(One Useless Rebirth) เกิดใหม่อีกครั้งอย่างไร้ [Yaoi] - ตอนที่ 34
เขารีบโทรไปหาเต๋อชูเหอ แต่พบว่าโทรศัพท์ของเขาปิดไว้ ทันใดนั้นเสียงผู้หญิงก็ดังขึ้น ฟังดูน่ากลัง เขาถูกแขนของตัวเอง มองไปรอบ ๆ หอพักที่ว่างเปล่า เหอไป่รีบเก็บเสื้อผ้าสองชุดและโทรเรียกหนิวจุนเจี๋ย “เฮ้ พี่ชาย นายอยู่ที่เมือง B หรือเปล่า หอพักนของเรา…ถูกผีสิงล่ะ ฉันอยากให้นายพาฉันไปด้วย…”
หนิวจุนเจี๋ยกำลังสนุกกับการนั่งเรือยอทช์สุดหรู “ไป่ พูดอะไรของนาย? หา! มีผีที่ไหน?”
……………………………
ผู้ช่วยหวังนำโทรศัพท์มือถือมาให้เต๋อชูเหอ และพูดด้วยเสียงเบาว่า “บอสบอกว่าช่วงนี้ไม่ค่อยสะดวกสำหรับเขา คุณสามารถติดต่อเขาได้ถ้าจำเป็นจริง ๆ”
ผู้ช่วยอันก็เข้ามา “นายน้อยคะ ถึงเวลาขึ้นเครื่องแล้วค่ะ”
“อืม ขึ้นเครื่องกันก่อนเถอะ” เต๋อชูเหอปิดโทรศัพท์อีกครั้งหลังจากงานเวลาสามนาทีเท่านั้น เขาลุกขึ้นยืนอย่างอารมณ์ดี สวมแว่นกันแดดและพูดวา “วันนี้คุณต้องเหนื่อย พอกลับไปถึงเมือง B คุณสองคนจะได้หยุดพักกันแล้วล่ะ”
ทั้งสองสบตากัน ผู้ช่วยหวังตอบว่า “ไม่เลยครับ คุณมีเรื่องมากมายที่ต้องจัดการเมื่อไปถึง แล้วเราจะหยุดพักได้อย่างไร ถ้าพวกเราหยุดคุณจะเหนื่อยขึ้นนะครับ”
เต๋อชูเหอดูหมิ่นความตั้งใจของเขา แสร้งทำเป็นพูดเรื่องอื่นแล้วพยักหน้า “แล้วแต่คุณ ให้ผู้หญิงก่อน งั้นอันคุณหยุดพักก่อน วังทำงานต่ออีกหลายวันหน่อยนะ”
ผู้ช่วยหวังตอบว่ารู้สึกดีใจและปลื้มใจ จากนั้นพวกก็ขึ้นเครื่องบินไปด้วยกัน
…………………..
หนิวจุนเจี๋ยรีบกลับไปที่เมือง B เขาไปค้างคืนพร้อมกับไปรับเหอไปพร้อมกับผลไม้หนึ่งกล่อง จากโรงแรมเล็ก ๆ นอกมหาวิทยาลัย
“ฉันควรตรงไปที่บ้านของนายเลยหรือเปล่า? ฉันได้ยินมาว่านายมีอพาร์ทเม้นต์เล็ก ๆ เป็นของตัวเองด้วยนี่…” ในที่สุดเหอไป่ก็ผ่อนคลาย ความอับอายฉายผ่านเข้ามาในจิตใจของเขา
