My MCV and Doomsday - ตอนที่ 467
Chapter 467: มีใครบางคนกำลังมา
คุณหลี่พูดคำเหล่านั้นออกมาเนื่องจากว่าเขาไม่สามารถที่จะหยุดทหารเหล่านั้นได้ อย่างไรก็ตามเขาก็ไม่ได้คาดคิดว่าเมื่อเขาพูดถึงน้องเขย จางเกอเฮอก็ยังไม่สามารถที่จะควบคุมทหารเหล่านี้ได้ ไม่มีใครต้องการที่จะทำตามความคิดของเขาแทน ก่อนที่ประตูจะปิดตัวลง ทหารสองคนก็หายไป ทุกคนก็รู้สึกตึงเครียดจากความไม่สบายใจและความคาดหวัง
…
รถมินิบัสของเจียงลู่ฉีก็ขับไปตลอดทาง หลันซิหยู่ก็ขยายรัศมีวิสัยทัศน์จิตวิญญาณเพื่อที่จะค้นหาสัญญาณจิตใจของมนุษย์จนกระทั่งเธออุทานขึ้นมาอย่างฉับพลัน “ฉันตรวจพบคนสองคนกำลังเคลื่อนที่อยู่ค่ะ!”แต่วินาทีต่อมา เธอก็พูดอีกครั้งหนึ่ง “มันเหลือแค่คนเดียวแล้วในตอนนี้และคนติดเชื้อกำลังไล่ล่าคนๆนั้นอยู่”
“หยิง ขับไปทางทิศทางของพวกเขาที”เจียงลู่ฉีพูด
…..
ทหารที่มีใบหน้าเด็กก็หนักลับไปและยิงออกไปอีกสองนัด นัดหนึ่งยิงไปโดนท้องของชายติดเชื้อ แต่มันก็ยังคงวิ่งไปด้วยความเร็วเท่าเดิมหลังจากที่ตะกุกตะกักเล็กน้อย
ใบหน้าของทหารหนุ่มนั้นซีดขาว พวกเขาระมัดระวังตัวมากพอแล้วแต่คนติดเชื้อก็ยังคงตรวจพบร่องรอยของพวกเขาและโจมตีใส่พวกเขา โชคร้ายที่สหายของเขาตายที่จุดนั้นเลย นอกจากนี้แล้วมันก็เหมือนกับว่าเขาไม่สามารถที่จะยื้อได้นานไปกว่านี้ ที่จริงแล้วคนติดเชื้อมีสัมผัสต่อมนุษย์มากกว่าซอมบี้ อย่างไรก็ตามถ้าเขาไม่สามารถหาความช่วยเหลือแล้วละก็ ความเสียสละของพวกเขาก็จะไร้ค่าไป…
ในเวลาเดียวกันเสียงปืนก็ดังขึ้นและทหารหนุ่มก็ตื่นตระหนกเมื่อเห็นคนติดเชื้อล่วงหล่นลงไปใขณะที่มันกำลังวิ่งอย่างบ้าคลั่ง เนื่องจากมีหลุมขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นบนหน้าผากของมัน
‘โอมมม!’
เสียงคำรามของรถก็ได้ยินมาจากด้านข้าง ทหารหนุ่มก็หันกลับไปมองอย่างมีความสุข แต่สิ่งที่เขาเห็นไม่ใช่สมาชิกของทีมเขาแต่เป็นรถมินิบัส ในความจริง มันก็เป็นข่าวดีสำหรับเขาด้วยเช่นกัน อย่างน้อยมันก็ยีงมีแสงแห่งความหวัง
รถมินิบัสของเจียงลู่ฉีจอดอยู่ด้านหน้าทหารหนุ่ม เจียงลู่ฉีก็มองไปยังศพที่ตายแล้วและสังเกตเห็นถึงปรสิตที่วิ่งอยู่ในเส้นเลือดของมัน พวกมันทั้งหนาแน่นและน่าหวาดกลัว
“ขอโทษนะครับ คุณคือใครกันครับ?”ทหารถามในขณะที่ยืนทำท่าความเคารพของทหาร
เจียงลู่ฉีไม่ได้ตอบ แต่หลี่ยู่ซินเปิดหน้าต่างและถามออกมาอย่างเร่งรีบ “สวัสดีค่ะ คุณรู้ไหมว่านักวิทยาศาสตร์อยู่ที่ไหน? คุณรู้จักศาสตราจารย์ซูกวงฉีและซูตงไหมคะ?”
