ตอนที่726
ปาณีไม่ทันตอบก็รีบวิ่งขึ้นไปชั้นบนทันที
ไวยาตย์ยืนอยู่หน้าห้องสมุดใบหน้าดูกังวลเธอเดินเข้าไป “คุณอาอยู่ข้างใน?”
สีหน้าไวยาตย์ดูตระหนักมากเขามองปาณีแต่ไม่ได้พูดอะไร
ดวงตาคู่นั้นจ้องเอาจนปาณีไม่มีความมั่นใจ
ในใจปาณีตอนนี้ระแวงมาก “เขาโกรธมากไหม? ขอโทษฉันมีเรื่องเร่งด่วนพอดีเรื่องเร่งด่วนมากก็เลยมาสาย”
ประเด็นคือเธอไม่รู้เลยว่าธามนิธิจะขอเธอแต่งงาน……
“เป็นเรื่องของเวทเสหรอ?” ไวยาตย์มองเธอแล้วเอารูปในโทรศัพท์ให้เธอดู “พวกนี้คุณธามนิธิเห็นหมดแล้ว”
ปาณีมองรูปในโทรศัพท์ของไวยาตย์สีหน้าก็ดูซีดทันที
เธอไปโรงเรียนใช้เวลาเยอะขนาดนี้มาจัดการเรื่องนี้ก็เพราะกลัวเรื่องนี้ไปถึงหูของคุณอาแต่ไม่คิดว่าเขา……เห็นแล้ว?
ยังไงเธอ……ก็สายไปแล้ว……
ก็เลยเขาไม่ได้รอเธอไม่ใช่เพราะเธอมาสายแต่เป็นเพราะ……เขาเห็นรูปของเธอและเวทัสใช่ไหม?
ทีแรกที่ปาณีทำลงไปคือไม่อยากให้เขาเห็นรูปนี้แต่ไม่คิดว่ายิ่งทำเรื่องก็ยิ่งแย่ไปอีก
เธอมองไวยาตย์ “เธอดูเธอสิเวลาไหนไม่ออกเรื่องแต่กลับมามีปัญหาในเวลาแบบนี้?”
โดยเฉพาะวันนี้ธามนิธิอยากขอเธอแต่งงานและอยากเซอร์ไพรส์เธอ
ในเวลาแบบนี้เธอก็กลับไปสร้างปัญหาอีก
ปาณีขยี้ผมตัวเอง “ฉันก็ไม่อยากให้เป็นแบบนี้”
ถึงเวลาแบบนี้แล้วก็คงต้อง……ไปพูดความจริงแล้วแหละ
นึกถึงเวทัสคนก็ไปแล้วแต่กลับทิ้งปัญหาใหญ่มาให้เธอ
ในสายตารีบร้อนของไวยาตย์ ปาณีก็แอบเปิดประตูห้องสมุดเห็นธามนิธินั่งอยู่บนเก้าอี้หันใส่เธอ
ในห้องสมุดเงียบมากเธอราวกับได้ยินเสียงเต้นหัวใจ
ปาณีรู้ว่าธามนิธิดีกับเธอและตามใจเธอมากมีเรื่องมากมายก็อดทนเธอ
แต่ว่าเขาก็อดทนมานานมากจนบางครั้งเธอเองก็เริ่มไม่มั่นใจว่าถ้าวันไหนเขาเริ่มไม่ตามใจเธอขึ้นมาล่ะ?
โดยเฉพาะเรื่องของเวทัสมันก็ไม่ค่อยธรรมดาเธอเลยคิดว่าอยากไปจัดการเอง
แต่ไม่คิดว่ากลับทำให้เขาไม่สบายใจ
ธามนิธิได้ยินเสียงเธอก็วางแก้วบนมือลงปาณีไปนั่งเก้าอี้ตรงข้ามเขาแล้วยกหัวขึ้นมองเขา “คุณอาโกรธไหมคะ?”
