My MCV and Doomsday - ตอนที่ 446

Chapter 446: โชคร้าย
“เจียงน้อย นายไม่ได้รู้ถึงความอันตรายของรังสัตว์ป่า ในความเป็นจริง พวกเราได้โจมตีรังสัตว์ป่าในช่วงวันก่อนหน้านี้ แต่ราคาที่พวกเราจะต้องจ่ายในการแต่ละการโจมตีก็คืออาการบาดเจ็บที่หนักหน่วงและความตายของทหารและแม้กระทั่งผู้มีพลังเหนือธรรมชาติชั้นยอด นายควรเลือกที่จะทำภารกิจที่อันตรายน้อยกว่านี้สิ”เพิงติงหลงพูดเพิ่มเติม “พวกเรากำลังจะขยายฐานกองทัพเซียหวูในไม่ช้า ดังนั้นนายเป็นที่ต้อนรับในการกวาดล้างหมู่บ้านที่อยู่ใกล้เคียงหลายหมู่บ้าน…”

“ขอบคุณสำหรับเจตนาที่ดีของคุณนะครับ อย่างไรก็ตามพวกเราได้เตรียมทำภารกิจระดับ 5 มานานมากแล้วและพวกเราก็ไม่สามารถที่จะหยุดครึ่งทางแบบนี้ได้”เจียงลู่ฉีอธิบาย

เพิงติงหลงเริ่มหัวเราะออกมา “ฮ่าๆ! ชายหนุ่ม นายชอบที่จะท้าทายภารกิจที่ยากสินะ ทำตัวกล้าหาญนะดี ฉันชื่นชมคนแบบนายแต่อย่าพยายามเกินกว่าที่จะทำได้ละ การฝึกฝนที่นี่เป็นวิธีที่ดีในการพัฒนา”

เจียงลู่ฉีก็ยิ้มออกมาและเพิงติงหลงก็เข้าใจดี ไม่ว่าเขาจะพูดอะไรออกมามันก็ไม่เปลี่ยนความคิดของเขาอยู่ดี เขาจึงแนะนำเจียงลู่ฉีเพื่อประโยชน์ของหลี่ยู่ซิน ตั้งแต่ที่เขาต้องการที่จะทำมันด้วยวิธีแบบนี้แล้ว เพิงติงหลงก็จะไม่พยายามโน้มน้าวใจเขา

ในเวลาเดียวกัน หลี่ยู่ซินพูด “ปู่คะ ฉันต้องกลับไปกับพี่เจียงเพื่อร่วมทำภารกิจนี้”

เมื่อได้ยินคำพูดของหลี่ยู่ซินแล้ว ศาสตราจารย์ซูก็ตกตะลึง

“ยู่ซิน มันอัตรายเกินไป เธอไม่ควรที่จะเข้าร่วมกับเรื่องอันตรายที่เช่นนี้ ยังไงเธอก็เป็นผู้หญิง อย่าทำให้ศาสตราจารย์ซูต้องกังวลกับเธอ”เพิงติงหลงพูด

“ลุงเพิง ฉันรู้ว่าคุณกังวลกับความปลอดภัยของฉันค่ะ แต่พวกเราได้ร่วมการต่อสู้มานับครั้งไม่ถ้วน ภารกิจระดับ 5 นี้ก็ไม่ใช่ข้อยกเว้นเช่นกัน”หลี่ยู่ซินยืนขึ้นและพูดด้วยความตั้งใจที่แน่วแน่

เธอรู้ดีเกี่ยวกับความสำคัญของภารกิจสำหรับเจียงลู่ฉี เมื่อมันเป็นการที่จะช่วยเขาในการปลุกน้องสาวของเขา เจียงจู้อิง

การดื้อรั้นของหลี่ยู่ซินเป็นบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้เพิงติงหลงประหลาดใจ มันเหมือนกับว่าเขานั้นได้ประเมินความรู้สึกของหลี่ยู่ซินต่อทีมฉี่หยิงต่ำเกินไป

