My MCV and Doomsday - ตอนที่ 488

Chapter 488: ตลาดซื้อขาย
‘กัปตันเจียงคะ เมืองเฮยจิงอยู่ด้านหน้าค่ะ’เสียงของพีชก็ส่งมาที่เจียงลู่ฉีผ่านหลันซิหยู่

ความสามารถด้านพลังจิตของพีชนั้นอ่อนแอกว่าหลันซิหยู่มากและเธอก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่กับการส่งผ่านข้อความผ่านความคิด ด้วยเหตุนี้นี่เอง เธอจำเป็นต้องให้หลันซิหยู่ช่วยเธอส่งผ่านข้อความ

เมื่อได้ยินคำพูดของเธอแล้ว เจียงลู่ฉีก็มองตรงไปด้านหน้า ตรงสุดทางถนน มันก็มีตึกบางตึกรวมทั้งรถหลายคันที่จอดทิ้งไว้

มันก็เป็นช่วงเย็นแล้ว ดังนั้นอุณหภูมิจึงเริ่มลดลงและท้องฟ้าก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีเทา ก้อนเมฆหนาๆนั้นก็ลดลงมาและปกคลุมตึกเหล่านั้น ทำให้เมืองดูมืดมนเหมือนกับสัตว์ป่าที่แอบซุ่มอยู่

ด้านหน้าของทีมเจียงลู่ฉีนั้นก็มีทีมอื่นบางทีมกำลังมุ่งตรงไปยังเมืองเฮยจิงด้วยเช่นกัน ตามคำพูดของพีชแล้ว ทีมเหล่านั้นก็เป็นผู้รอดชีวิตจากพื้นที่บริเวณอื่นของเจียงหนิงหรือทีมที่เชี่ยวชาญในการออกล่าด้านนอกและตามหาทรัพยากร

เมืองเฮอยจิงไม่เพียงแต่เป็นตลาดแลกเปลี่ยน แต่มันก็ยังเป็นบ้านของผู้รอดชีวิตที่ทรงพลังรวมทั้งทีมของพวกเขา เมืองเฮยจิงทั้งเมืองนั้นก็ถูกวางระเบียบและคงอยู่ได้ด้วยทีมที่ทรงพลังเหล่านั้น

‘พื้นที่ปลอดภัยของกองทัพอยู่ทางเหนือของเมืองเฮยจิงค่ะ’พีชพูด

เจียงลู่ฉีก็มองไปที่เมืองที่อยู่ห่างไกลออกไปและพยักหน้า

‘มันเริ่มมืดแล้ว ดังนั้นฉันเกรงว่าพวกเราจะไม่สามารถเข้าไปได้’พวกเธอบอกข้อความผ่านหลันซิหยู่มา

เมื่อพวกเขาเข้าไปใกล้กับทางเข้าของเมือง คนกลุ่มใหญ่ก็รวมตัวกันและล้อมรอบพวกเขาในทันที ในกลุ่มคนเหล่านี้ คนส่วนใหญ่ต่างเป็นผู้หญิง พวกเธอต่างสวมชุดที่เปิดเผยเนื้อหนังและพวกเธอก็ถามด้วยน้ำเสียงอันนุ่มนวล “คุณต้องการข้อมูลเกี่ยวกับวันนี้และวันพรุ่งนี้ไหมคะ?’

แต่เพียงเวลาไม่นานที่เว่ยเฟยเฟยลงมาจากรถของเธอ ผู้หญิงเหล่านั้นก็ต่างเดินถอยหนีไป เมื่อพวกเธอเห็นการแสดงออกที่เย็นชาของเธอ

“กัปตันเจียงคะ”เว่ยเฟยเฟยก็เดินมาทางรถมินิบัสของเจียงลู่ฉี

เจียงลู่ฉีเปิดประตูและถามออกมา “พวกเธอคือใครกัน?”

