ตอนที่721
ธามนิธิ “……”
เขายกคิ้ว “เธอยังจะกินข้าวอยู่ไหม?”
อยู่ดีๆก็ไปพูดถึงเรื่องที่ไม่ควรพูด
เธออย่ามาหยอกอ่อยเขาแบบนี้อยู่เรื่อบได้ไหม?
เขาไม่รับรองว่าเขาจะควบคุมตัวเองได้ทุกครั้งหรือเปล่า
ปาณีเอาถ้วยมา “ฉันกินเอง”
ธามนิธิมองเธอที่เชื่อฟังแบบนี้ก็ยิ้ม “ถ้าแม้มีวันหนึ่งพวกเรามีลูกด้วยกันเธอกลายเป็นแม่ของลูกแต่ในสายตาฉันเธอก็ยังเป็นเด็กเหมือนเดิม”
เธออายุน้อยกว่าเขาตั้งเยอะ!
ปาณีกรอกตาใส่เขา “ฉันไม่เล็กแล้วคุณอานั่นแหละเล็ก!”
ธามนิธิหน้ามือผู้ชายคนหนึ่งโดนหาว่าเล็กมันเป็นเรื่องที่ทนไม่ได้เลย
เขาพูดกับปาณี “ฉันเล็กไม่เล็กเธอก็รู้อยู่แก่ใจไม่ใช่หรือไง?”
“ห้ะ” ปาณีที่กำลังกินโจ๊กอยู่ได้ยินเขาพูดแบบนี้ก็เกือบพุ่งออกมา
เธอหมายถึงอายุคุณอากำลังพูดอะไรเนี่ย?
ผู้ที่มีประสบการณ์เยอะมันก็น่ากลัวแบบนี้แหละ
ธามนิธิเอาทิชชูมาให้เธอแล้วปาณีก็เอามาเช็ดปากบอก “เพื่อนฉันได้ข่าวว่าฉันเข้าโรงพยาบาลบอกว่าตอนบ่ายจะมาหาฉันได้ไหม?”
“ได้สิ”
เขาเคยบอกเมื่อไหร่ว่าไม่ให้เธอไปเจอเพื่อน?
ปาณีพยักหน้า “อือ”
ธามนิธิเห็นเธอทีดีใจก็มาลูบหัวเธอ
ตอนบ่ายโมรีมาพร้อมชยรพ
ปาณะบว่าช่วงนี้สองคนนี้ไปไหนมาไหนด้วยกันสองคนตลอดยิ่งดูก็ยิ่ง……เหมาะสมดี?
แต่ว่าโมรีชอบเวทัสไม่ใช่หรือไง?
ทำเอาปาณีเริ่มไม่เข้าใจ
โมรีช่วยปอกเปลือกผลไม้อยู่ข้างๆปาณีก็ถามอย่างสงสัย “เธอคบกับชยรพอยู่หรอ?”
โมรีชะงักไปสักแป๊บแล้วมองปาณีกำลังจะปฏิเสธชยรพก็ตอบก่อน “อือ”
ปาณีตกใจจนเกือบจะลุกขึ้นจากเตียง “เป็นเรื่องตอนไหนแล้วเนี่ย?”
