My Disciples Are All Villains - ตอนที่ 613 การสํารวจที่ไม่มีวันสิ้นสุด

จากความเข้าใจที่ซู่เทียนหยวนที่เกี่ยวกับจีเทียนเด๋า มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จีเทียนเด๋าจะยอมปล่อยลูกชายของเขาแบบนี้ อันที่จริงซู่เทียนหยวนคิดมาโดยตลอดว่าจะไม่มีโอกาสได้พบกับลูกชายด้วยซ้ํา ตัวเขารู้ซึ้งถึงกฎของภูเขาทองดี กฎที่เหล่าสาวกทุกคนจะต้องตัดสัมพันธ์กับอดีตที่เคยมีมา นี่คือเหตุผลที่ทําให้เขาตัดสินใจทําการใหญ่ ซู่เทียนหยวนไม่คิดเลยว่าเทียนเด๋าจะยอมปล่อยให้ผู้เป็นลูกชายตัดสินใจแทน

ลู่โจวเอามือไขว้หลังก่อนที่จะหันไปทางด้านข้าง ลู่โจวในตอนนี้กําลังเหลือบมองไปยังท้องฟ้า ครึ่งหนึ่งของเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ถูกย้อมไปด้วยแสงสีแดงจางๆ มันเป็นแสงของดวงอาทิตย์ที่กําลังจะตกดิน มันเป็นภาพที่สวยงามเป็นพิเศษ ลู่โจวคิดมาเสมอว่าการสั่งสอนลูกศิษย์เป็นเหมือนกับการเดินทางอันยาวนานและเต็มไปด้วยความอยากล่าบาก แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่ใช่เทียนเด๋า ตัวเขาจะต้องสั่งสอนผู้เป็นศิษย์ให้ได้ดีที่สุด

ซ่ฮ่องกงครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่หนึ่งก่อนที่จะหันไปหาซู่เทียนหยวนและคุกเข่าลง

พรึบ!

แม้ว่าซู่เทียนหยวนจะไร้ยางอายมากแค่ไหน จะมีหน้าที่หนาราวกับกําแพงเมืองก็ตาม แต่ถึงแบบนั้นเขาก็ไม่อาจเก็บซ่อนอารมณ์ที่มีได้

ซ่ฮ่องกงคารวะลงสามครั้งก่อนจะพูดขึ้น “ได้โปรดยกโทษให้ข้าด้วยที่ไปกับท่านไม่ได้…ท่านอาจารย์ได้เลี้ยงดูและฝึกฝนข้ามาตั้งแต่เด็ก ข้าจะไปทิ้งท่านอาจารย์ได้ยังไงกัน?”

ซ่เทียนหยวนที่ได้ฟังแบบนั้นถอนหายใจ

เจียงผู้และคนอื่นๆส่ายหัว ทุกคนต่างก็รู้สึกผิดหวัง

เจียงผู้ถอนหายใจก่อนที่จะพยายามเกลี้ยกล่อมซูฮ่องกง “นายน้อย ถ้าหากท่านไม่ยอมกลับมาลัทธินักบุญโบราณ ลัทธิพวกเราจะต้องตกอยู่ในมือคนอื่นแน่!”

ซู่เทียนหยวนยกมือก่อนจะขัดเจียงผ่ไว้ “ข้าเคารพในการตัดสินใจของเจ้า” ไม่มีความสง่างาม ไหนที่จะงดงามไปกว่าการเลี้ยงดูใครสักคนให้เติบใหญ่ขึ้นมาได้ แม้ว่าตัวเขาจะประหลาดใจกับการตัดสินใจของซูฮ่องกง แต่ถึงแบบนั้นซู่เทียนหยวนก็ยอมรับมันได้

ซู่ฮ่องกงพูดต่อ “ข้าไม่ได้สนใจลัทธินักบุญโบราณและไม่ได้มีเจตนาที่จะกลายเป็นปรมาจารย์ศักดิ์สิทธิ์

ซ่เทียนหยวนถอนหายใจอีกครั้ง “อืม…ไม่ว่ายังไงข้าก็ดีใจที่ได้พบกับเจ้า”

“ติ้ง! สั่งสอนซ่ฮ่องกงสําเร็จ ได้รับรางวัลแต้มบุญ: 500”

