MY GIRL ภรรยาตัวน้อยของผม - ตอนที่846-850

ตอนที่846
　　ไวยาตย์มองสองคนนั้นที่วิ่งไล่กันบนข้างถนนก็รู้สึกเจ็บหัวแทนปาณี “ปาณีนี่จริงๆเลย!มาหยอกเล่นกับผู้ชายในเวลาที่คุณธามนิธิมารับเธออีก!”
　　แต่ว่ากลับมาคิดดูอีกทีถ้าคุณธามนิธิไม่มาก็ห้ามเล่นกับผู้ชายคนอื่นเหมือนกัน
　　นึกถึงตรงนี้ไวยาตย์ก็แอบมองผู้ชายที่นั่งอยู่หลังเบาะนั่งอยู่ตรงนั้นนิ่งๆนอกจากกัดปากแน่นใบหน้าดูไม่ออกว่ารู้สึกยังไงอยู่แต่ไวยาตย์ก็รับรู้ได้ถึงความอันตราย
　　ผ่านไปสักพักนอนจนไวยาตย์คิดว่าใครบางคนอาจตะอยู่ตรงนั้นไม่ขยับอีกแล้วธามนิธิที่อยู่ข้างหลังก็บอก “ขับรถ”
　　ไวยาตย์ชะงัก “ให้ผมลงรถไปเรียกเธอไหมครับ?”
　　ธามนิธิกลับตอบอย่างเย็นชา “ไม่ต้อง! กลับสวนจตุจักร!”
　　ไวยาตย์มองผู้ชายที่อยู่ด้านหลังจากนั้นก็ถอยรถขับกลับไปที่สวนจตุจักร
　　หลังจากที่เห็นปาณีชึ้นรถไฟฟ้าพร้อมกับผู้ชายคนนั้นไวยาตย์ก็ช่วยอธิษฐานให้เธอ “ขอให้เธอสามารถปลอบใจสิงโตบางตัวที่เริ่มโมโหได้เถอะ”
　　แต่ว่าจากประสบการณ์ที่ผ่านมาไวยาตย์ก็ไว้ใจปาณีอยู่
　　เพราะมีหลายครั้งขนาดไวยาตย์ยังเข้าใจผิดปาณีก็สามารถแก้ไขมันได้นั่นหมายความว่าคุณธามนิธิรักเธอมาก!
　　กลับถึงบ้านธามนิธิก็ชักสีหน้าแล้วเดินตรงไปที่ห้อง
　　แต่ไวยาตย์กลับอยากเป็นคนดีที่จะอยู่รอเตือนปาณีหน่อยก็โดนธามนิธิไล่กลับ “ใช่สิไวยาตย์ฉันหวังว่าพรุ่งนี้เช้าจะได้เห็นงานคืบหน้าใหม่ล่าสุดของเมืองเมฆานะ!”
　　ไวยาตย์ตกใจแล้วยกหัวขึ้นมองใครบางคนที่กำลังขึ้นบันไดอยู่ก็กลืนน้ำลาย “อันนั้นต้องการอาทิตย์หน้าไม่ใช่หรอครับ?”
　　แต่ว่าใครบางคนกลับตอบอย่างไม่เกรงใจ “ฉันอยากดูพรุ่งนี้ไง! ทำไมมีปัญหา?”
　　ไวยาตย์หยิกตัวเองหนักๆแล้วค่อยพยักหน้าอย่างลำบาก “ไม่มีปัญหาครับ! คุณธามนิธิ? เดียวผมไปทำตอนนี้เลยครับ!”
　　พูดจบก็รู้สึกสงสารปาณีที่ไม่รู้เรื่องเลยสักนิดสักหนึ่งวินาทีจากนั้นตัวเองก็เดินออกจากประตูอย่างเศร้า ตลกมากถึงแม้วันนี้ไม่นอนทั้งคืนยังไม่รู้ว่าจะเร่งทำหมดหรือเปล่าเลยตอนนี้เธอจะมีเวลาไปสงสารคนอื่นได้ยังไงกัน?
　　ไล่ไวยาตย์กลับไปเสร็จธามนิธิก็เข้าไปในห้องอย่างนิ่งเฉยแล้วเอาเสื้อผ้าที่จะเปลี่ยนเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ
　　ปาณีอุตส่าห์ทิ้งจำรัสได้ก็รีบหลบเข้าไปในบ้านก็เห็นเสื้อธามนิธิวางอยู่บนโซฟา
　　เธอก็เลยรีบขึ้นไปเรียกธามนิธิอย่างดีใจ “คุณอา! กลับมาแล้วหรอ? ทำไมวันนี้กลับเช้าจัง? ไม่บอกฉันก่อนสักคำ”
　　ธามนิธิได้ยินเสียงเธอก็ทำเป็นไม่ได้ยินแล้วเอาตัวเองแช่อยู่ในน้ำอุ่นไม่พูด
　　ปาณที่ไม่ได้ยินเขาตอบสักทีก็ขึ้นไปชั้นบนเช้าไปในห้องนอนก็ไม่เห็นคุณอา
　　จนกระทั่งมีแสงระยิบระยับออกมาจากทางห้องน้ำปาณีค่อยเห็นเลยเดินไปจะเปิดประตูแต่ก็พบว่าประตูมันล็อกไว้
　　ปาณีเลยต้องเคาะประตู “คุณอาอยู่ข้างในไหม? ทำไมต้องล็อกประตูด้วย! คุณอา!”
　　ธามนิธิเปิดตาขึ้นมามองเงาที่อยู่หน้าประตูก็เงียบ
　　แต่ปาณีกลับรีบร้อนแทนเลยรีบเคาะประตูแต่ว่าต่อให้เธอเคาะยังไงประตูก็ไม่ขยับเธอเลยเอ่หูเข้าใกล้ประตูก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย
　　ในขณะที่เธอกำลังรับหาของจะไปทุบประตูธามนิธิก็ลุกขึ้นชักช้าแล้วเดินไปเปิดประตู
　　ปาณีเห็นธามนิธิที่ยังปลอดภัยก็ถอดหายใจแล้วบ่น “คุณอาทำไมไม่ตอบฉันสักคำ? เอาจนฉันคิดว่าคุณอามีเรื่องอะไรซะอีก!”
　　ธามนิธิกลับจ้องมองเธออย่างนิ่งเฉยไม่ตอบสักคำ
　　ปาณีมองเขาอย่างไม่เข้าใจก็โผล่เข้าไปสวมกอดเอวของเขา “เป็นอะไรหรอคุณอา! ไม่วบายตรงไหนหรือเปล่า? ทำไมไม่พูด? เจ็บคอหรอ?”
　　ธามนิธิผลักเธอออกเอาๆแล้วเดินตรงไปห้องนอน
　　ปาณีรีบเดินตามไปเห็นเขาไม่ติบสักคำก็ขึ้นเตียงไปห่มผ้าแล้วเอาไอแพดขึ้นมาแต่ว่ายังไงก็ไม่สนใจเธอ
　　ปาณีชะงักแล้วมองเขาไปสักพักก็ถามแล้วไม่ได้คำตอบสักอย่าง
　　ปาณีก็เลยโทรหาไวยาตย์ต่อหน้าเขาเลย “ไวยาตย์! ฉันเป็นปาณี! ฉันอยากโทรมาถามว่าวีนนี้คุณอาเป็นอะไรหรือเปล่า? หลังจากกลับมาก็ไม่พูดสักคำฉันเป็นห่วง!”