ทำไมเธอไม่ได้ข่าวเลยแม้แต่น้อย
โมรีตอบเสียงเบาๆ “ก็ได้ช่วงหนึ่งแล้ว”
หลังจากที่เวทัสไปและมั่นใจว่าเวทัสไม่สนใจโมรีจริงๆชยรพเลยไปจีบโมรี
โมรีเป็นเด็กผู้หญิงที่ดีและเขาก็ชอบเธอรู้สึกถ้ามีเธอเป็นแฟนมันก็ดีเหมือนกัน
ถึงแม้ตอนแรกโมรีจะเป็นคนขอคบก่อนแต่ว่าเป็นผู้ชายเรื่องความรักแบบนี้ผู้ชายเป็นคนเริ่มก่อนมันจะดีกว่า
ตอนที่722
หลังจากนั้นสองคนนี้ก็อยู่ด้วยกันตลอด
ปาณีมองสองคนนี้แล้วยิ้ม “ยินดีด้วยนะ”
ก็ดีเหมือนกัน
เมื่อก่อนโมรีชอบเวทัสแต่เห็นเวทัสไม่ดีต่อเธอเลยปาณีก็รู้สึกไม่ยุติธรรมแทนเธอ
แต่ยังไงมันก็ไม่ใช่เรื่องของตัวเองและการชอบใครสักคนมันเป็นเรื่องที่ส่วนตัวในถานะเพื่อนเธอก็ไปพูดอะไรมากก็ไม่ดี
โมรียอมคบกับชยรพมันเป็นเรื่องที่ดีมากแล้ว
ชยรพอยู่อีกข้าง “คุณลุงธามนิธิล่ะ?”
เขาไม่ได้เจอธามนิธินานอยากไปทักทายธามนิธิสักหน่อย
เพราะเขาก็เป็นฝ่ายลูกน้องธามนิธิตลอด
ปาณีบอก “เขาบอกมีธุระนิดหน่อยก็เลยไปแล้ว”
“เธอไม่สบายเขาก็ไม่มาอยู่เป็นเพื่อนเลยหรือไง!” โมรีมองปาณีอย่างเป็นห่วง
ตั้งแต่ที่ปาณีหย่ากับธามนิธิถึงแม้ตอนนี้พวกเขาจะอยู่ด้วยกันแต่โมรีก็รู้สึกมันไม่ยุติธรรมแทนปาณี
รู้สึกว่าธามนิธิเป็นคนทิ้งปาณี
ปาณีอธิบาย “เขาอยู่ตลอดก่อนพวกเธอจะมาเขาก็พึ่งไปเอง”
ตอนเธอไมสบายคุณอาเป็นห่วงเธอมากกว่าตัวเองอีก!
โมรีพูดกับปาณี “ปาณีตอนนี้พวกเธอยังอยู่ในช่วงหย่ากันแล้วใช่ไหม? ถึงแม้ฉันได้ยินว่าพวกเธอกลับมาอยู่ด้วยกันแล้วแต่ตอนนี้ทุกคนก็รู้ว่าเธอหย่าแล้วเธอไม่รู้ว่าคนในโรงเรียนว่าเธออะไรบ้างหาว่าเธอไปเกาะคนรวยกินแถมเป็นคนรวยที่นั่งเก้าอี้เข็นพอเขาหายดีก็ทิ้งเธอเลย”
ข่าวพวกนี้ไม่รู้ว่าใครเป็นคนแพร่กระจายไปแต่ตอนนี้ยิ่งอยู่ยิ่งเกินแต่ยังไงทุกคนก็รู้แล้วว่าปาณีหย่ากับธามนิธิแล้ว
ปาณีช่วงนี้มัวแต่ยุ่งเรื่องงานเลยไม่ได้สนใจเรื่องในโรงเรียนเท่าไหร่พอได้ยินโมรีพูดแบบนี้ค่อยรู้ว่าเรื่องมันไปถึงขั้นนี้แล้ว
