God Level Store Manager เถ้าแก่ขั้นเทพ - ตอนที่ 1034

ตอนที่ 1034

“แน่ใจหรือ? ชั้นเรียนค่ำวันนี้ของอาจารย์ไห่เถิงนะ” เจียงเหวิ่นฉางเผยยิ้มเจื่อน

ได้ยินชื่อคนสอน กู่หยุนซีพลันต้องทิ้งตัวนอนกับโต๊ะอาหารอีกครั้งพร้อมโบกมือตอบ “รู้แล้วน่า ไม่หนีหรอก ทานเสร็จแล้วกลับกันเถอะ”

โทรศัพท์วิเศษที่วางอยู่ด้านข้างส่งเสียงแจ้งเตือนดังขึ้น จากนั้นนางจึงหยิบขึ้นมาตรวจสอบหน้าจอด้วยสภาพไร้อารมณ์

“หือ? ข้อความจากพี่ซือหยาน?”

“ข้าเองก็ได้” เจียงเหวิ่นฉางตอบกลับมา

“พี่ซือหยานส่งข้อความหาทำไมกันนะ? หรือจะมีอะไร?” กู่หยุนซีกดเข้าไปอ่านข้อความด้วยความสงสัย

ในห้องทานอาหารเงียบไปครู่ จากนั้นจึงเป็นคนทั้งสองส่งเสียงร้องออกมาพร้อมกัน

“เชิญไปร้านตอนมืด?!” กู่หยุนซีเผยดวงตาเบิกกว้าง

“ไม่ใช่ว่ามีแต่ลูกค้าผู้โชคดีหรอกหรือ?!” สีหน้าเจียงเหวิ่งฉางตกใจไม่ปิดบัง “ซีเอ๋อ ชั้นเรียนค่ำวันนี้โดดกันเถอะ”

“โดดสิ” กู่หยุนซีพยักหน้ารับหนักแน่น

ณ ร้านน้อยหยวนก่วย

เพราะเป็นลูกค้าผู้โชคดีคนสุดท้าย ปู้หลี่เกื๋อจึงค่อนข้างอารมณ์ดี ตอนนี้เขากำลังยืนอยู่ด้านข้างหยวนก่วยด้วยสีหน้ายิ้มแย้มหุบไม่ลง

จินตนาการเขาเริ่มกว้างไกลครุ่นคิดถึงรางวัลที่ลั่วฉวนกล่าวถึงแล้ว

ฟุ่บ

เสียงหนึ่งดังขึ้นก่อนปู้หลี่เกื๋อจะเร่งร้อนหดศีรษะ

“อย่าวอกแวก” หยวนก่วยกล่าวบอก การเคลื่อนไหวของเขาไม่ได้รับผลกระทบใดแม้แต่น้อย

“ขอรับอาจารย์” ปู้หลี่เกื๋อตอบคำเสียงเบา

โต๊ะทั้งสี่ในร้านของหยวนก่วยตอนนี้เต็มแน่น

ลูกค้าก็ใบหน้าคุ้นเคยกันทั้งสิ้น

อย่างไรแล้วด้วยสาเหตุทางด้านราคา ผู้คนส่วนใหญ่ไม่มีทางจ่ายได้ไหว

พวกเขากำลังพูดกล่าวกันถึงงานที่จัดในร้านต้นตำรับ

“กล่าวไปทำไมเถ้าแก่ถึงจัดงานครั้งนี้ขึ้นกัน?” หู่ขวงกล่าวถามผู้อื่นไปเรื่อย

“คิดหาสาเหตุจากเถ้าแก่ คำถามนี้ยากเกินไปแล้ว” หลิวลู่เหม่ยหัวเราะตอบ

“ถูกต้องแล้ว” ฟ่านเฉิงเทียนพยักหน้ายิ้มตอบรับ “คงมีแต่เถ้าแก่จึงทราบเหตุผล”

“ไม่ทราบเลยว่าลูกค้าผู้โชคดีครั้งนี้จะได้รับรางวัลอะไร พวกเราไม่มีโอกาสกันเลยแม้สักคน” ตี้อู๋ปาเต๋าส่ายศีรษะ

กลุ่มคนในร้านหยวนก่วยตอนนี้ คือกลุ่มลูกค้าผู้โชคไม่ดี หากจะมียกเว้นก็คงปู้หลี่เกื๋อไว้สักคกนหนึ่ง

“ปลาก้างแดงต้มพร้อมทานแล้วขอรับ” ปู้หลี่เกื๋อนำอาหารร้อนฉุยมาเสิร์ฟบนโต๊ะ

“รสชาติอันคุ้นเคย อาหารของเถ้าแก่หยวนอร่อยไม่มีผิดเพี้ยน” โพธิสัตว์ร่างท้วนไม่ลังเลที่จะกล่าวคำชม