เขามองเธอจากนั้นนิ้วมือเรียวก็ไปจับกาน้ำแล้วเทชาให้ตัวเอง
มือของปาณีก็เริ่มจับมุมเสื้อขยี้ไปมา “เรื่องของเวทัสมันเป็นอุบัติเหตุวันนั้นเขาบอกมีธุระจะคุยแต่ฉันก็ไม่คิดว่าอยู่ๆเขาจะ……ตอนนั้นฉันก็โมโหฉันไม่ชอบเขาแต่โดนเขาจูบแบบนี้ก็มีแต่ความรู้สึกที่น่ารังเกียจที่จริงฉันก็เสียใจอยู่มักจะรู้สึกขอโทษคุณอาบ่อยๆช่วงนี้ฉันก็กังวลตลอดว่าถ้าคุณอารู้เรื่องนี้จะโกรธไหม……แต่ว่าตอนนี้คุณอาก็รู้ถ้าคุณอาโกรธฉันก็เข้าใจ”
ถ้าเปลี่ยนเป็นน้านลินมาจูบคุณอาถึงแม้คุณอาจะไม่ยอมสักแค่ไหนปาณีคิดว่ายังไงเธอก็คงโกรธมากเช่นกัน
ถ้าเขาไม่รักเธอจริงถึงเธอไปมีอะไรกับใครเขาก็ไม่สนใจหรอก!
ตอนที่727
ปาณีพูดจบก็ก้มหัวลงไม่กล้าสบตาธามนิธิ
แต่เธอรู้สึกได้ว่าธามนิธิมองเธอตลอด
เขาแค่ไม่พูด
นี่ยิ่งทำให้ใจเธอรู้สึกลำบาก
ถึงแม้โกรธแต่เธอก็พูดเยอะขนาดนี้แล้วเขาตอบสักคำมันก็ดีไม่ใช่หรือไง?
จะด่าเธอก็ได้จะได้ทำให้เธอรู้สึกสบายใจหน่อย!
แต่เขากลับไม่พูดอะไรเลยทำเอาเธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อ
แต่ว่าคนที่เอาเปรียบคือเธอถึงเขาจะโกรธขนาดไหนมันก็สมควรแล้วแหละ
นั่งไปสักพักเขาก็ไม่ตอบปาณีเลยลุกขึ้นมาอย่างตื่นเต้น “ฉันไม่รบกวนคุณอาแล้วถ้าคุณอาหายโกรธเมื่อไหร่ก็มาบอกฉันด้วย”
เธอลุกขึ้นเตรียมตัวออกไป
อยู่ๆก็มีความรู้สึกเสียใจมาถ้าเขาเกลียดเธอเพราะเรื่องนี้เธอควรจะทำยังไง?
ในตอนนี้เธอหมดหวังมากที่สุดเสียงของธามนิธิก็ดังทั่วห้อง “กลับมา”
ปาณีกลับไปนั่งแล้วมองเขาอย่างตื่นเต้น “คุณอาฉันผิดไปแล้วคุณอาไม่ต้องเกลียดฉันได้ไหม? ฉันรู้ว่าฉันไม่ดีพอไม่เก่งพอแต่ว่าฉันชอบคุณอามากชอบคุณอามากกว่าใครถ้าคุณอาโกรธฉันก็เศร้าถ้าคุณอาไม่สนใจฉัน ฉันก็คงเสียใจ……”
โดยเฉพาะนึกถึงที่วันนี้เขาเตรียมเพื่อเธอเยอะแยะแต่เธอกลับทำผิดหวังยิ่งทำให้เธอรู้สึกผิดไปใหญ่
ระหว่างทางที่กลับเธอก็คิดเรื่องนี้ตลอด
ธามนิธิมองปาณีที่วางตัวได้ต่ำต้อยมากก็ตอบกลับไป “ฉันไม่ได้โกรธ”
ปาณีชะงัก “จริงหรอ?”
นี่เขาไม่โกรธ?