“เอาเถอะ ฉันจะสามารถปล่อยยู่ซินให้ตามนายไปร่วมภารกิจนี้ได้ แต่ฉันจะปล่อยให้จางเกาเฮอส่งสมาชิกชั้นยอดของหน่วยเหยี่ยวไปเข้าร่วมกับนาย ในการปกป้องหลี่ยู่ซิน”เพิงติงหลงจ้องไปที่เจียงลู่ฉีและพูดด้วยเสียงต่ำ

ศาสตราจารย์ซูก็มีความสุขกับคำแนะนำของเขา มันเพิ่มโอกาสในการที่จะทำให้หลานสาวของเขากลับมาโดยไม่มีรอยขีดข่วน

“ไม่ละ กัปตันเจียงและสมาชิกคนอื่นก็ปกป้องหนูได้เพียงพอแล้ว”หลี่ยู่ซินส่ายหัว

“ยู่ซิน นี่คือความเป็นห่วงจากคนเฒ่าคนแก่ ได้โปรดอย่าปฏิเสธฉันเลย พวกเราจะรู้สึกโล่งใจพร้อมกับสมาชิกชั้นยอดของฉันที่จะมาปกป้องเธอ”เพิงติงหลงพูดอีกครั้งหนึ่ง

หลี่ยู่ซินมองไปที่เจียงลู่ฉีอย่างซับซ้อน

และหลังจากนั้นเจียงลู่ฉีก็แค่พยักหน้าและพูดต่อ “ฉันไม่มีปัญหาเกี่ยวกับเรื่องนี้” ในความคิดของเจียงลู่ฉี ตราบเท่าที่พวกเขาไม่ได้พาทีมของเขาแย่ลง ทุกสิ่งทุกอย่างก็โอเคดี

“นี่มัน…โอเคค่ะ”หลี่ยู่ซินกระซิบ ตั้งแต่ที่เจียงลู่ฉีตกลง เธอก็ไม่มีข้อขัดแย้งเกี่ยวกับมัน

จางไฮ่และซุนคุนตื่นตระหนก ถึงแม้ว่าหลี่ยู่ซินจะพึ่งจากทีมไปวันถึงสองวัน พวกเขาก็คิดถึงเธอมากแล้ว พวกเขานั้นกังวลเกี่ยวกับหลี่ยู่ซิน ในขณะที่เจียงลู่ฉียังไม่ได้สติในตอนเช้าวันนี้

“ผู้บังคับบัญชา รัฐบาลกองทัพได้สั่งพวกเราให้เตรียมการที่สำคัญ ในอีกสามวันข้างหน้า กองกำลังชั้นยอดก็จะถูกส่งออกไปร่วมมือกับพวกเราในการสวนกลับการโจมตีของรังสัตว์ป่า”ยามตัวสูงก็พุ่งเข้ามาด้านในและก็พูดขึ้น หลังจากที่ยกมือขวาทำความเคารพ

‘สามวันต่อมา?’เจียงลู่ฉีตกตะลึงแต่เขาก็ประหลาดใจในทันที มันเหมือนกับว่าร่องรอยของสัตว์ป่ากลายพันธุ์ค้นพบคลับร็อคก็ส่งผลกระทบในที่สุด

เพิงติงหลงขมวดคิ้วและเพียงเวลาไม่นานดวงตาของเขาก็โตขึ้น เขาก็ยืนขึ้นและพูดกับศาสตราจารย์ซู “ศาสตราจารย์ซู มันเป็นดั่งที่ผมประเมินไว้ พวกเราก็จะทำการสวนกลับการโจมตีก่อนที่พวกเราคาดคิดไว้ ผมจะไปเตรียมตัวอย่างระมัดระวังก่อน ผมจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับคุณอีกสักพักหนึ่ง”

“ฮ่าๆ ผู้บังคับบัญชาเพิงต้องล้อเล่นแน่ๆแล้ว ถ้าคุณต้องการที่จะมาเยี่ยมแล้วละก็ ชายแก่คนนี้ก็จะยินดีต้อนรับคุณทุกเมื่อ การโจมตีรังสัตว์ป่ามันสำคัญกว่าฉันมาก ผู้บังคับบัญชาเพิงระวังตัวด้วยและอย่าทำอะไรห้าวร้าวละ”ศาสตราจารย์ซูตอบอย่างมีความสุข

