My MCV and Doomsday - ตอนที่ 433
Chapter 433: มีเพียงแค่ศัตรูที่แข็งแกร่งเท่านั้นที่สามารถดึงดูดความสนใจของฉันได้
เมื่อได้ยินเสียงนี้ ใบหน้าของทุกคนก็เปลี่ยนไป ผู้มีพลังเหนือธรรมชาติทุกคนต่างโอหังและไม่ยอมใคร แต่มันก็มีข้อยกเว้น มันเป็นเรื่องที่ไม่ต้องสงสัยเลยที่ลี่หยินเฉียงนั้นเป็นข้อยกเว้น เขานั้นเป็นผู้มีพลังเหนือธรรมชาติระดับ 2 ที่ทรงพลังในเกาะปลอดภัยเซียหยวนและเขาก็ทำความสำเร็จที่เหมือนกับวีรบุรุษ
เมื่อฝูงสัตว์ป่าฝูงแรกโจมตีใส่พวกเขา เขาก็นำทีมออกไปล้อมหลังของฝูงสัตว์ป่าและฝังกับดักระเบิดไว้จำนวนมากและกับดักอย่างอื่นและสังหารสัตว์ป่ากลายพันธุ์ไปมากมาย ครั้งที่สอง เมื่อฝูงซอมบี้พุ่งออกมาจากทางใต้ดิน ลี่หยินเฉียงก็ก้าวออกมาอย่างกล้าหาญในช่วงเวลาที่มีกองกำลังไม่เพียงพอ และหลังจากนั้นเขาก็นำทีมไปยึดทางเข้าของอุโมงค์ใต้ดินไว้เป็นเวลาสามชั่วโมง เขาให้เวลาพักหายใจอันล้ำค่ากับเกาะปลอดภัยเซียหยวนทั้งเกาะ สิ่งที่เขาทำนั้นถูกแพยแพรกระจายไปทั่วเกาะเวซียหยวน เขาเป็นวีรบุรุษตัวอย่างที่แสนสำคัญของกองทัพและด้วยเหตุนี้ เขาจึงได้กลายเป็นกัปตันของกองกำลังพิเศษของกองทัพ พลเมืองแทบจะทุกคนที่อยู่ในเกาะปลอดภัยเซียหยวนต่างนับถือลี่หยินเฉียงมาก
ตั้งแต่ที่ลี่หยินเฉียงได้หยุดลู่ฉางเฟยไว้ ชายคนนี้ก็ไม่กล้าที่จะใช้เล่ห์กลทำอะไร
ถึงแม้ว่าพวกเขาจะได้รับประสบการณ์การต่อสู้ที่ดุเดือดมาก็ตาม สมาชิกขององค์กรหายนะต่อซอมบี้ก็ใจเย็นลงอย่างรวดเร็ว ผู้มีพลังเหนือธรรมชาติเหล่านี้ในโลกที่เลวร้ายนั้นได้เคยได้รับประสบการณ์ชี้เป็นชี้ตาย ดังนั้นพวกเขาจึงค่อนข้างที่จะมีสภาพจิตใจที่กล้าแกร่งและยังไงก็ตามบัคก็ถูกจับแล้ว ดังนั้นภารกิจระดับ 3 จึงสำเร็จลง ด้วยเหตุนี้จึงทำให้พวกเขามีกำลังใจกันอยู่
ทีมขององค์กรหายนะต่อซอมบี้ก็ออกเดินทางอีกครั้งหนึ่งและเคลื่อนที่ไปยังเป้าหมายต่อไป เมืองตงโม่ที่เป็นพื้นที่บนเนินเขาของทางตะวันออกเฉียงเหนือของป่าหิน
อย่างไรก็ตาม ทางฝั่งขององค์กรน้ำดำก็เงียบสงัด แม้กระทั่งเสียงของหมุดที่ตกลงไปบนพื้นดินก็สามารถที่จะได้ยิน บรรยากาศของทีมนั้นดูกดดันมาก ที่จริงแล้วสมาชิกทุกคนนั้นต่างมีความรู้สึกว่าพวกเขาสามารถที่จะกำจัดองค์กรหายนะต่อซอมบี้ได้ด้วยบอสของพวกเขา ลู่ฉางเฟย โชคร้ายที่ไม่มีใครคาดคิดว่ากองทัพจะเข้ามาข้องเกี่ยวและบังคับให้พวกเขาต้องไป ทุกคนก็รู้สึกหงุดหงิด เนื่องจากเรื่องนี้ โดยเฉพาะลู่ฉางหยาง
เมื่อนั่งอยู่บนรถบรรทุกของหนัก ลู่ฉางหยางก็อดที่จะถามพี่ชายของเขาไม่ได้ “พี่ ทำไมพี่ถึงเล่นกับเด็กนั่นกัน? ทำไมพี่ถึงไม่พาบัคกลับมาและสังหารเขาตรงๆกัน?”
