God Level Store Manager เถ้าแก่ขั้นเทพ - ตอนที่ 657-658
ตอนที่ 657 : ย่างถ่าน
หลังรับชมอยู่พักหนึ่งฉู่หยางจึงอดไม่ได้ที่จะไปหาที่นั่งเพื่อเล่นเกม
เพื่อได้ท้าทายหญ้าดาบเก้าใบที่ชั้นห้า ก็จำเป็นจะต้องผ่านชั้นอื่นมาก่อน
ฉู่หยางทราบดี
สำหรับผู้ฝึกตนที่ปรารถนาต่อวิถีดาบ เหล่านี้ไม่นับเป็นอุปสรรค…
พระอาทิตย์ใกล้ตกดิน
หลังแสงอาทิตย์ยามเย็นสาดส่อง ทุกสิ่งอย่างจึงปรากฏเป็นสีทองปนแดง
ดวงตะวันสีแดงร้อนแรงกินพื้นที่แสงสว่างไปครึ่งฟากฟ้า นี่จึงเป็นภาพที่งดงามน่ารับชม
อีกหนึ่งวันของร้านต้นตำรับได้จบลงแล้ว
และก็เหมือนดังเคย
ลั่วฉวนที่นอนเอกเขนกบนเก้าอี้ยาวบริเวณทางเข้าร้านกำลังอิ่มเอมกับแสงตะวันยามเย็น
เวลาเช่นนี้จึงเหมาะที่จะจิบโคล่าไปพลางรับชม
อีกมือหนึ่งนั้นถือโทรศัพท์วิเศษเอาไว้พลางอ่านโพสต์ของบรรดาลูกค้าไปเรื่อย
หนึ่งแอพพลิเคชั่นออกจะน้อยเกินไปจริง
ตอนนี้ทรัพย์สินก็มีไม่น้อย สุ่มโชคสักสองครั้งในคืนนี้น่าจะได้
ลั่วฉวนเก็บโทรศัพท์วิเศษพลางเกิดความคิดในใจ
ตอนนี้ก็เย็นแล้ว
ถนนด้านนอกตรอกคราคร่ำไปด้วยผู้คน
เสียงสนทนาค่อนข้างดังกระทบโศดประสาท
ไปดูซุ้มร้านข้างนอกหน่อยดีไหม?
แต่พอคิด ลั่วฉวนก็ต้องปฏิเสธความคิดกลับคืน
ไม่ดีกว่า ออกไปซื้อของเดี๋ยวจะมีปัญหาอีก
และมันยังมีเหตุผลอื่น
กลิ่นหอมอ่อนจางที่ปรากฏจากในร้าน มันคือตัวบ่งบอกว่าเหยาซือหยานกำลังทำมื้อเย็น
มื้อเย็นคือสิ่งสำคัญ
เพราะเป็นมื้อที่จะมีกับข้าวห้าอย่าง
มีทั้งเนื้อแล้วก็ผัก
ส่วนว่าวันนี้จะได้อาหารหน้าตาออกมาเป็นอย่างไร ลั่วฉวนยังไม่ทราบ
“เถ้าแก่ นี่เป็นสูตรอาหารที่ข้าเพิ่งเรียนรู้มาวันนี้” เหยาซือหยานเผยความภาคภูมิในฐานะคนครัว
วัตถุดิบเป็นระบบมอบให้
รวมเข้ากับฝีมือของเหยาซือหยาน ลั่วฉวนแทบไม่ต้องกังวลเรื่องรสชาติแต่อย่างใด
“เรียกว่าอะไรกัน?” ลั่วฉวนกล่าวถามขณะชี้จานซึ่งอยู่ใกล้ตัวมากที่สุด
มันเป็นจานสีขาวซึ่งมีอาหารสีทองตัดกันอย่างเด่นชัด
น่าจะเป็นสีส้มและเหลืองผสมกันจนเกิดขึ้นเป็นสีทองสุกประกายขึ้นมาได้
เป็นจานอาหารที่น่ารับชม
แต่กระนั้นลั่วฉวนก็ยังต้องการทราบ
“ปลามังกรสีเงินย่างถ่าน” เหยาซือหยานยิ้มตอบ
ปลามังกรสีเงิน เป็นปลาที่จะอาศัยอยู่ได้ก็แต่ในน้ำพุแห่งชีวิต
เป็นสิ่งล้ำค่าเทียบเท่าน้ำพุแห่งชีวิต
อีกทั้งปลามังกรสีเงินยังเปี่ยมแน่นด้วยสายเลือดแห่งสัตว์และเทพโบราณ รสชาติเป็นที่เลื่องลือกันว่าอร่อยล้ำ!
