My Disciples Are All Villains - ตอนที่ 609 ชายลึกลับผู้หมายจะเอาชีวิตซูฮ่องกง

ในชั่วพริบตาเดียวลู่โจวก็เข้ามาขวางระหว่างซ่ฮ่องกงกับชายวัยกลางคนได้ ตัวเขาได้ฟาดฝ่ามือแสงสีฟ้าออกมา ฝ่ามือนั้นไม่ได้เข้าจู่โจมชายวัยกลางคน มันเป็นพลังฝ่ามือที่เข้าจู่โจมไปทางซ่ฮ่องกงแทน

ตุ้ม!

ซูฮ่องกงสัมผัสได้ถึงแรงกระแทก ตัวเขาที่ถูกโจมตีได้แต่ชี้ไปยังลู่โจวที่กําลังปลอมตัว “นี่มันลอบโจมตี…เจ้า…เจ้าจะต้องตายแน่ อาจารย์ของข้าจะต้องไม่ให้อภัยเจ้า”

“…” ลู่โจวรู้สึกเสียดาย ตัวเขาควรที่จะโจมตีซ่ฮ่องกงให้รุนแรงกว่านี้

หลังจากที่พูดจบ ร่างของซูฮ่องกงก็ชนเข้ากับพื้นด้านหลัง ท้ายที่สุดตัวเขาก็หมดสติไป

ลู่โจวยืนอยู่ด้านข้างซ่ฮ่องกง ตัวเขาในตอนนี้สํารวจไปรอบตัวก่อนที่จะพูดออกมา “ตอนนี้ไม่มีใครอยู่แล้ว พาข้าไปหาอาจารย์เจ้าซะ” นี่คือเหตุผลที่ทําให้ลูโจวต้องทําร้ายซ่ฮ่องกง

ถ้าหากซ่ฮ่องกงซ่อนพลังความแข็งแกร่งที่มีเอาไว้จริงๆ ชายวัยกลางคนคนนี้ก็คงจะไม่อาจล้มซูฮ่องกงได้ แต่ถ้าหากฟังจากคําพูดของชายวัยกลางคน ดูเหมือนว่าชายคนนี้จะยังมีกําลังสนับสนุนอีก ถ้าหากลูโจวไม่เข้ามายุ่งกับการต่อสู้ ยังไงซะชายวัยกลางคนก็จะต้องใช้กําลังเสริมอยู่ดี

นอกจากนี้ลูโจวยังสัมผัสได้ว่าชายคนนี้ไม่ได้มีเจตนาที่จะสังหารซูฮ่องกง

ชายวัยกลางคนก้าวถอยหลังก่อนจะพูดต่อ “แล้วท่านคือ?”

“ข้าแซ่ลู่” ลู่โจวตอบกลับไปตามความเป็นจริง

“ขอบคุณที่ช่วยข้า ผู้อาวุโสลู่ แต่ได้โปรดปล่อยให้ข้าจัดการเรื่องของเขาเถอะ” ชายวัยกลางคนแสดงท่าที่อย่างเป็นมิตร

“ข้าจะปล่อยเจ้านั้นให้กับเจ้า แต่เจ้าจะต้องตอบคําถามข้ามาก่อน”

“เชิญผู้อาวุโสถาม”

“เจ้ามีชื่อว่าอะไร”

“ข้าเจียงผู้

“แล้วเจ้าจะพาเจ้านั่นไปทําไม?”

“ผู้อาวุโสลู่ ท่านคงเข้าใจตัวข้าผิดไป พวกเราเป็นสหายเก่าที่ไม่ได้พบกันนานก็เท่านั้น”

“ถ้าหากนั่นเป็นคําตอบของเจ้าจริง เห็นที่ข้าคงจะเห็นด้วยกับเจ้าไม่ได้…ทําไมพวกเราไม่ฆ่าเจ้านั่นเพื่อสร้างชื่อเสียงให้กับตัวเองล่ะ”

ในตอนนั้นเองซูฮ่องกงก็เริ่มเคลื่อนไหว ตัวเขาชี้ไปบนฟ้าก่อนจะพูดออกมา “ใครกัน…สารเลว…ใครกล้าแตะต้องข้าได้…หรือว่าเป็นท่านอาจารย์อีกแล้ว…”

ผัวะ!

ล่โจวเตะซ่ฮ่องกง สารเลวนกลานินทาข้าลับหลังอย่างงั้นเหรอ?”

“ผู้อาวุโสได้โปรดหยุดก่อน…” เจียงผู้รีบเข้ามาห้าม “อย่าฆ่าแกงกันเลย พวกเรามาคุยกันดีกว่า!