เมื่อได้ยินคำพูดของหญิงสาว ทหารหนุ่มก็ตกตะลึง ‘นี่มันบังเอิญอะไรขนาดนี้!’
“ทีมของพวกเรามีหน้าที่รับผิดชอบกลุ่มของนักวิทยาศาสตร์ครับ ศาสตราจารย์ทั้งสองคนที่คุณพูดถึงนั้นอยู่กับทีมของพวกเราครับ แต่ผมไม่รู้จักชื่อของพวกเรา ผมมาตามหากำลังสเริม!”ทหารหนุ่มรีบตอบกลับ
“อ๊า? พวกเขาเป็นยังไงบ้าง? พวกเขายังโอเคดีอยู่ไหม?”หลี่ยู่ซินรู้สึกตื่นเต้น
“พวกเขาต่างสบายดีครับ อย่างไรก็ตาม ทุกสิ่งทุกอย่างมันเกิดขึ้นอย่างฉับพลัน จำนวนของคนติดเชื้อเพิ่มขึ้นและผู้รอดชีวิตจำนวนมากก็ไม่ได้มีความสามารถในการต่อสู้ แต่นักวิทยาศาสตร์เหล่านั้นค่อนข้างสำคัญสำหรับพวกเรา สถานการณ์มันย่ำแย่ นอกจากนี้พวกเราต่างกระจายตัวกันออกไปครับ”ทหารหนุ่มส่ายหัว
“ถึงแม้ว่าทหารถูกส่งไปยังพื้นที่ A มากขึ้นเรื่อยๆ มันก็ยังเป็นภารกิจยากที่จะทำให้มันสำเร็จ ในการที่จะควบคุมพื้นที่ A ทั้งหมด กำลังพลจำนวนมากเป็นสิ่งจำเป็น พวกเรากำลังรอคอยทีมช่วยเหลืออยู่ แต่พวกเราใช้กระสุนของพวกเราแทบจะหมดแล้ว”
“พี่เจียง!”หลี่ยู่ซินมองไปที่เจียงลู่ฉีอย่างมีความหวัง
“ให้เขาเข้ามา”เจียงลู่ฉีสั่งการ “นำทางไปทางนั้นให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้”
“ไม่มีปัญหาครับ”ทหารหนุ่มกระโดดขึ้นไปบนรถมินิบัส
และหลังจากนั้นพวกเขาก็ขับตรงไปยังตึกที่ที่ศาสตราจารย์ซูซ่อนตัวไว้อยู่
…
ด้านในตึก ทุกคนต่างกำลังรอคอยกันอย่างกระวนกระวายใจ พวกเขาตามคำสั่งของกัปตันและรอคอยอย่างเงียบงัน ผ้าม่านทั้งหมดต่างปิดลง อย่างไรก็ตามในความเงียบ เสียงลมหายใจและเสียงหัวใจเต้นก็ทำให้พวกเขาทำใจเย็นได้ยาก
คุณหลี่กังวลอย่างมาก เขาอยู่ไม่สุข โลกภายนอกนั้นถูกปิดกั้นโดยม่านเหล่านั้น สำหรับคุณหลี่แล้ว การนั่งคอยอยู่ที่นี่ก็เปรียบเหมือนกับการรอคอยความตาย ทหารสองคนถูกส่งออกไปสักพักหนึ่งแล้ว แต่มันเหมือนกับว่าชั่วนิจนิรันดร์ได้ผ่านพ้นไป
ซูตงนั่งอยู่ข้างพ่อเธออย่างเงียบสงบ เพียงแค่ชั่วเวลานั้น ความเงียบสงบก็ถูกขัดโดยเสียงเครื่องยนต์ที่ดังไกลออกมาและเสียงก็เข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ ทุกคนก็ตื่นออกจากความไม่สบายใจ
คุณหลี่กระโดดขึ้นและตะโกนออกมาอย่างตื่นเต้น “มีใครกำลังมา! มันเป็นเรื่องจริง”
“เร็วขนาดนี้เลยเหรอ?”กัปตันตกตะลึง เขาประเมินว่าทีมอื่นกำลังอยู่ในสภาพเคลื่อนไหวไม่ได้ชั่วคราว ดังนั้นเขาไม่ได้คาดคิดเลยว่าทหารทั้งสองจะสามารถหาทีมช่วยเหลือได้ในระยะเวลาอันสั้นเช่นนี้
คุณหลี่เปิดประตูออกไปและหลังจากนั้นพวกเขาก็เห็นหนึ่งในทหารสองคนที่ถูกส่งออกไปช่วยเหลือยืนอยู่ด้านนอกพร้อมกับคนหลายคนตรงหน้าประตู
‘ชายหนุ่มตามด้วยหญิงสาวผอมเพรียวและสาวงามที่สง่างามอีกคนงั้นเหรอ!?’
