God Level Store Manager เถ้าแก่ขั้นเทพ - ตอนที่ 1035

ตอนที่ 1035

“ฮ่า อิ่มแล้ว” เหยาซือเย่ว์เอนหลังพิงเก้าอี้พร้อมเผยสีหน้าอิ่มเอม

“เถ้าแก่คิดว่าเมื่อไหร่ลูกค้าคนอื่นจะมากัน?” อานเหวยหยามองไปทางประตูก่อนจะหันมาถามลั่วฉวน

“ไม่น่านาน” ลั่วฉวนตอบกลับเรียบง่าย สายตาเขายังรับชมการถ่ายทอดสดผ่านโทรศัพท์วิเศษ

ช่องถ่ายทอดสดที่ได้รับความนิยมย่อมไม่พ้น “เอาตัวรอดในป่า” อันดับยังคงอยู่ด้านบนสุดอย่างเหนียวแน่น และยังเป็นที่ชื่นชอบของเหล่าลูกค้า

เด็กหนุ่มยังคงยึดถือแนวทางการถ่ายทอดสดเดิม ระหว่างทำอาหารที่ได้รับจากป่า กลุ่มลูกค้าก็จะได้รับความรู้เพิ่มเติมกันไปด้วย

เหยาซือหยานและปิงชวงนั่งตรงข้ามกัน ทั้งสองต่างมองกระดานหมากตรงหน้า หรือก็คือกำลังเดินหมากกันอยู่นั่นเอง

เป็นภาพที่สงบสุขเรียบง่าย

“เถ้าแก่ ข้ามาแล้ว!” ปู้หลี่เกื๋อเผยท่าทียินดีเดินผ่านสายฝนเข้ามายังด้านในร้าน

“ร้านของหยวนก่วยไม่ใช่ว่ายังเปิดอยู่หรอกหรือ? เจ้าไม่ใช่ไปเรียนรู้จากหยวนก่วยหรือยังไง ทำไมมาเร็วขนาดนี้กัน?” อานเหวยหยามองตอบด้วยความสงสัย

“วันนี้ค่อนข้างพิเศษ เพราะงั้นข้าก็เลยมาก่อน” ปู้หลี่เกื๋อยิ้มตอบรับก่อนจะสำรวจมองรอบ “เถ้าแก่ รางวัลของลูกค้าผู้โชคดีอยู่ที่ไหนกัน?”

“อยู่ชั้นบน ยังไม่ได้นำลงมา” ลั่วฉวนตอบกลับ

“ซือเย่ว์” เหยาซือหยานหันมอทางเหยาซือเย่ว์ที่ยังคงนั่งนิ่ง

“ทราบแล้ว” เหยาซือเย่ว์จึงลุกขึ้น

“ข้าไปด้วย” อานเหวยหยาเดินตามไป

ปู้หลี่เกื๋อตอนนี้จึงไปหาที่นั่งรออย่างคาดหวัง

ระหว่างนี้เขายังนำเอาโทรศัพท์วิเศษออกมา ส่งต่อข้อความในกลุ่มแชทของร้าน

“มาถึงร้านต้นตำรับแล้ว รอคอยรางวัลที่เถ้าแก่กล่าวถึงอยู่”

ในกลุ่มแชทตอนนี้หลายคนกำลังพูดกล่าวกันถึงงานที่จัดขึ้น

เมื่อข้อความของปู้หลี่เกื๋อถูกส่งออกไป หลายคนจึงตอบสนองกลับมา

“ข้าอยากไปบ้าง!”

“อยากรู้แล้วสิว่ารางวัลเป็นอะไร น่าสงสัยจริงว่าจะให้สรรพคุณอะไรบ้าง”

“ข้าไม่ได้เป็นทั้งลูกค้าผู้โชคดีและได้รับเทียบเชิญ เศร้าใจจริง”

“…”

“เถ้าแก่ พวกเรามากันแล้ว!” เสียงอันเปี่ยมด้วยชีวิตชีวาของกู่หยุนซีดังขึ้น นางและเจียงเหวิ่นฉางต่างเดินเข้ามาในร้าน

เมื่อมองไปจึงได้เห็นเหยาซือหยานกำลังเล่นเดินหมากกับปิงชวง ด้วยเหตุนี้นางจึงวิ่งเข้าไปกอด “ข้าทราบอยู่แล้วว่าพี่ซือหยานต้องจำข้าได้!”

“แน่นอน” เหยาซือหยานยิ้มตอบรับ

…..

