My Disciples Are All Villains - ตอนที่ 608 ความลับของซูฮ่องกง

เมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ในตอนนี้ได้อยู่อย่างสันติและกําลังกลับซ่อมแซมตัวเองอีกครั้ง ใครกันที่จะกล้าตามซูฮ่องกงได้?

ลู่โจวถามกลับ “เจ้าแน่ใจแล้วอย่างงั้นเหรอ?”

พรึบ!

ซู่ฮ่องกงคุกเข่าลงกับพื้น ในตอนที่คุกเข่าตัวเขาเหลือบมองยี่เทียนซินก่อนจะพึมพําออกมา “ศิษย์พี่ ศิษย์พี่ช่วยขยับไปหน่อยได้ไหม? ข้าต้องการพื้นที่ในการทําความเคารพน่ะ”

แ???” เทียนซินได้แต่สงสัย

ซ่ฮ่องกงยกนิ้วขึ้นก่อนจะพูดออกมา “ท่านอาจารย์ ท่านอาจจะไม่รู้ ในตอนที่ข้าอยู่ในหุบเขาพยัคฆ์ ในตอนนั้นข้าต้องระมัดระวังตัวอย่างเข้มงวดมาโดยตลอด”

ยี่เทียนซินถามออกมา “ระมัดระวังตัวอย่างเข้มงวด?”

“ถูกต้องแล้ว มันถือเป็นสัญชาตญาณของข้าน่ะ…หลายวันมานี้ข้ารู้สึกได้ว่ามีใครบางคนกําลังตามข้ามา เจ้านั่นจับตาดูข้าอยู่ห่างๆเสมอ ท่านอาจารย์ ข้าเคยได้ยินมาว่ามันจะมีผู้คลั่งไคล้หลงใหลอะไรในบางอย่าง คนพวกนั้นมักจะทําอะไรแปลกๆอยู่เสมอ ท่านอาจารย์ข้าควรจะทํายังไงดี?”

ลู่โจวและยี่เทียนซินที่ฟังแบบนั้นพูดไม่ออก

ยี่เทียนซินที่เห็นบรรยากาศรู้สึกอึดอัดใจ ดังนั้นนางจึงเลือกที่จะทําความเคารพอย่างรวดเร็ว “ท่านอาจารย์ ถ้างั้นข้าขอตัวก่อน”

“เอาล่ะ” หลังจากที่ยเทียนซินจากไป ลู่โจวก็เหลือบมองซ่ฮ่องกง “เรื่องที่เกิดขึ้นกับเจ้าเกิดขึ้นที่เมืองหลวงหรือว่าพระราชวังกัน?”

“บางครั้งก็เกิดที่เมืองหลวง บางครั้งก็อยู่ในพระราชวัง”

“งั้นคืนนี้เจ้าก็อยู่กับข้า”

“หะ?” ซูฮ่องกงผงะ ตัวเขาคิดมาเสมอว่าผู้เป็นอาจารย์จะชื่นชมในความสามารถ

“เจ้ามีปัญหาอะไรอย่างงั้นเหรอ?” ลู่โจวเหลือบมองซูฮ่องกงด้วยสายตาอันเฉียบแหลม

“ไม่ ข้าไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว…ขอบคุณท่านอาจารย์!” ซูฮ่องกงได้แต่เก็บความเสียใจเอาไว้

ลู่โจวชี้ไปที่เบาะนั่งที่อยู่ไม่ไกล “นั่งตรงนั้นและฝึกฝนกับข้าซะ”

“…” ซูฮ่องกงรู้สึกเสียใจมากกว่าเก่า ตัวเขาได้แต่เดินไปยังเบาะนั่งก่อนจะนั่งลงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ลู่โจวเหลือบมองซูฮ่องกงด้วยหางตาก่อนที่จะตําหนิผู้เป็นศิษย์ “เหยียดหลังให้ตรง สงบลมหายใจ และตั้งสมาธิซะ”

“ครับ” ซูฮ่องกงเหยียดพลังตรงราวกับหลังของเขาถูกมัดติดเสา “ท่านอาจารย์…จู่ๆ ข้าก็รู้สึกได้ว่าไม่มีอะไรที่น่าเป็นห่วงเกี่ยวกับเจ้าคนที่สะกดรอยตามนั่น ข้าว่าข้าสามารถจัดการมันได้แน่”

ลู่โจวไม่ได้ลืมตา ตัวเขาพูดออกมาอย่างไร้อารมณ์แทน “สามหาว!”