ปลาย่าง?
นี่เป็นครั้งแรกที่ลั่วฉวนได้ทานอะไรเช่นนี้
ตะเกียบคีบอาหารคำน้อยออกมาอย่างระมัดระวัง
มันดูเหมือนก้อนหยกขาวนวล ทั้งที่เป็นเนื้อปลา
หนังปลาตอนนี้ค่อนข้างเป็นสีน้ำตาลจากการถูกย่าง
แสงสีเงินไม่มีอยู่ให้พบเห็น
ขณะเดียวกันนี้มันก็เป็นการบ่งบอกว่ารสชาติสมควรหวานและคล้ายคลึงกับน้ำพุต้นกำเนิด
เมื่อนำเข้าปาก ลั่วฉวนจึงลิ้มรสมัน
สิ่งแรกที่กระจายในปากคือรสชาติหวานและกลิ่นหอมประหลาดผสมผสาน
เพียงเคี้ยวไปเล็กน้อยจะพบกับความเหนียวนุ่มที่บ่งบอกถึงความเป็นเอกลักษณ์ของตัวเนื้อ
แน่นและนุ่ม นี่จึงควรค่าให้พึงพอใจ
“เถ้าแก่เป็นยังไงบ้าง?” เหยาซือหยานยังคงเชื่อมั่นในฝีมือ
“ดีมาก” ลั่วฉวนพยักหน้ารับและเอ่ยคำชม
เหยาซือหยานหัวเราะตอบ
กับข้าวอีกสี่จานก็อร่อยไม่น้อยไปกว่าปลามังกรสีเงินย่างถ่าน
แม้ลั่วฉวนจะบอกไม่ได้ว่ามันคืออะไรก็ตาม
แต่อย่างน้อยก็บอกได้ ว่ามันมีเอกลักษณ์ทางรสชาติ
สิบนาทีผ่านพ้น มื้อเย็นก็สิ้นสุดลง
ลั่วฉวนนอนเอกเขนกที่เก้าอี้เหมือนดังเคยพลางย่อยอาหาร
แต่ไม่ช้าเขาก็ลุกไปเล่นเกมประจำวัน
ถัดจากนั้นจึงไปอาบน้ำและกลับเข้าห้อง
ตอนที่ 658 : สินค้าใหม่
เมื่อกลับมาถึงห้อง ลั่วฉวนที่กำลังจะเข้านอนค่อยนึกอะไรขึ้นมาได้
หลายวันมานี้กองกำลังใหญ่ทั้งหลายต่างก็มาเยือนร้านต้นตำรับ
งั้นภารกิจก็น่าจะเสร็จเรียบร้อยแล้วสิ?
ซึ่งก็ต้องกล่าว ว่าภารกิจที่ระบบมอบให้บ่อยครั้งสำเร็จแล้วไม่มีการแจ้งเตือนให้ทราบ
ทั้งที่ระบบแจ้งเตือนมันควรเป็นสิ่งต้องมี…
หากเถ้าแก่เช่นเขาลืมไปนานแสนนาน อย่างนั้นเป็นยังไง?
อึดใจถัดมาความคิดนั้นก็ถูกลั่วฉวนปัดตกไป
ไม่ใช่
เพื่อร้านแล้วเขาไม่น่าจะลืมนานจนเกินไปได้
เห็นได้ชัดว่าเขามีจิตวิญญาณของเถ้าแก่ที่ดี
ลั่วฉวนกำลังอารมณ์ดี
ตอนนี้เปิดหน้าต่างข้อมูลขึ้นมาตรวจสอบ
แสงสีฟ้าอันคุ้นเคยผ่านม่านแสงปรากฏตรงหน้า
ลั่วฉวนเริ่มไล่อ่านตรวจสอบ
หากเทียบก่อนหน้า ก็ไม่ได้ต่างอะไรมากนัก
ที่แตกต่างหนึ่งเดียวก็คือสถานะคือหนึ่งในภารกิจได้เปลี่ยนแปลงไป
แน่นอนว่าจำนวนทรัพย์สินของเขาก็แตกต่างออกไปด้วย
“ภารกิจ : ร้านต้นตำรับที่โด่งดังในทวีปเทียนหลัน มีบุคคลสำคัญอย่างน้อยจากสิบห้ากองกำลังมาเยือนร้าน รางวัลคือโอกาสสุ่มโชคทั่วไปหนึ่งครั้ง สถานะเสร็จสมบูรณ์”
ลั่วฉวนกดรับรางวัล
“โอกาสสุ่มโชคทั่วไปถูกนำส่งแล้ว” เสียงดังแจ้งขึ้นมา
ลั่วฉวนที่คิดอยากไปสุ่มโชคพลันเกิดลังเล
เขาหันมองทางห้องของเหยาซือหยาน
เหยาซือหยาน สำหรับเขาคือเทพธิดานำโชค
นั่นคือข้อเท็จจริงที่ลั่วฉวนสรุปได้มา
ส่วนตัวเขาเองนั้น…
อย่าว่าแต่เป็นเทพแห่งโชคลาภ แค่คนโชคดีก็คล้ายไม่ใช่
แต่มันจะแปลกไปหรือไม่
เรียกเหยาซือหยานตอนนี้จะดีหรือ?
หลังครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งลั่วฉวนจึงปฏิเสธความเห็นตกไป
เพราะเพียงนึกว่าไปเคาะประตูห้องหญิงสาวกลางดึก แค่คิดก็ผิดแล้ว
นอกจากนี้เหยาซือหยานครั้งก่อนที่สุ่มโชคก็อยู่ในห้องด้วย
ทุกคนก็ทราบผลของการสุ่มโชคครั้งนั้นดี
ลั่วฉวนจึงเข้าสู่มิติสุ่มโชค
หนึ่งใหญ่ และสองเล็ก เครื่องสุ่มโชคทั้งสามลอยตัวในความว่างเปล่า
ขนาดของมันแต่ละอันเรียกได้ว่าน่าทึ่ง
ด้วยเผชิญหน้ากับตัวตนยิ่งใหญ่ ลั่วฉวนไม่หวั่นไหวแต่อย่างใด
เพราะเขาเคยชินแล้ว ไม่ใช่เพิ่งมาที่นี่เป็นครั้งแรก
แม้ไม่อาจสุ่มโชคได้ แต่คิดมาเมื่อไหร่เขาก็ทำได้
ขณะดึงสติจากห้วงความคิด ดวงตาลั่วฉวนจึงมองเครื่องสุ่มโชคอันใหญ่ที่สุด
เพียงเขาคิด วงล้อนั้นก็เริ่มหมุนเชื่องช้า
ความเร็วของมันเริ่มมากขึ้นจนกระทั่งไม่พบเห็นอะไร
น่าจะเกือบได้แล้ว ลั่วฉวนจึงออกคำสั่งให้หยุด
วงล้อหมุนเชื่องช้าลงทีละน้อย
สุดท้ายจึงหยุด
ตัวบ่งชี้ที่เผยให้เห็น มันหยุดลงบริเวณที่เป็นสัญลักษณ์เกล็ดหิมะ
เขาเกิดสังหรณ์ไม่ดีขึ้นในใจ
หลังการสุ่มโชคหลายครั้ง ลั่วฉวนก็พอจะคาดเดากฎของการสุ่มโชคทั่วไปได้
ก่อนอื่นคือพื้นที่สีที่แตกต่างกัน
มันคล้ายจะปรากฏอย่างมั่วซั่วจนทำให้ไม่ทราบว่าจะได้สินค้าอะไร
ไอคอนที่เผยให้เห็นต่างหากจึงเป็นสิ่งสำคัญ
เกล็ดหิมะ หรือจะเป็นสินค้าที่เกี่ยวกับความเย็น?
“ขอแสดงความยินดีต่อเจ้าของร้านที่สุ่มโชคได้รับไอศกรีม”
ลั่วฉวนได้ยินและสงบใจวิคราะห์จนกระทั่งได้ข้อสรุป
นี่แหละระบบ
แต่ภายในใจเขาก็เกิดพูดกล่าวไม่ออกหลังเคยทดลองตอนสุ่มโชคครั้งก่อนแล้ว
เพียงแต่ได้ข้อยืนยันกับตนเองว่า “มันเป็นเรื่องจริง”
เสียงแจ้งเตือนดังอีกครั้ง
“ร้านต้นตำรับเข้าสู่การปรับปรุงร้าน ระยะเวลาเสร็จสิ้นหกชั่วโมง”
เหมือนว่าจะมีเครื่องทำไอศกรีมมาตั้งในร้าน ลั่วฉวนคิดเช่นนี้ในใจ
แน่นอนว่าเขายังเกิดอีกคำถาม “ระบบ ไอศกรีมนี่มีกี่รสชาติ?”
นี่คือข้อสงสัยที่เขามี
“หนึ่งรสชาติ” ระบบตอบกลับมา
ลั่วฉวนถอนหายใจ “ก็เหมือนบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่มีรสเดียวสินะ นี่ต้องเป็นคนแต่งนิยายขี้เกียจคิดแน่”