　　ไวยาตย์มองเอกสารที่กริงเต็มโต๊ะก็บ่น “คุณนายลองคิดดูดีๆสิครับวันนี้คุณอาเธอไปรับเธอแล้วเห็นเธอทำคัวสนิทสนมกับผู้ชายอีกคนก็เลย……”
　　ปาณียิ้มแล้วพูดกับโทรศัพท์ “คุณอาก็เลยงอน! ได้ไวยาตย์ของคุณ! ไว้วันหลังฉันเลี้ยงคืน!”
　　คุยเสร็จปาณีก็ไปรั่งลงที่ข้างเตียงแล้วมองใครบางคนที่ตรึงสีหน้าเลยยื่นมือไปจับแก้มเขา “คุณอา! กำลังงอนอยู่หรอ?”
　　ขนาดหนังตาธามนิธิยังไม่ยกเลยสักนิดเอาแต่มองไอแพด
　　ปาณีมองเขาแล้วยิ้มแต่ก็ไท่ได้อธิบายเอาแต่ถาม “คุณอาบอกดูสิ? ว่าคุณอากำลังงอนใช่ไหม?”
　　พูดจบก็ตั้งใจก้มตัวลงไปปิดบังไอแพด
　　ธามนิธิค่อยยกหัวขึ้นมองเธอแล้วปัดเธอออกดูไอแพดอีกรอบ
　　ปาณีไม่ยอมก็ก้มตัวไปอีกรอบแต่ครั้งนี้ไม่ใช่ไอแพดแต่เป็นตัวธามนิธิเลย
　　ธามนิธิยกหัวขึ้นมามองปาณีที่ไม่นอมสักทีก็ลุกขึ้นแล้วดึงเธอออกไปไว้อีกข้างของเตียงจากนั้นก็ลงจากเตียงเงียบๆ
　　ปาณีก็อารมณ์แล้วรีบเดินไปตัดทางของเขา “คุณอาทำแบบนี้มันไม่ดีนะ! เวลาพวกเราเจอปัญหาก็ต้องแก้ไขปัญหาสิแต่ไม่ใช่หลบอย่างเดียว!”
　　ธามนิธิมองเธออย่างไม่มีเสียงในสายตามีแต่ความสับสน
　　แค่นึกถึงที่เธอไปหยอกเล่นแบบนั้นกับผู้ชายคนอื่นในที่สาธารณะธามนิธิก็เก็บอารมณ์ตัวเงไม่อยู่กลัวโมโหแล้วไปทำอะรใส่เธอเลยต้องหลบเธอ
　　แต่ว่าปาณีกลับไม่รู้จักเก็บธามนิธิสบตาเธอเลยทำให้เธอยอม “คุณอาฟังฉันอธิบายนะ! ฉัน……”
　　แต่ธามนิธิกลับผลักเธอออกแล้วลงไปชั้นล่าง
　　ปาณีชะงักอยู่ตรงนั้นไม่ทันทั้งตัว
　　แต่ธามนิธิกลับมองหลังเธออย่างสับสนจากนั้นก็หัวไม่หันเดินตรงไปในห้องสมุดไม่ออกมาอีก
　　ปาณีด้ยินเสียงล็อกประตูแล้วค่อยหันไปมองเห็นประตูห้องสมุดที่โดนล็อกไม่รู้ทำไมทันถึงรู้สึกโล่งๆ
　　นึกถึงที่คุณอาเข้าใจผิดเธอก็ปัดน้ำตาทิ้งแล้วเดินไปห้องสมุด
　　ระยะห่างแค่ไม่กี่เมตรแต่เธอกลับเหมือนเดินไปหลายพันเมตรแบบนั้น
　　เธอเดินไปถึงหน้าห้องสมุดลังเลไปสักแป๊บก็ยื่นมือไปเคาะประตู “ฉันเองคุณอา! ฉันอยากคุยกับคุณอาสักหน่อย!”
　　ในห้องไม่มีเสียงตอบกลับ
　　ปาณีคิดไปคิดมาค่อยบอก “รอให้คุณอาใจเย็นก่อนแล้วเราค่อยมาคุยกัน”
　　พูดจบก็เตรียมลงไปชั้นล่าง
　　แต่ห้องสมุดกลับมีเสียงเปิดประตูมีเงาอันหนึ่งที่เร็วอย่างกับฟ้าแลบก็โผล่เข้ามากอดเธอ

ตอนที่847
　　ปาณัไม่ได้หันกลับไปแต่ดมแค่กลิ่นก็รู้ว่านี่เป็นคุณอา
　　ธามนิธิซุกที่คอเธอแล้วพูด “เธอจะให้ฉันทำยังไงกับเธอดี? ฉันเห็นเธอหยอกเล่นกับผู้ชายคนอื่นอยู่ฉันก็รู้สึกว่าฉันไม่เหมาะสมกับเธอเธอจะทิ้งแล้วจากฉันไป! แค่นึกถึงที่เธออยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายคนอื่นฉันก็อดความอยากฆ่าคนไม่ได้……ปาณีเธอบอกฉันทีว่าฉันควรเอายังไงกับเธอดี?”
　　ปาณีหันกลับมาอยากมองหน้าเขาแต่เขาก็หลบและกดหัวเธอไม่ให้หันกลับมา
　　ธามนิธิอธิบาย “ไม่ต้องมอง!”
　　ปาณีฟังจากน้ำเสียงของเขาก็พยักหน้า “ได้ฉันไม่มอง! แต่คุณอาต้องฟังฉันอธิบายก่อน? ห้ามมาตัดบทสนทนาด้วย!”
　　ธามนิธิพยักหน้าเบาๆ
　　ปาณีค่อยถอดหายใจแล้วบอก “ผู้ชายคนนั้นชื่อจำรัส! คุณอาอาจจะเคยเห็นเป็นผู้ชายที่มาหาคุณอาในงานเลี้ยงบ้านมีสุวรรณ์!”
　　ธามนิธิพยักหน้า “ประธานของบริษัทซี.ซี.เอส?”
　　ปาณีตอบ “ใช่! เป็นเขานั่นแหละ! ไม่รู้ว่าเป็นอะไรช่วงนี้เขามารอฉันที่หน้าโรงเรียนทุกวันก็เพื่องานเซ็นสัญญากับบริษัทเขาครั้งที่แล้ว! คุณทัดธนเป็นคนแนะนำอาจจะเป็นเพราะเขาคิดว่าจะทำให้โกรธเลยมายุ่งกับฉันอยากต่อสัญญา”
　　แรงธามนิธิค่อยๆปล่อยเบา
　　ปาณีรีบหันกลับไปมองเขาแล้วยื่นมือไปจับหน้าเขาแล้วบอก “คุณอาทำไมต้องแคร์ขนาดนี้? ที่จริงฉันควรเป็นคนที่กังวลมากกว่าเราพคุณอาเก่งขนาดนี้แต่ฉันถ้าทิ้งลงไปอยู่กับคนอื่นก็เป็นคนที่ไม่มีตัวตนเลย……”
　　ธามนิธิรีบตัดบทเธอ “อย่าว่าตัวเองต่ำต้อยขนาดนี้! เธอเป็นคนที่เพอร์เฟคและดีที่สุดในใจฉัน!”