ทั้งๆที่เห็นรูปนั้นแต่กระทู้นั้น
และ……
เขายอมทิ้งงานขอแต่งงานที่อุตส่าห์เตรียมมาอย่างตั้งใจยังไงก็ดูออกว่าโกรธ
ธามนิธินั่งอยู่บนเก้าอี้มองเธอ “โกรธแล้วมีประโยชน์อะไร? เรื่องนี้เวทัสจูบเธอก็จะหายไปหรือไง?”
ปาณีมองธามนิธิไม่เชื่อว่าเขาจะติดถึงขั้นนี้ด้วย
สายตาแบบ ‘คุณอานี่เก่งจริงๆ’
แต่ว่านึกถึงเรื่องขอแต่งงานปาณีก็ยังรู้สึกเสียใจอยู่ดี
เธอบอก “ฉันไปร้านอาหารเห็นของที่คุณอาเตรียม……”
ถึงแม้อาจจะเก็บไปบ้างแต่ก็ดูออกว่าเขาจั้งใจทำมัน
ปาณีรู้สึกผิดมากช่วงสองวันนี้โชคเธอไม่ดีเลยเจอแต่เรื่องซวยๆ
ธามนิธิทำเป็นมองเธอ “ฉันคิดว่าเธองานยุ่งขนาดนี้คงลืมไปแล้ว”
เรื่องของโรงเรียนสำคัญกว่าเขาก็เลยกลับมาเลยและให้คนไปเก็บของพวกนั้น
ปาณีบอก “ใช่ที่ไหนล่ะ? หลังจากที่ฉันให้คนลบโพสต์เสร็จก็รีบไปหาเลยนะ”
ในใจเธอเขาสำคัญตลอด!
ตอนพูดคำพวกนี้ปาณีรู้สึกได้ถึงสายตาที่ธามนิธิมองมาราวกับเข็มทิ่มตัวเธอไปทั่ว
เธอพูดอย่างถอดหายใจ “ขอโทษ”
ยังไงวันนี้เธอก็ผิดขนาดตอนนี้อธิบายมันยังเหมือนผิดเลย
ธามนิธิบอก “แล้วทำไมเรื่องแบบนี้ไม่บอกฉันเวลาแรก?”
ถ้าให้เขารู้ตั้งแต่แรกมันก็จะไม่เกิดเรื่องพวกนี้
ปาณีพูดอย่างรู้สึกผิด “ฉันก็แค่คิดว่าจะไม่มีคนเห็น
“เธอคิดว่า?” น้ำเสียงธามนิธิดูไม่สมอารมณ์ “ฉันว่าเธอก็แค่หลอกฉันจนหลอกชินไปแล้วเองแหละเธอไปดูเองสิว่าพวกนี้เป็นอะไร”
ตอนที่728
ธามนิธิพูดแล้วโยนโทรศัพท์มาให้เธอปาณีรับไว้แล้วเห็นที่ปรากฏบนจอ…..
ถึงแม้ปาณีให้คนลบโพสต์และรูปพวกนั้นแล้วแต่ก็ยังมีข่าวแพร่ออกมาบ้าง
บอกว่าอะไร : โมรีกับเวทัสเลิกกันเพราะเธอ…..
บอกว่าอะไร : ปาณีในถานะเพื่อนสนิทของโมรีแต่กลับแทรกความรักของเพื่อน
ไม่เพียงแค่นี้ขนาดข่าวที่ติรยาเคยกระจายไปทั่วตอนนั้นที่ว่าปาณีไปแย่งแฟนเธอไม่เป็นมิตรต่อปาณีข่าวพวกนี้ก็โดนขุดออกมาอีก
คนสมัยนี้คงน่าเบื่อมากถ้าคนอื่นสนใจเธอก็จะมีคนไปขุดเรื่องเก่าๆของเธอออกมาไม่ว่ามันจะจริงหรือไม่จริง
ปาณีไม่คิดว่ามีเรื่องพวกนนี้ด้วยสีหน้าก็ดูตระหนักทันที
ทั้งๆที่เรื่องมันไม่ใช่แบบนี้แต่ก็เห็นได้ชัดว่ามีคนตั้งใจทำ
ธามนิธิมองเธอ “ดีใจไหม?”