ปาณีนิ่งเฉย “คนอื่นจะพูดยังไงก็ช่างเขาเถอะ! ยังไงฉันก็รู้สึกว่าฉันดีอยู่”
ความสัมพันธ์เธอกับคุณอาดีขนาดไหนและเขาเป็นห่วงเธอขนาดไหนเธอรู้อยู่แก่ใจก็พอไม่ต้องการให้คนรอบตัวมาเข้าใจ
โมรีมองปาณีแล้วบอก “ฉันไม่ได้หมายถึงแบบนั้นฉันก็แค่อยากบอกว่าถ้าพวกเธอกลับมาอยู่ด้วยกันใหม่สามีเธอเคยคิดเผื่อเธอหรือเปล่า? ว่าตอนนี้เธออยู่กับเขาแบบนี้มันเป็นอะไรกัน? แฟน? หรือว่าภรรยาเก่า? อย่างน้อยก็ไม่ควรให้เธอเสียเปรียบแบบนี้สิ”
“แต่ว่าตอนนั้นฉันเป็นคนขอหย่าเอง” ปาณีมองโมรีเลยรู้สึกตัวเองก็ไม่ได้เสียเปรียบสักเท่าไหร่ “และอีกอย่างพวกฉันยังไม่ได้ไปทำสัญญาหย่าเลยพวกฉันยังไม่ได้หย่ากันุนอื่นจะว่ายังก็ปล่อยเขาพูดไปเถอะ”
ตอนนี้ปาณีรู้สึกไปแคร์เรื่องพวกนั้นมันไม่มีความหมายแล้ว
มีแต่ทำให้คนพวกนั้นที่เห็นเธอไม่มีความสุขมันได้ใจอย่างเดียว
ก็เหมือนตอนนั้นที่เธอทนคำพูดคนอื่นไม่ได้ว่าคัวเองไม่เข้มแข็งพอเลยขอหย่าธามนิธิสุดท้ายเป็นยังไงล่ะโดนคนอื่นหัวเราะเยาะมากกว่าเดิม
โมรี “มีแต่เธอนั่นแหละที่ไม่สนใจถ้าฉันเป็นเธอฉันคงน้อยใจตายแล้ว”
ทีแรกธามนิธิจะผลักประตูเข้ามาแต่ยืนอยู่หน้าประตูได้ยินโมรีพูดแบบนั้นก็ไม่ได้เข้ามาแต่กลับหันหลังเดินออกไป
ไวยาตย์เดินตามหลังเขา “คุณธามนิธิยังได้อยู่ไหมคับ?”
สำหรับเธอคำพูดของโมรีมันก็เกินไปจริงๆ
คุณธามนิธิก็ไม่ใช่ไม่รับผิดชอบต่อปาณีสักหน่อย
พวกเขาไม่ได้หย่ากันเลยด้วยซ้ำคนอื่นจะว่ายังไงก็ไม่ควรไปโทษใส่คุณธามนิธิแบบนี้สิ?
คุณธามนิธิก็พยายามแล้วใช่ไหม?
ถ้าไม่ใช่เขาพยายามตอนนี้ปาณีคงจะไม่ใช่ภรรยาของธามนิธินานแล้ว
ตอนที่723
ธามนิธิกลับไม่ได้พูดอะไร
หลังจากที่โมรีและชยรพกลับไปปาณีก็หลับไปหนึ่งตื่นธามนิธิค่อยกลับมา
ท้องฟ้าก็มืดแล้วเขาช่วยเอาโจ๊กมาให้เธอแล้ววางอยู่บนโต๊ะปาณีเถียง “กินโจ๊กอีกแล้ว! ฉันรู้สึกฉันผอมไปหมดแล้วเนี่ย”
“……” ธามนิธิขยับเขามาจับพุงหน้าท้องเธอแล้วบอก “ผอมตรงไหน?”
