MY GIRL ภรรยาตัวน้อยของผม - ตอนที่821+825

ตอนที่821คำเตือน
　　ธามนิธิมองดูสาวน้อยที่กำลังซุกตัวอยู่ในอ้อมเเขนด้วยความรักใคร่เอ็นดูสายตาที่เขามองเธอช่างอ่อนโยนเเละนุ่มนวลชายหนุ่มก้มลงจุมพิตเธอเบาๆเเต่ใครจะคิดเล่าว่าจู่ๆปาณีจะยื่นมือไปโอบรอบคอเขาความร้อนรุ่มในตัวชายหนุ่มกลับพลุ่งพล่านขึ้นมาในทันทีทันใด！
　　หลังจากไฟราคะถูกจุดให้ลุกโชนโชติช่วงบทรักอันร้อนแรงสุดสิ้นลงอีกครั้งในขณะที่สองคนพากันนอนเเผ่หลาอยู่บนเตียงนั้นปาณีทั้งเหนื่อยเเละอ่อนล้าจนยกเเขนไม่ขึ้นแล้ว
　　เมื่อได้เห็นสายตาของหญิงสาวที่ประหนึ่งมองเขาเป็นดั่ง”ศัตรูตัวฉกาจ”ธามนิธิจึงพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบอย่างใจเย็น：”ใครใช้ให้เธอยั่วฉันล่ะ？”
　　ปาณีพยายามจะยันตัวลุกขึ้นด้วยความโมโหเเต่เอวบางๆของเธอกลับอ่อนเปลี้ยไร้เรี่ยวแรงจนลุกไม่ไหวเลยต้องนอนแหม่บอยู่อย่างนั้นแถมยังพูดขู่ใส่เขาอีก：”คุณอาอ่ะเดี๋ยวฉันก็หนีออกจากบ้านซะเลย！”
　　กลับกลายเป็นว่าการเรียกร้องความสนใจจากธามนิธิสำเร็จลงอีกครั้ง
　　หญิงสาวทำท่ายืดคางขึ้นอย่างภาคภูมิใจก่อนจะหัวเราะออกมา：”คุณอาพวกเรามาทำบทบัญญัติสามประการกันดีมั๊ยคะ？เเล้วฉันก็จะไม่หนีออกจากบ้านละ！”
　　ธามนิธิยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะเดินตรงมาหาเธอมือของเขาลูบไล้ไปตามแผ่นหลังของเธอปาณีเตรียมการรับมือเขาไว้เเล้วเธอค่อยๆหดตัวเดินถอยไปด้านหลัง
　　ทว่าร่างกายของเธอทำไมมันถึงได้อ่อนยวบยาบไปหมดแบบนี้ทำอย่างไรก็หนีไม่พ้นฝ่ามือกำยำของเขาไปได้
　　ในที่สุดเธอก็ตกอยู่ในเงื้อมมือของเขาหญิงสาวขบฟันเบาๆยอมรับชะตากรรมที่เธอมิอาจหนีพ้นชายหนุ่มบรรจงลูบไล้เล้าโลมไปทั่วร่างกายของเธอด้วยความอิ่มเอมใจเธอทำได้เพียงส่งเสียงออดอ้อนวิงวอน：”คุณอาขาหนูผิดไปแล้วค่ะ！”
　　ธามนิธิมองดูเธอพร้อมกับรอยยิ้มที่เย็นเยียบจากนั้นเสียงทุ้มต่ำจึงเอื้อนเอ่ยออกมา：”เมื่อกี้ยังเห็นอวดเก่งอยู่เลยไม่ใช่เหรอ？เเถมยังขู่ฉันอีกด้วยว่าจะหนีออกจากบ้าน？ถ้าอย่างนั้นก็คงมีทางเดียวที่จะป้องกันไม่ให้เธอทำแบบนั้นได้ฉันคงต้องทำให้เธอหมดแรงแบบนี้ทุกๆวันซะเเล้วเธอจะได้หนีไปไหนไม่ได้！”
　　พูดจบเขาก็โน้มตัวลงประทับจูบไปที่ปากเล็กๆอันเจื้อยแจ้วของเธอ！
　　……
　　วันรุ่งขึ้นหลังจากธามนิธิตื่นขึ้นมาอาบน้ำอาบท่าเสร็จก็ได้เห็นปาณีที่กำลังนอนหลับพริ้มอย่างมีความสุขเขายื่นหน้าเข้าไปจูบอรุณสวัสดิ์เธอไปหนึ่งทีก่อนจะเดินลงไปชั้นล่างเเละออกไปทำงานตามปกติ
　　กว่าปาณีจะถูกแสงอาทิตย์ที่สาดส่องปลุกเธอจนตื่นขึ้นมาฟ้าก็สว่างโร่เเล้วเมื่อหันไปมองเวลาบนนาฬิกาปลุกเธอก็ถึงกับร้องวี้ดว้ายออกมา”อ่าาาาา”
　　จากนั้นจึงรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าและรีบวิ่งลงไปข้างล่างในทันที
　　พี่บาวันมองเห็นปาณีที่กำลังลุกลี้ลุกลนวิ่งลงมาด้านล่างก็อดขำออกมาไม่ได้：”ปาณีใจเย็นๆมากินข้าวเช้าก่อนจ้ะ！”
　　ปาณีรีบวิ่งไปที่ประตูก่อนจะหันมาพูดขอโทษกับพี่บาวัน：”ยังก่อนค่ะพี่บาวันหนูกำลังจะไปเรียนสายแล้วค่ะ！เอาวางไว้ก่อนนะคะพอหนูเรียนเสร็จจะกลับมากินค่ะ！”
　　เห็นท่าทางร้อนรนของปาณีที่รีบพุ่งไปที่ประตูทำเอาพี่บาวันถึงกับยิ้มพลางส่ายหัวเบาๆ：”เป็นวัยรุ่นก็ดีแบบนี้อ่ะเนาะ！”
　　จู่ๆก็เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้พี่บาวันรีบกดโทรศัพท์ไปหาแม่ของธามนิธิ：”คุณแม่คะอยากจะบอกว่าธามนิธิกับปาณีน่ะสวีทหวานแหววกันมากเลยค่ะ……”
　　ทางฝั่งของหญิงสาวที่เหมือนจะวิ่งสี่คูณร้อยเมตรมาไม่มีผิดก็ทุลักทุเลหอบสังขารมาถึงโรงเรียนจนได้เธอมาถึงห้องเรียนก่อนออดโรงเรียนจะดังเพียงเสี้ยววินาทีเดียวเท่านั้น
　　โมรีเห็นปาณีเดินเข้ามาก็รีบโบกมือให้เธอ
　　ปาณีเดินเข้าไปหาโมรีก่อนจะตัวอ่อนฟุบนาบลงไปบนโต๊ะอย่างอ่อนระโหยโรยเเรง
　　เมื่อได้เห็นโมรีที่พยายามฝืนยิ้มออกมาปาณีถึงได้นึกเรื่องเหตุการณ์เมื่อคืนขึ้นมาได้ก่อนจะเอ่ยปากถามเธอ：”เอ่อโมรี……”
　　แต่ทว่ายังไม่ทันได้พูดจบก็ถูกเสียงออดเข้าชั้นเรียนมาขัดจังหวะไว้พอดีปาณีก็เลยค่อยๆหันกลับไปมองที่กระดานดำ
　　เมื่อถึงเวลาเลิกเรียนปาณีตั้งใจอยากจะออกไปพร้อมกับโมรีเเต่สุดท้ายโมรีกลับหายไปเเล้ว
　　ปาณีไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรได้เเต่บ่นงึมงำกับตัวเอง：”ฉันก็เเค่อยากจะปลอบใจเธอก็เท่านั้นเอง！”
　　เมื่อโมรีไม่อยู่เเล้วเธอจึงเดินไปตามถนนในโรงเรียนซึ่งเต็มไปด้วยต้นไม้ร่มรื่นสองข้างทางเพียงลำพังคนเดียวจังหวะที่กำลังยืนเอาเท้าเขี่ยๆใบไม้อย่างเซ็งๆอยู่นั้นเท้าที่สวมด้วยรองเท้าหนังคู่หนึ่งก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ
　　ปาณีไม่ได้คิดอะไรมากเธอจึงขยับหลบไปข้างๆให้พ้นทางเเต่ฝ่ายนั้นกลับดูเหมือนจงใจจะตามเธอเพราะไม่ว่าเธอจะขยับไปทางไหนฝ่ายนั้นก็ขยับตามไปด้วย
　　ทันใดนั้นปาณีก็รู้สึกโกรธขึ้นมาจึงเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของรองเท้าคู่นั้น：”นี่คิดจะทำอะไรอ่ะ？……บาร์นี่？”
　　บาร์นี่มองหน้าปาณีด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความดูหมิ่นเหยียดหยาม：”ปาณียังจะมีหน้ามาถามอีกเหรอว่าฉันคิดจะทำอะไร？ถามตัวเธอเองดีกว่ามั๊ยผู้หญิงที่เเต่งงานมีสามีแล้วเเบบเธอยังจะคิดไปยุ่มย่ามกับนภันต์อีกทำไม？เธอคิดจะยั่วยวนเขาใช่มั๊ย？”
　　ปาณีได้ยินดังนั้นก็โมโหขึ้นมาทันที：”เธอพูดอะไรของเธอ？ฉันเนี่ยนะยั่วยวนนภันต์？”
　　บาร์นี่มองจ้องปาณีตาเขม็งด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยาม：”ในที่สุดก็ยอมรับเเล้วล่ะสิ？ก็อย่างที่ฉันบอกไงมันไม่เเปลกหรอกที่ผู้หญิงแบบเธอน่ะจะทำเรื่องไร้ยางอายแบบนี้ได้！”
　　สีหน้าของปาณีค่อยๆเปลี่ยนเป็นเย็นชาเธอจงใจที่จะแกล้งพูดหลอกเธอต่อไป：”ฉันกับนภันต์จะเป็นยังไงมันก็เป็นเรื่องของพวกฉันเเล้วเธอมาเกี่ยวอะไรด้วย？”
　　บาร์นี่โมโหเดือดดาลขึ้นมาทันทีก่อนจะตะโกนออกมาว่า：”มันต้องเกี่ยวกับฉันสิ！เพราะฉันคือเเฟนของนภันต์ใครๆเค้าก็รู้กันทั้งนั้นจะให้ฉันทนดูนภันต์ต้องมาถูกผู้หญิงเลวๆอย่างเธอเข้ามาฉกฉวยโอกาสแบบนี้ได้ยังไง？”