“…” ซูฮ่องกงสั่นไปทั้งตัว เขาไม่กล้าที่จะเคลื่อนไหวหรือพูดอะไรอีกต่อไป

“ติ้ง! สั่งสอนซ่ฮ่องกงได้รับรางวัลแต้มบุญ: 200”

ตกดึก

ลู่โจวไม่ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวอะไร ตัวเขาในตอนนี้อยู่ในการทําสมาธิ

ซ่ฮ่องกงได้แต่ขยับไปมาบนเบาะนั่ง แม้ว่าจะรู้สึกไม่สบายใจ แต่ยิ่งคิดมากเท่าไหร่เวลาก็ช่างยาวนาน ในที่สุดตัวเขาก็ผล็อยหลับไป

ลู่โจวลืมตาขึ้นก่อนที่จะเหลือบมองซ่ฮ่องกง ตัวเขาส่ายหัวก่อนที่จะเลิกสนใจศิษย์คนนี้ไป ตัวเขากลับมาทําสมาธิอีกครั้ง

หลังจากที่ผ่านไปทั้งคืน ลู่โจวก็สัมผัสไม่ได้ว่ามีใครเข้ามาใกล้หรือพยายามที่จะสะกดรอยตามซูฮ่องกง

เมื่อถึงตอนเช้า ลู่โจวก็ลืมตาขึ้นมา ตอนนี้ตัวเขามีพลังวิเศษมากพอแล้ว

ซ่ฮ่องกงยังคงนอนหลับสนิทราวกับท่อนไม้ที่ตายด้าน เสียงกรนของเขาช่างน่ารําคาญเป็นกว่าเสียงอะไร ที่ริมฝีปากของเขายังเต็มไปด้วยคราบน้ําลาย

ลู่โจวที่ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิด นี่คือสิ่งที่สาวกของศาลาปีศาจลอยฟ้าควรทําอย่างงั้นเหรอ?”

“เจ้าศิษย์ไม่รักดี”

“ห้ะ!” ซูฮ่องกงสะดุ้งตื่น ตัวเขารีบเช็ดน้ําลายก่อนที่จะก้มคารวะลู่โจว “ท่านอาจารย์! อรุณสวัสดิ์!”

“ในเมื่อเจ้าไม่คิดที่จะฝึกฝนตัวเอง จงไปเดินตรวจตราเมืองซะ หากพบกับสายลับชนเผ่าอื่นก็จัดการพวกมัน”

ซูฮ่องกงที่ได้ฟังแบบนั้นดีใจมาก “ท่านอาจารย์ ข้าจะไม่ทําให้ท่านผิดหวังแน่”

หลังจากที่พูดจบลู่โจวก็ได้เดินออกจากห้องไป ที่ด้านหน้าของเขามีซ่ฮ่องกงคอยเดินนํา ลู่โจวเห็นเครื่องหมายอะไรบางอย่างอยู่ที่ด้านหลังคอเสื้อของซูฮ่องกง

เครื่องหมายนั้นกะพริบอยู่ชั่วครู่หนึ่งก่อนที่จะจางไปอย่างรวดเร็ว มันเป็นเครื่องหมายติดตามนั่นเอง มันเป็นสิ่งที่สามารถสังเกตและกําจัดได้อย่างง่ายดาย แต่ถึงแบบนั้นมันก็ยังเป็นเครื่องหมายที่มีระดับสูงกว่าเครื่องรางที่สํานักเซียนสวรรค์เคยใช้ การใช้เครื่องหมายติดตามได้มีความเป็นไปได้สูงที่จะถูกจับได้ และการวางเครื่องหมายบนเสื้อผ้าไม่ใช่เรื่องง่าย อย่างน้อยที่สุด ผู้วางเครื่องหมายจะต้องอยู่ใกล้เป้าหมายมากพอ ผู้ฝึกยุทธธรรมดาคงจะไม่สามารถทําแบบนี้ได้ และเครื่องหมายที่เห็นเองก็ไม่เหมือนกับสิ่งที่ผู้ฝึกยุทธของดินแดนหยานมี

“ท่านอาจารย์ ถ้างั้นข้าขอตัวก่อน” ซูฮ่องกงโค้งค่านับให้

“ช้าก่อน” ลู่โจวยืนตบไหล่ของซูฮ่องกง ในตอนนั้นเองเครื่องหมายจางๆอีกอันก็ปรากฏขึ้น

“ไปซะ”

ค่าความภักดี: +2%

“ท่านอาจารย์เอาใจใส่ข้าขึ้นมาก!”