“ไม่เป็นไรหรอก พ่อกับแม่ของฉันยังอยู่บนเรือยอร์ช อย่ากังวลไปเลย” หนิวจุนเจี๋ยหมุนพวงมาลัยอย่างชำนาญและหัวเราะเยาะเหอไป่ “ไป่ นายไม่เชื่อเรื่องพระเจ้าไม่ใช่เหรอ? ทำไมนายถึงกลัวผีด้วยล่ะ? เขาว่ากันว่า ผีมักจะกลัวความเป็นชาย หอพักของเราเป็นหอพักชายนะ ที่นั่นมีความเป็นชายมากเกินพอ แม้แต่ผีก็ไม่กล้าเขาหรอก”
เมื่อจำได้วาเขาได้รับข้อความจากโทรศัพท์ของเต๋อชูเหอ ซึ่งเขาปิดมือถือไว้ เหอไป่ก็หน้าซีด เขาพูดว่า “ฉันไม่เคยเชื่อเรื่องผีมากก่อน แต่…””แต่ถึงกระนั้นการเกิดใหม่ก็เกิดขึ้นกับเขา เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเชื่อว่าไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้
“แต่อะไร?” ค่อนข้างหายากสำหรับหนิวจุนเจี๋ย ที่จะได้เห็นเหอไป่ไร้วิญญาณเช่นนี้ จิตวิญญาณแห่งความเป็นพี่น้อง บีบบังคับไม่ให้เขาหัวเราะตัวดิ้นตัวงอ เขาเลยเปลี่ยนหัวข้อสนทนา
“ช่างมันเถอะ นายรู้ไหมว่าเรือยอทช์ไม่เหมาะสำหรับเข้าพัก มันสนุกมาที่ได้ใช้เวลาหนึ่งหรือสองวัน ในขณะที่ฉันต้องอยู่ถึงครึ่งเดือน ถ้าป่วยมาล่ะก็ตายแน่ ๆ ในทางกลับกันพ่อแม่ของฉันดูมีความสุขมาก ดีนะที่นายโทรมา ฉันเลยมีข้ออ้างขอปลีกตัวออกมา”
เมื่อได้ยินคำพูดของเขา เหอไป่ก็เหลือบมองเขาอย่างอิจฉา ตลอดทั้งสองชีวิต เขาลงเรือยอทช์เพื่อถ่ายภาพธารน้ำแข็งเท่านั้น ตอนนั้นเขาเกือบจะหนาวตาย ไม่มีความหรูหราเช่น ความสนุกสนานบนเรือยอทช์
“อย่ามองฉันแบบนั้นสิน้องชาย คิดเรื่องกินกันดีกว่า ฉันเอาอาหารทะเลจากเรือยอทช์มากล่องหนึ่ง เราทำบาร์บีคิวกันนะเมื่อถึงบ้าน” หนิวจุนเจี๋ยพูดในขณะที่น้ำลายฟูมปาก “จะบอกอะไรให้ พ่อแม่ฉันหาคนมาทำอาหารได้ยอดเยี่ยมมาก เขาทำอาหารทะเลได้ดีทีเดียว…”
ในขณะที่หนิวจุนเจี๋ยพูดคุยกับเขา เหอไป่ก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงวันที่มีความสุขในสุดชีวิตสุดท้ายของเขา เมื่อเขามีอาหารรสเลิศทุกประเภทตามต้องการ เมื่อนึกถึงงานวันนี้ ตั้งแต่เช้าจรดค่ำที่เขาต้องทำงานแลกเงิน เขาก็ถอนหายใจยาว
ตอนนี้เหอไป่แทบไม่ได้คิดถึงเหตุผลของการเกิดใหม่ของเขา แต่วันนี้เขาอยากจะพูด : ไปลงนรกหรือไปเกิดใหม่ก็ต่างกัน!
“ฮัดเช้ย!”
