Picked up a Demon King to be a Maid - ตอนที่ 334

ตอนที่ 334 – ขึ้นอยู่กับอะไร

“ขอโทษนะซีซาร์ ข้าไม่สามารถเข้าร่วมทีมของเจ้าได้”

หลินเซียวเงียบไปครู่หนึ่งและตอบกลับ ก่อนที่ซีซาร์จะถามเขา ทุกคนในห้องก็เริ่มพูดจาถากถาง

“อืม ถ้าไม่อยากเข้าร่วมก็อย่าเข้าร่วม ช่วยไม่ได้หรอกว่าเป็นคนขี้ขลาดที่กลัวตาย”

“ใช่ ไม่ใช่ว่าไม่มีใครบังคับให้เขาเข้าร่วม มันเป็นแค่เด็กเหลือขอ แม้ว่าเขาจะไป เขาก็จะขวางทาง”

“อับรา ซีซาร์ พวกท่านไม่จําเป็นต้องเสียเวลาอีกต่อไป รออีกวันถ้าเราหาใครไม่ได้ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ แม้ว่าจะมีคนน้อยกว่าสองคนก็ตาม”

“ถูกต้อง! แค่เราก็เพียงพอที่จะกําจัดปีศาจร้ายเหล่านั้นได้!”

ฝูงชนเริ่มสร้างความโกลาหล อับรานิ่งเงียบและไม่พูดอะไร แต่มันไม่กับซีซาร์ เขาต้องการเรียกหลินเซียว แต่เขาไม่สามารถหาอะไรจะพูดได้ ดังนั้นเขาจึงอดทนด้วยใบหน้าแดงก่ํา

“เชนไตหยิน ท่านเป็นผู้ตรวจสอบด้วยใช่ไหม” ซีซาร์ไม่ถอยกลับและหันไปขอความช่วยเหลือจากคนอื่น

“เอ่อ ใช่…” เชนไตหยินพยักหน้าเบาๆ

“ท่านต้องการที่จะเข้าร่วมกับเรา? ท่านแข็งแกร่งมากและทักษะการใช้ดาบของท่านดีกว่าข้า… ถ้าเรามีท่าน โอกาสในการชนะของเราจะเพิ่มขึ้นอย่างมาก!”

“อืม นั่น…”

เชนไตหยินยิ้มและมองไปที่ซีซาร์จากนั้นก็มองไปที่หลินเซียว เธอคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วถอยหลังหนึ่งก้าว และยืนอยู่ข้างหลังหลินเซียว ราวกับว่าเธอกําลังพยายามแสดงให้เห็นว่าเธอยืนอยู่ฝั่งไหน

“ขอโทษนะซีซาร์ คราวนี้ข้าอยู่ในทีมของหลินเซียว”

“เกี่ยวอะไรด้วย”

“เขาเป็นหัวหน้าทีมของข้า

ดังนั้นข้าต้องฟังเขา ฮิฮิ”

เชนไตหยินยิ้ม แม้ว่าเธอจะพูดอะไรบางอย่างที่ทําให้ซีซาร์โกรธเคือง แต่เสน่ห์ของเธอทําให้ใครๆตําหนิเธอได้ยาก

ให้ตายเถอะ ผู้หญิงคนนั้นไปอยู่ฝ่ายหลินเซียวเมื่อไหร่? เธอไม่ใช่คู่หมั้นของข้าเหรอ? แอบสร้า งทีมกับหลินเสฐียวเป็นเรื่องหนึ่ง แต่ทําไมเธอถึงฟังทุกอย่างที่เขาพูด?

ความคิดนั้นแวบเข้ามาในหัวของซีซาร์ แต่เขาไม่มีเวลาบ่น เนื่องจากเชนไตหยินกําลังฟังหลินเซียว ทั้งหมดที่เขาต้องทําคือชักชวนหลินเซียว

“หลินเซียว ทําไม? ทําไมเจ้าถึงปฏิเสธ? เจ้ากลัวเหรอ ไม่ ข้าไม่เชื่อว่าเจ้าเป็นคนแบบนั้น! เราเคยยืนด้วยกันและเจ้าไม่เคยทําให้ข้าผิดหวัง!”