“นายรออะไรอยู่กัน? พาฉันออกไปจากที่นี่ซะ! จางเกาเฮออยู่ที่ไหนกัน? ทำไมเขาถึงไม่ได้มาด้วยตัวเองกัน? ช่างมัน! ฉันไม่สนมันแล้ว! นายควรที่จะพาฉันออกไปจากที่นี่ก่อนเป็นอันดับแรก! เร็วเข้า!”คุณหลี่ตะโกนออกมาอย่างเร่งรีบ
ถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้จักว่าพวกเขาเป็นใคร คุณหลี่ก็เชื่อว่าพวกเขาอยู่ภายใต้จางเกาเฮอ ในความคิดของเขา นี่เป็นเหตุผลเดียวที่กลุ่มคนเหล่านี้ได้มาหาพวกเขา
เมื่อมองไปที่ชายแปลกหน้า เจียงลู่ฉีและสมาชิกของเขาก็ตกตะลึง แต่พวกเขาก็เมินพวกเขาไปเลยและหลังจากนั้นหลี่ยู่ซินก็เดินผ่านคุณหลี่และเดินตรงเข้าไปในห้อง
“แม่คะ! ปู่คะ!”หลี่ยู่ซินก็มองเห็นพวกเขาในทันที
“ยู่ซิน ลูก/หลานกลับมาได้ยังไงกัน?”พวกเขาก็สังเกตเห็นหลี่ยู่ซินในทันที พวกเขาต่างกังวลเกี่ยวกับเธอ แต่พวกเขาไม่เคยคาดคิดเลยว่าเธอจะมาปรากฏตัวช่วยพวกเขา
‘อะไรนะ?’คุณหลี่มึนงงกับภาพที่เกิดขึ้นและก็ตระหนักได้ว่าจางเกาเฮอไม่ใช่คนที่ส่งพวกเขามา ในทางตรงกันข้าม พวกเขามาที่นี่เพื่อตามหานักวิทยาศาสตร์ทั้งสอง!