　　ปาณีมองหน้าเขาอย่างได้ใจ “ถ้าคุณสามีรักฉันขนาดนี้แล้วเมื่อกี้ทำไมต้องผลักด้วย!”
　　เห็นปาณีที่มาฟ้องธามนิธิก็อธิบายอย่างอึดอัด “อันนั้นฉันไม่ได้ตั้งใจทำ!”
　　ปาณีกลับไม่ยอม “ฉันไม่สน! ทั้งๆที่เมื่อกี้คุณอาผลักฉันยอมรับหรือไม่ยอมรับ?”
　　ธามนิธิ “……”
　　ปาณีไปเขย่าแขนเขาแล้วอ้อน “คุณอาไม่ยอมรับหรอ?”
　　ธามนิธิเลยพยักหน้า “ฉันยอมรับ! เมื่อกี้ฉันโมโหมากก็เลยไม่ระวังไปผลักเธอขอโทษ! ขอคุณภรรยาให้อภัยฉันอีกรอบได้ไหมครับ?”
　　ปาณีมองการกระทำเขาแล้วยิ้มในใจก็รู้สึกอบอุ่นแต่ก็นังทำเป็นปากแข็ง “แค่พูดขอโทษบนปากมันไม่จริงใจพอ”
　　ธามนิธิคิดไปคิดมา “งั้นเอาแบบนี้พรุ่งนี้ฉันหยุดหนึ่งวันพาเธอไปกินของอร่อย! แบบนี้ได้หรือยัง?”
　　ปาณีเบปาก “นี่ฉันง่ายขนาดนั้นเลยหรือไง? แค่มื้อเดียวก็สามารถลืมความเจ็บปวดที่คุณอาสร้างให้?” งั้นฉันถูกเกินไปไหม?”
　　ธามนิธิทำไรไม่ถูกเพราะตัวเองเป็นคนทำผิดก่อนเลยก้มหัวถาม “งั้นเธอบอกสิว่าฉันต้องทำยังไงเอาตามที่เธอว่า!”
　　ปาณียิ้มร้าย “คุณอาพูดเองนะ? แน่ใจหรือไง? ฉันให้คุณอาทำอะไรก็จะทำงั้นหรอ?”
　　ธามนิธิพยักหน้า “ลูกผู้ชายพูดได้ก็ต้องทำได้!”
　　ปาณีเอียงหัวแล้วคิด
　　ไม่เห็นเธอขออะไรมาสักทีธามนิธิก็ก้มหัวลงมองสายตาที่หมุนไปมาก็อดบ่นไม่ได้ “ทำไมฉันถึงมีความรู้สึกที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่! เธออย่ามาขอเรื่องที่ฉันทำไม่ได้นะ!”
　　ปาณียิ้มอย่างมีนัย “ไว้ใจได้อยู่แล้วเป็นของที่คุณอาสามารถทำได้! และอีกอย่างคุณอาเป็นคุณสามีสุดที่รักของฉันถึงคุณอาเข้าใจผิดฉันแต่เห็นแก่ที่คุณอาเป็นห่วงฉันขนาดนี้ฉันก็ให้อภัยคุณอาสักรอบก็แล้วกัน”
　　ธามนิธิชะงักแล้วมองปาณีที่ทำหน้าแบบฉันดีขนาดนี้รีบมาชมปาณีสักทีก็อดไม่ไหวเลยเขาไปจูบเธอ
　　ปาณีถอดหายใจอย่างคนชนะ “บาปคนตายโมฆะได้แต่ถ้าเป็นคนอยู่ก็ไม่รอดแน่! ตอนนี้คุณอาต้องทำอาหารให้ฉันฉันหิวจะตายแล้ว!”
　　ธามนิธิชะงักแล้วพูด “ดึกขนาดนี้เธอยังไม่ได้กินข้าว?”
　　ปาณีไปอิงตัวเขาอย่างคนไม่มีแรง “ก็ไม่ใช่หรือไง! พึ่งเลิกเรียนก็รีบกลับมาแต่กลับโดนใครบางคนเมินใส่ฉันนี่น่าสงสารจริงๆเลย……”
　　ธามนิธิได้ยินแบบนั้นก็รีบสิ่งไปชั้นล่างเห็นแต่ของดีบๆก็ยอมแพ้ “พวกเราออกไปกินข้างนอกกันเถอะ?”
　　ปาณีกลับเขย่าหัว “ไม่เอา! ฉันอยากกินในบ้านนี่แหละ!”
　　ธามนิธิคิดไปคิดมาก็โทรหาไวยาตย์ “ให้เวลาเธอห้านาทีรีบไปซื้อของกินอร่อยให้ฉันไม่ต้องเอาของยุ่งเยิงมาเอาของง่ายๆหน่อย!”
　　ไวยาตย์ชะงักแล้วมองกระดาษที่กองเต็มโต๊ะ “แล้วเอกสารที่จะเอาล่ะครับคุณธามนิธิ?”
　　ธามนิธิรีบบอกไป “ถ้าภายในห้านาทีไม่เห็นของที่ฉันอยากได้งั้นเธอก็ต้องส่งเอกสารเธอมา!”
　　พูดจบก็วางสายไปเลย
　　ปาณีมองเขาอย่างเคารพ “คุณอาทำแบบนี้โคตรหล่อเลย!”
　　ธามนิธิมองคนตัวเล็กที่อยู่ข้างๆก็เดินไปอุ่นนมมาให้เธอ “กินของร้อนก่อนเดียวไวยาตย์ก็มา!”
　　ปาณีมองคุณอาที่ตื่นเต้นแบบนี้ก็ยิ้มและไม่ได้ปฏิเสธความเป็นห่วงของเขา
　　และแน่นอนห้านาทีไม่ถึงไวยาตย์ก็ถือของเต็มมือแล้วถอดหายใจแรงๆ
　　ปาณีมาเปิดประตูก็เห็นไวยาตย์ที่ทำหน้าตกใจยังไม่ทันได้ตั้งสติก็เห็นคุณธามนิธิมาแย่งถุงไปแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ
　　ไวยาตย์ทำหน้าตาอย่างตกตื่นราวกับเจอที่ใหม่มองหลังธามนิธิอย่างอึ้งแล้วหันไปมองปาณีที่ยิ้มไม่หุบปาก “เธอทำได้ยังไง? ถึงทำให้ไดโนเสาร์ที่พ่นไฟกลายเป็นแกะที่นุ่มนวล?”
　　ปาณียิ้มแต่ไม่ได้คอบเขาแล้วตะโกนหาธามนิธิ “คุณอาไวยาตย์บอกคุณอาเป็นไดโนเสาร์ที่พ่นไฟ!”
