God Level Store Manager เถ้าแก่ขั้นเทพ - ตอนที่ 1030

ตอนที่ 1030

“ถือว่ามากันถูกเวลาพอดี เถ้าแก่เพิ่งประกาศว่าจะจัดงานในช่วงบ่ายวันนี้” เฮเลนเวียบอกเอวานน่าถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้

“งานงั้นหรือ?” เอวานน่าเผยความสงสัย นางยังไม่ทราบเรื่องลูกค้าผู้โชคดีสักเท่าใดนัก

เฮเลนเวียบอกให้นางเปิดโทรศัพท์วิเศษเพื่อเข้ากระดานสนทนา จากนั้นนางจึงได้เห็นสองโพสต์ของลั่วฉวนที่ปักหมุดไว้ด้านบน

“…ก็ตามนี้ จะมีลูกค้าผู้โชคดีหนึ่งร้อยคน” เฮเลนเวียอธิบายโดยคร่าว

“แล้วรางวัลคือ?” เอวานน่ายังคงคาใจประเด็นนี้

“ไม่อาจทราบ” เฮเลนเวียส่ายศีรษะตอบกลับ “เถ้าแก่ไม่ได้กล่าวอะไรไว้”

กู่หยุนซีและเจียงเหวิ่นฉางกำลังเดินผ่านถนนมา

ทางที่ผ่าน พวกนางยังแวะเวียนซื้อของกันอย่างสนุกสนาน

ม่านพลังวิญญาณโปร่งแสงปกคลุมรอบด้าน เหล่านี้จะขับไล่น้ำฝนให้พวกนาง

“สิ่งนี้งดงามไม่น้อย เจ้าคิดว่าใส่กับชุดงานเลี้ยงดีหรือไม่?” กู่หยุนซีหันกลับไปถามเจียงเหวิ่นฉางพร้อมเครื่องประดับผมสีแดงชาด

“น่ารักดี” เจียงเหวิ่นฉางยิ้มตอบ แต่แล้วนางคล้ายคิดอะไรขึ้นมาได้ “ไม่ใช่ว่าเจ้าซื้ออาวุธที่เป็นเครื่องประดับจากร้านเถ้าแก่หลายชิ้นแล้วหรือ ไฉนยังซื้อเพิ่มอีกกัน?”

“ข้าซื้อเพราะมันสวย ยังต้องมีเหตุผลอื่นด้วยหรือ?” กู่หยุนซีตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ “นอกจากนี้แล้วมีเข้าชุดกันมากกว่าเวลาเลือกใช้ก็จะได้เหมาะสม!”

“กล่าวไป ซีเอ๋อคิดว่าลูกค้าผู้โชคดีที่เถ้าแก่กล่าวถึงจะเป็นยังไงกัน? เหมือนว่าจะยังไม่มีใครทราบนะ” โทรศัพท์วิเศษลอยตรงหน้าเจียงเหวิ่นฉางพร้อมเผยข้อมูลแสดงให้เห็น

“ข้าก็ไม่ทราบเช่นกัน” กู่หยุนซีถอนหายใจ “จำนวนลูกค้าของร้านต้นตำรับมีมากมาย คัดเลือกมาเพียงหนึ่งร้อย เรียกได้ว่าน้อยเกินไป”

กล่าวถึงเรื่องนี้ บรรยากาศจึงกลับกลายเป็นเงียบงันอยู่พักหนึ่ง

“ไม่ได้แล้ว ต้องสอบถามเถ้าแก่ให้รู้เรื่อง!” กู่หยุนซีเผยสายตามาดมั่น “เหวิ่นฉาง รีบไปกัน!”

กล่าวคำจบนางจึงดึงมือเจียงเหวิ่นฉางเร่งความเร็วเดินออกไป

เมื่อมาถึงร้านต้นตำรับ นางก็มุ่งตรงไปยังโต๊ะรับเงินโดยทันที

กู่หยุนซีสูดดมกลิ่น “พี่ซือหยานมีกลิ่นหอมหวานติดตัวด้วย”

เหยาซือหยานชะงักก่อนจะนึกเหตุผลขึ้นมา “พอดีเพิ่งทำขนมมา”

“ขนม? เป็นรางวัลของลูกค้าผู้โชคดีหรือ?” ดวงตากู่หยุนซีตอนนี้เผยประกายดวงดาววิบวับ

เหยาซือหยานหันมองทางลั่วฉวน

“คืนนี้เดี๋ยวก็ทราบ” ลั่วฉวนยังคิดอยากให้เป็นปริศนาต่อไป

กู่หยุนซีจึงไม่เซ้าซี้ประเด็นนี้ต่อ แต่เริ่มกล่าวถึงจุดประสงค์ที่มาร้าน “เถ้าแก่ หนึ่งร้อยคนมันน้อยเกินไปนะ!”

