้างๆอย่างเงียบ ๆ และตั้งใจถอยหลังเล็กน้อยเพื่อที่เขาจะได้ฟังสิ่งที่หลินเซียวไม่พอใจและทําไมเขาถึงตําหนิเธอ

“เหยาจือ ทําไมเจ้าถึงตั้งใจทําร้ายอาร์เชอร์ก่อนหน้านี้?”

“ไม่ ข้าไม่ได้ตั้งใจ ข้าแค่ไม่อยากทําลายอาคาร ดังนั้นข้าทําได้แค่เลือกจุดนั้น… ข้าไม่ได้ตั้งใจทํา!”

เธอทําได้ดีอย่างเห็นได้ชัด แต่เธอก็ถูกสอนโดยหลินเซียว ไม่ว่าเธอจะมีอารมณ์ดีแค่ไหนเธอก็ยังรู้สึกผิดและหน้ามุ่ย

“ไม่มีทางเลือก?” หลินเซียวขมวดคิ้วและมองดูสิ่งสกปรกที่ถล่มลงมาในระยะไกลและอธิบายอย่างอดทน “เหยาจือ เจ้าสะสมเวทย์มนตร์ไว้มากมาย ดังนั้นขนาดของเจ้าจะมีขนาดใหญ่กว่าของอาร์เชอร์มาก มันเพียงพอที่จะครอบคลุมทั้งถนนและเพื่อไม่ให้เกิดความเสียหายกับอาคารสองข้างดังนั้นเจ้าจึงวางรูปแบบไว้ตรงกลางถนนและอาร์เชอร์เกือบจะได้รับบาดเจ็บใช่ไหม”

“ใช่ อย่างที่ท่านพูด… อันที่จริงข้ารู้ว่าอาร์เซอร์อยู่ในที่ปลอดภัย ตรงกลางมีที่ว่างมากมาย ตราบใดที่เขาไม่วิ่งไปรอบ ๆ เขาก็จะไม่ได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นข้า” เหยาจื่อตอบอย่างแผ่วเบา

หลินเซียวรู้ดีถึงการพิจารณาของเธออย่างชัดเจน ดังนั้นทําไมเขาถึงโกรธมาก?

“เฮ้อ เหยาจื่อ เจ้ายังไม่เข้าใจ” หลินเซียวถอนหายใจและถามด้วยท่าทางที่ไม่น่าเชื่อ “เหยาจือเป็นไปได้ไหมที่เจ้าไม่รู้ว่าเจ้าสามารถเปลี่ยนแปลงรูปแบบเวทย์มนตร์ได้?”

“เอ๊ะ? ท่านหมายถึงอะไร?”

เหยาจือกระพริบตาไม่เข้าใจว่า หลินเซียวหมายถึงอะไร

“ข้าขอถามเจ้าหน่อย การก่อตัวของหินระเบิดมีทั้งหมดหกเสากระจายอย่างสม่ําเสมอ วมุมของรูปหกเหลี่ยมใช่ไหม”

“ถูกต้อง”

“เพราะรูปหกเหลี่ยมใหญ่เกินไป เจ้าจึงโยนมันลงกลางถนนใช่ไหม”

“ใช่.”

“แล้วเจ้าเคยคิดที่จะแบนและยึดรูปร่างไหม”

“เอ๊ะ?”

เหยาจือได้ยินบางสิ่งที่เธอไม่เชื่อ

รูปร่างของชุดเวทย์มนตร์สามารถเปลี่ยนแปลงได้หรือไม่?

“เหตุผลที่มันเป็นรูปหกเหลี่ยมคือต้องใช้พลังอย่างเต็มที่ แต่ตอนนี้เจ้าไม่ได้ใช้มันกับศัตรู ดังนั้นเจ้าสามารถเปลี่ยนรูปร่างได้ เจ้าสามารถทําให้แคบลงและเปลี่ยนเป็นวงรีและหลีกเลี่ยงอาร์เชอร์… เจ้าไม่ได้คิดอย่างนั้นเหรอ?”