　　ไวยาตย์ชะงักแล้วมองปาณีที่สนุกและไม่กลัวเรื่องมันใหญ่โตอยากเข้าไปปิดปากเธอแต่ขอพึ่งขยับก็เห็นหัวที่โผล่ออกมาจากห้องครัวเลยยืนอยู่กับที่นิ่งๆ
　　ที่นี่ท่านประธานบางคนก็เดินตรงมาอย่างไม่พอใจแล้วผลักไวยาตย์ออกนอกประตูและปิดประตูต่อหน้าเขา
　　ปาณัดห็นแบบนี้ก็หัวเราะจนก้มหัวลงไป
　　ธามนิธิไม่ทันสนใจเธอก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องครัวทำอาหารต่อ
　　ไวยาตยมองประตูที่ถูกปิดก็กัดฟันพูด “คนสมัยก่อนเคยบอกว่าในโลกนี้ผู้หญิงกับคนที่เห็นแก่ตัวเลี้ยงยากสุด!”
　　แต่นึกไปถึงเอกสารที่กองเต็มโต๊ะก็รู้สึกสบายใจและกลับไปอย่างมีความสุข
　　“ช่างมันเถอะทั้งสองคนคืนดีกันก็ดีแล้ว! แบบนี้ฉันก็จะได้สบายหน่อยและออกไปหาคู่!”
　　ปลอบใจตัวเองเสร็จไวยาตย์ก็ขับรถเข้าไปในเมือง “ชีวิตกลางคืนฉันมาแล้ว!”

ตอนที่848
　　ปาณีกินของที่ธามนิธิทำอย่างอร่อยแล้วมองคุณอาที่ตั้งใจดูเธอกินก็พูด “คุณอากินหย่อยสิ! หรือว่าคุณอากินมาแล้ว?”
　　ธามนิธิเขย่าหัว “เธอกินก่อนเลยกินเสร็จแล้วฉันค่อยกิน!”
　　ปาณีเห็นแบบนี้ก็เดินไปในห้องครัวแล้วเอาถ้วยออกมาตักอาหารในจานใส่เข้าไปแล้วยื่นให้เขา “ตอนนี้พวกเรากินด้วยกัน! ถ้าคุณอาไม่กินฉันก็ไม่กินแล้ว”
　　ธามนิธิทำอะไรไม่ได้เลยจำเป็นต้องกิน
　　ทั้งสองคนกินอย่างหวานแหววเธอป้อนฉันหนึ่งคำ ฉันป้อนเธอหนึ่งคำแล้วก็กินอาหารดึกเสร็จอย่างเรียบง่าย
　　พิกินเสร็จปาณีก็ออกไปให้อาหารแมว
　　ธามนิธิไม่มีอะไรทำก็เลยออกไปตาม
　　พอดีกับที่คุณฐิติพรและคุณจันวิภามาหาพวกเธอพอดีก็เห็นธามนิธิที่ใส่ชุดนอนมองปาณีที่กำลังให้อาหารแมวอย่างอ่อนโยน
　　คุณฐิติพรอดหัวเราะไม่ได้ “ธามนิธินี่เธอใส่เสื้ออะไรเนี่ย?”
　　จันวิภา “ใช่นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นเธอใส่ชุดนอน? แต่อย่าพูดอะไรเลยเธอใส่ชุดนอนยังหล่อ!”
　　พอโดนสองคนนี้หัวเราะเสร็จธามนิธิก็เข้าบ้านอย่างไม่ธรรมชาติแล้วขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อทันที
　　ปาณีหัวเราะแล้วหะนกลับไปก็ตกใจ “แม่! พี่!พวกคุณมาทำไมหรอคะ?”
　　คุณฐิติพรยิ้มตอบกลับปาณี “ฉันกับพี่สาวเธอพึ่งกินข้าวเสร็จไม่มีอะไรทำจนมันน่าเบื่อเลยออกมาเดินเล่นแล้วนึกได้ว่าไม่ได้เจอพวกเธอมาหลายวันแล้วเลยแวะมาดูสักหน่อย”
　　ปาณีพูดอย่างขอโทษ “ผิดที่ฉันเองค่ะช่วงนี้ไม่ได้กลับไปเยี่ยมสักหน่อยเลยทำให้แม่ต้องมาหาเอง”
　　จันวิภายิ้มอย่างไม่ได้ถือสาอะไร “ไม่ใช่! คืนนี้ฉันกินเยอะจริงๆเลยออกมาย่อยอาหารสักหน่อยจะว่าไปพวกเรานั่งรถมาไม่ได้เดินมาจริงๆสักหน่อย”
　　คุญฐิติพรมาจับมือปาณีอย่างอบอุ่นแล้วเดินเข้าไปในบ้าน “ปาณีอากาศก็เริ่มเย็นขึ้นแล้วเธอใส่แค่นี้ไม่กลัวเป็นไข้หรือไง!”
　　ปาณียิ้มแล้วอธิบาย “แม่คะฉันไม่กลัวหนาวเลยสักนิด!”
　　คุณฐิติพรก็ตอบอย่างไม่พึงพอใจ “พวกเธอนี่เพราะคิดว่าตัวเองยังหนุ่มยังสาวไงแต่ยังไงก็ต้องระวังหน่อยนะอย่ารอให้แก่แล้วค่อยมาดูแลเดียวมันไม่ทัน”
　　ยังไม่รอปาณีตอบกลับจันวิภาก็มาแย่งพูดไปก่อน “พอเถอะแม่อย่าไปบ่นอะไนเยอะเดียวทำเอาวันหลังปาณีกลับบ้านอย่างไม่มีความสุขเพราะแม่ชอบบ่นนะ!”
　　ปาณีรีบตอบ “ได้ไงล่ะ? แม่เป็นห่วงฉัน ฉันดีใจยังไม่ทันเลย! และอีกอย่างฉันชอบฟังตอนแม่พูดเสียงมันน่าฟังเหมือนนกขมิ้นร้องเพลงเลยน่าฟังมากเลยนะ!”
　　คำพูดของปาณีทำเอาคุณฐิติพรยิ้มบานขึ้นมาแล้วก็โผล่ไปกิดปาณี “ปาณีเนี่ยแหละคิดเผื่อฉันตลอด! ใครจะเหมือนพวกเธอสองพี่น้องที่เอาแต่ว่าฉัน! จริงๆเลย”
　　จันวิภา “ไม่ดีแล้วฉันกับธามนิธิจะโดนทิ้งแล้ว!”
　　พูดจบตัวเองก็อดหัวเราะไม่ได้
　　ปาณีเห็นคุญฐิติพรและปาณียิ้มบานแบบนี้ก็ยิ้มตามขึ้นมา
　　หลังจากที่ธามนิธิลงมาก็เห็นทั้งสามคนหัวเราะอย่างสนุกสนานเลยยิ้มขึ้นอย่างอดไม่ไหวแล้วยื่นมือเข้าไปกอดปาณี “คุยอะไรกับแม่เนี่ย? อยู่ชั้นบนก็ได้ยินแต่เสียงหัวเราะพวกเธอ!”
　　ปาณีสบตากับคุณฐิติพรแล้วยิ้ม “เป็นความลับของพวกเรา! บอกให้คุณอาไม่ได้นะ!”