“พวกเธอคือผู้อยู่อาศัยของเมืองเฮยจิง ข้อมูลของการซื้อสินค้านั้นเปลี่ยนแปลงอยู่ทุกวัน ดังนั้นพวกเธอจึงรวบรวมข้อมูลเข้าด้วยกันและขายมันให้กับทีมที่มาแลกเปลี่ยน นอกจากนี้แล้ว คนบางคนก็ต้องการที่จะร่วมมือกับหญิงสาวเหล่านั้น ดังนั้นราคาของมันจึงเหมาะสม ผู้หญิงบางคนก็ต้องการที่จะทำธุรกิจแบบนั้นกับพวกเขา ถ้าราคาที่พวกเขาเสนอมาสูงกว่าที่พวกเธอคาดการณ์แล้วละก็มันก็ไม่ใช่เรื่องเป็นไปไม่ได้เลยที่จะซื้อพวกเธอตรงๆ”เว่ยเฟยเฟยตอบกลับ

“โอเค ช่วยพวกเราหาสักคนหนึ่งละกัน พวกเรากำลังรีบอยู่”เจียงลู่ฉีพูด

ก่อนที่เสียงของเขาจะหายไป หญิงมากมายหลายคนก็เดินมาหาพวกเขาอย่างรวดเร็ว เมื่อพวกเธอได้ยินสิ่งที่เขาพูด นอกจากนี้แล้ว เจียงลู่ฉีก็หล่อมากและมันเป็นเรื่องธรรมชาติที่หญิงสาวเหล่านี้ต้องการที่จะมีลูกค้าที่มีคุณภาพเช่นนี้

“หนุ่มหล่อ เลือกฉันสิ! ข้อมูลที่ฉันได้มามันแม่นยำอยู่เสมอเลยนะ”

“กัปตันคะ มันเหมือนกับว่าพวกเรามีโชคชะตาที่ได้มาพบกันเลยนะ”หญิงสาวที่แต่งหน้าหนาจัดก็ผลักคนอื่นและเบียดตัวมาด้านหน้า

“เธอพูดแบบนี้กับทุกคนแหละ! กัปตันคะ เลือกฉันสิ! ฉันทั้งถูกทั้งดีเลยนะ”หญิงสาวอีกคนพูด

เมื่อเจียงลู่ฉีเห็นหญิงสาวเหล่านั้น เขาก็รู้สึกว่าฉากนี้มันค่อนข้างที่จะคุ้นเคยมาก มันเหมือนกับทุกครั้งที่เขาเดินออกมาจากรถไฟ มันก็จะมีกลุ่มคนเข้ามาถามว่ามีใครต้องการที่หลับนอนไหม

“เธอ…”เจียงลู่ฉีปวดหัวจากคนจำนวนมาก เขาก็กวาดตามองไปที่ฝูงชนและเขาก็จับจ้องสายตาไปยังหญิงสาวคนหนึ่งที่ถูกผลักไปด้านหลังโดยผู้หญิงคนอื่น เธอก็ต้องการที่จะขายข้อมูลที่เธอได้รับมาเหมือนกับคนอื่น แต่เธอก็ไม่รู้จะพูดอะไรออกมาดี เมื่อเจียงลู่ฉีเรียกเธอ เธอก็ประหลาดใจและไม่มั่นใจว่าเขากำลังพูดกับเธออยู่หรือเปล่า

“ใช่ เธอนั่นแหละ ราคาของเธอเท่าไหร่?”เจียงลู่ฉีถาม

หญิงสาวคนนั้นก็ตื่นเต้นมาก หลังจากที่ยืนยันแล้วว่าเขานั้นเลือกเธอ “ข้าวครึ่งกิโลกรัมค่ะ”เธอตอบกลับอย่างกระวนกระวายใจ มันเหมือนกับว่าเธอพึ่งเริ่มทำงานเกี่ยวกับด้านนี้ ดังนั้นเธอจึงกระวนกระวายใจมาก

“โอเค ตามพวกเรามาเลย”เจียงลู่ฉีพูด

ข้าวครึ่งกิโลกรัมมันไม่ได้มีค่าอะไรสำหรับเจียงลู่ฉี แต่สำหรับผู้รอดชีวิตธรรมดาทั่วไปบางคนแล้ว มันก็เป็นอาหารที่พวกเธอสามารถกินได้ถึงสองวัน โชคร้ายที่พวกเธอไม่สามารถหางานทำได้ทุกวัน ดังนั้นพวกเธอจึงหิวอยู่เสมอๆ