“ไม่” เหยาจื่อตอบอย่างตรงไปตรงมา

ตัวเลือกนั้นไม่อยู่ในหัวเหยาจือ มันเหมือนกับคําพูดของหลินเซียวปลุกเธอให้ตื่นขึ้นสู่โลกใหม่

“พระเจ้าอย่าบอกนะว่า…”

เมื่อหลินเซียวเห็นการแสดงออกที่น่าประหลาดใจของเหยาจื่อ เขาตระหนักว่าเธอเป็นเพียงใบ้และไม่ได้ตั้งใจจะพูดกลับ ดังนั้นเขาจึงปล่อยทัศนคติที่เข้มงวดและอธิบายอย่างอดทน

อันที่จริงเขาน่าจะรู้ตั้งนานแล้ว

เมื่อเขาทดลองกับเธอ เขาน่าจะสังเกตเห็นว่าเธอควบคุมเวทมนตร์ได้ไม่ดี ในเวลานั้นเขาจดจ่ออยู่กับการทดสอบขีดจํากัดของเธอเท่านั้นและไม่ได้ตระหนักถึงจุดอ่อนที่ร้ายแรงนี้ในสายเลือดของพ่อมด

แม้ว่าเธอจะสามารถรวบรวมพลังเวทย์มนตร์จํานวนมหาศาลจากชั้นบรรยากาศ แต่พลังนั้นก็ไม่ใช่ของเธอในท้ายที่สุด

พลังนั้นยังคงทําให้ผู้อื่นเคารพบูชา แต่เมื่อพลังนั้นเกินกว่าที่บุคคลจะควบคุมได้ มันก็จะกลายเป็นศัตรู

เหยาจื่อสามารถใช้พลังเวทย์ภายนอกและข้ามขั้นตอนเพื่อร่ายคาถาที่ทรงพลังได้โดยตรงจุดแข็งคือมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับพลังเวทย์มนตร์ของเธอเอง แต่ในขณะเดียวกันก็มีจุดอ่อนการยักย้ายถ่าย เท

พลังเวทย์มนตร์และเวทย์มนตร์เป็นแนวคิดที่แตกต่างกัน หนึ่งเป็นแนวคิดที่จับต้องไม่ได้อีกอันเป็นรูปธรรม พลังของเหยาจือสามารถช่วยเธอในครั้งแรก แต่ไม่ใช่ครั้งที่สอง ซึ่งต้องการการควบคุมเวทย์มนตร์ที่แม่นยํา

“เหยาจื่อ ฟังนะ เจ้าสามารถปรับตําแหน่งของเสาได้อย่างอิสระ เจ้ายังสามารถ ปรับเวทย์อื่นๆในลักษณะเดียวกัน ลองใช้ในครั้งต่อไป เจ้าเพียงแค่ต้องควบคุมจิตใจเมื่อรวบรวมพลังเวทย์มนตร์…”

ดังนั้น หลินเซียวลากเหยาจือไปและเริ่มอธิบายความรู้พื้นฐานและเรียบง่ายที่สุด แต่นั่นก็มากแล้วสําหรับเหยาซี

ปรากฏว่าเวทมนตร์สามารถจัดการได้อย่างอิสระ?

