My MCV and Doomsday - ตอนที่ 483

Chapter 483: เมืองเจียงหนิง
ความหวาดกลัวของหวังคุยก็เพิ่มขึ้นไปสูงอีก หลังจากที่เห็นเจียงลู่ฉียัดกระสุนลงไปในหัวของลู่ฉานชานโดยไม่มีความลังเลใดๆ เขาก็ร้องออกมาและก็วิ่งหนีผ่านประตูออกมา แต่เจียงลู่ฉีก็แค่เหลือบมองไปยังหวังคุยที่หวาดกลัว ตั้งแต่ที่เขาเลือกที่จะร่วมมือกับลู่ฉานชานในการฆ่าพวกเขา โชคชะตาของเขาก็ถูกตั้งไว้แล้ว ความตายนั้นเป็นสิ่งเดียวที่รอเขาอยู่
‘ปัง!’

“หลัวหมิง”เจียงลู่ฉีก็เลิกมัดหลัวหมิงและก็ช่วยเขาลุกขึ้น

“ฉันจะทำการตรวจสอบร่างกายของเขาเองค่ะ”หลี่ยู่ซินก็เดินมาและพูดออกมา “มันเป็นแค่อาการบาดเจ็บทางร่างกาย มันไม่ได้มีปัญหาอย่างอื่น”หลี่ยู่ซินก็สามารถที่จะรักษาได้ในทันที ดวงตาของเธอนั้นเต็มไปด้วยความซับซ้อนและเธอก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ มันก็ยากเกินกว่าที่จะพบกับเพื่อนเก่าในโลกที่ย่ำแย่นี้แล้ว ดังนั้นทำไมจึงเกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้นมากัน?

“มันเหมือนกับว่าการมาถึงของพวกเราทำให้เกิดความวุ่นวายขึ้น”หลี่ยู่ซินพูด

หลัวหมิงก็มึนงงเล็กน้อย เขาก็ส่ายหัว “พวกเขาทำได้เพียงโทษตัวของพวกเขาเองเท่านั้นสำหรับความละโมภและเห็นแก่ตัวของพวกเขา หลินเว่ยและคนอื่นต่างละทิ้งศักดิ์ศรีของพวกเขาเพื่อผลประโยชน์ หลังจากวันโลกาวินาศแล้วมันก็เป็นเรื่องปกติที่ได้ยินกันว่ามีใครบางคนถูกสัตว์ป่ากลายพันธุ์กินไปหรือซอมบี้กลายพันธุ์ ลู่ฉานชานและหวังคุยน่าจะอยู่อย่างปลอดภัยในฐานทัพนี้ แต่พวกเขาก็ยังเลือกเส้นทางแห่งความพังพินาศอยู่ดี” หลัวหมิงถอนหายใจและพูดต่อ “โชคดีที่เจียงลู่ฉี นายนั้นทรงพลังและสมาชิกของนายแต่ละคนก็พิเศษมาก!”

หลัวหมิงก็จดจำได้ในทันทีและหลังจากนั้นเขาพูดกับเจียงจู้อิง “ฉันขอโทษนะ เมื่อฉันพบเธอในตอนแรก ฉันคิดว่าเธอเป็นแค่สาวงามเท่านั้นเอง อย่างไรก็ตาม ความจริงนั้นดังกว่าคำพูด เธอทั้งทรงพลังและยอดเยี่ยมมาก!”หลัวหมิงอธิบาย เนื่องจากว่าเจียงลู่ฉีพูดว่าพวกเขามีผู้มีพลังเหนือธรรมชาติอยู่กับพวกเขาด้วย ดังนั้นเขาจึงรู้สึกว่าความคิดของเขาน่าจะถูกเปิดเผยไปแล้ว

หลังจากที่ทำให้มั่นใจแล้วว่าหลัวหมิงปลอดภัยดี พวกเขาก็รวมตัวกันด้านหน้าประตูบ้าน ในตอนนี้ทั่วทั้งฐานทัพต่างเงียบสงบอย่างมาก แต่เจียงลู่ฉีก็รู้ดีว่าเสียงปืนนั้นน่าจะเตือนคนที่อยู่อาศัยที่นี่แล้วและพวกเขาก็ต่างหลบซ่อนกันด้วยความหวาดกลัว

“มันมีผู้มีพลังเหนือธรรมชาติคนอื่นในฐานทัพนี้ด้วยอีกไหม?”เจียงลู่ฉีถาม

หลัวหมิงพยักหน้า “ใช่ แต่เขาออกไปตามหายารักษาอยู่”

“โอ้…”เจียงลู่ฉีตอบ

หลัวหมิงพูดเพิ่มไปอีก “เขาเป็นคนอ่อนโยน อย่างน้อยก็ตอนที่พี่ฉิงตีฉัน เขาก็จะคอยหยุดเขาอยู่เสมอๆ”

เมื่อได้ยินคำอธิบายของหลัวหมิง เจียงลู่ฉีก็พูดขึ้นมา “นายคิดว่าฉันเป็นปีศาจที่ไล่ฆ่าคนไปทั่วงั้นเหรอ? เขาไม่ได้ยั่วยุฉัน ทำไมฉันจะต้องฆ่าเขาด้วยกัน?”