　　จันวิภาและคุญฐิติพรเห็นพวกเธอสองคนที่ทำตัวสนิทสนมกันแบบนี้แล้วก็สบตายิ่มให้กัน “ใช่แล้วความลับของผู้หญิงผู้ชายคนเดียวอย่างเธอจะเข้ามายุ่งทำไม? ไปๆๆอย่ามารบกวนเวลาคุยของพวกเรา”
　　ก็เลยธามนิธิกลายเป็นคนที่ถูกทิ้งคนนั้นเฉยเลย
　　แต่เห็นปาณีที่คุยสนุกสนานกับคุณแม่และพี่สาวในใจก็รู้สึกหวานแหวว
　　พอส่งคุณฐิติพรและจันวิภาไปเสร็จปาณีก็มองหน้าใครบางคนที่ดูเศร้าแล้วนึกถึงที่คุณฐิติพรมาเล่าเรื่องตอนเด็กของธามนิธิให้ฟังก็หัวเราะ “คุณอาทำไมเป็นแบบนี้? เมื่อกี้ที่คุณแม่พูดมันเป็นเรื่องจริงหรอ? ตอนเด็กคุณอาเคยใส่เสื้อของพี่สาว? เสื้อผู้หญิง?”
　　ธามนิธิไม่คิดว่าแม่เขาจะมาเล่าเรื่องแบบนี้ให้ฟังก็อดที่จะโมโหไม่ได้แต่กับคนที่คลอดเขาเลี้ยงเขามาเขาก็ทำไม่ลงมือ
　　มองปาณีที่หัวเราะอยู่ตรงหน้าธามนิธิก็ยิ้ม “ปาณีสนุกมากไหม? ที่ได้ยินเรื่องอะไรแบบนี้ของฉัน”
　　ปาณีก้มหัวไว้ไม่ได้มองเขาก็เลยไม่เห็นรอยยิ้มร้ายๆของเขา “แน่นอนอยู่แล้ว…….”
　　พูดจบก็รู้สึกร้อนๆตรงเอวจากนั้นทั้งตัวก็ถูกอุ้มขึ้นมาทีนี้ปาณีค่อยเห็นสายตาร้ายๆของใครบางคน
　　จากนั้นเธอก็ร้องขอ “เออคุณอาฉันผิดไปแล้ว? ฉันไม่ควรหัวเราะเยาะคุณอา……”
　　ธามนิธิมองคนที่อยู่ในอ้อมกอดแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “ตอนนี้รู้สึกผิดแล้ว?”
　　ปาณีพยักหน้าแล้วรีบขอ “คุณอาคะฉันรู้สึกผิดแล้วจริงๆ”
　　ธามนิธิยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “แต่ว่าตอนนี้มันสายไปแล้ว…….”
　　พูดจบก็เปิดประตูห้องจากนั้นก้มตัวลงกดเธอไว้แน่นๆ……
　　จากนั้นวันต่อมาปาณีที่โดนใครบางคนจูบแล้วลากออกมาจากเตียงสายตามืดมนที่ไม่ปิดบังว่าตัวเองโดนทำร้าย
　　แต่ธามนิธิกลับทำเป็นมองไม่เห็นแล้วเอาเสื้อผ้าไปเข้าห้องน้ำ
　　ปาณีนวดเอวตัวเองที่ยังปวดเมื่อยอยู่ก็บ่น “ถ้ามาเอาอีกหลายรอบสักวันเอวฉันต้องหักแน่ๆ! ไม่ยุติธรรมเลยทั้งๆที่คนออกกำลังกายเป็นเขาแต่ทำไมสุดท้ายฉันกลายเป็นคนเจ็บตลอด?”
　　ธามนิธิที่เดินออกมาจากห้องน้ำได้ยินเสียงที่เธอบ่นก็ยกยิ้มแล้วตอบ “เป็นเพราะร่างกายเธออ่อนแอต่างหาก”
　　ปาณีได้ยินก็รีบเอาผ้าห่มมาปิดหน้าแล้วชี้ไปหน้าประตู “คุณอาเข้ามาได้ยังไง? รีบออกไปเลยนะ! ฉันจะเปลี่ยนเสื้อ”
　　ธามนิธิกลับยิ้มแล้วดึงผ้าที่เธอเอามาปิดหน้า “ทำไม? ที่ไหนของเธอที่ฉันยังไม่เคยเห็น? ใช่แล้วถ้าเธอยังมัวแต่ชักช้าอยู่วันนี้คาบแรกก็คงไม่ต้องไปแล้ว”
　　ปาณีค่อยปล่อยมือแล้วไปดูนาฬิกาก็กรี๊ด “เจ็ดโมงห้าสิบนาที? จบแล้วคาบอังกฤษของฉัน!”
　　ธามนิธิยิ้มแล้วเอาเสื้อเธอวางไว้บนเตียงจากนั้นก็พูดอย่างอบอุ่น “รีบๆทำสิ! ฉันให้ไวยาตย์ส่งเธอไปไม่สายแน่นอน”
　　ปาณีรีบยิบเสื้อมาใส่แล้วรีบวิ่งลงไปชั้นล่างทักทายกับน้าลำมุงเสร็จก็ออกไปเลย
　　น้าลำมุงเห็นปาณีแบบนี้ก็ตะโกน “ปาณีช้าๆหน่อยระวังล้มนะ!”
　　ธามนิธิกลับกินอาหารเช้าอย่างสบาย “ฝีมือน้าลำมุงนี่ยิ่งอยู่ยิ่งดีนะครับอร่อยมากเลย”
　　น้าลำมุงพยักหน้า “ใช่สิแล้วอาหารเช้าของปาณีล่ะ?”
　　ธามนิธิกลืนอาหารลงไปอย่างช้าๆแล้วบอก “ผมเอาไปไว้ในรถแล้ว! ไม่ทำให้เธอหิวแน่นอน!”
　　น้าลำมุงนึกถึงที่ปาณีชอบกินแล้วก็ยิ้มบอก “ก็ใช่”
　　ธามนิธิวางช้อนส้อมลงแล้วก็บอกน้าลำมุง “ผมไปทำงานก่อนนะครับ”

ตอนที่849
　　ธามนิธินั่งดูตารางงานอยู่ในรถแต่ใจนี่นึกไปถึงปาณีนู้น
　　นึกถึงภาพเมื่อวานธามนิธิไม่ยอมรับไม่ได้ว่าถึงแม้ฟังคำอธิบายของปาณีแล้วแต่เขาก็ยังผ่านหลุมนี้ไปไม่ได้
　　ธามนิธิดูเวลาในนาฬิกาแล้วโทรหาไวยาตย์
　　ไวยาตย์ที่พึ่งส่งปาณีไปถึงโรงเรียนกำลังจะกลับรถก็เห็นโทรศัพท์สั่นก็รับ “สวัสดีครับคุณธามนิธิ! ตอนนี้ปาณีไปถึงโรงเรียนอย่างปลอดภัยแล้วครับ…….”
　　ธามนิธิที่อยู่อีกฝั่งก็สั่ง “ตอนนี้ฉันต้องการข้อมูลทุกอย่างของจำรัสประธานบริษัทซี.ซี.เอสถ้าฉันเข้าไปถึงในห้องทำงานต้องเห็นข้อมูลด้วย!”
　　พูดจบไม่รอให้ไวยาตย์ตั้งตัวก็วางสายไปเลย
　　ไวยาตย์มองโทรศัพท์ที่ถูกวางสายก็มีความรู้สึกอยากขว้างโทรศัพท์ทิ้งแต่คิดไปคิดมาก็ไม่ได้ทำอะไร “โทรศัพท์มันไม่ผิดไม่ควรไปลงใส่ที่มัน!”