“ถ้างั้นข้าขอตัว!”

หลังจากที่ซูฮ่องกงออกจากพระราชวังหลวงไป ลู่โจวก็รออีกครู่หนึ่งก่อนที่จะเดิมตามซู่ฮ่องกงไป แน่นอนว่าไม่มีทหารราชสํานักคนไหนกล้าหยุดเขา

เมื่อพบกับที่รกร้างด้านนอกพระราชวัง ลู่โจวก็ตัดสินใจพลิกฝ่ามือ ทันใดนั้นการ์ดแปลงโฉมก็ถูกใช้งาน ผิวหนังและใบหน้าของลู่โจวได้เปลี่ยนแปลงไปในทันที ความรู้สึกที่เคยมีได้จางหายไป

ลู่โจวได้ยกมือขึ้นก่อนที่จะสัมผัสใบหน้า ใบหน้าที่เคยเหี่ยวเฉาได้เรียบเนียนขึ้นราวกับเป็นคนใหม่ ผมลู่โจวเองก็มีสีเข้มเพิ่มมากขึ้น

“การ์ดแปลงโฉมเป็นการ์ดที่จะเปลี่ยนรูปลักษณ์ให้กลับกลายเป็นรูปลักษณ์ที่เคยมีอย่างงั้นเหรอ?”

ก่อนที่ลู่โจวจะได้มาต่างโลก สมัยก่อนตัวเขาเคยเป็นชายหนุ่มมาก่อน ถ้าหากลู่โจวบอกว่าไม่อยากจะกลับกลายเป็นหนุ่มตัวเขาก็คงจะต้องโกหกแน่ แต่ความจริงช่างโหดร้าย ตัวเขายังมีการ์ดพลังชีวิตไม่พอ ไม่ว่ายังไงตัวเขาก็จะกลับมาอ่อนเยาว์ได้อีกครั้ง ไม่จําเป็นที่จะต้องรีบร้อนอะไร

ลู่โจวได้เดินสบายๆไปตามถนน ตัวเขาสัมผัสได้ว่าเครื่องหมายบนตัวของซ่ฮ่องกงยังคงมีผลอยู่

เมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ถูกสร้างขึ้นมาใหม่อย่างรวดเร็ว เพียงแค่ไม่กี่วันเท่านั้นซากปรักหักพังที่เคยมีก็ถูกแทนที่ด้วยอาคารบ้านเรือน

มีผู้ฝึกยุทธหลายคนกําลังดูเร่งรีบ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาเหล่านั้นก่าลังยุ่ง

บางทีอาจจะเป็นเพราะคําสั่งของฮัวจงหยางที่บินไปมาภายในเมืองที่กําลังถูกสร้างได้จึงทําให้เมืองหลวงแห่งนี้มีชีวิตชีวามากกว่าเดิม

ไม่นานนักลู่โจวก็สัมผัสกับเครื่องหมายได้ ตัวเขาที่เห็นแบบนั้นรีบเร่งความเร็ว ในที่สุดลู่โจวก็พบกับซ่ฮ่องกง ฮ่องกงเดินไปตามถนน ตัวเขาดูเฉื่อยชาและดูไร้จุดหมาย

ลู่โจวเข้าใจอารมณ์ความรู้สึกของซูฮ่องกงดี แต่ถึงแบบนั้นเขาก็ไม่ได้สนใจอะไร ตัวเขามองไปรอบๆ ก่อนที่จะมองหาผู้สะกดรอยตาม ลู่โจวยังคงเดินตามซูฮ่องกงต่อไป

ในเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์มีความใหญ่พอๆกับเมืองมณฑลทั้งเก่า หลังจากที่เดินมาเป็นเวลานานลู่โจวก็ได้ผ่านพื้นที่รกร้างของเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ไป แม้จะเดินมาไกลแล้วแต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะมีคนสะกดรอยตาม

“นี่ฉันคิดมากไปสินะ? แต่เครื่องหมายนั่น…

ลู่โจวยังคงใช้ความคิดในขณะที่มีชายวัยกลางคนเดินขวางซูฮ่องกงไว้

ซูฮ่องกงขมวดคิ้ว “ไปให้พ้นทางข้าซะ”

ชายวัยกลางคนตอบกลับมา “ข้าอยากให้ท่านตามข้ามา”

ซู่ฮ่องกงกระโดดถอยหลังกลับไป “หรือว่า…เจ้าคือคนที่สะกดรอยตามข้า!”