“โอ้ ฉันแค่คิดแค่นั้นเอง….ก็นายทรงพลังมากอะ”หลัวหมิงเกาหัว

พวกเขาก็เดินกลับไปยังรถมินิบัส ตลอดทาง เจียงลู่ฉีและเพื่อนร่วมทีมของเขาก็รับรู้ถึงสายตาที่จดจ้องมาที่พวกเขา ในสายตาของคนธรรมดาทั่วไปแล้ว เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องที่ไม่น่าเชื่ออย่างมาก ความคิดแรกของพวกเขานั้นต่างคิดกันว่ากลุ่มของคนมาใหม่จะถูกฆ่าในชั่วพริบตา แต่มันกลับเป็นตรงกันข้าม พวกเขาต่างได้กลิ่นเลือดที่ลอยฟุ้งออกมาจากบ้านหลังนั้น

คนที่กล้าหาญบางคนก็เดินออกมาจากบ้านกองฟางอย่างช้าๆและเดินไปยังบ้านหลังจากที่ยืนยันแล้วว่ากลุ่มคนของเจียงลู่ฉีและหลัวหมิงเดินออกไปจากบริเวณนั้นแล้ว พวกเขาก็เหลือบมองไปที่ข้างในและพวกเขาทั้งหมดต่างประหลาดใจ

‘มันเกิดอะไรขึ้นในบ้านนั้นกัน!?’พวกเขาต่างสงสัยกันทั้งหมด

“พี่เจียง พวกเราฆ่าพวกเขาทิ้งหมดแล้ว”หยิงพูด

หลินเว่ยนั้นได้จัดการให้ลูกน้องของเขาหลายคนรอคอยที่จะลอบโจมตีใส่สมาชิกของฉี่หยิงทันทีที่พวกเขาได้ยินเสียงปืน แต่โชคร้ายที่พวกเขาไม่รู้ว่าพวกเขากำลังสู้กับใครอยู่และในตอนสุดท้ายพวกเขาต่างตกลงไปในกับดักของพวกเขาเองและในตอนสุดท้ายพวกเขาก็ตกลงไปในกับดักของตัวพวกเขาเอง

จางไฮ่ ซุนคุนและหยิงต่างรับรู้ถึงแผนนี้อยู่ก่อนแล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงลงมือก่อนที่จะมีการต่อสู้กันในบ้าน เมื่อพวกเขาเห็นเจียงลู่ฉีกลับมา จางไฮ่และซุนคุนก็ยิ้มออกมาและหลังจากนั้นก็วิ่งเข้าไปในฐานทัพผู้รอดชีวิตพร้อมกับปืนของพวกเขาในมือ พวกเขาต้องการที่จะปล้นสถานที่แห่งนี้!

“โชคร้ายมากที่พี่ฉิงนั้นถูกฆ่าตายก่อนที่จะได้บอกข้อมูลเกี่ยวกับเจียงหนิงให้กับนาย”หลัวหมิงพูดออกมาอย่างผิดหวัง

“สิ่งที่นายบอกฉันมาก่อนหน้านี้ก็พอแล้วละ”เจียงลู่ฉีตอบกลับ “ผู้มีพลังเหนือธรรมชาติที่นายพูดถึงก่อนหน้านี้จะมาควบคุมฐานทัพนี้แทนแล้ว”เจียงลู่ฉีเชื่อว่าตราบเท่าที่ผู้รอดชีวิตเหล่านี้ต่างระมัดระวังตัวและไม่ประมาท พวกเขาก็สามารถที่จะมีชีวิตที่ดีได้โดยไม่ต้องมีการกดขี่ของหลินเว่ยและคนอื่น

