God Level Store Manager เถ้าแก่ขั้นเทพ - ตอนที่ 1029

ตอนที่ 1029

เอวานน่ามาถึงพร้อมชาวทะเล เรื่องนี้จึงเป็นจุดสนใจดึงดูดเหล่าลูกค้าภายในร้าน

ด้วยเผชิญหน้ากับออร่าอันแข็งแกร่งมากมาย รวมเข้ากับเรื่องราวที่ได้ทราบจากกลุ่มแชท พวกเขาทราบต้นสายปลายเหตุแทบจะในทันที

“เหล่านี้สมควรเป็นชาวทะเลที่อยู่อาศัยใต้สมุทร ไม่ค่อยต่างจากมนุษย์เท่าไหร่” ปู้หลี่เกื๋อใช้นิ้วจรดคางพลางครุ่นคิด

“แปลกที่เจ้ามองเห็นความแข็งแกร่งของพวกเขาได้” ปู้ฉืออีหันมอง

“ชาวทะเลส่วนใหญ่จะอยู่อาศัยในเมืองใต้สมุทร เป็นครั้งแรกเลยที่ได้พบเห็นกับตาตัวเอง” หลิวลู่เหม่ยที่เพิ่งออกจากหมู่บ้านซากุระมาซื้อไอศกรีมจึงพบเจอเข้าโดยพอดี

“คราวเจ้าแล้ว” อู๋เทียนนั่งเล่นโกะอยู่ตอนนี้หลังวางหมากแล้วจึงกล่าวกับเหวินเทียนจีที่นั่งตรงข้าม

“อย่าได้รีบ อย่าได้รีบ” เหวินเทียนจีเผยยิ้มบาง “ให้ข้าครุ่นคิดเสียก่อน”

“หู่ขวง ข้าเห็นนะว่าเจ้าแอบเก็บไพ่!” อวี่เว่ยพบเห็นการเคลื่อนไหวลักลอบของหู่ขวงจึงร้องออก

หู่ขวงที่โดนจับได้ว่าโกงก็ไม่เผยสีหน้าละอายใจแม้แต่น้อย เขาเพียงนำเอาไพ่ออกมากลับคืนดังเดิม “เล่นต่อแล้ว”

หลังข้อสงสัยคลี่คลาย กลุ่มลูกค้าจึงกลับไปทำกิจวัตรของตนเองกันต่อ มีเพียงส่วนน้อยที่ยังคงพูดคุย

แม้ว่าในทวีปเทียนหลันมีข้อมูลของชาวทะเลน้อยนิด แต่ทุกคนตอนนี้ในเมื่ออยู่ที่ร้านต้นตำรับ พวกเขาไม่มีอะไรแตกต่างกัน

ลั่วฉวนกำลังรับชมการถ่ายทอดสดฆ่าเวลา ตอนนี้ตระหนักเห็นถึงชาวทะเลที่มาเยือนผ่านทางประตูแสง

สองร่างอันคุ้นเคยปรากฏแก่สายตา นั่นก็คือโนริเอลกับเอวานน่า

เพราะโนริเอลเคยส่งภาพของเอวานน่ามาให้

“นั่นคือเถ้าแก่ ควรไปทักทายก่อนนะ” เฮเลนเวียกล่าวแนะนำ

ถัดจากนั้นลั่วฉวนจึงมองเอวานน่าเดินมาทางนี้พร้อมชาวทะเลนับสิบ

“เถ้าแก่ ข้าเรียกเช่นนี้ได้ใช่ไหม?” เอวานน่ากล่าวถามลั่วฉวน

ก็เหมือนดังราชินีไซเรนเฮเลนเวีย นางมีออร่าอันสูงส่งปรากฏออกจากร่าง

“ได้ ลูกค้าทุกคนเรียกข้าเช่นนั้น” ลั่วฉวนพยักหน้ารับก่อนจะมองไปทางด้านหลังนาง

โนริเอลที่มีเส้นผมและดวงตาสีดำเผยยิ้มโบกมือเป็นการทักทาย

ลั่วฉวนถอนสายตากลับก่อนจะชี้ไปยังชั้นวางสินค้า “ของที่ร้านมีขายอยู่ทางด้านนั้น หยิบซื้อได้ตามสะดวก กฎของร้านมีเขียนไว้ชัดเจนที่กระดานบนผนัง”