“ไม่ดีใจ” ใครเห็นพวกนี้แล้วจะดีใจ
เธอไม่ได้มีโรคสักหน่อย
ธามนิธิบอก “นี่คือผลที่เธอไม่บอกฉันก่อนถ้าเธอบอกฉันตั้งแต่แรกมันก็จะไม่มีพวกนี้เกิดขึ้น”
ธามนิธิมองโทรศัพท์ไม่ได้ยกหัวและในใจก็สับสนมาก
อยู่ๆธามนิธิก็ยื่นมือมาวางลงบนหัวเธอและน้ำเสียงอ่อนโยน “ไม่ต้องกังวลฉันให้คนไปจัดการเรื่องพวกนี้แล้วไปกินข้าวกันเถอะ”
ถ้าไม่เห็นมันช่างมันแต่เห็นเรื่องพวกนี้แล้วเขาจะทำเป็นไม่สนใจไม่ได้
ท่าทีของเขาทำให้สีหน้าตระหนักถึงของปาณีสบายขึ้นมาทันที
ปาณีเดินไปแล้วนั่งลงบนตักเขาอิงเขาไว้ “คุณอาดีที่สุดแล้ว”
เห็นเธอที่ทำตัวติดเหมือนแมวธามนิธิก็พูด “ดีที่สุดแล้วยังไง? ยังไงเธออยากหลอกฉันยังไงก็หลอกแบบนั้นอยู่ดี”
“คราวหลังไม่กล้าแล้ว” ปาณีสัญญา “คราวหลังฉันจะไม่หลอกคุณอาอีก”
ประเด็นคือเธอพบว่าเหมือนทุกครั้งที่จะหลอกเขาเธอก็ทำไม่สำเร็จ
เขามักจะรู้ทุกเรื่องตลอด
ปาณีสงสัยหนักมากว่าเขาใส่ตาบนหลังเธอหรือเปล่า
“แล้วถ้าครั้งหน้ายังหลอกอีกล่ะ?”
“……ไม่กล้าจริงๆแล้ว” เธอพูดเสียงเลาในอ้อมกอดเขา
ธามนิธิ “เรื่องแบบนี้เธอจะปิดบังฉันไว้ทำไม? แต่คนที่ลำบากเสียใจกลับเป็นตัวเองไม่ใช่หรือไง ฉันรู้ว่าเธอกลัวฉันโกรธกลัวฉันไม่สนใจแต่ที่ฉันเกลียดที่สุดไม่ใช่ที่เธอทำเรื่องผิดแต่เป็นเธอหลอกฉันเข้าใจไหม?”
เธอมองเขาแล้วพยักหน้าสายตาเขาดูเข้มแต่ทำให้คนรู้สึกปลอดภัย “รู้แล้ว”
เธอนั่งเงียบๆในอ้อมกอดของธามนิธิไปสักพักแล้วยกหัวขึ้นมองเขา “แล้วเรื่องขอแต่งงานจะทำยังไงดี?”
ธามนิธิพูดอย่างจริงจัง “ยังไงก็พลาดไปแล้วก็ช่างมันเถอะ!”
“……” ปาณีอดที่จะแอบบ่นเบาๆไม่ได้ทำไมต้องทำยังงี้กับเธอ?
เธอก็ไม่พูดแต่มือยังจับเสื้อเขาไว้อยู่ธามนิธิมองเธอที่ทำตัวน่าสงสารก็บอก “เด็กโง่ไว้คราวหน้ามาทดแทนแล้วกัน”
ได้ยินเขาพูดแบบนี้ที่เธอทำหน้าเบี้ยวหน้าบูดก็กลับมาเหมือนเดิมทันที
เธอมองเขา “คุณอาพูดเองนะห้ามลืม”
ธามนิธิไม่ได้ตอบเธอแต่ในใจเขาตอบตกลงแล้วสำหรับความหยิ่งยโสของเขาก็ขี้เกียจพูดให้ปาณีอีก
เขาจับมือเธอ “หิวหรือยัง?”