เต๋อชูเหอบีบจมูกของเขาและมองไปที่ผู้ช่วยหวัง ที่เคยสลับการทำงานกับอัน ถามว่า “งานเสร็จหมดแล้วหรือยัง”
“ครับ” ผู้ช่วยหวังหยุดตรงหน้าเขา และตอบด้วยความเคารพ
เต๋อชูเหอพยักหน้า หลังจากเงียบไปชั่วครู่ หน้าตาที่อ่อนโยนของเขาก็หายไป รอยยิ้มชั่วร้ายก็ปรากฎขึ้นบนใบหน้าของเขา “คุณรู้ไหมว่า คำว่าทำงานให้กับฉันเท่านั้น หมายความว่ายังไง”
ผู้ช่วยหวังตัวสั่นด้วยความกลัว เต่อชูเหอจับได้ว่าเขาทำผิด เขากัดฟันและตอบว่า “ครับ จากนี้ไป ผมจะทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยของคุณเท่านั้น” เขาตระหนักดีว่า หากวันนี้เขาไม่ประกาศจุดยืนของตัวเองอย่างชัดเจน เต๋อชูเหอจะทำให้ชีวิตของเขาลำบากเป็นแน่ เพราะเขาได้เห็นแล้วว่าเจ้านายคนนี้แท้จริงแล้วเป็นยังไง
“คนฉลาดย่อมยอมตามสถานการณ์” เต๋อชูเหอยิ้มให้เขา “ดูเหมือนว่าคุณจะเก่งที่สุดในเรื่องนี้ไ
ผู้ช่วยหวังก้มหน้าไม่กล้ามองเข้าไปในดวงตาของเต๋อชูเหอ โดยตรงและยอมรับความคิดเห็นที่ประชดประชันของเขา
“ตั้งแต่ที่คุณตัดสินใจเป็นผู้ช่วยของฉันเท่านั้น คุณอาจติดต่อฉันด้วยวิธีอื่นก้ได้เช่นกัน” เต๋อชูเหอหยิบเหรียญออกมาจากกระเป๋าของเขาและพลิกไปพลิกมา “นอกจากนี้คุณไม่ควรแจ้งเจ้านายของคุณ พ่อของผมหรอกเหรอว่า คุณอันเป็นคนของตระกูลฉิน?”
ตระกูลฉินเหรอ?
ผู้ช่วยหวังเงยหน้าขึ้นอย่างกะทันหันและสูญเสียการควบคุมตนเอง
“เป็นไปไม่ได้เลยครับ! ผู้ช่วยอันได้รับคัดเลือกร่วมกับผม ดังนั้นจึงไม่น่าเป็นไปได้ที่เธอจะ…”
“เธอทำงานให้กับฉินหลี่”
เต๋อชูเหอ ยกมือขึ้นเพื่อขับใบหน้าของตนเอง นิ้วเรียวของเขาจิ้มไปที่ใบหน้าอยู่ตลอดเวลา แม้ว่าเขาจะดูสบาย ๆ แต่ดวงตาของเขาก็เป็นประกาย จนหวังไม่กล้ามองเข้าไปในดวงตาคู่นั้น
“ไม่ใช่แค่เธอ แฟนของเธอทำงานให้กับฉินหลี่ด้วย วังคุณถูกหลอกแล้ว”
ข่าวนี้เป็นเหมือนสายฟ้าฟาดลงที่ใบหน้าของเขา ผู้ช่วยทำตัวไม่ถูกและรู้สึกสับสน “เธอ…แฟนของเธอ? แล้วผม…”
“อุบายปกติของฉินหลี่น่ะ คือกับดักน้ำผึ้ง มักจะเอื้อประโยชน์แบบนี้แหละ ผู้ชายของเธอคงได้ประโยชน์อะไรสักอย่างล่ะนะ” เต๋อชูเหอมองออกไปนอกหน้าต่างที่ดวงอาทิตย์กำลังจะตกดิน เขาชี้ไปที่วิลล่าและทิวทัศน์ที่อยู่นอกหน้าต่าง และพูดเบา ๆ ว่า “เงินบันดาลได้ทุกอย่าง คนไร้ยางอายจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เงินมา”
ผู้ช่วยหวังมองออกไปนอกหน้าต่าง มือของเขากำแน่นโดยไม่รู้ตัวและพูดอย่างไม่เต็มใจว่า “คุณพูดถูก เงินเป็นสิ่งที่ใคร ๆ ก็ต้องการ…บอสเขาต้องการพบผมพรุ่งนี้เช้า คุณเต๋อน่ะครับ” เต๋อชูเหอหันกลับไปมองและยิ้มให้เขา “อืม พรุ่งนี้เช้า เป็นเวลาที่ดีทีเดียว”