โดนเขาทำจนคันปาณีก็รีบไปจับมือเขาไว้ “นี่คุณอารังเกียจที่ฉันอ้วนเลยตั้งใจบังคับฉันลดความอ้วนใช่ไหม”
ธามนิธิเปิดโจ๊กด้วยความจริงจังแล้วยื่นไปที่หน้าเธอ “มื้อสุดท้ายแล้วเดียวพรุ่งนี้ให้เธอกินของอร่อย”
“งั้นพรุ่งนี้ก็ออกโรงพยาบาลแล้วหรอ?” ปาณีรู้สึกตัวเองหายดีแล้ว
ธามนิธิคิดสักแป๊บ “ตอนบ่ายมั้ง”
“ช่วงเช้าไม่ได้หรอ?” เธอรู้สึกร่างกายเธอไม่มีปัญหาอะไรแล้วตอนนี้ก็พร้อมออกโรงพยาบาลเลย
ธามนิธิสายตาอ่อนโยนและป้อนเธอ “ฉันยังมีของที่เตรียมไม่เสร็จ”
วันนี้เขาคิดตลอดว่าเหมือนมันถึงแล้วเขาควรขอเธอแต่งงานแล้ว
ถึงแม้ตอนนี้ปาณียังไม่ถึงขั้นที่สำเร็จหมดแต่เรื่องงานก็ถือว่ามั่นคงแล้ว
มีบริษัทเล็กๆของตัวเองแถมนิยายเธอก็ได้ถ่ายเป็นหนังถ้าไปเทียบกับคนอายุเดียวกันเธอถือว่าเก่งมากแล้ว
และอีกอย่างเหมือนเธอก็เริ่มไม่ถือสากับเรื่องน่าเบื่อที่ที่ว่า ‘เหมาะไม่เหมาะสมกับเขา’ แล้วก็เลยเขาอยากขอเธอแต่งงาน
อยากให้ความสัมพันธ์ของพวกเธอมันชัดเจนขึ้น
ตอนนั้นที่แพร่ข่าวไปทั่วว่าหย่ากันแล้วก็เพื่อที่มีวันหนึ่งจะให้ทุกคนรู้ว่าที่ธามนิธิแต่งงานกับปาณีเป็นเพราะชอบเธอแต่ไม่ใช่เพราะเหตุผลตลกไร้สาระพวกนั้น
“ของอะไร?” ปาณีสงสัย
ธามนิธิพูดอย่างมีนัย “ไม่บอกเธอ”
“เกินไปอ่ะ”
ธามนิธิยิ้ม “กินข้าว”
กลางคืนเก้าโมงกว่าทั้งสองคนนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยปาณีอิงไหล่ธามนิธิ “นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเราสองคนนอนที่ห้องผู้ป่วยด้วยกัน”
ธามนิธิยกคิ้วมองเด็กที่อยู่ในอ้อมกอด “นี่เธอกำลังแอบส่งสัญญาณอยากให้ฉันทำอะไรสนุกๆหรือเปล่าเนี่ย”
“ไม่ใช่สักหน่อย” เธอยกมือขึ้นไปปิดปากเขา “คุณอาอย่ามัวแต่คิดเรื่องพวกนั้นได้ไหมจริงจังหน่อยสิ”
ธามนิธิมองปาณี “ประสบการณ์ที่ได้นอนเตียงผู้ป่วยแบบนี้ด้วยกันฉันไม่อยากให้มีครั้งต่อไปอีก”
ตอนนั้นที่เขาบาดเจ็บก็พักอยู่ในโรงพยาบาลนานมากอยู่ที่แบบนี้มีแต่ความรังเกียจเต็มไปหมดถึงแม้ตอนนี้หายดีแล้วแต่ก็จะนึกถึงความผิดหวังต่างๆที่เคยมีอยู่ในโรงพยาบาลตอนนั้น
เป็นเพราะปาณีเขาเลยยอมนอนค้างคืนที่โรงพยาบาล
ปาณีรู้ส่าเขาเป็นห่วง “คราวหลังฉันจะไม่ทำให้ตัวเองเป็นไข้อีกและคุณอาก็ห้ามเป็นไข้อีกพวกเราอยู่ด้วยกันดีๆแบบนี้แหละ”
ธามนิธิมองเบบี้น่ารักของตัวเองแล้วจับมือเธอแน่น
วันนี้สองช่วงเช้าธามนิธิไม่ได้อยู่ในห้องผู้ป่วยแต่เรียกน้าลำมุงมาอยู่เป็นเพื่อนปาณีและตอนเที่ยงคุณฐิติพรก็มาเยี่ยมปาณี
ปาณีอายมากเธอก็แค่เป็นไข้เล็กน้อยแต่พวกเขาทำแบบนี้ทำเอาเธอเริ่มเกรงใจและทำตัวไม่ถูก
หลังจากที่คุณฐิติพรไปปาณีก็นอนอยู่บนเตียงจับเล่นโทรศัพท์อย่างน้าเบื่อและอดที่จะส่งข้อความให้ธามนิธิไม่ได้ “คุณอาทำอะไรอยู่?”
