(One Useless Rebirth) เกิดใหม่อีกครั้งอย่างไร้ [Yaoi] - ตอนที่ 33
ในชีวิตที่แล้ว เหอไป่มาถึงจุดสูงสุดของการถ่ายภาพ โดยการถ่ายภาพทิวทัศน์และตอนนี้หลังจากการเกิดใหม่ ยังมีอีกวิธีหนึ่งที่รออยู่ข้างหน้า
ความตื่นเต้นเร้าใจภายในตัวเขาในขณะที่เขายังคงทำสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
เหอไป่เปิดดูเอกสาร จากนั้นเดินเล่นไปตามกำแพงลวดลายปราสาทและชิงช้าในสตูดิโอ สตูดิโอที่ถูกตกแต่งเป็นแฟนตาซี มีกระต่ายหลายตัวอยู่ที่มุมห้อง
สตูดิโอถูกตกแต่งให้เข้ากับได้ดีกับธีมชุดเจ้าหญิง คงหมดงบไปเยอะเป็นแน่ เขาเดา
เมื่อนึกภาพนางแบบที่สวมชุดยาวอ่อนช้อยยืนอยู่ในฉากนี้ เหอไป่ก็หยุดที่ประตูปราสาท เปิดเอกสารดูอีกครั้ง และตรวจด่างของชุดเจ้าหญิงอย่างละเอียด หลินเซี่ยเข้าหลังจาก 25 นาทีผ่านไป เหอไป่ส่งเอกสารคืนให้เธอทันที หายใจเข้าออกสบาย ๆ และยิ้มให้กับเธอ “เริ่มได้เลยครับ ผมพร้อมแล้ว”
………………..
ตอนเที่ยงคืนเต๋อชูเหอแอบเปิดโทรศัพท์มือถือ หลังจากลังเลอยู่บ้าง เขาก็ยกเลิกที่จะโทรหาเหอไป่ แล้วเปิดดูข้อความใน wechat ด้วยใบหน้าที่ค่อนบูดเบี้ยว
นกกระเรียนที่เกิดในฤดูใบไม้ร่วง : นอนรึยัง?
เขาได้รับคำตอบภายในไม่กี่วินาที
ขาวและขาว : ยัง
เต๋อชูเหอไม่พอใจกับคำตอบ เขาทำหน้าน่ากลัวมากขึ้น
นกกระเรียนที่เกิดในฤดูใบไม้ร่วง : ปิดเทอมฤดูร้อนยุ่งไหม?
ขาวและขาว : อืม
ข้อความที่อยากจะส่งออกไป สำลักอยู่ในลำคอของเต๋อชูเหอ เขาลบประโยคที่พิมพ์ไปแล้วครึ่งหนึ่งออก “คุณยุ่งเกินกว่าจะส่งข้อความมาหาฉันเหรอ ถ้าฉันไม่ทักไปก่อน..” เขาพิมพ์ต่อไปเมื่อท่าทีของเขาเปลี่ยนไป
นกกระเรียนที่เกิดในฤดูใบไม้ร่วง : ได้งานพาร์ทไทม์ใหม่แล้วเหรอ? งานเหนื่อยไหม?
เขาได้คุยกับซิ่วเหวินครั้งสุดท้าย จึงรู้ว่าเหอไป่ลาออกจาก Saint Elephant แล้ว ไม่มีเหตุผลที่เขาต้องไปที่นั่นอีก งานถ่ายภาพที่เต๋อชูเหอแนะนำให้เขา ค่อนข้างง่าย ทำไม่กี่วันก็เสร็จ แล้วยังได้เงินดีด้วย
ขาวและขาว : ฉันได้งานใหม่แล้วล่ะ ชีวิตตอนนี้ค่อนข้างยุ่งเลยล่ะ
นกกระเรียนที่เกิดในฤดูใบไม้ร่วง : งานประเภทไหน? ถ่ายรูปเหรอ?