เมื่อหญิงสาวคนอื่นได้ยินการตัดสินใจของเจียงลู่ฉีแล้ว พวกเธอก็ต่างแยกตัวออกไปด้วยความผิดหวังและรอคอยผู้รอดชีวิตคนอื่น

หญิงสาวคนนี้ดูมีอายุประมาณยี่สิบต้นๆและน่าจะเป็นอดีตนักศึกษาของมหาวิทยาลัย เธอก็เดินมาหาเจียงลู่ฉีอย่างรวดเร็ว เธอนั้นสวมเสื้อผ้าที่สะอาดสะอ้านและใบหน้ารวมทั้งผมของเธอก็สะอาดมาก ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้แต่งหน้าหรือทำอย่างอื่นเลย เธอก็พยายามอย่างดีที่สุดในการทำความสะอาดตัวของเธอเอง

“บอสคะ ฉันมีชื่อว่าหลินเจียค่ะ”หญิงสาวคนนั้นแนะนำตัวเองและมีร่องรอยของความหวาดกลัวอยู่ในน้ำเสียงของเธอ

“ไม่จำเป็นต้องกังวลไปหรอก ฉันแค่ต้องการให้เธอตอบคำถามที่ฉันอยากรู้แค่นั้นเอง”เจียงลู่ฉีปลอบประโลมเธอ

หลินเจียพยักหน้าและพูดออกมาในทันที “ขอบคุณค่ะ บอส”

“เธอไม่จำเป็นต้องเรียกฉันว่าบอสหรอก เรียกฉันว่ากัปตันเจียงก็พอ”เจียงลู่ฉีพูดอีกครั้งหนึ่ง

“โอ้ เข้าใจแล้วค่ะ กัปตันเจียง”หลินเจียยังคงระมัดระวังตัวอย่างมากเนื่องจากว่าเธอพึ่งจะพบกับเจียงลู่ฉี

“โอ้ กัปตันเจียง ถ้าคุณต้องการที่จะเข้าไปด้านใน คุณจะต้องจ่ายค่าผ่านทางเสียก่อนค่ะ”หลินเจียพูด

“ทำไม? มันไม่มีกฏแบบนี้มาก่อนหน้านี้นิ”เว่ยเฟยเฟยขมวดคิ้วและพูดออกมา

หลินเจียก็รีบอธิบายออกมา “มันกฏระเบียบใหม่ค่ะ ซึ่งมันถูกตั้งขึ้นเมื่อครึ่งเดือนก่อน”

“ครึ่งเดือนก่อน? ครั้งสุดท้ายที่ฉันมาเมืองเฮยจิงก็เกินครึ่งเดือนก่อน แต่มันก็ยังไม่สมเหตุสมผลอยู่ดี”เว่ยเฟยเฟยพูดออกมาอย่างโกรธเคือง

“นี่มัน…เป็นกฏที่ตั้งขึ้นด้วยกองกำลังที่ทรงพลังค่ะ ฉันแค่เป็นคนนำข้อมูลมาบอกเท่านั้นค่ะ…”หลินเจียพูดอย่างกังวลใจ

“เธอไม่ต้องกลัวไปหรอก พวกเราไม่ได้โทษเธอ ค่าผ่านทางเท่าไหร่กัน?”เจียงลู่ฉีถาม

“ข้าว 2.5กิโลกรัมต่อทีมหนึ่งค่ะ”หลินเจียตอบ

“โอเค คนของเธอและคนของฉันจะเป็นทีมเดียวกันและพวกเราจะให้พวกเขา 2.5 กิโลกรัม”เจียงลู่ฉีพูด เขาไม่ต้องการสร้างปัญหาและข้าว 2.5 กิโลกรัมก็มีสำรองไว้สำหรับทีมของเขาแล้ว