นี่ช่วงบ่ายแล้วเขายัง……ไม่มาหาเธอเลย
ผ่านไปสักพักธามนิธิตอบข้อความเธอ “งานยุ่งนิดหน่อยเดียวดึกๆหน่อยไปรับ”
“ปาณีมีปัญหาแล้ว”
ตอนที่724
ตอนบ่ายห้าโมงกว่าปาณีนั่งรอธามนิธิมารับในห้องผู้ป่วยอยู่ๆชยรพก็ส่งข้อความมาให้เธอข้างล่างยังมีลิงค์เว็บไซต์โรงเรียนอยู่ด้วย
ปาณีกดเข้าไปดูก็เบิกตากว้างทันที
เธอไม่สนใจอะไรสักอย่างก็กระโดดลงจากเตียง
ทำเอาน้าลำมุงตกใจ “ปาณี?”
อยู่ดีๆอยู่เด็กนี่ก็เป็นอะไรเนี่ย?
ปาณีใส่เสื้อผ้าแล้วแล้วพูด “หนูมีธุระที่โรงเรียนหนูออกไปแป๊บเดียว”
“แต่ว่าธามนิธิบอกเดียวจะมารับเธอนะ”
“ถึงตอนนั้นคุณน้าช่วยบอกเขาหน่อยนะคะ”
แล้วปาณีก็วิ่งออกจากห้องทันที
บ้าจริงลิงค์ที่ชยรพส่งมาให้เธอมันมีรูปของเธอและเวทัส!
เวทัสก็ไปหลายวันแล้วทีแรกปาณีคิดว่าเรื่องนี้คงผ่านไปแล้วแต่ไม่คิดว่าภาพที่เขาจูบเธอไม่รู้ว่าใครเป็นคนแอบถ่ายตอนนี้ถึงโดนแพร่ออกไปแถมยังลงในกระทู้อีก
ออกมาจากโรงพยาบาลปาณีก็ไม่ได้สนใจอะไรสักอย่างก็เรียกรถแท็กซี่ตรงไปโรงเรียนทันที
ถ้าให้คุณอารู้เรื่องนี้มันจะขนาดไหนกัน?
พึ่งขึ้นรถไม่นานปาณีก็รับสายไวยาตย์ “ปาณีไหนล่ะคน?”
ธามนิธิให้เขามารับปาณีที่โรงพยาบาลพอเขามาปาณีก็หนีไปเลย?
เด็กนี่อย่าทำเขาใจหายได้ไหมเนี่ย?
เธอรู้ไหมเนี่ยว่าวันนี้เป็นวันสำคัญขนาดไหน?
ตั้งแต่ธามนิธิตื่นก็มัวแต่ยุ่งเรื่องของเธอ
คืนนี้ธามนิธิจะขอปาณีแต่งงานในร้านอาหารที่อยู่ข้างแม่น้ำ
นี่เธอจะมาทำพังตอนนี้ไม่ได้นะ!
ปาณีรีบร้อนมากพอได้ยินเสียงไวยาตย์ก็กลัวธามนิธิและไวยาตย์รู้เรื่องนี้ “ฉันมีธุระที่โรงเรียนนิดหน่อย”
“แต่ตอนนี้ฉันอยู่ที่โรงพยาบาลคุณธามนิธิให้ฉันมารับเธอ”
ปาณี “ฉันมีธุระอ่ะเธอช่วยฉันกรอกเอกสารออกจากโรงพยาบาลด้วยนะเดียวถ้าฉันทำธุระเสร็จฉันกลับบ้านเอง!”
