(One Useless Rebirth) เกิดใหม่อีกครั้งอย่างไร้ [Yaoi] - ตอนที่ 35
เกิดเสียงดังขึ้น
เต๋อชูเหอกระโดลงไปในสระน้ำ ขณะที่น้ำกระเซ็นโดนเท้าของเหอไป่
“…เขาทำอะไรน่ะ?” หนิวจุนเจี๋ยตกใจกับการเคลื่อนไหวอย่างกะทันหันของเต๋อชูเหอ เขามองลงไปที่พื้นผิวของสระว่ายน้ำด้วยความงุนงง
เหอไป่ส่ายหน้าและได้สติกลับคืนมา ดูเหมือนว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับเขา และทำให้ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยว จากนั้นเขาก็กระโดดลงไปในน้ำ
ทำให้น้ำกระเซ็นโดนใบหน้าของหนิวจุนเจี๋ยจนเปียก
หนิวจุนเจี๋ย : “…”
พ่อครัวตัวอ้วนวิ่งมาพร้อมกับส้อมบาร์บีคิวดึงหนิวจุนเจี๋ยไปข้างหลังด้วยใบหน้าเคร่งเครียด “ไม่ต้องกังวลไปครับ คุณชาย รปภ.กำลังจะมา ผู้บุกรุกคนนั้นดูเหมือนจะเป็นบ้า ฉัน…ฉันเคยเรียนว่ายน้ำท่าสุนัขมา ผมจะลงไปช่วยคุณเหอ…”
“สบาย ๆ เถอะลุงหู ฉันรู้ว่าคนที่ปีนกำแพงเข้ามาไม่ใช่ผู้บุกรุก”
หนิวจุนเจี๋ยตบไหล่ของพ่อครัว และเช็ดน้ำบนใบหน้าของเขา หลังจากได้สติเป็นครั้งที่สอง เขาก็เดินไปที่สระว่ายน้ำและกระโดดลงไปในสระ เหอไป่เป็นเพื่อนสนิทกับเขา เขาจึงอยากลงไปช่วย
ลุงหู : “…”
พื้นผิวของสระว่ายน้ำค่อย ๆ สงบลง หลังจากคิดอยู่ในใจไม่นาน ลุงหูก็ถอดผ้ากันเปื้อน กัดฟันแล้วกระโดดลงไปในน้ำ เพราะเจ้านายของตนกระโดดลงไป เขาจึงไม่มีข้อแก้ตัวที่จะยืนดูอยู่เฉย ๆ ไม่เช่นนั้นเขาอาจจะตกงานได้
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมาถึง : “…”
น้ำในสระนั้นสดชื่นและใส เหอไป่พบว่าพบว่า เต๋อชูเหอกำลังลำบากอยู่ในน้ำ เขาพูดไม่ออก ว่ายน้ำเข้าไปหาเขา เมื่อเต๋อชูเหอสังเกตเห็นเขา เหอไป่ก็บอกใบ้ให้เขาอยู่กับที่และเหวี่ยงแขนของเขาไปรอบเอวของเต๋อชูเหอ เขาเตะและตีขาในน้ำ พยายามอย่างหนักที่จะขึ้นสู่ผิวน้ำ
หลังจากปรับสมดุลตัวเองได้แล้ว เต๋อชูเหอก็กระพริบตาและมองลงไปยังแขนที่จับเอวเขาเอาไว้ ทันใดนั้นเขาก็ขยับศีรษะเข้าไปใกล้เหอไป่และยิ้มให้เขา
เหอไป่เหลือบมองเขาด้วยใบหน้านิ่งเฉย
เต๋อชูเหอยิ้มเล็กน้อยและกอดเหอไป่ไว้รอบเอวของเขา กอดแนบสนิทไม่มีที่ว่างให้น้ำได้แทรกซึมเข้าไปได้
เหอไป่หยุดว่ายน้ำชั่วขณะ พยายามว่ายขึ้นมาเหนือน้ำ จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นเหนือน้ำ
ทันใดนั้นมีน้ำกระเซ็นและมีบางอย่างตกลงไปในน้ำ เหอไป่ตกใจและคว้าเต๋อชูเหอไว้ได้ทัน
นัยน์ตาของหนิวจุนเจี๋ยเป็นประกาย เมื่อเขาเห็นสองคนนั้น เขากวักมือเรียก เพื่อบอกตำแหน่งของโทรศัพท์จากนั้นชี้ไปที่พื้น ‘หาโทรศัพท์เจอไหม? ตกอยู่ที่พื้นตรงนี้’
เต๋อชูเหอมองไปหนึ่งครั้ง แล้วฝังศีรษะเข้าที่คอของเหอไป่
เหอไป่ผลักศีรษะของเขาออกไปด้วยความไม่พอใจและโบกมือให้หนิวจุนเจี๋ย ชี้ไปที่เต๋อชูเหอที่เกาะเขาอยู่จากนั้นก็ชี้ไปที่ผิวน้ำ : หยุดมองเดี๋ยวนี้เลย เจ้าโง่นี่ว่ายน้ำไม่ได้ พาเขาไปที่พื้นก่อน
หนิวจุนเจี๋ยหัวเราะออกมา แต่ก็สำลักน้ำ
ทันใดนั้นสิ่งที่ใหญ่กว่าอีกอย่างก็เหวี่ยงตัวไปมาในน้ำ พร้อมกับส่งเสียงขอความช่วยเหลือ
เหอไป่ : “….”