“ให้พวกเราจ่ายแทนเถอะค่ะ”เว่ยเฟยเฟยดื้อ ดังนั้นเจียงลู่ฉีจึงทำตามที่เธอพูด

เว่ยเฟยเฟยก็ส่งกระเป๋าที่มีข้าว 2.5 กิโลกรัมให้กับหลินเจียและเธอก็ส่งมันให้กับคนเฝ้าประตู ค่าจ้างของหลินเจียก็ถูกจ่ายก่อน เมื่อหลินเจียได้รับค่าจ้างแล้วเธอก็มีความสุขมาก เธอก็ใส่ข้าวไปในกระเป๋าผ้าอย่างระมัดระวังและหลังจากนั้นเธอก็ขอบคุณเจียงลู่ฉีและเว่ยเฟยเฟย “ขอบคุณค่ะ”

“ไม่จำเป็นต้องขอบคุณพวกเราหรอก ไม่ใช่ว่ามันเป็นของที่เธอควรได้รับงั้นเหรอ?”เจียงลู่ฉีพูด

“ที่จริงแล้ว…พวกเราไม่มีข้อการันตีอะไรหรอกว่าพวกเราจะได้รับค่าจ้าง เมื่อพวกเรานั้นอ่อนแอมากเกินไป คนบางคนก็ปฏิเสธที่จะจ่าย เมื่อพวกเขาได้รับสิ่งที่พวกเขาต้องการและพวกเราก็ไม่สามารถต่อสู้ได้ แขกบางคนก็มีเจตนาที่เลวร้าย…”หลินเจียพูดออกมา ในขณะที่ก้มหัวของเธอลง มันเห็นได้เด่นชัดเลยว่าเธอค่อนข้างกลัวที่จะพบเจอกับสถานการณ์แบบนั้น แต่แม้ว่าเธอจะกลัว เธอก็สามารถทำได้แต่งานแบบนี้ หรือไม่อย่างงั้นเธอก็จะหิวตาย

“เธอสามารถไปและจ่ายค่าผ่านทางของพวกเราได้แล้ว”เจียงลู่ฉีพูด

หลังจากจ่ายค่าผ่านทางแล้ว พวกเขาก็ขับรถเข้าไปที่สนามจอดรถด้านในเมือง คนที่ไม่ต้องการที่จะจ่ายค่าผ่านทางก็ทำได้เพียงรวมตัวด้านนอกเมือง เจียงลู่ฉีก็เหลือบมองไปที่พวกเขา คนส่วนใหญ่ที่อยู่ด้านนอกต่างไม่มีเงินที่จะจ่ายหรือปฏิเสธที่จะจ่ายค่าผ่านทาง ของที่ขายก็มีจำกัด ผู้รอดชีวิตที่ขายสินค้าด้านนอกนั้นต่างเป็นคนธรรมดาทั่วไปที่สวมชุดเสื้อแจ็คเก็ตหนาๆหรือแจ็คเก็ตเก่าๆกำลังนั่งอยู่บนพื้นหรือนั่งข้างรถ ลานจอดรถตั้งอยู่ในสถานที่ที่ห่างออกไปจากประตูเมืองสองร้อยเมตร มันก็ยังมีร้านค้าข้างทางมากมายที่ตั้งอยู่ด้านหน้าลานจอดรถ ถึงแม้ว่ามันนจะใกล้มืดค่ำแล้ว ร้านค้าต่างๆก็ยังคงเปิดอยู่

“บนร้านค้าที่อยู่ติดถนน คุณสามารถที่จะหาได้แต่สิ่งของเล็กๆ ถ้ากัปตันเจียงต้องการที่จะทำธุรกิจหรือหาของจำนวนมาก พวกเราก็ไม่จำเป็นต้องเสียเวลาในการค้นหาร้านค้าข้างทางค่ะ”หลินเจียพูด

หลังจากจ่ายค่าจ้างก่อนแล้ว มันก็เป็นเรื่องง่ายที่จะพูดคุยกับเจียงลู่ฉี หลินเจียก็ค่อยๆลดความระวัดระวังลงและผ่อนคลาย

