God Level Store Manager เถ้าแก่ขั้นเทพ - ตอนที่ 1045

ตอนที่ 1045

ลูกค้าภายในร้านกลับกันไปเกือบหมดแล้ว เหยาฮุยเฉินตอนนี้ค่อยเดินเข้ามาหาพร้อมสีหน้ายิ้มแย้ม

ยกเว้นลั่วฉวน เหยาซือหยานกับเหยาซือเย่ว์ต่างเกิดความสงสัยขึ้นในใจ

ลั่วฉวนชี้ไปยังหมู่บ้านซากุระ “พรุ่งนี้มันจะกลับคืนสภาพเดิมเอง”

“ขอบคุณเถ้าแก่” หลังกล่าวขอบคุณเรียบร้อย เขาจึงเดินมุ่งหน้าไปยังหมู่บ้านซากุระอย่างไม่รีรอ

“เถ้าแก่ เหยาฮุยเฉินทำอะไรหรือ?” เหยาซือเย่ว์กล่าวถามด้วยความสงสัย

“มีธุระกับต้นซากุระน่ะ เขาต้องการบ่มเหล้าซากุระ” ลั่วฉวนกล่าวตอบ

“กล่าวถึงเรื่องนี้ ทุกครั้งที่เขาแวะมาร้านจะซื้อไวน์หยกกลับไปโดยตลอด” เหยาซือเหยานเผยความเห็น

ไวน์หยกสามารถเติมเต็มพลังชีวิต ทว่ามันก็ทำได้อย่างจำกัด พลังชีวิตนั้นไม่ใช่อะไรที่สามารถเสริมได้อย่างไร้ขีดจำกัด

เหยาฮุยเฉินซื้อไวน์หยกไปแทบทุกวัน นั่นหมายความถึงมองเป็นเหล้าชนิดหนึ่ง และก็มีแต่ลูกค้าสถานะสูงส่งเช่นเขาจึงสามารถใช้จ่ายผลึกวิญญาณหนักมือได้

ปิงชวงตอนนี้โดนอานเหวยหยาลากตัวมาตรงหน้าโต๊ะ ดวงตาสีแดงชาดนั้นจับจ้องที่เหยาซือหยาน

เหยาซือเย่ว์เกิดสนใจพร้อมเผยยิ้มมองตอบ

เหยาซือหยานหันมองทางลั่วฉวน

เขาจึงโบกมือตอบ “ตามสะดวก”

เหยาฮุยเฉินเข้าหมู่บ้านซากุระไปไม่นาน ไม่ช้าจึงเปิดประตูกลับออกมาและเตรียมออกจากร้าน

“เถ้าแก่ ข้าขอตัวก่อน” หลังกล่าวลาเรียบร้อยเขาคล้ายนึกอะไรขึ้นได้ “กล่าวไปแล้ว เถ้าแก่ วิดีโอที่ถามถึงได้เผยแพร่ออกมาแล้ว”

หลังก้าวเดินพ้นจากร้าน เขาก็ฉีกเส้นทางมิติหายวับไปอย่างไร้ร่องรอย จากนั้นไม่นานมิติจึงฟื้นคืนสภาพกลับมาเหมือนดังเดิม

“วิดีโอ? เถ้าแก่ เหยาฮุยเฉินกล่าวถึงวิดีโออะไรกัน?” อานเหวยหยาเกิดสงสัยขึ้นมา

“แอพวิดีโอ ก่อนหน้านี้เขาเคยเกริ่นไว้ถึงการอธิบายตัวยา จนถึงตอนนี้ยังไม่เห็นเลย” ลั่วฉวนนำเอาโทรศัพท์วิเศษออกมารับชม

ลั่วฉวนค่อนข้างสนใจวิถีโอสถของทวีปเทียนหลัน เพราะมาอยู่ที่นี่ก็นาน เขายังไม่เคยได้เห็นของวิเศษอะไรกับตาตนเองมาก่อน

อย่างไรแล้วเม็ดยาก็มีหลากหลาย ทั้งยังมีสรรพคุณแตกต่างกันออกไป เรื่องนี้จำเป็นต้องใช้เวลากว่าจะจัดทำเป็นวิดีโอนำเสนอออกมาได้

“โอ้ เม็ดยานี่เอง วิธีการพิเศษสำหรับใช้รักษาโดยนักปรุงยา ค่อนข้างน่าสนใจอยู่” มังกรสาวกล่าวสรุปออกมา

เหยาซือหยานกับเหยาซือเย่ว์ต่างเกิดสนใจขึ้นมาเช่นกัน ปิงชวงยังคงเรียบเฉยเหมือนดังเดิม ราวกับว่าโลกนี้ไม่มีอะไรที่จะส่งผลกระทบต่ออารมณ์และท่าทีของนางได้