　　ปาณีออกอาการขำจนหยุดไม่อยู่：”ทำไมฉันถึงไม่รู้เลยว่านภันต์มีเเฟนเเล้ว？”
　　บาร์นี่ทำท่าเชิดคางขึ้นอย่างภาคภูมิใจก่อนจะพูดกับปาณี：”มันก็เเน่นอนอยู่เเล้วสิเธอเป็นอะไรกับเขาล่ะทำไมเขาต้องมาคอยรายงานเธอทุกเรื่องด้วย？ฉันคบกับเขามาปีกว่าเเล้วฉันขอบอกเธอไว้ตรงนี้เลยว่าอย่าคิดที่จะมายุ่มย่ามกับนภันต์เด็ดขาดจะบอกให้รู้เอาไว้ว่านภันต์เขารักฉันมาก！”
　　เมื่อได้เห็นหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้ากำลังพูดเองเออเองเป็นตุเป็นตะทำให้ปาณีนึกอยากจะฉีกหน้าเธอเสียจริงๆเเต่พอนึกๆไปถึงตอนที่ได้อยู่ต่อหน้านภันต์เเละพูดถึงความสัมพันธ์ฉันท์พี่สาวน้องชายของพวกเขาเชื่อได้ว่าสีหน้าของยัยบาร์นี่คงจะดูดีกว่านี้แน่ๆ！
　　นึกมาถึงตรงนี้ปาณีก็ทำท่าถอนหายใจยาวออกมาอารมณ์ของเธอค่อยๆผ่อนคลายลงก่อนจะพูดตบท้ายพร้อมกับเดินไปข้างหน้าแบบไม่หันหลังกลับมามอง：”อ้อ？เธอก็คอยดูแฟนเธอเอาไว้ดีๆก็เเล้วกัน！”
　　บาร์นี่ได้ยินแบบนั้นก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงรีบเดินตามเธอไปทันทีก่อนจะคว้าเสื้อของปาณีเอาไว้ได้เเต่ปาณีกลับใช้สายตาอันเย็นเยียบจ้องเขม็งไปที่เธอเพื่อปรามให้เธอหยุดผ่านไปชั่วขณะหนึ่งบาร์นี่จึงพูดด้วยเสียงสั่นเครือว่า：”ทางที่ดีเธอควรจะจำเอาไว้！นภันต์เป็นของฉันเเละฉันจะไม่มีวันยอมให้ผู้หญิงหน้าด้านไร้ยางอายแบบเธอมายุ่มย่ามกับเขาเด็ดขาด！”
　　สีหน้าของปาณีดูนิ่งลึกขึ้นมาทันที：”ฉันก็อยากบอกเธอว่าเธอควรไปถามนภันต์ว่าเขาชอบเธอหรือเปล่าไม่ใช่ว่าถึงตอนนั้นกลายเป็นเธอคิดไปเองอยู่ฝ่ายเดียวแบบนั้นคงไม่สนุกแน่！”
　　พูดจบปาณีก็ค่อยๆแกะมือที่จับเสื้อของเธอไว้ออกก่อนจะเดินจากไปโดยไม่หันกลับมา
　　บาร์นี่มองดูปาณีที่เพิ่งจะโดนตัวเองด่าไปหยกๆเเต่ยังทำหยิ่งผยองอยู่ได้อีกบาร์นี่ยังไม่หยุดที่ตะโกนไล่หลังปาณี：”ปาณีคอยดูนะถ้าขืนเธอยังมายุ่มย่ามวุ่นวายกับนภันต์อีกล่ะก็เธอเจอดีเเน่！”
　　ปาณีเดินสะบัดบ๊อบสวยๆโดยไม่แยแสเธอเลยสักนิด
　　เธอไม่คิดจะหันหลังกลับไปมองเพราะไม่ต้องการที่จะเห็นหน้าของบาร์นี่ที่อาจจะทำให้เธอกินข้าวไม่ลงได้เรื่องทั้งหมดนี้มันก็เป็นเพราะนภันต์ที่เป็นต้นเหตุของเรื่องพอนึกๆขึ้นมาปาณีก็รู้สึกโมโหขึ้นมาตงิดๆก่อนจะบ่นพึมพำกับตัวเอง：”นายนภันต์คอยดูเถอะ！”
　　“ฮัดเช้ย！”ขณะที่นภันต์กำลังฝึกเล่นเกมอยู่นั้นจู่ๆก็จามขึ้นมาชยรพที่สภาพจิตใจยังไม่ค่อยเต็มร้อยก็กวาดตามองไปที่นภันต์เเวบหนึ่งก่อนจะถามเขาว่า：”เป็นไรวะ？เป็นหวัดรึไง？”
　　ชยรพเกาหัวตัวเองยิกๆก่อนจะพูดลอยๆขึ้นมา：”ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะสงสัยจะมีใครบ่นคิดถึงฉันล่ะมั๊ง！ไม่มีอะไรหรอก”
　　พอพูดจบเขาก็กลับไปจดจ่อกับการเล่มเกมต่อ
　　วันนี้ชยรพใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวสักเท่าไหร่เขามักจะเปิดเลื่อนๆดูมือถืออยู่บ่อยๆตั้งเเต่เหตุการณ์วันนั้นที่โมรีทั้งโกรธทั้งเสียใจจนหนีจากเขาไปเขาก็ไม่ได้เจอเธออีกเลยการที่โมรีพยายามจะหลบหน้าเขายิ่งทำให้จิตใจของชยรพเหมือนกำลังจมดิ่งลงสู่ก้นเหวลึกลงไปเรื่อยๆ
　　ปาณีมองดูตารางเรียนของตัวเองช่วงบ่ายเธอไม่มีเรียนก็เลยตัดสินใจที่จะไปหาส้มโอ
　　เธอหยิบมือถือออกมาโทรหาส้มโอ：”ส้มโอตอนนี้เธออยู่ไหนอ่า？”
　　”ปาณีเหรอ？ตอนนี้ฉันกำลังทำงานอยู่ที่ร้านกาแฟมีอะไรหรือเปล่า？”ส้มโอมองดูโทรศัพท์ด้วยความสงสัย
　　ปาณีคิดๆอยู่ครู่หนึ่งก่อนบอกเธอไปว่า：”เธอรอฉันแป๊บนึงนะเดี๋ยวฉันจะไปหา”
　　ส้มโอพยักหน้าก่อนจะวางสายไป
　　หลังจากนั้นไม่นานปาณีก็มาถึงที่ร้านกาแฟเธอโบกไม้โบกมือให้ส้มโอจากนั้นส้มโอจึงเดินเข้ามาหาเธอ：”ไม่ทราบว่าคุณผู้หญิงจะดื่มอะไรดีค่ะ？”
　　ปาณีกำลังโดนเธอแกล้งหยอกเข้าให้แล้วเธอก็เลยเอานิ้วชี้ๆไปที่เครื่องดื่ม：”ลาเต้แล้วกันค่ะ”

ตอนที่822แฟชั่น
　　ส้มโอเดินกลับมาพร้อมกับลาเต้หนึ่งแก้ววางเสิร์ฟไว้ด้านหน้าของปาณีก่อนจะพูดอย่างอารมณ์ดี：”แก้วนี้ฉันเลี้ยงเธอเอง！”
　　ปาณีส่งยิ้มให้เพื่อนพร้อมกับพูดว่า：”ถ้าอย่างนั้นก็ขอบใจเธอมากนะส้มโอสุดสวย！”
　　ส้มโอหัวเราะคิกคักเมื่อกวาดตามองไปรอบๆร้านก็พบว่าตอนนี้ลูกค้าในร้านไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ส้มโอจึงนั่งลงคุยกับปาณี：”เออนี่ปาณีเธอมาหาฉันที่นี่มีเรื่องอะไรรึเปล่าอ่ะ？”
　　ปาณีวางแก้วกาแฟลงก่อนจะค่อยๆเล่าเรื่องที่บาร์นี่มาวีนใส่เธอวันนี้ให้ส้มโอฟัง
　　ผลสุดท้ายกลายเป็นส้มโอที่ดูจะตื่นเต้นมากกว่าปาณีเสียอีกถึงกับกระโดดโหยงเมื่อได้ยินเรื่องราวที่ปาณีเล่าให้ฟังเลยทีเดียว：”อะไรนะ？ยัยบาร์นี่ถึงขั้นไปขู่เธอเลยเหรอเนี่ย？”
　　เมื่อเริ่มสังเกตได้ว่ากำลังตกเป็นเป้าสายตาของลูกค้าในร้านปาณีก็ดึงส้มโอให้นั่งลงสงบสติอารมณ์ก่อนจะพูดเสียงเบากับเธอ：”อย่าโมโหไปเลยส้มโอขนาดฉันเองยังไม่ได้โกรธอะไรมากมายเธอก็ใจเย็นๆก่อนนะ！จริงๆเเล้วเรื่องนี้มันต้องโทษนายนภันต์ถึงจะถูก！”
　　เมื่อเอ่ยถึงนภันต์ส้มโอก็มีท่าทีเหงาหงอยเซื่องซึมลงไปไม่น้อย
　　ปาณีเป็นคนที่มีน้ำใจไมตรีอันดีกับผู้อื่นอยู่เสมอเมื่อเห็นส้มโอมีอาการเช่นนั้นจึงเอื้อมมือไปตบที่ไหล่ของเธอเบาๆเเล้วพูดด้วยเสียงนิ่งทุ้ม：”วางใจเถอะฉันจะไปสั่งสอนนายนภันต์เองอิตาทึ่มเอ๊ย！ผู้หญิงดีๆน่ารักๆอย่างส้มโอกลับไม่สนใจดันไปยุ่งกับแม่เน็ตไอดอลซะได้สงสัยเขาคงจะตาบอดไปแล้วเเน่ๆ”
　　ส้มโอได้ยินที่ปาณีพูดจายกย่องชื่นชมตัวเองก็รู้สึกอึดอัดใจอยู่ไม่น้อย：”ปาณีเธอก็อย่ายกย่องฉันนักเลยฉันไม่ได้ดีอย่างที่เธอพูดหรอก！”
　　ปาณีเอื้อมมือไปจับมือของส้มโอไว้ก่อนจะพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงจริงจัง：”ใครบอกเธอล่ะเธอเป็นลูกคนรวยที่อ่อนน้อมถ่อนตนที่สุดตั้งเเต่ฉันเคยเจอมาเธอรู้มั๊ยว่าการที่ฉันเเต่งงานกับคุณอาฉันต้องทนทุกข์กับการโดนดูถูกเหยียดหยามจากบรรดาคนรวยมีชาติตระกูลมากมายเเค่ไหนเเต่เธอเป็นคนเดียวที่ไม่เคยทำแบบนั้นกับฉันเลยเเละถึงเเม้เธอจะเป็นลูกคุณหนูเเต่เธอก็ยังพึ่งลำแข้งของตัวเอง！ถ้าฉันเป็นเธอฉันคงทำแบบเธอไม่ได้จริงๆ！”