ขาวและขาว : งานเกี่ยวกับถ่ายรูปโฆษณาเปิดตัวสินค้าแบรนด์ใหม่ที่ยังไม่เปิดตัว เดิมทีฉันถูกขอให้ถ่ายเสื้อผ้า แต่ผู้รับผิดชอบได้ตัดสินใจตอนสุดท้ายว่าให้ฉันถ่ายภาพโฆษณา ซึ่งทำให้ฉันคิวแน่นเมื่อไม่นานมานี่เอง
เต๋อชูเหอลุกขึ้นจากเตียงพร้อมกับขมวดคิ้ว เหอไป่กำลังถ่ายภาพโฆษณาของเครื่องแต่งกายเหรอ? ทำไมเขาไม่ถูกนัดล่ะ ใกล้ถึงกลางเดือนกรกฎาคมแล้ว งานฉลองวันเกิดของหลานสาวคุณเจียเฉิงจะจัดขึ้นในวันที่ 23 กรกฎาคม ในงานจะมีการจัดถ่ายรูปวันเกิด เพื่อแสดงในระหว่างงานเลี้ยง การถ่ายทำจะต้องเริ่มอย่างน้อยหนึ่งสัปดาห์ล่วงหน้า อย่างไรก็ตามเหอไป่บอกว่าเขาไม่ได้รับการเลือกให้ทำ มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า? ท้ายที่สุดคุณเจียเฉิงก็มักจะจัดวางทุกอย่างให้เข้ากับตารางงานของเขา หากยังคงไม่ทำอะไร ก็จะไม่มีอะไรรูปถ่ายโชว์ในงานเลี้ยง
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้เต๋อชูเหอจึงรีบพิมพ์เพื่อยืนยัน
นกกระเรียนที่เกิดในฤดูใบไม้ร่วง : ทำไมคุณถึงไม่รับงานถ่ายรุปล่ะ? งานที่สบายแบบนี้ จะทำให้คุณได้รับค่าตอบแทนสูงนะ คุณได้รับความนิยมในอินเทอร์เน็ตตอนนี้ด้วย ต้องมีคนจำนวนมากที่อยากให้คุณถ่ายรูปให้พวกเขาเป็นแน่
ขาวและขาว : คุณอยู่ต่างประเทศเห็นแต่ข่าวในอินเทอเน็ตใช่ไหมล่ะ อันที่จริงนั่นก็พูดเกินจริงไป ครั้งหนึ่งฉันเคยทำงานพาร์ทไทม์ให้กับ Saint Elephant และต้องรับงานผ่านบริษัท ตอนนี้ฉันเลิกทำไปแล้ว ดังนั้นถึงจะมีคนอยากให้ฉันถ่ายรูปให้ แต่พวกเขาก็ไม่มีช่องทางติดต่อนัดหมายน่ะสิ
ขาวและขาว : ยิ่งไปกว่านั้นงานที่ฉันตอนนี้ น่าสนใจกว่าเป็นไหน ๆ มันดีกว่าการนัดถ่ายรูปเป็นครั้งคราวเสียอีก ฉันชอบมากกว่า ^-^
ขาวและขาว : คุณเห็นแล้วใช่ไหมว่าโอกาสเกิดขึ้นได้ทุกที่ รักษาสภาพจิตใจให้ดีล่ะ และทำงานให้หนักขึ้น สิ่งต่าง ๆ จะดีขึ้นทีละนิด
ขาวและขาว : มันค่อนข้างดึกแล้ว ทำไมยังออนไลน์อยู่อีก การนอนดึกส่งผลทำลายผิวของสาว ๆ นะ
เต๋อชูเหอดูบึ้งตึง ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่บรรทัด “ต้องมีการนัดหมายถ่ายทำผ่านบริษัท” ลูกหมาน้อยเสี่ยงต่อการถูกกลั่นแกล้ง ทำให้เขาโกรธมาก โดไยม่รู้ตัวว่าบริษัทเดิมของเขาโกงโอกาสทองของเขา เขายังพยายามให้ความกระจ่างแก่เขา ซึ่งเป็นเพียงคนในโลกออนไลน์ที่ไม่คุ้นเคยเกี่ยวกับปรัชญาแห่งชีวิตนัก
“คุณโง่แค่ไหนกัน!” เต๋อชูเหอรู้สึกอยากจะดุเหอไป่ เขายังหวังจะลากตัวเหอไปมาใกล้แล้วจิ้มนิ้วไปที่ลักยิ้ม แล้วถามว่าทำไมเขาถึงโง่ขนาดนี้ กว่าจะรู้ว่าเขาถูกปฏิบัติอย่างไม่เป็นธรรม
นาฬิกาบอกเวลาว่าตอนนี้เที่ยงคืนแล้ว เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นอัตโนมัติ “ราตรีสวัสดิ์ ชูชูที่รัก จุ๊บ ๆ” ซึ้งตั้งไว้เตือนให้เขาเข้านอน
เขายังพิมพ์ต่อไปด้วยความโกรธ
นกกระเรียนที่เกิดในฤดูใบไม้ร่วง : ฉันกำลังจะไปนอนแล้วนะ อย่านอนดึกล่ะ ราตรีสวัสดิ์
ขาวและขาว : ราตรีสวัสดิ์
สองนาทีต่อมา ตูชูเหอแน่ใจว่าเหอไป่จะไม่ส่งข้อความกลับมาแล้ว เขาขบฟันเมื่อนึกถึงบริษัท Saint Elephant ในมือข้างหนึ่งเขารู้สึกเสียใจที่ไม่ได้เอ่ยชื่อของเหอไป่ แต่เพียงบอกเจียเฉิงอย่างเลี่ยงไม่ได้ว่าคนที่เขาแนะนำคือช่างภาพคนใหม่ของ Saint Elephant ในกรณีที่เจียเฉิงรู้สึกประทับใจที่เขาแนะนำให้เหอไป่ ในทางกลับกันเต๋อชูเหอก็โกรธกับการโกงของ Saint Elephant!