“ผู้อาวุโสลู่ ทําไมท่านถึงอยากเข้ามายุ่งกับเรื่องในครั้งนี้ล่ะ? ท่านไม่กังวลเหรอว่าศาลาปีศาจลอยฟ้าจะตามหาท่าน ยิ่งไปกว่านั้นที่นี่คือเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นจะต้องดึงดูดความสนใจของสํานักอเวจีแน่” เจียงผู้พูดเพื่อโน้มน้าวใจ

“เจ้ากลัวศาลาปีศาจลอยฟ้าอย่างงั้นสินะ?” ลู่โจวถามกลับ

“ข้าไม่ได้กลัว ข้าก็แค่เคารพพวกเขาก็เท่านั้น…” เจียงผู้พูดต่อ “ถ้าหากเป็นแบบนี้ข้าจะพาท่านไปด้วย ท่านจะได้รู้ทุกอย่างเองเมื่อได้พบกับอาจารย์ของข้า”

“นี่สิสิ่งที่ฉันรอคอย” ลู่โจวตอบกลับอย่างใจเย็น “เอาล่ะ นําทางไปซะ!”

ที่ลานกว้างห่างไกลจากเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์

“เชิญทางนี้” เจียงผู้พาลู่โจวและซ่ฮ่องกงที่กําลังหมดสติไปยังลานแห่งหนึ่ง

เมื่อทุกคนเข้าไปในลาน จู่โจวก็ได้พบกับชายหนุ่มที่ดูมีชีวิตชีวาหลายคน ทุกคนต่างก็เหลือบมองทั้งสามด้วยท่าทีที่สงสั

ลู่โจวตรวจสอบทุกคนก่อนที่จะโยนซ่ฮ่องกงลงบนพื้น

เจียงผู้โค้งคํานับให้กับห้องของผู้เป็นอาจารย์ “ท่านอาจารย์ ข้าพาเขามาได้แล้ว”

“ดีมาก” น้ําเสียงอันแหบพร่าได้ตอบกลับมาจากในห้อง

เอ๊ยด!

ประตูถูกเปิดออก

ลู่โจวยังคงเอามือไขว้หลัง ใครกันที่ต้องการสะกดรอยตามซูฮ่องกง? ผู้ชี้แนะองค์จักรพรรดิจากดินแดนหยานอย่างงั้นเหรอ? หรือว่าเป็นพวกศัตรูจากสิบสํานักใหญ่กันแน่? บางทีมันอาจจะเป็นที่ซูฮ่องกงพูด สุดท้ายแล้วผู้สะกดรอยตามเป็นเพียงแฟนคลับตัวยง

ผู้ที่ออกมาจากห้องเป็นชายชราที่ดูหลังค่อมเล็กน้อย ที่ผมของเขาขาวโพลน

เมื่อจู่โจวเห็นชายคนนั้นดวงตาของเขาก็เริ่มสว่างขึ้น เจ้านี่มัน!”

ชายชราคนนี้ก็คือซู่เทียนหยวน เขาก็คืออดีตปรมาจารย์ศักดิ์สิทธิ์ของลัทธินักบุญโบราณ ปรมาจารย์ที่หายหน้าหายตาไปนานแล้วนั่นเอง

ไม่ว่าจะยังไงนี้ก็เป็นเวลาที่จะมาระลึกถึงเรื่องความหลัง ตัวเขาต้องทําเป็นไม่รู้จักซู่เทียนหยวนซะก่อนเพื่อดูท่าทีของชายชราคนนี้

“ท่านปรมาจารย์ศักดิ์สิทธิ์!”

ทุกคนที่อยู่ภายในนั้นต่างก็โค้งคํานับให้

เจียงผู้ได้พูดแนะนําขึ้น “ท่านอาจารย์ ผู้อาวุโสท่านนี้ก็คือผู้อาวุโสลู่ เขาเป็นผู้ที่ให้ความช่วย เหลือข้าในการจับตัวนายน้อยกลับมา”

ลู่โจวพยักหน้า

ซู่เทียนหยวน ปรมาจารย์ศักดิ์สิทธิ์มองไปที่ซ่ฮ่องกงที่กําลังนอนหลับสนิท ตัวเขาที่เห็นแบบนั้นขมวดคิ้วก่อนที่จะพูดขึ้น “ข้ารู้ดีตัวเองไม่เหมาะที่จะเป็นอาจารย์! เจ้าน่ะดูไม่เหมือนกับปรมาจารย์ศักดิ์สิทธิ์เลย…” หลังจากที่วิพากษ์วิจารณ์ซ่ฮ่องกงเสร็จ ตัวเขาก็เหลือบมองไปที่ลูโจวด้วยความสงสัย ท่านไม่ตกใจกลัวอย่างงั้นเหรอ?”