　　เมื่อได้ฟังที่ปาณีพูดส้มโอก็เริ่มจะหน้าเเดงระเรื่อๆ
　　หลังจากส่งปาณีกลับไปแล้วส้มโอก็คิดถึงนภันต์ขึ้นมาเเล้วทันใดนั้นหน้าเธอก็ทวีความแดงยิ่งขึ้นไปอีกเเต่พอนึกถึงความสัมพันธ์ที่ยังคงคลุมเครือระหว่างเขากับบาร์นี่เเล้วส้มโอถึงกับส่ายหัวไปมาก่อนจะหันกลับไปทำงานของเธอต่อ
　　ในขณะที่ปาณีกำลังนึกจะไปหานภันต์เพื่อเคลียร์เรื่องราวให้กระจ่างยังไม่ทันได้ครึ่งทางจู่ๆธีระก็โทรเข้ามาพอดี：”ปาณีตอนนี้เธอว่างหรือเปล่า？คุณทัดธนเพิ่งจะเเนะนำลูกค้ารายใหญ่ให้เราเเล้วก็อยากจะคุยกับพวกเราเรื่องความร่วมมือทางธุรกิจน่ะ！”
　　ปาณีนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ก่อนจะตอบกลับไป：”ได้เดี๋ยวฉันจะเข้าไปที่บริษัทเดี๋ยวนี้แหละ！”
　　หลังจากวางสายเธอก็เหลือบมองดูนาฬิกาข้อมือนี่มันก็ใกล้เวลาเลิกงานของคุณอาพอดีปาณีจึงกดมือถือโทรออกไปหาคุณอาปลายทางเองก็กดรับสายเร็วมาก
　　”คุณอาวันนี้คิดถึงฉันหรือเปล่าคะ？”ปาณีพูดเสียงอ่อนเสียงหวานออดอ้อนใส่เขา
　　ธามนิธิรู้สึกตัวร้อนวูบวาบขึ้นมาทันทีเเต่ปากก็เเกล้งพูดออกไปว่า：”ปาณีเธอครั่นเนื้อครั่นตัวอยากโดนแบบเมื่อคืนอีกแล้วใช่ไหม？”
　　ปาณีหัวเราะหึหึจากนั้นจึงวกกลับมาพูดคุยแบบเป็นการเป็นงาน：”คุณอาคะฉันอยากจะโทรมาบอกว่าคืนนี้ฉันคงจะกลับบ้านมืดหน่อยน่ะค่ะเมื่อกี้ธีระเพิ่งโทรมาบอกว่าคุณทัดธนแนะนำลูกค้ารายใหญ่ให้ฉันก็เลยโทรมาบอกให้คุณอาทราบก่อนน่ะค่ะคืนนี้อย่าลืมทานข้าวเย็นนะคะ！”
　　ธามนิธิที่เพิ่งจะยิ้มหน้าบานหัวใจชุ่มชื่นไปเมื่อสักครู่ตอนนี้ถึงกับยิ้มหุบในทันทีเขาตอบกลับไปอย่างเซ็งๆ：”อืม！”
　　ปาณีหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะตอบเขาไปว่า：”คุณอาอย่าเป็นแบบนี้สิคะทีเวลาคุณอาทำงานฉันยังสนับสนุนคุณอาอยู่ตลอดเลยรอฉันกลับไปคืนนี้เดี๋ยวจะตบรางวัลให้อย่างงามเลยนะคะ！”
　　ธามนิธิจ้องมองโทรศัพท์ด้วยเเววตาเป็นประกายขึ้นมาทันที：”ขอให้มันจริงเถอะ！”
　　ปาณีไม่พูดตอบโต้เขาได้เเต่บอกเขาว่า：”แน่นอนค่ะ！เอ่อคุณอาคะฉันต้องวางเเล้วค่ะเดี๋ยวต้องขึ้นรถไฟฟ้าจะไม่มีสัญญาณเเล้วค่ะ！วางก่อนนะคะ！”
　　ทันทีที่พูดจบ”แกร็ก！”เสียงวางสายก็ดังขึ้นมาทันที
　　เมื่อธามนิธิกดวางสายโทรศัพท์ก็เหลือบไปเห็นไวยาตย์กำลังแอบมองมาที่ตนอยู่พอดีธามนิธิเผลอเอามือมาลูบๆใบหน้าของตัวเองอย่างไม่รู้ตัวพร้อมกับเอ่ยถามเขา：”ทำไมรึ？หน้าฉันมีอะไรติดอยู่รึไง？”
　　ไวยาตย์ส่ายหัวจากนั้นก็มองดูธามนิธิเเละพูดกับเขาด้วยเสียงทุ้มต่ำ：”ท่านประธานธามนิธิผมก็เเค่คิดว่าอารมณ์ของคนเราที่แสดงออกมามันก็เปลี่ยนเเปลงได้ตลอดเวลานะครับท่าน”
　　ธามนิธิจ้องหน้าไวยาตย์ด้วยท่าทางขึงขังก่อนจะพูดสั่งเขาด้วยเสียงนุ่มลึก：”รีบไปจัดการเรียกประชุมหัวหน้าเเผนกต่างๆเราจะประชุมด่วนกัน！ฉันว่านายดูจะว่างๆนะช่วงนี้เเล้วก็เอาบันทึกการประชุมเมื่อวานนี้มาให้ฉันด้วย！”
　　ไวยาตย์หน้าสลดขึ้นมาทันทีก่อนจะมองไปที่เจ้านายของเขา：”บันทึกอันนั้นไม่ใช่ว่าต้องส่งให้วันพรุ่งนี้เหรอครับท่าน？”
　　ธามนิธิพูดด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง：”ก็เห็นนายว่างมากไม่ใช่เหรอ？”
　　”……”ไวยาตย์ยิ้มรับด้วยสีหน้าอันขมขื่นก่อนจะเดินจากไป
　　หลังจากที่เดินออกมาจากออฟฟิตไวยาตย์เอามือตบหัวตัวเองเบาๆก่อนจะพูดงึมงำกับตัวเอง：”ต่อไปอย่าได้เผลอปากมากอีกนะมึงไวยาตย์！ความอ่อนโยนนุ่มนวลของท่านประธานธามนิธิมีให้คุณปาณีเพียงคนเดียวเท่านั้นเอ็งมันก็เเค่ผู้ช่วยเขารีบไปตั้งสติเขียนบันทึกการประชุมเดี๋ยวนี้เลย！”
　　ธามนิธิลุกขึ้นเดินไปที่ริมหน้าต่างเขายืนมองดูวิวทิวทัศน์นอกหน้าต่างนั้นนี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าวิวตรงนี้มันสวยมากเลยทีเดียว
　　ในอดีตที่ผ่านมาของเขาเขาไม่เคยมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างจริงๆจังๆเลยสักครั้งจึงไม่เคยได้เห็นความงามภายนอกหน้าต่างนี้มาก่อนทั้งหมดนี้ปาณีเป็นคนสอนเขาทั้งนั้น
　　เมื่อคิดถึงยัยแมวน้อยขี้อ้อนของเขาขึ้นมาความอ่อนโยนก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาทันที
　　”ไม่รู้ว่าคืนนี้ยัยแมวน้อยจะกลับบ้านกี่โมงกันนะ？ช่างเถอะเดี๋ยวให้ไวยาตย์ออกไปเค้กสักหน่อยดีกว่าประเหลาะยัยเเมวน้อยสักหน่อยก็ดีเหมือนกันรับรองว่าเธอต้องชอบแน่ๆ！”
　　ทางฝั่งของปาณีเธอนั่งรถมากับธีระไม่นานนักก็มาถึงโรงแรมห้าดาวที่ใหญ่ที่สุดของเมืองชยุต
　　ตลอดทางที่นั่งมาด้วยกันบนรถของธีระเขาเล่ารายละเอียดทั่วๆไปเกี่ยวกับลูกค้าที่จะต้องไปพบในวันนี้ให้ปาณีฟัง
　　ปาณีนั่งมองเอกสารในมือตัวเองก็ยิ่งรู้สึกตื่นเต้นเธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าวันนี้จะได้พูดคุยเจรจากับนักธุรกิจวงการแฟชั่นที่มีชื่อเสียงที่สุดของปักกิ่งเท่าที่รู้คือบริษัทนี้ถือเป็นบริษัทเเนวหน้าของอุตสาหกรรมแฟชั่นเลยก็ว่าได้โดยบริษัทพัฒนาใหญ่โตจนถึงขั้นเเตกสาขากระจายไปทั่วทั้งประเทศเลยทีเดียวเเละที่เว่อร์วังไปกว่านั้นก็คือCEOของบริษัทนี้เพิ่งจะอายุเพียง20ปีเท่านั้นอายุเท่าๆกับเธอเลย！
　　ทว่าเขาน่ะยืนอยู่บนปลายยอดพีระมิดเมื่อคิดมาถึงตรงนี้ปาณีก็แอบให้กำลังใจตัวเอง：”ปาณีในเมื่อคนอื่นยังทำได้แกก็ต้องทำได้สิ！”
　　เมื่อธีระได้เห็นท่าทางประหม่าของปาณีก็ถึงกับขำออกมาก่อนจะพูดปลอบใจเธอ：”ไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนี้ก็ได้คุณทัดธนน่ะจัดการทุกอย่างไว้ให้หมดเเล้วขอเเค่พวกเราไม่ทำอะไรผิดพลาดก็พอ！”
　　เมื่อนึกถึงคุณทัดธนใบหน้าของปาณีก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความซาบซึ้งใจ：”ต้องขอบคุณคุณทัดธนจริงๆถ้าไม่ได้เขาบริษัทเล็กๆของพวกเราคงไม่ได้ย่างกรายไปเฉียดบริษัทชั้นนำแบบนั้นได้หรอก！”
　　ธีระพยักหน้าพลางยิ้มให้เธอ：”ได้ยินว่าเจ้าของบริษัทบังเอิญมาทำธุระที่เมืองชยุตพอดีถ้าไม่ใช่เพราะว่าคนของคุณทัดธนเป็นคนกว้างขวางนะกว่าพวกเราจะรู้ข่าวนี้เขาก็คงกลับไปนานแล้ว！”
　　ปาณียิ้มระรื่นหน้าชื่นตาบาน：”วันไหนมีโอกาสต้องเลี้ยงอาหารคุณทัดธนสักมื้อนะ！”
　　ธีระไม่พูดอะไรเมื่อจอดรถเรียบร้อยทั้งสองจึงพากันเดินไปที่ล็อบบี้ของโรงแรม