ไวยาตย์ “……”
ตอนนี้มันทำได้แค่นี้
“ตอนกลางคืนคุณธามนิธิจะรอเธอในร้านอาหารเดียวฉันส่งที่อยู่ให้เธอทำธุระเสร็จก็รีบมาแล้วกันห้ามให้คุณธามนิธิรอนาน”
“ได้ๆๆ” ปาณีตอบไปงั้นๆแล้วรีบวางสาย
ท้องฟ้าเริ่มมืดธามนิธิยืนอยู่หน้าระเบียงมองวิวแม่น้ำท้องฟ้ามืดเห็นเพียงแสงไฟระยิบระยับของทั่วเมือง
ในร้านอาหารถูกตกแต่งด้วยความโรแมนติกแต่ว่านางเอกก็ยังไม่มาสักที
ไวยาตย์เดินเข้ามายืนหลังเขา “คุณธามนิธิครับ”
ตอนนี้ไวยาตย์อยากบีบคอตัวเองตาย
แต่สายตาธามนิธิกลับดูนิ่งเฉยแล้วมองเขา “ตรวจเจอหรือยัง?”
เขาให้ไวยาตย์ไปรับปาณีแต่ไวยาตย์ไม่ได้รับปาณีกลับมาเขาก็รอไปสักพักคิดว่าปาณีจะมาเองแต่แล้วก็รอไปสองชั่วโมงเธอยังไม่มาเลย
ปกติมีแต่ตอนนี้เธอมีปัญหาใหญ่ถึงจะลืมเขา
แต่เธอก็เป็นคนที่เข้มแข็งตลอดไม่ว่าเจอเรื่องอะไรก็ไม่เคยขอให้เขาช่วย
เขาเป็นห่วงเลยให้ไวยาตย์ไปตรวจเรื่องเธอในโรงเรียน
ไวยาตย์ถือโทรศัพท์แล้วลังเล “ตรวจเจอแล้วครับ……แต่ว่า……”
เธอกำลังคิดว่าจะให้ธามนิธิดูดีไหม?
ธามนิธิเห็นถึงความกังวลของไวยาตย์ “เอาโทรศัพท์มา”
ดูจากท่าทีติดอ่างของไวยาตย์สงสัยกลัวเขารู้เรื่องนี้
ตอนที่725
จิตใจธามนิธิก็เข้มแข็งตลอดเขาไม่รู้สึกว่าตัวเองจะมีอะไรที่รับไม่ได้
ความกดดันทำให้ไวยาตย์ยื่นโทรศัพท์ให้อย่างระมัดระวังแล้วแอบดูท่าทีของธามนิธิ
ตอนนี้เธอมีความรู้สึกเหมือนเธอตายแล้ว
ธามนิธิมองกระทู้ในนั้นแล้วมีรูปที่ปาณีจูบกับเวทัสสายตาก็ดูเย็นชาขึ้นมาทันที
รู้สึกอากาศในรอบตัวมันแข็งตึงไปหมดไวยาตย์มองเขา “คุณธามนิธิมันอาจจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดอาจจะเป็นรูปตัดต่อคุณธามนิธิอย่าคิดจริงจังเลยครับ”
“……” ธามนิธิถือโทรศัพท์แล้วมองรูปไม่ได้พูดอะไร
เขาคิดว่าตัวเองเป็นคนที่ใจกว้างพอแต่พอเห็นภาพนี้ก็รู้สึกใจบีบแน่น
เสื้อผ้าตัวนี้ของปาณีเขาจำได้
นี่เป็นภาพของเธอกับเวทัสหลังจากที่อยู่กับธามนิธิแต่ไม่ใช่รูปก่อนที่รู้จักเขาตอนที่พวกเธอคบกัน
สิ่งที่ทำให้เขาผิดคาดคือ : หลังจากที่อยู่กับเขาเวทัสก็ยัง……ไปจูบเธอ?
