My MCV and Doomsday - ตอนที่ 536

Chapter 536: กลุ่มลึกลับ

“พลังงานแสงดํา?” หวันยี่หลิงที่นั่งอยู่ข้างฮานหยวนประหลาดใจ

ฮานหยวนวางวิทยุสื่อสารลงและใจเย็นลง หลังจากนั้น เขาตอบคําถามของหวันยี่หลิง “ถ้าพวกเราจับมันเป็นๆได้ พวกเราจะได้รับรางวัลมากมายในภูมิภาคฮัวเซีย ซึ่งเป็นผลตอบแทนจากการรับใช้งาน มันไม่ใช่บางสิ่งบางอย่างที่พวกระดับสูงจากพื้นที่ปลอดภัยเจียงหมิงรู้เกี่ยวกับมัน”

“จริงเหรอ?” หวันยี่หลิงถามออกมาอย่างตื่นเต้น ทันใดนั้น ดวงตาของเธอก็โตขึ้น ไม่มีใครในพื้นที่ปลอดภัยรู้เกี่ยวกับตัวตนนี้ แต่ฮานหยวนมีข้อมูลเกี่ยวกับมัน เมื่อเทียบกับภูมิภาคฮัวเซียแล้ว พื้นที่ปลอดภัยเจียงหมิงก็เป็นเพียงแค่บ้านนอกเท่านั้น

ในเวลาเดียวกัน หวันยี่หลิงสงสัยว่ามันเป็นเรื่องที่เป็นไปได้ด้วยเหรอว่าจะจับมันเป็นๆได้ เธอไม่รู้ว่าพวกเธอจะต้องจ่ายไปมากเท่าไหร่ เพื่อที่จะจับมันได้

“เอาละ ตั้งแต่ที่เธอต้องการที่จะเข้าร่วมกับภูมิภาคฮั่วเซียแล้ว ฉันสามารถที่จะบอกเกี่ยวกับเรื่องบางอย่างก่อนได้ ที่จริงแล้ว นี่อาจจะเป็นช่วงที่โลกล่มสลายอยู่ก็ตาม แต่มันก็ยังคงเป็นจุดเริ่มต้นของยุคใหม่ด้วยเช่นกัน และพลังงานแสงดํานั่นคือกุญแจสําหรับยุคสมัยใหม่ ตามที่เธอรู้ วัตต์ได้คิดค้นเครื่องจักรไอน้ำขึ้น ซึ่งนําพามนุษยชาติไปสู่ยุคอุตสาหกรรม ในกรณีของพวกเรา ใครก็ตามที่ได้รับพลังงานแสงดําสามารถที่จะเข้าสู่ยุคใหม่ของวันโลกินาศได้” ฮานหยวนพูดออกมาอย่างตื่นเต้น

“ พลังงานเจ้าแสงดํานั้นสามารถที่จะซึมซับพลังงานได้อย่างอัตโนมัติ แต่ถ้าพลังงานมันไม่มีมากพอ มันก็จะจําศีล” ฮานหยวนพูดออกมาอย่างใจเย็น

หวันยี่หลิงรู้สึกว่า เธอพึ่งจะได้ยินเรื่องที่น่ามหัศจรรย์มาก ในตอนนี้เธอรู้วิธีในการจับเจ้าหลุมดําเป็นๆแล้ว นั่นก็คือ ให้มันใช้พลังงานที่มันเก็บไว้ แต่มันเก็บพลังงานไว้จํานวนมาก ดังนั้นพวกเธอจะทําให้มันใช้พลังงานไปได้ไงกัน? ในความเป็นจริง มันก็คงจะมีเพียงแค่ทางเดียวแล้วละ…

ในเวลาเดียวกัน หวันยี่หลิงหวาดกลัวกับความคิดของเธอ มันเหมือนกับว่าฮานหยวนรู้ถึงสิ่งที่เธอคิดอยู่ หวันยี่หลิงต้องการที่จะใช้ฮานหยวนในการก้าวเข้าสู่ภูมิภาคฮัวเซีย แต่เธอไม่ได้คาดไว้เลยว่าฮานหยวนจะมองเห็นแผนของเธอมานานแล้ว

“เธอไม่ต้องประหลาดใจไปหรอก! พวกเราไม่เคยปฏิเสธคนที่มีความสามารถที่จะเข้าร่วมกับพวกเรา ในความเป็นจริง คนหลายคนจากพื้นที่ปลอดภัยเจียงหนิงได้เข้าร่วมกับฝั่งของพวกเราไปแล้ว พวกเราก็เหมือนกับเป็นสหายกันแล้วละ” ฮานหยวนยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย แสดงให้เห็นว่าเขานั้นรู้ทุกสิ่งทุกอย่างที่หวันยี่หลิงคิด