คนที่เกาะติดอยู่กับเขา ขยับตัว เหอไป่หันกลับมา พบว่าใบหน้าของเต๋อชูเหอเปลี่ยนเป็นสีแดงและคิ้วขมวดพร้อมกับมีฟองออกมาจากปากของเขา เขาตกใจมาก หลังจากคิดถึงเวลาที่เต๋อชูเหอจมอยู่ในน้ำก็รีบพาขึ้นจากน้ำ
เต๋อชูเหอรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของเหอไป่และค่อย ๆ ลืมตาขึ้น เต๋อชูเหอมองไปที่ใบหน้าซีด ๆ ลองเหอไป่ เขาใช้นิ้วจิ้มลักยิ้มของเขา ในขณะที่เอียงศีรษะเข้าใกล้ริมฝีปากของเหอไป่มากขึ้นเรื่อย ๆ
เหอไป่จ้องมองเขาพร้อมกับเอียงศีรษะไปข้างหลัง
แต่เต๋อชูเหอยังคงเข้าใกล้มากยิ่งขึ้น
เหอไปตบศีรษะเขาด้วยความโกรธ และรีบพาให้เขาขึ้นจากน้ำ ด้วยความช่วยเหลือจากหนิวจุนเจี๋ย หลังจากหายใจเข้านาน เขาตะโกนว่าให้เต๋อชูเหอ ไปพร้อมกับอาการหายใจหอบ “จะทำอะไร อย่าจะโดนดีรึไง”
หลังจากไอ ในที่สุดเต๋อชูเหอก็สามารถหายใจได้ตามปกติ เขาหันไปหาเหอไป่ด้วยแววตาไร้เดียงสา “ฉันแค่ทำให้เหมือนกับละครโรแมนติกในทีวีไง ถ้าเราขาดอากาศหายใจอีกคนก็ต้องจูบเพื่อแบ่งปันออกซิเจน ลูกหมาน้อยของฉัน คุณเกลียดฉันมากแค่ไหนกัน ถึงไม่ยอมแบ่งปันออกซิเจนให้ฉัน ตอนที่ฉันกำลังจะตาย”
เหอไป่ไม่รู้จะตอบกลับยังไง แต่เขายิ่งโกรธมากขึ้น ไม่รู้ว่าตำหนิอย่างไร เขาดึงเต๋อชูเหอขึ้นจากสระว่ายน้ำ และปล่ยอให้เขาเกาะขอบสระ พลางดุอย่างจริงจัง : “ฉันไม่รู้ว่าคุณต้องการอะไร… คุณรู้ว่าว่ายน้ำไม่เป็น แล้วจะกระโดดลงไปทำไม อยากตายรึไง ว่ายน้ำไม่เป็นก็ควรอยู่บนพื้นสิ จะฆ่าตัวตายรึไงหะ? หรือคิดว่าตัวเองมีชีวิตอยู่นานเกินไปแล้วงั้นเหรอ?”
เต๋อชูเหอเสยผมที่เปียกของเขาขึ้น แล้วเหยียดมือไปลูบไล้ใบหน้าของเหอไป่ “ขอโทษ อย่าโกรธฉันเลยนะ”
“ไม่ต้องมาแก้ตัวเลย มันทำให้ฉันรำคาญ ขอโทษงั้นเหรอ?” เหอไป่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขาขมวดคิ้วและจ้องไปที่เต๋อชูเหอ ด้วยความไม่เชื่อ “คุณคือเต๋อชูเหอจริงหรือเปล่า? จริง ๆ ใช่ไหม?”