　　ถึงเเม้จะทำการนัดหมายเอาไว้เรียบร้อยเเต่ปาณีก็ยังมิวายที่จะทำทุกอย่างตามขั้นตอนเธอเดินไปที่ล๊อบบี้：”สวัสดีค่ะพวกเรามาพบท่านประธานศิวรรจน์CEOของบริษัทซี.ซี.เอส.ค่ะดิฉันนามสกุลตันวิรัช！”
　　พนักงานต้อนรับรีบต่อสายไปถึงท่านประธานศิวรรจน์ไม่กี่นาทีต่อมาจึงพูดกับพวกเขาพลางชี้มือไปที่ลิฟต์ตัวหนึ่ง：”ท่านประธานศิวรรจน์เชิญคุณสองคนเข้าพบได้ค่ะ！”
　　หลังจากกล่าวขอบคุณพนักงานต้อนรับเสร็จทั้งสองก็พากันเดินขึ้นลิฟต์ไป
　　”ติ๊ง！”ประตูลิฟต์เปิดออกปาณีที่กำลังก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารบรีฟงานอยู่ไม่ทันระวังก็ถูกผู้ชายที่สวมหมวกเบสบอลชนเข้าอย่างจัง
　　ธีระรีบเดินเข้ามาจับตัวเธอเอาไว้ได้ทัน
　　ปาณีไม่ได้เป็นห่วงตัวเองเลยแม้เเต่น้อยเธอรีบก้มลงเก็บเอกสารที่ร่วงกระจายอยู่บนพื้นกระดาษที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นล้วนเเต่เป็นข้อมูลเกี่ยวกับบริษัทซี.ซี.เอส.เเละท่านประธานศิวรรจน์ทั้งสิ้น
　　ชายสวมหมวกเบสบอลก็ลงไปนั่งยองๆช่วยเธอหยิบกระดาษพวกนั้นขึ้นมา
　　ขณะที่ปาณีกำลังสาละวนกับการเก็บรวบรวมกระดาษที่กระจัดกระจายอยู่นั้นก็ได้เห็นชายคนนั้นหยิบกระดาษของเธอขึ้นมาใบหนึ่งเเละอ่านมัน
　　เธอรีบเดินเข้าไปหาอย่างไม่เกรงใจเเละดึงมันกลับมาจากมือของผู้ชายสวมหมวกเบสบอล
　　ผู้ชายคนนั้นยืนงงเป็นไก่ตาแตกก่อนจะตะโกนใส่ด้านหลังของปาณี：”คุณเป็นคนประเภทไหนกันเนี่ย？คนอุตส่าห์ช่วยเก็บแท้ๆยังจะแสดงกิริยาหยาบคายแบบนี้ใส่อีก”
　　ธีระกำลังจะอ้าปากพูดอยู่เเล้วเชียว
　　ปาณีรีบพูดสวนกลับไปทันควัน：”ยังจะกล้าพูดอีกนะเห็นๆอยู่ว่าคุณเป็นคนชนฉันเเท้ๆคำขอโทษสักคำก็ไม่มีเเล้วเเบบนี้ยังจะมาว่าฉันกิริยาหยาบคายอีกเหรอ？”

ตอนที่823ปฏิเสธความร่วมมือทางธุรกิจ
　　ชายหนุ่มเลิกคิ้วเเละถอดหมวกของเขาออกก่อนจะเสยผมไปมาเมื่อไร้หมวกจึงเผยให้เห็นถึงใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา
　　ด้วยใบหน้าอันหล่อเหลาคมคายนี้พูดได้เลยว่าหากเขาต้องการเข้าสู่วงการบันเทิงเเล้วล่ะก็คงเข้าไปได้อย่างง่ายดายเลยทีเดียวยิ่งได้ฟังเสียงกรี๊ดกร๊าดที่ดังเเว่วมาจากทางฝั่งล๊อบบี้ของโรงเเรมด้วยเเล้วก็สามารถเดาได้เลยว่าชายหนุ่มผู้นี้หล่อเหลาแค่ไหน！
　　แต่ในจำนวนสาวๆที่พากันกรี๊ดกร๊าดชายหนุ่มผู้นี้ไม่นับรวมปาณีอย่างเเน่นอน
　　หลังจากที่เธอแผดเสียงใส่เขาเรียบร้อยก็หันมาง่วนกับการจัดกระดาษเอกสารที่ปลิวว่อนกระจุยกระจายเมื่อตอนที่โดนชนเมื่อครู่นี้ให้เข้าที่เข้าทาง
　　นับเป็นครั้งแรกที่โดนเพิกเฉยต่อรูปโฉมอันหล่อเหลาของตัวเองชายหนุ่มถึงกับนิ่งอึ้งตะลึงงันเขาพยายามจะเดินเข้าไปหาปาณีเเต่ก็ถูกธีระขวางเอาไว้เสียก่อน
　　ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมามองธีระเเล้วก็ทำเหมือนเขาไม่ได้อยู่ในสายตาก่อนจะพูดแกมหัวเราะออกมาเบาๆ：”โธ่อายุก็ยังน้อยๆอยู่เลยที่ไหนได้มีเจ้าของซะเเล้ว”
　　ปาณีได้ยินดังนั้นก็เงยหน้าขึ้นมาจ้องเขม็งไปที่ชายหนุ่มก่อนจะหันไปพูดกับธีระเบาๆ：”ธีระเราไปกันเถอะ！”
　　เมื่อถูกทิ้งไว้โดยไม่แยแสชายหนุ่มก็รู้สึกไม่พอใจจังหวะที่ลิฟต์กำลังจะปิดนั้นเขากลับเดินเข้าไปขวางประตูลิฟต์ไว้
　　ปาณีเงยหน้าขึ้นมองเขาจึงได้เห็นชายหนุ่มกำลังยืนพิงประตูลิฟต์พร้อมกับส่งยิ้มที่คิดว่าหล่อนักหล่อหนามาให้เธอจากนั้นเขาก็พูดเสียงดังกังวาน：”คุณผู้หญิงสะดวกให้เบอร์ติดต่อไว้หน่อยมั๊ยครับ？”
　　ปาณีคาดไม่ถึงเลยว่าในที่แบบนี้ยังจะโดนคนเเปลกหน้ามาจู่โจมขอเบอร์เธอได้
　　ขณะที่กำลังคิดจะพูดอะไรสักอย่างก็เห็นสองสาวเเฟนคลับวิ่งกระดี๊กระด๊าเข้ามาหาชายหนุ่มเธอจึงส่งยิ้มหวานไปให้เขาก่อนจะพูดว่า：”ขอโทษค่ะฉันไม่คุ้นเคยกับการพูดคุยกับคนแปลกหน้า！”
　　พูดจบเธอก็เอื้อมมือไปกดปิดลิฟต์ที่แป้นปุ่มกดทว่าชายหนุ่มยังยืนขวางอยู่ตรงนั้นไม่ยอมขยับไปไหน
　　ปาณีเห็นสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้าจึงเดินเข้าไปหาชายหนุ่มพร้อมกับยิ้มให้เขารอยยิ้มอันบริสุทธิ์ผุดผ่องนั้นทำให้เขาถึงกับตะลึงไปไม่น้อย
　　เเต่ทันใดนั้นความเจ็บปวดที่ฝ่าเท้าของเขาก็เเผ่ซ่านจนทำให้เขารู้สึกได้
　　ชายหนุ่มก้มลงไปมองที่เท้าของเขาด้วยความตกใจภาพที่ได้เห็นก็คือรองเท้ารุ่นLimitedEditionของเขาปรากฏเป็นรอยขนาดเท้าใหญ่ประทับอยู่ด้านบนของรองเท้าคู่เก่งของชายหนุ่มซึ่งเจ้าของรอยเท้ายังคงยืนลอยหน้าลอยตาอยู่ตรงนั้น
　　หลังจากที่ชายหนุ่มดึงสติกลับคืนมาได้เขาก็สาดสายตาอันดุเดือดจ้องเขม็งไปที่ปาณีก่อนจะยกมือขึ้นมาชี้ไปที่เธอ：”เธอ……”
　　ปาณีเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มที่กำลังอยู่ในอาการโมโหเดือดดาลอย่างไม่แยแสเขาเลยสักนิดเธอกดปิดลิฟต์อีกครั้งเเถมยังทำท่าทำทางบอกให้เขาเอาเท้าหลบไป！
　　ชายหนุ่มรีบยกเท้าหลบในทันทีเขายืนอยู่ตรงนั้นจนหน้าของปาณีค่อยๆหายไปกับประตูลิฟต์ที่ปิดลงในขณะที่ประตูลิฟต์กำลังจะปิดสนิทนั้นเขาสาบานได้เลยว่าเขาเห็นปาณีทำท่ากระหยิ่มยิ้มย่องด้วยความสะใจ！
　　ในจังหวะเดียวกันนั้นประตูลิฟต์ตัวถัดไปก็เปิดออกชายวัยกลางคนคนหนึ่งเดินออกมาจากลิฟต์เมื่อเขาได้เห็นชายหนุ่มจึงพูดเสียงทุ้มกับเขา：”อยู่นี่เองเยี่ยมเลยคุณทัดธนแนะนำคนของบริษัทแห่งหนึ่งเอาไว้ตอนนี้น่าจะใกล้ถึงเเล้วนะพวกเราขึ้นไปกันเถอะ！”
　　ท่าทางของชายหนุ่มเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมขึ้นมาในทันทีก่อนจะถามกลับด้วยน้ำเสียงนุ่มลึก：”ทัดธนเเนะนำมาอย่างนั้นเหรอ？”
　　ชายวัยกลางคนพยักหน้าพลางยิ้มให้เขาก่อนจะหันไปกดลิฟต์：”ใช่ครับคุณทัดธนเป็นคนติดต่อมาหาพวกเราเองเลยนะครับผมเองก็รู้สึกประหลาดใจมากยังจำตอนที่พวกเราคิดจะเปิดสาขาในเมืองชยุตได้ไหมครับคุณทัดธนก็ลงมือลงเเรงไปไม่ใช่น้อยก็เลย……”
　　ชายหนุ่มพยักหน้าเบาๆโดยไม่พูดอะไรแล้วก็เดินตรงเข้าไปในลิฟต์
　　อีกฝั่งหนึ่งณห้องเพรสซิเดนท์สูทอันหรูหราปาณีกับธีระถูกเชิญให้เข้ามาด้านในทั้งคู่อยู่ในอาการรักษาอากัปกิริยานั่งนิ่งหลังตรงอยู่บนโซฟารอให้ท่านประธานจำรัสปรากฏตัว