หัวใจของหวันยี่หลิงสั่นไหว เธอรู้ว่า คําว่า “พวกเรา” ที่ฮานหยวนพูดถึงนั้นกล่าวถึงกลุ่มคนลึกลับไม่ได้เป็นของภูมิภาคฮัวเซีย ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทําไมคนอย่างฮานหยวนถึงถูกส่งมายังพื้นที่ปลอดภัยเจียงหนิงแบบนี้ มันเห็นได้เลยอย่างเด่นชัดว่าภารกิจของฮานหยวนนั้นถูกเพิ่มเข้าไปในพื้นที่ปลอดภัยเจียงหนิง เข้าสู่กองกําลังของกลุ่มลึกลับนั่น นอกจากภูมิภาคฮัวเชีย ภูมิภาคใหญ่ๆมากมายได้ถูกสร้างขึ้น และบางส่วนก็อาจจะเป็นเหมือนกันกับพื้นที่ปลอดภัยเจียงหนิง

ในจังหวะนั้นเอง ความงลังเลในดวงตาของหวันยี่หลิงได้จางหายไป เธอคิดว่า มันคงมีเพียงแค่การเดินตามคนอย่างฮานหยวนเท่านั้นที่สามารถทําให้เธอสามารถหาพลังที่แท้จริงได้ และได้สร้างชื่อของเธอเองในโลกที่ล่มสลายเช่นนี้ พื้นที่ปลอดภัยเจียงหนิงมันเล็กเกินไปสําหรับเธอ ในความคิดของเธอแล้ว ระหว่างเจ้าหลุมดําและชีวิตของทหารและผู้มีพลังเหนือธรรมชาติในสนามรบแล้ว อย่างแรกมันสําคัญกว่าอย่างหลังมาก ชีวิตของพวกเขาแทบไม่มีค่าอะไรเลย สายตาของหวันยี่หลิงค่อยๆที่จะเย็นชามากขึ้นและเธอก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ

“ยอดเยี่ยม! รอดูมันก่อนละกันนะคะ ฉันก็สงสัยในเรื่องของพลังงานแสงดําเหมือนกัน” หวันยี่หลิงพูดออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม

ฮานหยวนเหลือบตามองเธอและยิ้มออกมา

ในตอนนี้ เจ้าหลุมดําอยู่กลางสวนสาธารณะ คนหลายสิบคนก็วิ่งออกมาจากตึกที่อยู่ข้างมันและพุ่งออกมาอย่างบ้าคลั่ง

เว่ยเฟยเฟยมองผ่านออกมาจากหน้าต่างและพูดอย่างจริงจัง “นั่นหน่วยที่ 1 นี่นา”

ท่ามกลางหน่วยทั้งหมด หน่วยที่1 นับเป็นหน่วยที่ทรงพลังมากที่สุด เมื่อผู้รอดชีวิตที่แข็งแกร่งที่สุดได้ถูกจัดไว้อยู่ในกลุ่มนั้น พวกเขายังคงมีผู้มีพลังจิตที่เกือบจะเป็นระดับ 2 แล้วด้วย มันเป็นเรื่องธรรมชาติที่พวกเขาจะโผล่ตัวขึ้นและเริ่มต่อสู้ แม้ว่ามันจะไม่สามารถจัดการมันอย่างรุนแรงได้ พวกเขาก็ยังคงหลบหนีได้อย่างง่ายดาย พวกเขาเพียงแค่ทดสอบเจ้าหลุมดําเท่านั้นพอ

ผู้บังคับบัญชาของหน่วย 1 เป็นชายในวัย 30 เขามีความตั้งใจที่จะสู้กับเจ้าหลุมดํา และรับรู้ได้เลยจากน้ำเสียงของเขา “พวกเรามาถึงจุดที่กําหนดแล้ว พวกเราจะโจมตีใส่มัน”

“โจมตีด้วยพลังจิต!”

ท่ามกลางหน่วยทั้งหมด หน่วยที่ 1 นับเป็นหน่วยที่ทรงพลังมากที่สุด

เมื่อคลื่นพลังจิตโจมตีใส่เจ้าหลุมดํา พวกเขาก็พบว่าปฏิกิริยาของมันเชื่องช้ามาก

ผู้บังคับบัญชายิ้มและตะโกนออกมา “ไป!”