เพิงติงหลงพยักหน้าและหลังจากนั้นเขาก็มองไปที่จางเกาเฮอ “เกาเฮอ ดูแลศาสตราจารย์ซูด้วยและจัดการผู้ป้องกันหลี่ยู่ซินด้วย”

“ผู้บังคับบัญชาเพิง ได้โปรดวางใจได้เลยครับ ผมจะทำตามที่คุณบอกให้เรียบร้อยครับ”จางเกาเฮอตอบกลับอย่างหนักแน่น

อย่างไรก็ตาม เมื่อเขามองไปที่เจียงลู่ฉีและเขาก็ยังนั่งอยู่โดยไม่ได้พูดโต้ตอบกลับไปนั้นก็ทำให้จางเกาเฮอพูดไม่ออก เขาไม่เคยเห็นใครก็ตามที่มีอีคิวที่ต่ำเท่าชายคนนี้มาก่อน

หลังจากที่เพิงติงหลงและจางเกาเฮอจากไป บรรยากาศในห้องก็ดูมีชีวิตชีวามากกว่าแต่ก่อน ถึงแม้ว่าเพิงติงหลงจะเป็นมิตร แรงกดดันของเขาก็ถูกส่งลงมาที่จางไฮ่และซุนคุน

“กัปตันเจียง รังสัตว์ป่านั้นอันตรายจริงๆ ได้โปรดระมัดระวังตัวด้วย ถ้าทีมของคุณจะไปที่นั่น ผมไม่สามารถที่จะช่วยคุณได้เลยสักอย่าง แต่ผมมีหนังสือที่ผมต้องการที่จะให้กับคุณ เนื้อหาด้านในมันเกี่ยวกับสิ่งที่ผมค้นพบและผมก็เขียนมันในเวลาที่ผมว่างและด้านในนั้นก็มีข้อมูลที่ถูกแบ่งปันมาโดยกองทัพเกี่ยวกับรังสัตว์ป่า ถึงแม้ว่าเนื้อหาด้านในจะไม่สมบูรณ์ เมื่อผมนั้นขาดแคลนข้อมูลบางอย่างก็ตามที ผมก็หวังว่ามันจะเป็นประโยชน์กับคุณ คุณควรที่จะเอามันไปก่อน”ศาสตราจารย์ซูพูดและหลังจากนั้นเขาก็หยิบมันออกมาจากกระเป๋าสีเขียวลายทหารและส่งมันให้กับเจียงลู่ฉี

ตรงมุมหนังสือก็เห็นถึงความโค้งของหนังสือ เจียงลู่ฉีก็รู้ดีว่าศาสตราจารย์ซูจะต้องเขียนมันโดยใช้ความตั้งใจอย่างมาก

เจียงลู่ฉีก็อ่านหนังสือไปอย่างระมัดระวังและเขาก็สนใจในเนื้อหาด้านใน ถึงแม้ว่าเขาจะสามารถเข้าใจมันได้แค่บางส่วนก็ตามที เจียงลู่ฉีก็รู้สึกว่าหนังสือเล่มนี้ค่อนข้างมีประโยชน์

“ศาสตราจารย์ซู หนังสือเล่มนี้มีประโยชน์กับผมจริงๆ ขอบคุณมากครับ! แต่การที่ให้มันมากับผมแบบนี้ มันไม่ได้เป็นการละเมิดกดอย่างงั้นเหรอ?”เจียงลู่ฉีขอบคุณจากส่วนลึกในจิตใจของเขาและถามออกมา

“ไม่เลยแม้แต่น้อย มันเป็นแค่การค้นคว้าส่วนตัวของผมเท่านั้นเองและผมก็ไม่ได้เขียนเกี่ยวกับความลับของกองทัพใดๆลงไปในหนังสือเล่มนั้น คุณสามารถที่จะวางใจเกี่ยวกับมันได้เลยครับ กัปตันเจียงและผมก็สำรองสิ่งที่ผมค้นคว้าไว้แล้ว หลังจากนี้ มันก็จะถูกส่งไปให้กับรัฐบาล”ศาสตราจารย์ซูหัวเราะ

“พี่เจียง พี่สามารถที่จะรับมันได้ ฉันก็เคยเห็นหนังสือเล่มนี้มาก่อน มันเต็มไปด้วยข้อมูลข่าวสารด้านใน ปู่ของฉันใช้เวลานานมากกับการทำมัน”หลี่ยู่ซินพูดออกมาเช่นกัน