　　ทำไรไม่ได้ไวยาตย์ยังไม่ทันขับรถก็รีบหาข้อมูลจำรัสก่อน
　　ธามนิธิเดินเข้ามาในบริษัทพอเห็นเขาก็รีบลุกขึ้น “สวัสดีครับคุณธามนิธิ!”
　　ธามนิธิพยักหน้าแล้วเดินเข้าไปในลิฟต์
　　ระหว่างทางพนักงานก็ทักทายเขาตลอดธามนิธิก็ตรึงสีหน้าแต่ก็พยักหน้าตอบกลับเบาๆแล้วเข้าไปในห้องทำงาน
　　เห็นไวยาตย์ยืนยิ้มอยู่ที่ข้างโต๊ะทำงานธามนิธิก็ยกคิ้วและมีสีหน้าแบบสองในวันนี้สักที “ของที่ฉันต้องการล่ะ?”
　　ไวยาตย์ยิ้มแล้วยื่นซองเอกสารไปให้ “จำรัสอายุ25ปีเป็นประธานหลักของบริษัทซี.ซี.เอสในเขตเอเชียรายได้ร้อยล้านต่อปี! พ่อเป็นไตรวิทย์อายุ45ตอนนี้เกษียณแล้ว แม่เป็นธีนาถอานุ42ปีตอนนี้เป็นหัวหน้าสมาคมสตรี…….”
　　ฟังที่ไวยาตย์พูดไปด้วยแล้วมองเอกสารในมือไปด้วยคิ้วธามนิธิก็ขมวดติดกันอีกรอบ
　　โดยเฉพาะหลังจากที่เห็นหน้าอันหล่อเหลาของจำรัสก็ทำให้ธามนิธิยื่นมือมาจับใบหน้าตัวเองไม่ได้จากนั้นก็เก็บมือมาเคาะโต๊ะ
　　ไวยาตย์มองการกระทำเขาอย่างแปลกใจแล้วบอก “ที่จริงคุณธามนิธิไม่ต้องไปเทียบกับจำรัสก็ได้นะครับคุณหล่อกว่าเขาตั้งเยอะ!”
　　ธามนิธิยกหัวขึ้นมองไวยาตย์อย่างแปลกใจจากนั้นถาม “ฉันหล่อกว่าเขาจริงหรอ?”
　　ไวยาตย์เห็นธามนิธิที่ยังมึนๆอยู่ก็อดหัวเราะเกือบไม่ไหว “ครับ! ผมไวยาตย์ก็สาบานถ้าใครบอกว่าคุณไม่หล่อเท่าเขาตาคนนั้นคงโดนสิ่งสกปรกมาบังตาไว้!”
　　ธามนิธิมองไวยาตย์ที่สาบานอย่างจริงจังก็ไม่ได้สนใจเขาแล้วดูรูปของจำรัสต่อ
　　อยู่ๆเสียงโทรศัพท์ของไวยาตย์ก็ดังขึ้นมาเลยรีบเอาขึ้นมาดูจากนั้นก็มองธามนิธิที่ทำหน้าอย่างตระหนักใจก็บอกว่า “คุณธามนิธิครับจอมพลนรเทพป่วยอาการหนักครับ”
　　พูดจบตัวเองก็เอาโทรศัพท์ขึ้นโทรหาเมธชนัน
　　“ตูๆๆๆๆ……” โทรศัพท์ไม่มีใครรับสายสักที
　　ธามนิธิรีบลุกขึ้นแล้วเดินออกไปข้างนอกพร้อมสั่งไวยาตย์ “ตอนนี้เอาตารางช่วงนี้ของฉันถอยหลังไปก่อน! ฉันจะไปปักกิ่งคนเดียว! ใช่แล้วโทรไปบอกปาณีด้วยไม่ดีกว่าส่งข้อความไปว่าฉันไปปักกิ่งแค่นี้ก็พอแล้ว……”
　　เดินไปถึงหน้าลิฟต์ธามนิธิก็สั่งไว้เยอะมากแล้ว
　　ไวยาตย์มองธามนิธิที่ก้าวเข้าในลิฟต์ก็บอก “คุณธามนิธิ! สู้นะครับ!”
　　ธามนิธิไม่ได้หันมามองแล้วกดไปชั้นที่ลบหนึ่งประตูลิฟต์ก็ปิดลงช้าๆ
　　ไวยาตย์ถอดหายใจเฮือกใหญ่จากนั้นก็พูดกับพนักงานที่พยายามมองมาทางนี้ว่า “คุณธามนิธิมีธุระช่างหลายวันต่อจากนี้จะมีฉันที่ทำงานร่วมกับพวกเธอ!”
　　พอประโยคนี้ออกมาก็มีพนักงานที่อยากรู้อยากเห็นเข้าไปหาไวยาตย์ “คุณไวยาตย์มองหน่อยได้ไหมว่าคุณธามนิธิไปทำธุระที่ไหน?”
　　ไวยาตย์มองคนพวกนั้นแล้วทำสีหน้าปกติ “จเรเธอว่างมากใช่ไหม? งั้นให้ฉันช่วยจัดงานใหม่ให้เธอหน่อยไหม?”
　　จเรก็เดินออกมาอย่างหมดอารมณ์
　　ไวยาตย์มองไปรอบๆแล้วพูดตักเตือน “คุณธามนิธิไม่อยู่ทุกคนก็ต้องยิ่งขยันทำงานเข้าใจไหม?”
　　พนักงานทุกคนตอบ “เข้าใจ!”
　　ไวยาตย์ค่อยเดินเข้าไปในห้องทำงานธามนิธิอย่างพึงพอใจแล้วช่วยเขาเลื่อนวันนัดต่างๆแถมยังจัดการเอกสารที่นังไม่ทันได้จัด
　　ธามนิธิขับรถไปที่สนามบินจากนั้นก็รีบขึ้นเครื่องบินพึ่งนั่งลงไปเขาก็ประกาศว่าจะบินแล้ว
　　ธามนิธิมองเวลากำลังจะโทรหาปาณีก็เห็นแอร์โฮสเตสยิ้มแล้วเดินเข้ามาบอก “คุณคะรบกวนช่วยปิดเครื่องมือสื่อสารอิเล็กทรอนิกส์ด้วยนะคะ! เครื่องบินกำลังจะบินสัญญาณของโทรศัพท์คุณจะไปรบกวนหมวดการบินของเครื่องบิน! ขอความร่วมมือด้วยค่ะ!”