คนมากกว่าสิบคนพุ่งออกมาด้านหน้าเหมือนกับลูกศรที่ปล่อยออกมา พวกเขาต่างใช้พลังงานพิเศษของพวกเขากันทั้งหมด แล้วโจมตีด้วยทุกสิ่งทุกอย่างที่พกวเขามีใส่ร่างกายของเจ้าหลุมดําในเวลาเดียวกัน บางคนก็ใช้โอกาสนี้ในการขว้างระเบิดเข้าใส่เจ้าหลุมดํา ในขณะที่มันกําลังกลืนวัตถุรอบข้าง

ไม่นานหลังจากนั้น เสียงระเบิดที่ดังกึกก้องได้ตามมา ระเบิดเจ้าหลุมดํากลายเป็นสองส่วน

“เป็นไงบ้าง?” เว่ยเฟยเฟยถามอย่างกังวลใจ

ทหารมากมายมองไปที่มันอย่างกระวนกระวายใจ ผู้มีพลังเหนือธรรมชาติของหน่วยที่ 1 ต่างล่าถอยก่อนที่มันจะระเบิดออก และพวกเขาต่างจ้องไปที่เจ้าหลุมดํานั่น หลังจากที่เจ้าหลุมดําระเบิดออกมาอีกครั้งหนึ่ง มันไม่ได้ฟื้นคืนกลับไปยังร่างเดิมของมัน ซึ่งมันสร้างความหวังให้กับทุกคน แต่มันก็ยังเป็นบางสิ่งบางอย่างที่แปลกประหลาด ดังนั้นไม่มีใครกล้าที่จะเข้าไปใกล้มัน

ด้านในรถถังต่อสู้ ฮานหยวนมองไปที่สนามรบอย่างใกล้ชิด หลังจากผ่านไปสักพัก เขาพิมพ์ออกมา “มันเร็วเกินไป!”

หวันยี่หลิงครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่หนึ่ง และหลังจากนั้นเธอก็หยิบวิทยุสื่อสารออกมา “โจมตีมันต่อไป! อย่าหยุด!”

ผู้บังคับบัญชาของหน่วยที่ 1 ที่กําลังจะสั่งให้ลูกน้องล่าถอย เมื่อเขาได้ยินคําสั่ง เขาลังเลอยู่ชั่วครู่หนึ่ง เมื่อเขาคิดว่าพวกเขาควรที่จะพักก่อนสักเล็กน้อย แต่ว่าเขาก็ออกคําสั่ง “โจมตีมันต่อ!”

หลังจากออกคําสั่ง ลูกน้องของเขายิงใส่เจ้าหลุมดําที่ระเบิดออกอย่างต่อเนื่อง อย่างไรก็ตาม พวกเขาตระหนักได้ในเวลาไม่นาน ว่ากระสุนของพวกเขาไม่ได้สร้างเสียงอะไรออกมา มันกลับกลายเป็นว่าพวกเขาเหมือนกับกําลังยิงเข้าใส่ขนะแกะที่นุ่มนวลแทน

ทันใดนั้น ผู้มีพลังเหนือธรรมชาติตะโกนออกมาอย่างตื่นตระหนก เมื่อเจ้าเงาดําปรากฏขึ้นที่ใต้ฝ่าเท้าของเขา ในพริบตาต่อมา เงาดําได้ลากเข้าไปยังหนึ่งในชิ้นส่วนที่ระเบิดออกของเจ้าหลุมดํา

“ไม่นะ! ช่วยฉันด้วย…” ความเร็วของเงาดํานั้นมันรวดเร็วเป็นอย่างมาก

เสียงกรีดร้องของผู้มีพลังเหนือธรรมชาติดังออกมาเพียงไม่กี่วินาที ก่อนที่เขาจะหายไปในอากาศ เมื่อเห็นภาพที่เกิดขึ้น ทุกคนต่างเสียววาบกันทั้งหมด และพวกเขาต่างรีบวิ่งหนีไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ อย่างไรก็ตาม พวกเขาช้าเกินไป เสียงกรีดร้องก็ดังขึ้นตามมาอย่างต่อเนื่อง