ที่นครไซเรน เฮเลนเวียและคณะกำลังเดินทางผ่านประตูแสงไปท่ามกลางสายตาอิจฉาจากไซเรนผู้อื่น

“หรือ? เหมือนจะมาถึงเร็วไปหน่อย” เอเลน่าเผยท่าทีประหลาดใจกล่าวคำออก

“เหมือนว่าพวกเราจะยังไม่สายนะ” จี้อู๋ฮุยเผยเสียงหัวเราะพร้อมเดินเข้ามาในร้าน

บรรดาลูกค้าต่างเริ่มมาที่ร้านกันคนแล้วคนเล่าจนภายในร้านคึกคัก

อานเหวยหยากับเหยาซือเย่ว์ตอนนี้เดินลงจากบันไดมาพอดี พวกนางต่างถือกล่องโหละสีเงินลงมากันด้วย

เหยาซือหยานเกิดรู้สึกว่าคนละหนึ่งก้อนออกจะน้อยเกินไป ดังนั้นจึงทำขนมไหว้พระจันทร์เพิ่มเพื่อให้ทุกคนได้กินกันอย่างอิ่มหนำ

ขนมไหว้พระจันทร์ทั้งสองประเภทถูกแบ่งออกเป็นสองกล่อง

“เถ้าแก่ นี่คือรางวัลที่กล่าวถึงหรือ?” หลิวลู่อวี่จับจ้องกล่องโลหะที่คนทั้งสองถือเดินลงมา

ลั่วฉวนเก็บโทรศัพท์วิเศษพร้อมพยักหน้ารับ “ใช่”

“ได้กลิ่นหวานหอมด้วย” ปู้หลี่เกื๋อใช้จมูกฟุดฟิดสูดดม

เหยาซือเย่ว์และอานเหวยหยาเดินนำกล่องไปวางกับพื้นกลางร้าน

เสียงจอแจของลูกค้าเริ่มเลือนหาย สายตาพวกเขาต่างจับจ้อง

จำนวนลูกค้าผู้โชคดีและลูกค้าที่ถูกเชิญตัวมา รวมแล้วมีกันเกือบสองร้อยคน

พื้นที่ภายในร้านกว้างใหญ่มากพอจนไม่ได้แออัดแต่อย่างใด

เหยาซือหยานและปิงชวงค่อยเล่นจบกระดานตอนนี้และเดินเข้ามา

ลั่วฉวนลุกขึ้นพร้อมเดินไปตรงกล่องโหละ

เมื่อกวาดสายตามองรอบเขาจึงกล่าว “ยินดีต้อนรับสู่งานเลี้ยงครั้งที่สองของร้านต้นตำรับ”

ก่อนอื่นคือการกล่าวเปิดพิธี

ถือว่าทำได้ดีและเรียบง่าย

ถัดจากนั้นจึงเป็นการเปิดฝากล่องเผยแสงสีทองจากภายในเบ่งบานออกให้เห็น

“นี่.. อาหารที่มีประกายแสง!”

ลูกค้าหลายคนต่างลืมตาเบิกกว้างประหลาดใจ จากนั้นค่อยเร่งรีบจับจ้องราวกับเกรงว่าจะพลาดเหตุการณ์สำคัญเข้า

ขนมบ๊ะจ่างก่อนหน้านี้ก็มีประกายแสงสาดส่องเช่นเดียวกัน

กลิ่นหอมอ่อนจางปรากฏในอากาศ มันชวนให้สดชื่นและรับรู้ถึงความงดงามของขนม

เมื่อแสงสีทองเริ่มเลือนหาย ภาพฉากที่ทุกคนรอคอยจึงเผยออกมา

ภายในกล่องโหละแบ่งออกเป็นสองชั้น มันคืออาหารรูปวงกลมวางเรียงราย

ขนาดของมันราวฝ่ามือและมีหลากสีสัน พื้นผิวยังมีลวดลายราวแกะสลักเอาไว้อย่างลึกลับ เหล่านี้จึงกลายเป็นอาหารที่ผสานด้วยความวิจิตรของงานศิลป์

“เถ้าแก่ สิ่งนี้คือ…” หยวนก่วยกล่าวถาม

“ขนมไหว้พระจันทร์” ลั่วฉวนกล่าวตอบ

“ขนมไหว้พระจันทร์? ทำไมจึงเป็นชื่อนี้?” จี้อู๋ฮุยเกิดความสงสัย

“เพราะรูปลักษณ์มันเหมือนดวงจันทร์” ลั่วฉวนเคยถูกเหยาซือหยานถามคำถามนี้มาก่อนแล้ว ดังนั้นจึงตอบกลับไป