“เอ่อ ซีซาร์ สิ่งที่เจ้าเพิ่งพูด… ฟังดูเป็นเกย์นะ” หลินเซียวเกาหัวของเขาและเผยให้เห็นการแสดงออกที่ไม่ค่อยมีใครเห็น

สําหรับหลินเซียว ไม่สําคัญว่าคนอื่นจะใส่ร้ายเขาอย่างไร พวกเขาทั้งหมดเป็นคนแปลกหน้าที่เขาอาจจะไม่ได้พบอีกเลย แต่เขารับความคาดหวังและคําขอของซีซาร์ไม่ได้

เขาไม่รู้ว่าทําไมผู้ชายที่หล่อเหลาคนนี้ถึงเชื่อใจในตัวเขามาก และมันก็ยากที่จะปฏิเสธการจ้องมองที่จริงจังของเขา มันรู้สึกเหมือนกับว่าถ้าเขาปฏิเสธ เขาจะร้องไห้ให้เขาทันที

หลินเซียวมีผิวที่หนาและไม่เคยสนใจว่าคนอื่นจะพูดอะไรเกี่ยวกับเขา เขาแค่ไม่ชอบให้คนอื่นขอร้องเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งด้วยสายตาที่จริงจังเต็มไปด้วยความคาดหวังเช่น ซีซาร์ เขาทนไม่ได้ที่จะทําให้พวกเขาผิดหวัง

ซีซาร์ปฏิบัติต่อเขาในฐานะสหายร่วมรบเหมือนเป็นพี่ชาย นอกจากนี้เขายังชื่นชมซีซาร์ ในฐานะบุคคลและปฏิบัติต่อเขาในฐานะเพื่อนที่ดี แม้ว่าเขามักจะทําให้เพื่อนของเขากลายเป็นแพะรับบาป… อย่างไรก็ตาม หลินเซียวก็เต็มใจที่จะทํางานบางอย่างถ้าเขาสามารถช่วยซีซาร์ได้

แต่ช่วยไม่ได้ เขารับไม่ได้ในครั้งนี้

สําหรับคนอื่นๆ นี่อาจเป็นแค่เรื่องของสัตว์อสูรธรรมดาที่ขวางทาง แต่หลินเซียวรู้ว่ามันไม่ง่ายอย่างนี้แน่นอน

ผู้ตรวจสอบกําลังรวบรวมและมุ่งหน้าไปยังอาณาจักรก็อตแธม และสัตว์อสูรขวางทางในช่วงเวลาที่สําคัญเช่นนี้ ไม่ใช่เรื่องบังเอิญอย่างแน่นอน!

ไม่ได้บอกว่าสิ่งนี้เกี่ยวข้องกับสมาคมวีนัสหรือไม่ แต่เนื่องจากปีศาจระดับสูงปรากฏตัว พวกเขาอาจเป็นคนที่เอเลน่ารู้และเขาอาจจะค้นพบเพิ่มเติมเกี่ยวกับการกบฏผ่านพวกเขา ดังนั้นหลินเซียวจึงต้องสอบสวนอย่างรอบคอบ!

เขายืนยันเรื่องนี้กับเอเลน่าผ่านสายตาของพวกเขาแล้ว เธอก็มีความคิดแบบเดียวกับเขา

เนื่องจากพวกเขาต้องการการตรวจสอบ นั่นหมายความว่าพวกเขาต้องการเวลาเหลือเฟือ ถ้าเขาเข้าร่วมกับพวกเขา แม้ว่าพวกเขาจะสามารถขับไล่พวกเขาออกไปได้ พวกเขาก็จะไม่มีวันค้นพบความจริง

ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถเข้าร่วมซีซาร์ได้และต้องกระทําคนเดียว ไม่เพียงแค่นั้น เขายังต้องคิดหาวิธีที่จะชะลอพวกมัน ไม่เช่นนั้นพวกมันอาจเตือนพวกปีศาจและทําลายทุกสิ่ง

แต่เขาจะเลื่อนพวกเขาออกไปได้อย่างไร?