“ยู่ซิน ตั้งแต่ที่นี่มันไม่ปลอดภัย มันถึงเวลาที่จะต้องไปแล้ว”เจียงลู่ฉีพูด
กัปตันเดินมาถาม “ขอโทษนะครับ คุณคือใครกัน? คุณคือทีมผู้รอดชีวิตงั้นเหรอครับ?”กัปตันก็เป็นผู้มีพลังเหนือธรรมชาติด้วยเช่นกัน ดังนั้นเขาจึงสามารถสัมผัสได้ว่าการไหลเวียนพลังงานของหญิงสาวนั้นค่อนข้างที่จะแข็งแกร่ง ในเวลาเดียวกันเขาก็รู้สึกได้ถึงการไหลเวียนพลังงานที่แตกต่างกันด้านในรถมินิบัส ถึงแม้ว่าชายหนุ่มด้านหน้าเขาไม่ได้มีการไหลเวียนพลังงาน เขาก็คิดว่าปืนสไนเปอร์ไรเฟิลไม่ได้มีไว้อวด ในความคิดของเขา ทีมนี้เป็นทีมที่ค่อนข้างที่จะแข็งแกร่ง
“ชื่อของฉันคือเจียงลู่ฉี”เจียงลู่ฉีพูด
“โอ้ ยินดีที่ได้รู้จักครับ มันมีนักวิทยาศาสตร์หลายคนอยู่ด้านใน ผมขอถามหน่อยนะครับว่าให้พวกเราตามคุณไปจะเป็นการรังเกียจไหม? พวกเราสามารถที่จะหารถยนต์เพิ่มได้อีกสองคนและตามคุณไปด้านหลัง”กัปตันถามอย่างจริงใจ เขาคิดว่าทีมนี้เป็นความหวังเดียวในการเอาชีวิตรอดของพวกเขา
“ไม่มีปัญหา”เจียงลู่ฉีพยักหน้าหลังจากที่มองไปรอบๆ ที่จริงแล้วเจียงลู่ฉีต่างนับถือในตัวของนักวิทยาศาสตร์ทั้งหมดและตั้งแต่กัปตันเป็นคนขอร้อง เขาก็ไม่ปฏิเสธมัน
ซูกวงฉีและซูตงยิ้มออกมา ผู้เชี่ยวชาญและนักวิทยาศาสตร์คนอื่นต่างมีความสุขและแม้กระทั่งคุณหลี่ก็มีความสุข ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ใช่นักวิทยาศาสตร์ เขาก็เชื่อว่าสถานะของเขาเท่าเทียมกับนักวิทยาศาสตร์เหล่านี้
“แต่ฉันจำเป็นต้องไปยังสถานที่หนึ่งก่อน คุณสามารถเลือกที่จะตามผมไปก่อนหรือรออยู่ที่นี่ให้พบกลับมาพบได้”เจียงลู่ฉีพูดเพิ่มเติมออกมาโดยไม่รอให้กัปตันขอบคุณพวกเขา
“คุณต้องการจะไปที่ไหนกันครับ?”
“โรงพยาบาล”เจียงลู่ฉีตอบ
“โรงพยาบาล? คุณต้องการที่จะไปโรงพยาบาลในช่วงเวลาวิกฤติเช่นนี้นี่นะ?”กัปตันตกตะลึง
เจียงลู่ฉีไม่ตอบ ในความคิดของเขา นี่คือช่วงเวลาที่ดีที่สุดที่จะไปยังโรงพยาบาล เมื่อมันตกสู่การควบคุมของกองทัพอีกครั้งหนึ่ง มันจะเป็นเรื่องยากที่จะเข้าไป
คุณหลี่รู้สึกหงุดหงิด ‘ทำไมชายหนุ่มคนนี้ถึงต้องการที่จะไปยังโรงพยาบาลกัน? ไม่ใช่เขารู้เกี่ยวกับสถานการณืในตอนนี้แล้วงั้นเหรอ?’
“ถ้าเป็นแบบนั้นแล้วพวกเราก็จะไปโรงพยาบาลก่อน”ซูตงพูด เธอไม่รู้ว่าทำไมเจียงลู่ฉีถึงต้องการที่จะไปยังที่นั่น แต่เธอก็เชื่อใจในตัวของเจียงลู่ฉี
“ไม่ โรงพยาบาลมันอันตรายเกินไป!”คุณหลี่ตะโกนออกมา “ชายหนุ่ม จางเกาเฮอเป็นน้องเขยของฉัน ตราบเท่าที่นายสามารถพาพวกเราไปพบกับจางเกาเฮอ นายจะได้รับรางวัล!”
เจียงลู่ฉีก็เหลือบตามองไปที่คุณหลี่ “ฉันพึ่งจะพูดว่า ถ้านายรู้สึกว่ามันอันตรายแล้วละก็ นายสามารถรอที่นี่ก่อนได้และรอจนกว่าผมจะกลับมา”
‘อะไรนะ?’คุณหลี่มึนงง เขาสงสัยว่าทำไมชายหนุ่มคนนี้ถึงไม่สนใจคำพูดของเขาและตัวตนของเขาเลยแม้แต่น้อย