(One Useless Rebirth) เกิดใหม่อีกครั้งอย่างไร้ [Yaoi] - ตอนที่ 28
เขาบ้วนยาสีฟันและล้างหน้าด้วยน้ำเย็น
เขาหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานแล้วคลิกที่ข้อความ wechat เพื่อค้นขาผู้ซื้อที่ไม่ได้ติดต่อเขามานานแล้วจู่ ๆ ก็ปรากฎตัวขึ้น
นกกระเรียนที่เกิดในฤดูใบไม้ร่วง : ฉันโกรธมากเลยไป๋ เมื่อเร็ว ๆ นี้ ฉันได้ทำความรู้จักกับคนอยู่สองคน ทั้งสองคนเป็นคนดี แต่ฉันไม่คาดคิดว่าหนึ่งในนั้นจะได้รับคำสั่งจากแม่เลี้ยงของฉัน! เธอแกล้งมาเป็นเพื่อนกับฉัน!
นกกระเรียนที่เกิดในฤดูใบไม้ร่วง : ฉันถูกหลอก ฉันอยากจะฆ่าตัวตาย ฉันอยากตาย
เหอไป่ขมวดคิ้วมองข้อความและถอนหายใจ เขาเกือบลืมไปว่ามีคนคุยด้วยที่เป็นโรคประสาทยังคงมีชื่ออยู่ในรายการเพื่อนใน wechat ของเขา แม้ว่าไอดอลของเขาที่เสียสติเหมือนเขาจะจากไปแล้วก็ตาม
ขาวและขาว : ฉันจะรีทัชรูปไอดอลของคุณให้หลาย ๆ รูปเอาไหม
นกกระเรียนที่เกิดในฤดูใบไม้ร่วง : ยังไม่พอหรอก ฉันต้องการให้เขาใช้ weibo อีกครั้ง
ขาวและขาว : อาจจะไม่เกิดขึ้นสักพัก… แล้วเปลี่ยนไอดอลล่ะเป็นไง?
นกกระเรียนที่เกิดในฤดูใบไม้ร่วง : คุณสนับสนุนให้ฉันมีคนรักใหม่เหรอ? บ้าไปแล้ว! อย่าคิดไปเองเออเองได้ไหม
ขาวและขาว : ….
นกกระเรียนที่เกิดในฤดูใบไม้ร่วง : ไป่ ฉันเศร้ามาก
เหอไป่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพิมพ์ต่อไป
ขาวและขาว : แค่บอกฉันว่าคุณต้องการอะไร ฉันจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อตอบสนองความต้องการของคุณ
นกกระเรียนที่เกิดในฤดูใบไม้ร่วง : ฉันต้องการข้อความเสียงว่า ราตรีสวัสดิ์และ จุ๊บจุ๊บ(xoxo) ในตอนต้นข้อความให้เรียกฉันว่า “ชูชูที่รัก” ฉันจะตั้งเป็นเสียงเรียกเข้าเพื่อกล่อมฉันให้หลับในตอนกลางคืน
รอยยิ้มเบี้ยวยกมุมปากของเหอไป่ สิ่งที่เขาต้องการทำคือเปลี่ยนประเด็นเรื่องเป็นเรื่องตาย ในขณะนี้ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีผลักดันให้เขาพิมพ์
ขาวและขาว : ค่อนข้างยากนะ ไอดอลของคุณไปเมืองอื่นเมื่อเร็ว ๆ นี้ ฉันไม่มีทางติดต่อเขาได้
นกกระเรียนที่เกิดในฤดูใบไม้ร่วง : ฉันไม่ต้องการเสียงของเขา แต่เป็นเสียงของคุณ ช่วยฝากข้อความถึงฉันด้วย ฉันรู้ว่าคุณเป็นคนดีที่สุด จุ๊บจุ๊บ (xoxo)
ขาวและขาว : ………….
นกกระเรียนที่เกิดในฤดูใบไม้ร่วง : ฉันเสียใจ! ฉันอยากตาย! ฉันจะฆ่าตัวตาย!
เหอไป่ยังรู้สึกถึงความ “เศร้าโศก” อย่างสุดซึ่งและแทบจะล้มเหลวที่จะยับยั้งตัวเองไม่ให้ขว้างโทรทัศน์มือถือออกไป เพียงไม่กี่สัปดาห์หลังจากที่พวกเขาเลิกติดต่อ ทำไมผู้ซื้อถึงคลั่งไคล้…?
นกกระเรียนที่เกิดในฤดูใบไม้ร่วง : คุณโกรธฉันเหรอไป่
นกกระเรียนที่เกิดในฤดูใบไม้ร่วง : ไป๋ที่รัก [ร้องไห้]
ไหล่ของเหอไป่ห่อลง แม้จะเขินอาย แต่เขาก็ส่งข้อความไปว่า :
ชูชูที่รัก ราตรีสวัสดิ์ จุ๊บจุ๊บ
นกกระเรียนที่เกิดในฤดูใบไม้ร่วง : ขอบคุณไป่ ^-^ คุณช่วยส่งข้อความอีกอันให้ฉันเพื่อบอกอรุณสวัสดิ์ได้ไหม
เหอไป่แสร้างทำเป็นว่าเขาออฟไลน์ ในขณะที่ผู้ซื้อเริ่มกระหน่ำเขาด้วยคำพูดเช่น “จะฆ่าตัวตาย” เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมทำตามคำขอและส่งข้อความอรุณสวัสดิ์ไปให้
นกกระเรียนที่เกิดในฤดูใบไม้ร่วง : จะส่งมาบอก สวัสดีตอนบ่ายให้ฉันได้ไหม?