　　ธามนิธิคิดไปคิดมาจากนั้นก็ปิดโทรศัพท์
　　ระหว่างทางธามนิธิมองวิวข้างนอกและคิดไปเรื่อย
　　จอมพลนรเทพเป็นคนที่คอยดูเธอตั้งแต่เริ่มจนตอนนี้โดยเฉพาะการฝึกฝนที่จอมพลนรเทพได้สอนไว้ให้ใส่ใจอย่างมากขนาดลูกชายแท้ๆอย่างเมธชนันยังไม่ได้การรับดูแลดีขนาดนี้
　　ก็เลยถ้าจะบอกว่าคนที่ธามนิธิอยากขอบคุณมากที่สุดก็คือจอมพลนรเทพ
　　โดยเฉพาะหลังจากที่ตัวเองบาดเจ็บจอมพลนรเทพก็จะโทรมาถามทุกเดือนอาการเขาทุกเดือนแต่ตอนนั้นธามนิธิไม่อยากเจอคนที่เกี่ยวข้องกับเมธชนันเลยสักนิดจากนั้นเลยห่างไกลจากจอมพลนรเทพ
　　ไม่คิดว่าครั้งที่แล้วยังไปงานฉลองวันเกิดของจอมพลนรเทพแต่ครั้งนี้กลับไปเพราะมีอ่การป่วยหนัก
　　ธามนิธิแอบคิดในใจอย่างเศร้า “โลกมันไม่แน่ไม่นอน! ฉันต้องรักษาตอนนี้ของพวกเราไว้สินะ? ไม่อย่างงั้นเดียวถ้าแก่มันก็จะไม่ทัน”
　　นึกถึงตรงนี้เขาก็คิดถึงปาณีใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสนึกถึงภาพที่เธอกินของใบหน้าที่ยิ้มบานอย่างมีความสุขนั้นทำให้อดหัวเราะไม่ได้
　　แอร์โฮสเตสมาเดินดูในเครื่องบ่อยๆเห็นธามนิธิทำหน้ายิ้มก็รีบเข้าไปยกแก้วให้เขา “คุณคะต้องการเครื่องดื่มอะไรไหมคะ? อันนี้เป็นน้ำส้มที่พึ่งปั่นสดเอาสักแก้วไหมคะ?”
　　ธามนิธิชะงักถึงแม้ตกใจแต่ก็รับน้ำส้มที่แอร์โฮสเตสส่งมา “ขอบคุณครับ!”
　　แอร์โฮสเตสยิ้มแล้วหันกลับไปมองการแต่งตัวที่มีความเป็นลูกผู้ชายของธามนิธิแล้วมองหน้าที่เขายิ้มทันใดนั้นก็หลงธามนิธิไปอย่างเต็มที่
　　ธามนิธิไม่เห็นความผิดปกติของแอร์โฮสเตสจากนั้นก้มหัวลงดื่มหนึ่งคำแล้วมองนอกหน้าต่างต่อ
　　ระหว่างทางแอร์โฮสเตสดูแลธามนิธิอย่างเป็นพิเศษมากพิเศษจนคนที่เย็นชาอย่างธามนิธิยังรู้สึกได้ถึงความไม่ปกติแล้วหลังจากที่แอร์โฮสเตสคนนี้ส่งผ้าห่มมารอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ธามนิธิก็พูดไปว่า “ผมแต่งงานแล้วครับ!”
　　แล้วเขาก็ขอบคุณแอร์โฮสเตสและปฏิเสธผ้าห่มที่เธอเอามาให้ลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำ
　　แอร์โฮสเตสคนนั้นชะงักไปสักแป๊บจากนั้นค่อยยิ้มอย่างมีมารยาทแล้วเดินกลับไปที่พักบริการ

ตอนที่850
　　ธามนิธิไม่ได้สนใจความรู้สึกของแอร์โฮสเตสคนนั้นมือลูบไปที่แหวนแต่งงานที่สวมในนิ้วนางราวกับเห็นภาพที่ปาณีไปอวดคนอื่นอย่างได้ใจ “พวกเธอดูสิคนนี้สามีของฉันเอง!”
　　ธามนิธิยิ้มกับกระจกจากนั้นเดินกลับไปนั่งกับที่
　　แอร์โฮสเตสคนนั้นไปแล้วธามนิธิคิดอย่างเย็นชา “ยังดีที่รู้จักดูสถานการณ์! ไม่อย่างงั้นคนที่เสียหน้าคงเป็นเขา”
　　สำหรับมีเรื่องแทรกแบบนี้ธามนิธิไม่ได้สนใจเลยแต่เขาก็ไม่ได้สนใจตอนที่เขาคุยกับแอร์โอสเตสหลายครั้งแล้วมีกล้องแฟรชอยู่ข้างหลัง
　　เครื่องบินลงพื้นธามนิธิเปิดโทรศัพท์ในเวลาแรกก็มีสายเมธชนันเข้ามา
　　ธามนิธิรับสาย “ชนันตอนนี้เธออยู่ไหน?”
　　เมธชนันพูดอย่างเหน็ดเหนื่อย “อยู่โรงพยาบาลนภสรธามนิธินายรีบมานะพ่อฉัน…….ใกล้จะไม่ไหวแล้ว”
　　ธามนิธิขมวดคิ้ว “เกิดอะไรขึ้น? ก่อนหน้านี้ยังดูแข็งแรงอยู่เลย? ทำไมอยู่ๆครั้งนี้มันกลายเป็นแบบนี้?”
　　เมธชนันลังเลแล้วบอก “เป็นเพราะฉันเอง! ฉัน…….”
　　เห็นสายที่ถูกตัดธามนิธิก้มหัวลงมองโทรศัพท์ตัวเองก็พบว่าแบตเตอรี่หมดแล้ว
　　จากนั้นก็รีบโบกรถแท็กซี่แล้วไปโรงพยาบาลนภสร
　　ไม่นานธามนิธิก็มาถึงโรงพยาบาลนภสรเห็นพวกนักข่าวที่โดนกั้นไว้ข้างนอกธามนิธิก็ดึงปกคอเสียงตึงแล้วเดินไปทางประตู
　　พวกนักขข่าวที่มาก็ปิดกั้นทางเข้าอย่างเต็มที่
　　ธามนิธิใช้ร่างกายอันแข็งแกร่งของตัวเงและความไหวพริบเร็วสูงเข้ามาในโรงพยาบาลได้
　　เดินไปไม่กี่ก้าวก็โดนมือที่แข็งแกร่งเข้ามาบังไว้ “คุณเป็นใคร? ตอนนี้ที่นี่ห้ามนักข่าว…….ธามนิธิ!นี่เธอมาสักทีนะ!”
　　ธามนิธิดึงคอเสื้อออกให้เห็นหน้าตัวเองก็เห็นนายทหารคนสนิท ยุตของจอมพลนรเทพกำลังดึงตัวเองวิ่งไปที่ห้องผ่าตัด
　　เดินไปด้วยนายทหารคนสนิท ยุตก็พูดไปด้วย “ก่อนที่จอมพลนรเทพจะเข้าห้องผ่าตัดก็ร้องหาเธอตลอดธามนิธิครั้งนี้จอมพลนรเทพคงไม่ไหวจริวแล้วแหละ……”
　　พูดไปลูกผู้ชายที่ค่อยตามจอมพลนรเทพไปต่อสู้ก็อดที่ตะน้ำตาซึมไม่ได้
　　ธามนิธิถาม “รู้เหตุผลที่ทำให้คุณจอมพลนรเทพเกิดอาการแบบนี้หน่อยได้ไหมครับ?”
　　เห็นนายทหารคนสนิท ยุตไม่ตอบการเงียบใส่ของเขาทำมห้ธามนิธิขมวดคิ้ว
　　ธามนิธิวิ่งไปหน้าห้องผ่าตัดอย่างไม่ลังเลก็เห็นปีวราและเมธชนันยืนร้องไห้อยู่ตรงนั้นเขาเดินไป “คุณน้าปีวรา เมธชนัน!”
　　เมธชนัรยกหัวขึ้นมองธามนิธิจากนั้นก็หันไปอีกทางไม่มองอีก
　　ธามนิธิรีบไปพูดกับนายทหารคนสนิท ยุต “ตอนนี้ผมเข้าไปดูได้ไหมครับ?”