“หลัวหมิง นายต้องการมาเจียงหนิงกับฉันไหม?”เจียงลู่ฉีถาม

หลัวหมิงไม่ได้ขายเขาซึ่งมันก็ทำให้เจียงลู่ฉีรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ เจียงลู่ฉีก็ต้องการที่จะพาหลัวหมิงไปยังเจียงหนิงและส่งเขาไปยังพื้นที่ปลอดภัยด้วยเช่นกัน สุดท้ายแล้วหลัวหมิงก็เป็นแค่คนธรรมดาทั่วไป ดังนั้นมันจะเป็นทางเลือกที่ดีกว่าสำหรับเขาในการอาศัยอยู่ในพื้นที่ปลอดภัย แทนที่จะเข้าร่วมกับทีมของเขา

“ไปเจียงหนิง?”หลัวหมิงมึนงง เขาลังเลใจ แต่สุดท้ายแล้วเขาก็ส่ายหัวออกมาอย่างไม่คาดคิด “ขอบคุณนะ แต่ฉันไม่ไปละ”

เมื่อเห็นเจียงลู่ฉีสับสน หลัวหมิงก็พูดต่อ “เฮ้ ที่จริงแล้วฉัน…ฉันไม่มีข่าวเกี่ยวกับสมาชิกของครอบครัวฉันเลย เพราะเหตุผลนี้ฉันจึงต้องการที่จะอาศัยอยู่ในเจียงเบยนี่แหละ ถ้าครอบครัวของฉันยังคงมีชีวิตอยู่ บางทีพวกเราอาจจะได้พบกันในสักวันหนึ่งก็ได้ เหมือนนายกับฉันไง ฉันจะปล่อยให้มันเป็นเรื่องของโชคชะตาแทนแล้วละ”

ถึงแม้ว่าเขาจะรู้อย่างชัดเจนว่าความคิดของเขามันไร้สาระมาก ความหวังของเขาก็ถูกจุดประกายขึ้นมาอีกครั้งหลังจากที่ได้พบกับเจียงลู่ฉี “ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับฉันหรอกนะ เพื่อนรัก! เฉินจิงก็อยู่ที่นี่ด้วยเหมือนกัน อย่างน้อยพวกเราก็สามารถคุยกันได้ นอกจากนี้แล้ว หลังจากที่ได้รับประสบการณ์การต่อสู้ในวันนี้แล้ว ฉันก็เดาว่ามันก็ไม่มีใครที่กล้าจะยุ่งกับฉันอีกแล้วละ”หลัวหมิงยิ้มและตบไหล่ของเจียงลู่ฉี

เจียงลู่ฉีก็เงียบอยู่สักพักหนึ่งและก็พยักหน้า ตั้งแต่ที่หลัวหมิงตัดสินใจแล้ว เจียงลู่ฉีก็จะไม่พยายามโน้มน้าวใจเขา

ซุนคุนก็กลับมาพร้อมกับสีหน้าที่ผิดหวัง “พวกเราคิดว่าพวกเขาจะมีของที่มีค่าเสียอีก แต่พวกเขายากจนมาก พวกเราพบแค่ของพวกนี้เอง”ซุนคุนหยิบถุงเล็กๆออกมาพร้อมกับนิวเคลียสกลายพันธุ์ที่อยู่ด้านในและปืนอีกไม่กี่กระบอก ซึ่งพวกมันก็ต่างเลวร้ายยิ่งกว่าปืนที่เจียงลู่ฉีมีอีกด้วย

“พี่เจียง เอามันไปเถอะครับ ถึงแม้ว่าของมันจะน้อย มันก็ยังมีค่าอยู่ดี”ซุนคุนก็ส่งถุงเล็กๆให้กับเจียงลู่ฉี

“โอเค ทำได้ดีมาก”เจียงลู่ฉีพูดและหลังจากนั้นก้ถามออกมา “จางไฮ่อยู่ไหนกัน?”

ก่อนที่คำตอบของเขาจะได้รับการตอบกลับ เสียงดังก็ดังขึ้นมาจากที่ห่างไกล ไม่นานหลังจากนั้นรถoff-road ของกองทัพสีเขียวก็ขับมาทางพวกเขา

จางไฮ่ก็ตะโกนออกมาอย่างตื่นเต้นจากด้านในรถ “พี่เจียง ดูรถใหม่ของผมสิ! มันแข็งแกร่งพอหรือเปล่า? ผมเคยได้ยินจากข่าวมาว่ารถประเภทนี้ได้รับการออกแบบมาเป็นพิเศษเพื่อที่จะขนส่งคนบนสนามรบด้วยละ ดังนั้นการป้องกันของมันจึงดีมากเลย!”