ถัดจากนั้นเอวานน่าและชาวคณะจึงไปยืนอ่านกระดานที่มีลายมือเขียนเอาไว้

“เถ้าแก่ ข้าทราบครบถ้วนแล้ว รวมถึงบอกพวกเขาแล้วด้วย” โนริเอลยกมือ

“งั้นก็ดีแล้ว” ลั่วฉวนพยักหน้ารับ

ในเมื่อทราบกฎอยู่แล้ว เช่นนั้นก็ประหยัดเวลาได้มาก

เขาจึงหยิบเอาโทรศัพท์วิเศษออกมากลับไปรับชมการถ่ายทอดสดต่อ

“ไปซื้อโทรศัพท์วิเศษกันก่อน” โนริเอลออกคำสั่งชาวทะเลที่ไม่ทราบว่าควรเริ่มจากตรงไหนก่อน

ด้วยนางออกนำ ไม่ช้าจึงเดินไปหยุดตรงหน้าชั้นวาง

เอวานน่าครุ่นคิดไปครู่หนึ่งก่อนจะเดินมาหาเฮเลนเวีย

“เป็นยังไงบ้าง?” เฮเลนเวียเผยยิ้มกล่าวถาม

“ในร้านมีคนแข็งแกร่งมากมายนัก” เอวานน่ากล่าวออกอย่างจริงจัง

นางได้ตระหนักถึงออร่าอันยิ่งใหญ่มากมายที่อยู่ภายในร้าน

รวมถึงต้นไม้ในกระถางที่อยู่มุมร้าน นั่นคือตัวตนขอบเขตนักบุญ

สำคัญที่สุดคือเถ้าแก่เป็นคนดูเกียจคร้านกว่าที่คิด

กระทั่งนางยังต้องประหลาดใจ

“เดี๋ยวก็คุ้นชินเอง” เฮเลนเวียหัวเราะตอบ

เอวานน่าสำรวจมองลูกค้าคนอื่นภายในร้าน ไม่ช้าใจนางค่อยสงบลงก่อนจะพยักหน้ารับ

“งั้นก่อนอื่นก็ต้องไปซื้อโทรศัพท์วิเศษสินะ” เฮเลนเวียหยิบเอาโทรศัพท์วิเศษออกจากชั้นวางและส่งให้เอวานน่า “ตอนนี้โทรศัพท์วิเศษเป็นสิ่งพื้นฐานสำหรับลูกค้าในร้านแล้ว หลังได้ใช้ก็ยากจะแยกจากกับมัน”

“ข้าทราบดี” เอวานน่าพยักหน้ารับ นางเคยใช้โทรศัพท์วิเศษของโนริเอลมาก่อน ความประทับใจในความสามารถของมันนางยังมีเต็มแน่น “ของมหัศจรรย์เช่นนี้ราคาเพียงหนึ่งร้อยผลึกวิญญาณ ข้าไม่ทราบเลยว่าควรกล่าวอะไรออกดี”

“อันที่จริงข้ารู้สึกนะ ว่าเถ้าแก่เปิดร้านเนี่ยก็แค่อยากเปิด” ยี่ลาเข้าร่วมวงสนทนา “เพราะการจะขายสินค้าในปริมาณมหาศาลกับราคาเท่านี้ กิจการของร้านไม่น่าสร้างกำไรอะไรให้เถ้าแก่ได้เลย”

“ข้าก็คิดเช่นนั้น” เฮเลนเวียพยักหน้ารับ

เอวานน่าที่เพิ่งมาถึงร้านต้นตำรับก็ยังเห็นพ้องกับคำของยี่ลา

ชาวทะเลทั้งเก้าคนที่เหลือตอนนี้ต่างมีโทรศัพท์วิเศษกันเรียบร้อย ขณะนี้กำลังศึกษาวิธีใช้งานจากโนริเอล

“หลังเปิดใช้งานเรียบร้อย ของอะไรก็ตามที่มีจะสามารถรีไซเคิลได้ จำนวนของผลึกวิญญาณที่แปรสภาพเรียบร้อยแล้วจะถูกส่งตรงเข้าบัญชี มันจะใช้ได้ทั้งซื้อสินค้าในร้าน ดาวน์โหลดแอพพลิเคชั่น รวมถึงใช้กับเครื่องเล่นเกมเสมือนจริง” โนริเอลอธิบาย

“เครื่องเล่นเกมเสมือนจริงคือที่ตั้งอยู่ทางโน้น?” ชาวทะเลชี้ไปยังบริเวณที่มีเครื่องเล่นเกมเสมือนจริงตั้งอยู่