　　นายทหารคนสนิท ยุคพยักหน้าอย่างไม่ลังเลแล้วไปเคาะประตูห้องผ่าตัดแล้วเดินเข้าไปในสายตาที่แปลกใจของปีวราลัเมธชนัน
　　เมธชนันกำมือแน่นจากนั้นก็เดินไปทางมุมแล้วนั่งลงไป
　　ปีวราพูดโทษใส่นานทหารคนสนิท ยุตว่า “นายยุตเธอให้ธามนิธิเข้าไปได้ยังไงถ้าจอมพลนรเทพตกใจอีก……แล้วจะทำยังไง?”
　　นายยุตหันไปมองเมธชนันแล้วค่อยหันมาพูดกับปีวรา “อันนี้คุณจอมพลนรเทพเคยสั่งไว้ก่อนจะสลบ……”
　　สายตาปีวรามองเขาอย่างสับสนจากนั้นก็นั่งลงไปเงียบๆ
　　เมธชนันกลับก้มหัวตลอดทางราวกับเรื่องที่แม่เธอบอกไม่เกี่ยวกับเธอเลยสักนิด
　　เวลาผ่านไปหนึ่งนาทีหนึ่งวินาทีเมธชนันที่ยังทึนงงตอนธามนิธิมาตอนนี้ก็เริ่มตระหนักใจขึ้นมา
　　ขนาดนายยุตยังเริ่มเดินไปมาตรงหน้าห้องผ่าตัด
　　ปีรวาอดร้องไห้ออกมาไม่ได้เพราะคนที่อยู่ในห้องนั้นเป็นผู้ชายของเธอ
　　ไม่นานประตูห้องผ่าตัดก็ถูกเปิดออกเมธชนันวิ่งเข้าไปหาเวลาแรกก็เห็นธามนิธิดึงผ้าปิดปากออกมา
　　อยู่ต่อเมธชนันและปีรวา ธามนิธิก็ไม่ได้พูดอ้อมอีก “คุณจอมพลนรเทพไม่เป็นอะไรแล้วครับ”
　　เมธชนันทองธามนิธิอย่างไม่อยากจะเชื่อ “ธามนิธินายพูดจริงใช่ไหม?”
　　ปีรวาก็ยกหัวขึ้นมองธามนิธิ
　　ธามนิธิไม่ได้พูดปฝแต่กลัลเป็นหมอที่ออกจากห้องผ่าตัดมาบอกทั้งสองแม่ลูก “การผ่าตัดสำเร็จครับเดียวคุณจอมพลนรเทพจะออกแล้วแต่ว่าเวลาต่อจากนี้ต้องเลี้ยงดูดีๆห้ามให้เขาตกใจหรือมีอารมณ์อะไรมากนะครับ!”
　　นายยุตถอดหายใจและเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาเพราะความดีใจอยู่ข้างๆ
　　ธามนิธิตบหลังเขาเบาๆจากนั้นก็ไปนั่งที่เก้าอี้ยาว
　　เมธชนันลังเลไปสักพักแล้วตัดสินใจเดินไปนั่งลงข้างธามนิธิ
　　ทั้งสองคนนั่งเงียบอยู่ตรงนั้นรอจนนายจอมพลนรเทพถูกส่งออกมาจากห้องผ่าตัดเมธชนันนั่งลังเลอยู่ตรงนั้น
　　ธามนิธิ “ไปสิคนที่พ่อนายอยากเจอมากมี่สุดคือนายนะ!”
　　เมธชนันมองเขาอย่างขอบคุณแล้วเดินไปหาทางรถเข็น
　　“พ่อ! ได้ยินที่ผมพูดไหม? ผมเป็นเมธชนัน!” เมธชนันโผล่เข้าไปพูดกับจอมพลนรเทพ
　　ธามนิธิกลับเดินไปทางออกอย่างเงียบๆ
　　แต่นึกถึงที่หน้าโรงพยาบาลมีนักข่าวเต็มเลยหันหลังเดินไปอีกหลังโรงพยาบาล
　　ที่นี่เงียบมากคนก็ไม่เยอะธามนิธิมองโทรศัพท์ที่ไม่มีแบตเตอรี่อย่างเงียบๆอยากโทรกาปาณีสักหน่อยก็ไม่ได้
　　“หวังว่าไวยาตย์จะบอกเขานะ” ธามนิธิพูด
　　จากนั้นจอมพลนรเทพก็เข้าห้องธรรมดาธามนิธิไปไหนไม่ได้อีกเพราะเขาขอให้เป็นเพื่อน
　　ธามนิธิเลยจำเป็นต้องอยู่และเมธชนันก็ด้วยอุตส่าห์กล่อมจอมพลนรเทพนอนจนได้แล้วให้นายยุตช่วยดูแลแป๊บนึงเมธชนัรเดิรไปข้างหน้าธามนิธิก็ตามไปด้วยทั้งสองคนมาถึงด่านฟ้าของโรงพยาบาล
　　ทั้งสองคนอยู่เงียบไม่พูด
　　ผ่านไปสักพักเมธชนันก็เริ่มก่อน “เธอรู้ตอนไหน?”
　　ธามนิธิไม่ได้ตอบเพียงแต่หันไปมองเมธชนันที่อยู่ข้างเขา
　　เมธชนันหันมามองเขา “เป็นรอบที่ฉันดื่มเหล้าในเมืองชนุตกับเธอครั้งที่แล้ว?”
　　ธามนิธิพยักหน้าแล้วบอก “ชนันเรื่องมันผ่านไปแล้วพวกเราลืมมันไปเถอะ!”
　　เมธชนันเห็นธามนิธิที่พูดอย่างนิ่งเฉยแบบนี้ไม่รู้ทำไมอยู่ๆก็รู้สึกอยากร้องไห้ขึ้นมาเลยหันตัวกลับไปไม่ให้เขาเห็นด้านอ่อนแอของตัวเอง
　　ธามนิธิชะงักแล้วบอก “ไปเถอะชนันเผื่อเดียวจอมพลนรเทพตามหา”
　　เมธชนันไม่ขยับแล้วหันไปมองธามนิธิที่หันหลังเตรียมเดินไปทางบันไดก็ตะโกน “ขอโทษ! ธามนิธิ!”
　　ธามนิธิชะงักสักแป๊บแต่ไม่ได้ตอบเขาเพียงและโบกมือให้เขาแล้วเดินลงมา
　　เมธชนันคุกเข่าลงพื้นนึกถึงภาพที่จอมพลนรเทพรู้เรื่องที่ตัวเองทำกับธามนิธิแล้วล้มลงไปในวินาทีนั้นถ้าบอกว่าที่ทำมันไม่เสียดายมันก็จะเป็นคนขี้โกหก!
　　ความลับที่เขาแบกไว้ตลอดไม่คิดว่าเจ้าตัวจะรู้เรื่องตั้งนานแล้วแถมยังดีกับตัวเองอยู่!
　　นึกถึงตรงนี้เมธชนันก็ถอดหายใจมองท้องฟ้าแล้วตะโกน “ธามนิธิ! ขอโทษ! ฉันขาดบุญคุณเธอทั้งชาตินี้เลย!”