(One Useless Rebirth) เกิดใหม่อีกครั้งอย่างไร้ [Yaoi] - ตอนที่ 38
“เสี่ยวเหอ…” หลี่รู่ไม่รู้ว่าจะตอบรับท่าทีแข็งกร้าวของเขาอย่างไร
“คุณหลี่ครับ” เหอไป่ขัดเธอและลดเสียงต่ำลง
“ผมไม่อยากถามว่าทำไม คุณไม่บอกผมเป็นการส่วนตัวว่ามีลูกค้ามาหาผมที่นั่น คุณต้องเชื่อฟังเจ้านายของผม ผมเข้าใจ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าผมจะละทิ้งหลักการของตนเองด้วยความสงสาร ทาง Saint Elephant ไม่สนใจความต้องการของลูกค้า และสนใจเฉพาะการพัฒนาของตัวเองเท่านั้น สตูดิโอแบบนี้ไม่สามารถอยู่รอดได้นานหรอกฮะ คุณต้องการที่จะสูญเสียอาชีพของตนเองในสถานที่ ที่สิ้นหวังแบบนี้เหรอฮะ”
หลี่รู่ตกอยู่ในความเงียบ เธอนึกถึงการถูกสั่งให้พักงานเมื่อไม่นานมานี้ ความทุ่มเทในการทำงานให้กับ Saint Elephant อย่างแข็งขัน ทำให้เธอรู้สึกเสียใจ
“ฉันเข้าใจแล้ว” เธอหายใจเล็กน้อย ก่อนจะฝืนยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง “ฉันยังคงเป็นหนี้คำขอโทษแก่เธออยู่ดี นี่เป็นความผิดของฉันด้วย ฉันจะถ่ายทอดความคิดของคุณให้กับ Saint Elephant ขอบคุณนะ เสี่ยวเหอ”
จานั้นเธอก็วางสาย เมื่อดูอินเทอร์เฟซการโทรแบบออฟไลน์ เหอไป่ก็ผ่อนคลายไหล่และถอนหายใจ ก่อนจะได้รับข้อความใหม่
หลี่รู่ : หมายเลขติดต่อของผู้อาวุโสคือ 13XXX หลังจากเคลียร์เรื่องนี้เสร็จแล้ว ฉันจะลาออกจาก Saint Elephant และลองหางานในบริษัทอื่น ขอโทษและขอบคุณ แล้วเจอกัน
เหอไป่ตกใจแล้วพิมพ์ตอบด้วยรอยยิ้ม
เหอไป่ : เจอกันครับ หวังว่าจะได้พบกันในครั้งต่อไป
“คุณเต๋อครับ คุณตัดสินใจที่จะออกเดินทางล่วงหน้าจริง ๆ หรือ” ผู้ช่วยหวังลังเลเล็กน้อย
“เจ้านายเริ่มสอบสวนผู้ช่วยอันแล้วครับ และเขาต้องการพบคุณ ผมไม่คิดว่าการออกไปตอนนี้จะเป็นความคิดที่ดี”
“ไม่ล่ะ มันดีที่สุดแล้ว” เต๋อชูเหอเหลือบมองไปที่ประเด็นร้อนและปิดคอมพิวเตอร์ พูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า