รูปลักษณ์เหมือนดวงจันทร์… เป็นขนมที่ทานได้โดยสามารถรับชมดวงจันทร์ไปด้วย

“เหมือนดวงจันทร์?” เจียงเฉิงจวินเกาศีรษะ “ที่เหมือนกันคือวงกลม”

“เถ้าแก่บอกว่าเหมือนก็เหมือนสิ” เย่ว์หลิงเผยสีหน้าจริงจัง

“รับชม นี่จึงเป็นความแตกต่างทางความคิด” ปู้หลี่เกื๋อเผยเสียงเบากล่าวกับเจียงเฉิงจวิน

เจียงเฉิงจวินถึงกับไม่ทราบควรเถียงยังไงดี

“เถ้าแก่ ขนมไหว้พระจันทร์นี้มีสรรพคุณพิเศษใดหรือไม่?” เหยาฮุยเฉินคาใจกับคำถามนี้ที่สุด

“มี” ลั่วฉวนพยักหน้ารับ

“สรรพคุณใดกัน?” เหยาฮุยเฉินเผยดวงตาเป็นประกาย

“ขนมแต่ละชิ้นมีสรรพคุณแตกต่างกันออกไป ขึ้นอยู่กับโชคของแต่ละคน” ลั่วฉวนคิดไปครู่ก่อนจะกล่าวเสริม “และให้ผลเพียงแค่การทานครั้งแรก”

“เหมือนบ๊ะจ่างเมื่อครั้งก่อนสินะ” สีหน้าของอู๋เทียนยังคงราบเรียบเหมือนเช่นเคย

ทั้งภูเขาจักรวาล มีเพียงเขาที่ได้รับเทียบเชิญจากเหยาซือหยาน

จะเหมือนกัน?

ลั่วฉวนเกิดรู้สึกว่าความคิดที่ว่าเหมือนของอู๋เทียนไม่ช้าต้องแปรเปลี่ยน

“มีสองรสชาติ เป็นเนื้อกับผลไม้ เลือกทานด้วยตนเองกันได้”

ลั่วฉวนหยิบออกมาทั้งสองและส่งก้อนหนึ่งให้เหยาซือหยาน

ลูกค้าทั้งหลายในร้านต่างรอคอยเวลานี้มานาน พอได้ยินคำบอกพวกเขาจึงเรียงแถวกันเข้าไปหยิบ

โชคดีที่พวกเขายังจำกฎของร้านได้ดี ดังนั้นจึงไม่มีความวุ่นวายใดเกิดขึ้นภายในร้าน

พื้นที่ภายในกล่องใส่ขนมไหว้พระจันทร์ค่อนข้างใหญ่กว่าที่เห็นภายนอก จำนวนของขนมนั้นมากพอที่จะทำให้ลูกค้าทุกคนได้ทานจนพอใจ

“เห็นกันหรือไม่? นี่คือขนมไหว้พระจันทร์ที่เถ้าแก่นำเสนอในค่ำคืนนี้”

โทรศัพท์วิเศษลอยตรงหน้าปู้หลี่เกื๋อพร้อมทำการถ่ายทอดสดออกไป

ห้องถ่ายทอดสดของเขาตอนนี้พุ่งทะยานสูงขึ้นเป็นอันดับแรกภายในอึดใจ เหล่านี้มากพอแสดงให้เห็นว่างานเลี้ยงครั้งนี้ได้รับความสนใจจากลูกค้าทั้งหลายเพียงใด

จากนั้นเขาจึงยื่นขนมไหว้พระจันทร์เข้าไปใกล้โทรศัพท์วิเศษเพื่อให้ทุกคนเห็นชัด

ข้อความแชทสดมากมายลอยจนแทบบดบังหน้าจอ

“ดูน่ากินมาก!”

“อิจฉาจะตายแล้ว!”

“ไม่มีขนมไหว้พระจันทร์ของร้านต้นตำรับให้กินก็จริง แต่อีกไม่ช้าภัตตาคารเซียนหงส์อมตะต้องทำออกมาขายแน่”

“พูดถึงภัตตาคารเซียนหงส์อมตะ บ๊ะจ่างที่มีขาย แม้ว่าไม่มีสรรพคุณใดแต่รสชาตินั้นดีเยี่ยม”

“…”

สั่วว่านจินนั้นยอมแพ้เรื่องคิดทำสินค้าเลียนแบบของร้านต้นตำรับไปแล้ว ดังนั้นตอนนี้จึงทำอาหารตามที่ลูกค้าต้องการแทน

แต่สิ่งที่ต้องทำก่อนอื่นใด คือสอบถามความยินยอมจากลั่วฉวน