ลู่โจวไม่ได้คาดหวังเลยว่าจะได้รับรางวัลจากเรื่องในครั้งนี้ ตัวเขาก็แค่ทําตามใจ เป็นเพราะเรื่องนี้จึงทําให้ลู่โจวมองเห็นความจริงบางอย่าง แม้ว่าศิษย์ไม่รักดีคนนี้จะปากร้าย แต่ถึงแบบนั้น เขาก็ยังจริงใจ บทเรียนทั้งหมดที่ได้รับมาไม่ได้สูญเปล่าไปสินะ

ลู่โจวมองท้องฟ้าก่อนที่จะตะโกนขึ้น “ซ่ฮ่องกง”

ซ่ฮ่องกงลุกขึ้นยืนก่อนที่จะเดินตามลู่โจวไป

แม้ว่าจะเป็นเวลาแค่ชั่วครู่เท่านั้น แต่ดูเหมือนว่าซู่เทียนหยวนจะทําใจได้ ท้ายที่สุดแล้วตัวเขาก็ได้ถามออกมา “ลูกข้า เจ้าเรียกข้าว่าพ่อสักครั้งก่อนที่จะจากไปได้ไหม?”

เรียกพ่ออย่างงั้นเหรอ?” ซูฮ่องกงที่ถูกจับตัวมาในก่อนหน้านี้ไม่ได้รู้สึกพอใจกับผู้เป็นพ่อเลย แต่เมื่อเห็นสิ่งที่ซ่เทียนหยวนทําแล้ว อารมณ์ความโกรธแค้นทั้งหมดก็หายจางไป แต่ถึงแบบนั้น ซู่ฮ่องกงก็ยังรู้สึกอึดอัดใจ ตัวเขายังคงนิ่งเงียบในขณะที่เดินตามลู่โจวเดินออกจากลาน

“เดินทางปลอดภัยพี่จี!”

“นายน้อย!”

หลังจากที่ทั้งคู่จากไป เทียนหยวนก็ถอนหายใจออกมาด้วยความผิดหวัง “ข้าน่ะล้มเหลวมาโดยตลอด…”

เจียงผู้คุกเข่าลง “เป็นเพราะข้าไร้ประโยชน์!”

“พอได้แล้วล่ะ…ยังไงซะพวกเราก็กําลังพูดถึงจีเทียนเด๋า เจ้าคิดว่าพวกเราจะเอาชนะเขาได้จริงๆ อย่างงั้นเหรอ?” ซูเทียนหยวนพูดอย่างหมดหวัง

“เอ่อ…” เจียงผู้หน้าแดง

“จีเทียนเด๋าเป็นผู้มีพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบ ถ้าหากเขาตั้งใจจะฆ่าเจ้า เจ้าก็คงจะตายไปแล้ว เจ้าคิดว่าจะยืนอยู่ตรงนี้ได้อีกอย่างงั้นเหรอ? แต่ถึงแบบนั้นข้าก็ยังคิดว่ามันแปลก ข้าไม่คิดเลยว่านิสัยของเขาจะเปลี่ยนแปลงไปมากเช่นนี้”

“ถ้าหากนายน้อยไม่คิดที่จะสืบทอด พวกเราจะนั่งเฉยๆ และปล่อยให้ลัทธินักบุญโบราณตกอยู่ในมือคนนอกอย่างงั้นเหรอ?” เจียงผู้ถาม

“ลัทธินักบุญโบราณกําลังตกต่ําลงแล้ว…ถ้าหากสุดท้ายมันหายไป ข้าก็ไม่เสียใจ ยังไงซะข้าก็ได้พบกับลูกข้าแล้ว”

“แล้วตอนนี้พวกเราควรจะทําไง?”

“พวกเราจะอยู่ต่อ…ข้าจะไม่จากไปไหนแน่จนกว่าเขาจะเรียกข้าว่าพ่อ…ลูกไม่รักดี!” ซู่เทียนหยวนพูดออกมาอย่างไม่พอใจ

ย้อนกลับไปที่ต่าหนักต้าเฉิง

ซูฮ่องกงได้กลับมาพร้อมกับลู่โจวโดยที่ไม่พูดอะไรสักค่า

ในตอนนี้ลู่โจวไม่ได้คิดเรื่องซ่ฮ่องกงเลย ตัวเขากําลังคิดถึงเรื่องของบันทึกอยู่ตลอดเวลา ลู่โจวเดินกลับไปที่เบาะนั่งก่อนที่จะครุ่นคิดต่อไป