ปู้หลี่เกื๋อกลับไปยังห้องครัว จากนั้นจึงได้เห็นหยวนก่วยที่กำลังจดจ้องหน้าจอโทรศัพท์วิเศษ

ไม่เพียงแต่เขา ตอนนี้ผู้แวะเวียนมาทานมื้อเย็นในร้านต่างก็นำเอาโทรศัพท์วิเศษออกมา

“อาจารย์ มีเรื่องใดเกิดขึ้นหรือ?” ปู้หลี่เกื๋อเข้าไปสอบถามก่อนจะได้เห็นแววตาประหลาดใจจากหยวนก่วยที่ตอบกลับมา

“ก็ไม่อะไรมาก ข้าได้รับเทียบเชิญให้ไปร้านต้นตำรับในค่ำวันนี้” หยวนก่วยเก็บโทรศัพท์วิเศษไป

“โอ้” ปู้หลี่เกื๋อพยักหน้ารับ จากนั้นเขาจึงพบว่าคล้ายมีอะไรผิดไป “ไม่สิ เถ้าแก่โพสต์บอกแล้วไม่ใช่หรือว่ามีแต่ลูกค้าผู้โชคดีที่จะไปยังร้านตอนค่ำได้?”

“นอกจากลูกค้าผู้โชคดี ยังมีส่วนหนึ่งที่ได้รับเชิญ” หยวนก่วยตอบรับเสียงเรียบเฉย

ปู้หลี่เกื๋อจึงเกิดสับสนขึ้นมา

เมื่อหันมองทางด้านหลัง แต่ละคนตอนนี้กำลังพูดกล่าวกันอย่างสนุกสนาน

โพธิสัตว์ร่างท้วนรับชมโทรศัพท์วิเศษของตนที่ไร้ความเคลื่อนไหว สายตานั้นหันมองทางโพธิสัตว์อีกสองที่ร่วมโต๊ะ พวกเขาถอนหายใจก่อนจะเริ่มทานต่อไปอย่างเงียบงัน

ปู้หลี่เกื๋อจึงได้เข้าใจ ว่าเทียบเชิญเหล่านี้ส่งไปยังลูกค้าเก่าแก่ของร้าน อย่างน้อยก็ต้องเป็นคนที่ลั่วฉวนคุ้นเคยด้วย

“หรือก็คือ ต่อให้ข้าไม่ใช่ลูกค้าผู้โชคดี สุดท้ายก็ยังได้ไปรับรางวัลที่ร้านต้นตำรับงั้นหรือ?” เขาพึมพำกับตนเองอย่างเหม่อลอย

“ก็น่าจะเป็นอย่างนั้น” หยวนก่วยพยักหน้าตอบรับ

“ทำไมรู้สึกเหมือนหมดเรี่ยวแรงขึ้นมากันเนี่ย” ปู้หลี่เกื๋อเกาะกุมศีรษะตนเอง

ตอนนี้เองที่โทรศัพท์วิเศษในกระเป๋าของเขาสั่นจนต้องนำออกมา

เจียงเฉิงจวิน : ฮ่าฮ่า พี่ซือหยานเชิญข้าไปที่ร้านค่ำวันนี้ด้วยแหละ

ปู้ฉืออี : น้องชายที่รัก คืนนี้ไว้พบกันที่ร้านต้นตำรับ

หลายคนต่างส่งข้อความมาหาเขา และพอได้อ่าน อารมณ์ปู้หลี่เกื๋อจึงยิ่งซับซ้อน

ณ ร้านต้นตำรับ

มื้อค่ำเป็นไปอย่างอบอุ่น ลั่วฉวนและคณะต่างนั่งรายล้อมรอบโต๊ะ

“ส่งเทียบเชิญออกไปแล้ว?” ลั่วฉวนกล่าวถาม

“ส่งเรียบร้อยแล้ว” เหยาซือหยานนำเอาโทรศัพท์วิเศษออกมา หลายคนต่างตอบกลับทางข้อความกันมาแล้ว

แต่เพราะตอบรับกันมามาก ดังนั้นนางจึงไม่อาจตอบกลับทีละคนได้ไหว

“เถ้าแก่ ทำไมขนมไหว้พระจันทร์ถึงมีสรรพคุณประหลาดได้กัน?” เหยาซือเย่ว์เกิดความสงสัยขณะทานอาหาร

อานเหวยหยาเองก็ศนใจเรื่องนี้ สายตาของนางจ้องมองที่ลั่วฉวนเพื่อรอคำตอบ

นางเองก็มีส่วนร่วมในการทำขนมไหว้พระจันทร์ แม้ว่าวัสดุจะยอดเยี่ยมเกินจะกล่าว แต่อย่างไรมันก็ไม่มีทางให้สรรพคุณเช่นที่เกิดขึ้น

คำถามนี้ เห็นจะมีแต่ลั่วฉวนที่ทราบคำตอบ

“เพราะมันเป็นสิ่งที่ข้ามีส่วนร่วมในกระบวนการทำ” ลั่วฉวนตอบกลับออกไป

เหยาซือเย่ว์ : ???