“นายคิดว่าฉันเล่นกับเขาอยู่งั้นเหรอ?”ลู่ฉางเฟยเงยหน้าขึ้นมาและจ้องไปที่น้องชายของเขาอย่างโกรธเคือง
ลู่ฉางหยางหวาดกลัวกับสายตาที่เขาจ้องมามาก “พี่ ความแข็งแกร่งของพี่…”
“หุบปาก ฉันรู้ว่านายจะพูดอะไร…”ลู่ฉางเฟยโบกมือขัดลู่ฉางหยาง “อย่าดูถูกเขา ชายที่ชื่อเจียงลู่ฉีนั้นแข็งแกร่งกว่าที่นายคิด กับความจริงที่ความเร็วของเขาสามารถตามฉันได้ทันนั้นก็สามารถที่จะพิสูจน์ได้แล้วว่าเขานั้นไม่ธรรมดา”
‘อะไรนะ?’ลู่ฉางหยางสับสนมาก อย่างไรก็ตามเขาก็รู้ว่าพี่ชายของเขาไม่เคยโกหกกับเขา เขาครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่หนึ่งและถามออกมาอีกครั้งหนึ่ง “พี่ชาย แล้วองค์กรหายนะต่อซอมบี้ละ? พวกเราจะต้องไม่ปล่อยพวกเขาไปแบบนั้น ในตอนนี้กำลังใจของพวกเรานั้นต่ำมาก..”แต่หลังจากนั้นเขาก็เยาะเย้ยและพูดออกมา “ภารกิจระดับ 5 ที่กำลังจะมาถึงนั้นเป็นโอกาสที่ค่อนข้างดี ทีมหลายทีมต่างเข้าร่วม ดังนั้นในช่วงที่วุ่นวาย พวกเราก็สามารถที่จะสังหารสมาชิกทั้งหมดขององค์กรหายนะต่อซอมบี้ได้อย่างง่ายดาย พี่คิดยังไงบ้าง?”
ลู่ฉางเฟยไม่ได้ตอบอะไร ในความคิดของเขา ตัวตนของเจียงลู่ฉีก็ปรากฏขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า ที่จริงแล้วสำหรับลู่ฉางเฟย คู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งเท่านั้นที่จะเหมาะสมให้เขาสู้มันตรงๆ เขาคิดว่าเขาควรที่จะพัฒนาตัวเขาให้แข็งแกร่งมากยิ่งขึ้น
…
สามชั่วโมงต่อมา ทีมขององค์กรหายนะต่อซอมบี้ก็มาถึงเมืองตงโม่ มันเป็นเมืองเล็กๆที่พัฒนาตามถนนหลวง ทัง้สองฝั่งของถนนั้นเต็มไปด้วยตึกที่ถูกพืชปกคลุม ตึกหลายตึกต่างเสียหายและชำรุดทรุโทรมจากซากของต้นไม้ และเปิดเผยถึงรางเหล็กที่ขึ้นสนิม ในพื้นที่บริเวณอาคารสำนักงานราชการจังหวัด เสียงปืนก็ดังขึ้นมา ซอมบี้หลายตัวก็ถูกยิงด้วยปืนไรเฟิลก่อนที่จะพุ่งไปถึงที่นั่น
ในตอนนี้ ท้องฟ้าก็หม่นหมองและมันก็เกือบจะเย็นแล้ว พายุหิมะก็หยุดแล้วและสมาชิกขององค์กรหายนะต่อซอมบี้ก็หิวกระหายกันทั้งหมด