ซูฮ่องกงไม่กล้าที่จะรบกวนผู้เป็นอาจารย์ ในตอนที่ตัวเขาหันกลับมา ตัวเขาก็ได้พบกับศิษย์พี่สาม ต้วนมู่เฉิงเดินผ่านตําหนักต้าเฉิง เมื่อได้เห็นแบบนั้นซ่ฮ่องกงก็โค้งคํานับผู้เป็นศิษย์พี่ “ท่านอาจารย์ ข้ายินดียอมรับการลงโทษจากศิษย์พี่สาม”

ลู่โจวยังคงพลิกดูบันทึก ตัวเขาไม่ได้ยินสิ่งที่ซ่ฮ่องกงพูดด้วยซ้ําไป

ซ่ฮ่องกงออกจากตําหนักต้าเฉิงไป “ศิษย์พี่…”

“มีอะไรกัน?”

“ได้โปรดลงโทษข้าด้วย!” ซ่ฮ่องกงโค้งคํานับให้

ต้วนมู่เฉิงขมวดคิ้ว “ข้าไม่ได้มีงานอดิเรกแปลกๆ แบบนั้นหรอกนะ”

“ข้าไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น ข้าทําผิดและสมควรที่จะได้รับโทษ ในตอนนี้ท่านอาจารย์กำลังยุ่งอยู่ ท่านถือเป็นผู้อาวุโสสูงสุดในหมู่พวกเรา มันเป็นเรื่องที่เหมาะสมแล้วที่ท่านจะลงโทษข้า ลงโทษข้าเถอะ อย่าได้ออมแรงเลยศิษย์พี่” ซูฮ่องกงชี้ไปที่หลังของตัวเอง

ต้วนมู่เฉิงมองไปที่ซ่ฮ่องกงด้วยสายตาอันซับซ้อน “แปลกจริงๆ …” เมื่อพูดจบตัวเขาก็หันหลังก่อนจะเดินไปยังลานกว้าง

ต้วนมู่เฉิงไม่ได้เดินมาไกลอะไรนักตัวเขาก็ได้ยินเสียงซ่ฮ่องกงอุทานออกมาซะก่อน “ถึงศิษย์พี่สามจะงี่เง่าก็ตาม แต่เขา…เขาก็ยังดีกับข้าจริงๆ …”

ต้วนมู่เฉิงหันกลับมา “เจ้าแปด มานี่”

“หืม?” ซูฮ่องกงสับสน

เมื่อต้วนมู่เฉิงเห็นว่าซูฮ่องกงไม่ขยับ ตัวเขาที่เห็นแบบนั้นเดินไปหาซ่ฮ่องกงแทน ท้ายที่สุด ต้วนมู่เฉิงก็ตัดสินใจเตะก้นของเขาอย่างดุเดือด

แม้ว่าซ่ฮ่องกงจะหนักกว่าหลายร้อยชั่ง แต่ถึงแบบนั้นเขาก็ไม่สามารถทนทานต่อลูกเตะของต้วนมู่เฉิงได้ ซูฮ่องกงที่ถูกเตะกลิ้งไปกับพื้น

เพราะแบบนั้นเองที่ตําหนักต้าเฉิงจึงเต็มไปด้วยเสียงร้องโหยหวน

“ข้าก็แค่ทําตามความปรารถนาของเจ้า ถ้างั้นนี่ก็เป็นโอกาสดีแล้วที่ข้าจะได้ขัดเกลาวิชาหอกของข้า!”
“โอ๊ย!”

ภายในตําหนักต้าเฉิง

ลู่โจวกำลังพลิกดูบันทึกต่อไป แม้ว่าข้อความข้างในจะดูเลือนราง แต่ถึงแบบนั้นตัวเขาก็ยังพออ่านข้อความส่วนใหญ่ได้

“ยังไม่แน่ว่าปัญหาทุกอย่างจะเกิดมาจากดอกบัวทองคํา…จะมีใครเต็มใจทดลองกัน?”