เจียงลู่ฉีพยักหน้าและก็รีบวางหนังสือวางมันลงไปอย่างระมัดระวัง

“ถ้างั้น…กัปตันเจียง ฉันขอคำอนุญาตในการกลับไปยังทีมของคุณในทันที”หลี่ยู่ซินก็ทำการเคารพแบบทหารกับเจียงลู่ฉี

เจียงลู่ฉีแทบไม่ค่อยเห็นด้านล้อเล่นของหลี่ยู่ซินและเขาก็ยิ้มออกมา

“ยินดีต้อนรับกลับ คุณหมอของทีมหลี่ยู่ซิน!”จางไฮ่และซุนคุนก็ตบมืออย่างมีความสุข

เมื่อเห็นภาพที่เกิดขึ้น ศาสตราจารย์ซูก็ยิ้มออกมา

สามวันต่อมา…

หิมะก็หยุดลงและมันก็เหมือนกับโลกถูกปกคลุมไปด้วยหิมะ

ในพื้นที่ปลอดภัยเซียหยวน เสียงวิทยุที่ดังก้องและดูกระตือรือร้นก็ดังสะท้อนออกมา “ในยามเช้าที่เหน็บหนาวของทหารของพื้นที่ปลอดภัยเซียหยวนต่างมีหัวใจที่เร่าร้อน พวกเขาต่างออกเดินทางเพื่อไปสวนกลับการโจมตีของรังสัตว์ป่า! พวกเราต่างภาคภูมิใจในตัวของทหารของพวกเราและใครก็ตามที่เข้าร่วมกับเหตุการณ์ครั้งใหญ่ในวันนี้ เนื่องจากคุณและการแบ่งปันของคุณ เปลวไฟแห่งความหวังก็จะไม่เคยมอดดับลง!”

ในท้องทุ่งป่า รถของกองทัพมากมายที่แบกทหารไว้หลายนายก็ขับออกไป รถมินิบัสของเจียงลู่ฉีก็ผสมอยู่กับทีมหายนะต่อซอมบี้และพวกเขาก็ตามมาด้วยรถจำนวนมาก

อย่างไรก็ตาม เสียงเครื่องยนต์ก็ดังขึ้นและรถกองทัพติดเกราะสามคันก็ขับเข้ามาร่วมด้วยกับพวกเขาและหลังจากนั้นก็เลี้ยวรถอย่างสวยงาม พวกเขาก็หยุดลงและปิดกั้นเส้นทางขององค์กรหายนะต่อซอมบี้

โฮวติงคุนนั่งอยู่บนรถบรรทุกของหนักคันแรก สำหรับภารกิจนี้ เขาก็แทบจะส่งกองกำลังชั้นยอดขององค์กรหายนะต่อซอมบี้และอาวุธแทบทุกอย่าง มันสามารถที่จะพูดได้เลยว่าโฮวติงคุนนั้นแทบจะจ่ายทุกอย่างให้ดีที่สุดเพื่อภารกิจนี้

เมื่อเห็นรถกองทัพติดเกราะสามคัน โฮวติงคุนก็ตกตะลึง ‘พวกเขาคือใครกัน?’

ในพื้นที่ปลอดภัยเซียหยวน ไม่สำคัญว่าช่องห้าจะทรงพลังมากขนาดไหนก็ตาม มันก็ไม่มีใครกล้าที่จะวุ่นวายกับกองทัพ

หลังจากนั้นทหารติดเกราะที่สวมชุดเกราะลำตัวก็ลงมาจากรถ โชคดีที่โฮวติงคุนจดจำเจ้าหน้าที่ที่เป็นคนนำและก็รู้สึกมีความสุขที่พบกับเขา “กัปตันเกาเฟย เกิดอะไรขึ้นครับ?”