　　ทว่านาฬิกาก็ยังหมุนไปเรื่อยๆติ๊กต๊อกติ๊กต๊อก…ปาณีและธีระทั้งคู่ต่างก็ไม่รู้ว่าตัวเองนั่งกันอยู่นานแค่ไหนจนพวกเขาเริ่มจะนั่งกันต่อไปไม่ไหวจึงเตรียมที่จะลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจยืดเส้นยืดสายสักหน่อย”คลิ๊ก”เสียงประตูห้องรับเเขกถูกเปิดออก
　　ปาณีสูดลมหายใจเข้าลึกๆไปหนึ่งครั้งรอยยิ้มละมุนปรากฏอยู่บนใบหน้าสวยหวานของเธอจากนั้นเธอจึงหันตัวกลับไปแสดงการทักทายอย่างสุภาพอ่อนน้อม：”สวัสดีค่ะท่านประธานจำรัส”
　　แต่ครั้นเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมาก็ได้สบตาเข้ากับดวงตาคู่นั้นที่กำลังเพ่งเล็งมาที่เธอจิตใจเธอไม่สงบอีกต่อไปปาณีควบคุมสติเอาไว้ไม่อยู่เธอชี้ไปที่บุคคลที่กำลังยืนประจันหน้าด้วยความประหลาดใจ：”ทำไมเป็นนาย？”
　　ธีระเองก็รู้สึกตกใจอยู่ไม่น้อยเหมือนกันเขามองชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยท่าทางช็อคอย่างเห็นได้ชัด
　　ผู้ช่วยชญช์ที่ยืนสังเกตการณ์อยู่ด้านหลังพูดพลางยิ้มๆด้วยความสับสนงงงวย：”เอ่อไม่ทราบว่าทุกท่านในที่นี้รู้จักกันแล้วเหรอครับ？”
　　ธีระพยักหน้าเบาๆให้เขา：”เมื่อสักครู่นี้บังเอิญเจอท่านประธานจำรัสโดยบังเอิญในลิฟต์น่ะครับ！”
　　ธีระพยายามให้เรื่องมันผ่านไปด้วยดีเเต่ท่านประธานจำรัสซึ่งก็คือชายหนุ่มที่สวมหมวกเบสบอลคนนั้นกลับไม่คิดแบบนั้นเขามองไปที่ปาณีที่กำลังก้มหน้าหลบสายตาเขาอยู่ด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยรอยยิ้มอันเยือกเย็นซึ่งดูไม่ค่อยพอใจเป็นอย่างมาก：”เมื่อกี้นี้ก็เธอนี่เองที่เหยียบเท้าฉันเข้าอย่างแรง！แถมยังฝากรอยเท้าไว้บนรองเท้าฉันด้วย！”
　　วินาทีนั้นปาณีนึกอยากจะเอาหัวโหม่งกำเเพงให้ตายไปซะเลย
　　อะไรมันจะบังเอิญขนาดนี้ตัวเองกลับไปล่วงเกินท่านประธานจำรัสเเห่งบริษัทซี.ซี.เอส.ซะได้เเล้วเขาก็เป็นเป้าหมายของการเจรจาทางธุรกิจที่สำคัญที่สุดของเธอในตอนนี้ด้วยทำเอาปาณีอยากจะตบหัวตัวเองหลายๆทีเสียให้ได้！
　　ยังไงซะความเข้าใจผิดมันก็เกิดขึ้นมาเเล้วคนอย่างปาณีก็ไม่ใช่คนที่ชอบหนีปัญหาซะด้วยปาณีเงยหน้าขึ้นก่อนจะหันไปทางท่านประธานจำรัสเธอก้มหัวให้เขา：”เรื่องที่ฉันเหยียบเท้าคุณเป็นความผิดของฉันเองค่ะ！เเต่คุณก็เป็นคนที่เดินชนฉันก่อนเเถมยังมายืนขวางลิฟต์อีกเพราะฉะนั้นคุณเองก็ควรจะขอโทษฉันด้วยเหมือนกัน！”
　　จำรัสไม่รู้ว่าตัวเองหูฝาดไปหรือเปล่าเขาจึงพูดด้วยเสียงนุ่มลึก：”อะไรนะ？เมื่อกี้เธอว่าอะไรนะ？เธอพูดอีกทีสิ？”
　　ปาณีเงยหน้าขึ้นอีกครั้งก่อนจะพูดช้าๆชัดๆทุกคำพูด：”ฉันขอโทษคุณเเล้วตอนนี้ถึงตาคุณขอโทษฉันบ้างเเล้วค่ะ！”
　　หนนี้จำรัสได้ยินชัดเจนเข้าใจเเจ่มเเจ้งทุกคำพูดเขามองไปที่หญิงสาวที่อยู่เบื้องหน้าก่อนจะเตือนเธอด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น：”คุณปาณีใช่มั๊ย？ผมคิดว่าคุณควรจะรู้เอาไว้นะว่าที่ๆคุณยืนอยู่ตอนนี้มันเป็นที่ของผมคุณมาหาผมก็เพื่อเจรจาธุรกิจเเต่คุณกลับมาขอให้ผมขอโทษคุณอย่างนั้นรึ？”
　　คำพูดของเขาไม่ได้ทำให้ปาณีรู้สึกกลัวเลยเเม้เเต่น้อยเธอพูดเสียงดังฟังชัด：”เรื่องนี้มันก็ส่วนของเรื่องนี้ที่เรากำลังคุยกันอยู่ตอนนี้มันไม่ใช่เรื่องโปรเจกต์ของงานเเต่คุณต้องขอโทษฉันเรื่องที่คุณชนฉันต่างหากค่ะ！”
　　ทันใดนั้นจำรัสก็ขำออกมาเขาหันหลังกลับไปโดยไม่หันมามองเธออีก
　　ปาณีไม่สนใจสายตาของธีระที่พยายามส่งสายตาปรามเธอเลยแม้เเต่น้อยเเต่ปาณีกลับเดินเข้าไปหาจำรัสเธอไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเขาก่อนจะพูดเสียงดังออกมา：”ท่านประธานจำรัสปฏิบัติต่อผู้อื่นแบบนี้น่ะเหรอคะ？ถ้าอย่างนั้นฉันก็คงต้องขอโทษด้วยที่ไม่สามารถร่วมงานกับบริษัทซี.ซี.เอส.ของคุณได้！”
　　ทันทีที่พูดจบเธอก็หันไปพูดกับธีระที่กำลังยืนตะลึงงันอยู่ตรงนั้นด้วยเสียงที่ดังฟังชัด：”ธีระพวกเราไปกันเถอะ！”
　　ขณะที่ปาณีพูดอยู่นั้นเธอน่ะเดินไปถึงประตูเเล้วเห็นธีระยังไม่ขยับก็เลยตะโกนเรียกเขา：”ธีระไปได้เเล้ว！”
　　ธีระรีบเดินตามออกไปโดยไม่พูดไม่จาได้เเต่เดินตามหลังเธอไปติดๆ
　　รอจนปาณีเดินลับสายตาไปจำรัสถึงได้ฟื้นคืนสติกลับมาเขาหันมาทางผู้ช่วยชญช์ที่ก็ตกอยู่ในสภาพตะลึงงันไม่ต่างกันก่อนจะเอ่ยปากถามเขาด้วยน้ำเสียงนิ่งทุ้ม：”นี่ฉันเพิ่งโดนบริษัทเล็กๆปฏิเสธเอาอย่างนั้นเหรอ？ยังไม่ทันได้ตอบโต้อะไรเลยก็โดนปฏิเสธเเล้วอย่างงั้นรึ?”
　　ชญช์คิดๆอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มพลางตอบเขา：”จากที่ผมเห็นคิดว่าใช่ครับ！”
　　จำรัสทิ้งตัวลงไปบนโซฟาเเล้วก็หัวเราะส่ายหัวไปมา：”เออใช่จริงๆCEOบริษัทซี.ซี.เอส.ผู้สง่างามอย่างฉันเพิ่งจะถูกยัยเด็กเมื่อวานซืนปฏิเสธที่จะร่วมธุรกิจอย่างนั้นรึ？ไม่ได้..ชญช์นายไปสืบมาเดี๋ยวนี้เลยว่ายัยเด็กเมื่อวานซืนคนนี้เป็นใครมาจากไหนฉันอยากรู้จริงๆว่ายัยเด็กนี่ทำไมถึงได้กำเริบเสิบสานขนาดนี้！”
　　ชญช์ยืนงงๆจากนั้นจึงพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ：”เอ่อท่านประธานครับคงไม่ถึงกับถือสาหาความกับผู้หญิงตัวเล็กๆหรอกนะครับ？”
　　จำรัสมองเขาด้วยสายตาที่ไม่น่าเชื่อว่าจะได้ยินเเบบนั้นเขาเอามือชี้มาที่ตัวเขาเองด้วยท่าทางบริสุทธิ์ไร้เดียงสา：”ตอนที่ฉันยืนอยู่ที่ประตูลิฟต์เเล้วโดนเธอเมินเฉยใส่แบบนั้นก็ทีหนึ่งเเล้วมาตอนนี้เธอยังมาปฏิเสธที่จะร่วมงานกับบริษัทซี.ซี.เอส.ของเราอีกเเล้วนายจะไม่ให้ฉันโมโหอย่างนั้นรึ？นี่นายรับสินบนจากเธอหรือเปล่าเนี่ย？”
　　ชญช์รีบส่ายหัวทันที：”เปล่านะครับท่านประธานผมจะรีบไปสืบเดี๋ยวนี้แหละครับ！”
　　จำรัสค่อยพอใจขึ้นมาหน่อยเเล้วจู่ๆเขาก็นึกอะไรขึ้นมาได้เลยรีบตะโกนตามหลังชญช์ไปติดๆ：”เอออีกอย่างนะยังมีบริษัทชนวิทของเธอนั่นด้วยสืบมาให้หมดเลยนะ！”

ตอนที่824ความสุขคือการกิน
　　ปาณีเดินไปข้างหน้าด้วยความโมโหโดยมีธีระยืนอยู่ด้านหลังของเธอเขายืนนิ่งมองดูเบื้องหลังของร่างเล็กจ้อยที่กำลังอยู่ในอาการโกรธสุดขีดก่อนจะยืนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง
　　ในทีเเรกเขาตั้งใจที่จะพาเธอมาด้วยก็เพราะเขามองไม่เห็นอนาคตของงานที่ผ่านๆมาของเขาเเต่เเล้วเมื่อปาณีปรากฏตัวขึ้นเธอก็ทำลายทางตันของเขาในตอนนั้นลงได้