ปาณีไปที่โรงเรียนและไปตามหาคนที่โพสต์ให้เขาลบโพสต์นี้จากนั้นก็รีบเรียกรถไปตามที่ที่ไวยาตย์ส่งมาให้เธอ
เป็นร้านอาหารที่อยู่ข้างแม่น้ำ
เธอไม่ได้เอากระเป๋าตังเลยเอาเงินวีแชทจ่ายจากนั้นก็รีบลงจากรถแล้ววิ่งไปในร้านอาหารพนักงานเห็นเธอ “ขอโทษนะคะวันนี้ร้านปิดค่ะ”
ข้างในไม่มีลูกค้าสักคนจริงๆมีแค่พนักบางคนที่พยายามยกเก็บดอกกุหลาบและลูกโป่ง……
ปาณีเกือบคิดว่าตัวเองมาที่ผิเลยเอาโทรศัพท์มาเช็คอีกครั้ง “ฉันมาหาคนค่ะเพื่อนฉันเรียกให้ฉันมา”
“หาคนหรอคะ?” แล้วเขาก็ค่อยนึกได้ “มาหาคุณธามนิธิใช่ไหมคะ?”
วันนี้ในร้านมีธามนิธิเป็นลูกค้าคนเดียวปาณีมาตอนนี้หรือว่าเธอเป็นนางเอกที่ธามนิธิรอตลอด
ปาณีพยักหน้า “ใช่ค่ะเขายังอยู่ไหมคะ?”
ถึงแม้สายไปหน่อยแต่ปกติคุณอาก็รอเธอตลอด
“เขาไปได้ประมาณครึ่งชั่วโมงแล้วค่ะทำไมคุณไม่มาเช้ากว่านี้หน่อยล่ะคะ” พนักงานทำหน้าเสียดาย “คุณไม่รู้ว่าวันนี้คุณธามนิธิมาตั้งแต่เช้าพวกนี้เขาทำเองกับมือเลยเขาตั้งใจเตรียมจะขอคุณแต่งงานค่ะ”
“ขอ……แต่งงาน?” ปาณีรู้สึกเหมือนหัวใจตัวเองโดนอะไรบีบไว้
นี่เขาจะขอเธอแต่งงานงั้นหรอ?
พนักงานพยักหน้า “ใช่สิคะ! ขอแต่งงานคุณไงหรือว่าคุณไม่รู้? คุณทำแบบนี้ได้ไง? ให้เขารอคุณตั้งสามชั่วโมงแล้วคุณมาตอนนี้”
นี่ก็เก้าโมงแล้ว
ปาณีมีความรู้สึกอยากบีบคอตัวเองตายเธออยู่ในโรงเรียนมัวแต่หาคนโพสต์ก็ไปแล้วครึ่งวันให้เขาลบโพสต์เสร็จก็นั่งรถมาจากโรงเรียนอีก
เธอไม่เคยคิดเลยว่าที่วันนี้คุณอาไม่มาหาเธอที่โรงพยาบาลที่แท้ก็กำลังเตรียมของพวกนี้
เห็นพนักงานพวกนั้นยกกุหลาบไปเก็บความรู้สึกผิดมันก็มาเต็มอก
เธอเดินออกมาจากร้านอาหารแล้วโทรหาธามนิธิเขาไม่รับสาย
เธอก็โทรหาไวยาตย์อีกได้ยินว่าพวกเขากลับบ้านแล้วก็เลยเรียกรถกลับไปที่สวนจตุจักร
บรรยากาศในบ้านยังเหมือนเดิมดูไม่ออกสักอย่าง
ปาณีถาม “คุณอาอยู่ข้างบนหรอคะ?”
เธออยากเจอเขาอยากขอโทษเขาที่เธอมาสาย
“อยู่สิ” น้าลำมุงสงสัย “เธอไปไหนมาเนี่ย? ทำไมถึงกลับมาตอนนี้?”