“โอ้ เขาต้องการพบฉันตอนนี้ ฉันก็ต้องไปหาเขางั้นเหรอ? เมื่อเขาไม่ต้องการเห็นฉัน ฉันต้องถูกเฝ้าจับตามองอย่างนั้นเหรอ? ฉันเป็นอะไร? หมาเหรอ? การฝึกซ้อมแน่นมาก ผู้ฝึกได้เร่งให้ฉันกลับไปแล้ว ฉันต้องรีบกลับไปเดี๋ยวนี้แล้วล่ะ”
หลังจากได้ยินสิ่งที่เขาพูด ผู้ช่วยหวังก็ไม่กล้าพูดต่อ เขาจึงเก็บสัมภาระอย่างเงียบ ๆ
“คุณ…” เต๋อชูเหอกล่าวอย่างกะทันหัน
ผู้ช่วยหวังหันมาหาเขาทันที พร้อมรับคำสั่งใด “สั่งมาได้เลยครับ”
เต๋อชูเหอมองไปที่ใบหน้าโง่เขลา และภาพที่ลูกหมาตัวน้อยของเขานั่งอยู่ข้างสระว่ายน้ำพร้อมกับโทรศัพท์ในมือของเขาก็ฉายในความคิดของเขา เขามองลงไปและส่ายหน้า “ไม่มีอะไรแค่เก็บข้าวของ ฉันจะออกไปข้างนอกสักพัก”
“เที่ยวบินคืนนี้…”
“ไม่ต้องกังวล ฉันจะจัดการเอง” เต๋อชูเหอขัดจังหวะเขาและหยิบกระเป๋าของตนเอง “คุณไปที่สนามบินก่อนเลย และอย่าลืมปลอบใจผู้ช่วยอันด้วยล่ะ ถ้าคุณว่าง”
ผู้ช่วงหวังตัวแข็งทื่อและตอบพร้อมกับก้มศีรษะลง
ผู้หญิงบอบบางเป็นเป้าหมายที่ดีที่สุดในการเลือก “กับดักน้ำผึ้ง” เป็นกับดักที่ดี แต่ถ้าคุณสามารถจัดการกับดักนี้ได้ กับดักนั่นจะสมบูรณ์แบบสำหรับคุณ
พระอาทิตย์ยังไม่ตกดิน ความร้อนในฤดูร้อนยังคงพัดปกคลุมมหาวิทยาลัย Q ทำให้ผู้คนรู้สึกไม่สบายใจ
สุดทางถนน มีร่างที่คุ้นเคย เต๋อชูเหอที่นั่งอยู่บนมานั่งใต้ต้นไม้เงยหน้าขึ้นมองไปที่เหอไป่ เขาเดินผ่านเต๋อชูเหอ โดยหมกมุ่นอยู่กับกล้องของเขา เต๋อชูเหอลุกขึ้นยืนด้วยรอยยิ้มและเดินเข้าไปหาเขา เขายื่นไอศกรีมที่เหลือไปที่หน้าของเหอไป่ พลางถามว่า
“ถ้าคุณทำตัวดี ฉันจะซื้อไอศกรีมให้คุณ”
เหอไป่ตกใจ จ้องมองไปที่ไอศกรีมรสสตรอเบอร์รี่สีชมพูดพร้อมกับคำเยาะเย้ยจาง ๆ ที่ริมฝีปากของเขา เขาคว้าไอศกรีมและถูกห่อของมันกับใบหน้าของเต๋อชูเหอ เขากัดฟันแน่น “พฤติกรรมแบบเด็ก ๆของคุณจะซื้อหมัดให้คุณไม่ช้าก็เร็ว!”