ไม่ต้องพูดถึงสองสามวัน เขาตระหนักว่าเขาต้องให้คําตอบที่น่าพอใจกับซีซาร์ในตอนนี้

ขณะที่ หลินเซียวเงียบไปและบรรยากาศในห้องก็เริ่มแข็งที่อขึ้นเรื่อยๆ จู่ๆเสียงที่ขี้อายก็ทําลายความเงียบลง

“อืม ข้าได้ยินการโต้เถียงจากข้างนอกก่อนหน้านี้ มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า”

“หืม?”

หลินเซียวมองย้อนกลับไป และเห็นว่าเป็นเหยาจื่อที่ดึงน้องชายที่โง่เขลาของเธอไปด้วย

ดวงตาของหลินเซียวเป็นประกายเมื่อเขาเห็นพวกเขาและในที่สุดก็คิดหาวิธี!

ปัญหาของซีซาร์คือการที่เขาขาดคนสองคน เนื่องจากหลินเซียวไม่ต้องการเข้าร่วม จากนั้นเขาก็ต้องหาตัวสํารองสองคน!

“เหอเหอ เหยาจื่อ เสี่ยวเทียน เจ้าสองคนมาถูกเวลา มานี่”

“เอ๊ะ? เรา?”

เหยาจื่อหยุดและไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร แต่ก็ยังลากน้องชายของเธอไปอย่างเชื่อฟัง

เมื่อเสี่ยวเทียนเห็นรอยยิ้มของเขา เขาก็ตัวสั่นโดยไม่รู้ตัวและถามอย่างเงียบๆ

“พี่เซียว คราวนี้คิดชั่วร้ายอะไรอีก?”

“ ซิ เจ้าไม่รู้วิธีพูดคําที่ถูกต้องจริงๆ แต่นี่เพื่อประโยชน์ของเจ้าเอง”

“เพื่อประโยชน์ของเรา?”

“ใช่แล้ว เจ้าไม่ต้องการที่จะเป็นฮีโร่อยู่เสมอเหรอ ตอนนี้โอกาสนั้นมาถึงแล้ว!”

“จริงๆ?”

ดวงตาของเสี่ยวเทียนเป็นประกายเมื่อเขาได้ยินเช่นนั้นในขณะที่เขาพยักหน้าซ้ําๆ และยืนถัดจากพี่สาวของเขาพร้อมที่จะฟังโอกาสนั้น

“แค่กๆ ให้ข้าแนะนําพวกเจ้า” หลินเซียวเคลียร์คอของเขาและชี้ไปที่เหยาจื่อและหลินเทียน “นี่คือเหยาจื่อ และหลินเทียน น้องชายของเธอ พวกเขายังเป็นผู้ตรวจสอบและพวกเขายินดีที่จะเข้าร่วมกับพวกท่าน”

“เหยาจื่อและหลินเทียน?”

อับราไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เขามองไปรอบๆ คนอื่นๆในห้องและดูตกใจเช่นเดียวกัน

เช่นเดียวกับหลินเซียว ทั้งสองคนนี้อายุใกล้เคียงกับหลินเซียว แต่พวกเขาดูยังไม่บรรลุนิติภาวะและดูปกติมากเมื่อเทียบกับวุฒิภาวะของซีซาร์หรือความเกียจคร้านของหลินเซียว

“เอ่อ อับรา ข้าคิดว่าเราต้องการข้อกําหนดขั้นต่ําบางอย่าง”

“ถูกต้อง เราต้องการการทดสอบหรือบางอย่าง เราไม่สามารถรับทุกคนที่มาได้เลย”

ก่อนที่อับราจะพูดอะไร คนอื่นๆก็เริ่มสร้างความโกลาหล

ตอนแรกเป็นคนขี้ขลาด และตอนนี้กลายเป็นเด็กเหลือขอที่ไม่มีประสบการณ์ แม้ว่าพวกเขาจะขาดแคลนคน พวกเขาก็รับใครไว้ไม่ได้!