　　หลังจากที่เวลาผ่านไปพวกเขาค่อยๆขยับกันไปทีละก้าวๆซึ่งปาณีก็มักจะทำให้เขาต้องเซอร์ไพรส์เเละประหลาดใจอยู่เสมอๆ
　　ขณะที่เขากำลังคิดฟุ้งซ่านอยู่นั้นจู่ๆปาณีก็หันกลับมาหาเขา：”ธีระเธอคิดว่าเมื่อกี้ฉันทำรุนเเรงไปหน่อยหรือเปล่า？”
　　ธีระ：”……”
　　ปาณีถอนหายใจยาวออกมาก่อนจะพูดด้วยเสียงที่เรียบนิ่ง：”เฮ้อฉันก็รู้อยู่ว่าสิ่งที่ฉันทำลงไปน่ะมันโง่มาก！กะอีเเค่เรื่องเล็กๆกลับไปปฏิเสธที่จะร่วมงานกับบริษัทซี.ซี.เอส.ซะได้ถ้าคุณอารู้เข้าก็ไม่รู้จะโทษฉันหรือเปล่า？ไหนจะคุณทัดธนอีกฉันควรจะเข้าไปขอโทษเขาดีไหม？”
　　เมื่อได้เห็นปาณีเริ่มจะตำหนิตัวเองธีระก็นิ่งไปเล็กน้อยเขาพยายามที่จะหาถ้อยคำที่เหมาะสมกับสถานการณ์ในขณะนี้เพื่อพูดกับเธอ：”สิ่งที่เธอคิดมันก็ดีอยู่นะมันดูเป็นการกระทำที่เหมาะสมกับวัยของเธอดี！”
　　”เฮ้อออ”จู่ๆปาณีก็ส่งเสียงที่เคล้าด้วยความเศร้าออกมา：”ธีระนายก็โทษฉันเหมือนกันใช่มั๊ยล่ะ？นายไม่ต้องปิดกั้นความรู้สึกนั้นหรอกฉันรู้ว่านายก็คิดแบบนั้นฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงได้กล้าไปพูดแบบนั้นกับท่านประธานจำรัส”
　　เมื่อได้เห็นปาณีสำนึกผิดกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไปธีระถึงตระหนักได้ว่ามันเป็นสิ่งที่เด็กในวัยนี้คงจะเป็นได้เพราะเธออายุยังน้อยบางทีก็หุนหันพลันเเล่นโดยลืมนึกถึงผลที่จะตามมา！
　　”เอาล่ะปาณีไหนๆเรื่องมันก็เกิดขึ้นเเล้วเธอก็ไม่ต้องไปคิดมากเเละก็เลิกตำหนิตัวเองเถอะ！ต่อให้ไม่มีบริษัทซี.ซี.เอส.เราก็ยังสามารถหาบริษัทอื่นๆมาร่วมงานกับเราได้อีกไม่ใช่เหรอ？เเล้วถ้ายังไม่ได้อีกเธอก็ลองคุยกับสามีของเธอได้นี่！มีทรัพยากรดีๆอยู่ในมือกลับไม่ใช้เสียของซะเปล่าๆนะ！”
　　ปาณีหันไปมองเขาด้วยใบหน้าเคร่งขรึม：”ธีระฉันเคยบอกแล้วไงว่าฉันจะไม่ไปขอความช่วยเหลือจากคุณอาต่อให้บริษัทจะเดินหน้าต่อไปไม่ไหวฉันก็จะไม่ทำแบบนั้น！”
　　ธีระนิ่งอึ้งไปชั่วครู่เขามองหญิงสาวที่อยู่เบื้องหน้าที่ดูเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคนก่อนจะถามเธอด้วยความไม่เข้าใจ：”ทำไมล่ะ？พวกเธอเป็นสามีภรรยากันต่อให้หย่ากันแล้วก็น่าจะทำธุรกิจร่วมกันได้นี่ไม่ใช่เหรอ？”
　　ปาณีไม่อยากจะอธิบายอะไรมากเธอเพียงแค่พูดว่า：”มันเป็นแนวคิดเเละหลักการของฉันน่ะธีระฉันก็หวังว่านายจะเคารพในการตัดสินใจของฉันนะ！”
　　ธีระถอนหายใจเฮือกใหญ่เเล้วพูดด้วยน้ำเสียงแบบหมดหนทางไปต่อ：”อืมก็ได้ต่อไปฉันจะไม่ถามแบบนี้อีกเเล้ว！เเต่ว่าท่านประธานปาณีครับต่อไปอย่าทำแบบนี้อีกได้ไหมล่ะครับไม่ปรึกษาหารือกับกระผมสักคำก็ไปปฏิเสธดีลกับบริษัทอื่นเอาดื้อๆ”
　　ปาณีพยักหน้ารับคำอย่างจริงจังเพื่อเเสดงการตอบรับคำขอจากเขา
　　เมื่อธีระพาปาณีมาส่งที่บ้านธามนิธิก็เพิ่งจะกลับมาถึงเช่นกัน
　　ทันทีที่เห็นเธอธามนิธิก็ยืนนิ่งจากนั้นจึงเรียกชื่อเธอพลางส่งยิ้มให้：”ปาณี！”
　　ปาณีรีบวิ่งเข้าไปในอ้อมแขนของเขาหัวเธอเเนบชิดกับอกแกร่งกำยำจนได้ยินเสียงหัวใจเต้นเเรงเป็นจังหวะมันทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายไปได้เยอะเลยทีเดียว
　　จากอาการเศร้าซึมที่เพิ่งผ่านมาเมื่อสักครู่นี้จู่ๆหญิงสาวก็ชะโงกหัวออกมาจากอ้อมเเขนของเขาเเละได้กลิ่นอะไรหอมๆลอยมาแตะที่จมูกเธอปาณีรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที：”ไวยาตย์ถืออะไรอยู่ในมือน่ะ？”
　　ธามนิธิยื่นมือไปจิ้มที่จมูกเธอเบาๆด้วยความรักใคร่เอ็นดูเขาแกล้งพูดด้วยน้ำเสียงดุดัน：”ยัยแมวน้อยจอมตะกละจมูกดีจริงๆเลยนะเรา”
　　ปาณีทำท่าทางหลบมือของธามนิธิทำเสียงเศร้า：”ก็ความสุขของฉันคือการกินนี่คะคุณอาอ่ะใจร้าย！คุณอาจะมากีดกันความสุขเพียงสิ่งเดียวของฉันเหรอคะ！ทำแบบนี้มันจะเกินไปหน่อยนะคะ！”
　　จู่ๆธามนิธิก็ถูกกล่าวหาแบบไม่คาดคิดทำเอาเขางงไปเล็กน้อยซึ่งตอนนั้นเองปาณีก็รีบฉวยโอกาสยื่นมือไปคว้าเอากล่องสี่เหลี่ยมในมือของไวยาตย์มาถือไว้เรียบร้อย：”ไวยาตย์วันนี้นายก็เหนื่อยมาทั้งวันเเล้วเดี๋ยวกล่องนี้ฉันจะถือแทนนายเองก็เเล้วกัน”
　　ไวยาตย์มองปาณีอย่างขบขันอดไม่ได้ที่จะแซวเธอ：”ปาณีกินให้มันเบาๆหน่อยนะระวังอย่าไปกินเยอะล่ะเดี๋ยวได้เข้าโรงพยาบาลอีกหรอก！”
　　แล้วอยู่ๆก็มีเสียงหัวเราะดังแว่วมาทำให้ปาณีถึงกับไม่พอใจที่โดนใครมาหัวเราะเยาะใส่เเต่เมื่อหันกลับไปก็เลยได้เห็นว่าธีระยังไม่ทันกลับปาณีหน้าแดงด้วยความอับอายขึ้นมาทันทีก่อนจะไปหลบอยู่ด้านหลังคุณอา
　　ธามนิธิยิ้มเเละมองไปที่ธีระเขากลายเป็นโล่กำบังให้เธอ：”ลำบากคุณแล้วนะธีระขอบคุณที่มาส่งปาณีรีบกลับไปพักผ่อนเถอะ”
　　ธีระส่งกระเป๋าของปาณีที่ลืมเอาไว้ในรถให้กับธามนิธิ：”อืมนี่กระเป๋าของปาณีครับผมขอตัวกลับก่อนนะครับท่านประธานธามนิธิ！”
　　ธีระหันไปพยักหน้าให้กับไวยาตย์ก่อนจะกลับขึ้นรถแล้วขับออกไป
　　ไวยาตย์เองก็รู้งานดีรีบเดินออกจากตรงนั้นไปเช่นกัน
　　ปาณีกอดธามนิธิซะเเน่นท่าทางเหมือนเด็กเล็กๆที่กำลังเกาะเขาอยู่ไม่มีผิดธามนิธิค่อยๆเดินกระเตงยัยแมวน้อยจอมตะกละเข้าไปที่บ้าน
　　จนผ่านไปครู่หนึ่งปาณีเริ่มรู้สึกว่าคุณอาเริ่มช้าลงเเละตัวเขาค่อยๆแดงไล่ลงมาตั้งแต่หน้าลามมาจนถึงตัวเขาหญิงสาวจึงพูดออกไปว่า：”เดี๋ยวฉันเดินเองดีกว่าค่ะขาคุณอาเพิ่งจะหายเมื่อไม่นานนี้เองยังไงก็ควรจะระวังๆไว้หน่อยนะคะ！”
　　ธามนิธิไม่พูดอะไรตอบเธอ
　　ทั้งสองเดินเข้ามาในบ้านปาณีรีบกุลีกุจอวิ่งไปที่โต๊ะอาหารก่อนจะเปิดกล่องที่เพิ่งเเย่งมาจากไวยาตย์ข้างในนั้นเป็นเค้กก้อนหนึ่งปาณีร้องว้าวออกมาด้วยความตื่นตะลึง：”ดีจังเลยนี่มันเค้กแบล็คฟอเรสต์ของโปรดของฉันนี่นา！”
　　ธามนิธิเห็นเเววตากลมโตเป็นประกายของหญิงสาวก็หัวเราะร่วนก่อนจะเบรคเธอ：”ไปล้างไม้ล้างมือก่อนเค้กนี่ฉันอนุญาตให้เธอกินได้เเค่ชิ้นเดียวเท่านั้นที่เหลือก็เอาเเช่ตู้เย็นไว้เก็บไว้กินวันหลัง！”
　　ปาณีได้ยินดังนั้นก็รีบประท้วงด้วยความไม่พอใจ：”ไม่เอาอ่ะฉันจะกินสามชิ้น！”
　　ธามนิธิคล้อยตามเธอโดยปราศจากเงื่อนไขเขาเพียงแต่โปรยคำนี้ไปให้เธอ：”โรงพยาบาล！”