แต่สิ่งสำคัญที่สุดตอนนี้คือมื้อเย็น

เหยาซือหยาน เหยาซือเย่ว์ และอานเหวยหยาต่างขึ้นไปยังชั้นสอง ขณะที่ปิงชวงกับลั่วฉวนรอคอยกันที่ชั้นล่าง

ปิงชวงนำเอาโทรศัพท์วิเศษออกมาดื่มด่ำกับโลกจินตนาการผ่านทางแอพนักอ่าน

ด้วยเพราะไม่มีอะไรทำ ลั่วฉวนจึงเปิดหน้าต่างข้อมูลการรีไซเคิลวัตถุขึ้นมาตรวจสอบ

หน้าต่างโปร่งแสงที่มีเพียงเขาซึ่งสามารถมองเห็นได้ปรากฏขึ้น

พื้นที่หน้าต่างแบ่งออกเป็นสี่กลุ่ม มันจะแสดงข้อมูลของวัตถุที่ถูกนำมารีไซเคิล

ซึ่งก็มีทุกอย่าง

เศษอาวุธ ก้อนโลหะประหลาด ยาล้ำค่า และผลไม้…

เพราะมีรายการมากมายมหาศาล ลั่วฉวนเพียงรับชมจึงเกิดวิงเวียนขึ้นมา

ช่างมัน ใช้การคัดแยกจัดเรียงน่าจะช่วยได้ ก่อนอื่นคือเรียงตามลำดับราคาสูงไปต่ำ

หลังลั่วฉวนกำหนดค่าเรียบร้อย ข้อมูลบนม่านแสงจึงเริ่มเปลี่ยนแปลง

ยาวิเศษทั้งหลายเริ่มเรียงรายปรากฏให้เห็น

รูปลักษณ์ของพวกมันมีความแตกต่าง เป็นสมุนไพรโอสถสีแดง สีส้ม สีเหลือง สีเขียว สีน้ำเงิน และสีม่วง กล่าวได้ว่ามีแทบครบทุกสี

และยังมีเม็ดยาอีกหลากหลายที่มีลวดลายอันงดงาม

มันไม่เหมือนดังอาหาร ลวดลายเหล่านี้คือความวิจิตรศิลป์ประการหนึ่ง

หลังลองเลือกสุ่มเม็ดยามาอันหนึ่ง พบว่ากลิ่นหอมตอนนี้เริ่มกระจายออก

เม็ดยากลมกำลังเผยหมอกลอยล่องออกมา

ตามประสบการณ์ของลั่วฉวนที่อ่านผลงานออนไลน์มามาก นี่สมควรเป็นเม็ดยาระดับตำนาน

ขณะเดียวกันนี้ข้อมูลที่เกี่ยวข้องก็ปรากฏแสดงบนม่านแสง

“ประเภท : ยาอายุวัฒนะ

มูลค่าการรีไซเคิล : 371,492 ผลึกวิญญาณ”

แม้ชื่อก็ไม่มี ดังนั้นสรรพคุณของยาอย่าได้กล่าวถึง

แน่นอนว่าวัตถุอื่นก็ไม่มีรายละเอียดเช่นกัน

แต่คำถามก็เกิดขึ้น ว่าสิ่งนี้กินได้จริงหรือไม่?

ลั่วฉวนมองเม็ดยาในมือ มันค่อนข้างโปร่งแสงและเป็นสีน้ำเงิน สภาพมันคล้ายก้อนหยกกลมที่งดงาม ไม่ว่าคิดยังไงก็ยากที่จะเชื่อมโยงว่ามันสามารถกินได้

แต่เม็ดยายังไงก็จัดเป็นของกินได้ แต่ไม่ว่ามองยังไงก็รู้สึกว่าแปลก

ช่างมัน แค่กลืนลงไปก็พอแล้ว

ปิงชวงสูดดมกลิ่นในอากาศ สายตาหันมองลั่วฉวนก่อนจะตระหนักเห็นเม็ดยาในมือ

ถัดจากนั้นนางจึงหันกลับไปมองโทรศัพท์วิเศษต่อ

“ระบบ” ลั่วฉวนถือเม็ดยาพร้อมเรียกระบบออกมา

“เม็ดยาทั้งหมดที่ผ่านการรีไซเคิลได้รับการตรวจสอบแล้วว่าสามารถกินได้ ขอเถ้าแก่วางใจ” เสียงระบบดังตอบกลับมา