ฉี่คานก็แผ่นโลหะที่แตกหักออกมาและนั่งอยู่บนที่ที่ทำความสะอาดแล้ว กองไฟก็ถูกจุดขึ้นด้านหน้าเขา คนบางคนก็กำลังทำอาหารและคนอื่นก็กำลังย่างเนื้อกลายพันธุ์ เนื้อกลายพันธุ์ก็ถูกหมักไว้เป็นเวลานานและมันก็ยังมีพลังงานอยู่ในนั้นไม่มากไม่น้อยและมันก็ไม่ได้มีรสที่สดใหม่สักเท่าไหร่ อย่างไรก็ตามมันก็ไม่มีใครบ่นออกมา
“ทีมขี้เถ้ารายงานครับ มันไม่มีซอมบี้หรือสัตว์ป่ากลายพันธุ์ในทิศตะวันออกเฉียงเหนือ…”
“ทีมห้าเลนรายงานครับ ตะวันตกนั้นได้ถูกกวาดล้างแล้วและมันเป็นพื้นที่ปลอดภัยในระยะห้าร้อยเมตร จุดบอดเพียงจุดเดียวของพวกเรานั้นก็คือทางทิศทางของโรงเรียน พวกเราได้วางลวดหนามไว้แล้ว…”
ทีมทั้งหมดก็กลับมาจากด้านนอกกันทีละทีม ทีละทีมและรายงานสิ่งที่พวกเขาค้นพบกับฉี่คาน “ดี มากินกันเถอะ พวกเราจะออกไปพรุ่งนี้เพื่อค้นหาร่างที่เสียชีวิตของนักวิทยาศาสตร์ ในระยะหนึ่งกิโลเมตรรอบๆพื้นที่ปลอดภัย ทีมสามทีมจะเฝ้ายามอย่างระมัดระวัง”ฉี่คานพยักหน้าอย่างมั่นใจ
การค้นหาศพของนักวิทยาศาสตร์ดูเป็นเรื่องที่ง่ายกว่าที่เห็น ถึงแม้ว่ามันเป็นจะเป็นเรื่องยากที่จะหาศพทั้งร่างของนักวิทยาศาสตร์ได้อย่างครบๆ ภารกิจนี้ก็ไม่ได้อันตราย ด้วยเหตุนี้สมาชิกทั้งหมดจึงรู้สึกมีความสุขและมีความอยากอาหารที่ดี
ฉี่คานก็กัดไปที่เนื้อกลายพันธุ์ในขณะที่ตรวจสอบทีมฉี่หยิง รถมินิบัสก็เปิดไฟออกมาด้านล่างดาดฟ้าของร้านค้าที่ถูกละทิ้ง
“เจ็ดน้อย ส่งเนื้อย่างเหล่านี้ให้กับทีมฉี่หยิง”ฉี่คานพูดกับเจ็ดน้อย
เจ็ดน้อยนั้นไม่มีคำคัดค้านและเขาก็ยื่นอาหารให้กับทีมฉี่หยิงอย่างมีความสุข เขารู้ว่าฉี่คานพยายามที่จะเป็นมิตรกับทีมฉี่หยิง สมาชิกขององค์กรหายนะต่อซอมบี้บางคนก็มองไปที่รถมินิบัสของทีมฉี่หยิงด้วยเช่นกัน พูดตามตรงแล้วพวกเขารู้สึกว่าทีมฉี่หยิงค่อนข้างที่จะดุร้าย เนื่องจากว่าพวกเขาได้ฆ่าซิงบูโปวไป อย่างไรก็ตาม พวกเขาก็ต่างหวาดกลัวทีมที่ทรงพลังทีมนี้
ฉี่คานก็มองไปยังพวกเขาและเห็นเจียงลู่ฉีพูดอะไรบางอย่างกับเจ็ดน้อยและหลังจากนั้นเจ็ดน้อยก็กลับมาพร้อมกับการแสดงออกที่ตกตะลึง
เมื่อเจ็ดน้อยกลับมา ฉี่คานก็จ้องไปยังชิ้นเนื้อบนจานพร้อมกับท่าทางที่อิจฉา
“เนื้อสดกลายพันธุ์ที่ราดไปด้วยซอสที่น่าอร่อยงั้นเหรอ?”
