God Level Store Manager เถ้าแก่ขั้นเทพ - ตอนที่ 1027

ตอนที่ 1027

ผู้อาวุโสที่สามเงียบไป ความตึงเครียดปรากฏขึ้นในอากาศ

ไม่มีผู้ใดพูดกล่าว ทั้งห้องกลายเป็นเงียบงัน

ผู้อาวุโสที่สามนำเอาโทรศัพท์วิเศษออกมา

หลังสำรวจโดยคร่าว เขาเก็บมันไป

จากนั้นจึงหันกลับและออกจากห้องพร้อมส่งเสียงทิ้งท้าย “วันนี้เรียนจบเท่านี้ คาบบ่ายเลื่อนไปพรุ่งนี้”

คำกล่าวจบสั้นกระชับ ในห้องจึงปรากฏเสียงโห่ร้องยินดีดังขึ้น

“เจ้าปล่อยให้อาจารย์พบเห็นได้ยังไง? ขาดความระวังเกินไปนะ!” เด็กหนุ่มตบที่ไหล่เหว่ยอี้

“เพราะร้านต้นตำรับจะมีงานน่ะสิ! นี่เป็นครั้งที่สองนะ ไม่ให้ข้าดีใจได้ยังไงไหว?” เหว่ยอี้ปัดมืออีกฝ่ายออก

“ก็ตามนั้นแหละ ไปร้านต้นตำรับกันเลยไหม?” เด็กหนุ่มอีกคนหนึ่งก้าวเดินเข้ามา

“แน่นอน แต่ไม่ไปกับเจ้า ข้าจะไปกับเซี่ยหยิง” เหว่ยอี้โบกมือลาหลายคนในห้องก่อนจะกลับออกไป

ภาพฉากอันคุ้นเคยปรากฏ บรรดาลูกค้าต่างเริ่มออกเดินทางสู่ร้านต้นตำรับ

พวกเขาราวกับโดนเรียกมารวมตัวกัน และตราบเท่าที่เป็นลูกค้าที่อยู่นครจิ่วเหยา พวกเขาย่อมไม่พลาดหลังได้เห็นโพสต์ดังกล่าวอย่างแน่นอน

แม้ว่าคำกล่าว “ลูกค้าผู้โชคดี” จะมีประกาศชัดเอาไว้แล้ว ทุกคนก็ยังคาดหวังว่านั่นจะเป็นตนที่โชคดี

เหตุผลมันก็เหมือนกับการถูกสลาก หากมีอยู่กับตัวสักใบ ไม่ว่าใครต่างก็มีโอกาสที่จะรู้สึกได้ว่าตนเองชนะรางวัล

“เถ้าแก่ คัดเลือกวิธีหาผู้โชคดีได้หรือยัง?” เหยาซือหยานกล่าวถาม

ตอนนี้ในห้องครัวที่ชั้นสองกำลังเตรียมขนมไหว้พระจันทร์เป็นรางวัล

“ส่วนหนึ่งใช้เครื่องเล่นเกม อีกส่วนหนึ่งใช้โทรศัพท์วิเศษ” ลั่วฉวนคิดได้คร่าว ๆ แล้ว

“แต่ระยะเวลาใช้งานเครื่องของลูกค้าส่วนหนึ่งหมดไปแล้ว” เหยาซือหยานพบจุดที่ไม่สมเหตุสมผล

“นั่นก็จริง” ลั่วฉวนพยักหน้ารับ “แต่ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ เช่นนั้นไปใช้ช่องทางผ่านโทรศัพท์วิเศษแทน”

แม้ว่าอยู่ในห้องครัว เขาก็ยังออกคำสั่งกับระบบให้ไปจัดการได้

อันดับแรกคือจัดสรรห้าสิบที่ผ่านทางโทรศัพท์วิเศษ ตราบเท่าที่ใช้งานโทรศัพท์วิเศษก็มีโอกาสถูกรางวัล เช่นนี้ทุกคนจึงเท่าเทียมกัน

อีกห้าสิบที่เหลือไปจัดสรรผ่านทางโลกเสมือนจริง โดยโชคนั้นจะคงอยู่ทุกที่ไม่ว่าจะเป็นกลอรี่ หอคอยแห่งการทดสอบ หรือหลักสูตรทำอาหาร