“ข้าไม่เข้าใจพวกเจ้าเลยจริงๆ…”

เอเลน่าสายหัวขณะที่เธอมองเหยาจือ ฟังหลินเซียวที่กําลังสอนเธออย่างอดทนและมีความรู้สึกที่ซับซ้อน

อันที่จริง เอเลน่ารู้เกี่ยวกับความอ่อนแอของพลังของเธอแล้ว เธอไม่เคยสนใจที่จะพูดถึงมันเพราะมันไม่เกี่ยวข้องกับเธอ แต่เธอก็ไม่คิดว่ามันจะเป็นปัญหาร้ายแรง จนกระทั่งหลินเซียวชี้ให้เห็นโดยเฉพาะ

ทันใดนั้นเอเลน่าก็รู้สึกว่าเหยาจือไม่มีอะไรพิเศษ

เมื่อเทียบกับเหยาจื่อ หลินเซียวแข็งแกร่งกว่าอย่างเห็นได้ชัด

สําหรับพลังเวทย์มนตร์ หลินเซียวมีพลังเวทย์มนตร์ที่แข็งแกร่งและอยู่ในระดับสูง และเหยาจีอมีพลังไม่จํากัด ดังนั้นดูเหมือนว่าเธอมีระดับสูงกว่า แต่นั่นเป็นเรื่องจริงหรือ?

สําหรับการควบคุมเวทย์มนตร์ หลินเซียวสามารถทํารูปแบบที่ซับซ้อนได้ และเหยาจือไม่สามารถทําการปรับเปลี่ยนขั้นพื้นฐานได้

สําหรับความรู้เรื่องเวทย์มนตร์ หลินเซียวอยู่ในห้องสมุดวิทยาลัยลอรันตลอดเวลาและจุดจําทฤษฎีเวทมนตร์ทุกประเภทและยังสามารถเรียนรู้การถอดรหัสทฤษฎีเวทมนตร์ล่าสุดได้ในขณะที่เหยาจือไม่รู้แม้แต่พื้นฐานและเพียงแค่อาศัยพรสวรรค์ของเธอเพื่อผ่านพ้นไปและค่อยๆเรียนรู้จากหลินเซียว

เอเลน่ายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ทั้งสองนี้เป็นคู่ปรมาจารย์และศิษย์ที่สมบูรณ์แบบในแง่หนึ่ง

บางทีคนเดียวที่สามารถเป็นครูของเหยาจือได้ก็คือหลินเซียว ไม่มีใครมีคุณสมบัติ

และคนเดียวที่สมควรได้รับการสอนโดย หลินเซียวเป็นการส่วนตัวคือเหยาจือ

ขณะที่อาจารย์และลูกศิษย์กําลังเรียนเวทมนตร์อยู่ เอเลน่าและเชนไตหยินยืนอยู่ข้างๆและทําหน้าที่เป็นผู้ช่วยของเขา ในขณะที่อับรามีเหงื่อออกที่เย็นชา

บทสนทนาของพวกเขาน่ากลัวเกินไปจนแม้แต่อับราก็ยังมึนงง

ทําไมเด็กชื่อหลินเซียวสามารถแนะนําเหยาจือได้?

มันอาจจะเป็น

“เฮ้อ สมกับเป็นสายเลือดของพ่อมด”

ในเวลานั้นมีเสียงที่คุ้นเคยขัดจังหวะความคิดของอับรา

เขาเงยหน้าขึ้นและเห็นอาร์เชอร์เข้ามาพร้อมกับคนอื่นๆ ขณะพึมพําไม่หยุด

“มันไม่ใช่การแข่งขัน จริงๆ เธอแข็งแกร่งเกินไป ข้าฝึกฝนมาอย่างอุตสาหะเป็นเวลาสิบปีและในที่สุดก็สามารถเข้าใจแก่นแท้ของเวทมนตร์นั้นได้ แต่เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้สามารถใช้มันได้ในครั้งแรกของเธอและมันก็แข็งแกร่งกว่าของข้า…เห้อ นี่มันอะไรกัน”

อาร์เชอร์พูดขณะห้อยศีรษะและรู้สึกหดหูอย่างเห็นได้ชัด เมื่อเห็นเช่นนั้น คนอื่นๆ ก็ปลอบโยนเขาอย่างรวดเร็ว

“อาร์เชอร์ เจ้าไม่จําเป็นต้องหดหูขนาดนั้นหรอก เราก็แค่คนธรรมดาจริงๆ แล้วเธอเป็นอัจฉริยะที่เทพธิดาเลือกเราจะเปรียบเทียบกันได้ยังไง?”