ด้านในตึกของหน่วย 1 ที่ซ่อนตัวอยู่ ผู้มีพลังจิตพยายามที่จะช่วยเพื่อนของเขาอย่างดีที่สุด โชคร้ายที่พลังของเขามันอ่อนแอเกินไป เขาส่งเสียงกรีดร้องออกมา ก่อนที่จะล้มลงไปบนพื้น ร่างกายของเขากระตุกไปมา ในขณะที่เลือดไหลออกมาจากทั้งจมูกและตาของเขา เขาใช้พลังงานของเขาทั้งหมดกับการโจมตีก่อนหน้านี้ และในตอนนี้ เขาไม่สามารถที่จะเทียบเทียบได้กับเงาดํา ท่ามกลางสนามรบทั้งหมด

ชิ้นส่วนของเจ้าหลุมดํายังคงกลืนกินผู้มีพลังเหนือธรรมชาติอย่างต่อเนื่อง ที่ถูกเจ้าเงาดําจับไป หนึ่งในผู้มีพลังเหนือธรรมชาติได้ดึงสลักระเบิดออกมา ทันทีที่เขากําลังถูกกลืนกิน หลังจากนั้นชิ้นส่วนก็โปงพองมากขึ้นจนเหมือนกับบอลลูนร้อน แต่มันก็ยังคงฟื้นตัวอยู่ดี!

“มัน…มันโคตรดุร้ายเลย!” ถังคังหยุนหวาดกลัวอย่างมาก เมื่อเห็นภาพที่เกิดขึ้น

เสียงของหวันยี่หลิงก็ดังขึ้นผ่านวิทยุอย่างไม่คาดคิด “พลังงานของเจ้าหลุมดํากําลังลดลง! ชัยชนะกําลังรอคอยพวกเราอยู่! อย่าถอยกลับละ! พวกเราไม่สามารถปล่อยให้หน่วยที่ 1 เสียสละอย่างเสียเปล่าแบบนั้น!”

“แต่ว่า พวกเราควรที่จะระเบิดมันด้วยอาวุธหนักมากกว่านะ!” ผู้บังคับบัญชาพูดผ่านวิทยุออกมา

“ไม่! ไม่ได้อย่างแน่นอน!” ฮานหยวนปฏิเสธ “พวกเราไม่ได้มีกระสุนมากพอ มันมีซอมบี้และสัตว์ปากลายพันธุ์อีกจํานวนมาก มันเป็นเรื่องของเวลาก่อนที่สัตว์ป่าและซอมบี้อีกจํานวนมากจะมารวมตัวกันที พวกเราไม่สามารถที่จะผลักดันพวกมันออกไป พวกเราจะต้องประหยัดกระสุนไว้ ทางที่ดีที่สุดคือการจัดการกับเจ้าหลุมดํา โดยใช้ระเบิด”

หวันยี่หลิงพูดเพิ่มเติม “ถ้าเจ้าหลุมดําฟื้นตัว หลังจากนั้นมันก็จะโจมตีและควบคุมพวกเราเหมือนกับหนู ด้วยระยะควบคุมของมันแล้ว ไม่มีใครที่จะหนีรอดไปได้”

พวกเขาต่างรู้กันทั้งหมดว่า พลังจิตของเจ้าหลุมดํามันมาถึงระดับที่น่าหวาดหวั่น มันสามารถที่จะควบคุมพวกเขาให้โยนพวกเขาเข้าหามัน เพื่อที่จะใช้พวกเขาเป็นดั่งสารอาหารของมัน หลังจากการเตือนของหวันยี่หลิงแล้ว ทุกคนก็เลิกลังเลใจ เจ้าหลุมดําได้อ่อนแอลงจริงๆ ถึงแม้ว่ามันกําลังจะฟื้นตัวอยู่ มันก็ยังช้ากว่าก่อนหน้านี้

“ไปได้!”

ในเวลาเดียวกัน หน่วยที่ 2 ก็บุกเข้าสู่สนามรบ พวกเขาต่างมีหน้าที่รับผิดชอบในการขนส่งระเบิด จํานวนที่พวกเขาขนนั้นก็มีมากพอที่จะระเบิดเจ้าหลุมดําอีกมากกว่าสิบรอบ!