หลังจากผู้ช่วยหวังจากไป เต๋อชูเหอรับประทานอาหารแบบเรียบง่าย จากนั้นเขาก็หยิบกระเป๋าเป้สะพายหลังและออกไปที่จากวิลล่า พร้อมกับเตรียมตัวสำหรับ “โอกาสพบปะ” กับลูกสุนัขตัวน้อยที่มหาวิทยาลัย Q
“ไม่น่า เอามาทำให้หมดเลย ฉันไม่อยากจะหิวตอนดึกหรอกนะ”
“เชื่อฉัน หอมจะตาย”
“พลิกด้วยสิ มันจะไหม้แล้วนะ”
เสียงดังที่เกิดจากการทำอาหารดังลอดเข้ามา
“นายทำมันเสียหมดแล้ว ถ้านายไม่หยุดเราจะไม่มีอะไรทานสำหรับมื้อเย็นนะ ปล่อยให้กุ๊กเขาทำเหอะ ฉันหิวมากแล้ว”
“โอเค…เราไปว่างน้ำกันดีไหม? นายใส่กางเกงว่ายน้ำของฉันก็ได้ ร้อนมากเลย ไปว่ายน้ำให้เย็นลงเหอะ ต้องสนุกแน่ ๆ”
“เอาสิ”
“ถอดเสื้อและกางเกงออกสิ ดูสิ..นายผอมกว่าฉันอีก กางเกงว่ายน้ำตัวนี้น่าจะใส่ได้ ฉันใส่แค่ครั้งเดียวเอง ไม่เป็นไรหรอก ที่นี่มีคนอยู่แค่ 2-3 คนเอง ฉัน นาย แล้วก็พ่อครั้ง ผู้ชายทั้งนั้น ไม่ต้องไปเปลี่ยนข้างในหรอก เปลี่ยนเสื้อผ้าที่นี่ได้เลย ถ้านายคิดมาก จะสวมกางเกงว่ายน้ำทับกางเกงในของนายก็ได้ แต่ไม่จะไม่สบายตัวเอานะไ
“หวังว่านายจะไม่ตามฉันไปตลอดหรอกนะ ถ้าฉันเห็นไอนั่นของนาย”
“นายก็เคยเห็นมาแล้วนี่ เราเป็นเพื่อนสนิทกันนะ อ๊ะ ไป๋ มียุงกัดที่หลัง นายไม่คันหรือไง ฮ่าฮ่า ฉันเข้าใจผิด มันคือหนอนน่ะ”
“อย่าจับนะ ฉันรู้สึกคัน”
คิ้วของเต๋อชูเหอกระตุกขึ้น เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วกดหมายเลขของเหอไป่
“ไป่ มีคนโทรมา”
“ไหนดูสิ…อะ ผี!!!”
“อะไรกันเนี่ย? อืม เขาชื่อ เต๋อชูเหอ”
ทันใดนั้น ความอดทนของเต๋อชูเหอก็หมดลง เขาวางโทรศัพท์ด้วยความโกรธ เดินถอยหลังไปสองก้าวก่อนจะกระโดดข้ามเชิงรั้ว แล้วตะโกนใส่เหอไป่ที่ไม่ได้สวมอะไรเลยนอกจากกางเกงว่ายน้ำ ยืนอยู่ใต้ต้นไม้ไม่ไกลนัก
“ลูกหมาน้อย พูดมาให้ชัด ๆ ว่าใครเป็นผี?”
บี๊บ –
เสียงเตือนของวิลลา เงียบลง ขณะที่ไฟลฉายที่มุมกำแพงส่องมาที่ร่างของเต๋อชูเหอ
เสียงดังของเขา ทำให้เหอไป่กลัวมาจนปล่อยมือจากโทรศัพท์มือถือหล่นกระแทกก้อนหินและตกลงไปในสระว่ายน้ำ
“อา!” หนิวจุนเจี๋ยก้มหน้ามองตรงไปที่สระว่ายน้ำ เขาค่อนข้างตื่นตระหนก “ไป๋ โทรศัพท์ที่พ่อแม่ของนายให้ หายไปแล้ว ข้อความที่บันทึกไว้ข้างในก็คง…”
เหอไป่ไม่รู้ว่าโทรศัพท์ของเขาหายไปจนกระทั่งหนิวจุนเจี๋ยเตือนเขา เขามองไปที่ฝ่ามือที่ว่างเปล่าและจิตใจของเขาก็ว่างเปล่า
“โทรศัพท์ของฉันไปไหนแล้ว”
เมื่อมองไปยังเหอไป่ ที่จ้องมองฝ่ามือของตนเอง เต๋อชูเหอก็ขมวดคิ้ว เขากระโดดลงจากรั้ว ถอดกระเป๋าเป้จากหลัง และหมวกออก เดินตรงที่สระว่ายน้ำก่อนจะพุ่งตัวลงไป