“หิวๆๆ” เมื่อวานกินโจ๊กตลอดตอนเช้าก็ไม่ได้กินอะไรทีแรกปาณียังคิดไว้ว่ากลางคืนจะได้กินดีๆสักมื้อแต่สุดท้ายกลับไม่ได้กินสักอย่างแถมเพราะเรื่องของเวทัสทำเอาตัวเองตกใจไม่เบา
ตอนที่729
ธามนิธิอุ้มเธอออกจากห้องสมุดรู้สึกช่วงสองวันนี้เธอผอมลงเยอะมาก
ไวยาตย์กำลังเดินกังวลอยู่หน้าประตูกำลังจินตนาการภาพข้างในกลัวพวกเขาคุยไม่ลงตัวแล้วทะเลาะกันแต่สุดท้ายกลับเห็นปาณีโดนธามนิธิอุ้มออกมา
นี่เธอไปใส่ยาอะไรให้ธามนิธิหรือเปล่าเนี่ยขนาดนี้ยังง้อสำเร็จ?
แขนเล็กๆของปาณีกอดคอธามนิธิไว้ธามนิธิตัวสูงขนาดนี้อุ้มเธอขึ้นอย่างว่าง่าย
ทั้งสองคนคุยไปด้วยแล้วเดินกลับห้องไปด้วย
ปาณีโดนธามนิธิวางลงบนเตียงเห็นเขาดึงเนคไทออกที่ข้างเตียงแล้วตอบโต้ “ไหนบอกจะพาไปกินข้าวไม่ใช่หรือไง?”
เธอหิวเธออยากกินของแต่ไม่ใช่กินเขา!
ทำไมเขาต้องอุ้มเธอมาในห้อง?
ธามนิธิมองเธออย่างโหดแล้วเอาเนคไททิ้งไว้ข้างๆและแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตทีละเม็ด “ป้อนเธอให้อิ่มก่อนแล้วค่อยลงไปกินข้าว”
“เออ……” สีหน้าของปาณีเริ่มไม่ปกติ
นี่มันจะเกินไปไหนเนี่ย?
มารังแกเด็กใสซื่ออย่างเธอแบบนี้ได้ยังไงกัน?
ธามนิธิก้มตัวลงแล้วกอดเธอ “ทำไมดีใจจนพูดไม่ออกใช่ไหม?”
“……”
ดีใจจนพูดไม่ออกจริงๆ!
มือเรียวของเขาเริ่มมาแกะเสื้อเธอ ปาณีก็ตื่นเต้นจนกลืนน้ำลาย “คุณอาจะทำอะไรแบบนั้นจริงหรอ? ให้ฉันได้กินของสักหน่อยก่อนได้ไหม?”
ฉันหิวจริงๆนะ!
ธามนิธิก็ยกยิ้มๆอาจจะเพราะเขาโกรธด้วยเห็นเธอไม่ยอมเขาเลยต้องทนไว้ก่อน
แต่เห็นเธอแบบนี้เขาก็รู้สึกมันสนุกดีเลยพูดอย่างอ่อนโยน “พาเธอไปอาบน้ำ”
ที่จริงเขาก็อยากเอาเธอตรงนี้เลยแหละแต่เห็นเธอทำตัวน่าสงสารแบบนี้ก็ทำไม่ลง
“กินข้าวเสร็จค่อยอาบน้ำได้ไหม?” ปาณีอยากกินของมากกว่า
ธามนิธิบอก “อาบน้ำเสร็จจะได้สบายตัวหน่อยไงเดียวไว้ให้เขาส่งของกินขึ้นมา”
ปาณีนั่งลงในอ่างอาบน้ำกลับมาอาบน้ำที่บ้านสบายจริงๆ
อยู่ในโรงพยาบาลสองวันจนเธอรู้สึกตัวเธอสกปรกไปหมด
เธอเอาผ้ามาเช็ดมือให้ตัวเอง
ธามนิธินั่งรับโทรศัพท์อยู่ข้างๆ
จันวิภาเป็นคนโทรเข้ามา “ปาณีกลับถึงบ้านหรือยัง?”