โฮวติงคุนอดที่จะสงสัยไม่ได้ว่าทำไมกัปตันเกาเฟยถึงได้ปิดกั้นเส้นทางขององค์กรหายนะต่อซอมบี้

“ประธานโฮว ให้ผมแนะนำเขากับคุณ นี่คือกัปตันติงยี่เป็นกัปตันของหน่วยที่สามของหน่วยป้องกันเหยี่ยว นี่คือรองกัปตันเจียนเฉิงจุน”เกาเฟยไม่ได้ให้ความสนใจกับการทักทายของของโฮวติงคุนเลยแม้แต่น้อยและเขาก็แนะนำเจ้าหน้าที่หลายคน

‘หน่วยป้องกันเหยี่ยว!? ไม่ใช่ว่าเป็นกองกำลังชั้นยอดของเพิงติงหลงอย่างงั้นเหรอ ไม่ใช่ว่าทีมนี้ไม่ควรที่จะได้รับการอนุญาตในการเข้าร่วมเร็วอย่างงี้ไม่ใช่เหรอ? ทำไมพวกเขาถึงได้ปิดกั้นถนนกัน?’โฮวติงคุนคิด

“กัปตัน ยินดีที่ได้รู้จัก..”โฮวติงคุนต้องการที่จะทักทายพวกเขา แต่เขาก็ถูกปฏิเสธอย่างรุนแรง

“ฉันกำลังรีบอยู่ คุณหลี่ยู่ซินอยู่ไหนกัน? พวกเราถูกสั่งมาให้ปกป้องเธอ”กัปตันติงยีถามโฮวติงคุนตรงๆ

‘หลี่ยู่ซิน? ทำไมชื่อนี้มันคุ้นๆ?’

ในขณะที่โฮวติงคุนพยายมอย่างมากในการระลึกถึงชื่อนี้ เกาเฟยก็เตือนเขา “ประธานโฮว เธอเป็นหญิงสาวที่พวกเรารอเมื่อคืนนี้ หลานสาวของศาสตราจารย์ซู”

โฮวติงคุนละอายใจ “หญิงสาวคนนั้นอยู่ในรถมินิบัสนั่น!” ดวงตาของโฮวติงคุนก็สแกนทีมของเขาและก็ชี้ไปที่รถมินิบัสที่จอดอยู่ตรงมุมนั่น

หลังจากที่เห็นรถมินิบัส ติงยีตกตะลึง “นายทำแบบนั้นได้ยังไงกัน? ทำไมเธอถึงอยู่ในรถมินิบัสโทรมๆนั่นกัน? นายจัดการให้หลานสาวของศาสตราจารย์ซูไปอยู่ในรถเก่าคร่ำคร่าแบบนั้นนี่นะ!?”ติงยี่ถามอย่างโกรธเคือง มันเป็นเรื่องที่ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมผู้บังคับบัญชาเพิงถึงได้สั่งพวกเขาให้ปกป้องคุณหลี่ กลุ่มนี้เหมือนกับพวกกระจอกงอกง่อยที่เชื่อถือไม่ได้ แม้กระทั่งซอมบี้กลายพันธุ์ก็สามารถที่จะฉีกกระชากรถมินิบัสลงได้แล้ว

“มัน…มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดครับ รถมินิบัสนั่นมันเป็น…”โฮวติงคุนต้องการที่จะอธิบาย แต่ทหารคนนั้นก็มุ่งหน้าไปที่รถมินิบัส

‘มันไม่ยุติธรรมเลย ฉันผิดไปแล้ว!’โฮวติงคุนพูดกับตัวเอง

ฉี่คานได้แจ้งกับโฮวติงคุนแล้วว่ารถมินิบัสนั่นไม่ธรรมดาเลยแม้แต่น้อย มันเป็นดั่งสัตว์ประหลาด แม้กระทั่งรถบรรทุกของหนักที่ได้รับการปรับแต่งก็ดูเหมือนกับของเล่นที่อ่อนแอเมื่ออยู่ด้านหน้ามัน ถ้าเป็นไปได้แล้วละก็ เขาต้องการที่จะอาศัยอยู่ในรถมินิบัสนั่นด้วยเช่นกัน แล้วมันจะเป็นเรื่องเข้าผิดได้ยังไงกัน!?

เมื่อติงยีและคนอื่นเข้าไปใกล้กับรถมินิบัส เขาก็หยุดในทันทีและยกมือขวาของเขาขึ้น “ทุกคน หยุดก่อน!”