เหอไป่ออกจากระบบ wechat ทันทีและหายใจเข้าลึก ๆ ‘สิ่งหนึ่งที่เขาแน่ใจคือ แฟน ๆ ทุกคนต้องมีนิสัยเหมือนกันกับไอดอลของพวกเขา’
ทัศนคติที่ไม่รอบคอบของผู้ซื้อและความต้องการที่ไม่รู้จักพอได้เรียนรู้มาจากเต่อชูเหอ!
โทรศัพท์ดังขึ้นทันที เหอไป่มองลงไปที่หน้าจอ เขาขมวดคิ้ว หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและคำราม “คุณกำลังนำเสนอภาพลักษณ์ที่อ่อนโยนและมีน้ำใจต่อสาธารณะใช่ไหม แต่ทำไมแฟนคลับของคุณถึงทำตัวไร้ยางอาย? เผยสีหน้าที่แท้จริงของคุณได้แล้วหรือยัง?” ได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ ลอดมาทางหูฟัง มันดูแปลก ๆ เล็กน้อย ภายใต้อิทธิพลของระยะทางทำให้รู้สึกแปลก ๆ
“หมาน้อย การฝึกซ้อมของฉันเริ่มแล้วนะ ฉันผอมลงและผิวสีเข้มขึ้น”
เหอไป่พยายามสงบสติอารมณ์ที่เกิดจากผู้ซื้อและขมวดคิ้ว “คุณได้รับการฝึกอบรมอะไรบ้าง? ทำไมเสียงของคุณแหบขนาดนี้”
“หลายอย่างเลยล่ะ ได้ฝึกร่างกาย การชกมวย การยิง..นอกจากนี้ยังได้ออกเดินทางไกลด้วยการเดินเท้าในวันนี้ด้วย ฉันขาดน้ำ เลยเจ็บคอ เสียงของฉันต้องไม่เป็นพอใจ มันขัดหูล่ะสิ คุณไม่ชอบใช่ไหม?”
เขาพูดด้วยน้ำเสียงแหบเล็กน้อยน่าสงสาร แต่เซ็กซี่
เหอไป่ขยับโทรศัพท์มือถือไปอีกด้านหนึ่ง และตอบกลับอย่างไม่จริงใจว่า “ใช่ คุณเสียงแหบเหมือนอีกา ฉันได้ยินว่าคุณได้รับการฝึกอบรมแบบปิด แต่ทำไมใช้โทรศัพท์มือถือได้ล่ะ”
วันนี้โค้ชสอนศิลปะการต่อสู่มาไม่กี่คน หัวหน้าทีมจะให้วันหยุดกับฉัน”
เต๋อชูเหอกระแอมด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “เราต้องปฏิบัติต่อโค้ชเหล่านั้นในจนถึงช่วงอาหารค่ำเลย ไม่มีเวลาให้ฉันได้ใช้โทรศัพท์เลยล่ะ นี่รอหน่อยนะ ฉันได้ส่งบางอย่างไปให้คุณทางไปรษณีย์แล้ว คราวนี้ฉันแนบเบอร์โทรคุณไปด้วย จัดส่งด่วน พรุ่งนี้น่าจะถึง อย่าลืมรับด้วยล่ะ”
ไม่หยอกเย้าหรือสร้างความรำคาญให้กับเขาก็ไม่ใช่เต๋อชูเหอ ชายคนนี้ดูแปลกจริง ๆ และมักจะทำให้เหอไป่สูญเสียคำพุด เขาไม่มีอะไรจะพูด นอกจากการพูดอย่างเดียวว่า “ขอบคุณ…คุณควรหยุดพุดได้แล้ว ดื่มน้ำ แล้วหาน้ำผึ้งดื่มด้วยล่ะ ถ้ามีอาการปวดคอ อย่าทานอาหารรสจัด อย่าลืมพักผ่อนบ้าง”
“โอเค” เต๋อชูเหอหยุดพูดจริง ๆ ตามที่เหอไป่พูด
มีความเงียบที่น่าอึดอัดระหว่างพวกเขา หอพักเงียบมากจนเหอไป่ได้ยินแม้แต่เสียงลมหายใจของเต๋อชูเหอ
เหอไป่กระแอมไอในลำคอ และบังคับคำพูดสองสามคำ “การฝึกจะใช้เวลานานแค่ไหน?” เมื่อนึกถึงคอของเต๋อชูเหอ เขากล่าวเสริมว่า “อย่า..อย่าพูด เราวางสายเถอะ แล้วส่งข้อความแทน ไปเอาน้ำผสมน้ำผึ้งมาดื่มสักแก้วด้วยล่ะ”
เต๋อชูเหอระเบิดเสียงหัวเราะผ่านโทรศัพท์
“คุณหัวเราะทำไม?”