เจียงเหวิ่นฉางเข้ามาร่วมด้วยช่วยพยักหน้า

“เป็นไปตามโพสต์” ลั่วฉวนไม่คิดเปลี่ยนแปลงแต่อย่างใด

“แต่…” กู่หยุนซีคิดอยากกล่าวอะไรออก กระนั้นกลับโดนเจียงเหวิ่นฉางรั้งเอาไว้

“เถ้าแก่ ไม่ใช่กล่าวหรือว่านอกจากลูกค้าผู้โชคดีแล้วจะมีของขวัญให้ลูกค้าเก่าด้วย?” เหยาซือหยานถามลั่วฉวนเสียงเบาขณะคนทั้งสองเดินกลับไปแล้ว

“แน่นอน” ลั่วฉวนพยักหน้ารับก่อนจะมองแผ่นหลังสองสาวที่เดินกลับไป “รวมถึงพวกนางด้วย”

“ตอนได้ทราบคงดีใจกันน่าดู” เหยาซือหยานเผยยิ้ม

หลายวันมานี้ชีวิตของหลินฟานค่อนข้างดำเนินไปได้ด้วยดี

เพราะร่วมมือกับทางราชวงศ์จักรวรรดิเทียนชิง ภาคีเงาแสวงของเขาจงเติบโตได้อย่างมั่นคง

กล่าวได้ว่าตอนนี้ทั่วทั้งนครจิ่วเหยา ผู้คนส่วนใหญ่ต่างตระหนักถึงการคงอยู่ขององค์กรเงาแสวงแล้ว

นอกจากนี้จี้อู๋ฮุยยังหนุนหลังให้ ดังนั้นจึงไม่มีใดต้องกังวล

อย่างไรแล้วหลินฟานก็ใช้เวลาอยู่ที่เบื้องล่างของโลกแห่งผู้ฝึกตนมายาวนาน เขาทราบดีถึงหลักการเอาตัวรอด

ชีวิตก็ยังคงดำเนินไปเช่นก่อนหน้า เก็บตัวให้เงียบและถ่อมตน ไม่ใช่อวดโอ่

ตอนนี้เขากำลังทานมื้ออาหารที่ภัตตาคารเซียนหงส์อมตะร่วมกับลูกน้องที่ไว้ใจ

เมื่อหลายเดือนก่อน สถานที่แห่งนี้สำหรับเขาแล้วคงทำได้เพียงแต่เฝ้าฝันถึง

“ตอนนี้ภาคีเงาแสวงก้าวหน้าด้วยดีและมั่นคง พวกเราต้องดูแลเจ้าหน้าที่ให้ดีอย่าได้ให้เกิดปัญหาใดขึ้น” หลินฟานกล่าวคำออก

“รับทราบ” ทุกคนต่างตอบรับเป็นเสียงเดียว

หลินฟานพยักหน้ารับ ตัวเขาตอนนี้แตกต่างจากในอดีต ไม่ว่าจะทั้งวุฒิภาวะและอารมณ์ล้วนแตกต่างจากอดีตอย่างสิ้นเชิง

หากเทียบกับคนส่วนใหญ่ พวกเขาจะใช้เวลามื้อเย็นกันยาวนาน เพราะนครจิ่วเหยามีการสัญจรและธุระหนาแน่นก็ตอนช่วงกลางวัน

จากนั้นจึงเริ่มทานอาหาร

บรรยากาศเป็นไปอย่างเรียบง่าย ทุกคนพูดคุยพลางหัวเราะ รวมถึงเริ่มแบ่งปันเรื่องราวน่าสนใจให้เพื่อนร่วมงานได้ทราบ

“เห็นในโทรศัพท์วิเศษหรือยัง? ร้านต้นตำรับจะจัดงานครั้งที่สองแล้วแน่ะ”

“ครั้งที่สองงั้นหรือ? ล้อกันเล่นหรือเปล่าเนี่ย?”