เว่ยเฟยเฟยก็พาเพียงแค่พีชมากับเธอ ในขณะที่เจียงลู่ฉีให้เจียงจู้อิง หยิงและหลันซิหยู่มากับเขา คนที่เหลือของทีมเจียงลู่ฉีต่างอยู่บนรถมินิบัสของเขา ถึงแม้ว่าสิ่งแวดล้อมจะดูปลอดภัย เจียงลู่ฉีก็ยังระมัดระวังตัวเอง ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าพวกเขาจะต้องปกป้องศาสตราจารย์ทั้งสองให้ดีที่สุดอีกด้วย

เมื่อได้ยินคำแนะนำของหญิงสาวแล้ว เจียงลู่ฉีก็พยักหน้า แต่ในเวลานั้นเองเขาก็รู้สึกว่ากระเป๋าของเขากำลังขยับ “อะไร?”เจียงลู่ฉีก็ก้มมองลงไปในกระเป๋าของเขา แม้แต่หลันซิหยู่ก็ไม่สังเกตเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น

“วู้ชชช!”เจียงลู่ฉีก็ได้ยินเสียงแปลกๆ ซึ่งเขาก็รู้ในทันทีว่ามันเกิดอะไรขึ้น หลัวหลัวนั้นอยู่ในกระเป๋าของเขา เจียงลู่ฉีก็เปิดกระเป๋าและก็เห็นก้อนขนกลมๆมุดตัวอยู่ด้านในพร้อมกับหูยาวที่สั่นไปมา เมื่อเห็นภาพดังกล่าว เจียงลู่ฉีก็ไม่รู้ว่าเขาควรที่จะขำหรือหัวเราะดี

“ตลาดที่ใหญ่ที่สุดอยู่ที่นั่นค่ะและมันจะมีการทำธุรกิจขนาดใหญ่ทุกวัน คนที่มาทำธุรกิจต่างทรงพลัง”หลินเจียก็เดินไปพร้อมกันกับเจียงลู่ฉีและนำทางไปยังตึกที่เป็นร้านอาหาร

“คุณสามารถที่จะแลกเปลี่ยนปืน กระสุน ระเบิดรวมทั้งอาวะร้อนอย่างวัตถุระเบิดได้ค่ะ ข้อมูลเกี่ยวกับสถานที่ที่ซอมบี้ถูกกำจัดและ…ทาสหญิง”

เมื่อมาถึงคำพูดสุดท้ายแล้ว ใบหน้าของหลินเจียก็ซับซ้อน เธอนั้นรู้สึกลำบากใจมากที่จะแบ่งปันข้อมูลนี้ อย่างไรก็ตาม ในเมืองเฮยจิงแล้ว การซื้อขายทาสหญิงนั้นเป็นที่โด่งดังอย่างมาก แน่นอนว่ามันก็ไม่ได้เกิดขึ้นทุกวัน

“พวกเขาขายแม้กระทั่งข้อมูลด้วยหรอ? ถ้ามันเป็นแบบนั้นแล้วละก็พวกเราก็สามารถที่จะซื้อข้อมูลเกี่ยวกับซอมบี้กลายพันธุ์ระดับ 2 ได้ โอ้ ใช่ เธอมีข้อมูลเกี่ยวกับแร่หายากไหม?”เจียงลู่ฉีถาม

“แร่หายากหรือคะ? ฉันไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ค่ะ อย่างไรก็ตามถ้ากัปตันเจียงสนใจมันจริงๆแล้วละก็คุณสามารถที่จะตั้งข้อเสนอในการซื้อข้อมูลในสถานที่ซื้อขายได้ค่ะ พูดตามปกติแล้ว ตราบเท่าที่มันไม่ใช่เรื่องที่มีปัญหาแล้วละก็มันก็จะมีคนรับมันไปทำค่ะ”หลินเจียพูด

“ดี”เจียงลู่ฉีพยักหน้า เมื่อพวกเขากำลังจะเข้าเมือง เขาก็เห็นชายที่ชั่วร้ายและดุร้ายกำลังวิ่งมาทางพวกเขา