อานเหวยหยา : ?!!

สีหน้าเหยาซือหยานยังคงเหมือนเช่นปกติ นางทราบเรื่องนี้อยู่แต่แรกแล้ว

ทางด้านปิงชวงไม่สนใจ นางเพียงแต่ทานต่อไปอย่างเงียบงัน

“ความหมายของเถ้าแก่คือ?” เหยาซือเย่ว์เผยความสับสนกล่าวถาม

“ตามคำที่กล่าวไป” ลั่วฉวนตอบกลับ

หลังตื่นตะลึงไปครู่ อานเหวยหยาค่อยปรับสภาพอารมณ์ให้สงบลง

เรื่องนี้สมควรเกี่ยวข้องกับการแทรกแซงข้อมูลพื้นฐานของโลก

แต่เพราะอีกฝ่ายคือเถ้าแก่ พอคิดเช่นนี้ก็ไม่คล้ายมีอะไรให้ต้องตกใจ

“ฟังดูน่าทึ่งมาก” เหยาซือเย่ว์พยักหน้ารับโดยไม่คิดอะไรให้มากความอีก

…..

นครไซเรน

เอวานน่าและคณะชาวทะเลต่างเดินทางกลับมาถึงที่นี่ผ่านประตูแสง

นางและโนริเอลตอนนี้ไปเยี่ยมชมนครไซเรนโดยมีชาวไซเรนเป็นคนนำเที่ยว

ส่วนชาวทะเลอีกเก้าคนที่ร่วมทางมาต่างตัดสินกลับไปยังเมืองใต้สมุทรผ่านทางประตูมิติ

ตามคำสั่งของเอวานน่า พวกเขาจะไปบอกเล่าให้ชาวทะเลผู้อื่นในเมืองได้ทราบถึงร้านต้นตำรับ

ตอนนี้พวกเขาต่างก็มีโทรศัพท์วิเศษแล้ว การค้นหาข้อมูลของร้านต้นตำรับทำได้โดยง่าย คิดนำเสนออะไรจึงไม่ใช่เรื่องยาก

“เหมือนว่านครไซเรนจะแทบไม่เปลี่ยนตั้งแต่ครั้งก่อนที่มา” เอวานน่าสำรวจมอง เส้นผมสีบลอนด์ของนางพลิ้วไหวกับสายน้ำที่เคลื่อนผ่าน

“นครไซเรนสมบูรณ์ครบถ้วนแล้ว ดังนั้นก็เลยไม่ต้องปรับเปลี่ยนที่ตรงใด” เฮเลนเวียเผยยิ้มตอบรับ “และไม่นานมานี้ก็เพิ่งซ่อมแซมอาคารทั้งหลายที่ถูกทำลายไปก่อนหน้า”

“ถูกทำลาย… ฝีมือของจิตแห่งเงางั้นหรือ?” เอวานน่าขมวดคิ้ว

นางทราบดีถึงความแข็งแกร่งของชาวไซเรน กระนั้นก็ยังต้องเผชิญกับวิกฤตเพราะจิตแห่งเงา

“หรือพูดให้ถูก คือพวกเราทำเอง” เฮเลนเวียเผยท่าทีจนใจ

“หือ?” เอวานน่ามองตอบด้วยความสงสัย

“จิตแห่งเงาจะส่งผลกระทบต่อวิญญาณ ทำให้คนที่รับมันเข้าไปต้องตกอยู่ภายใต้สภาวะคลุ้มคลั่ง” เฮเลนเวียอธิบายออกมา “ลำพังแค่พวกมันนั้นไม่มีอำนาจการโจมตีที่แข็งแกร่งอะไรเลย”

“ฟังแล้วเหมือนการติดเชื้อปนเปื้อน มันทำข้านึกถึงขุมนรกที่เคยมีบันทึกเอาไว้ในตำราโบราณ” เอวานน่าศึกษาประวัติศาสตร์มาอย่างยาวนาน

“สองสิ่งนี้จะต้องมีความเชื่อมโยงถึงกันแน่…” เฮเลนเวียพยักหน้าเห็นพ้อง จากนั้นจึงยิ้มและส่ายศีรษะ “แต่ตอนนี้ประเด็นนั้นไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว”

“ไม่สำคัญ…” เอวานน่าเกิดนึกถึงลั่วฉวนขึ้นมา อีกฝ่ายคือผู้คลี่คลายวิกฤตของชาวไซเรนได้ตามใจนึก นางที่คิดได้จึงเผยยิ้มตอบ “นั่นสินะ”