“ก็เอาสิ” เต๋อชูเหอปล่อยให้เขาทำให้ใบหน้าตนเองเปียกและโยนไหล่ของเขากลับไป “ฉันมีร่างกายที่สมบูรณ์ แค่นี้ไม่เจ็บหรอก มาต่อยฉันเลย”
“เอาอีกแล้ว” เหอไป่เห็นหน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อและสังเกตเห็นสภาพอากาศที่ร้อนจัดเขาถอนมือและขมวดคิ้ว เขาหยิบทิชชูเปียกออกมาจากกระเป๋ากล้องและโยนมันให้กับเต๋อชูเหอ พร้อมกับโบกมือ
“มาสิ ไปที่หอพักของฉัน อยู่ในห้องแอร์เหอะ ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ มาหาฉันใช่ไหม ทำไมฉันไม่สามารถโทรหาคุณได้เลยล่ะ ฉันไม่รู้ว่าโทรศัพท์ของคุณมีปัญหาหรือของฉัน ฉันไม่สามารถติดต่อคุณได้เลย”
เต๋อชูเหอยิ้มอย่างพอใจ
“อะไร คิดถึงฉันเหรอ? ฉันปิดโทรศัพท์น่ะ ไม่อยากให้คนที่น่ารำคาญมากวน”
“ฉันอยากจะคิดถึงแพนเค้กที่ขายตรงประตูทางทิศใต้มากกว่าคิดถึงคุณ” เหอไป่พูดและเดินนำหน้าไปคนเดียว แล้วพูดต่อว่า “การฝึกในจังหวัดชายแดนเป็นไงบ้าง? อย่าส่งผลไม้มาให้ฉันอีกนะ ฉันกินไม่หมด และที่คุณบอกในข้อความว่างานถ่ายภาพของฉันถูกโกงโดย Saint Elephant พวกเขาทำให้มันยุ่งเหยิง คุณควรโทรหาพี่ชายคนนั้นดีกว่า และอย่าปล่อยให้เขาเข้าใจผิดคุณได้ล่ะ ฉันจะแก้ไขเอง ก่อนหน้านี้ฉันประมาท…ทำไมคุณถึงยืนอยู่ตรงนี้ล่ะ? ไปกันเถอะ”
เขาหันกลับมาและพบว่าเต๋อชูเจ๋อไม่ได้เดินตามเขามา คิ้วของเขาก็ขมวดด้วยความสงสัย
“ทำอะไรอยู่ตรงนี้? จะให้ฉันแบกคุณไปพร้อมกับเกี๊ยวด้วยเลยไหม?”
เต๋อชูเหอก้มศีรษะลงและยิ้มโบกมือให้เขา
“คราวหน้าล่ะกัน ฉันต้องรีบไปแล้วล่ะ ไม่ต้องห่วงเรื่องคุณเจี๋ยฉันจะช่วยคุณแก้ไขเอง ลูกหมาน้อยของฉัน บนอินเทอร์เน็ตพวกเขาต่างบอกว่าฉันอายุ 23 แล้ว แต่ว่าไม่ใช่สักหน่อย ฉันจะอายุ 23 ในเดือนกันยานี้ต่างหากล่ะ”
เหอไป่ “งั้นเหรอ?”
“เมื่อถึงวันเกิด ฉันจะทำให้คุณเต็มใจเรียกฉันว่าพี่ชาย” เต๋อชูเหอประกาศด้วยรอยยิ้มกว้างและโบกมือให้เขาก้าวออกไป
“อะไรนะ? กลับมาก่อน! อย่าเพิ่งไป!” เหอไป่รู้สึกงุนงงและพยายามไล่ตามเขา
“ไอ้คนเนรคุณ ต้องทำให้ฉันโกรธทุกวันเลยใช่ไหม?”
ในที่สุดเขาก็ล้มเหลวในการตามจับเต๋อชูเหอ เหอไป่กลับไปที่อาคารหอพักด้วยเหงื่อท่วมตัว แต่ถูกผู้ดูแลอาคารหยุดไว้
“มีพัสดุน่ะ หนุ่มหล่อใส่หมวกเขาฝากไว้ ฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไร เขาไม่สวมเครื่องแบบหรือเป็นคนขับรถส่งของหรอกนะ”
กล่องขนาดใหญ่ถูกกดลงบนหน้าอกของเขา เหอไป่ก้มศีรษะลงและตรวจดูและนึกถึงชุดของเต๋อชูเหอในวันนี้ทันที เขายิ้มและขอบคุณผู้ดูแลและกลับไปที่ห้องพักของตนเอง