“ใช้งานตามที่กำหนดเลยหรือไม่?” ระบบกล่าวถามยืนยัน

“เอาเลย” ลั่วฉวนตอบรับ

“กำหนดค่าเรียบร้อย” ระบบตอบกลับมา

ตามกิจวัตรประจำวันปกติ หลังทานมื้อเที่ยงที่ภัตตาคารเซียนหงส์อมตะเรียบร้อย ปู้หลี่เกื๋อจะมาอยู่เล่นที่ร้านต้นตำรับต่อ

ด้วยฐานะศิษย์ของหยวนก่วย เขาจะไปกินดื่มที่ร้านน้อยหยวนก่วยก็ได้ แต่ปู้หลี่เกื๋อรู้สึกละอายเกินไปที่จะไปฝากท้องกินฟรีจากอาจารย์

“เถ้าแก่กับพี่ซือหยานไปไหนแล้ว?” เมื่อเข้ามายังร้าน สิ่งแรกที่เขาได้เห็นคือเหยาซือเย่ว์ที่นั่งอยู่หลังโต๊ะรับเงิน

ในเวลาปกติ ลั่วฉวนกับเหยาซือหยานมักจะนั่งประจำที่ตรงนี้ ทว่าวันนี้เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่

อานเหวยหยากับปิงชวงก็ไปนั่งเล่นกันที่มิติต่อขยายแล้ว

“ทั้งสองคนอยู่ที่ชั้นสอง” เสมียนร้านอาสาเช่นเหยาซือเย่ว์ชี้บอกทาง

“งั้นไปทำอะไรกันที่ชั้นสอง?” ปู้หลี่เกื๋อยังคงสงสัย

“รางวัล” เหยาซือเย่ว์ยิ้มตอบ

ปู้หลี่เกื๋อ : ??!

หลังตื่นเต้นยินดีไปครู่ เขาค่อยสงบใจลง

“รางวัลสำหรับลูกค้าผู้โชคดีงั้นหรือ? พอจะบอกข้าได้หรือไม่?”

“เสียใจ ไม่ได้” เหยาซือเย่ว์ส่ายศีรษะตอบกลับปฏิเสธคำขอของปู้หลี่เกื๋ออย่างโหดร้าย

ปู้หลี่เกื๋อคอตกเดินไปหาที่นั่ง

รับชมเครื่องเล่นเกมเสมือนจริง เขานึกเสียดายที่ใช้เวลาเล่นเกมในช่วงเช้าไปเสียหมดแล้ว

ด้วยเหตุนี้จึงนำเอาโทรศัพท์วิเศษออกมาเปิดแอพนักอ่าน

ตอนนี้มีผลงานใหม่เข้ามาหลากหลาย เขาสุ่มเลือกหนึ่งในนั้นมาอ่าน

หลังจัดการวัตถุดิบเรียบร้อย ลั่วฉวนจึงออกจากห้องครัว เพราะเขาทราบดีว่าตนไม่อาจช่วยอะไรได้มาก

ตอนนี้เขาได้ตระหนักเรื่องหนึ่ง ลูกค้ามาที่ร้านกันหลายคนแล้ว

“เถ้าแก่ ลูกค้าผู้โชคดีที่ท่านกล่าวถึงคืออะไรกัน?”

“จริงด้วยเถ้าแก่จะหาตัวผู้โชคดียังไง มีกี่คนที่จะโชคดี?”

“เถ้าแก่ ข้าอยากทราบว่ารางวัลคืออะไร…”

เพียงลั่วฉวนเดินลงมา ลูกค้าหลายคนจึงเข้ามาห้อมล้อมเอ่ยคำถามไม่ยั้ง

“รายละเอียดรออีกสักครู่”

เสียงอันราบเรียบของลั่วฉวนดังตอบ ลูกค้าทั้งหลายจึงค่อยกระจายตัวกันไปรอคอย

เมื่อสถานการณ์สงบลง ลั่วฉวนจึงโพสต์เนื้อหาใหม่ผ่านกระดานสนทนา

เนื้อหานั้นคือวิธีการเลือกลูกค้าผู้โชคดี นั่นก็คือการสุ่มจับสลากอย่างเท่าเทียม

รายละเอียดรางวัลไม่มีการกล่าวถึง คำตอบจากเหยาซือเย่ว์เมื่อครู่นี้คือลั่วฉวนมีส่วนร่วมในการทำขึ้น