ฮานหยวนมองการต่อสู้อย่างใจเย็น สิ่งที่เขาต้องการไม่ใช่ความตายของเจ้าหลุมดํา แต่สภาพที่อ่อนแอของมันต่างหาก ซึ่งระเบิดก็เป็นทางที่ดีที่สุดในการจัดการมัน

ฝังด้านข้างสวนสาธารณะ

เจียงลู่ฉีกําลังสังเกตการณ์เจ้าหลุมดําอยู่

“เจ้าหลุมดําจะถูกทําลายแบบนั้นเลยหรอพี่?” เจียงจ๊อิงถามออกมา ในยามที่มองออกไปนอกหน้าต่างรถ

เจียงลู่ฉียังคงเงียบงัน ในขณะที่กําลังนั่งฟังการแจ้งเตือนของเมล็ดพันธุ์แห่งดวงดาวที่ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง เขารู้สึกว่ามีบางอย่างที่แปลกไป

ในชั่วพริบตา เสียงระเบิดก็ดังขึ้นอีกครั้งหนึ่ง เจ้าหลุมดําก็ถูกระเบิดขึ้นอีกครั้งหนึ่ง ในเวลาเดียวกัน เมื่อผู้มีพลังเหนือธรรมชาติได้มีบทเรียนแล้ว พวกเขาก็ล่าถอยทันที เมื่อพวกเขาระเบิดมันเสร็จ

หวันยี่หลิงขมวดคิ้ว “เวรเอ้ย! ไอ้พวกขี้ขลาด!”

ฮานหยวนส่ายหัว “ช่างมันเถอะ! ตราบเท่าที่พวกเราได้พลังงานแสงดํานั่น มันก็โอเคแล้ว”

ในครั้งนี้ เจ้าหลุมดํามันใช้เวลาฟื้นตัวกลับมานานมากกว่าเดิม

“มันถึงตาของเราแล้ว” เว่ยเฟยเฟยพูดออกมา เธอยืนขึ้นและมองไปที่มันอย่างเย็นชา

พีชกุมมือของเธอไว้และพยักหน้า “ฉันจะทําให้ดีที่สุดละ”

ถังคงหยุนรู้สึกว่ากําลังนั่งอยู่บนเข็ม กลายเป็นตื่นเต้นอีกครั้งหนึ่ง “ไปกันเถอะ! ไปฆ่าไอ้เวรนั้นกันเถอะ!”

เมื่อเจ้าหลุมดําอ่อนแอมากยิ่งขึ้น ถังคังหยุนได้กลับมามีความกล้าหาญอีกครั้งหนึ่ง ความหวาดกลัวของเขาถูกแทนที่ด้วยความกระตือรือร้น เขาต้องการที่จะใช้โอกาสนี้ในการทําความสําเร็จ ถึงแม้ว่าหน่วยที่ 1 จะได้รับผลประโยชน์มากที่สุดก็ตามที มันก็เหลือคนเพียงแค่สองคนในทีมของพวกเขาแค่นั้น

“มันถึงเวลาของพวกเราที่จะเปร่งประกายแล้วละ!” ถังคังหยุนคิด

เว่ยเฟยเฟยขี้เกียจที่จะไปเถียงกับเขา เธอเดินออกมาพร้อมกับปืนของเธอและเดินตามคนอื่นลงบันไดไป เพียงเวลาไม่นานที่พวกเธอเดินลงไป พวกเธอต่างรู้สึกว่าพวกเธออยู่ใกล้กับเจ้าหลุมดํามาก และเมื่อพวกเธอมองไปที่มัน พวกเธอต่างรู้สึกเวียนหัว

เมื่อมองเจ้าหลุมดําอย่างใกล้ๆ เว่ยเฟยเฟยมีลางสังหรณ์ว่า เจ้าหลุมดํามันไม่ใช่สิ่งมีชีวิต แต่เธอไม่มีเวลามากพอที่จะคิดเกี่ยวกับมัน

ในเวลาเดียวกัน เสียงของหวันยี่หลิงดังขึ้นผ่านวิทยุอีกครั้งหนึ่ง “หน่วยที่สาม! โจมตีได้”

ถังคังหยุนยิ้มออกมาและโบกมือของเธอ “ไป!”

ที่จริงแล้ว ถังคังหยุนค่อนข้างที่จะกลัวเจ้าหลุมดํา แต่ในตอนนี้ เขาเหมือนกับกําลังเห็นสาวงามกําลังอ้าแขนรอคอยเขาอยู่ รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็ยิ่งกว้างมากขึ้นเรื่อยๆ

ทันใดนั้น เจียงลู่ฉีก็เข้าใจได้ว่าทําไมเขาถึงรู้สึกไม่สบายใจ และมันมีบางอย่างผิดปกติ เมล็ดพันธุ์แห่งดวงดาวได้ส่งการแจ้งเตือนอีกครั้งหนึ่ง ซึ่งมันได้ยืนยันความหวาดกลัวของเขา

“ตรวจพบการไหลเวียนพลังงานที่อันตราย ในระดับที่น่าตื่นตระหนก!”