“ทําไมข้าต้องตกใจกลัวด้วยล่ะ?” ลู่โจวตอบกลับ

ซู่เทียนหยวนประเมินจู่โจวก่อนที่จะพยักหน้า “น่าสนใจ”

“ผู้อาวุโสลู่ บอกตามตรงว่าศิษย์คนที่แปดแห่งศาลาปีศาจลอยฟ้าก็คือบุตรชายของท่านปรมาจารย์ศักดิ์สิทธิ์”

“บอกมาเลยสิ ฉันจะได้รู้ทุกอย่างสักที” แม้ว่าจะคิดแบบนั้นแต่จู่โจวก็ไม่กล้าตอบ “ข้าพอจะรู้อยู่บ้าง”

“นั่นเป็นเหตุผลที่ข้าไม่สามารถจัดการเขาได้” เจียงผู่พูดเสริม

“ไม่แปลกใจที่เจ้าห้ามข้า”

ซู่เทียนหยวนได้พูดต่อ “ไม่เป็นไร…ท่านก็แค่หวังดีคิดช่วย ตอนนี้พวกเราก็ได้สะสางเรื่องทั้งหมดแล้ว ยังไงก็ขอให้ท่านกลับไปซะเถอะ”

“ช้าก่อน” จู่โจวพูด

“มีอะไรกัน?”

“ข้าก็แค่อยากจะรู้เรื่อง…ยังไงซะเจ้านี่ก็เป็นสาวกของศาลาปีศาจลอยฟ้า ทําไมเจ้าไม่ไปเยี่ยมเยียนเทียนเด้โดยตรงแต่เลือกที่จะสะกดรอยตามล่ะ?” ลู่โจวถามกลับ ตัวเขาไม่คิดที่จะจากไปแน่ถ้าหากไม่รู้เรื่องราวทั้งหมด เห็นได้ชัดว่าชายชราคนนี้คิดที่จะเก็บความลับเอาไว้

“ผู้อาวุโสลู่ ข้าคิดว่าท่านน่ะทําเกินไปแล้วนะ”

“ข้าเป็นคนพาเขามาที่นี่ เป็นเรื่องธรรมดาที่ข้าจะย่อมมีส่วนร่วมด้วย” จู่โจวตอบกลับ

ซู่เทียนหยวนขมวดคิ้ว “ท่านเป็นใครทําไมถึงต้องเข้ามายุ่งเรื่องของลัทธินักบุญโบราณด้วย?”

“ไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น ข้าก็แค่ต้องการจะรู้เรื่องด้วย”

คําตอบนี้ได้ทําให้ซู่เทียนหยวนงุนงง ตัวเขาเหลือบมองดูลู่โจวอีกครั้งก่อนจะพูดต่อ “ท่านมีพลังวรยุทธที่ลึกล้ํา นั่นคงจะเป็นที่มาของความมั่นใจท่านอย่างงั้นสินะ…ข้าได้ยินมาจากเจียนว่าท่านอยากจะสังหารลูกชายของข้า?”

ลู่โจวจงใจถามกลับไป “จอมวายร้ายนั่นไม่ควรจะถูกฆ่าอย่างงั้นเหรอ?”

“เวลาเปลี่ยนคนก็เปลี่ยน ถึงแม้ว่าข้าจะไม่ชอบจีเทียนเด้ แต่ถึงแบบนั้นเขาก็ยังเป็นผู้มีพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบคนแรกของโลก ท้ายที่สุดแล้วผู้แข็งแกร่งก็คือผู้มีอํานาจ ในตอนที่เขาใช้กระจกทองคําเปิดเผยตัวตนสายลับเพื่อช่วยชาวเมือง ในตอนนั้นก็ทําให้ข้ารู้สึกประทับใจ…ศิษย์คนแรกของเขาอย่างยู่เฉิงไห่ก็ยังยอมต่อสู้เพื่อปกป้องชาวเมือง สิ่งที่ได้ทํามาทั้งหมดไม่คู่ควรที่จะได้รับความเคารพจากท่านอย่างงั้นเหรอ?” ขู่เทียนหยวนถาม

ในตอนนั้นเองซูฮ่องกงก็ฟื้นคืนสติ

เจียงผู้เตรียมพร้อมอยู่ก่อนแล้ว ตัวเขาได้สกัดจุดของซูฮ่องกงด้วยสองนิ้วในทันที “นายน้อย!”

ซ่ฮ่องกงมองไปรอบตัวก่อนที่จะพูดอย่างอุ่นเคือง “ใครคือนายน้อยเจ้ากัน? ที่นี่ที่ไหน? ใครกันที่ทําร้ายข้าในก่อนหน้านี้? ช่างไร้ยางอาย! เป็นผู้ชายซะเปล่าแต่เลือกวิธีลอบกัด!”

“…” ลู่โจวถึงกับพูดไม่ออก

“ฉันน่าจะโจมตีให้แรงกว่านี้ พลาดไปแล้วจริงๆ” ลู่โจวได้แต่คิดเสียใจ

ซูฮ่องกงมองตรงไปที่ลูโจวและซู่เทียนหยวน

ทุกคนที่อยู่ใกล้ๆ ต่างก็คุกเข่าลงในทันที “นายน้อย!”

ซ่ฮ่องกงยิ่งสับสนไปกว่าเดิม

ซู่เทียนหยวนก้าวไปด้านหน้าด้วยความตื่นเต้น “ลูกข้า…เจ้าจะต้องทุกข์ทรมานกับการดูแลของจีเทียนเมามากแค่ไหนนะ! ดูเจ้าสิ ผอมแห้งไปหมดแล้ว”