ลู่โจวเปิดอ่านที่หน้าถัดไป: ใจของคนเรายากแท้หยั่งถึง ข้าจะต้องควบคุมพลังให้ดีเพื่อที่จะปกป้องตัวเอง ข้ารู้ดีว่าผู้ฝึกยุทธหลายคนต้องการที่จะขโมยวิธีการฝึกยุทธ วิธีการฝึกยุทธบางอย่างลึกล้ําเกินไป แต่ถึงแบบนั้นข้าก็จดจ่ามันได้ แล้วใครกันที่เป็นผู้สร้างวิธีการฝึกยุทธเหล่านี้ขึ้นมา?

ลู่โจวรู้สึกสับสนเมื่อได้อ่านข้อความนั้น วิธีการฝึกยุทธที่แม่นางแซ่หลัวมีไม่ได้มาจากบ้านเกิดของนางอย่างงั้นเหรอ? ถ้าหากเป็นเช่นนั้นนางจะไปเอาวิธีการฝึกยุทธมาจากที่ไหนได้? บันทึกไม่ได้พูดถึงที่มาของการฝึกยุทธที่นางมีอีก ลู่โจวทําได้เพียงคาดเดาเท่านั้น

อีกหลายสิบหน้าถัดจากนั้นเป็นความรู้สึกที่นางมี ความรู้สึกเหล่านั้นไม่ได้มีประโยชน์อะไรกับตัวลู่โจว

เมื่ออ่านไปได้ครึ่งทาง ตัวเขาก็พบกับสิ่งที่น่าสนใจอีกครั้ง: หลังจากที่ค้นคว้ามาเป็นเวลานาน ข้าก็พิสูจน์ได้ว่าดอกบัวทองคํานั่นแหละที่คอยดูดซับพลังชีวิต ส่วนดอกบัวแดงนั้นไม่ได้ดูดซับ เฟิ่งเค่อแห่งหม้อเป่ย ผู้ฝึกยุทธผู้มีพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบและมีอายุขัย 600 ปีล้มเหลวที่จะ ฝึกฝนตัวเองจนมีพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบ เวลา 400 ปีที่เหลือไม่เพียงพอที่จะข้ามขีดจํากัดได้ เซียฮันแห่งมณฑลหยาง ผู้ฝึกยุทธผู้มีพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบและมีอายุขัย 400 ปีก็ล้มเหลว ที่จะฝึกฝนตัวเองจนมีพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบได้ แม้แต่เวลา 600 ปีก็ยังไม่เพียงพอ ฮันซอง แห่งมณฑลเหลียง ผู้ฝึกยุทธผู้มีพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบและมีอายุขัย 300 ปีก็ล้มเหลวเช่นกัน เวลาที่เหลือกว่า 700 ปีก็ยังไม่เพียงพอ

โดยรวมแล้วบันทึกสามหน้าต่อจากนั้นเป็นเรื่องเกี่ยวกับความพยายามที่ล้มเหลวในการฝึกยุทธ

เมื่ออ่านทุกอย่างลู่โจวก็เข้าใจแล้วว่าทําไมซู่เทียนหยวนถึงได้เรียกแม่นางแซ่หลัวคนนี้ให้กลายเป็นตํานาน ผู้ฝึกยุทธผู้มีพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบที่ถูกพูดถึงล้วนแต่เป็นผู้มีเชื่อเสียงโด่งดัง แต่ถึงแบบนั้นทุกคนก็เป็นเพียงหนูทดลองสําหรับนาง

คนที่มีอายุน้อยที่สุดก็คือผู้ที่สามารถฝึกฝนตัวเองจนมีพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบได้เป็นผู้มีอายุ 100 ปี

ม่อเจียงหนาน ยอดอัจฉริยะแห่งดินแดนหยาน มณฑลซึ่งเป็นผู้ที่ฝึกฝนตัวเองจนมีพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบตั้งแต่อายุ 100 ปีได้ ท้ายที่สุดเขาก็ล้มเหลวที่จะข้ามขีดจํากัดและได้เสียอายุขัยไปกว่า 900 ปี เป็นไปได้ไหมที่ผู้คนทั้งหลายไม่อาจที่จะไปถึงพลังอวตารดอกบัวเก้ากลับได้? บางทีข้าควรจะไปเสาะหาชนเผ่าอื่นเพื่อทดลองแทน

หน้าต่อไปยังคงเป็นบันทึกความรู้สึกด้านลบของแม่นางแซ่หลัว

“วันหนึ่งข้าจะต้องพบคําตอบ การสํารวจน่ะไม่มีวันสิ้นสุด! ข้าจะไม่ยอมแพ้!”