　　ปาณีรำลึกถึงประสบการณ์อันอัปยศอดสูเมื่อครั้งก่อนขึ้นมาได้ในทันทีสุดท้ายก็ทำท่าปากจู๋พูดแบบคนสิ้นไร้หนทางจะเถียงต่อ：”ถ้างั้นขอกินชิ้นครึ่งได้มั๊ยคะ？”
　　ธามนิธิไม่พูดอะไรเพียงเเค่ส่งสายตาเป็นเชิงถามเธอเท่านั้น
　　ปาณีพยักหน้าหงึกๆเป็นการสื่อให้เห็นว่าเขายอมให้เธอกินได้เเล้วนะ：”ฉันหิวมากเลยข้าวกลางวันก็ไม่ได้กิน！”
　　ธามนิธิขมวดคิ้วเเล้วบอกเธอว่า：”ถ้าอย่างนั้นเธอก็ค่อยๆกินล่ะ！”
　　ปาณีหยิบเค้กชิ้นใหญ่ใส่ปากทันทีที่ได้ลิ้มรสชาตของเค้กที่หอมนุ่มละมุนลิ้นทำให้เธออดใจไม่ไหวที่จะส่งเสียงครางออกมาเบาๆด้วยความพึงพอใจ：”อืมมมมมอร่อยจังเลย！”
　　พอพูดจบเธอก็หยิบช้อนมาอีกคันหนึ่งส่งให้กับคุณอา：”คุณอาลองชิมดูสิคะ！”
　　ธามนิธิถึงกับขำที่ได้เห็นเธอถือช้อนเต็มสองไม้สองมือขณะที่เค้กชิ้นนั้นมันร่อยหรอจนเเทบจะไม่มีเหลือเเล้วเขาหัวเราะเชิงเยาะเย้ยเธอเบาๆ：”ถ้าฉันกินขึ้นมาจริงๆเธอก็จะไม่เหลือเเล้วนะ！”
　　ปาณีไม่ลังเลที่จะตักเค้กป้อนเข้าปากเขา：”เราสองคนก็เปรียบเสมือนคนๆเดียวกันไม่แบ่งแยกซึ่งกันและกันคุณอากินก็เหมือนฉันได้กินด้วยเหมือนกัน！”
　　พอพูดจบปาณีเหมือนจะเพิ่งสำนึกได้ในภายหลังเธอเห็นเขากำลังจ้องมองมาที่ตัวเองราวกับว่าเขาเห็นเธอเป็นเหมือนเค้กแสนอร่อยเเละน่ากินสุดๆยังไงยังงั้น
　　ปาณีรีบถือเค้กแล้วหนีไปนั่งหลบยังมุมที่ปลอดภัยก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงน่าสงสาร：”คุณอาหนูหิวอ่า！”
　　ธามนิธิพยายามอดกลั้นความรู้สึกตัวเองเอาไว้จากนั้นจึงเดินขึ้นบันไดไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ
　　ปาณีงงอยู่ชั่วครู่เเล้วจึงเก็บกวาดเค้กส่วนที่เหลือก่อนจะกลืนลงท้องจนเกลี้ยงจากนั้นก็ค่อยๆเดินขึ้นไปชั้นบนเธอทำเป็นตีหน้าเศร้าพูดเสียงอ่อยๆ：”คุณอาขี้งอนจังเลย！”
　　เเต่เมื่อเข้าไปถึงในห้องนอนก็ได้ยินเสียงน้ำซู่ซู่ดังออกมาจากห้องอาบน้ำเธอเลยรู้ว่าคุณอากำลังอาบน้ำอยู่
　　ปาณีเอามือลูบๆท้องตัวเองคิดๆอยู่แปปหนึ่งก็เดินกลับลงไปข้างล่าง
　　เมื่อธามนิธิเดินลงมาข้างล่างก็ได้เห็นปาณีสวมผ้ากันเปื้อนกำลังสาละวนอยู่หน้าเตาข้างในครัวเขารีบเดินเข้าไปหาแล้วเข้าไปสวมกอดที่เอวบางๆของเธอจากด้านหลังทั้งลูบทั้งบีบเอวเธอเบาๆ：”ปาณีช่วงนี้เธออ้วนขึ้นหรือเปล่า？”
　　ปาณีที่กำลังจะชิมซุปอยู่พอดีถึงกับสำลักพรวดเเละไอออกมาอย่างแรง
　　”แค่กแค่กแค่ก……”
　　ธามนิธิช่วยตบหลังเธอเบาๆ：”ทำไมไม่ระวังเลยนะไม่ใช่เด็กๆเเล้วนะเราเนี่ย”
　　ปาณีค่อยๆกลับมาเป็นปกติเธอจ้องหน้าเขาเขม็งก่อนจะหันกลับไปตักซุปใส่ชาม
　　ธามนิธินั่งลงที่โต๊ะอาหารเขามองดูอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะก่อนจะเริ่มตักกับข้าวกินเมื่อได้ลิ้มรสอาหารมันทำให้เขารู้สึกว่าได้อยู่บ้านเเล้วจริงๆ
　　ปาณีเดินถือข้าวมาสองถ้วยแล้วจึงส่งถ้วยหนึ่งให้กับเขาส่วนถ้วยของเธอเป็นถ้วยที่ดูน่าสงสารมากเพราะมีข้าวอยู่นิดเดียวจากนั้นเธอก็เริ่มก้มหน้าก้มตากิน

ตอนที่825สู้สู้
　　ธามนิธิลองเทียบดูปริมาณข้าวในถ้วยของเขากับถ้วยของเธอด้วยสายตาเเต่ก็ไม่ได้พูดว่าอะไร
　　ปาณีค่อยๆกินข้าวอย่างเงียบๆไม่เหมือนกับแต่ก่อนที่ชอบกินแบบตะกรุมตะกรามมิหนำซ้ำยังค่อยๆละเลียดๆเคี้ยวอย่างช้าๆตามแบบกุลสตรีอีกด้วยทำเอาธามนิธิเลิกคิ้วมองด้วยความประหลาดใจ
　　ผ่านไปครู่หนึ่งคุณอาจึงพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งขึ้นมา：”ไม่หิวเหรอวันนี้？ทำไมถึงกินเเค่นั้นเองล่ะ？”
　　ปาณีหันไปสบตาเขาด้วยเเววตาอันเศร้าสร้อยพูดกับเขาด้วยท่าทางน้อยเนื้อต่ำใจ：”เมื่อกี้นี้ดูคุณอาจะรังเกียจที่ฉันอ้วนไม่ใช่เหรอคะ？ฉันก็เลยจะลดความอ้วนน่ะค่ะ！”
　　มุมปากของธามนิธิกระตุกขึ้นมาเบาๆ：”ฉันไม่รู้มาก่อนเลยนะว่าเธอจะเชื่อฟังฉันขนาดนี้？”
　　ปาณีมองค้อนใส่เขาอย่างขุ่นเคืองใจ：”คุณอาที่ฉันต้องเชื่อฟังก็เพราะกลัวว่าคุณอาจะรังเกียจฉันเเละก็ไม่ต้องการฉันแล้ว！เพราะฉะนั้นก็เลยต้องเชื่อฟังน่ะสิคะทำยังไงได้อ่า！”
　　ธามนิธิเห็นเธอดูเศร้าๆก็อดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไปจับใบหน้าของเธอก่อนจะบอกเธอว่า：”อันที่จริงก็อ้วนขึ้นเยอะเหมือนกันนะเนี่ย！”
　　พอได้ยินคำนี้เข้าไปความอยากอาหารของปาณีถึงกับลดฮวบไปในทันทีอาหารที่อยู่ตรงหน้าเเทบไม่ดึงดูดเธออีกต่อไป！
　　เมื่อได้เห็นเธอหดหู่ลงไปขนาดนั้นธามนิธิก็หัวเราะออกมาเบาๆ：”ต่อให้เธอจะอ้วนเเค่ไหนเธอก็ยังจะเป็นผู้หญิงที่ฉันรักมากที่สุด！”
　　ปาณีหันไปมองคุณอาด้วยแววตาเป็นประกายแพรวพราวก่อนจะทำเสียงออดอ้อนใส่เขา：”คุณอา……”
　　ธามนิธิตัวเเข็งทื่อไปครู่หนึ่งก่อนจะหันไปมองที่ยัยปีศาจน้อยที่กำลังหว่านเสน่ห์ใส่เขาชายหนุ่มหันกลับมาตั้งสติกำหนดลมหายใจเข้าออกๆอย่างช้าๆอย่าหันไปมองเธอนะ！
　　ปาณีได้เห็นแบบนั้นก็รีบลุกขึ้นเดินมาอยู่ตรงหน้าเขาเเล้วก็เหวี่ยงเเขนเล็กๆไปโอบรอคอเขาเอาไว้พร้อมกับพูดเสียงออดอ้อน：”คุณอาหนู……”
　　จู่ๆธามนิธิก็วางตะเกียบลงในทันทีทันใดชายหนุ่มขมวดคิ้วแน่นพลางแกะมือของเธอออกจากคอของเขาจากนั้นจึงเดินดุ่มๆขึ้นข้างบนไปโดยไม่หันกลับไปมองหญิงสาวที่ยืนเอ๋ออยู่ข้างล่าง
　　ปาณียังคงยืนงงอยู่ตรงนั้นครู่หนึ่งก่อนจะรีบวิ่งตามขึ้นไปข้างบน
　　ผลสุดท้ายก็คือทันทีที่ประตูห้องถูกผลักเปิดออกเรือนร่างอันรุ่มร้อนไปด้วยไฟแห่งราคะก็บุกมาประชิดเเละคว้าตัวเธอไปกอดไว้จากนั้น……ก็ไม่เหลืออะไรหลังจากนั้นเเล้ว！
　　กว่าปาณีจะนอนแผ่หลาเนื้อตัวอ่อนปวกเปียกอยู่บนเตียงนอนก็ไม่รู้เวลามันผ่านไปนานแค่ไหนเเล้วเธอเหลือบไปมองชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆด้วยแววตาเศร้าสลดอย่างหาที่เปรียบไม่ได้เธอกรอกตาใส่เขาเบาๆ：”คุณอาอ่ะคราวหน้าช่วยส่งสัญญาณบอกกันล่วงหน้าหน่อยได้มั๊ยอ่ะคะ？ขืนเป็นเเบบนี้ชีวิตฉันจะต้องมอดม้วยมรณาก่อนวัยอันควรแน่ๆเลยค่ะ！”
　　คุณอาเหลือบไปมองเธอแวบหนึ่งเเล้วก็ก้มหน้าดูแท็บเล็ตต่อ：”ไม่เป็นไรหรอกฉันจะนำหน้าเธอไปก่อนก็เเล้วกัน”
　　ปาณีรีบลุกพรวดขึ้นมาทันทีเธอมองหน้าเขาก่อนจะพูดเสียงเข้มใส่：”คุณอาอย่าทำให้ฉันกลัวสิ？”