“กลับมาแล้ว”
“ร้างกายดีขึ้นหรือยัง?” ช่วงสองวันที่ปาณีอยู่ในโรงพยาบาลทั้งบ้านก็เป็นห่วงเธอมาก
ธามนิธิภรรยาผิวขาวๆของตัวเองแล้วตอบ “หายดีแล้ว”
“ใช่สิ” เสียงของจันวิภาจริงจัง “วันนี้ฉันเห็นรูปของเธอกับเวทัสด้วย”
ธามนิธิชะงักไม่คิดว่าพี่สาวจะเห็นด้วย
เขาเชื่อปาณีเลยไม่ได้ไปโทษใส่เธอแต่ทางพี่สาวก็ไม่รู้ว่าพี่สาวคิดยังไงเหมือนกัน
จันวิภากังวล “เธอคงจะไม่โกรธเขาเพราะเรื่องนี้หรอกนะ? ตอนนี้ลูกฉันก็ไปเมืองนอกแล้วไม่มีอะไรกับปาณีแน่นอนเธอไม่ต้องคิดมากนะ”
เห็นพี่สาวมาปลอบใจตัวเองแบบนี้ธามนิธิก็ไว้ใจ “อือฉันรู้แล้ว”
พูดกับจันวิภาจบธามนิธิก็วางโทรศัพท์ลงปาณีมองเขา “พวกเธอกำลังคุยเรื่องของฉันอยู่ใช่ไหม?”
ธามนิธิเอาโทรศัพท์ไว้อีกข้างแล้วเอาผ้าดึงออกจากมือเธอ “อือ”
“เรื่องของวันนี้พี่สาวรู้หมดแล้ว?” ปาณีกังวล
ในโลกนี้มีบ่อยมากไม่ใช่มีแค่เธอผิดถึงจะโดนตำหนิ
มองปัญหาจากมุมมองที่ไม่เหมือนกันก็จะเกิดความเข้าใจผิด
ตอนที่730
ธามนิธิเห็นเธอกังวล “ไม่เป็นไรเรื่องของเธอกับเวทัสพี่สาวยังมีอะไรที่ไม่รู้?”
ทุกคนก็รู้กันหมดก็แค่ไม่พูด
ในสายตาพวกเขาความสัมพันธ์ของเธอและเวทัสเมื่อก่อนก็เป็นเพียงเด็กๆเล่นกันไม่จำเป็นต้องใส่ใจ
ละอีกอย่างมีเขาอยู่ด้วยคนในบ้านก็เห็นแก้หน้าเขา
ปาณีมองธามนิธิแล้วค่อยพบว่าเรื่องของเธอและเสทัสในสายตาเขาราวกับไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร
ตอนอาบน้ำออกมาคุณน้าก็เอาอาหารส่งขึ้นมาแล้ว
ปาณีพึ่งออกจากโรงพยาบาลเลยต้องกินของจืดๆ
ธีระได้ส่งเอกสารทางที่ค่ายหนังส่งมาให้เธอดู เธอดูไปสักพักค่อยไปนอน
ธามนิธิไม่ได้นอนรอเธออยู่หลังเธอขึ้นมาบนเตียงก็กอดเธอแล้วถามด้วยเสียงแหบ “ทำเสร็จแล้ว?”
“อือ” ปาณีร฿ว่าเขารออะไรอยู่เลยโผล่เข้าไปจูบเขาก่อน
อุตส่าห์ได้เห็นเธอจูบแล้วไม่เขินอายธามนิธิกับจูบกับเธออย่างนัวเนียไปสักพักแล้วมองปาณีที่นอนทับอยู่บนล่างตังเอง “จะมาทำเอง?”