“เฮ้ ข้าเข้าใจ พวกทท่านกําลังดูถูกพวกเขาเพราะอายุของพวกเขา แต่สองคนนี้เป็นแชมป์ของการแข่งขันวิทยาลัยในปีนี้!”

“แชมป์?”

อับรากระพริบตาและรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

พวกเขาไม่ธรรมดาแน่นอนหากพวกเขาสามารถชนะการแข่งขันวิทยาลัยได้ แม้ว่าจะเป็นเพียงโชคที่พวกเขายังต้องมีทักษะอยู่บ้าง

แต่ มันยังไม่เพียงพอ

“แล้วไง? นั่นเป็นการแข่งขันสําหรับเด็ก มันแตกต่างจากการต่อสู้จริง!”

“ถูกต้อง มีเพียงคนอย่างซีซาร์เท่านั้นที่กล้าจัดการกับสัตว์อสูร ถ้าเราพาเจ้าไป เจ้าอาจจะแค่รดกางเกง!”

น่าเสียดายที่คําพูดของหลินเซียวไม่เพียงพอ นอกจากอับรา และซีซาร์ที่กําลังพิจารณาว่าจะนําพวกเขามาหรือไม่ ทุกคนแสดงความรังเกียจอย่างแรงสําหรับพวกเขาและไม่ต้องการรับน้องสองคน

“แค่กๆ… ข้าเข้าใจความรู้สึกของพวกท่าน” หลินเซียวไอและโบกมือเพื่อให้ทุกคนสงบลง “ภารกิจระดับ S ครั้งนี้เกี่ยวข้องกับความปลอดภัยของทุกคนที่นี่ ดังนั้นข้าจึงสามารถเข้าใจความกังวลของพวกท่านทั้งหมด แต่… ข้ารับประกันได้ว่าสองคนนี้จะทําให้ท่านได้รับชัยชนะอย่างแน่นอน!”

“ทีม ไอ้สารเลว เจ้ามีอะไรรับประกัน” ชายคนหนึ่งที่มุมห้องตะโกนออกมาอย่างดุดัน

ไม่น่าแปลกใจเลยที่เขาโกรธ ทุกคนกําลังคุยกันเรื่องแผนอยู่ ทันใดนั้นก็มีเด็กเหลือขอที่ไม่รู้จักที่ของเขาออกมาจากที่ไหนเลย อย่างแรกมันขี้ขลาดและไม่เข้าร่วม จากนั้นเขาก็ลากเด็กเหลือขอสองคนที่ดูอ่อนแอกว่าเขาและอวดอ้างอย่างไร้ยางอายว่าสองคนนั้นสามารถช่วยให้พวกเขาชนะ

เขาไม่ได้ดูถูกพวกเขามากเกินไปเหรอ? เขาคิดว่าปีศาจเหล่านั้นทํามาจากกระดาษและพวกเขาจะชนะเพียงเพราะเขาพูดอย่างนั้นเหรอ?

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าหลินเสี่ยวเป็นเพื่อนของซีซาร์ พวกเขาคงจะไล่เขาออกไปนานแล้ว

“ฮ่าฮ่า อิงจากอะไร”

หลินเซียวสแกนสายตาของเขาไปทั่วห้อง ในที่สุดก็มองไปที่เหยาจื่อ เขายื่นนิ้วออกมาและชี้ไปที่เธอขณะประกาศ

“จาก…. ความจริงที่ว่าเธอมีสายเลือดของพ่อมด!”

ห้องเงียบลงทันทีและมีเพียงคําพูดเหล่านั้นที่ก้องอยู่ข้างหูของพวกเขา

สายเลือดของพ่อมด… คําที่คุ้นเคยแต่ไม่คุ้นเคย

คุ้นเคยเพราะทุกคนเคยได้ยินตํานานไม่คุ้นเคย เพราะไม่มีใครเคยเห็นในชีวิตจริงพวกเขาแค่คิดว่ามันเป็นเรื่องราว

และตอนนี้ ตํานานก็อยู่ตรงหน้าพวกเขาแล้ว… สาวขี้ขลาดคนนี้ เหยาจื่อมีสายเลือดของพ่อมดเหรอ?