เต๋อชูเหอคนนั้นจะขอโทษออกมาแบบนี้งั้นเหรอ? ไอ้เด็กไม่รู้จักโตคนนั่นน่าจะยืนกรานจนได้และทำให้ฉันรำคาญ น่าแปลกใจที่เขากลับบอกว่าขอโทษ
“ฉันเสียใจจริง ๆ ที่ทำให้คุณเป็นห่วง” เต๋อชูเหอบีบใบหน้าของเขาและยื่นมืออีกข้างเพื่อแสดงบางสิ่งที่เขาจับไว้แน่น “และ…ขอโทษเรื่องโทรศัพท์ของคุณ”
โทรศัพท์เครื่องเก่าวางอยู่บนมือของเขา ฉากนี้น่าจะถูกใจเหอไป่อยู่บ้าง
เหอไป่มองไปที่ฝ่ามือโดยไม่หยิบโทรศัพท์หรือพูดอะไร แต่ความโกรธของเขาค่อย ๆ จางหายไป
“มันเสียแล้วล่ะ” เมื่อเหอไป่ไม่รับโทรศัพท์จากเขา
เต๋อชูเหอจึงถอนมือออกและจับโทรศัพท์ให้แน่นอีกครั้ง “ขอโทษนะ ฉันจะซ่อมให้ ถ้าซ่อมไม่ได้อย่างน้อยก็กู้คืนข้อมูลในนั้น…ฉันรู้ว่ามันสำคัญสำหรับคุณ ขอโทษอีกครั้ง”
เหอไป่ไม่คุ้นเคยกับน้ำเสียงที่ซื่อตรงเช่นนี้
เมื่อมองไปที่เขา เหอไป่ก็เต็มไปด้วยความคิดมากมาย ในที่สุดเขาก็หันกลับมาพร้อมกับถอนหายใจยาวและคว้าโทรศัพท์จากมือของเต๋อชูเหอ เขานั่งบนขอบสระและสลัดหยดน้ำในมือพูดว่า “ไม่เป็นไรหรอก โทรศัพท์มันเก่าแล้ว ข้อมูลสามารถก็อบปี้ออกมาได้ อย่าโทษตัวเองอีกเลย มันเป็นความผิดของฉันเอง มาเถอะ คุณว่ายน้ำไม่เป็นนี่ ขึ้นไปดีกว่า”
เต๋อชูเหอสังเกตใบหน้าของเขาโดยไม่กระพริบ เขาวิเคราะห์อารมณ์ทั้งหมดที่อยู่ภายในอย่างรอบคอบ เขาลดสายตาลงและลุกจากสระว่ายน้ำ นั่งข้าง ๆ เหอไป่ “ไป่….ไป่”
เหอไป่หยิบเสื้อผ้าแห้งข้างสระมาเช็ดหน้าจอโทรศัพท์และตอบกลับอย่างไม่เป็นทางการ
เต๋อชูเหอเอียงศีรษะและมองไปที่เขา เขาอยากจะกอดเหอไป่…และเขาก็ทำ
“เฮ้!” เหอไป่เกือบตกลงไปในสระ
“ขอโทษนะ” เต๋อชูเหอลูบคางเขาไปพร้อมกับผมที่เปียกของเหอไป่ ด้วยความรู้สึกตื่นตระหนกอันแสนจะคลุมเครือ ความสัมพันธ์ในครอบครัวที่ไม่ปกติทำให้เขาไม่สามารถใกล้ชิดกับผู้อื่นเป็นเวลานาน เต๋อชูเหอเมื่อต้องเผชิญหน้ากับคนอื่นที่อยู่ตรงหน้า ซึ่งเขามั่นใจได้ว่าจะสวมหน้ากากของเขา เขามักจะทำตัวไม่เหมาะ ทำอะไรบางอย่างให้เขาโกรธ
เขาชอบให้ลูกหมาน้อยของเขาโกรธ แต่เขาไม่อยากเห็นเขารู้สึกเศร้า… ทำให้ตอนนี้เขารู้สึกแย่ – เขาตั้งใจจะเป็นรุ่นพี่ที่ดีและเป็นพี่ใหญ่ที่ดี ดูแลเขา แต่ท้ายที่สุดก็ทำให้มันยุ่งเหยิง คำพูดของเต๋อชูเหอเต็มไปด้วยความสำนึกผิดอย่างมาก จนเหอไป่ตกตะลึง เขาหยุดดึงแขนของเต๋อชูเหอขึ้น และตบไหล่เขาเพื่อปลอบใจเบา ๆ “ลืมไปซะ จริงอยู่ที่ฉันเสียใจกับโทรศัพท์ แต่ก่อนหน้านี้ฉันคัดลอกข้อมูลทั้งหมดไว้แล้ว ถ้าเรา “ยังเก็บของเก่าไว้ เราก็ไม่มีอะไรใหม่” ตอนนี้ฉันมีข้ออ้างที่จะซื้อโทรศัพท์ใหม่แล้ว มันเก่าเกินไป แม้ว่ามันจะไม่ได้ตกลงไปในน้ำ แต่มันก็อาจพังได้เร็ว ๆ นี้”
ในชีวิตที่แล้ว โทรศัพท์เครื่องนี้ ก็เสียในช่วงปิดเทอมฤดูร้อนปีที่สอง เหอไป่รู้สึกกังวลในตอนนั้น เขาออกจากงานพาร์ทไทม์ก่อนกำหนดและเอาไปซ่อม สุดท้ายมันถูกขโมยระหว่างทางไปร้ายโทรศัพท์และไม่เหลืออะไรให้เขาคิดถึง
ในช่วงสองสามวันแรกของการเกิดใหม่ เขามีชีวิตที่ยุ่งเหยิงเนื่องจากความตกใจของเขา แต่ทันทีที่เขาเห็นโทรศัพท์เครื่องนี้ เขารีบออกจากโรงเรียนและซื้อ usb drive เพื่อคัดลอกข้อความทั้งหมดในโทรศัพท์เก็บไว้
ตอนนี้โทรศัพท์เครื่องนี้เพียงแต่เสียเร็วกว่าเดิมไปประมาณหนึ่งเดือน ไม่เป็นไรหรอก