คุณเจียไม่ใช่คนที่รักษาคำพูด ดังนั้นสาเหตุที่เหอไป่ไม่ได้รับการนัดหมายให้ถ่ายรูป เพราะทางบริษัท Saint Elephant เล่นสกปรกเป็นแน่! เมื่อเขาแนะนำเหอไป่กับเจียเฉิง คำอธิบายของเขามีดังนี้ : จบการศึกษาจากมหาวิทยาลัย Q และเป็นพนักงานใหม่ของ Saint Elephant ที่ถ่ายภาพที่ระลึกให้กับสถานีโทรทัศน์เมือง B เมื่อเร็ว ๆ นี้ และได้รับความนิยมอย่างมากในโลกออนไลน์ ทั้ง Saint Elephant จะมีใครแบบนี้อยู่อีกนอกจากเหอไป่?
“พวกคุณกล้าโกงลูกหมาน้อยของฉันได้ยังไง” ด้วยความโกรธเต๋อชูเหอไม่สามารถยิ้มได้เลย เขาหยิบโทรศัพท์กดหมายเลขของเจียวซิ่วเหวิน โดยไม่สนใจเวลา เมื่อเขารับสายก็พูดไปห้วน ๆ ว่า “ซิ่วเหวินช่วยฉันตรวจสอบเกี่ยวกับ…”
“เต๋อ-ชู-เหอ! เราไม่ใช่เพื่อนกันอีกต่อไป แค่นี้แหละ”
บี๊บ—
เต๋อชูเหอวางโทรศัพท์มือถือ ขยี้หูของเขาที่เกือบจะหูหนวก เพราะเสียงกร่นด่า เขาค้นหารูปของเหอไป่ ที่เขาถ่ายในวันที่พวกเขาทานสเต็กเนื้อด้วยกัน ความรู้สึกสะเทือนใจเกิดขึ้นเล็กน้อย เมื่อขยายภาพให้ใหญ่ขึ้น เขาก็ใช้นิ้วแหย่ไปที่ใบหน้าของเหอไป่แล้วทำหน้าดุ “ฉันทำทุกอย่างก็เพื่อคุณทั้งหมด ปีศาจน้อยใจร้ายชอบผลไม้ของฉัน แต่ไม่ยอมติดต่อฉันเลย ฉันจะไปหาคุณ เมื่อกลับไปที่เมือง B”
……………………..
เมื่อดูภาพถ่ายตัวเองของเหอไป่ หลินเซี่ยก็อุทานด้วยความชื่นชม “คุณคิดถูกแล้วล่ะที่เปลี่ยนโทนสี เราขายเสื้อผ้าไม่ใช่ต้องการตัดต่อ พื้นผิวและสีของผ้าต้องได้รับการทำให้เหมือนเดิม คุณทำได้ดีทีเดียว”
ลักยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าด้านซ้ายของเขาเมื่อเหอไป่ยิ้ม เขาพูดด้วยความภาคภูมิใจและรู้สึกอาย
มันใช้ได้ผลกับหลินเซี่ยเสมอ เธอวางรูปถ่ายและพูดว่า “ความคาดหวังเดิมของฉันคือการให้คุณเป็นช่างภาพเสื้อผ้า แต่จริง ๆ แล้วคุณทำให้ฉันประหลาดใจ ขอบคุณมากนะที่ทำให้ประหยัดเงินในการจ้างช่างภาพงานโฆษณา”
“คุณจ่ายค่าจ้างให้ผมเป็นช่างภาพงานโฆษณา ดังนั้นผมต้องทำอย่างสุดฝีมือ…” เหอไป่ก้มหน้าและถ่อมตัวลง ให้กับความเอื้ออาทรของบริษัท แล้วพูดว่า “อันที่จริงผมมี ข้อบกพร่องมากมาย การได้ทำงานร่วมกับพวกคุณทุกคนทำให้ผมรู้ความบกพร่องของตัวเอง ผมจะพยายามให้มากขึ้นครับ”
เขาจริงใจในคำพูดสุดท้ายของเขา คนอื่น ๆ มองว่ารูปถ่ายของเขายอดเยี่ยมในขณะที่เขารู้ว่าเขายังคงทำตามสไตล์การถ่ายภาพของตนเองในช่วงเวลาที่เขาจะได้เกิดใหม่ ต้องขอบคุณความช่วยเหลืออย่างพิถีพิถันของสมาชิกในทีมคนอื่น ๆ ที่มีความเข้าใจอย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับเครื่องแต่งกาย เขาจึงก้ามข้ามออกจากขอบเขตความสามารถของตัวเองได้อย่างสบายและเดินหน้าเพื่อถ่ายภาพที่ถูกใจทุกคน