เพราะในความเห็นของเขา ปล่อยไว้ให้ดูลึกลับจึงน่าสนใจกว่า ถึงเวลาจะได้ประหลาดใจกัน

“จากที่อ่าน เหมือนว่าไม่ต้องไปร้านต้นตำรับก็เป็นลูกค้าผู้โชคดีได้นะ” เหว่ยอี้ที่เพิ่งก้าวเดินลงจากค่ายอาคมเคลื่อนย้ายศูนย์กลางถือโทรศัพท์ไว้ในมือพลางกล่าว

“ยังไงก็มาถึงแล้ว ไปร้านเถ้าแก่เลยก็สิ้นเรื่อง” เซี่ยหยิงเผยยิ้มบาง “ได้ยินว่าร้านเถ้าแก่วันนี้เปิดพื้นที่เพิ่มเติม สภาพแวดล้อมตรงนั้นค่อนข้างดีไม่น้อย”

หลังโพสต์ที่สองของลั่วฉวนเผยแพร่ออกไป เหล่าลูกค้าที่กระหายจึงค่อยสงบลงกันบ้าง การหาตัวลูกค้าผู้โชคดีไม่ได้จำกัดเอาไว้ที่ต้องใช้เครื่องเล่นเกมเสมือนจริงเพียงอย่างเดียว

ทว่าห้าสิบที่สำหรับช่องทางโทรศัพท์วิเศษ… เรียกได้ว่าน้อยเกินไป! นี่คือความคิดของเหล่าลูกค้า

ลั่วฉวนใช้แขนซ้ายหนุนศีรษะขณะใช้มือขวาถือโทรศัพท์วิเศษเล่นไป

บนหน้าจอตอนนี้คือข้อความจากราชินีไซเรนส่งมาถึงเขา

“เถ้าแก่ ประตูมิติเสร็จสิ้นเรียบร้อยแล้ว”

ราชินีไซเรนไม่ค่อยได้ออกจากนครไซเรนเท่าใดนัก ดังนั้นจะพบตัวนางได้ก็ต่อเมื่อมาซื้อสินค้า

สำหรับชาวไซเรนส่วนใหญ่ ร้านต้นตำรับตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับร้านสะดวกซื้อ… ที่มาเลือกหยิบ จ่ายเงินอย่างง่ายดาย แล้วก็เดินทางกลับ

แม้ว่าดูแปลกไปบ้าง แต่มันก็คือความจริง

“ทราบแล้ว”

ลั่วฉวนตอบรับคำกลับไป

ทางด้านโนริเอลเองก็ส่งข้อความมา เนื้อหาคล้ายคลึงกับของเฮเลนเวีย

ชาวทะเลจะมาถึงกันแล้ว กล่าวได้ว่าวันนี้จะมีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้น

ลั่วฉวนคิดเช่นนั้นอยู่ในใจ

ที่เมืองใต้สมุทร

จัตุรัสกลาง

ประตูมิติได้ก่อสร้างเสร็จสมบูรณ์แล้ว

วงแหวนสีขาวเงินลอยอยู่เหนือพื้น พร้อมยังมีรัศมีแสงสีขาวโคจรพลิ้วไหว

ศูนย์กลางของวงแหวนคือแสงสีขาวที่ย้อมปิดเอาไว้ มันเหมือนดังเส้นทางที่จะนำไปสู่อีกมิติหนึ่งจริง

ชาวทะเลส่วนใหญ่ รวมทั้งเอวานน่า พวกเขาต่างมารวมตัวกันที่จัตุรัสกลางพร้อมรับชมวัตถุประหลาดด้วยสายตาใคร่สงสัย

ชาวทะเลคุ้นเคยกับค่ายอาคมมิติดี แต่ยามพบเห็นประตูมิติของชาวไซเรน พวกเขาถึงกับเหม่อมอง

“ราชาสมุทร ตอนนี้สมควรผ่านประตูได้แล้ว พร้อมเดินทางหรือยัง?” ยี่ลากล่าวถามกับเอวานน่า

“แน่นอน” ราชาสมุทรเผยยิ้มตอบรับ

ด้านหลังนางคือสิบร่างที่รวมโนริเอลอยู่ในกลุ่มด้วย

ตามคำแนะนำของชาวไซเรน พวกเขาล้วนเลือกเปลี่ยนร่างเป็นรูปลักษณ์มนุษย์

ในโลกใบนี้ สิ่งมีชีวิตทรงปัญญาจะสามารถแปรเปลี่ยนร่างเป็นมนุษย์ได้ก็ต่อเมื่อก้าวถึงระดับสูงถึงจุดหนึ่ง