“ข้าไม่มีทางเลือก…เมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์เต็มไปด้วยผู้คน ข้ามีแต่จะต้องใช้วิธีการนี้”

“เจ้าสะกดรอยตามข้ามาหลายวันแล้ว เจ้าน่าจะรู้ดีสินะว่าข้าเป็นใคร?” ซ่ฮ่องกงยืดอกขึ้น “ข้าจะยอมบอกกับคนใกล้ตายอย่างเจ้าก็ได้”

“ข้าก็คือศิษย์คนที่แปดแห่งศาลาปีศาจลอยฟ้า ซูฮ่องกง เป็นยังไงกัน? กลัวข้าแล้วสินะ? จงคุกเข่าอ้อนวอนข้าซะ ถ้าหากเจ้ายอมทําบางทีข้าอาจจะให้อภัยเจ้าก็ได้ ท้ายที่สุดแล้วข้าก็เข้าใจดีว่าเจ้าไม่คู่ควรกับข้า”

ชายวัยกลางคนมองไปที่ซ่ฮ่องกงด้วยสายตาอันซับซ้อน ตัวเขาได้แต่ส่ายหัว ดูเหมือนว่าฮ่องกงจะไม่ได้ฉลาดอะไร “ข้าต้องขอโทษด้วย ข้าก็แค่อยากพาท่านมากับข้า ในตอนที่ท่านพบกับอาจารย์ข้าท่านก็จะเข้าใจเอง”

“เอ๊ะ? เจ้าไม่กลัวอย่างงั้นเหรอ?”

ชายวัยกลางคนขยับตัวก่อนที่จะเริ่มโจมตีอย่างรวดเร็ว ที่นิ้วมือของเขาถูกล้อมรอบไปด้วยพลังงาน เห็นได้ชัดว่าชายคนนี้ก็คือยอดฝีมือ

ลู่โจวพยายามสงบอารมณ์เพื่อเก็บซ่อนพลังที่มีให้ได้มากที่สุด

ชายวัยกลางคนมั่นใจว่าการโจมตีนั้นจะต้องไปถึงซ่ฮ่องกงแน่ แต่แล้วซูฮ่องกงก็ได้ใช้พลังอัสนีบาตรทั้งเก้าโต้กลับ!

ตุ้ม!

ชายวัยกลางคนเดินโซเซถอยกลับมา ใบหน้าของเขาเปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อย

“หืม?” พลังอัสนีบาตรทั้งเก้าถูกปลดปล่อยออกมาตามสัญชาตญาณ มันเป็นการโจมตีที่ลู่โจวไม่คาดหวังว่าซูฮ่องกงจะใช้ได้

ซูฮ่องกงมองไปที่ชายวัยกลางคน “กล้าลอบโจมตีข้าอย่างงั้นสินะ?”

ชายวัยกลางคนไม่ได้เคลื่อนไหวต่อ ถ้าหากเกิดการต่อสู้ที่รุนแรงขึ้น มันจะต้องดึงดูดความสนใจของผู้คนได้แน่ ตัวเขาที่คิดแบบนั้นจึงลดมือลง “ข้าไม่ได้จะทําอันตรายอะไรท่าน…ข้าก็แค่อยากให้ท่านพบกับอาจารย์ข้า”

“ข้าขอโทษด้วย แต่ข้าน่ะกําลังยุ่ง”

“ท่านแปด ท่านจะไม่ไปกับข้าอย่างงั้นสินะ?”

“ถ้าหากเจ้ายังคงตามตื้อ ข้าจะส่งเสียงเรียกขอความช่วยเหลือแน่!”

พรึบ!

ในตอนนั้นเองลู่โจวก็ได้เคลื่อนไหวด้วยความเร็วสูง