　　คุณอาหันไปมองปาณีที่ดูเหมือนกำลังจะร้องไห้อยู่รอมร่อเขาถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่งเเล้วดึงตัวเธอเข้ามากอดไว้ในอ้อมเเขนเมื่อได้ฟังเสียงหัวใจเต้นตุบๆของเขาเธอก็ยิ่งขยับตัวซุกไปที่อ้อมอกของชายหนุ่มให้แนบแน่นยิ่งขึ้น
　　”เธอเป็นคนเริ่มสนทนาหัวข้อนี้ก่อนนะ！ฉันไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อนเลยเเต่ฉันก็หวังว่าฉันจะตามเธอไปทีหลัง……”ธามนิธิพูดด้วยเสียงเรียบนิ่ง
　　ปาณีทุบเขา”ป้าบ”ไปทีหนึ่ง：”นี่คุณอยากจะให้ฉันตายก่อนเหรอ？”
　　คุณอาส่ายหัวยิกๆ：”คนที่ไปก่อนนั่นแหละคือคนที่มีความสุขที่สุด！”
　　ปาณีมองหน้าคุณอาด้วยความตื้นตันใจก่อนจะร้องเรียกเขา：”คุณอา……”
　　ธามนิธิกระชับกอดเธอเเน่นขึ้นไปอีกแล้วก็ถอนหายใจออกมายาวๆ：”เลิกคิดได้เเล้วน่าดูจากสภาพร่างกายของพวกเราเเล้วเราสองคนยังต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีกนานเลยแหละมันยังเร็วเกินไปที่จะมานั่งคิดถึงเรื่องนั้นในตอนนี้นะ！”
　　หลังจากพูดจบเขาก็ลูบหัวเธอเบาๆกระซิบเสียงต่ำใส่เธอ：”นอนได้เเล้วนะที่รักของฉัน！”
　　หลังจากหลับสนิทตลอดคืนปาณีตื่นขึ้นมาในตอนเช้าก็เอามือไปลูบๆที่หมอนที่อยู่ข้างๆเเต่กลับพบว่าหมอนไม่มีความอุ่นหลงเหลืออยู่เเล้ว
　　เธอรีบใส่รองเท้าแตะและเดินลงมาข้างล่างเเต่ถึงตอนนั้นคุณอาก็ไม่อยู่เสียเเล้วทำให้เธอรู้สึกสงสัยเป็นอย่างมาก：”คุณอาไปไหนอ่ะ？ยังเช้าอยู่เลยไปไหนของเค้าเนี่ย？”
　　ขณะที่กำลังนึกสงสัยอยู่นั้นเสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นพอดี
　　ปาณีรีบเดินไปหาโทรศัพท์มือถือก็ได้เห็นมือถือที่กำลังส่งเสียงกระพริบวาบๆอยู่บนโซฟาด้วยความที่รีบร้อนวิ่งไปตรงนั้นไม่ทันได้ระวังเธอก็ไปชนเข้ากับโต๊ะน้ำชาที่วางอยู่หน้าโซฟา
　　”โอ๊ย！”ปาณีก้มลงไปลูบๆหัวเข่าตัวเองที่ดันไปชนกับโต๊ะเข้าเเต่โทรศัพท์มือถือก็ยังคงดังไม่หยุดเธอเลยรีบพุ่งไปที่โซฟาเมื่อหยิบมือถือได้ก็รีบกดรับสายทันที
　　”ฮัลโหลใครคะ？”ปาณีก้มลงไปมองสำรวจที่หัวเข่าตัวเองปากก็ถามปลายทางในโทรศัพท์
　　เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นอย่างรวดเร็วจากสายปลายทาง：”เเมวน้อยจอมขี้เกียจยังไม่ตื่นอีกเหรอ？”
　　ปาณีเงยหน้าขึ้นมามองไปรอบๆก็ไม่เห็นที่มาของเสียงคุณอาถึงตอนนั้นเองที่เธอนึกขึ้นมาได้ว่าเป็นเสียงของคุณอาที่โทรเข้ามาจากนั้นเธอก็ตะโกนตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูประหลาดใจ：”คุณอาออกไปข้างนอกเเล้วเหรอคะ？”
　　ธามนิธิพูดเบาๆอย่างรู้สึกผิด：”ฉันได้รับโทรศัพท์เมื่อตอนก่อนฟ้าสางก็เลยรีบออกมาน่ะเห็นเธอกำลังนอนหลับปุ๋ยก็เลยไม่ได้ปลุก！”
　　ปาณีกำลังจะอ้าปากพูดก็ได้ยินเสียงของไวยาตย์ดังลอดมาจากสายปลายทาง：”ท่านประธานธามนิธิพวกเขามากันเเล้วครับ！”
　　ธามนิธิรีบพูดกับเธอ：”ปาณีฉันคงต้องไปอยู่เมืองเมฆาสักระยะหนึ่งคงไม่กี่วันหรอกเธอก็ดูเเลตัวเองดีๆล่ะ！”
　　พูดจบเขาก็รีบวางสาย
　　หันไปมองที่โทรศัพท์ที่กำลังส่งเสียงตู๊ดตู๊ดตู๊ดปาณีได้เเต่ทำปากจู๋ด้วยความผิดหวังเล็กๆ：”ทิ้งฉันไว้คนเดียวอีกเเล้วฮึ่ย！”
　　ทว่าห้องนั้นเงียบสงัดไร้เสียงตอบรับใดๆ
　　ปาณีเห็นว่าธามนิธิเองก็กำลังยุ่งกับงานของเขาขนาดวันหยุดก็ยังต้องออกไปทำงานต่างเมืองตัวเธอเองก็ไม่ควรนิ่งดูดายทำตัวล้าหลัง：”ฉันก็ต้องยุ่งบ้างสิเพื่อที่ฉันจะได้ไม่ต้องฟุ้งซ่านเพราะคอยเเต่คิดถึงคุณอาตลอดๆ！”
　　”สู้สู้！เธอต้องทำได้สิปาณี！จะถูกคุณอาทิ้งไว้ไกลๆแบบนี้ไม่ได้”ปาณีตบที่แก้มของตัวเองเบาๆเพื่อเป็นการสร้างขวัญกำลังใจให้ตัวเอง！
　　สิบนาทีต่อมาปาณีเดินออกจากบ้านมาด้วยท่าทางกระปรี้ประเปร่า
　　ในระหว่างนั้นก็บังเอิญได้เจอน้าลำมุงที่เป็นคนทำอาหารเช้าให้พวกเธอพอดี
　　”ปาณี？ทำไมออกไปแต่เช้าเลยล่ะวันนี้？น้ายังไม่ทันได้ทำอาหารเช้าให้เลย！”น้าลำมุงมองเธอด้วยความประหลาดใจ
　　ปาณีส่งยิ้มให้น้าลำมุง：”ไม่เป็นไรค่ะน้าลำมุงคุณอาไปทำธุรกิจต่างเมืองน่ะค่ะวันนี้หนูก็มีธุระพอดีเดี๋ยวหนูออกไปหาซื้ออาหารเช้าง่ายๆทานเอาก็ได้ค่ะ！น้าลำมุงกลับไปก่อนได้เลยวันนี้หนูคงไม่กลับเข้ามาทานข้าวเเล้ว！”
　　น้าลำมุงพยักหน้าให้เธอ：”งั้นก็ได้ค่ะเดี๋ยวพรุ่งนี้น้าค่อยมาใหม่！”
　　ปาณีโบกมือบ๊ายบายให้กับน้าลำมุงก่อนจะเดินออกไป
　　น้าลำมุงไม่รู้จะทำอย่างไรก็เลยต้องกลับไปที่บ้านวิสิทธิ์เวชแม่ของธามนิธิเห็นเธอวกกลับมาที่บ้านก็รู้สึกประหลาดใจไม่น้อย：”น้าลำมุงทำไมถึงได้กลับมาเร็วนักล่ะ？ไม่ได้ไปที่บ้านของธามนิธิหรอกหรือ？”
　　น้าลำมุงยิ้มตอบก่อนจะเล่าถึงคำพูดของปาณีให้แม่ของธามนิธิฟัง
　　แม่ของธามนิธิหัวเราะออกมาเบาๆ：”ถ้าอย่างนั้นเธอก็ไปเก้อเลยสิลำบากเเย่เลย！แต่ธามนิธิก็นะทำไมจู่ๆถึงได้ไปทำงานที่เมืองเมฆาได้เขาไม่เห็นพูดอะไรสักคำ！”
　　”ไม่ลำบากหรอกค่ะ”น้าลำมุงพูดพลางยิ้มให้แม่ของธามนิธิ
　　วันนี้ปาณีมาปรากฏตัวอยู่ที่ประตูทางเข้าบริษัทตั้งเเต่ไก่โห่เมื่อมองไปที่ป้ายสีทองสายตาแห่งความมุ่งมั่น​ใน​การ​ต่อสู้ก็ฉายแววเป็นประกายขึ้นมาเธอพูดกับตัวเอง：”สู้สู้นะปาณี！ไม่ช้าก็เร็วเธอจะต้องยืนเคียงข้างคุณอาได้อย่างสง่าผ่าเผยไม่ต้องถูกใครมาวิพากษ์วิจารณ์！วันนั้นจะต้องมาถึงสู้สู้！”
　　เมื่อปาณีเดินเข้าไปด้านในบริษัทพนักงานยังไม่มีใครมาทำงานเลยเธอจึงนั่งทำงานอยู่คนเดียวในออฟฟิต
　　ปาณีเริ่มจากเปิดบล็อคขึ้นมาดูเธอเปิดอ่านโพสต์ของตัวเองก่อนจะไล่ดูโพสต์ใหม่ๆที่กำลังเป็นประเด็นร้อนเเรงในช่วงนี้ซึ่งก็ถือเป็นการเก็บเกี่ยวประสบการณ์ของคนอื่นๆไปในตัว
　　ถึงเเม้ว่าตัวเธอเองจะก้าวเข้ามาสู่วงการนี้เเล้วก็จริงแต่เธอก็ถือว่ายังเป็นมือสมัครเล่นอยู่ดังนั้นช่วงที่เธอว่างๆปาณีก็มักจะชอบเปิดดูเวปบล็อคต่างๆเเละศึกษาเรียนรู้จากสิ่งที่ผู้คนโพสต์เอาไว้เพื่อใช้เป็นเเนวทางให้กับตัวเธอเองหลังจากนั่งไล่ดูเวปบล็อคต่างๆเวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว
　　จนถึงราวๆแปดโมงเช้าพนักงานก็เริ่มเข้างานกันเเล้วธีระเห็นประตูออฟฟิตเปิดอยู่ก็รีบเดินเข้าไปดูพอได้เห็นว่าเป็นปาณีเขาก็โล่งใจจนถอยหายใจออกมา：”เฮ้อเธอนั่นเอง！”