“……” คำพูดของเขาทำให้ปาณีนึกถึงตอนที่ขาเขายังไม่หายดี
เธอบอก “ฉันอยากปิดไฟ”
โดนเขามองแบบนั้นก็รู้สึกอายทำตัวไม่ถูก
ธามนิธิมองภรรยาที่เขินอายของตัวเอง “แต่ว่าฉันอยากดูเธอ”
“งั้นฉันไม่ทำแล้ว”
เธอพึ่งพูดจบธามนิธิก็ปิดไฟลง
พอไฟปิดก็มองไม่เห็นสักอย่างธามนิธิรู้สึกได้ถึงอะไรนุ่มๆที่เข้ามาหาตัวเองทั้งหอมทั้งนุ่มราวกับเค้กหวานก้อนใหญ่ทำให้คนอดที่จะกินคำเดียวหมดไม่ได้
จูบอ่อนโยนของเธอก็ไปประกบกับริมฝีปากเขา
“อือ……”
ถึงแม้ทั้งสองคนเคยมีกันหลายรอบแล้วแต่ว่าครั้งนี้ปาณีเป็นคนเริ่มก่อนประสบการณ์ของเธอยังไม่มากพอ
ที่โดนเมื่อกี้มันเจ็บมาก
“ทำไมเป็นแบบนี้?” เธอรู้สึกแห้วมาก
ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ก็ทำสำเร็จตลอดแต่ทำไมมันเข้าไปไม่ได้
ธามนิธิมองเด็กโง่ของตัวเองแล้วหันตัวโผล่เข้าไปกัดหูเธอ “เบบี้ของเรามันซื่อไปหน่อย”
เธอตื่นเต้นมากและร่างกายก็แห้งถ้งแม้พยายามขนาดไหนก็รับเขาเข้ามาไม่ได้
เพราะเรื่องแบบนี้ถ้ามันไม่มีอารมณ์ถึงจะพยายามขนาดไหนมันก็ราวกับโดนทำโทษ
ธามนิธิจูบเธออย่างมีความอดทนไปทั่วร่างกายเธอพอเห็นเธอเริ่มมีอารมณ์ค่อยเข้าไป……
“ยังเจ็บอยู่ไหม?” เหงื่อเขาตกลงมาที่หน้าเธอ
ปาณีบอก “ดีขึ้นเยอะเลย”
เธอรู้สึกร่างกายของใครบางคนราวกับเป็นกองไฟทำเอาเธอก็ร้อนขึ้นมา
หลังจากเสร็จหมดปาณีดหนื่อยมากนอนอยู่บนเตียงใกล้จะหลับแล้วธามนิธิก็เอาผ้าอุ่นๆมาเช็ดตัวเธอให้สะอาดแล้วค่อยกอดเธอนอน
ตอนเย็นวันที่สองปาณีอยู่ในฟิตเนสวิ่งไปด้วยฟังคำศัพท์ไปด้วย
จันวิภาเดินมาเทรนเนอร์คนนี้เธอเป็นคนแนะนำให้ธามนิธิแล้วธามนิธิช่วยเชิญแทนปาณี
แต่ว่าปาณีงานยุ่งมากเลยไม่ได้มาบ่อย
วันนี้เห็นปาณีอยู่ที่นี่ก็รู้สึกตกใจ “ปาณีวันนี้ไม่มีเรียนหรอ?”
“พึ่งเรียนเสร็จแล้วมา” ปาณีมองจันวิภาหุ่นของพี่ถือว่าดีมากถึงเขาอาจจะไม่ได้สาวแบบปาณีแต่ว่าออกกำลังสม่ำเสมอถึงแม้มีลูกชายอย่างเวทัสหุ่นก็ยังดีเหมือนเดิม
เธอนึกภาพไม่ออกเลยด้วยซ้ำว่าลูกชายเขาขึ้นมหาวิทยาลัยแล้ว