บี๊บ
เต๋อชูเหอ วางสายโทรศัพท์และส่งข้อความให้เหอไป่
เต๋อชูเหอ : ตอนนี้คุณดูเหมือนพ่อบ้านขี้บ่น
เหอไป่เลิกคิ้ว
เต๋อชูเหอ : น่ารักดี
เหอไป่กดแป้นพิมพ์อย่างแรงพร้อมบอกเขาเพื่อระบายความโกรธ
เต่อชูเหอ : จะมีรุ่นพี่คนหนึ่งของฉัน ขอให้คุณถ่ายรูปวันเกิดของหลานสาวของเขาในอีกไม่กี่วัน เขาไม่ใช่คนโกหก คุณสามารถรับงานได้ ผู้ชายคนนี้มีทรัพยากรมากมายอยู่ในมือ ซึ่งจะเป็นประโยชน์ต่อการพัฒนาของคุณต่อไป
เต๋อชูเหอ : Saint Elephant เป็นการทำงานที่ดี แต่เจ้าของไร้คุณภาพทางศีลธรรม คุณสามารถทำงานพาร์ทไทม์ที่นั่นได้ แต่คุณต้องคิดให้ดีก่อนที่จะมาเป็นพนักงานประจำ
เต๋อชูเหอ : อย่าคิดถึงฉันมากเกินไป โทรศัพท์ของฉันจะถูกปิด ฉันสัญญาว่าจะนำความพิเศษมาให้คุณ เมื่อฉันกลับไปที่เมือง B
การพิมพ์ของเหอไป่ช้าลง หลังจากลบคำพูดที่กระฉับกระเฉง เขาก็ดูเคร่งขรึมในพริบตาและพิมพ์ต่อไปว่า
เหอไป่ : ฉันเข้าใจแล้ว ขอบคุณนะ ระวังอย่าให้ได้รับบาดเจ็บที่นั่นล่ะ
ผ่านไปสักพักก็ยังไม่มีการตอบกลับ เหอไป่พยายามกดหมายเลขของเขาเพื่อโทรออก แต่พบว่าโทรศัพท์ของเขาปิดลง เขาวางโทรศัพท์มือถือลงและถอนหายใจหลังจากความเงียบ ไม่ใช่เรื่องง่ายที่เขาจะหยุดพัก ในขณะที่เขาโทรหาเหอไป่ผู้ซึ่งผูกพันกับเขาอย่างไม่มีเยื่อใย สันนิษฐานว่าเขาไม่มีใครให้ติดต่อได้ อย่างไรก็ตามครอบครัวของเขาไม่มีคารเป็นคนใจดีเลย…อนิจจา
วันรุ่งขึ้นกล่องที่ห่ออย่างแน่นหนาถูก่งไปยังหอพักของเหอไป่ เขาเปิดมันออกและผงะกับกองผลไม้เมืองร้อนที่อยู่ข้างใน เต๋อชูเหอเป็นอย่างนั้นจริง ๆ….. เขาจะจัดการพวกเขาด้วยตัวเองได้อย่างไร โดยที่เพื่อนร่วมห้องของเขากลับบ้านทั้งหมด
ในวันหยุดสุดสัปดาห์ เจียงซิ่วเหวินพักผ่อนในพื้นที่พักผ่อนโดยไม่มีเพื่อนที่เป็นโรคประสาทมารบกวนเขา เรียกดูภาพที่ลูกน้องของเขาส่งมาให้ ในขณะที่ดื่มกาแฟเย็นในท่านั่งไขว่ห้าง
มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นและพนักงานต้อนรับคนใหม่ก็เดินเข้าไป ข้างในพูดอย่างลังเลว่า “บอสคะ ชายหนุ่มคนหนึ่งชี่อเหอไป่มาหาคะ เขาบอกว่า..บอกว่า… เขามาพร้อมกับกระเป๋าผลไม้ในมือด้วยค่ะ”
เจียงซิ่วเหวินเขย่าแก้วกาแฟเบา ๆ และถามอย่างอารมณ์ดี “บอกว่าอะไร อย่าอ้ำอึ้ง ในฐานะพนักงานต้อนรับ คุณต้องสามารถพุดให้ชัดเจน ไม่ต้องกลัว พูดออกมาดัง ๆ”
หญิงสาวเหลือบมองเขา อย่างระมัดระวังและตัดสินใจที่จะพูดออกไปด้วยเสียงสูง “เขาบอกว่า….เขาบอกว่า มีบางเรื่องจะคุยกับคุณเจียงซิ่วเหวินค่ะ!”
ไยค์ส! (คำอุทาน)
กาแฟที่เจียงซิ่วเหวินดุเข้าไป พุ่งออกมาจากปากของเขา