“คุณถ่อมตัวเกินไปแล้ว นับเป็นความสำเร็จที่น่าทึ่งสำหรับคุณในการถ่ายภาพที่ยอดเยี่ยมในวัยเพียงเท่านี้” เมื่อเห็นว่าเขารู้สึกเขินอย่างจริงจัง หลินเซี่ยจึงสรุปหัวข้อและลงมือทำงานต่อไป “ซีรีส์เจ้าหญิงและภาพถ่ายประชาสัมพันธ์ส่วนใหญ่เสร็จสิ้นแล้ว และส่วนที่เหลือน่าจะเสร็จสมบูรณ์ในไม่ช้าตามความสามารถของคุณ ถึงเวลาที่จะเซ็นสัญญาระยะยาวกันแล้ว”
เธอหยิบเอกสารออกมาแล้วส่งให้ หลินเซี่ยวางปากกาด้วยความมั่นใจ “อ่านดูก่อนนะ ากกาด้วยความมั่นใจ หลินเสัเท่านี้ออกจากขอบเขตความสามารถของตัวเองได้อย่างสบายและเดินหน้าเพื่อถ่ายภาพที่ถ แต่เปแล้วเซ็นตรงนี้ ฉันอยากจะเลี้ยงอาหารเย็นคุณด้วยนะ”
เหอไป่หยิบเอกสารและอ่านผ่าน ๆ เขาเซ็นชื่ออย่างรวดเร็ว ยิ้มให้กับเธอ “พี่หลิน ผมหวังว่าเราจะทำงานด้วยกันได้ดีนะครับ”
เมื่อได้ยินการเรียกที่แตกต่างไปจากปกติ หลินเซี่ยก็ส่งเสียงออกมาด้วยความยินดี เธอยืนขึ้นและยื่นมือออกไป “ขอให้เราทำงานร่วมกันเป็นอย่างดีนะเหอ”
เหอไป่มองไปที่กล่องที่คุ้นเคยใบนี้ แล้วถอนหายใจ กดหมายเลขโทรศัพท์ของเต๋อชูเหอ
“ขออภัยหมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้”
ผลลัพธ์เป็นเช่นเดียวกับทุกครั้ง
เหอไป่วางโทรศัพท์มือถือลง แล้วหมอบอยู่หน้ากล่องและจ้องมองอย่างว่างเปล่า มือของเขากุมที่ใบหน้า
เป็นเวลาครึ่งเดือนแล้วที่โทรไปหาเขา แต่ก็ไม่สามารถติดต่อได้เลย มีเพียงผลไม้ที่ส่งมาเป็นประจำเท่านั้น ที่ทำให้เขานึกถึงการปรากฎตัวของเขา
อากาศเริ่มร้อนขึ้นเรื่อย ๆ เหอไป่นึกสงสัยว่าผู้ชายคนนั้นจะทนกับสภาพแวดล้อมของเมืองเขตชายแดนได้หรือไม่..
ยิ่งพวกเขาแยกจากกันนานเท่าไหร่ ความทรงจำเกี่ยวกับสิ่งไม่ดีและความไร้สาระของเต๋อชูเหอก็เลือนราง เหอไป่พบว่าตัวเขาเองกังวลเรื่องของเต๋อชูเหอเล็กน้อย
เมื่อคลิกที่ข้อความสุดท้ายที่ส่งไปหาเต๋อชูเหอ ที่เขาส่งไปโดยไม่รู้ตัว เหอไป่ก็เปิดค้นหาข้อความแบบผ่าน ๆ ทันใดนั้นสายตาของเขาก็จับจ้องไปที่ข้อความของเขา ซึ่งทำให้เขางงงวย เขากลอกตาและแก้ไขคำตอบเมื่อครุ่นคิดถึงเรื่องนี้
เหอไป่ : คุณเป็นเด็กหรือไง ที่บอกว่านัดอะไรนั่นมันมีที่ไหนกัน? คุณหลอกฉันอีกแล้วนะ?
เต๋อชูเหอ : ฉันไม่ได้โกหกนะ
เต๋อชูเหอ : มาเอาผิดกับฉันได้ไง? พอกันที ลูกหมาน้อย
เต๋อชูเหอ : ฉันจะไปเมือง B เดียยวนี้แหละ รอก่อนล่ะ
เต๋อชูเหอ : คืนนี้เจอกัน
เหอไป่ : “…”
เขาไม่ได้ปิดเครื่องเหรอ? แล้วนี่ใครผิดข้อความตอบกลับมา? ผีรึไง?