“ล้อกันเล่นหรือยังไง ได้ดูโทรศัพท์วิเศษบ้างหรือเปล่า เถ้าแก่เพิ่งโพสต์เมื่อไม่นานมานี้เอง”

“ผู้โชคดีหนึ่งร้อยคน ไม่ทราบเลยว่าจะมีชื่อข้าบ้างไหม”

“อาศัยโชคล้วน ๆ แต่ก็เกรงว่าจะได้แค่คิด…”

ลูกค้าผู้โชคดี?

หลินฟานนำเอาโทรศัพท์วิเศษออกมา

จากนั้นจึงเปิดกระดานสนทนาก่อนจะได้เห็นโพสต์ที่ลั่วฉวนเผยแพร่

ขณะเขาคิดตรวจสอบเรื่องราว ภาพประหลาดก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ

มันเป็นเหมือนซองสักอย่างที่เป็นสีแดงฉาน

“แปลกจริง นี่คืออะไรกัน?”

ด้วยความสงสัย เขาจึงกดเข้าไปดู

ซองเปิดออกพร้อมปรากฏดอกไม้บานสะพรั่งประดับรอบด้าน

ซองจดหมายเปิดออก กระดาษจดหมายที่พับไว้ด้านในคลายให้เห็น

เหล่านี้คือเนื้อหาที่เขียนเอาไว้

“ขอแสดงความยินดีแก่ลูกค้าผู้โชคดีหมายเลขหนึ่ง”

หลินฟาน : …

เรื่องราวเกิดขึ้นหลายวินาทีผ่านไปเขายังไม่มีอาการตอบสนอง

หลินฟานสูดลมหายใจเข้าลึก จากนั้นจึงผ่อนออกทีละน้อย ราวกับกำลังปรับสภาพปอด

ทีละน้อย ใบหน้านั้นเผยรอยยิ้มจนกลายเป็นยินดีสุขใจ

ผู้คนที่พูดคุยกันอยู่พบเห็นอาการผิดปกติของหลินฟาน พวกเขาอดไม่ได้ที่จะเอามือป้องปาก

“หลินฟาน เป็นอะไรไปแล้ว?” สตรีที่นั่งด้านข้างกล่าวถามด้วยความห่วงหา

“ไม่เป็นไรเลย” หลินฟานยิ้มเบิกบานตอบรับ จากนั้นเขาจึงค่อยสงบใจลง กระนั้นใบหน้าก็ยังยิ้มแย้มก่อนจะโบกมือตอบ “วันนี้ช่างโชคดีเสียจริง”

“หมายความว่ายังไงกัน?” นางเกิดสงสัยขึ้นมา

“รับชมดู” หลินฟานยื่นโทรศัพท์วิเศษออกไป

เมื่อรับมาแล้ว ดวงตาของนางพลันต้องเบิกกว้างยามได้เห็นข้อมูลบนหน้าจอ

“หยางเหอ มีอะไรกัน?”

เมื่อผู้อื่นได้เห็นอาการตอบสนองของนาง พวกเขายิ่งสงสัยใคร่ได้ทราบ

หยางเหอสูดลมหายใจเข้าลึกหลายครั้ง จากนั้นจึงสงบใจลงและบอกกล่าวเรื่องราวชวนตื่นเต้น “หลินฟานได้เป็นลูกค้าผู้โชคดีแล้ว”

ทุกคน : ??!

หลังผ่านความเงียบงันไปครู่ ห้องจึงกลับกลายเป็นเต็มไปด้วยเสียงอุทานร้อง

“ล้อกันเล่นหรือเปล่า?!”

“ลูกพี่โชคดีจนน่ากลัวเกินไปแล้ว!”

“ขอข้ารับชม ลูกค้าผู้โชคดีจะได้รับการแจ้งเช่นนี้เองหรือนี่…”

หลายนาทีให้หลังโทรศัพท์วิเศษจึงกลับคืนมาถึงมือหลินฟาน

เขาเริ่มคาดหวังแล้วว่ารางวัลที่จะได้รับคืออะไรกันแน่

อย่าง่ไรแล้วเรื่องนี้ต้องจับภาพหน้าจอไว้และโพสต์ออกไป

มีสุขต้องร่วมแบ่งปันให้ผู้อื่นได้ทราบ!