“มันหนักขนาดนี้ ข้างในคืออะไรนะ”
หลังจากเปิดเครื่องปรับอากาศแล้ว เขาก็เปิดกล่อง มีกล่องสองกล่อง กล่องขนาดใหญ่และกล่องขนาดเล็ก เขาวางกรรไกรลงและตรวจสอบกล่องเล็กก่อน พอเปิดดูก็ตกใจ
มีโทรศัพท์สองเครื่องอยู่ในนั้น เครื่องหนึ่งเป็นแบบเดียวกับเครื่องเก่าของเขา และอีกเครื่องเป็นโทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุดของ Apxle ซึ่งมีราคาแพงมากและกำลังเป็นที่นิยมในปัจจุบัน
“เจ้านั่น…” เขาหยิบเครื่องเก่าขึ้นมาและเปิดเครื่องอย่างคุ้นเคย จากนั้นเขาก็พูดไม่ออก แต่แววตาเต็มไปด้วยความอบอุ่น “ฉันก็บอกเขาแล้วว่าไม่เป็นไร ทำไมเขายังจะซีเรียสเรื่องนี้อยู่อีก…”
โทรศัพท์เครื่องเก่าต้องใช้เวลาพอสมควรเขาจึงวางมันลง และเปิดกล่องใหญ่อีกกล่อง
ข้างในเป็นกล้องรุ่นใหม่ล่าสุดเข้าสู่สายตาของเขาซึ่งเป็นประเภทเดียวกับที่อาจารย์ซวีให้ยืม แต่กล้องนี้เป็นรุ่นใหม่ล่าสุด
มือที่จับกล่องแข็งทื่อ เขาไม่รู้ว่าจะตอบสนองอย่างไร
“เขากำลังทำอะไร…”
ติ่งต่อง. โทรศัพท์เครื่องเก่าสั่นทันใด ก็มีข้อความใหม่เข้ามา
เขาตะลึงและวางฝากล่องลงแล้วหยิบโทรศัพท์เครื่องใหม่
เขาพบว่าผู้ให้บริการเป็นบริษัท โทรคมนาคมบางแห่ง และข้าง ๆ นั้นเป็นข้อความที่ยังไม่ได้เปิดอ่าน
เขาทำการเปิดอ่านข้อความ
พี่เต๋อ : นี่เป็นเบอร์ส่วนตัวใหม่ของฉัน หมายเลขเดิมเป็นเบอร์ที่ใช้สำหรับทำงานของฉัน ฉันให้ผู้ช่วยไปแล้ว คุณโทรหาฉันที่เบอร์นี้นะ ปล.ขอโทษด้วยเรื่องที่ทำให้คุณเสียข้อความของพ่อกับแม่ไป เพื่อเป็นการชดเชย ฉันตัดสินใจหาโทรศัพท์เครื่องรุ่นเดียวกับคุณ เพื่อจะได้สร้างความทรงจำอันแสนหวานของพ่อแม่ของคุณ
พี่เต๋อ : อย่างอนนะ นี่คือสิ่งที่พี่ใหญ่ควรทำ
เหอไป่พุดไม่ออก ความรู้สึกที่หลากหลายเกี่ยวกับของขวัญราคาแพงเหล่านี้ หายไปทันที
‘ความทรงจำอันแสนหวาน? อย่างงอน? พี่ใหญ่?’
พี่เต๋อ : น้องชาย? เซอไพรส์มากเลยเหรอ?
เหอไป่ : โอ๊ะ! คุณไม่มีทางเป็นพี่ใหญ่ของฉันได้หรอก! และความทรงจำของพ่อแม่ของฉันเกี่ยวกับความรักโรแมนติกตรงไหน ความทรงจำของเราจะเหมือนกับของพวกเขาได้งั้นเหรอ แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
พี่เต๋อ : ฉันไม่เห็นว่าจะแตกต่างกันตรงไหนเลย
เขากล้าแย้งฉันได้ยังไง!
เหอไป่ : ฉันไม่เห็นว่าจะเหมือนกันตรงไหน!
พี่เต๋อ : เหมือนทุกอย่างนั่นแหละ
ใบหน้าของเหอไป่บิดเบี้ยวด้วยความโกรธ เครื่องปรับอากาศเปิดอยู่ แต่จมูกของเขามีเหงื่อออก เหอไป่อดไม่ได้ที่จะสบถออกมา
“ทำลายความทรงจำนั้นให้หมดเลย! เจ้าโง่! เป็นเรื่องโชคร้ายที่สุดสำหรับฉันที่ได้รู้จักคุณ!”