โนริเอลพยักหน้ารับ “แต่ข้ายังไม่เคยใช้งานนะ เพียงแต่ได้ยินจากลูกค้าคนอื่นกล่าวถึง ว่าพอใช้งานจะได้ไปเยือนต่างโลก รวมถึงได้รับผลเหมือนกับการฝึกฝนด้วยตัวเอง”

หลังสอนวิธีใช้งานโทรศัพท์วิเศษเรียบร้อย การซื้อสินค้าภายในร้านจึงเป็นไปโดยสะดวก ผลึกวิญญาณจะถูกหักจากบัญชีโดยอัตโนมัติ

“เมื่อใดดื่มน้ำแร่เข้าไปจะทำให้เกิดความเคลื่อนไหวค่อนข้างมาก ดังนั้นแนะนำให้ไปทานในสถานที่โล่งกว้าง” ขณะเดินไปซื้อน้ำแร่ โนริเอลกล่าวย้ำเตือนชาวทะเล

“ไวน์หยกที่ช่วยเสริมพลังชีวิตมูลค่าหนึ่งแสนผลึกวิญญาณ นี่ล้อกันเล่นหรือ?!” ชาวทะเลตระหนักเห็นถึงชั้นวางขวดไวน์หยกจนต้องอุทานร้องออกมา

ความรู้ของชาวทะเลนั้นไม่ได้แตกต่างอะไรกับของมนุษย์ในทวีปเทียนหลัน วัตถุที่ช่วยเติมเต็มพลังชีวิตได้ พวกเขาทราบว่ามันมีอยู่ทว่าไม่เคยได้พบเห็น

“สินค้าของร้านเถ้าแก่จะเป็นไปตามคำอธิบาย” โนริเอลทราบว่าไวน์หยกเปิดขายโดยอิสระแล้ว แม้ว่านางไม่เคยดื่ม แต่นางไม่คิดสงสัยต่อสรรพคุณที่เขียนอธิบายไว้

ด้วยเดินตามโนริเอล ชาวทะเลที่เพิ่งมาถึงจึงได้ทราบข้อมูลมากมายของร้านต้นตำรับ รวมถึงได้ทราบความลึกลับอันน่าทึ่งของร้านแห่งนี้ที่เผยให้เห็น

ห้องครัวที่ชั้นสอง ตอนนี้เต็มไปด้วยกลิ่นขนม

กลิ่นนั้นมีม่านพลังพิเศษขวางเอาไว้ เป็นผลให้กลิ่นไม่ส่งผลกระทบต่อที่ร้านชั้นล่าง

“น่าจะได้แล้ว”

เหยาซือหยานนำเอาขนมไหว้พระจันทร์ที่เตรียมไว้ออกมา

ไม่ว่าก้อนไหนก็มีลวดลายดูน่าอร่อย รูปลักษณ์ถือว่าผ่านเกณฑ์อย่างล้นพ้น

ตามที่ลั่วฉวนกล่าวเอาไว้ นางจึงทำเพิ่มจนมีจำนวนเกินกว่าหนึ่งร้อย

“คืนนี้น่าจะแจกจ่ายออกไป คงถูกใจใครหลายคนแน่”

หลังทำความสะอาดห้องเรียบร้อย นางจึงกลับลงมาชั้นล่าง

ตอนนี้เองที่นางได้เห็นชาวทะเลรวมถึงโนริเอลอยู่ในห้อง

“เถ้าแก่ พวกนี้คือ…” เหยาซือหยานเดินมาถึงหลังโต๊ะรับเงิน

“ชาวทะเลที่มาถึงก่อน เรียกว่าทีมบุกเบิกก็ได้” ลั่วฉวนกล่าวตอบอย่างเรียบง่าย

เหยาซือหยานอดไม่ได้ที่จะหัวเราะต่อชื่อที่ลั่วฉวนตั้งให้

“หือ?” ลั่วฉวนหันมองนาง

“ไม่มีอะไร” เหยาซือหยานส่ายศีรษะปฏิเสธทั้งสภาพที่ยังยิ้ม

แม้ลั่วฉวนรู้สึกว่าแปลก แต่ก็ไม่ใช่จะเก็บไปคิดมากมายอะไร

“เช่นนี้แล้วชาวทะเลที่เหลือเดี๋ยวคงมากันสินะ” เหยาซือหยานไปนั่งลงที่ด้านข้างลั่วฉวน

“ใช่” ลั่วฉวนพยักหน้ารับ