เจียงลู่ฉีก็เดาว่ารถคันนี้ถูกทิ้งไว้โดยกองทัพ ในขณะที่พวกเขากำลังล่าถอย จางไฮ่ก็มีความสุขมากที่เขาหารถคันนี้เจอ มันเหมือนกับว่าเขาได้ค้นพบกับเพชรเม็ดงาม

“มันน่าเศร้าที่รถคันนี้ไม่ได้รับการปรับแต่งได้อย่างสมบูรณ์แบบสักเท่าไหร่ เอาเหอะ ผมจะปรับแต่งมันเอง อย่างน้อยมันก็สามารถชนซอมบี้ได้หลายตัวละ”จางไฮ่พูดออกมาอย่างมีความสุข

เจียงลู่ฉียิ้ม เมื่อเขารู้ดีว่าจางไฮ่นั้นชอบรถมากขนาดไหน โชคร้ายที่เขาไม่สามารถที่จะเพลิดเพลินกับรถส่วนใหญ่ของเขาได้ เมื่อพวกมันต่างถูกทำลายหรือไม่ก็หายไป

จางไฮ่ก็มีตื่นเต้นได้เพียงแค่แปปเดียวเท่านั้น เมื่อเขาเห็นรถมินิบัสของเจียงลู่ฉี เขาก็ตระหนักได้ทันทีเลยว่า ไม่ว่าเขาจะปรับแต่งรถของเขายังไงก็ตาม มันก็ไม่สามารถที่จะเทียบกับรถมินิบัสของเจียงลู่ฉีได้เลย จางไฮ่ก็รู้สึกขมขื่นเล็กน้อยแต่เพียงเวลาไม่นานเขาก็รู้สึกดีขึ้น

“นายก็เพิ่มแผ่นเหล็กอีกสักสองแผ่นละกัน”เจียงลู่ฉียิ้ม จางไฮ่และซุนคุนก็สามารถที่จะตามรถมินิบัสของเขาไปพร้อมกับรถของกองทัพได้แล้ว

“หลัวหมิง นายไม่ต้องการที่จะมากับพวกเราจริงๆเหรอ?”เจียงลู่ฉีถามเป็นครั้งสุดท้าย

หลัวหมิงก็หลบตาและพูดออกมา “โอ้ เพื่อนรักและสาวงาม อย่าทำให้การเดินทางของนายล่าช้าเลย ถ้านายมีโอกาสผ่านที่นี่อีกครั้งในอนาคตแล้วละก็มาหาฉันด้วยละ”

“โอเค ไปกันเถอะ”หลี่ยู่ซินผลักเจียงลู่ฉีเบาๆ

“ดูแลตัวเองด้วยละ”เจียงลู่ฉีพูด

เมื่อประตูของรถมินิบัสปิดลง หลัวหมิงก็ก้าวถอยหลังไปสองก้าวและมองพวกเขาจากไป เมื่อเห็นรถมินิบัสของเจียงลู่ฉีและรถกองทัพขับไปไกล หลัวหมิงก็ยกแขนของเขาและโบกมือให้

…

เจียงหนิงเป็นเมืองท่องเที่ยวที่มีชื่อเสียงและมีประวัติศาสตร์ที่เก่าแก่ก่อนวันโลกาวินาศ เมื่อมันเป็นเมืองที่มีเทคโนโลยีทีระดับสูงในประเทศ ประชากรของมันก็มีมากเกินกว่าร้อยสี่สิบล้านคนและมันก็เจริญรุ่งเรืองอย่างมาก

เจียงลู่ฉีก็เคยมาที่เจียงหนิงครั้งหนึ่งพร้อมกับโรงเรียนของเขา เมื่อมันเป็นการทัศนศึกษาของช่วงฤดูใบไม้ผลิ แต่พวกเขาก็ไม่ได้ใช้เวลามากสักเท่าไหร่และด้วยเหตุนี้นี่เองเจียงลู่ฉีจึงยังไม่มีโอกาสในการที่จะท่องเที่ยวมัน อย่างไรก็ตาม ในครั้งนี้เจียงลู่ฉีก็กลับมายังเมืองเจียงหนิง แต่เขารู้สึกมันกลายเป็นเมืองที่แปลกออกไปอย่างสิ้นเชิง

ซูกวงฉีและซูตง รวมทั้งหลี่ยู่ซินก็นั่งอยู่ข้างหน้าต่างและมองออกไปด้านนอกอย่างเงียบงัน มันมีรถที่ถูกละทิ้งมากมายบนถนนและบ้านทั้งสองฝั่งต่างว่างเปล่า มันไม่มีผู้รอดชีวิตแม้แต่คนเดียวที่สามารถพบบนถนนได้เลย มีเพียงแค่ซอมบี้ที่เหลืออยู่ ภาพที่งดงามก็ถูกทำลายลงโดยพืชพรรณที่บ้าคลั่ง มันไม่ได้แตกต่างไปจากเมืองที่ล่มสลายเมืองอื่นเลย

“พวกเราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพื้นที่ปลอดภัยอยู่ไหน ถ้างั้นเราไปหาคนที่มีชีวิตอยู่ก่อนเป็นอันดับแรกเถอะ”เจียงลู่ฉีพูดกับซูกวงฉี พื้นที่ทั้งหมดของเมืองเจียงหนิงนั้นเกือบประมาณแปดพันห้าร้อยตารางกิโลเมตรและจุดศูนย์กลางของเมืองก็เต็มไปด้วยซอมบี้ มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้สำหรับพวกเขาที่จะขับเข้าไปในนั้น

“ให้ฉันลองนะ”หลันซิหยู่พูด ดวงตาของเธอก็กวาดตามองไปที่ทุกสิ่งทุกอย่างด้านหน้าของเธอ เธอก็ขยายวิสัยทัศน์จิตวิญญาณของเธอไปให้ไกลที่สุดและเตรียมที่จะค้นหาตลอดทาง แต่ทันใดนั้นเธอก็พ่นลมหายใจและพูดออกมา “ฉันพบผู้มีพลังเหนือธรรมชาติด้านพลังจิตที่กำลังสแกนพื้นที่โดยรอบอยู่ค่ะ”พลังงานจิตใจที่ไม่มีตัวตนนั้นสามารถที่จะมีแต่ผู้มีพลังเหนือธรรมชาติด้านพลังจิตเท่านั้นที่จะสัมผัสมันได้ “พวกเราควรที่จะไปที่นั่นไหมคะ?”หลันซิหยู่ถามออกมา เธอก็ลดระดับพลังงานของเธอลงในทันที แต่เธอก็รู้ตำแหน่งคร่าวๆของอีกฝั่งหนึ่งแล้ว

“แน่นอน”เจียงลู่ฉีพยักหน้า ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคือใคร มันก็ไม่ได้มีผู้รอดชีวิตมากสักเท่าไหร่ที่จะสามารถข่มขู่เจียงลู่ฉีได้ นอกจากนี้แล้วหลันซิหยู่ก็ได้เตือนเขาก่อนแล้วอีกด้วย

ด้านในตึกเล็กๆตึกหนึ่งตรงชานเมืองเจียงหนิง…

“อ๊า…”สาวคนหนึ่งก็ร้องออกมาและก็เปิดตาของเธอ สาวคนนี้มีอายุประมาณยี่สิบปีและเธอก็สวยมาก แต่เธอแต่งตัวปกปิดมิดชิดอย่างมาก

“เกิดอะไรขึ้น?”ใครบางคนในห้องถามขึ้นมา หนึ่งในคนที่อยู่ในห้องนี้ก็คือผู้หญิงที่ถือปืนไรเฟิลอยู่ เธอนั้นสวมเสื้อกันฝนตัวใหญ่อยู่และเผยให้เห็นถึงเสื้อยืดที่รัดแน่นและกางเกงยีนส์ที่นั่งอยู่มุมห้อง เธอก็เปิดตาของเธอออกมาในเวลาเดียวกัน

ถึงแม้ว่าสาวคนแรกจะยังเด็ก เธอก็ทำให้คนอื่นรู้สึกได้ว่าเธอค่อนข้างเย็นชามาก

“ฉัน…ฉันสัมผัสได้ถึงพลังของผู้มีพลังเหนือธรรมชาติด้านพลังจิตละ”หญิงสาวคนนั้นพูดออกมา ที่จริงแล้วเธอก็เป็นผู้มีพลังเหนือธรรมชาติด้านพลังจิตด้วยเช่นกัน

“มันจะต้องเป็นสมาชิกของอีกทีมแน่นอน”ผู้รอดชีวิตอีกคนหนึ่งก็พูดออกมา “เธอได้ติดต่อกับผู้มีพลังเหนือธรรมชาติด้านพลังจิตคนนั้นไหม?”

ในความเป็นจริงแล้ว พวกเธอได้ทำการส่งพลังงานจิตใจออกมาไปเพื่อที่จะขอความช่วยเหลือจากทีมอื่น พวกเธอติดอยู่ในสถานที่แห่งนี้มาเกือบจะสัปดาห์หนึ่งแล้ว พวกเธอต่างตั้งความหวังว่าทีมผู้รอดชีวิตอีกทีมหนึ่งจะมาช่วยพวกเธอ บางทีมันอาจจะเป็นทางเดียวที่พวกเธอจะหนีออกจากปัญหานี้ได้