งั้นก็หมายความว่ามันกินได้

แต่รสชาติจะเป็นยังไงกัน

เม็ดยาถูกนำใส่เข้าปาก

กลิ่นหอมของมิ้นต์ปรากฏเด่นชัด มันเป็นตัวช่วยให้จิตวิญญาณเกิดรู้สึกสดชื่นขึ้นมา

นี่ไม่ใช่สรรพคุณหลักของยา แต่เป็นเพียงแค่ผลจากรสชาติและกลิ่น

ลั่วฉวนค่อนข้างชอบมิ้นต์ที่เย็นสบายและสดชื่น

จากนั้นจึงเคี้ยวแล้วค่อยกลืนเข้าไป

ยกเว้นความรู้สึกเย็นในปากและช่องท้อง อย่างอื่นไม่มีใดแปรเปลี่ยน

“แค่นี้?” ลั่วฉวนเลิกคิ้วขึ้น มันแตกต่างอะไรกับกินลูกอมมิ้นต์กัน?

“เม็ดยาไม่อาจส่งผลกับเถ้าแก่ได้” ระบบเร่งรีบตอบข้อสงสัยของลั่วฉวนโดยทันที

หรือก็คือ… ลูกอมงั้นสินะ?

ลั่วฉวนจึงมองเม็ดยาวิเศษทั้งหลายในรายการม่านแสงด้วยความจริงจัง

แต่ไม่ช้าเขาก็สุ่มเลือกเม็ดยาสีแดงออกมา หากเทียบกับเม็ดก่อนหน้าค่อนข้างแตกต่างอย่างมาก กลิ่นที่เผยออกค่อนข้างไปทางผลไม้รสเปรี้ยว

ปิงชวงหันมองมาอีกครั้ง

“กินไหม?” ลั่วฉวนกล่าวถาม

ปิงชวงจับจ้องเม็ดยาตรงหน้า จากนั้นจึงพยักหน้าตอบรับ

ลั่วฉวนจึงส่งให้นางไป

ส่วนว่าจะปลอดภัยกับคนอื่นหรือไม่ เขาเลือกสอบถามระบบเพื่อความแน่ใจก่อน

คำตอบที่ได้รับคือปลอดภัย ผู้อื่นสามารถทานได้ไม่มีปัญหา

ปิงชวงที่รับเม็ดยาไปแล้วจึงยื่นเข้าปากกัดไปคำหนึ่ง

ส่วนที่เหลือจึงทิ้งรอยฟันเอาไว้

หากเทียบกับเม็ดยาเมื่อครู่ ปริมาณของเม็ดนี้ค่อนข้างมากกว่าอย่างเห็นได้ชัด

ลั่วฉวนเกิดรู้สึก ว่าปิงชวงทานเม็ดยาเข้าไปก็เหมือนของว่างเช่นที่เขาทาน

ร่างกายนางไม่เผยอาการใดเปลี่ยนแปลง

เมื่อเหยาซือหยานและคณะกลับลงมาจากชั้นบน พวกนางจึงได้เห็นเรื่องราวที่ชวนตกใจ

บนโต๊ะมันปรากฏถาดที่ทำจากหยกเย็นพร้อมเม็ดยาหลากหลายสีสันวางเรียงราย

ลั่วฉวนและปิงชวงนั่งตรงข้ามกัน ทั้งสองยังคงเล่นโทรศัพท์วิเศษไม่วาง

บางครั้งทั้งสองจะยื่นมือเข้ามาหยิบเม็ดยาบนถาดและใส่เข้าปากพลางเคี้ยวอย่างเพลิดเพลิน

ราวกับกำลังกินขนมอยู่ก็ไม่ปาน…

พบเห็นคนทั้งสาม ลั่วฉวนค่อยมองเม็ดยาตรงหน้าและกล่าวเชิญ “ลองสักหน่อยไหม?”

แต่เห็นได้ชัด ว่าไม่ใช่ทุกคนจะสามารถทานเม็ดยาได้เหมือนดังขนม

“พวกเรา… ไม่เป็นไร เถ้าแก่เอาเม็ดยามาทานเล่นงั้นหรือ?” เหยาซือหยานเผยสีหน้าจริงจังกล่าวถาม

ลั่วฉวนพยักหน้าตอบรับ “เม็ดยาแต่ละอย่างมีเนื้อสัมผัสและรสชาติแตกต่างกันออกไป นักปรุงยาค่อนข้างทำได้ดีในการสกัดเม็ดยาที่แตกต่างกันเหล่านี้”

“ทำไมข้ารู้สึกเหมือนเม็ดยาที่ล้ำค่ากลายเป็นของไร้ค่ากัน?” เหยาซือเย่ว์กล่าวกับตนเอง

“กินข้าวกันดีกว่า กินข้าว” อานเหวยหยากล่าวคำขึ้นมาเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