“ถูกต้อง เจ้าจะไม่ควรเปรียบเทียบตัวเองกับเธอทั้งนั้น! ไม่ใช่แค่เจ้า บางทีแม้แต่อัจฉริยะซี ซาร์ยังเทียบไม่ได้? ดูเขาสิ เขายังอยู่ในระดับสูง ดังนั้นเจ้าต้องเรียนรู้เพิ่มเติมจากเด็กเหล่านี้แม้ว่าซีซาร์จะอายุน้อยกว่า แต่เขามีความเป็นผู้ใหญ่มากกว่า”

“เฮ้อ พวกเจ้าพูดถูก…”

ด้วยการปลอบใจของทุกคน ในที่สุดอารมณ์ของอาร์เชอร์ก็สงบลงเล็กน้อย เขาค่อย ๆ เดินกลับไปที่อับราและถอนหายใจ

“อับรา เธอพิสูจน์ความแข็งแกร่งของเธอแล้ว ข้าไม่คู่ควร… ปล่อยให้เธอเข้าร่วม กับเธอเราจะประสบความสําเร็จอย่างแน่นอน” อาร์เชอร์พูดอย่างกระสับกระส่ายและรู้สึกเหมือนว่าเขามีผมขาดหลุดร่วงในทันที

“ทีม เข้าร่วมทีมเหรอ หึม…” อับราตอบอย่างอ่อนโยนและค่อนข้างจะเมินเฉย

“หืม? อับรามีอะไรเหรอ?”

ทุกคนตะลึงเมื่อเห็นท่าทีของอับรา

เหยาจื่อพิสูจน์ตัวเองแล้วและทุกคนก็ตกลงที่จะเข้าร่วมกับเธอแล้วทําไมเขาถึงยังทําตัวคลุมเครือ?

“แค่กๆ อย่าใจร้อนนักเลย… สําหรับการเข้าร่วมทีม ข้ายังคงต้องคิดเกี่ยวกับมัน”

“อะไร?”

ทุกคนประหลาดใจเมื่อได้ยินเขา

“อับรา มีอะไรผิดปกติกับเจ้าหรือเปล่า? เราตกลงกันก่อนแล้วว่าเธอจะเข้าร่วมได้ถ้าเธอสามารถพิสูจน์ตัวเองได้ ดังนั้นเจ้าจะกลับคําของเจ้าได้อย่างไร”

“ถูกต้อง และเธอแข็งแกร่งมาก ดังนั้นกับเธอ เราสามารถไล่สัตว์อสูรออกไปได้อย่างแน่นอน!เจ้ากําลังลังเลอะไร”

เมื่อเผชิญกับคําถามของพวกเขา อับราโบกมือเพื่อให้พวกเขาเงียบลง จากนั้นเขาก็เงียบและตัดสินใจ

“ข้ายังคงต้องปรึกษาเรื่องนี้กับพวกเขา”

เขาเพิกเฉยต่อข้อสงสัยของทุกคนและไล่ตามพวกเขาทั้งหมด จากนั้นเขาก็พาหลินเทียน, เหยาจือ, หลินเซียวและคนอื่น ๆ กลับเข้าไปในห้องเล็ก ๆ

“ท่านลุง ต้องการอะไร”

“ตอนนี้เหลือแค่เราแล้ว ข้าจะพูดให้สั้น”

อับราปิดประตูและพูดอย่างเงียบ ๆ

“ไม่มีปัญหาในการให้หลินเทียนและเหยาจื่อเข้าร่วม แต่ข้ามีคําขอ

“ขออะไร”

“หลินเซียว โปรดเข้าร่วมกับเรา!”

“เดี๋ยว อะไรนะ?”