ทุกคนมึนงง หลังจากที่เห็นจานอาหารและพวกเขาก็คิดว่าทีมฉี่หยิงนั้นร่ำรวยกันทั้งหมด
…
ในตอนกลางคืน รถมินิบัสของเจียงลู่ฉีก็เงียบสงัด เมื่อสมาชิกบางคนหลับไป ในตอนนี้ เจียงลู่ฉีก็ถือนิวเคลียสกลายพันธุ์ระดับ 1 เจ็ดก้อนที่ส่องประกายซึ่งเขาเก็บมาจากบัคและโยนพวกมันลงไปในห้องปฏิบัติการทางพลังงานโดยไม่มีความลังเลใจ เขาจดจำได้ถึงรายละเอียดทุกอย่างจากการต่อสู้วันนี้กับลู่ฉางเฟย มันเป็นเรื่องที่น่าหวาดกลัวมาก ด้วยเหตุนี้เจียงลู่ฉีตระหนักได้ว่าเขาจะต้องพัฒนาความสามารถของเขา
ในอีกมือหนึ่งของเจียงลู่ฉีก็มีเมล็ดหนามกลายพันธุ์สองเมล็ดอยู่บนมือของเขา เมื่อเห็นเมล็ดเหล่านี้ เจียงลู่ฉีก็รู้สึกพึงพอใจ ถึงแม้ว่าห้องปฏิบัติการทางการเพาะพันธุ์พืชนั้นจะขาดแคลนวัตถุดิบจำนวนมาก เขาก็เพาะปลุกเมล็ดหนามได้สำเร็จ เจียงลู่ฉีก็พอใจกับความเร็วของมัน สุดท้ายแล้วเขาก็ไม่ได้ให้ความสนใจกับมันมากสักเท่าไหร่ พลังของเมล็ดหนามนั้นได้ถูกทดสอบด้วยทีมของบัคแล้ว การโจมตีหนึ่งการโจมตีนั้นก็ทำให้ปลอดภัยมากยิ่งขึ้น
“พี่เจียง ร่างกายของเจียงจู้อิงดูปกติดี เซลล์ในร่างกายของเธอนั้นเต็มไปด้วยพลังงานและหัวใจและระบบปอดด้วยเช่นกัน”หลี่ยู่ซินเดินออกมาจากฝั่งเตียงและพูดกับเจียงลู่ฉีอย่างนุ่มนวล
ในตอนนี้ มีเพียงหลิงที่เรียกเจียงลู่ฉีว่า ‘กัปตันเจียง’ เพียงคนเดียวเท่านั้น ทุกคนต่างเรียกเขาว่า ‘พี่เจียง’ กันหมดแล้ว
“ยอดเยี่ยม ยู่ซิน เธอทำได้ดีมาก อะนี่ของเธอ”เจียงลู่ฉีตอบและส่งคริสตัลวิวัฒนาการให้กับหลี่ยู่ซิน ในช่วงวันเหล่านี้ เจียงลู่ฉีก็สังเกตเห็นว่าหลี่ยู่ซินนั้นจดจ่อพลังงานของเธอทั้งหมดไปที่ตัวของจู้อิงและเขาก็ตื้นตันใจมาก มันเป็นเรื่องปกติที่เขาจะต้องให้รางวัลกับเธอ
“คริสตัลวิวัฒนาการ?”หลี่ยู่ซินพูด “พี่เจียง ฉันไม่จำเป็นที่จะต้องมีมัน ได้โปรดให้มันกับคนอื่นเถอะ”
“ไม่ต้องกังวลไป พวกเขาก็จะได้มันคนละก้อน ฉันต้องการให้เธอกินมันเข้าไป ไม่ใช่เพียงแค่ผลงานของเธอกับทีม แต่มันเป็นเพราะว่ายิ่งผู้มีพลังเหนือธรรมชาติกินมันมากเท่าไหร่ ความเร็วในการวิวัฒนาการก็มากเท่านั้น ทีมของพวกเราสามารถที่จะจ่ายพวกมันไหว”เจียงลู่ฉีอธิบายช้าๆ
ในโลกที่ล่มสลายนี้ถูกคุกคามไปด้วยภัยร้ายที่เติบโตขึ้น เจียงลู่ฉีก็ไม่กล้าที่จะประมาทเลยแม้แต่นิดเดียว